Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Οι νικητές του ταξικού πολέμου

Ποιος έχει κερδίσει τον μέχρι τώρα ταξικό πόλεμο; Δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη: Οι πλούσιοι! Για δεκαετίες οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Έτσι διατείνεται ο αρθρογράφος Bill Quigley στο Truthout και επειδή το τερατώδες αυτό συμπέρασμα, που αφορά την Αμερική και όχι εμάς, ακόμα δεν έχει χωνευτεί αρκετά, παραθέτει και ένα σκασμό στοιχείων.


Αυτή τη στιγμή στην Αμερική διεξάγεται ένας πολύ βρώμικος πόλεμος, όπου το άμεσο διακύβευμα στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου, είναι η νίκη των ρεπουμπλικανών και η συντριβή των μεταρρυθμίσεων του μπολσεβίκου Ομπάμα. Προς τούτο επιχειρηματικοί όμιλοι, και μεμονωμένοι δισεκατομμυριούχοι έχουν επιδοθεί σε μια μοναδική στα χρονικά των αμερικανικών εκλογών κινητοποίηση. Εξυπακούεται χρηματική. Το σύνθημα: προσοχή η Αμερική γίνεται σοσιαλιστική, οι ελευθερίες, (εννοείται του κεφαλαίου αλλά δεν ομολογείται) καταποντίζονται και η κοινωνία καταστρέφεται. Περί χρηματοδοτήσεων δείτε τις προηγούμενες αναρτήσεις, «Οι χρηματοδότες του Tea Party» και «Ο χορός της Αρκούδας».

Ας τα δούμε λοιπόν. Οι πηγές αναφέρονται στο πρωτότυπο άρθρο στα Αγγλικά.


Θέση: Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι.

Απόδειξη:

Επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι η Αμερική φιλοξενεί τον μεγαλύτερο αριθμό φτωχών στα τελευταία 50 χρόνια, σε ποσοστό 14.3%, δηλαδή 43.6 εκατομμύρια ανθρώπους. Φτωχοί είναι 1 στα 5 παιδιά και ένας στους 10 ηλικιωμένους. Ένας στους 6 εργαζόμενους είναι άνεργος, με το ποσοστό ανεργίας στο 17%, μεταφραζόμενο σε 26.8 εκατομμύρια. Το επίσημο 9.6% δεν περιλαμβάνει μακροχρόνια ανέργους, ή με μερική επισφαλή εργασία. Είπαμε, ακόμα και με μια μέρα εργασίας τη βδομάδα, δεν λογίζεσαι άνεργος.
50 εκατομμύρια αμερικανοί δεν έχουν ιατρική περίθαλψη. Οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν από περιπλοκές στη διάρκεια της κύησης, απ’ ότι γυναίκες σε 40 άλλες χώρες. Ενώ οι αφρο-αμερικάνες, είναι κατά τέσσερις φορές περισσότερο επιρρεπείς απ’ ότι οι λευκές συμπατριώτισσές τους.
Περίπου 3.5 εκατομμύρια δεν έχουν σπίτι να μείνουν. Στην Ατλάντα εμφανίστηκαν 33,000 άτομα ζητώντας επιδότηση κατοικίας. Το ίδιο και στο Ντιτρόιτ. 50,000 εμφανίστηκαν για 3,000 κουπόνια.
49 εκατομμύρια σιτίζονται με κουπόνια. 16 εκατομμύρια είναι τόσο φτωχοί που παραλείπουν γεύματα. Οι αριθμοί, ποτέ από τότε που καταγράφονται στατιστικά στοιχεία δεν υπήρξαν υψηλότεροι.


Θέση: Η Μεσαία τάξη οπισθοχωρεί.

Απόδειξη:

Μια/δυο γενιές πιο πίσω ήταν δυνατόν ένα μέσο νοικοκυριό να ζει από το εισόδημα του ενός. Τώρα χρειάζονται επιεικώς δυο για το ίδιο επίπεδο διαβίωσης. Οι μισθοί, αφαιρώντας τον πληθωρισμό βρίσκονται καθηλωμένοι για δεκαετίες. Το κόστος κατοικίας, υγείας και παιδείας έχει αυξηθεί πολύ περισσότερο από την αύξηση των μισθών. Το 1967 το μέσο 60% των νοικοκυριών ελάμβανε το 52% του συνολικού εισοδήματος. Το 1998, το 47%. Η διαφορά αυτή δεν πήγε στους φτωχούς, αλλά στο πάνω 20%.

2.8 εκατομμύρια σπίτια πήραν ειδοποίηση κατάσχεσης το 2009. (Φαντάζομαι να πήρατε χαμπάρι το σκάνδαλο με τις κατασχέσεις, που τις έστελναν αβέρτα κουβέρτα χωρίς να εξετάζουν καν τα στοιχεία).
11 εκατομμύρια ιδιοκτήτες σπιτιών, δηλαδή ένας στις τέσσερις χρωστάει σε οικιστικά δάνεια περισσότερα απ’ ότι η αξία του σπιτιού του.
Παρά το γεγονός ότι οι αμερικανοί εργάζονται σκληρότερα και περισσότερο από ποτέ, τους επιστρέφονται λιγότερα από το 1940 και εντεύθεν.

Θέση: Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι.
Απόδειξη:

Ο πλούτος των 400 πλουσιοτέρων στις ΗΠΑ μεγάλωσε κατά 8% τον τελευταίο χρόνο. Σε $1.37 τρισεκατομμύρια.
Ο ισχυρότερος manager hedge funds, David Τepper, μόνο πέρσι κέρδισε $4 δις. Οι υπόλοιποι 10 στη λίστα κέρδισαν από $3.3 δις μέχρι το ταπεινό $800 εκατομμύρια.

Η ανισότητα στην κατανομή εισοδημάτων είναι τόση όση και στη μεγάλη ύφεση του 1929. Από το 1979 στο 2006, το πλουσιότερο 1% τουλάχιστον διπλασίασε το μερίδιό του στο συνολικό εισόδημα, από 10% στο 23%. Το μέσο εισόδημα του πλουσιότερου 1% είναι στο $1.3 εκατομμύρια. Ενώ για τα τελευταία 25 χρόνια το 90% της συνολικής αύξησης του αμερικάνικου εισοδήματος πήγε στο πάνω 10%. Ενώ το 10% πήγε στο υπόλοιπο 90% του πληθυσμού!
Το 1973 , ο μέσος CEO πληρωνόταν 27 φορές περισσότερο απ’ ότι ένας μέσος εργάτης. Το 2007, ο πολλαπλασιαστής ανέβηκε μια ολόκληρη τάξη μεγέθους, στο 275.
Από το 1992, η μέση φορολογική επιβάρυνση των 400 πλουσιοτέρων έπεσε από το 26.8% στο 16.6%.

Η Αμερική έχει τη μεγαλύτερη ανισότητα ανάμεσα στις χώρες του δυτικού κόσμου, η οποία και χειροτερεύσει εδώ και 40 χρόνια.. Η θέση της χώρας (45η) είναι στην ίδια κατηγορία με την Αργεντινή, το Καμερούν, και την Ακτή Ελεφαντοστού. Πληροφοριακά, η Ελλάδα είναι στην 33η η Γερμανία στην 27Η και η Σουηδία στην 23η.
Οι πλούσιοι στην Αμερική ζούνε κατά μέσο όρο πέντε περισσότερα χρόνια απ’ ότι οι φτωχοί. (Δείτε παλιότερη ανάρτηση, "Οικονομικές ανισότητες και προσδόκιμο ζωής"). Το 1980 η διαφορά αυτή ήταν στα 2.8 έτη. Το 1990 η απόσταση ήταν κάτι λιγότερο από 4 χρόνια.

Ποιο είναι το συμπέρασμα;

Αντεπίθεση!

Bill Quigley is legal director at the Center for Constitutional Rights and a law professor at Loyola University New Orleans. He is a Katrina survivor and has been active in human rights in Haiti for years with the Institute for Justice and Democracy in Haiti. He can be reached at quigley77@gmail.com.

http://e-cynical.blogspot.com/

Το νέο μεγάλο μπάμ


Θυμάστε πώς ξυπνήσατε μια ωραία καλοκαιριάτικη μέρα του 2007 και τα νέα άρχισαν να σας βομβαρδίζουν με διάφορες άγνωστες λέξεις, όπως sub-prime mortgage? Θυμάστε που τότε σας είπαν να μην αγχώνεστε καθώς πρόκειται για κάτι περίεργες συναλλαγές που δεν εμπνέουν ανησυχία και όλα βαίνουν καλώς? Θυμάστε επιπλέον πως αυτή ήταν η αρχή της κρίσης που ζούμε από τότε?


Αυτό που πιθανότατα δεν θυμάστε γιατί δεν κυκλοφορούσε πουθενά στα mainstream μέσα, ήταν πως τα προβλήματα με τα subprime ξεκίνησαν να βγαίνουν στην επιφάνεια από τις αρχές του 2007. Τότε, οι πιο παρανοϊκοί από μερικούς ήδη οριακούς τύπους, είχαν αρχίσει να προειδοποιούν για το τέλος της αμερικάνικης φούσκας των ακινήτων. Και πως αυτή η φούσκα θα συμπαρασύρει ολόκληρο τον χάρτινο χρηματο-οικονομικό πύργο που ήταν χτισμένος πάνω της. Την ώρα που τους διάβαζες, δεν ήσουν σίγουρος εάν επρόκειτο για ένα bad trip, μια ενόραση ή κάτι ενδιάμεσο, αλλά σίγουρα αυτά που έλεγαν σε προετοίμαζαν για αυτό το κάτι που μπορεί να έρθει. Και σε έκαναν πιο παρατηρητικό στα σημάδια αυτής της μετατόπισης, ανάμεσα στα χιλιάδες μηνύματα που έλεγαν πόσο καλά τα πηγαίνουμε όλοι και πως κι εσείς μπορείτε να αγοράσετε το σπίτι των ονείρων σας. Διότι τα subprimes δεν ήταν φυσικά η αιτία της κρίσης, απλά ένα σύμπτωμα

Κάπως έτσι θέλω να πάρετε κι εσείς την παρακάτω ανάλυση. Κάτι μεταξύ bad trip και ενόρασης. Αυτά που θα περιγράψω μπορεί να μην αποκτήσουν ποτέ σημασία, μπορεί όμως να αποτελέσουν και την αφορμή της νέας κρίσης που όλοι περιμένουμε.


Το αμερικάνικο μπάχαλο.

Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με το παιχνίδι με τις μπάμπουσκες που έπαιζαν όλες οι τράπεζες ας πούμε επιγραμματικά το εξής (περισσότερα εδώ εάν έχετε όρεξη) : Διάφορα στεγαστικά δάνεια πακετάρονταν και μεταπωλούνταν σε επενδυτές από τις τράπεζες, προκειμένου να τα ξεφορτωθούν οι ίδιες και να μπορούν να δανείσουν σε ακόμα περισσότερους ενδιαφερόμενους. Αυτά τα πακεταρισμένα δάνεια τα έχουμε ρίξει κάτω από την ομπρέλα της λέξης “δομημένα ομόλογα” και από τη διαδικασία οι τράπεζες κέρδιζαν μια πολύ καλή προμήθεια. Καθώς όμως τα στεγαστικά δάνεια άλλαζαν κυριότητα, έπρεπε να αλλάξει κυριότητα και η υποθήκη που ερχόταν μαζί τους. Κι επειδή αυτά τα δομημένα ομόλογα άλλαζαν πολλές φορές χέρια, άλλες τόσες φορές άλλαζε (ή έπρεπε να αλλάζει) χέρια και η υποθήκη. Στο τέλος και για να μην μπλέκονται με όλες αυτές τις γραφειοκρατικές λεπτομέρειες, οι τράπεζες των ΗΠΑ τα πέρασαν όλα σε μια βάση δεδομένων προκειμένου οι αγοροπωλησίες να γίνονται πολύ γρήγορα.
Όλα αυτά λειτουργούσαν τις καλές μέρες. Όταν ήρθαν οι κακές όμως και ο δανειολήπτης έπαψε να πληρώνει το δάνειο, η τράπεζα ξεκίνησε τη διαδικασία της κατάσχεσης και του πλειστηριασμού. Όλα καλά θα πείτε για το σύστημα. Έλα μου όμως που κάποιοι δανειολήπτες πήγαν τις τράπεζες στα δικαστήρια, και εκεί αποδείχθηκε για τις τράπεζες αυτό που ήδη ήταν γνωστό. Πως η τράπεζα δεν είχε τους τίτλους της υποθήκης γιατί τους είχε πουλήσει σε κάποιον άλλο και απλά έκανε τον δοσατζή. Τότε όσοι πήγαν τις τράπεζες στα δικαστήρια, κέρδιζαν συνήθως μια δωρεάν παράταση παραμονής στο σπίτι μέχρι τουλάχιστον η τράπεζα να προσκομίσει τον τίτλο της υποθήκης και να προχωρήσει η κατάσχεση.

Ακούγεται σαν μια αρκετά βαρετή και γραφειοκρατική διαδικασία που κρύβει όμως πολλές εκπλήξεις. Πρώτον διότι κάποιες φορές ήταν αδύνατο για την τράπεζα να βρει ποιο νορβηγικό συνταξιοδοτικό ταμείο κατείχε τον τίτλο ή τέλοσπάντων τα δικαιώματα του τίτλου. Δεύτερο διότι σε πολλές περιπτώσεις δημιουργικής τραπεζικής, οι τράπεζες είχαν κατασκευάσει τόσο περίπλοκα σχήματα, που κανείς δεν μπορούσε να πει με σιγουριά σε ποιον άνηκε τι. Τρίτον, διότι κάποιες φορές μέσα στη βιασύνη και την ταχύτητα των αγοροπωλησιών, κάποιος ενδιάμεσος αγοραστής δεν έβαζε ποτέ την υπογραφή του.

Θα μου πείτε εάν συνέβαιναν όλα αυτά, τότε δεν θα είχαμε καμία κατάσχεση και κανέναν πλειστηριασμό στις ΗΠΑ. Η πραγματικότητα λέει πως είχαμε εκατοντάδες χιλιάδες. Για ποιό λόγο? Πρώτον διότι

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

αν δεν ανακαλεσεις θα γινει μεγαλο κακο

ο βιτρουοζος του σταυρου,καταλαβαινει τι θα γινει και την κοπαναει στα γρηγορα,αφου εχει ξεκινησει ο εξαψαλμος.ο ιωαννιδης εχει μεινει με το χερι κουλο,περιμενοντας τη χειρονομια.μετα το περιστατικο,ο μαγκριωτης σπρωχνεται να χαιρετισει την εξουσια φιλωντας της το χερι.μια ειναι η εξουσια..

Γιάννης Μπουτάρης εναντίον όλων

Ο κύριος αντίπαλος του Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη δεν είναι ο πολιτικός του αντίπαλος, ο υποψήφιος της ΝΔ. Είναι ένας άλλος αντίπαλος, πολιτικός αντίπαλος κι αυτός, μια και παρότι από το χώρο της θρησκείας, ασκεί πολιτική εξουσία και επιρροή. Αντίπαλος του Γιάννη Μπουτάρη στη μάχη για τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης είναι ένα ολόκληρο θεοκρατικό καθεστώς, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ο μισαλλόδοξος, σκοταδικός μητροπολίτης της πόλης. Ο Μπουτάρης τόλμησε να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στον άρχοντα του σκότους. Αρνήθηκε να ενταχθεί στους κύκλους των 'εκλεκτών' του, όπως έσπευσε να κάνει ο αντίπαλός του Γκιουλέκας, που τώρα χαίρει της υποστήριξης ολόκληρου του εκκλησιαστικού και παραεκκλησιαστικού κατεστημένου της Θεσσαλονίκης. Και έμεινε μόνος του. Τόλμησε να αποκαλέσει τον Μουτζαχεντίν Άνθιμο με το όνομά του, δηλαδή Μουτζαχεντίν, και ο παντοδύναμος και πολυπλόκαμος μητροπολίτης διαβεβαίωσε τον άμυαλο υποψήφιο ότι, όσο ο ίδιος ζει, δήμο δεν θα δει. Ο Γιάννης Μπουτάρης έχει αντίπαλο και το επίσημο ΠΑΣΟΚ, που ενώ στηρίζει την υποψηφιότητά του, τηρεί σιγή ιχθύος γύρω απ' όλα αυτά. Άλλωστε ήταν τόσα χρόνια το ίδιο και η ΝΔ που επέτρεψαν και ενθάρρυναν τη γιγάντωση αυτού του ιδιότυπου ρασοκρατικού καθεστώτος στη συμπρωτεύουσα, που έδωσαν το δικαίωμα στον Άνθιμο και σε κάθε μικρό Άνθιμο να ασκεί πολιτική, να μιλά σαν εθνάρχης ή τοπάρχης, να απειλεί και να υβρίζει. Επιπλέον, εκλογές έρχονται και το ΠΑΣΟΚ, πιστό στις πατροπαράδοτες προεκλογικές στρατηγικές, δεν τολμά να τα χαλάσει με έναν τόσο μεγάλο παίκτη, δεν διανοείται να τα βάλει με το άλλο του μισό, όπως ένας βυζαντινός αυτοκράτορας δεν θα τα έσπαγε ποτέ με τον Πατριάρχη. Βυζαντινή πολιτική, βυζαντινοί πολιτικοί, και μια πόλη που κινδυνεύει για άλλα πέντε χρόνια να βυθιστεί ακόμη περισσότερο στο σκοτάδι του λαϊκισμού και της θρησκειοκρατίας. Ο Γιάννης Μπουτάρης δεν στηρίζεται κατ' ουσίαν από κανένα, έχει μείνει μόνος του ενάντια σε ένα γερά εδραιωμένο σύστημα διαπλοκής μεταξύ επίγειας και αλλόκοσμης εξουσίας. Θα μπορούσε να τα καταφέρει κόντρα σε κάθε προγνωστικό; Κανείς δεν μπορεί να το πει με βεβαιότητα. Αλλά και μόνο για το θάρρος και το 'θράσος' του, αξίζει συγχαρητήρια. Και θαυμασμό.

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/

Ο Γουέιν Ρούνεϊ δεν παίζει στην Παρί

http://themotorcycleboy.blogspot.com/

Αυτές τις μέρες ακούω πολλούς θαυμαστές των μαζικών γαλλικών αντιδράσεων κατά του νόμου Σαρκοζί για τα όρια συνταξιοδότησης. Τους ακούω να ξερογλείφονται: «μακάρι να γίνονταν και σε μας αυτά», «μακάρι οι μαθητές να έβγαιναν μαζί με τους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους», «μακάρι να πηδάγαμε καμιά δεκαοχτάρα» («εργάτες-αγρότες –φοιτητές»).


Βεβαίως, την ώρα που ο χλιμίτζουρας της διπλανής πόρτας θέλει να βγουν όλοι, από 8 έως 80 χρονών και να υποστηρίξουν τα αιτήματά του στον δρόμο, ο ίδιος κοιτάζει πώς θα ξεσκίσει τα αιτήματα των υπολοίπων κοινωνικών ομάδων.

Βλέπει τις γαλλίδες μαθήτριες κι αναστενάζει από προσμονή, αλλά όταν έκανε το δικό του παιδί κατάληψη στο σχολείο, ο αγωνιστής μελλοντικός συνταξιούχος έσπαγε τα τηλέφωνα της Δ/νσης Εκπαίδευσης, του γραφείου του Δημάρχου, του Δημοτικού Συμβούλου και τέλος των μπάτσων αγανακτισμένος: «μα τι θα γίνει τέλος πάντων, δεν μπορεί 5 αλήτες από διαλυμένες οικογένειες να κρατάνε όμηρους τα παιδιά μας εμποδίζοντάς τα να μορφωθούν!» Φυσικά, όταν πλακώνουν οι μπάτσοι και σπάνε τις καταλήψεις, ο ηρωικός χλιμίτζουρας αναψοκοκκινίζει καταγγέλλοντας τη χούντα του Πασόκ.

Η οποία χούντα του Πασόκ βεβηλώνει, για παράδειγμα, το ιερό μνημείο της Ακρόπολης κυνηγώντας τους συμβασιούχους που θέλουν να μονιμοποιηθούν μετά τη λήξη της σύμβασής τους και μ΄αυτό αγανακτεί ο χλιμίτζουρας! Ο ίδιος χλιμίτζουρας που βρίζει τους δημόσιους υπάλληλους επειδή, λόγω μονιμότητας, τα ξύνουν!

Παραπλεύρως ο χλιμίτζουρας έχει μέγα πρόβλημα όταν απεργούν, για παράδειγμα, οι βενζινοπώλες και δεν μπορεί να βρει καύσιμο για την αμαξάρα («τι θέλουν τώρα και απεργούν, οι κλεφταράδες; ένας Παπαδόπουλος τους χρειάζεται») αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα όταν απεργούν, για ξαναπαράδειγμα, οι ταριχευτές ηλεκτροφόρων χελιών, εφόσον δεν επηρεάζουν την δική του καθημερινότητα («η απεργία είναι ιερό δικαίωμα του εργαζόμενου, άσε που τα αιτήματά τους είναι και δίκαια»).

Και όταν δεήσουν να κατέβουν στους δρόμους οι διαμαρτυρόμενοι, κανένας τους δεν κοιτάζει τι σκατά γράφουν τα πανό κάτω από τα οποία συντάσσονται. Αναφέρονται στα αιτήματά τους ή γενικολογούν περί πλουτοκρατίας και λαϊκής αντιστασηκαιπάλης; Οι προτάσεις που καταθέτουν στο τάδε υπουργείο έχουν κάποια προοπτική εφαρμογής ή «να΄χαμε να λέγαμε»; Μαζεύονται δίπλα στα λουλουδάδικα, έχουν μάθει προσφάτως το σουξεδιάρικο «να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή», καβλώνουν όταν το ακούνε οι «βάλε τώρα που γυρίζει» πιτσιρικάδες (αναρχικοί, μηδενιστές, σκοταδιστές, αριστερά εξτρέμ με πλατυποδία) ξεχνώντας οτι το μπουρδέλο τη βουλή την κλείνουν ενίοτε και οι χουντικοί –όλα πρίμα! Και ελπίζουν να γίνει η Βασιλίσσης Σοφίας –Μονμάρτη. Αλλά δεν ανοίγουν τα γκαβά τους να δουν οτι στο Παρίσι δεν έχει ΠΑΜΕ κι έτσι οι πορείες ξεκινάνε από ένα σημείο και καταλήγουν σε κάποιο άλλο –ενιαία! Καθότι οι μαζικές διαμαρτυρίες γι΄αυτό ονομάζονται «μαζικές», επειδή πάει ο κόσμος όλος μαζί και διαμαρτύρεται. Αν οι μισοί πάνε κατά δω στις 11, οι υπόλοιποι πάνε κατά κει στις 12 και μια ομάδα πάει εδώ κι εκεί από τις 1 κι ύστερα, δεν μιλάμε για αγωνιστική κινητοποίηση –μιλάμε για αγωνιστική της Σουπερλίγκ που έτυχε να παίζουν οι γάβροι, οι βάζελοι κι ο Πανιώνιος εντός έδρας.

Θα μου πεις –επειδή έχουμε το ΠΑΜΕ δε γινόμαστε Παρίσι; Κι επειδή οι γονείς γουστάρουν μεν να διαμαρτύρονται αλλά δεν γουστάρουν να χάνουν μαθήματα τα παιδιά τους; Μήπως οι Γάλλοι ή οι Άγγλοι δεν έχουν φραξιονιστικές οργανώσεις στην ευρύτερη Αριστερά τους; Μήπως οι Γάλλοι ή οι Άγγλοι γονείς αφήνουν αδιαμαρτύρητα τα καμάρια τους να κλείνονται μέσα στα σχολεία και να βγάζουν τα μάτια τους;

Δεν είναι εκεί το σημείο διαφοροποίησης μεταξύ της προσανατολισμένης λαϊκής αντίδρασης του Παρισιού (για παράδειγμα) και της αγωνιστικής γυμναστικής στην οποία επιδίδεται μερίδα Αθηναίων μέσης ηλικίας και οικονομικής κατάστασης (όχι για παράδειγμα). Η κοινωνική δομή κάνει τη διαφορά και θα γίνω γρήγορα ξεκάθαρος σαν κρύσταλλο Βαρώφσκι...

Όλοι γνωρίζουν (κι αν όχι, μαλακία τους) τους αγώνες των Γάλλων για την κατοχύρωση των ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων. Όλοι θυμόνται (κι αν όχι, θα΄πρεπε) τις βίαιες αντιδράσεις τους σε περιπτώσεις περιστολής δικαιωμάτων. Είναι αυτό που λέμε ηλιθιωδώς (προσπαθώντας να κωδικοποιήσουμε την πραγματικότητα): «οι Γάλλοι σαν λαός έχουν παράδοση στην υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων». Και εννοούμε οτι εκεί πέρα αν πάνε να τους κόψουν μια βδομάδα από την άδεια λοχείας βγαίνουν άπαντες στους δρόμους (κι ας μην είναι όλοι γυναίκες!) ενώ εδώ οι καλοκαιρινές διακοπές προέχουν ασυζητητί των αγωνιστικών κινητοποιήσεων.

Γιατί; Είμαστε τόσο μαλάκες; Σαν έθνος; Σαν λαός; Σαν Σίρο;`

Όχι δα! Όπως

ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΡΟΚ, ΔΕΝ ΤΟΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ (ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑΣ - THE SEQUEL)

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η εγχώρια δισκογραφική –αλλά και πέραν αυτής η εν γένει μουσική- παραγωγή τα τελευταία χρόνια και εν μέσω κρίσης της «βιομηχανίας» (χα,χα), έχει ξεπεράσει πολλά σύνδρομα του παρελθόντος. Για τα ανεξάρτητα συγκροτήματα, φερ’ ειπείν, η ηχογράφηση και κυκλοφορία ενός δίσκου δεν είναι άπιαστο όνειρο και είτε το κάνουν κατά μόνας, είτε με την αρωγή κάποιας ανεξάρτητης δισκογραφικής, τα πράγματα είναι σε γενικές γραμμές καλύτερα από ότι στο παρελθόν. Κάπως έτσι κάποιοι που μια χαρά τη βόλευαν με την προηγούμενη κατάσταση, αισθάνονται περίπου σαν να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια τους. Και επανέρχονται κάθε τόσο με ακόμη περισσότερη μιζέρια, κακία και αοριστολογική μπουρδολογία στα λεγόμενα τους.


Παλιός γνώριμος της στήλης, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, συνεχίζει απτόητος να θεωρεί ότι το βασικό πρόβλημα του είναι οι άλλοι. Και επανέρχεται φανερά ενοχλούμενος για τις αντιδράσεις που προκάλεσαν οι παλιότερες δηλώσεις και αφορισμοί του κατά πάντων. Λες και έπρεπε όλοι να σταθούμε προσοχή επειδή βγήκε και μίλησε ο Μαχαιρίτσας και να κάνουμε και το σταυρό μας που υπάρχει και μας λέει την αλήθεια του κάθε τόσο.
Φιλοξενείται στο εξώφυλλο του τελευταίου τεύχους του (καλού) μουσικού περιοδικού ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ (το μόνο που στέκει κριτικά απέναντι στο αντικείμενο του, για το «νέο» ΔΙΦΩΝΟ τα ξέρουμε...) και κατά τους ισχυρισμούς του Τάσου Π. Καραντή που παίρνει τη συνέντευξη παρουσιάζεται όπως πάντα χειμαρώδης, τα λέει έξω από τα δόντια, ντόμπρα, σταράτα, απλά και κατανοητά.

Για τα δύο τελευταία δεν θα διαφωνήσω. Ο Μαχαιρίτσας στις συνεντεύξεις του –όπως και στα τραγούδια του- δεν διεκδικεί δάφνες λόγιας ποιότητας ή έστω μίας ελάχιστα παιδευμένης σκέψης και έκφρασης. Παρουσιάζεται ως η φωνή του μέσου, καθημερινού καλλιτέχνη, ένας Λαζόπουλος που δεν του δόθηκε ως μέσο η τηλεόραση, και βολεύεται όπως- όπως με εφημερίδες και μουσικά περιοδικά για να μας ανοίξει τα μάτια.
Περιέργως πώς, μέσα σε όλη αυτή τη «ντομπροσύνη» (μην την κλαις), τον Μαχαιρίτσα συνεχίζει να τον κατατρέχει η αγωνία περί του ότι ακόμη δεν έχει αναγνωριστεί καθολικά ως το πρότυπο του ροκ καλλιτέχνη. Και γκρινιάζει ασύστολα για αυτό. Μήπως να γράψει επιτέλους κάποιος μια ροκ εγκυκλοπαίδεια και στο γράμμα Μ , αντί για τον Morrisson να βάλει πρώτο- πρώτο τον Μαχαιρίτσα, μπας και ησυχάσει επιτέλους; Και μαζί του ησυχάσουμε κι εμείς (από δαύτον).
Παραθέτω αυτούσιο, το πιο «συναρπαστικό» απόσμασμα του κατά Μαχαιρίτσα ευαγγελίου του ροκ:

«Ροκ δεν είναι αυτός που τον αναγορεύουν πέντε ινστρούχτορες «ειδικοί», οι οποίοι έχουν διάφορα μπλογκ και περιοδικά στο ίντερνετ». Ποιος θα αποφασίσει για κάποιον αν είναι ροκ ή όχι. Ποιος θα αποφασίσει ότι δεν είναι ροκ ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου επειδή έχει τρομαχτικές πωλήσεις και γεμίζει μεγάλα μαγαζιά τα βράδια; Αυτό δηλαδή θα του αφαιρέσει αυτό που είναι εδώ και 25 χρόνια κι έχει τους νέους τόσων γενιών να φωνάζουν «Βασίλη ζούμε για να σε ακούμε» και «Βασίλη είσαι καύλα»! Θα αμφισβητήσει κάποιος 1.000.000 νέους και 25 χρόνια συναυλιών στα γήπεδα, επειδή, έτσι την είδε, να θεωρεί ότι ροκ είναι η Μόνικα και ο Μαραβέγιας; Ότι θέλει γράφει ο καθένας στο ίντερνετ χωρίς να πληρώνει και φόρο! Για αυτό προς αποφυγή παρεξηγήσεων, όταν εμφανιστήκαμε στο Ζυγό είπαμε 25 χρόνια το δικό μας Ροκ. Δεν σημαίνει λοιπόν ότι επειδή ήταν ροκ οι Rolling Stones δεν ήταν κι ο Elvis Presley! Ροκ είναι κι ο Λάκης Παπαδόπουλος, ροκ ήταν κι ο Πασχάλης όταν είπε τον «Τρόπο». Δεν σημαίνει ροκ ένα περίεργο υποχθόνιο μυστήριο που το ακούνε 100! Η Μόνικα –που γίνεται ντόρος με το όνομα της- είναι πολύ καλή. Ο πρώτος της δίσκος μου άρεσε, ο δεύτερος λιγότερο, για αυτό όμως δεν βγάζεις δίσκους, για να αρέσουν ή να μην αρέσουν στον κόσμο. Δεν την κατηγορεί κανείς για αυτό. Ξέρει κανείς όμως τι κάνει στη ζωή της; Τι είναι; Τι δεν είναι; Ζει ροκ; Πως ζει; Ροκ είναι μόνο ο Σιδηρόπουλος, που ήμασταν φίλοι, ο οποίος βαρούσε ενέσεις και πέθανε; Ροκ είναι να έχεις πολλά φράγκα και να δηλώνεις ροκ; Κατάλαβες πόσο λούμπα είναι το θέμα ελληνικό ροκ; Και πόσο ελαφριά τη καρδία αποδίδουν ροκόσημα διάφοροι ινστρούχτορες της δημοσιογραφίας;»
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ετοιμάζει και νέο δίσκο. Με τον περισπούδαστο τίτλο «Η ενοχή των αμνών». Για αυτόν θα πει ελάχιστα πράγματα στο τέλος της συνέντευξης προειδοποιώντας μας ότι θα είναι πολιτικός δίσκος, καταγγελίας και αφύπνησης. Κυκλοφορεί γύρω στον Νοέμβρη, οπότε έχουμε λίγες μέρες ακόμη στη διάθεση μας για να κοιμηθούμε ήσυχοι. Θα περιέχει και ένα τραγούδι για την Τζούλια Αλεξανδράτου, με το οποίο θα μας αποκαλύψει ότι

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

κανε το τεστ -ποιας πολιτικης κατευθυνσης εισαι

οπωσδηποτε πρεπει να συμμετασχει κανεις σε αυτη την ερευνα.δεν αποκλειεται να εκπλαγει καποιος με τα αποτελεσματα των απαντησεων που θα δωσει. αλλο να νομιζεις κι αλλο να σου βγει.

"Η παρούσα ηλεκτρονική πλατφόρμα αποτελεί μια κοινή πρωτοβουλία του Εργαστηρίου Εφαρμοσμένης Πολιτικής Έρευνας του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Κέντρου Ηλεκτρονικής Δημοκρατίας (e-Democracy Centre) που ανήκει στο Κέντρο Δημοκρατίας Άαραου (ZDA) του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης. Η ανάπτυξη και η τεχνική υποστήριξη έγινε από την Pit Solutions. Πρόκειται για μια ανεξάρτητη, ερευνητική πρωτοβουλία. "

η διευθυνση ειναι http://www.helpmevote.gr/main

οπωσδηποτε!!!

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

λογαριασμος δεη

ΠΡΟΣΟΧΗ!! ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΔΙΑΚΟΠΗΣ


Δευτέρα, Αύγουστος 23, 2010

Αγαπητέ Πελάτη,
έχετε οφειλή από προηγούμενο λογαριασμό σας.
Παρακαλούμε για την εξόφληση της οφειλής σας
το αργότερο μέχρι την ημερομηνία λήξης του
λογαριασμού, διαφορετικά, μετά λύπης μας,
θα βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση
να διακόψουμε την ηλεκτροδότησή σας.
- ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ Α.Ε.

Αγαπητή ΔΕΗ,

λυπάμαι που σε φέρνω σε δυσάρεστη θέση. Ειλικρινά λυπάμαι-όσο ειλικρινής είναι και η λύπη σου για το γεγονός ότι θα διακόψεις την ηλεκτροδότησή μου αυγουστιάτικα, όταν έξω
σκάει ο τζίτζικας και μέσα ο άνθρωπος. Όμως είμαι άνεργη, αγαπητή ΔΕΗ, διότι ως υπέρβαρη και υπερήλιξ (45 ετών) στη χώρα μου αδυνατώ να βρω δουλειά έστω και ως τηλεφωνήτρια, και όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο δεν έχω αυτά τα χρήματα. Μήπως να έκανες τα στραβά μάτια, αγαπητή ΔΕΗ, και να μη διακόψεις την ηλεκτροδότησή μου μέχρι να βρω τα 240 ευρώ όπως κάνεις στη ΛΑΡΚΟ και στο Αλουμίνιο Ελλάδος που σου χρωστάνε κάτι εκατομμύρια; Όχι, δε μπορείς; Να πας να πηδηχτείς σου είπα, αγαπητή ΔΕΗ; ΟΧΙ;
E, βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να σου το πω.

Σάλτα πηδήξου, αγαπητή ΔΕΗ, και συ και η λύπη σου μαζί.

- Ο ΠΕΛΑΤΗΣ ΣΟΥ
http://kourouna.blogspot.com/


- Γονάτισαν οι πολίτες από τις αυξήσεις στη ΔΕΗ και τα μέτρα. Δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς

- Υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες χρωστούν εκατομμύρια

- Η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα στους πολίτες όχι όμως στα υπουργεία

- Έρχονται και νέες αυξήσεις στα τιμολόγια ρεύματος

Σοκ από τη ΔΕΗ για εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαία νοικοκυριά και καταναλωτές, καθώς:
Ενας στους τρεις καταναλωτές (το 31,18%) στην Αθήνα δεν μπορεί να εξοφλήσει τα καυτά τιμολόγια του ηλεκτρικού και τον αναμένει... το σκοτάδι, όπως και το κρύο του....

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=47257&catid=13/18-10-2010

Στα 7,576 δισ. οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του κράτους στον... εαυτό του!

Πρόκειται για το «φέσι» των Υπουργείων, των νομικών προσώπων, των νοσοκομείων, των ασφαλιστικών ταμείων και των ΟΤΑ που αναγκάστηκε να... βγάλει προς τα έξω η Κυβέρνηση εξαιτίας της δέσμευσης που έχει από το Μνημόνιο.


Το ύψος αυτών χρεών έρχεται να επιβεβαιώσει τα εξής δύο δεδομένα:

1.Ότι η εκστρατεία είσπραξης των ληξιπρόθερσμων οφειλών που έχει εξαπολύσει ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου σε φορολογούμενους και επιχειρήσεις θα πρέπει να ξεκινήσει πρώτα από το ίδιο το Δημόσιο που αποτελεί και τον μεγαλύτερο οφειλέτη.
2.Ότι η στάση πληρωμών που έχει κηρύξει το κράτος έναντι πολιτών και επιχειρήσεων είναι γιατί και το ίδιο χρωστάει...Και μάλιστα πολύ περισσότερα...
Την δύσκολη αυτή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η γενική κυβέρνηση μαρτυρούν τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Οικονομικών και τα οποία αφήνουν υπονοούμενο ότι το «φέσι» μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερο. Και αυτό διότι από τους 1.543 φορείς μόνο οι 893 ανταποκρίθηκαν στην δέσμευση παροχής στοιχείων.
Αναλυτικότερα, η εικόνα της γενικής κυβέρνησης έχει ως εξής:

·Τα χρέη των υπουργείων ανέρχονται έως τον φετινό Αυγούστο τα 376 ,04 εκατ. ευρώ από 331 εκατ. ευρώ που ήταν τον Ιούλιο. Από αυτά 175 εκατ. ευρώ αφορούν στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.

·Από τα 135 νοσοκομεία στοιχεία έχουν δώσει τα 133 τα οποία χρωστούν συνολικά 6,087 δισ. ευρώ εκ των οποίων τα 5,340 δισ. ευρώ έχουν ρυθμιστεί.

·Οι Οργανισμοί Κοινωνικής Ασφάλισης οφείλουν 651,971 εκατ. ευρώ,

·Το «φέσι» των ΟΤΑ φθάνει στα 333,5 εκατ. ευρώ ενώ αλλά 89,8 εκατ. ευρώ. Χρωστούν τα λοιπά νομικά πρόσωπα.
·Την πρώτη θέση των κακοπληρωτών καταλαμβάνει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας με ληξιπρόθεσμες οφειλές 110,59 εκατ. ευρώ
·«Πρόσωπο» καλοπληρωτή έχει η Προεδρία της Δημοκρατίας και η Βουλή των Ελλήνων που δεν έχουν κανένα χρέος.
·Το υπουργείο Οικονομικών που είναι και το καθύλην αρμόδιο για την συλλογή αυτών των φόρων χρωστά 64.000 ευρώ όπως καταδεικνύει το...ταμείο που έγινε στα τέλη Αυγούστου. Τον Ιούλιο όμως οι οφειλές του Υπουργείου Οικονομικών έφθαναν τα 2 εκατ. ευρώ.
Από τα τα ίδια στοιχεία προκύπτει ακόμη ότι τα συνολικά έσοδα που έχουν φθάσει έως το τέλος Αυγούστου στα κρατικά ταμεία δεν ξεπερνούν τα 33,7 δισ. ευρώ όταν οι συνολικές δαπάνες ανέρχονται στα 48,42 δισ. ευρώ. Αυτό δημιουργεί ένα έλλειμμα 14,17 δισ. ευρώ στον προϋπολογισμό.

greece-salonika.blogspot

στο ραφι

Ένας από τους μόνιμους τρόμους μου στο ψιλικατζίδικο ήταν κάθε που άρχιζαν να αδειάζουν τα ράφια. Αν είχα δέκα πακέτα χαρτοπετσέτες, έφευγαν την ίδια μέρα. Αν έμενα με μία, μπορεί και να τη φορτωνόμουν για μήνα. Δεν το καταλάβαινα όμως πολύ καλά. Άμα έχεις ανάγκη χαρτοπετσέτες, τί διάολο σε νοιάζει πόσες έχει το ράφι; Πας, τις τσιμπάς και τέλος. Άντε το πολύ να χαλαστείς άμα είναι για τα μπάζα ή πανάκριβες. Δεν είναι όμως καθόλου έτσι.
Έντονα χρώματα, μεγάλα γράμματα, γυαλιστερά προϊόντα, φίσκα ράφια. Η Αγία Βαρβάρα είναι ο μεγεθυντικός φακός της παραμικρής τάσης και νοοτροπίας. Άμα δηλαδή κάτι δεν πιάνουν καλά οι κεραίες σου, κάνεις μια βόλτα κατά ΄δω και όλα σκάνε στη μάπα σου σε μεγέθη που και να θες, δε μπορείς να τ' αγνοήσεις. Τα μαγαζάκια των τσιγγάνων με τα - όχι και τόσο - μαϊμού ρούχα είναι πίτα σε χρυσάφια και στρας, τεράστια λογότυπα σε κάθε πιθανό σημείο του εμπορεύματος και αγκράφες τριπλάσιες σε μέγεθος από τις ζώνες. Όλα πρέπει να δείχνουν “ΑΚΡΙΒΟ” και “ΕΠΩΝΥΜΟ” αλλιώς στοκάρονται επικίνδυνα.
Οι τσιγγάνοι οσμίζονται καθαρότερα τα πράγματα παρόλο που η κουλτούρα τους, επιβάλλει υπερβολές. Ο χρυσός κανόνας των απανταχού εμπόρων, εδώ σκάει κανονικά στη μάπα σου: το μαγαζί πρέπει να ξεχειλίζει εμπόρευμα. Μέχρι βεντούζες θα δεις στις (μόνιμα ανοιχτές προς τα έξω) πόρτες τους με κρεμασμένα παπούτσια απ΄τα κορδόνια. Περπατάς στο πεζοδρόμιο και τρακάρεις σε γυάλινες πόρτες με βεντουζωμένα παπούτσια. Το ξεφτίλισαν αλλά ο κανόνας ισχύει.
Πάει λίγες βδομάδες στις απεργίες που είδα πώς είναι ένα σούπερ μάρκετ με άδεια ράφια. Μιζέριασα. Η χλωρίνη μου μόνη της δεν έδειχνε πια η καλύτερη και η οδοντόκρεμα με το ντούπερ συστατικό δεν φαινόταν να ξασπρίζει πια, χωρίς να έχει δίπλα της άλλες δέκα φτηνιάρες που απλά καθαρίζουν δόντια ή έστω μια πανάκριβη που να ζεις για να πάρεις κάποτε. Δυσκολεύομαι να κινούμαι σε κόσμους με μία χλωρίνη, μία οδοντόκρεμα, μία χαρτοπετσέτα. Ζορίζομαι και μιζεριάζω. Και τα ράφια ολοένα κι αδειάζουν.
Ένα μισοάδειο ράφι σε διώχνει. Έτσι το μάθαμε. Σου φέρνει μιζέρια και καμία διάθεση να ψωνίσεις. Και ο Έλληνας όσο φτωχαίνει τόσο πιο λαρτζ γίνεται. Θέλει δέκα μάρκες χαρτοπετσέτες για να γεμίσει το μάτι του, δέκα ποιότητες να στουμπώσει το μυαλό του, δέκα ισχυρά λογότυπα να νιώσει ασφαλής, χρειάζεται πλέον ένα κάρο συνθήκες για να τιμήσει το μαγαζί με τα λεφτά του. Θέλει τις πανάκριβες χαρτοπετσέτες του, δίπλα στις φτηνές πριν αγοράσει τις μέτριες. Θέλει όλα τα χρώματα και σχέδια πριν πάρει τις άσπρες. Αν δει μόνο μία ξενερώνει, δεν του κάνει καρδιά να βουτήξει στον Μαγικό Κόσμο Της Χαρτοπετσέτας γιατί αυτό που τελικά ήθελε δεν ήταν η χαρτοπετσέτα, την έκανε την δουλειά του και με λίγο κωλόχαρτο, αυτό που τελικά ήθελε ήταν να νιώσει ότι τον σέβονται, ότι του δίνουν επιλογές, ποιότητα και αξία. Να δείχνει σημαντικός, γκουρμές, ελίτ. Όλα αυτά δηλαδή που δεν έχει και ούτε θα αποκτήσει ποτέ. Τουλάχιστον όχι με τους παραδοσιακούς τρόπους.
Τριγύρω λουκέτα. Η αγορά ψόφησε λένε. Μπα. Τα μικρά μαγαζάκια ψοφάνε. Δεν μπορούν να είναι πια τόσο φίσκα όσο συνηθίσαμε. Θες πολλά τετραγωνικά, φώτα και κυρίως γεμάτα ράφια για να επιβιώσεις. Όσο πιο φτωχός ο πελάτης, τόσο πιο πλούσια τον μεταχειρίζεσαι. Όσο πιο φτωχός γίνεσαι, τόσο πιο πολύ χρειάζεσαι τη μόστρα. Τόσο πιο πεισματικά αρνείσαι την πραγματικότητα.


http://xpsilikatzoy.wordpress.com/

Διαβούλευση My ass

Διαβούλευση είναι η πρόσκληση να συζητήσουμε κάτι που έχω προαποφασίσει και το οποίο θα στο σερβίρω σαν δική σου απόφαση.

Όχι κ. Ραγκούση δεν θα πάρω. Με φωνάζεται να έρθω σε σας και να συζητήσουμε για το μέλλον των blogs, μαζί με την ΠΟΕΣΥ, έως τις 15 Νοεμβρίου για ποιο ακριβώς θέμα;
“...για τα θέματα, τις δυνατότητες ανάπτυξης, τις ανάγκες και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα μέσα διαδικτυακής ενημέρωσης και επικοινωνίας στην Ελλάδα.
Στόχος είναι η διαφάνεια και οι καθαροί κανόνες για τη δημιουργία ενός πλαισίου λειτουργίας και ανάπτυξης των διαδικτυακών μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας, τη θεμελίωση της πολυφωνίας, την έννομη σχέση με την πολιτεία και την κοινωνία, την τήρηση της δεοντολογίας και της ελεύθερης έκφρασης.“

Για να τα πάρουμε από την αρχή.
Βγάζετε μια ανακοίνωση στο site σας και λέτε ελάτε ΕΔΩ για να μιλήσουμε γι’ αυτό που κάνετε τόσα χρόνια.
Τι αλαζονεία είναι αυτή; Ελάτε εδώ; Πως επιλέξατε τον δικό σας χώρο για να συζητήσουμε μαζί σας; Εμείς που θέλετε να συζητήσετε μαζί μας βρισκόμαστε κάπου. Τόσο δύσκολο ήταν να έρθετε εσείς;
Και άντε είπατε από ευγένεια να με καλέσετε στο σπίτι σας, πως με καλέσατε; Με το να καρφώσετε την πρόσκλησή σας έξω από την πόρτα σας; Θα πρέπει να περάσω από έξω για να δω ότι με καλέσατε;
Ο χρόνος πως προέκυψε; Μια μέρα μετά τις εκλογές λήγει η προθεσμία; Αν εγώ θεωρώ ότι είμαι ενημερωτικό Blog θα παρατήσω τις εκλογές για να ανοίξω μια τόσο σοβαρή κουβέντα μαζί σας γιατί σας βολεύει; Ή αυτός είναι ο σκοπός σας; Πως σας φαίνεται να ξεκινήσουμε την διαβούλευση στις 15/11; ή δεν δέχεστε αντιπροτάσεις, αποφασίζουμε και διατάσσουμε;
Τι είδους διάλογος είναι μεταξύ ενώσεων επαγγελματιών δημοσιογράφων και πολιτών που είναι εν δυνάμει δημοσιογράφοι; Ποιά η βαρύτητα του καθένα; Ποιοί είναι οι όροι του παιχνιδιού; Ή θα μας τους πείτε στις 15/11; Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω πως μετράει ο χρόνος υποβολής προτάσεων, και για ποιό ακριβώς θέμα, χωρίς να έχετε αναρτήσει τους όρους.
Τι θα πει πλαίσιο λειτουργίας, διαφάνεια και καθαροί κανόνες; Ποιος κρίνει ποιος είναι διαφανής ή έχει καθαρούς κανόνες στο δίκτυο; Η Πολιτεία; Εσείς; Ποιός ζήτησε ένα πλαίσιο λειτουργίας; Εγώ πάντως, διανύοντας τον 6ο χρόνο στο blogging δεν το ζήτησα ποτέ από σας, μάλιστα επανηλλειμένα ζήτησα να με αφήσετε ήσυχο και από εσάς και από του προκατόχους σας που θέλανε να ελέγξουν το ανεξέλγκτο.
Τι θα πει έννομη σχέση με την πολιτεία; Από πότε το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου που προστατεύει το Σύνταγμα, ξέρετε αυτό που το αλλάζετε κάθε λίγο και λιγάκι όταν δεν σας βολεύει κάποια διάταξη (βλέπε ασυμβίβαστο), από πότε λοιπόν αυτό το δικαίωμα έχει πάψει να είναι νόμιμο; Από τότε που οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι έχουν και ενώσεις αλλά και κώδικες δεοντολογίας, ήρθαν στο δίκτυο να κιτρινίσουν; Αυτό είναι μάλλον πρόβλημα που πρέπει να λύσετε με τους δημοσιογράφους και τις ενώσεις τους και όχι με τους πολίτες.
Ποιά δεοντολογία θα τηρήσω; Αυτή των δημοσιογράφων που δεν τηρούν ούτε οι ίδιοι; Θα μου επιβληθεί μια δεοντολογία κάποιου “φωτισμένου” blogger “φίλου”σας;
Θα κατατατάξετε το Blog μου σαν ειδησεογραφικό επειδή μπορέι να βρεθώ μπροστά σε μια είδηση ή επιδή θα γράψω για κάτι που παρακολούθησα και θα με ελέγξετε για την αντικειμενικότητά μου; Μα ποιός σας είπε ότι αυτό διεκδικώ; Υποκειμενικότητα διεκδικώ.
Η ελεύθερη έκφραση, δεν έχει νταβατζήδες κ. Ραγκούση. Το να θέλετε να μου “φορέσετε” κανόνες για να φιμώσετε αντίθετες φωνές, μια και δεν μπορείτε να τις ελέγξετε με τον ΟΠΑΠ ή την όποια άλλη κρατική διαφήμιση, δεν μ’ ενδιαφέρει να το διαβουλευτώ μαζί σας. Έχετε πάρει τις αποφάσεις σας και εγώ θα πάρω τις δικές μου.
Αν θέλετε διάλογο, τα σχόλια στο blog μου είναι ανοικτά. Εδώ λοιπόν θα περιμένω την απάντησή σας εως ότου παγώσει η κόλαση, που λένε και οι Αγγλοσάξωνες, μια και ο διάλογος, εδώ, δεν έχει χρονικά όρια.

http://argos.wordpress.com/

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

e koutsombola

Με αφορμή αυτό. Ακόμη και αγνοώντας την καταπάτηση του ιδιωτικού απορρήτου σε βαθμό που συνιστά παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων, αδυνατώ να αντιληφθώ με ποιο περίεργο τρόπο το συγκεκριμένο μέτρο θα μειώσει τη φοροδιαφυγή. Το ότι φοροδιαφεύγει ο οδοντίατρός σου το ξέρεις όταν δεν σου κόβει απόδειξη, δεν χρειάζεται να δεις τα εισοδήματα που δηλώνει για να το καταγγείλεις, αν ήθελες να κάνεις κάτι τέτοιο. Ίσως βέβαια να είσαι κάποιος ερασιτέχνης ντετέκτιβ/ρουφιανόμουτρο που μόλις σου συστήσουν κάποιον με πισίνα ή καλό αυτοκίνητο σπεύδεις στην ιστοσελίδα του taxisnet για να δεις τη φορολογική του δήλωση. Είναι η απάντηση στην ανικανότητα και τη διαφθορά του κράτους το πανεθνικό ξεκατίνιασμα;


Το κοινωνικό και άλλο κόστος το σκέφτηκε κάποιος; Μπορώ να σκεφτώ αναρίθμητες παρενέργειες χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Εργοδότες που εξετάζουν την περιουσιακή κατάσταση των υπαλλήλων τους ή υποψήφιων υπαλλήλων, εγκληματίες που εξετάζουν την περιουσιακή κατάσταση των υποψήφιων θυμάτων τους, τραπεζίτες, ασφαλιστικές εταιρείες και άλλοι «ενδιαφερόμενοι» που τσεκάρουν πελάτες ή πιθανούς πελάτες, φιλίες να καταστρέφονται επειδή κάποιος αρνήθηκε να δανείσει με τη δικαιολογία ότι δεν έχει ενώ… Για αυτό άκουσα να λένε ίσως την ανοησία περί περιορισμού του αριθμού των ατόμων που θα μπορείς να ελέγξεις σε ένα ορισμένο διάστημα. Η γελοιότητα στην εξουσία.
Με προβληματίζει ότι τέτοια πράγματα λέγονται τόσο εύκολα, με προβληματίζει ότι η αντίδραση δεν είναι περισσότερο καθολική. Μήπως τα ριάλιτι τύπου Μπιγκ Μπράδερ κάνανε καλά τη δουλειά τους; Ποιος θέλει να κρατά τις υποθέσεις του για τον εαυτό του αν δεν είναι ύποπτος; Φαίνεται ότι έχουμε εθιστεί στην ιδέα ότι όποιος ακολουθεί το «τα εν οίκω μη εν δήμω» είναι σίγουρα ένοχος για κάτι. Μήπως όμως και η τρομολαγνεία που καλλιεργείται συστηματικά δεν μας έχει κάνει όλους καχύποπτους και πρόθυμους να υποβληθούμε σε δημόσιο ξεβράκωμα, απαιτώντας το και από τους άλλους;
Κοινωνική πίεση… λες και ντρέπεται σήμερα κάποιος αν μάθει ο κύκλος του ότι φοροδιαφεύγει... ή ότι έχει αυθαίρετο ή ότι γενικά παραβιάζει κάποιο νόμο. Πολλοί υπερηφανεύονται για αυτό και αν κάποιος μπορεί να φοροδιαφύγει αλλά δεν το κάνει σχεδόν δεν τολμά να το πει για να μην βαπτιστεί με τον γνωστό εθνικό μας χαρακτηρισμό. Βέβαια, όλες οι κουτσομπόλες και οι - ενδεχομένως όχι λιγότεροι - κουτσομπόληδες και γενικά οι αδιάκριτοι θα ανάβουν λαμπάδες στον Παπακωνσταντίνου.
Είναι εγκέφαλοι με πτυχία που τα σκέπτονται αυτά; Ελπίζω βέβαια ότι είναι απίθανο να περάσει ένα τέτοιο μέτρο ακόμη και αν το προσπαθήσουν, αλλά είναι δυνατόν με την ελπίδα να μαζέψουν ένα κάποιο ποσό να καταργείται καθολικά το ιδιωτικό απόρρητο, ένα βασικό συστατικό του σεβασμού της προσωπικότητας όπως τη νοεί ο πολιτισμός μας; Γενικά, δεν πιστεύω στη διαπόμπευση ως ποινή σε μια πολιτισμένη κοινωνία, ακόμη και για καταδικασθέντες ενόχους, όπως και στη σωματική τιμωρία. Αρκεί και με το παραπάνω να λειτουργεί σωστά το κράτος και οι παραβάτες να συλλαμβάνονται και να τους επιβάλλονται οι ανάλογες αστικές ή ποινικές κυρώσεις. Τι θα ακολουθήσει; Τα ραβδίσματα ή το δημόσιο μαστίγωμα;

Για άλλη μια φορά αναρωτιέμαι αν αυτοί που μας κυβερνούν είναι εντελώς ηλίθιοι ή αν τελικά έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι υπηρετούν σκοτεινούς σκοπούς. Ίσως πάλι να εντάσσονται όλα αυτά στην προσπάθεια να μας μετατρέψουν όλους σε άμισθους δημοσίους υπαλλήλους, όπως και με την εξοντωτική διαδικασία online καταχώρισης των αποδείξεων μία-μία, με το ΑΦΜ της επιχείρησης που έχει εκδώσει κάθε απόδειξη (θα το αποφυγουμε άραγες αυτό;).
Όπως και να έχει, ο ολοκληρωτισμός φαίνεται να παίρνει το πάνω χέρι, χωρίς ερπύστριες και δράματα, αλλά με τρέλα και κορδέλα.
Προσωπικά, δεν έχω κανένα ενδιαφέρον να τσεκάρω τη φορολογική δήλωση οποιουδήποτε… εσύ;

http://perastikos.blogspot.com/

Edito 320

Εντάξει, το εμπεδώσαμε όλοι, οι εργαζόμενοι κάποιων ΔΕΚΟ όσο χρεοκοπούσαν οι εταιρείες τους τόσο μεγάλωναν τις αποδοχές τους. Παίρνουν μισθούς 50% παραπάνω από το υπόλοιπο Δημόσιο και διπλάσιους από τον ιδιωτικό τομέα. Το καταλάβαμε. Και ζηλέψαμε. Αλλά…


Αλλά εκτός από αυτό δεν πρέπει ν’ αρχίσουμε να κάνουμε και μερικά άλλα πράγματα; Πρόσφατα ο υπουργός Υγείας είπε, και είναι προς τιμήν του που το είπε, ότι αν τον Μάρτη δεν έχουν καθιερωθεί διπλογραφικά συστήματα και απογραφές υλικού στα νοσοκομεία, θα παραιτηθεί. 6 μήνες είναι πολύ, δεν φταίει αυτός για τους προηγούμενους υπουργούς, τώρα ανέλαβε, αλλά τον Μάρτιο η κυβέρνησή του θα συμπληρώνει 18 μήνες, τη μισή της θητεία, χωρίς να έχει προχωρήσει σ’ αυτές τις μεταρρυθμίσεις. Πριν από καιρό, σε μια βραδινή εκπομπή, ο Βγενόπουλος τους έκανε πλάκα. Πόσο να πάρει, αναρωτιόταν, αν βάλεις ένα διεθνή οίκο σε 3 μήνες θα ’χει περάσει διπλογραφικό σύστημα, αν βάλεις και μια εταιρεία ορκωτών λογιστών σε κάνα μήνα θα έχει κάνει απογραφή στις αποθήκες. Τι σημαίνει όταν περνάνε οι μήνες, τα χρόνια και δεν εφαρμόζεται ο διπλογραφικός έλεγχος βιβλίων, η απογραφή υλικών των νοσοκομείων, η ηλεκτρονική συνταγογράφηση; Τι σημαίνει η «αθώα» φράση «την τελευταία 6ετία εγκαταλείφθηκε η μηχανοργάνωση στο ΙΚΑ»; Τι σημαίνει ότι δεν εισπράττεται η επιβολή προστίμων φοροδιαφυγής, ότι έχουμε στ’ αλήθεια αρνησιδικία της δικαιοσύνης, ότι διά της παραγραφής δεν πληρώνεται κανένα πρόστιμο; Τι σημαίνει η άλλη «αθώα» φράση «ένα χρόνο τώρα και δεν έχουν βάλει διευθυντές στις εφορίες»; Ότι είναι τεμπέληδες, ότι αμέλησαν, οι άχρηστοι, όπως γράφουν συνήθως τα Μέσα; Αφού ένα πράγμα ξέρουν καλά, να διορίζουν διοικητές, εκεί κόλλησαν; Οι αθώες αυτές φράσεις σημαίνουν ένα πράγμα, ότι ο σκληρός πυρήνας της σπατάλης, της διαπλοκής και της διαφθοράς αντιστέκεται σε κάθε προσπάθεια ελέγχου. Πριν όμως από τους μισθούς των σιδηροδρομικών, δεν πρέπει να δούμε τι γίνεται στον πυρήνα της λεηλασίας;

Σε μια εκπομπή έδειχναν το πολυτελές κρατικό αυτοκίνητο, μια Κράισλερ 2.600 κυβικά, ενός διευθυντή ΤΕΙ κάπου στη Μακεδονία. Μα αν έχουν κρατικό αυτοκίνητο οι διευθυντές σχολείων, τότε πρέπει να έχει η μισή Ελλάδα. Πριν ένα χρόνο μάς ανακοίνωσαν ότι τα 57.000 κρατικά αμάξια είναι πολλά και θα τα μειώσουν. Έκτοτε δεν μάθαμε τίποτε άλλο. Μα τα αυτοκίνητα θα μας σώσουν από το έλλειμμα, θα μου πεις; Έχετε πάρει ποτέ αμάξι με leasing; 57.000 αυτοκίνητα, leasing, καύσιμα, ασφάλειες, συνεργεία, τέλη, ισοδυναμούν με το κόστος 57.000 θέσεων εργασίας. Να ’χουν οι άνθρωποι κι αμάξια και οδηγούς, δεν λέω, αλλά σ’ αυτή τη χρεοκοπημένη χώρα με τους 600.000 άνεργους και τις εκατοντάδες χιλιάδες νέους που δεν μπορούν καν να μπουν στην αγορά εργασίας, πόσοι δικαιούνται να κυκλοφορούν με κρατικό αυτοκίνητο; Σ’ αυτή τη μικρή χώρα που γνωριζόμαστε όλοι με το μικρό μας όνομα, πόσοι Κύριοι κύριοι πρόεδροι, πατέρες του ένθους, στρατηγοί, συνδικαλιστές, είναι απαραίτητο να ’χουν λιμουζίνα;

Κάθε μέρα διαβάζουμε για υπηρεσίες της Βουλής που νοικιάζουν κτίρια με 120.000 ευρώ νοίκι το μήνα, για δημόσιες υπηρεσίες που πληρώνουν νοίκι 65.000 ευρώ για να στεγαστούν 60 υπάλληλοι. Πώς αυτοί οι άνθρωποι πληρώνουν 65.000 κι εμείς 5; Πώς είναι τόσο large με τη

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Ουδέν της αληθείας σαφέστερον

Ψαριανός vs Ριζοσπάστη

Αποκαλύπτικά Ι (από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)

«Ο Γρ. Ψαριανός, υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής με τη «Δημοκρατική Αριστερά» του Φ. Κουβέλη, που συνεργάζεται και με το ΠΑΣΟΚ σε άλλες περιφέρειες και σε δήμους, (π.χ. Αθήνα, Θεσσαλονίκη) προτείνει την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών, («Αυγή» 15/10/2010). Η πρότασή του είναι η γνωστή επικίνδυνη θέση του οπορτουνισμού για αποποινικοποίηση των ναρκωτικών. Είναι έκφραση και της σαπίλας που υπάρχει σε αυτό το χώρο.
Κάθε λαϊκή οικογένεια, και ιδιαίτερα αυτή που έχει παιδιά και νέους, πρέπει να να καταδικάσει απερίφραστα αυτήν τη θέση. Το ΚΚΕ και οι υποψήφιοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» υποστηρίζουν τη μαχητική λογική της νίκης σε βάρος της τοξικομανίας, το δικαίωμα όλων των χρηστών να ενταχτούν καθαροί στην κοινωνία. Η ένταξη στην πάλη για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής είναι αποφασιστικός παράγοντας, για να μείνει η νεολαία  μακριά από τα ναρκωτικά. Τα ιδανικά για τη δημιουργία κοινωνίας δίχως εκμετάλλευση οπλίζουν τις συνειδήσεις.

ΟΧΙ σε όλα τα ναρκωτικά, ΟΧΙ στο διαχωρισμό μαλακών - σκληρών, ΟΧΙ στην αποποινικοποίηση του χασίς, στην πληθώρα των προγραμμάτων υποκατάστασης που συντηρούν το πρόβλημα. Αγώνας για:
• Δημιουργία πανελλαδικού δημόσιου φορέα, με αποκλειστικά δωρεάν παροχή  υπηρεσιών πρόληψης, απεξάρτησης, κοινωνικής επανένταξης, στο πλαίσιο του καθολικού δημόσιου συστήματος Υγείας - Πρόνοιας με επαρκές επαγγελματικό και επιστημονικό προσωπικό χωρίς τη συμμετοχή των ιδιωτών.

• Θέσπιση προγράμματος για την εφαρμογή πρωτογενούς πρόληψης, που θα στοχεύει στα αίτια και όχι στα αποτελέσματα της τοξικομανίας, που αφορά στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην οικογένεια, στον πολιτισμό, στα ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα, στα ΜΜΕ, στο στρατό, στην ψυχαγωγία, στον ελεύθερο χρόνο.

• Καμιά επιχειρηματική δραστηριότητα στο χώρο της πρόληψης, της απεξάρτησης και της κοινωνικής επανένταξης.
• Εξοντωτικές ποινές στους εμπόρους. Ειδικευμένο Σώμα δικαστών για την αντιμετώπιση των θυμάτων των ναρκωτικών. 
Αποκαλυπτικά ΙΙ (Ριζοσπάστης 20/10/2010)
«Ο Γ. ΨΑΡΙΑΝΟΣ, υποψήφιος περιφερειάρχης της «Δημοκρατικής Αριστεράς» του Φ. Κουβέλη που συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ στο Δήμο Αθήνας και Θεσσαλονίκης, είπε στη ΝΕΤ ότι οι εκλογές δε γίνονται για τη λαϊκή επανάσταση. Τι θέλει να πει; Καπιταλισμό έχουμε, πρέπει να προσαρμοστούμε! Οταν δε, ρωτήθηκε τι θα κάνει π.χ. για το Λαύριο, απάντησε ότι θα το μετατρέψει σε λιμάνι ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών και έτσι θα αναπτυχθεί. Ο,τι, δηλαδή, σχεδιάζει η κυβέρνηση. Δηλαδή, ο Ψαριανός δηλώνει καθαρά ότι στις εκλογές ο λαός δεν πρέπει να ψηφίσει με κριτήριο τα προβλήματά του στη δουλειά και στη ζωή, ούτε καν να εντάξει την ψήφο στην πάλη κατά της αντιλαϊκής πολιτικής. Αλλωστε, μίλησε για «αυτοδιοικητικά κριτήρια», δηλαδή φτιασιδώματα δήθεν στο πλαίσιο του συστήματος. Το αποκαλύπτει, άλλωστε, και η πρότασή του για το Λαύριο. Επιχειρηματική ανάπτυξη των εφοπλιστών».


Και η αυτοκριτικη του Πραχτορα.


Με πλέρια συναίσθηση του χαφιέδικου ρόλου μου ομολογώ πως έσφαλα σε δύο πρόσφατες τοποθετήσεις μου και μάλλον με υποσυνείδητη πρόθεση, για να βλάψω καίργια τα συφέροντα της εργατικής τάξης και να βάνω ταφόπλακα στις καταχτήσεις των εργαζόμενων και του λαού.

Είμαι ένα πρεζόνι που τάχτηκε στην υπηρεσία του ξένου και ντόπιου κεφάλαιου και το μόνο που με κόφτει είναι να γλείψω κανένα κόκαλο των εφοπλιστάδων και να βγάλω τη δόση μου. Ζήτησα την αποποινικοποίηση της χρήσης των ναρκωτικών που, αν εφαρμοστεί, θα μηδενίσει τις τιμές στο λαθρεμπόριο (μιας και οι χρήστες θα παίρνουν τη δόση τους στα νοσοκομεία) κι έτσι θα χαλάσει η μανέστρα της παράνομης διακίνησης και θα εκμηδενιστεί η παρελκόμενη εγκληματικότητα. Αυτό θα είναι εγκληματικό για την εργατική τάξη και τους νέους ανθρώπους και επίσης ίσως να χάσουν τη δουλειά τους τα βαποράκια της κομσομόλ. Πολύ σωστά κάνει και με κατακεραυνώνει το κεντρικό όργανο της κα γκε μπε, ο Ριζοσπάστης. Θα είναι τραγικά τα αποτελέσματα και για τα οικονομικά του κόμματος που, ως γνωστόν, μαζί με τους μπάτσους πουλάει την ηρωίνη, όπως διαβάζουμε στους τοίχους.

Δεύτερο μεγάλο ολίστημα του υποφαινόμενου λακέ της αστικής τάξης και γνωστού πράχτορα των εφοπλιστικών συμφερόντων ήταν η πρόταση για μεταφορά του λιμανιού της ακτοπλοΐας στο Λαύριο, πράξη ολότελα αντιλαϊκή αφού αβγαταίνει το μπεζαχτά των εφοπλιστάδων και δίνει την χαριστική βολή στα κεχτημένα του λιμενεργάτη, μιας και στον εφοπλιστικό παράδεισο του Λαυρίου αυτή τη δουλειά θα την κάνουν τα ρομπότ των πολυεθνικών.

Ντρέπουμαι απ’ άκρου σ’ άκρο.

Δεν υπαρχει καμμια αμφιβολια οτι εχω παρει τον κατηφορο του μίσθαρνου όργανου του διεθνη ιμπεριαλισμου, της τρόικας, του ΔΝΤ και του μνημονιου, κατρακυλαω στους ιδιους κι απαραλαχτους βουρκους και στα βρωμονερα του χαφιεδισμου που κυλιστηκανε τοσοι και τοσοι δοσιλογοι του κινηματος οπως ο μιζεριας-δηλωσιας Κλαρας-Βελουχιωτης, ο πραχτορας-χαφιες ασφαλιτης Πλουμπιδης, ο πουλημενος Γλεζος, ο βρωμο-Κυρκος κι η παρεα του κι αλλοι πρωην αριστεροι που γελαει ο κοσμος (της περηφανης Εργατιας).

Ευτυχώς ο φωτεινός οδηγητης του κινήματος, ο Ριζοσπάστης, με πήρε χαμπάρι και ξεμπρόστιασε το δόλιο και σατανικό αυτό σκέδιο. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχουν σήμερα τα ψυχιατρεία της Τασκέντης να με πάνε απ’ το Κόμμα του Λαού κατεφτεία για θεραπεία. Έτσι είναι πολύ πιθανό να συνεχίσω ν’ απλώνω τραχανά στο χαγιάτι του αστικού καθεστώτος, να παίζω αυτό το βρώμικο και ύπουλο παιχνίδι και να κουβαλάω νερό στο μύλο της αντίδρασης, μαζί με τη Δημοκρατική Αριστερά του Φ. Κουβέλη που συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ στο Δήμο Αθήνας και Θεσσαλονίκης και που χύνει χολή ενάντια στις Λαϊκές Δημοκρατίες, στη Σοβιετική Ένωση, στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας και στην ΚΟΜΕΚΟΝ, μάταια ελπίζοντας στην κατάρρευσή τους γιατί πίσω έχει η αχλάδα την ουρά κι οι λαοί του σοσιαλισμού ξέρουν να περιφρουράνε τις καταχτήσεις τους.

Μοσχα, 20 του Οχτωβρη 1980.

tvxs.gr

11.44

Σκεπτόμαστε συχνά τα πράγματα, ετεροχρονισμένα. Η φυσική τους παρουσία στη ζωή μας, είτε πρόκειται για ανθρώπους είτε για ένα όμορφο τοπίο που βλέπουμε από το παράθυρο, δεν αποτελεί την ιδανική συνθήκη για μια ταυτόχρονη εκτίμηση. Αγαπώ μια πόλη, ένα νησί ή μια τοποθεσία σε σημείο να τα ονειρεύομαι. Κάποτε μου δίνεται η δυνατότητα της υλοποίησης αυτού του ονείρου. Όμως την ώρα ακριβώς που πια βιώνω αυτήν την ιδανική για μένα κατάσταση, σχεδόν από εκείνη τη στιγμή και μετά ξεχνάω πώς ήταν όλα αυτά ως σχέδιο, πριν δηλαδή την πραγματοποίηση του ονείρου.Έχει τελειώσει η περίοδος της προσμονής. Όλα αυτά που βιώνω τώρα ως πραγματικότητα, είναι τα στοιχεία εκείνα του κάποτε ονείρου. Όσο οι άνθρωποι είναι παρόντες στις ζωές μας, όσο σιγά-σιγά μπαίνουν στην καθημερινότητά μας και η φυσική τους παρουσία μοιάζει διαρκής, τόσο γίνονται για μας σιγά-σιγά αόρατοι ή δεδομένοι, στοιχεία αναφοράς. Και τότε ίσως έρχεται η στιγμή για τη γέννηση, στο μυαλό μας, ενός άλλου ονείρου.
 
kalapas.blogspot.com

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

δημαρχε,λεφτα υπαρχουν;

http://feleki.wordpress.com/

Αν δεν κάνω λάθος, λόγω οικονομικής κρίσης και ασφαλώς του τρόπου που τη διαχειρίζεται η κυβέρνηση, τα έσοδα που θα έχει ένας Δήμος μέσω των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων (δηλαδή των πόρων από τον Κρατικό Προϋπολογισμό) και μέσω δημοτικών τελών θα είναι στο ορατό μέλλον αρκετά περιορισμένα. Για να ακριβολογώ: είναι δύσκολο σήμερα να πει κανείς πόσο επαρκή θα είναι τα έσοδα ενός Δήμου για να καλύψει τις (παλιές και νέες) πάγιες υποχρεώσεις του γιατί απλά ο Καλλικράτης ψηφίστηκε πρόσφατα και είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς την πορεία εκτέλεσης του Κρατικού Προϋπολογισμού αλλά και το ύψος των τελών. Για να πάρει κανείς μια γεύση, σύμφωνα με διάφορα δελτία τύπου της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ), μέσα στο 2010 οι Δήμοι έλαβαν από τον Κρατικό Προϋπολογισμό 40% λιγότερα σε σχέση με το 2009 και για τη προσεχή τριετία το Μνημόνιο προβλέπει περικοπές 3 δις ευρώ [1][2].


Οι Δήμοι, όπως προβλέπει ο «Καλλικράτης» καλούνται να καταθέσουν τον ετήσιο Προϋπολογισμό τους στο πρώτο τρίμηνο του 2011, έχοντας αναλάβει ένα πλήθος από νέες αρμοδιότητες που πριν ήταν στα χέρια των Νομαρχιών και υπηρεσιών διαφόρων υπουργείων. Για τους μερακλήδες αναγνώστες του Φελεκίου να αναφέρω ότι ανάμεσα σε αυτές είναι και η χορήγηση βιβλιαρίων υγείας στους εκδοροσφαγείς, η εφαρμογή, οργάνωση και εποπτεία της τεχνητής σπερματέγχυσης και του συγχρονισμού του οίστρου των ζώων, ο καθορισμός του εξωτερικού χρωματισμού των ταξί και για κάποιο περίεργο λόγο ο καθορισμός των ωρών έναρξης και λήξης της εργασίας των ναυτεργατών και των αρτεργατών (αλλά όχι των τραγουδιστών νυχτερινών κέντρων) και η διοργάνωση ενημερωτικών συναντήσεων με αλιείς (αλλά όχι με οδοντίατρους ή ανιματέρ). Για τους σοβαρά σκεπτόμενους αναγνώστες τώρα, η λίστα των πρόσθετων αρμοδιοτήτων περιλαμβάνει την έκδοση οικοδομικών αδειών και τον έλεγχο και επιβολή προστίμων στα αυθαίρετα (χα!).
Πόσοι Δήμοι θα πτωχεύσουν μέσα στην διάρκεια της θητείας των νέων δημοτικών αρχών δε γνωρίζω. Για να καθησυχάσω όμως τους αναγνώστες πρέπει να αναφέρω ότι ο νομοθέτης προέβλεψε ότι οι Δήμοι εφόσον πέσουν έξω (π.χ. όταν οι ετήσιες υποχρεώσεις τους σε τοκοχρεολύσια υπερβαίνουν το 20% των τακτικών τους εσόδων) θα μπορούν να μπουν σε ειδικό πρόγραμμα εξυγίανσης και τον έλεγχο των οικονομικών του Δήμου αναλαμβάνει μια ελεγκτική επιτροπή με απόφαση του Υπουργείου Εσωτερικών, δηλαδή το Κράτος (χα χα!).
Για να περάσουμε στην επόμενη πίστα για πιο δυνατούς παίχτες, στην εξίσωση των οικονομικών των Δήμων πρέπει να μπουν και οι δανειακές τους υποχρεώσεις. Σύμφωνα με στοιχεία της Ένωσης Τραπεζών και της Τράπεζας της Ελλάδος, μόνο προς τις τράπεζες και το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων τα χρέη όλων των δήμων της χώρας φθάνουν στο 1 δις, 750 εκατομμύρια ευρώ [3]. Ο Δήμος Αθηναίων για παράδειγμα χρωστά 129,5 εκ., δηλαδή μόλις 265 ευρώ ανά εγγεγραμμένο στους δημοτικούς καταλόγους (περίπου 486 χιλιάδες)[4], ο Δήμος Αμαρουσίου 1.140 και ο Δήμος Πειραιώς 800 περίπου ευρώ ανά εγγεγραμμένο, ενώ αν για κάποιο λόγο είσαι δημότης Ασπροπύργου, παντρεμένη με ένα παιδί, οφείλω να σε πληροφορήσω ότι ο Δήμος σου, σύμφωνα με τα παραπάνω στοιχεία, χρωστά μόνο σε τράπεζες και το ταμείο παρακαταθηκών περίπου 1.800 ευρώ ανά εγγεγραμμένο (οπότε το παιδί δεν υπολογίζεται). Τα χρέη προς τρίτους (π.χ. ασφαλιστικά ταμεία, προμηθευτές κτλ) δεν έχουν περιληφθεί στα παραπάνω ποσά, οπότε… Βέβαια, τα χρέη αυτά δεν λήγουν απαραίτητα αύριο και ασφαλώς εφόσον εξυπηρετούνται κανονικά και έχουν επενδυθεί σε πραγματικά έργα υποδομής και υπηρεσίες προς τους πολίτες όλα καλά και πάμε παρακάτω. Φοβάμαι όμως ότι για κάποιους Δήμους τα πράγματα είναι απλά ζοφερά. Οι Δημοτικές Εκλογές είναι μια

Έλεος, όχι άλλοι μάγειροι!

Συγνώμη αλλά από πότε τα γεμάτα σάλτσες χέρια, οι καταλαδωμένες ποδιές και η τηγανίλα της κουζίνας έγιναν τόσο in; Μη με παρεξηγήσετε, έντιμη, συμπαθέστατη και χρησιμότατη δουλειά είναι, απλώς αναρωτιέμαι πως ξαφνικά εκτοξεύτηκε στον γαλαξία της πιο top γκλαμουριάς της ελληνικής κοινωνίας. Ποιος διεστραμμένος μετέτρεψε τις γραβιέρες, τα σέσκουλα, τα άνιθα, τις πέρκες, τους μπακαλιάρους και τις σηκωταριές στο απόλυτο Greek Dream; Τι παράκρουση είναι αυτή πάλι; Από πού ξεφύτρωσαν όλες αυτές οι ξύστες, τα χαβάνια, τα σουρωτήρια, τα χτυπητήρια και τα μπακιρικά που μπήκαν στη ζωή μας; Τι μανία τους έπιασε άντρες-γυναίκες και θέλουν σώνει και καλά να γίνουν ταβερνιάρηδες; Κάτι σωματαράδες μουσάτοι, κάτι ντιρέκια ως εκεί πάνω, αντί να καβαλήσουν μια 900κοσάρα μηχανή και να βγουν για γκόμενες, ζώνονται τις καρό ποδιές και σουφρώνουν τα χειλάκια τους σαν τη θειά μου τη Φιφίκα όταν δοκιμάζει τους μπουμπουριστούς χοχλιούς της. Και μη χειρότερα. Πού ξανακούστηκε να στέκονται δώδεκα νοματαίοι πάνω από ένα μίξερ και να κουβεντιάζουν με τις ώρες πόσο αραιή πρέπει να ‘ναι η μαρέγκα; Και αφού αποφουρνίσουν, να τρώγονται μεταξύ τους σαν τις Κατίνες διότι δεν ψήστηκε καλά η ζύμη της τάρτας, δεν έδεσε καλά η μπεσαμέλ και δεν ήταν αρκετά τραγανό το φινόκιο. Και τι στο διάολο είναι αυτό το φινόκιο τέλος πάντων; Ψάρι, τυρί ή αγριόχορτο;


Πού να παραμείνεις ρε μεγάλε; Φόρεσες έναν χρυσό κρίκο στ’ αυτί σαν πειρατής τού Καβαδία, έδεσες μαύρο μαντήλι στο ξυρισμένο κεφάλι σου, έβγαλες δυο στιγματισμένα μαύρα μπράτσα που αρρώστιες τα ‘χουνε τσακίσει τροπικές, μόνο και μόνο για να σερβίρεις κρεμ μπρουλέ; Και σε πιάνουν τα υπαρξιακά σου επειδή δε μπόρεσες να ψιλοκόψεις το κρεμμύδι σε πέντε κινήσεις; Ου να χαθείς ρε, που τρώς γεμάτος αγωνία τα νύχια σου, όσο ο τύπος της επιτροπής δοκιμάζει «το πιάτο σου». Τόση περηφάνια πια γι’ αυτό το «πιάτο σου» δεν έδειχνε ούτε ο μπάρμπας μου ο Στεφανής όταν μιλούσε για το παράσημο του στην Αλβανία. Είπαμε, αλλάζουν οι εποχές αλλά είστε σίγουροι ότι αποτελεί πρόοδο να τραγουδάμε «μην βροντοχτυπάς τις χάντρες, η φουφού κάνει τους άντρες»;


ο δ.καμπουρακης απο το protagon.gr

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

11.30 μμ

just a little communication απο gabor szabo και bobby womack.επικοινωνια με τι;με τις στιγμες.


μια γουλια και μια νοτα,σαν φουσκαλα ταξιδιου.καθεσαι επανω και γλυστρας στο χρονο.σκοτεινο και φωτεινο.γλυκο και ηρεμο.

να ανεβοκατεβαινεις τις γραμμες.τσουλωντας σαν παιδι στο παρκο.easy.

μια ρουφηξια καπνου,να συνοδευει τη μυρωδια του υγρου.καπνος και ποτο.συνυπαρχουν αρμονικα.παραδοξα.αντιφατικα.σε πληρη ταυτιση.

χαμενος χρονος;κενος χρονος;αντικοινωνικος χρονος;

πρωτα να δωσεις στον εαυτο σου,αυτο που του χρωστας.τις στιγμες του.οτι δικαιουται.να παιξεις μαζι του.δινεις δεξια και αριστερα.παραμελωντας το κεντρο.την αρχη.παγιδευεσαι.λαθοςστιγμες.

ζηταω την επομενη πηγη,το επομενο μαγικο χαλι,να συνεχισω.

passion flower απο mina.ντεμοντε;ισως.μυριζει ρομαντικοτητα.το πνευστο,αναπνοη μεταμορφωμενη,χαϊδευει το αυτι.

αρωμα.

μπορει κατι να διακοψει την ανασα;ενας ενοχλητικος ηχος.μια ενοχλητικη σκεψη.να τραβηξει το χαλι κατω.συμβαινει συχνα τωρα τελευταια.να αποσυντονιζεσαι.να χανεις το δρομο σου.την αυθεντικοτητα του καθε τι.πραγματα μεγιστης γελιοτητας,να τα αντιμετωπιζεις ως σοβαρα.να εκνευριζεσαι με την αφασια του αλλου και να πρεπει να δειξεις υπευθυνοτητα στο τιποτα.

heliocentrics και mulatu astatke.esketa dance.

τι προσπαθεις να κανεις;να βυθιστεις;

θυμαμαι στιγμες παλιες με φιλους ακουγοντας laughing clowns.καναμε να μιλησουμε ωρα.μερικες φορες σου αρκει η παρουσια καποιου δικου σου διπλα.δε χρειαζεται να μιλας.μονο να αισθανεσαι την παρουσια του.μια παρεα στο διαδρομο.προχωροντας με τις σκεψεις και τις εικονες σου.να απογειωνεσαι κατακορυφα και να συνεχιζεις οριζοντια.και οταν φτανεις να γυριζεις και να τον ρωτας...ημασταν εκει μαζι;

inner vibes.απο napz.το ποδι ανεβοκατεβαινει στο tempo.υπαρχει κατι αναλογο στον εγκεφαλο που κατα τον ιδιο τροπο δινει τη διαταγη;ενα γραφημα;

πρεπει να φτιαξω το δεκτη.δειχνει χιονια.αλλα ενδιαφερει τελικα η ποιοτητα ή το περιεχομενο;εχω εξασφαλισει την ουσια και τη θελω πλεον πιο διαυγη;ειμαι σιγουρος;αυτο που βλεπω ειναι αυτο που θελω;

και τι εγινε;θα μαθεις να βλεπεις αυτο.και οχι μονο αλλα θα το προχωρησεις και πιο περα.θα την εξελιξεις την απατη.να εχεις την ψευδαισθηση οτι εχεις τον τροπο.

καπου εξω δυο παιδια θα κρατανε στο χερι τους ενα ποτηρι.θα μιλανε,θα κοιταζονται και στο πισω μερος του μυαλου,κατι θα γλυκαινει το σωμα τους.ο bartender θα μετρα τα ποτα και ο ιδιοκτητης το λογαριασμο.ποσο μακρια ειναι απο το συννεφο τους.ενα τυχερο και ευγενικο συννεφο.μια φρεσκαδα,μια ζωντανια.τι εχει σημασια;η στιγμη.η συγκεκριμενη στιγμη.και να σκεφτεις ποσοι βρισκονται απο πισω που πονταρουν σε αυτη τη στιγμη,αλλιωνοντας την.



turn right at midnight.Roy Young.καληνυχτα.

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Σ/Κ

δημαρχαρα μου!!

αντε γερα μεχρι το βραδυ της κυριακης....

Οδηγίες ιματζ μεϊκινγκ για υποψήφιο

http://estarian.blogspot.com/

Αγαπητέ φίλε, αγαπητή φίλη, σήμερα έχω σκοπό να σου προσφέρω τα φώτα μου, σχετικά με το χτίσιμο της προεκλογικής σου εικόνας και συγκεκριμένα όσον αφορά το βιογραφικό σου σημείωμα στην δικτυακή τοποθεσία που σε έπεισαν τα παιδιά σου/οι γειτόνοι/ο άλλος μάγκας υποψήφιος πως πρέπει να έχεις για να έχεις πενετρασιόν στο πόπολο. Μην πάει το μυαλό σου στο κοκό όταν λέμε πενετρασιόν, αυτό μετά τις εκλογές. Και αν εκλεγείς.


Σε επίπεδο δημοτικώνε εκλογώνε, οι υποψήφιοι τείνουν να είναι ελαφρώς πιο "λαϊκοί" και μπρουτάλ τύποι από ό,τι σε επίπεδο βουλευτικών (που εκεί προφανώς πάει η αφρόκρεμα της μόρφωσης, του εκλεπτυσμένου στυλ και της ανεπιτήδευτης σοβαρότητας, βλέπε Πρωτόπαπα έτσι φρομ δε τοπ οφ μαϊ χεντ). Οπότε ο λαϊκός ο τύπος, πρέπει να το καλλωπίσει ρε παιδί μου το βιογραφικό του λίγο, ώστε να τσιμπήσει ο ψηφοφόρος. Ο πτωχός πλην τίμιος ψηφοφόρος θα σε τιμήσει με ψηφαλάκι αν πειστεί ότι είσαι καλύτερος από αυτόν αλλά όχι και πολύ της καλής κοινωνίας γιατί τότε θα τον πιάσουν τα κλασσικά ελληνικά αριστερά κολλήματά του και θα σε μαυρίσει. Ακόμα και αν είσαι δεξιός δηλαδή, πρέπει να είσαι και λίγο παιδί του λαού. Άκουσέ με και δε θα χάσεις.

Και πως θα πετύχουμε τον καλλωπισμό ενός απλού και ταπεινού βιογραφικού;

Τα βασικά στοιχεία που πρέπει να προσέξεις είναι τα εξής :

1. Είσαι απλός, προσιτός, δικός μας, αλλά ταυτόχρονα καλύτερος. Έχεις καταφέρει κάτι που εντυπωσιάζει. Κοινώς χρησιμοποίησε κάποια ξένη λέξη, ή ίδρυμα του εξωτερικού. Βάλε και λίγο φούμαρο, δεν πειράζει. Και μίλα στο πρώτο πρόσωπο.

2. Επένδυσε στη συγκίνηση. Πρόβαλλε διακριτικά κάποιο πρόβλημα που αντιμετώπισες και ξεπέρασες, πράγμα που σε έκανε καλύτερο και σε υποδεικνύει ως "νικητή της ζωής" και "αγωνιστή"

3. Δείξε ότι δεν είσαι ευκαιριακός αλλά πονάς τον τόπο. Ότι η ενασχόλησή σου με τα κοινά είναι πάθος και δεν το κάνεις για να κονομήσεις ή να βολέψεις τους γνωστούς σου. Οπότε υποστήριξε ψιλοσαφώς αλλά όχι δεσμευτικά κάποια εξωπραγματική θέση ή αίτημα των συμπολιτών σου, ενάντια στη λογική και την πραγματικότητα, αλλά με μεγάλη απήχηση στα ζώα. (εδώ έχει σημασία να μην πας κόντρα μεν στο συνδυασμό σου, αλλά να πιάσεις και πελάτες από τους άλλους, οπότε αν η πλειοψηφία δεξιίζει, χρησιμοποιείς δεξό επιχείρημα, αν αριστερίζει, αριστερό. Αν είσαι μάγκας, και τα δύο.)

4. Πρόβαλε σταθερές ελληνικές αξίες που συγκινούν το 97%. Ντομπροσύνες, αυτοθυσίες, καλός οικογενειάρχης, επίτροπος στην εκκλησία, αθλητής, τέτοια.

5. Σύνθημα, σύνθημα, σύνθημα. Βρες σύνθημα πιασάρικο, μαγκιόρικο και γουστόζικο, αλλά όχι πολύ επαγγελματικό και ντιζαϊνάτο γιατί θα ξενερώσεις την εργατιά.
Πάμε σε ένα παράδειγμα για να δεις αγαπητέ υποψήφιε τι εννοώ.

Έστω ότι λέγεσαι Λευτέρης Τριγούτσουλας και είσαι 52 χρονώ, μπαρμπέρης στο επάγγελμα, σε κάποιο χωριό. Κοίτα τώρα το βιογραφικό το αγυάλιστο, το δεν-έχω-ελπίδα-να-με-ψηφίσει-κανείς :

Βιογραφικόν :

Λευτέρης Τριγούτσουλας της

Τι αναγκάζονται να λένε...

η συγκεκριμενη φαινεται να ντρεπεται ολιγον!





http://sfrang2.blogspot.com/

Ξεπεράσαμε τα όρια του πλανήτη!

Νέα ανάλυση της διεθνούς περιβαλλοντικής οργάνωσης WWF δείχνει ότι οι απαιτήσεις της ανθρωπότητας σε φυσικούς πόρους έχουν εκτοξευθεί στα ύψη. Σύμφωνα με τη διετή έκθεση «Ζωντανός Πλανήτης», που συντάσσεται σε συνεργασία με τη Ζωολογική Εταιρεία του Λονδίνου και το Παγκόσμιο Δίκτυο Αποτυπώματος (Global Footprint Network), οι απαιτήσεις μας ξεπερνούν κατά 50% την παραγωγική ικανότητα του πλανήτη.


Το οικολογικό αποτύπωμα, ένας από τους δείκτες που χρησιμοποιούνται στην έκθεση, δείχνει ότι η ζήτηση της ανθρωπότητας για φυσικούς πόρους διπλασιάστηκε το διάστημα 1966-2007 και ισοδυναμεί πλέον με 1,5 πλανήτες. Αυτό σημαίνει ότι ο πλανήτης μας χρειάζεται ενάμισι χρόνο για να παραγάγει τους πόρους που η ανθρωπότητα καταναλώνει σε ένα χρόνο και δείχνει ότι τουλάχιστον το 1/3 τις κατανάλωσής μας αφορά μη-ανανεώσιμους φυσικούς πόρους και μεταφράζεται σε μόνιμη περιβαλλοντική υποβάθμιση. Η υπερκατανάλωση είναι επικεντρωμένη στις «ανεπτυγμένες» χώρες, τη στιγμή που οι κάτοικοι της ΕΕ-27 (7% του παγκόσμιου πληθυσμού) καταναλώνουν σχεδόν διπλάσιους φυσικούς πόρους από τον παγκόσμιο μέσο όρο.

Αν οι ρυθμοί αυτοί συνεχιστούν , το 2030 η ανθρωπότητα θα απαιτεί για την επιβίωσή της το ισοδύναμο της παραγωγικής ικανότητας δύο πλανητών. Ενώ αν υποθέσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι ζουν όπως ο μέσος ευρωπαίος πολίτης, τότε θα χρειάζονταν 2,8 πλανήτες για να καλύψουν τις απαιτήσεις τους.

Η έκθεση χρησιμοποιεί επίσης τον παγκόσμιο δείκτη «Ζωντανού Πλανήτη», ο οποίος καταμετρά την παγκόσμια κατάσταση των ειδών και των οικοτόπων και ο οποίος παρουσιάζει ραγδαία διαχρονική μείωση της τάξης του 30% από το 1970. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι πληθυσμοί των τροπικών ειδών γλυκού νερού έχουν μειωθεί την περίοδο 1970-2007 κατά σχεδόν 70%.

«Καταγράφεται ένας ανησυχητικός ρυθμός απώλειας της βιοποικιλότητας σε περιοχές του πλανήτη με χαμηλά εισοδήματα, συχνά σε βιολογικά πλούσιες τροπικές χώρες, ενώ οι πολίτες του οικονομικά αναπτυγμένου κόσμου ζούμε σε έναν ψεύτικο παράδεισο που τροφοδοτείται από την υπερβολική κατανάλωση και τις υψηλές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα», τονίζει ο Τζιμ Ληπ, Γενικός Διευθυντής του διεθνούς WWF.

Η αύξηση του οικολογικού αποτυπώματος οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ανθρακικό αποτύπωμα, δηλαδή στις εκπομπές CO2, το οποίο είναι κατά 11 φορές αυξημένο σε σχέση με το 1961.

Οι 10 χώρες με το υψηλότερο οικολογικό αποτύπωμα ανά άτομο είναι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Κατάρ, η Δανία, το Βέλγιο, οι ΗΠΑ, η Εσθονία, ο Καναδάς, η Αυστραλία, το Κουβέιτ και η Ιρλανδία. Εξίσου, οι 31 χώρες του ΟΟΣΑ, οι οποίες περιλαμβάνουν τις πλουσιότερες οικονομίες του κόσμου, ευθύνονται για περίπου το 40 % του παγκόσμιου αποτυπώματος.

Η Ελλάδα κατατάσσεται 20η στη λίστα των 154 κρατών, των οποίων το οικολογικό αποτύπωμα παρουσιάζεται στην έκθεση, με τον σημερινό τρόπο ζωής μας να απαιτεί τους φυσικούς πόρους 3 πλανήτων. Ενώ η χώρα παρουσιάζει υπερκατανάλωση όλων των φυσικών πόρων, το σημαντικότερο πρόβλημα εντοπίζεται στο εθνικό αποτύπωμα άνθρακα, όπου οι κατά κεφαλήν εκπομπές CO2 καταλαμβάνουν την 12η θέση ανάμεσα στις 35 ευρωπαϊκές χώρες που περιλαμβάνονται στην έκθεση, ενώ είναι διπλάσιες του παγκόσμιου μέσου όρου.

«Το υψηλό οικολογικό αποτύπωμα της χώρας τροφοδοτείται κυρίως από την αδιαφορία με την οποία εξαντλούμε τους φυσικούς μας πόρους, παράλληλα με την εμμονή μας στην χρήση ρυπογόνων μορφών ενέργειας, όπως ο λιγνίτης. Η αξιολόγηση των επιδόσεων της Ελλάδας καταδεικνύει την άμεση ανάγκη για στροφή προς τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και την εξοικονόμηση ενέργειας Αντιθέτως, οποιαδήποτε «βρώμικη» επένδυση, όπως π.χ. η δημοπράτηση νέων λιγνιτικών πεδίων, θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο το οικολογικό αποτύπωμα της χώρας», δηλώνει ο Δημήτρης Καραβέλλας, Διευθυντής του WWF Ελλάς

http://www.wwf.gr/

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ ΜΕ ΤΟ 1/6 ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΝΑ ΛΙΜΟΚΤΟΝΕΙ

http://vasiliskos2.blogspot.com/
Αυτή τη παγκόσμια ημέρα την έχω ονομάσει κάπως αλλιώς. "Ντρέπομαι για τα σκουπίδια μου".

Στο κόσμο της αφθονίας ίσως το 1/6 να μοιάζει λίγο. Αδιάφορο. Μακρινό.

Αλλωστε στο μυαλό μας τόσα χρόνια που ξεκοιλιαζόμαστε καταπίνοντας αντιόξινα και κοιτάζοντας τα ψωμάκια και τις κοιλιές που προεξέχουν εκνευριστικά, η λέξη πείνα παραπέμπει αυτόματα σε κάτι παιδάκια που δείχνουν τα ντοκυμαντέρ από τα κράτη του τρίτου κόσμου.

Εμείς είμαστε ήσυχοι γιατί ανήκουμε στο πρώτο κόσμο και καλύτερο. Το γεγονός βέβαια πως για να έχουμε τόσα σκουπίδια και τόσα ξύγγια για πέταμα σημαίνει πως κάποιοι λιμοκτονούν κι εμείς οι ίδιοι τρώμε πλέον δηλητήρια αντί για τροφή φαίνεται πως δεν απασχολεί ιδιαίτερα το ξεροκέφαλό μας.

Αν υπάρχει μια ιστορία συνομωσίας που θα έπρεπε να μας συγκλονίζει αυτή τη στιγμή (εκτός από εκείνη της απάτης των φαρμακοβιομηχανιών) είναι η απάτη της διατροφής. Τα παιδιά αυτού του πλανήτη πεθαίνουν με τον έναν ή άλλον τρόπο "λόγω διατροφής" Είτε γιατί δεν έχουν να φάνε είτε γιατί τρώνε σκουπίδια τοποθετημένα σε δελεαστικές συσκευασίες.

Το μέτρον άριστον που δεν εφαρμόστηκε ποτέ στα μυαλά των ανθρώπων, η ασύδοσία, η απληστία έκαναν το κύκλο τους και τώρα αποδεκατίζουν την ανθρωπότητα. Η εσφαλμένη αντίληψη του τι σημαίνει τροφή στα μυαλά των ανεπτυγμένων και ανεγκέφαλων πολιτών, η οποία βέβαια έγινε μετά από σπουδαγμένες και πολύ ακριβείς κινήσεις του παγκόσμιου κεφαλαίου που στηρίζεται στη βιομηχανία τροφίμων, είναι μια από τις βασικές αιτίες της καθημερινής μας δυστυχίας. Μια δυστυχία που δεν γίνεται άμεσα αντιληπτή αλλά έχει γεμίσει τις οικογένειες με πένθος για κάθε άνθρωπο που χάνεται γιατί σ΄αυτή τη ζωή ανέπνεε δηλητήριο, έπινε δηλητήρια, έτρωγε δηλητήρια νομίζοντας πως απλά εκτελούσε τις φυσικές του ανάγκες. Μια δυστυχία που αποτυπώνεται στη φροντίδα της μάνας που δεν έχει πια ουσιαστική σημασία παρά μόνο ψυχολογική. Δίνει στο παιδί της φαγητό άρα συνεχίζει να το φροντίζει, όμως αυτό που του δίνει είναι χαλασμένο, σάπιο, επικίνδυνο αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Είναι το ίδιο τραγική με εκείνη τη μάνα που δεν έχει τίποτα να του δώσει. Η διαφορα είναι πως η μια θα δει το θάνατο άμεσα, η άλλη θα προσπαθεί κλαίγοντας να καταλάβει τι συνέβει σε κάποιο θάλαμο νοσοκομείου.

Κι όποιος νομίζει πως απλά γίνομαι καταστροφολόγος και απόλυτα απαισιόδοξη ενημερώνω πως δεν χρειάστηκε να διαβάσω τίποτα για να κατανοήσω το μέγεθος του εγκλήματος. Εζησα πολλά χρόνια μέσα στο ιατρικό κατεστημένο, έτυχε να δουλέψω στο τομέα τροφίμων, έτυχε γενικά στο δρόμο μου να δω από πρώτο χέρι τι συμβαίνει στ΄αλήθεια. Κι όταν βλέπεις τις τραγικές φιγούρες των παιδιών που πεθαίνουν γιατί

Μάνα! Όταν μεγαλώσω θα γίνω διάσημος γραφιστεύς (Αιολική διάλεκτος).

http://polsemannen.blogspot.com/

Μέσα στο γενικότερο μπάχαλο που επικρατεί στις αρχές του 21ου αιώνα...

Μέσα στις ωδίνες της πτώσης της Αμερικανικής αυτοκρατορίας και της ανάδυσης είτε μίας πολυπολικής γης με προεξέχοντα τον Κινεζικό πόλο, είτε μίας παγκόσμιας Οργουελιανής δικτατορίας της οικονομικής ελίτ...
Μέσα στην σταδιακή εξαφάνιση σε παγκόσμια κλίμακα αυτού που παλιοί μερακλήδες μάστορες αποκαλούσαν "μεσαία τάξη"...

Λίγο πριν το σύνολο των παγκοσμίων ΜΜΕ ασχοληθούν με τις εκλογές των βλαχοδημάρχων μιας χώρας που οι κάτοικοί της έχουν γίνει στιφάδο επαναπαυόμενοι στις δάφνες κάποιων μακρινών προγόνων...

Η οργάνωση νεολαίας ενός εκ των δύο κομμάτων εξουσίας, του κόμματος των Βένετων και ουχί των Πράσινων προκήρυξε διαγωνισμόν δια το νέον λογότυπον της. (Παρενθετικά τους Ρούσους και τους Λευκούς ουδείς καταδέχεται έστω να τους χέσει).

Επειδής λοιπόν θεωρώ ότι είμαι φύσις καλλιτεχνική, οραματιστική και ρηξικέλευθος, απεφάσισα να προτείνω την δικιά μου εκδοχή του εν λόγω λογότυπου προσαρμοσμένη στα εξής δεδομένα:

1. Την επερχόμενη Νεα Τάξη Πραγμάτων που λέει και ο Alex Jones (Ψοφάω για Τεξανική Ακροδεξιά Μπετοβλακoσύνη).
2. Την ανάπαυσιν σημαντικού τμήματος του πληθυσμού πάνω σε δάφνες παρελθοντικές, με αποτέλεσμα να έχει γίνει στιφάδο (Ψοφάω για Ελληνοκεντρικό Hard Core Death Hellenic Metall Trash σε κανάλια τύπου EXTRA 3).

Ιδού λοιπόν το πόνημα ημών το οποίο θεωρώ ότι αξίζει να κερδίσει το πρώτον βραβείον δημιουργικότητος.(Μεγέθυνση με κλικ)


Σημειολογική ανάλυσις:


Το όμικρον παριστάνεται με τον γλόμπον, την γαίαν, καταδεικνύοντας τον παγκοσμιοποιημένον κόσμον μας.
Τα δύο "Ν" που ακολουθούν έχουν την γραμματοσειράν του σήματος του CNN που δίδει τον ρυθμόν της νέας εποχής.

Το έψιλον είναι το Δελφικόν έψιλον, το μόνον που αναγνωρίζουν οι πραγματικοί Έλληναι Πατριώται, οι πρόγονοι των οποίων ήρθαν στην γη με κοσμοσφαίρας από το αστρικό σύστημα του Σείριου. Μόνο που μετά χάλασε η warp core και από τότες δεν έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε ούτε βέσπα. (Τουλάχιστον εμπορικώς επιτυχημένη).

Το Δ παριστά την πυραμίδαν μετά του παντεπόπτου οφθαλμού που βρίσκεται στο πίσω μέρος του χαρτονομίσματος του ενός δολαρίου ΗΠΑ. Κάποιοι λέγουσι ότι είναι σύμβολον νεοταξικόν και ιλλουμινατικόν, δι' αυτό άλλωστε επροκρίθη, αλλά εγώ διατηρώ τας αμφιβολίας μου. Θεωρώ ότι η μόνη λογική εξήγησις είναι ότι οι ιδρυταί των ΗΠΑ ήτο Αιγύπτιοι φανερομουσουλμάνοι και εν κρυπτώ ακόλουθοι της αρχαίας Αιγυπτιακής θρησκείας. Το καταθέτω και το καταγγέλλω.

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

i'm broke

συνηθίσαμε;...

http://roadartist.blogspot.com/

Δεν υπάρχει περίπτωση σε αυτή τη χώρα να μάθουμε να εκτιμάμε, να αγαπάμε και να σεβόμαστε τόσο τον πολιτισμό μας (που φυσικά αλλού, αφενός θα τον αναδείκνυαν περισσότερο, αφετέρου θα τον εκτιμούσαν πιο αληθινά), μα όσο και τους ανθρώπους του.

Εικόνες που πληγώνουν.. Μα για τι να ..προβληματιστείς..


Για τους απλήρωτους επί τόσους μήνες υπαλλήλους, για την ιεροσυλία στο βράχο της Ακρόπολης ή για αυτή την παραπάνω φαρσοκωμωδία που συντελείτε μπροστά στα μάτια σου;

Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο.. είναι ότι σαν "να συνηθίσαμε" τα επεισόδια, "να συνηθίσαμε" τη βία, "να συνηθίσαμε" την απλήρωτη εργασία, "να συνηθίσαμε" τα μνημεία που αξιωθήκαμε να έχουμε στην γειτονιά μας.. και ως επακόλουθο να παύουμε να τα σεβόμαστε..


Ακολουθεί μια εκπληκτική 3D παρουσίαση της Ακρόπολης, από το University of Santiago de Compostela.


Αξίζει να τη δείτε. Φαντάζει αντιφατικό και τουλάχιστον ..ειρωνικό στα σημερινά γεγονότα.. Μα η ιστορία διαρκώς μας προσπερνά..


Χώρα ομήρων

Tου Νικου Γ. Ξυδακη

Χθες, το πανελλήνιο έζησε άλλη μια φορά το γνωστό θέατρο του παραλόγου υπό τον τίτλο «Ομηροι κρατούν όμηρο, σε όμηρη χώρα». Τόπος της παράστασης, ο Ιερός Βράχος της Ακροπόλεως. Σκηνοθέτης, η Ελληνική Δημοκρατία. Σκηνές από το έργο κυκλοφόρησαν, ως φωτοτηλεοπτικά στιγμιότυπα, ανά την υφήλιο, με διαπληκτισμούς, σωματικές απωθήσεις, ρίψεις δακρυγόνων, αδέσποτους σκύλους, αστυνομικούς να ξηλώνουν φράχτες για να απελευθερώσουν το διασημότερο μνημείο της Δύσεως κ.ά. Υπερπαραγωγή.

Πρωταγωνιστές εμφανείς, οι απλήρωτοι και μετέωροι και έξαλλοι αρχαιοφύλακες, υπάλληλοι του υπουργείου Πολιτισμού, συμβασιούχοι πολλών ταχυτήτων. Συμβασιούχοι: εφεύρεση του ελληνικού Δημοσίου για να καλύπτει με προσωρινό τρόπο μόνιμες ανάγκες. Αυτοί είναι οι «όμηροι» που πρωταγωνιστούν στο προειρηθέν έργο. Ομηροι του κράτους τους, της δημοκρατίας τους, της πατρίδας τους. Ομηροι επί έτη, με υποσχέσεις για μονιμοποίηση, με παρατάσεις συμβάσεων, με οφειλές δεδουλευμένων επί μήνες. Ομηροι ενός κράτους κουτοπόνηρου και μιας διοίκησης εκμαυλίζουσας, όμηροι μιας σχέσης αμοιβαίας εξαχρείωσης.
Αυτοί οι όμηροι, μαθημένοι να διεκδικούν το δίκιο και το άδικο με κάθε τρόπο, δίκαιο και άδικο, νόμιμο και έκνομο, αντιμετωπίζουν πλέον τον πονηρό εργοδότη-θύτη μόνο με οργή, τυφλά, έκνομα. Για να διεκδικήσουν ικανοποίηση των δίκαιων ή υπερβολικών αιτημάτων τους, καταφεύγουν σε ενέργειες όχι μόνο έκνομες, αλλά και παράλογες, την εξής μία: κλείνουν την Ακρόπολη. Θέτουν σε ομηρία τα μνημεία.

Για να πιέσουν το κράτος, τιμωρούν τα μνημεία, τα οποία ετάχθησαν επαγγελματικώς να φυλάσσουν, τιμωρούν τους επισκέπτες που σπεύδουν από κάθε γωνιά της Γης, τιμωρούν εντέλει τη χώρα, τους εαυτούς τους. Διότι το κράτος, ανάλγητο και πονηρό, δεν ιδρώνει: ενώπιον της καταισχύνης, ενώπιον της φυλακισμένης Ακροπόλεως, της ομήρου, ενώπιον του αδιεξόδου που το ίδιο προκάλεσε, χρησιμοποιεί βία: η Δημοκρατία πλήττει τα τέκνα της για να προφυλάξει τα μνημεία της.

Παράλογο; Ναι, ασφαλώς. Και αποκαρδιωτικό και θλιβερό και ντροπιαστικό. Για την Ελληνική Δημοκρατία του 21ου αιώνα, για τους Ελληνες, για το κράτος τους και τη διοίκησή τους, που δεν μπορούν και δεν θέλουν να κρατήσουν τα μνημεία ανοιχτά και επισκέψιμα. Για τη διοίκηση ορισμένως: βουλευτές και υπουργοί, αρμόδιοι και υπεύθυνοι γι' αυτή την αθλιότητα, το μόνο που έχουν να πουν, και το είπαν πάλι χθες, είναι ότι με αυτές τις ακραίες ενέργειες πλήττεται η εικόνα του τουρισμού και η ανάπτυξη εν γένει. Και τι πράττουν; Τίποτε, απλώς συντηρούν την ομηρία...

Ανθρωποι, μνημεία, σκέψη, φρόνημα, σε ομηρία. Ομηροι των εαυτών μας.

kathimerini.gr

η περιπτωση μπιτσαξη τι ειναι;

προχωρουσε εκνευρισμενος  με το κεφαλι σκυμμενο.το σηκωσε οταν με ειδε.χαιρετηθηκαμε.κρατουσε τη μεγαλη μαυρη τσαντα του,γεματη εγγραφα απο τη δουλεια του και τις επιστολες των τραπεζων.κοιταξε τα, μου ειπε.οι διοριες και οι χρονοι πιεζαν ασφυκτικα.το ματι μου επεσε επανω σε εγγραφο τραπεζας γνωστης για την "εμπορικη" της ιδιοτητα.διαβαζοντας το, φτανω στις συνηθεις υπογραφες της τελευταιας σελιδας.υπογραφη δικηγορου, με το ονομα ΜΠΙΤΣΑΞΗΣ,δικηγορικο γραφειο,εδρα αθηνα.
ειναι ο γνωστος;
οχι ειναι ο αδερφος.
ερευνα στο διαδυκτιο και βλεπουμε την πρωτη εικονα εδω
ξανα γκουγκλισμα και βρισκουμε αυτο :
" τι σχεση εχει ο δικηγορος Μπιτσαξης Αχιλλεας στο κολωνακι με το γραμματεα αθλητισμου Π.Μπιτσαξη;
ειναι αληθεια οτι ειναι αδελφια;
γιατι ο δικηγορος μπιτσαξης αχιλλεας διατηρει και συγκεκαλημενη εισπρακτικη εταιρια για λογαριασμο τραπεζων,κυνηγωντας μικροοφειλετες.και ιδιως της εμπορικης τραπεζας..."
επαληθευση εδω

θυμηθηκα αμεσως την περιπτωση με τους γιους του σιουφα,πρωην προεδρου της βουλης,σχετικα με την εισπρακτικη εταιρια που ειχαν συστησει και τα μεγαλα κερδη που αποκομισαν.μεγαλος ντορος, και για μενα δικαιως.

σε αυτη την περιπτωση τι γινεται;θα πει καποιος τι σχεση εχει ο γγα με τον αδελφο του.σαφως.τοτε τι σχεση ειχε ο σιουφας με τους γιους του;

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

ανελαβε ο αδωνης το υπουργειο αθλητισμου;


αυτα τα διαβαζουν και στο εξωτερικο.ειναι στη διευθυνση http://buy.tickethour.com/gnfc/showProductList.html.

τα συγχαρητηρια...

η δηλωση της δεκαετιας



ο καταπληκτικος adreas εκανε την αποκτυπτογραφηση εδω


Κάθε, κάθε, κάθε, κάθε, κάθε αγρότης και κάθε πολίτης ο οποίος που δουλεύει στο μαγαζί το οποίο

έχει μέσα πεντακόσια συσκεβατόρια πρέπει να έχουν είκοσι χρόνια εφάπαξ και όλοι να πλην και θα

πλην τυνχάνειν, να κάνει μια κάνει κουλτούρα καλύτε…ρη, να αποδύονται καλύτερα ή που να έχει

καλό περιβάλλον και καλό και καλό και καλό να φέρουν τον πολίτη, να φέρουν γάλα για

γαστρονούμερο, για κάθε που στον πάτο του κάδου του κάθε αρρωστή, ο οποίος βέβαια το τρώει,

τα σε αφήνειν στων πάτων και κάθε ένας που ακούει καλύτερο σκοπό ότι έχει μη, έχει την

υπαιτιότητα να έχει μία επιφύλαξη μεγάλη, έτσι που θρεπτικότητα καλύτερη στον πελάτη να μπορεί

να πουλάει και έχει άλλα χρούνα να μπορεί να δίνει καλύτερα χοντρύτερα χρούνα που να μπορεί

ώστε να μία ισορροπεί το ερμάριο της ισορροπίας της δυνάμεως, να τρέχει καλύτερης

διαφορετικότητος που να μην αποδίδει κάθε χρόνο για να παίρνει μεγάλη αξία, να διαφημίζει που

να έχει μεγαλύτερη περιεκτικότητα με τη σκληρότητα του πελάτη, μοναπθεεί και να πα να

πουλήσει και στα μπαξεντόρια, ένα η μεγάλ μχεεε…να κάνει διαφορετικό λίγο είδος στον ορίζοντα,

διαφορετικό, να προσπαθεί να προσδιοριστεί για κάτι που χαλάει χαλά η κοινωνία.

ayto einai

aplo kai katanoito…..

Αντι-στυλ και Καθυστέρηση της Ικανοποίησης

http://athinovio.blogspot.com/

Δεδομένο πρώτο: Είναι στην πόλη μου δύο άτομα που με ενοχλούν για τον ίδιο, αν και φαινομενικά αντίθετο, λόγο. Ο ένας είναι ροκάς περιθωριακός και ο άλλος ένας κουστουμαρισμένος κάποιου είδους, που έχει περί πολλού τον εαυτό του ή τουλάχιστον έτσι θέλει να δείχνει. Ο λόγος είναι ότι δίνουν πολλή σημασία στο κοστούμι του ρόλου που έχουν διαλέξει για τον εαυτό τους. Ο ένας δεν κάνει χωρίς τα τρύπια και τα χαϊμαλιά ενώ ο άλλος δεν μπορεί χωρίς τη γραβάτα και το οργκανάιζερ. Και οι δύο δείχνουν σα να φοράνε κάποιο κοστούμι για κάποια παράσταση, σα να υποδύονται αντίστοιχα τον οργισμένο και τον επιτυχημένο, γιατί κάποιος κάποτε τους είπε ότι έτσι φέρονται οι οι οργισμένοι και οι επιτυχημένοι. Βλέποντάς τους να μη μπορούν να καθίσουν σαν άνθρωποι για να μη χαλάσουν τις φορεσιές τους ή να προσέχουν σα χαζογκόμενες μήπως και φύγει το τσουλούφι ή ο γιακάς από τη θέση του, δεν μπορώ παρά να γελάσω από μέσα μου όταν τους φαντάζομαι όταν θα γυρνάνε σπίτι και (μάλλον) θα πετάνε μακριά όλα όσα είχαν φορτωθεί όλη μέρα, ξαλαφρωμένοι επιτέλους από το σφίξιμο και θα φοράνε ότι όλος ο κόσμος, καμμία φόρμα ή τζην, τις πυτζάμες τους ή και σκέτο το μποξεράκι.... Έχω δεί πραγματικά οργισμένους άνθρωπους, κάποτε (προ-μπλογκ) υπήρξα κι εγώ έτσι, και δεν ήταν καθόλου σαν τον ροκά που λέγαμε. Έχω δει και πραγματικά επιτυχημένους που δεν είχαν τίποτα κοινό με τον ψυχαναγκαστικά εγκλωβισμένο στην πλάνη του άγουστο. Το στυλ δεν επιτυγχάνεται μέσα από επίπονες και πολυδάπανες προσπάθειες αλλά είναι έμφυτο, προκύπτει από τη χρηστικότητα του αντικειμένου ή του ατόμου. Ένα κοχύλι, ακόμα και σπασμένο ανάμεσα στην άμμο, είναι πανέμορφο και οι σπείρες του υπενθυμίζουν την αέναη αρμονία που διέπει τον κόσμο. Δε φτιάχτηκε για να είναι όμορφο, όμως αν δεν ήταν αρμονικό δεν θα ήταν ούτε χρήσιμο ούτε όμορφο. Ένα ζωγραφιστό κοχύλι κάποιου πίνακα ή ίσως ένα βερνικωμένο κοχύλι που αποτελεί μέρος κάποιας σύνθεσης ή ενός κοσμήματος, είναι αμέσως-αμέσως υποκατάστατο που δε φτάνει ούτε κατά διάνοια σε κάλλος το φυσικό, όταν αυτό βρίσκεται στο φυσικό του περιβάλλον, ολοζώντανο με ολοζώντανα χρώματα. Το στύλ, όχι τόσο η ομορφιά, αλλά η σκέψη που συνοδεύει κάθε πράγμα ή άνθρωπο, προκύπτει από τη χρηστικότητά του, έχει δηλαδή σχέση με το πόσο χρήσιμο είναι να έχει κάτι αυτό το σχήμα ή χρώμα, να φοράει αυτό ή εκείνο το ρούχο, να μυρίζει έτσι ή αλλιώς. Άλλα σχήματα που δονούν την ψυχή μας με την χρηστική τους ομορφιά, είναι εκείνο της βάρκας ή και το ποτιστήρι. Αναγνωρίσιμα από όλους, είναι απόλυτα αυτονόητο το για ποιό λόγο έχουν αυτό ο σχήμα και γιατί αυτό δεν έχει αλλάξει εδώ και πολύ καιρό, μάλιστα τόσο μας συγκινούν που δίνουμε το σχήμα τους ακόμα και σε πράγματα που δεν έχουν σχέση με την αρχική χρησιμότητα του σχήματος, όπως κάποιο ξυπνητήρι ή μία θήκη για τα χάπια μας.


Πάρε για παράδειγμα ένα ψαρά. Γυρίζει τα μπαντζάκια του , όχι πιο πάνω από το γόνατο γιατί βιάζεται ίσως, όχι παρακάτω γιατί θα βραχεί. Μία κοπέλα που θα κάνει το ίδιο κάποια μέρα στη παραλία και τυχαίνει να έχει ωραίες γάμπες, θα δείχνει πολύ όμορφη αλλά και θα υπάρχει μία σύνδεση ανάμεσα στην ομορφιά και τη χρηστικότητά της, δηλαδή το γύρισμα του παντελονιού έγινε για κάποιο λόγο, βάσει κάποιας λογικής. Όταν ένα μοντέλο στην πασαρέλα φοράει αυτό που λέμε "ψαράδικο", είναι μεν όμορφη αλλά η ομορφιά αυτή δεν έχει λόγο ύπαρξης, είναι τζούφια. Έχει τόση αξία όσο το βερνικωμένο κοχύλι ( όσο και αυτός ο ροκάς ή εκείνος ο κοστουμαρισμένος).

Δεδομένο δεύτερο: στην Ελλάδα είμαστε όλοι φαν, οπαδοί και χουλιγκάνοι. Δεν έχει σημασία τινός. Δεν έχει σημασία γιατί. Σημασία έχει ότι ο μέσος έλληνας πολίτης παύλα ψηφοφόρος δε νιώθει δικαιωμένος όταν γίνεται κάτι καλό, αλλά όταν δεν του τη λέει κανείς ή όταν νικάνε οι δικοί του. Όπως στο ποδόσφαιρο, δε βλέπουν τα χάλια των όμάδων τους (και του πάοκ) που δε μπορούν να αλλάξουν μπαλιά ούτε να κάνουν κοντρόλ ούτε να συνεννοηθούν για το που θα πάει η μπάλα και πως, έτσι και με τα κοινά: δεν βλέπουν που φωνάζουν οι κλέφτες να φύγουν οι λωποδύτες, δε βλέπουν τόσο καιρό που όλα λειτουργούσαν μόνο χάρις στη μαφία των διαπλεκόμενων παραγόντων, που για μία άδεια έπρεπε να στήσεις οπίσθια, που για να κάνεις τη δουλειά σου έπρεπε να πληρώνεις προστασία στο κράτος, που για να αποκτήσεις ένα σπιτάκι έπρεπε να μπλέξεις με τον υπόκοσμο (ναι υπόκοσμο:και ο κορλεόνε γραβάτα φορούσε) και που για να διεκδικήσεις τα αυτονόητα έπρεπε να φιλήσεις κατουρημένες ποδιές. Όλα αυτά δεν τα βλέπαμε, παρά μόνο φωνάζαμε γαντζωμένοι στα κάγκελα σαν εκείνους που ουρλιάζουν σαν τρελοί βρίζοντας τον προπονητή που ένα μήνα πριν είχαν για θεό. Σαν τους χουλιγκάνους, δε βλέπουμε τίποτα. Σαν τους οπαδούς, δε μας νοιάζει το σωστό και η δουλειά που πρέπει να γίνει αλλά το ποιός θα νικήσει. Σαν του αρειανούς και τους παοκτσήδες που νομίζουν ότι θα κουνήσουν το σεντόνι κι ας μην ξέρει η ομάδα πως να κρατάει τη μπάλα και να τρέχει ταυτόχρονα, έτσι και οι οπαδοί, οι χουλιγκάνοι των κοινών, εμείς δηλαδή, δε μας νοιάζει να είναι δίκαιος ο ρεφερής ούτε να παίζει καλά η ομάδα μας, μας νοιάζει μόνο να πάρουμε νίκη σήμερα, έστω και αν κάνουμε ότι δεν είδαμε εκείνο το φάουλ. Σαν τα μωρά παιδιά, θέλουμε άμεση ικανοποίηση αλλιώς κλαίμε και μετά μας ξεγελάνε με ένα υποκατάστατο. Όπως οι χουλιγκάνοι, αντί να δώσουμε χρόνο στον προπονητή να διαμορφώσει την ομάδα, τον διώχνουμε στη μέση της σεζόν και αλλάζουμε δυο-τρείς μέσα στη χρονιά, γιατί το μυαλό μας είναι πολύ καμμένο για να δεχθεί την ιδέα ότι θα πρέπει να περιμένει μερικούς μήνες, όπως κάνουν οι ευρωπαϊκές μεγάλες ομάδες. Σαν τα ζώα, θέλουμε μόνο ότι βλέπουμε μπροστά μας, κι ας είναι ο γκρεμός. Σαν τους βουλιμικούς, παρατάμε τη δίαιτα γιατί δε χάσαμε κιλά μέσα στο πρώτο διήμερο.

Άρα, συνδυάζοντας τα δύο δεδομένα, ότι το στύλ είναι αυτό που σου βγαίνει αυθόρμητα και ότι οι έλληνες είναι οπαδοί και όχι υποστηρικτές, τότε δεν είναι να απορεί κανείς που ενώ είμαστε όλοι βουτηγμένοι μέσα στα πλοκάμια της μαύρης ελλάδας, της μαύρης νοοτροπίας του " θα βρώ ένα γνωστό να με βολέψει", ενώ όλοι έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με τα κακά της μοίρας μας, αυτό που μας ενοχλεί είναι ότι κάποιος βρήκε τις λέξεις και το ξεστόμισε. Άρα, το συμπέρασμα είναι ότι αν περιμέναμε από τους έλληνες να κάνουν έλεγχους και να βάλουν σε τάξη το χάος, έστω και τώρα, τότε απλά δεν θα συνέβαινε ποτέ γιατί αυτό που μας ενοχλεί δεν είναι ότι γίνεται της πόρνης από τις κάθε είδους δοσοληψίες αλλά το γεγονός ότι κάποιος είπε ότι η χώρα μας έχει πρόβλημα διαφθοράς. Αυτό είναι το φιλότιμό μας.

Κι αν δεν το έλεγε?

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Πώς η αρχιτεκτονική βοήθησε την εξέλιξη της μουσικής

"οι χωροι με τη χειροτερη αποδοση στο κοσμο,ειναι τα αθλητικα σταδια,τα κλειστα γηπεδα.οι μουσικοι που επαιζαν εκει εκαναν οτι καλυτερο μπορουσαν.εγραφαν αυτο που τωρα λεγεται " ροκ σταδιου", δηλαδη μπαλαντες μεσης ταχυτητας ( U2).το τεμπο ειναι μεσαια, ο ηχος ειναι μεγαλος.ειναι πιο πολυ μια κοινωνικη φαση παρα μια μουσικη φαση.και μερικες φορες η μουσικη που εγραφαν γι αυτο το μερος ακουγοταν μια χαρα."

o david byrne διερωταται εαν ο χωρος κανει τη μουσικη.



υποτιτλοι στα ελληνικα (view subtitles)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...