για τον αντωνη....

Αστείοι και αγροίκοι

Ο κουστουμαρισμένος και καλοφτιαγμένος αντιδήμαρχος τυχαίνει να είναι και μηχανικός. Με ένα σοβαρό και αποφασιστικό βλέμμα στέκεται μπροστά στο εργοτάξιο και εξηγεί με περίσσιο επαγγελματισμό: «Εδώ και πολλά χρόνια, η δημοτική αρχή και ειδικά εγώ προσωπικά, παλέψαμε για αυτό το έργο. Μάλιστα, έχοντας μία πολυετή εμπειρία ως μηχανικός, εργάστηκα σκληρά για να διασφαλίσω τις καλύτερες τεχνικές προδιαγραφές του έργου». Η δήλωση συνεχίζει με μία σοβαροφάνεια που αποτρέπει και το παραμικρό μειδίαμα. Μιλάει σοβαρά, και ευθέως. Δεν αστειεύεται. Για να φτιαχτεί αυτό το μεταλλικό γεφύρι μήκους 50 μέτρων επιστρατεύτηκε η γνώση και η εμπειρία κορυφαίας έρευνας και τεχνικής σκέψης που μόνο αυτός κατέχει.

Το zapping ήταν άμεσο και όλως τυχαίως σταμάτησε σε ένα ντοκιμαντέρ για υπερ-κατασκευές. Ένα 15-όροφο κτίριο, με ορόφους έκτασης περίπου 2,000 τμ έκαστος, χτίζεται κάπου στο Milwaukee και βρισκόμαστε στο στάδιο όπου έχει κατασκευαστεί ο μεταλλικός σκελετός και πρέπει να περαστούν τα ηλεκτρολογικά. Χιλιόμετρα καλωδίων, με εκατοντάδες ηλεκτρολογικά κουτιά, πίνακες και διακόπτες πρέπει να διαπεράσουν συγκεκριμένα σημεία και το συγκεκριμένο στάδιο να έχει ολοκληρωθεί μέσα σε μία εβδομάδα. Ο Project Manager του έργου, είναι δεν είναι 35 χρονών. Φοράει ένα t-shirt και ένα σκισμένο τζιν. Εμφανώς ταλαιπωρημένος, αλλά με ένα χαμόγελο στη φάτσα, εξηγεί στην κάμερα την πρόκληση που πρέπει να φέρει εις πέρας. Σχεδόν ανά 3-4 προτάσεις πετάει και κάποιο αστείο. Ενίοτε αυτοσαρκάζεται, εξηγώντας πώς είναι να διαχειρίζεται ένα τόσο μεγάλο και σύνθετο έργο προϋπολογισμού μερικών εκατομμυρίων. “If I survive this project, I’ll fly to the Barbados and stick my head in a barrel of beer (γέλιο)”.

Αυτά βέβαια, θα μου πεις είναι «αμερικανιές». Χαζοχαρούμενοι, χοντροί, αφελείς και τα ρέστα. Σύμφωνοι. Άλλωστε, ποιος είμαι εγώ για να κρίνω το βάθος και την φιλοσοφία των προβλημάτων που έχει ο μέσος Έλληνας και που τον εμποδίζει να χαλαρώσει λίγο και να αστειεύεται; Πού ακούστηκε να αντιμετωπίζει κανείς με χιούμορ, θέματα που μας έχουν βάλει σε πανεθνικό προβληματισμό, πένθος και σκέψη; Τί να μας πουν και οι Αμερικάνοι μηχανικοί; Ένα ΕΜΠ δεν το έχουν τελειώσει. Εν τέλει, ποιος δικαιούται τη σήμερον ημέρα που καταρρέει η χώρα και η κοινωνία να αστειεύεται με οποιοδήποτε θέμα; Κανείς.

Στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν, είναι και θα είναι πάντα σοβαρά. Έχουμε προβλήματα ιστορίας, εθνικής ταυτότητας, οργάνωσης, ατομικής και συλλογικής ευθύνης, ανδρείας, ήθους, δικαιοσύνης, πολιτικά σοβαρής σκέψης, πραγματικής καψούρας (όχι αυτής της ψεύτικης της ευρωπαϊκής) και πάει λέγοντας. Κάθε μέρα είναι ένας Γολγοθάς για τον Έλληνα και αλλοίμονο στον ασεβή που δεν βλέπει τη σοβαρότητα και το μαρτύριο σε αυτή την κατάσταση. Το «αστείο» έχει ποινικοποιηθεί κατά κάποιο τρόπο. Εδώ βασιλεύει μόνον ο χαβαλές και η σάτιρα. Το «αστείο» είναι ψιλά γράμματα και ο «αστείος» θεωρείται αυτόματα «α-σόβαρος». Ο χαβαλές όμως επιτρέπεται. Σε κάνει να ξεχνιέσαι από τον τεράστιο σταυρό που κουβαλάει η πολλά βαριά συνείδησή σου.

Κράτα, λοιπόν μία μικρή γνώση αγαπητέ σοβαρέ και «αξιοπρεπή» αναγνώστη που δεν σηκώνεις αστεία για το φοβερό και τρανό έργο που παράγει η σοβαρή σκέψη σου. Η λέξη «άστυ» ξεκινάει ετυμολογικά ως η κατεξοχήν δήλωση «τού οργανωμένου χώρου κατοικίας», εκεί που μένουν οι αστοί, αναπτύσσοντας και αντίστοιχη νοοτροπία που οδηγεί σε μια ελευθεριότητα στην έκφραση και στην επικοινωνία των αστών, στο αστ-είος (απ' όπου το αστείο) ενώ η λέξη πόλις είναι το κράτος-πόλις, η πολιτική έκφανση τού χώρου διαβίωσης (πολίτης =ο έχων πολιτικά δικαιώματα). Αντιθέτως, η λέξη «αγρός» που εμπεριέχει την κατεξοχήν δήλωση του μη-οργανωμένου, άνομου και «άγριου» χώρου, όπου χτίζονται «αγροικίες», συμπεριλαμβάνει τους χώρους όπου διαμένουν οι «αγροίκοι»· αυτοί δηλαδή που δεν διακατέχονται από καμία ελευθεριότητα στην έκφραση και την επικοινωνία μεταξύ τους. Οι αγροίκοι δεν μπορούν να είναι αστείοι και αυτή η πολιτιστική και πνευματική διαφορά έχει αποτυπωθεί ακόμα και στη γλώσσα μας.

ellinaki.blogspot.com

Εθνική ταυτότητα: «ο κρετίνος του διπλανού θρανίου»

Έχεις απορίες;

1. Εισαγωγικά: "και όμως κινείται!"

Θα επικαλεστώ μια ανάμνηση από τα μαθητικά μας χρόνια. Την ανάμνηση εκείνου του ενοχλητικού συμμαθητή που διέκοπτε μονίμως όλους τους υπόλοιπους για να πει την άποψή του, που δεν ησύχαζε αν η άποψή του δεν γινόταν πλήρως αποδεκτή (ακόμα και με τη βία), δεν άκουγε τους άλλους (απλώς τους υπέμενε), ήξερε τα πάντα καλύτερα από τους πάντες, ισχυριζόταν οτι ήταν ο καλύτερος μαθητής χωρίς ποτέ να διαβάζει αλλά οι καθηγητές συνωμοτούσαν εναντίον του προκειμένου να τον μειώσουν. Εκείνου του συμμαθητή μας που έκανε ενοχλητικές πλάκες σε βάρος των υπολοίπων απαιτώντας να απολαμβάνει την συντροφική ασυλία ενώ, όταν ο ίδιος γινόταν αντικείμενο πλάκας, έτρεχε να το καταγγείλει στον διευθυντή του σχολείου. Ποιος δεν θυμάται τον συγκεκριμένο συμμαθητή του;

Αυτός ο συμμαθητής δεν ήταν απλώς ένα περαστικό φαινόμενο, άρρηκτα συνδεδεμένο με το στρεβλό εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας –αυτός ο συμμαθητής ήταν (και παραμένει) ο εκπρόσωπος της κυρίαρχης κοινωνικής αντίληψης όσον αφορά τη σύγχρονη Ελλάδα.

Αν θελήσουμε να εξετάσουμε τη δόμηση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας θα χρειαστεί να ρίξουμε μια ματιά στα υλικά από τα οποία αυτή συστάθηκε –πιστεύω πως η κυρίαρχη εθνική αντίληψη είναι ένα από αυτά. Γι΄αυτό θα επιχειρήσω μια ανάγνωση του παράγοντα ο οποίος ονομάζεται εθνική ταυτότητα.

Είναι ευρέως διαδεδομένη η αντίληψη οτι η εθνική ταυτότητα προϋπήρχε της ίδρυσης του ελληνικού κράτους (πρωτόκολλο του Λονδίνου –ή αλλιώς της Ανεξαρτησίας –το 1830). Υποστηρίζεται οτι η εθνική ταυτότητα διατηρήθηκε αναλλοίωτη (αναφορικά με τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της) από την εποχή των Περσικών πολέμων (κάποιοι τερατολόγοι εντοπίζουν την πρώτη εμφάνιση τής εθνικής ταυτότητας στα Ομηρικά έπη) μέχρι τις ημέρες μας. Αυτό, εάν ίσχυε, θα σήμαινε τα παρακάτω:

-Για μια και μοναδική φορά στην παγκόσμια ιστορία, διαφορετικές εθνότητες (Αχαιοί, Δωριείς, Μακεδόνες κλπ) απέκτησαν κοινή ταυτότητα όντας αυστηρά φυλετικά περιχαρακωμένοι. Αυτή δε η κοινή εθνική ταυτότητα θα πρέπει να αποκτήθηκε δι΄ επιφοιτήσεως και όχι μέσα από την κοινωνική συμβίωση.

-Η εθνική ταυτότητα του θεωρούμενου ως ελλαδικού χώρου παρέμεινε μεν αναλλοίωτη αλλά τροποποιήθηκε τόσες φορές, περιλαμβάνοντας τόσες αλληλοσυγκρουόμενες πτυχές, ώστε είναι αδύνατο να την ορίσουμε. Πράγματι, η εθνική ταυτότητα περιελάμβανε τόσο την αθηναϊκή δημοκρατία όσο και την σπαρτιατική τυραννία αλλά ταυτόχρονα και την μακεδονική μοναρχία. Η εθνική ταυτότητα περιελάμβανε τόσο τον μικρασιατικό στωικισμό, όσο και τον αθηναϊκό «ηθικό λόγο» αλλά και τον μετέπειτα αριστοτελικό σχολαστικισμό. Αυτή η εθνική ταυτότητα λοιπόν, διαμορφώθηκε τους προ Χριστού αιώνες περιλαμβάνοντας σχεδόν τα πάντα και ταυτόχρονα αποκλείοντάς τα.

-Η εθνική ταυτότητα (αν παρ΄όλα αυτά δεχτούμε την ύπαρξή της) παρέμεινε αναλλοίωτη (ας πούμε καλύτερα αναγνωρίσιμη) κατά τη μακεδονική κατοχή όπως και κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής κατοχής του θεωρούμενου ως ελλαδικού χώρου. Αυτό ήταν συνέπεια της διοικητικής πρακτικής των Μακεδόνων και των Ρωμαίων. Όταν όμως η Βυζαντινή αυτοκρατορία διαδέχτηκε την Ρωμαϊκή, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Η (ας την δεχτούμε ως) ενιαία εθνική ταυτότητα βρέθηκε στο στόχαστρο του βίαιου εκχριστιανισμού που αποτέλεσε το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του Μεσαίωνα. Το κυνήγι των «εθνικών» υπήρχε λυσσαλέο με αποτέλεσμα να καταστραφεί η πλειονότητα των γραπτών πηγών, να γκρεμιστούν ναοί, με μια κουβέντα να «ισοπεδωθεί ο παλιός κόσμος». Ακόμα κι αν δεχτούμε λοιπόν οτι αυτή η εξ αποκαλύψεως οντότητα η οποία ονομάζεται «εθνική ταυτότητα» επιβίωσε δια μέσου των αιώνων «εκπολιτίζοντας» τους βαρβάρους (Μακεδόνες, Ρωμαίους) δεν μπορούμε να παραβλέψουμε οτι δέχτηκε μοιραίο πλήγμα στα χρόνια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

-Η Ευρωπαϊκή Αναγέννηση συνέπεσε με την Οθωμανική Αυτοκρατορία στον ελλαδικό χώρο. Η, ήδη αποκτηθείσα βυζαντινή (μεσαιωνική) ταυτότητα μεταβλήθηκε για μια ακόμα φορά υπό την επιρροή των Οθωμανών αλλά και με βάση την «παλινόρθωση» των αρχαίων ελληνικών συγγραμμάτων όπως αυτή έγινε μέσω, κυρίως, καθολικών μοναχών.

Συμπερασματικά δικαιούμαστε να υποστηρίξουμε οτι: το συνονθύλευμα διαφορετικών και αντιτιθέμενων αντιλήψεων σε κοινωνικό και θρησκευτικό επίπεδο που ξεκίνησε από τα αρχαϊκά χρόνια για να καταργηθεί κατά τον Βυζαντινό Μεσαίωνα και να επανέλθει, στην κυριολεξία αγνώριστο, μέσω των δραστικών παρεμβάσεων των μοναχών της Αναγέννησης, σαφώς επηρεασμένο από την Βυζαντινή και την Οθωμανική κοσμοθεωρία, διαμόρφωσε την κυρίαρχη εθνική ταυτότητα της Ελλάδας.

Αν έτσι διαμορφώθηκε η εθνική ταυτότητα του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους, η ιστορική του πορεία προς την «εδαφική ολοκλήρωση» ήταν ακόμα πιο συγκεχυμένη. Το ελληνικό κράτος οριοθετήθηκε

Η κρυφή γοητεία της διαρκούς άρνησης

Τι κοινό έχουν ο Χάρυ Κλυνν, ο Φαήλος Κρανιδιώτης και ο Φώτης Κουβέλης; Και οι τρεις προτρέπουν το Σαμαρά να μη βάλει την υπογραφή του στους “αποικιοκράτες” Ευρωπαίους.

Όταν σχηματίστηκε η ΔΗΜΑΡ ομολογούμε ότι και εμείς οι ίδιοι θεωρήσαμε πως κάτι καινούριο γεννιέται στο χώρο της Αριστεράς, μακριά από τους καιροσκοπισμούς και την ανούσιο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Ενάμιση χρόνο μετά πλανηθήκαμε πλάνην οικτρά αφού βλέπουμε το κόμμα του Φώτη Κουβέλη να λειτουργεί ως δεκανίκι του Σαμαρά.

Κατά αρχάς, από τούδε και στο εξής η ΔΗΜΑΡ θα αναφέρεται ως το κόμμα του Φώτη Κουβέλη καθώς έχουμε την αίσθηση ότι είναι προσωποπαγές, ακολουθεί τις επιταγές του αρχηγού και ενώ διαθέτει αξιόλογα στελέχη περισσότερο ικανά και από τον ίδιο τους τον αρχηγό, μονίμως αυτά βρίσκονται παραγκωνισμένα και αγνοούνται επιδεικτικά. Πρώτη λοιπόν αποτυχία του κόμματος του Φ. Κουβέλη: η αδυναμία αποφυγής ενός αρχηγοκεντρικού μοντέλου παρά τις όποιες διακηρύξεις-διαθέσεις για το αντίθετο.

Η άνοδος στις δημοσκοπήσεις ενός μικρού κόμματος που πριν από ένα χρόνο τα ίδια τα μέλη του δεν πίστευαν στην είσοδο του στη Βουλή “φούσκωσε” φαίνεται και τα μυαλά τους και δε δίστασαν να επιδοθούν σε τακτικισμούς και σε καιροσκοπικές ενέργειες (κάτι που θανάσιμα υποτίθεται μισούσαν) με αποτέλεσμα να δεχτούν στις τάξεις τους ακραιφνείς αυριανιστές και παραπεταμένους από το ΠΑΣΟΚ που μυρίστηκαν βουλευτικά αξιώματα.

Με γλυκανάλατες, εκλεπτυσμένες εκφράσεις το κόμμα του Φ. Κουβέλη παρουσίαζε μια εικόνα θολή αρχικά, θέλοντας όμως να εκμεταλλευτεί τη δυσαρέσκεια του κόσμου, περισσότερο ξεκάθαρη (αντιμνημονιακή, κατά της κυβέρνησης Παπαδήμου) με την πάροδο του χρόνου. Φυσικά τα πρώτα οφέλη ήταν γεγονός. Στις δημοσκοπήσεις αυξάνονταν τα ποσοστά του κόμματος τονώνοντας την πεποίθηση ότι η γραμμή που ακολουθούν είναι η σωστή. Βλέπετε η δίψα για τη βραχυπρόθεσμη επιτυχία δεν αφήνει χρόνο και καθαρή σκέψη για την ανάπτυξη και τη δημιουργία ενός στέρεου-σοβαρού πολιτικού λόγου.  

Έτσι καταλήξαμε να εκφέρεται  από το κόμμα του Φ. Κουβέλη ένας λόγος που δε διαφέρει από απ’ αυτόν του ΣΥΡΙΖΑ στις τάξεις του οποίου αποτελούσαν το μαύρο πρόβατο. Προφανώς αγαπητοί φίλοι και φίλες για το κόμμα του Φ. Κουβέλη οι δημοσκοπήσεις αποτελούν την ασφαλέστερη επιλογή για τη χάραξη της πολιτικής.

Το κόμμα λοιπόν των ανανεωτών, των φιλοευρωπαϊστών δίνει μαθήματα αντίστασης και στήριξης του πατριωτικού αγώνα που κάνει ο Α. Σαμαράς ενάντια στην Τρόικα και το διεθνές κεφάλαιο. Ενδεχομένως να μην απασχολεί το κόμμα του Φ. Κουβέλη μια πιθανή στάση πληρωμών και να βρίσκει ως καλύτερη λύση την επιστροφή στη δραχμή. Αλήθεια μήπως και ξέρουμε τελικά τι απασχολεί τον Φ. Κουβέλη και τι πραγματικά επιθυμεί να γίνει; Σίγουρα είναι ένα κουίζ για δυνατούς λύτες. Πάντως οι οπαδοί του Φ. Κουβέλη συναγωνίζονται σε ανευθυνότητα τους πρώην συντρόφους τους στο ΣΥΡΙΖΑ μόνο που οι τελευταίοι δεν έσπευσαν να επικροτήσουν τον Α. Σαμαρά.

Και για να μην απελπιζόμαστε υπάρχουν και κάποιοι στο κόμμα του Φ. Κουβέλη που αφήνουν μια αχτίδα ελπίδας. Ιδού:

(Δήλωση μελών της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ για το ζήτημα της υπογραφής του κου Σαμαρά)

YΠΟΓΡΑΨΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΥΡΙΕ ΣΑΜΑΡΑ!
Σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, όπου η λειτουργία του κράτους, που την έχουν περισσότερο ανάγκη τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, κρέμεται στην κυριολεξία από την εκταμίευση της 6ης δόσης, ο κος Σαμαράς επιδίδεται σε ασκήσεις ανευθυνότητας. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση δεν χωρούν ούτε ανοχή ούτε αμφισημίες. Η πορεία της χώρας και η καταβολή μισθών και συντάξεων δεν μπορεί να εξαρτάται από τις εσωκομματικές ισορροπίες και τις εκλογικές σκοπιμότητες της ΝΔ και του αρχηγού της, καλυπτόμενες υποκριτικά πίσω από το μανδύα της προσωπικής αξιοπρέπειας και ενός ανερμάτιστου πατριωτισμού. Δεν συμμεριζόμαστε ούτε στο ελάχιστο τις απόψεις και την πολιτική της ΝΔ. Για την αριστερά της ευθύνης υπεύθυνη και πατριωτική στάση είναι η ταχύτερη εκταμίευση της 6ης δόσης και η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη και στο ευρωπαϊκό πλαίσιο πραγματοποιώντας τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και αγωνιζόμενη για προοδευτικότερες εξελίξεις. Γι` αυτό, η μόνη υπευθυνότητα που θα μπορούσε να επιδείξει ο κος Σαμαράς είναι να καταθέσει χωρίς υπεκφυγές την υπογραφή του.
Γεωργάτος Γεράσιμος, Λιβαδάς Σταύρος, Χωμενίδης Χρήστος

feleki.wordpress.com

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αριστεροί και οικολόγοι* μπαίνουμε στον κόπο (του) ή και βάζουμε και πλάτη ακόμα με δηλώσεις, στον Σαμαρά και το show του γύρω από την άρνηση υπογραφής των δεσμεύσεών του για συμφωνία στη νέα δανειακή σύμβαση. 

Είναι άραγε εξευτελιστικό και για ποιον, το να υπογράψει ο Σαμαράς, μια συμφωνία που -από πολλούς θεωρείται πια βέβαιο, ότι- υποκριτικά αποδέχτηκε μόνο και μόνο για να μην κλείσει ο δρόμος του  προς την εξουσία;

Μήπως η υπογραφή του προσβάλλει αυτόν τον λαό, που ήδη έχει πληρώσει ακριβά τις επόμενες δόσεις και ζητά με μεγάλη πλειοψηφία να εξασφαλιστεί η συνέχεια της πορείας μας μέσα στην ΕΕ; Μάλλον όχι...

Μήπως προσβάλλει όσους θέλουν καθαρές δεσμεύσεις και όχι παιχνιδάκια "είπα ξείπα" από τους τυχοδιώκτες πολιτικούς τύπου Σαμαρά; Σίγουρα όχι...

Μήπως προσβάλλει όσους ελπίζουν ότι ο Παπαδήμος θα τα καταφέρει παρά τις τρικλοποδιές των κομματικών ισορροπιών; Αυτούς οπωσδήποτε όχι!

Ποιος άραγε επιθυμεί, ο πρωθυπουργός της χώρας να καταναλώνει το κρίσιμο πολιτικό του κεφάλαιο για να βρει τρόπο να ξεγλιστρήσει ο Σαμαράς και η ΝΔ από τις δεσμεύσεις τους;

Ποιος άραγε επιθυμεί οι δυνάμεις της δραχμής και της χρεοκοπίας να επιβάλλουν για άλλη μια φορά την διάψευση των ελπίδων μας ότι θα παραμείνουμε τελικά σε ευρωπαϊκή πορεία και σε κοινή στρατηγική με τους εταίρους μας -παρότι εκείνοι "μέχρι να κάνουν το σωστό, θα δοκιμάσουν όλα τα άλλα";

Ας πιει λοιπόν η ΝΔ το πικρό ποτήρι μέχρι το τέλος. Ας πληρώσει για την διγλωσσία της.

Ας πέσουν εδώ και τώρα οι μάσκες κι ας αποκαλυφθούν οι πραγματικές της προθέσεις. 

Αρκετά έπαιξε με τις τύχες μας. 

Θέλουμε να ξέρουμε κι εμείς μαζί με τους ευρωπαίους, αν και πόσο εννοεί την αποδοχή της νέας δανειακής σύμβασης και την παραμονή στην ευρωζώνη. Ή αν προτιμά, όπως μέχρι πρότινος, τον κλεφτοπόλεμο με την χρεοκοπία και την επιστροφή στην δραχμή κάτω από μεταμφιέσεις "εθνικής υπερηφάνειας" ή "εθνικής κυριαρχίας". Μήπως άλλωστε τις δυο τελευταίες δεν τις έχουμε ήδη απολέσει κατά μεγάλο μέρος εξ αιτίας της μοιραίας πενταετίας με κυβέρνηση ΝΔ που είχε σαν αποτέλεσμα τον διπλασιασμό του χρέους; 

Ο Παπανδρέου πλήρωσε ήδη την ανικανότητά του να οδηγήσει τη χώρα σε μεταρρυθμίσεις. Ας πληρώσει τώρα και ο Σαμαράς το μερίδιό του. Ας ταπεινωθεί δίνοντας γραπτές εγγυήσεις για ότι προφορικά ισχυρίζεται πάντα όμως διφορούμενα. Ας αναλάβει ο ίδιος την διάψευση του αντιπολιτευτικού λαϊκισμού και του ψευδεπίγραφου αντιμνημονιακού μετώπου με την παραδοσιακή αριστερά. Ας αποδείξει ότι δεν είναι με τις δυνάμεις της δραχμής και τους καταθέτες της Ελβετίας όπως εύλογα προδίδει η μέχρι τώρα πολιτική του. 

Ας τον εγκαταλείψουμε στην αυτοπαγίδευσή του - η στρατηγική επανόδου στην εξουσία με όλα τα μέσα τον έφερε ως εκεί: ας καεί τώρα στην φωτιά που άναψε...

*Λέει πχ σχετικά ο φίλος Μ. Τρεμόπουλος, ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων, σχετικά με τις απαιτήσεις των ευρωπαίων για γραπτές εγγυήσεις: "Το πολιτικό μας σύστημα είναι όντως σάπιο και υποκριτικό, για την απαλλαγή όμως από αυτό μόνη αρμόδια είναι η ελληνική κοινωνία." 

Μήπως αυτή η απαλλαγή αφορά επίσης και τους ευρωπαίους φορολογούμενους που θέλουν να ξέρουν που πάνε τα χρήματά τους σε αυτό το "σάπιο και υποκριτικό πολιτικό σύστημα"; 

Μήπως αποδεχόμενοι τα περί "παραβιάσεως της ευρωπαϊκής νομιμότητας" στο πρόσωπο του Α. Σαμαρά, συμμετέχουμε άθελά μας στην συνέχιση της διαχρονικής εξαπάτησης  των ευρωπαίων εταίρων μας από το διεφθαρμένο παλαιό πολιτικό σύστημα που τώρα καταρρέει, αντί να του δώσουμε μαζί τους την τελευταία σπρωξιά στον γκρεμό της οριστικής απαξίωσης; Μήπως;

aristeristrouthokamilos.blogspot.com

Κουβέλης σε ρόλο Τσίπρα!

Επιτέλους η αριστερά της ευθύνης, όπως αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται ο κ. Κουβέλης και οι σύντροφοι του βρίσκει το δρόμο της Με γρήγορα βήματα, για να κερδίσει το... χαμένο χρόνο προσχωρεί στο δρόμο της ανευθυνότητας που έχουν χαράξει εδώ και καιρό ο κ. Σαμαράς, ο κ. Τσίπρας και οι λοιποί συγγενείς. Μόλις είδαν τα νουμεράκια τους στις δημοσκοπήσεις να ανεβαίνουν λίγο, μόλις διαπίστωσαν ότι κάποιοι απογοητευμένοι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ αναζητούν πολιτική στέγη τρέχουν να προλάβουν το... ρεύμα.

Έτσι ο πάλαι ποτέ ανανεωτής και εκσυγχρονιστής κ. Κουβέλης έσπευσε να καταψηφίσει την κυβέρνηση Παπαδήμου, μη τυχόν και υστερήσει από τον κ. Τσίπρα ενώ σήμερα προχώρησε ένα βήμα ακόμα στον αντιστασιακό αγώνα καλώντας τον κ. Σαμαρά να μην υπογράψει τις δεσμεύσεις που ζητούν οι δανειστές μας...Ευτυχώς ο Λεωνίδας Κύρκος έφυγε νωρίς για να μην δει τους συντρόφους του να αποδομούν πλήρως την πολιτική του, να μην δει την κατάντια της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς. Ο πολιτικός χώρος που έδωσε σχεδόν μόνος του την μάχη για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας σε πολύ δύσκολους καιρούς - και πλήρωσε βαρύ πολιτικό τίμημα για αυτό - σήμερα σύρεται στον δρόμο του λαϊκισμού και των υποτιθέμενων μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Και όσοι πίστεψαν ότι η δημιουργία της Δημοκρατικής Αριστεράς, μπορούσε να αποτελέσει ένα ανάχωμα στη λογική του όχι σε όλα που κυριαρχεί στην αριστερά διαπιστώνουν τώρα η... παράδοση καλά κρατεί. Και βλέπουν τον κ. Τσίπρα και τον κ. Κουβέλη να διαγκωνίζονται ποιος θα φέρει πιο κοντά του βουλευτές και συνδικαλιστές του βαθέος ΠΑΣΟΚ, τύπου Φωτόπουλου Δημαρά, Λιάνη... Δεν απομένει παρά να δούμε και το επόμενο βήμα, τη συγκρότηση δηλαδή του ενιαίου αντιστασιακού, αντιμνημονιακού μετώπου με αρχηγό το Μίκη και υπαρχηγούς τους κ. κ. Τσίπρα και Κουβέλη για να σώσουν την Ελλάδα από τους βάρβαρους ευρωπαίους...

Του Σήφη Πολυμίλη, από το ΒΗΜΑ

να σου 'πω...

ρε συ πως εχουμε μπλεξει ετσι;
παπαδημος,πασοκτσηδες του 80,σαμαραδες και καμμενοι,δημοσιος τομεας,πολυτεχνειο,αριστερα,μερκοζυ και κερδοσκοποι,δημοσιογραφοι και τηλεοπτικοι αστερες,παπαδες και πατριωτες,δημοψηφισματα και εκλογες,καφριλα και πολιτισμος,σωτηρες bloggers,ατζεντηδες της ελπιδας,ο στρατος γιορταζει με τηλεοπτικα σποτ,πινακιδες στην καθαρευουσα,εξεγερση,αριστεροι φασιστες,προστατες συνδικαλιστες...
ΠΡΟΣΕΥΧΗΗΗΗΗΗ!!!!

Kουακέρος

Δεν ξέρω αν το έμαθες, αλλά μπλέξαμε με τον Παπαδήμο. Δεν είναι το θέμα ότι είναι τραπεζίτης, θα μπορούσε να είναι  και Κυνόδοντας και να μπλέξουμε χειρότερα. Το θέμα είναι ότι ανήκει στο club Bildeberg και στο video club της γειτονιάς του. Κάτι δαιμόνιοι τον είδαν τις προάλλες να παρακολουθεί την ταινία illuminati, δευτερόλεπτα πριν ορκιστεί πρωθυπουργός εθνικής ενότητας. 

Σύμφωνα με τον Πάνο (εντελώς) Καμμένο, ανήκει και στο Club των ισχυρών που ευθύνεται για τη στάση πληρωμών στην Ατλαντίδα, που τελικά οδήγησε στη μεγάλη πλημμύρα. 
Ακουσα και στο δρόμο ότι είναι μασόνος και προτεστάντης. Η θεία η Φυστικούλα έμαθε από τον περιπτερά της γειτονιάς ότι είναι και κουακέρος, επειδή κάποιος που ψώνιζε τέμπερες από το μαγαζί που ψωνίζει και η γυναίκα του Παπαδήμου, μια λαθρομετανάστρια της συμφοράς, κρατούσε τις προάλλες ένα κουτί δημητριακά που επάνω του είχε έναν κουακέρο που ήταν φτυστός ο Παπαδήμος. Φρικτή πλεκτάνη.
Αλλά δεν τελειώνει εδώ το πρόβλημα. Όπως ξέρεις, οι εξωγήινοι είναι πίσω από τη Σελήνη και μας παρακολουθούν. Αλλωστε είναι πλέον επιβεβαιωμένο ότι έχουν στείλει στην Ελλάδα για προπαγάνδα τους Γιώργο Αφτιά, Γιώργο Παπαδάκη, Ελεωνόρα Μελέτη, Νότη Σφακιανάκη, Χρυσόστομο Ψωμιάδη και Σία Κοσιώνη. Μια φορά που είχε πανσέληνο, η γειτόνισσα που φοράει ακουστικό βαρηκοΐας το γύρισε προς τη μεριά του Φεγγαριού και τους άκουσε να λένε ότι τελικά αποφάσισαν να καταστρέψουν τα ελληνικά κόμματα. Στο τσακ πρόλαβε και άλλαξε την ΑΑΑ μπαταρία και άκουσε ακόμα ότι το σατανικό σχέδιο είναι να βάλουν τον Παπαδήμο, αυτός να είναι καταπληκτικός πρωθυπουργός και ο κόσμος να μην θέλει αυτοδύναμο Αντωνάκη Σαμαρά. Έτσι, θα μείνει για πάντα πρωθυπουργός ο κουακέρος και δεν θα γίνει Επανάσταση. 

Η ίδια γειτόνισσα είπε ακόμα ότι είδε στην πίσω μεριά του Φεγγαριού τον Ομπάμα, ο οποίος δεν είμαι μαύρος, αλλά χρησιμοποιεί την ίδια βαφή μαλλιών που χρησιμοποιούν και οι Κινέζοι κομμουνιστές-καπιταλιστές επιχειρηματίες. Αυτό προσωπικά δεν το πίστεψα, γιατί η γειτόνισσα μπορεί να έχει βιονικό αφτί, αλλά ο καταρράκτης στα μάτια κοντεύει να ξεπεράσει σε τουρισμό και τον Νιαγάρα. 
Εν τω μεταξύ, μια άλλη γειτόνισσα που η κόρη της πλένει ρούχα στη σκάφη δύο συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ και καθαρίζει το τασάκι της γνώστης όψιμης κουμμουνίστριας, άκουσε την ώρα που άλλαζε το χλώριο στη θερμαινόμενη πισίνα ότι ξεκινά νέο αντάρτικο κατά του κουακέρου Παπαδήμου και έχουν πέσει τώρα τα επιτελεία να διαλέξουν βουνά. Ο Πάνος (εντελώς) Καμμένος θα ξεκινήσει από το Mont Blac και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης με τη Μιλένα Αποστολάκη, την Εύα Καϊλή και την Εύη Χριστοφιλοπούλου θα πιάσουν τον Παρνασσό, επειδή από κάτω είναι η Αράχωβα την οποία ελέγχει η εκδοτική διαπλοκή. Το ΠΑΜΕ θα κάνει χωριστό αντάρτικο, αρχικά στην Ομόνοια και μετά στα Ουράλια Όρη που χωρίζουν την Ευρώπη από την Ασία, για να δείξει το συμβολισμό ότι η χώρα πρέπει να πάψει να ανήκει στην Ευρώπη.
Και όλα αυτά γίνονται για να προκληθεί γαλαξιακό χάος και να ξυπνήσουν τελικά οι Χερουβείμ και ο μακαριστός Σεραφείμ, ο οποίος είχε και ένα στόμα -άστα να πάνε. Πουλάνε και ένα βιβλίο στην TV για τον Σεραφείμ και πώς οι ειδικοί έχουν προβλέψει ότι ο μακαριστός θα σηκωθεί από τον τάφο, όταν το ξανθό γένος θα βγάλει πάλι Πρόεδρο Πούτιν, και θα πάρει το τσεκούρι του Μάκη-Νότη-Μαυρουδή Βορίδη και θα κόψει το κεφάλι του κουακέρου Παπαδήμου.
Αλλά η συνωμοσία δεν είναι τόσο απλή. Η άλλη η θεία η Βερυκοκούλα είπε ότι ο ανθοπώλης στη βασιλίσσης Σοφίας έχει το γιο του στην Προεδρική Φρουρά. Ένα βράδυ που κατέβαινε ο λεβέντης τσολιάς το δρόμο για να πιάσει υπηρεσία στον Αγνωστο Στρατιώτη, άκουσε στο προαύλιο της Βουλής ψιθύρους ότι την επόμενη Κυριακή μια εφημερίδα θα δώσει (στην έκδοση των 2 ευρώ) ένα σπάνιο φωτογραφικό ντοκουμέντο, όπου ο κουακέρος Παπαδήμος κάθεται σε ένα τραπέζι με τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί και γράφουν την επιστολή που θα αναγκάσουν τον Σαμαρά να υπογράψει. To τραπεζομάντηλο εν τω μεταξύ δεν έγραφε «καλώς ήρθατε, καλή όρεξη», αλλά «Standard and Poor's RULEZ». Στο βάθος της φωτογραφίας διακρίνεται σαφώς ο Σόιμπλε να χορεύει το YMCA, άρα μαϊμού-ανάπηρος είναι και του λόγου του. Με το άκουσμα της είδησης, η θεία έπαθε διπλό κοιλιακό άλγος.
Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό του τσολιά και δεν πρόλαβε να ακούσει παρακάτω, γιατί έπρεπε να ηρεμήσει τον υστερικό γκόμενο που ακόμα βάραγε γερμανικό νούμερο στον Έβρο. Όταν τελικά έκλεισε το ρημάδι το κινητό, άκουσε κι άλλους ψιθύρους ότι η εφημερίδα θα αποκαλύψει ότι οι Μέρκελ-Σαρκοζί και ο κουακέρος Παπαδήμος έχουν ουρά, άρα δεν είναι άνθρωποι, αλλά εξωγήινα τέρατα. Πάνω από το κεφάλι της Μέρκελ υπάρχουν δύο κέρατα, αλλά η εφημερίδα (επειδή είναι έγκυρη) εξηγεί ότι τελικά ήταν ο Μπερλουσκόνι που έκανε ένα από τα γνωστά του αστεία.
Πάντως, η εφημερίδα παραθέτει και το ακουστικό βαρηκοϊας της γειτόνισσας, όπως και τις μπαταρίες ΑΑΑ με τις οποίες είχε πρώτη επιβεβαιώσει τη φρικτή συνωμοσία.

Ο τσολιάς άκουσε μια άλλη εκδοχή ότι ο κουακέρος Παπαδήμος θα παραιτηθεί για να σχηματιστεί νέα κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με πρωθυπουργό πάλι τον trendy και fit Γιώργο και αντιπροέδρους τον Πετσάλνικο, τον Απόστολο Κακλαμάνη, τον Νικήτα Κακλαμάνη και την Παρθένα Φουντουκίδου. Κάτι ακούστηκε και για τον Κίμωνα Κουλούρη, αλλά ο τσολιάς είχε και πάλι τηλεφώνημα από τον υστερικό και δυστυχώς ο ανθοπώλης δεν πρόλαβε να μάθει περισσότερα από τον κουτσομπόλη, όπως αποδείχθηκε, γιο.

Και αυτά είναι μόνο η αρχή. Έτσι και καβατζώσουμε μερικές μπαταρίες ΑΑΑ θα μάθουμε πολλά ακόμα. Και η επίσκεψη στον καταρράκτη, δωρεάν.

aposargentino.blogspot.com

Οι εθνικοί μας κλέφτες

Η πορεία του Πολυτεχνείου παραδοσιακά μεταφέρει ένα οργισμένο μήνυμα κατά του ξένου παράγοντα, εν προκειμένω του αμερικανικού. Στη φόρτιση της φετινής διαδήλωσης το λαϊκό ανάθεμα συμπεριέλαβε και τη Γερμανία ή, πιο γενικά, αυτούς που στίβουν την πατρίδα σαν διψασμένο σφουγγάρι. Το πρόβλημα είναι ότι κανένας από αυτούς, τόσο ο Λευκός Οίκος, όσο και η καγκελαρία δεν φέρει την παραμικρή ευθύνη για τα 60 δισεκατομμύρια των ανείσπρακτων φορολογικών οφειλών προς το ελληνικό δημόσιο. Βέβαια κάποιος μπορεί να γράψει στα σχόλια ότι στον ξένο δάχτυλο οφείλεται και η καχεξία αυτού του κράτους. Όμως έτσι θα βρεθούμε όλοι να αναζητούμε την πεταλούδα από τη θεωρία του χάους, που προκαλεί την καταιγίδα στην άλλη άκρη του κόσμου.

Τα πράγματα είναι εξοργιστικά απλά, έτσι όπως καταγράφονται από το πόρισμα Ράιχενμπαχ: Ο επικεφαλής της Ομάδας Δράσης αναφέρει πως η Ελλάδα χάνει περίπου 60 δισ. ευρώ από ανείσπρακτους φόρους, δηλαδή από ληξιπρόθεσμες οφειλές και εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις. Μιλάμε για απίστευτα λεφτά, περισσότερο από το 50% του ποσού που απαιτείται για το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων. Και άλλοι αριθμοί, ξύλα στη φωτιά της οργής: το 2010 οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι δήλωσαν εισόδημα που αντιστοιχεί στο 70,18% του συνολικού εισοδήματος. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες το 2010 δήλωσαν το 16,79% του συνολικού εισοδήματος, ενώ το 2009 είχαν δηλώσει το 17,25%. Παράλληλα, το 2010 οι ελεύθεροι επαγγελματίες κατέβαλαν φόρο 15,79% του συνολικού φόρου που καταβλήθηκε έναντι 16,62% που είχαν καταβάλει το 2009. Οι επιχειρήσεις το 2010 δήλωσαν το 13,03% του συνολικού εισοδήματος έναντι 14,52% το 2009, ενώ κατέβαλαν το 28,67% του συνολικού φόρου έναντι 30,79% το προηγούμενο έτος.

Μην τα ξαναδιαβάζετε, θα σας πω εγώ τι δείχνουν: η φοροδιαφυγή παραμένει ο βασικότερος λόγος για την οικονομική κατάρρευση της χώρας. Ξέρω, θα πείτε για τη διαφθορά, τις μίζες, τους εξοπλισμούς. Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να σταθεί απέναντι από τη φοροδιαφυγή. Αν πληρώναμε τους φόρους μας θα είχαμε, που λέει ο λόγος, την άνεση να ψωνίσουμε και υποβρύχια γλυκού νερού. Το κράτος αυτό δεν μάτωσε από τους μεγαλοκαρχαρίες, φαγώθηκε από εκατομμύρια μικρά πιράνχας. Επτά στους δέκα ελεύθερους επαγγελματίες δηλώνουν εισοδήματα στις παρυφές της φτώχειας. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο dealer των αγορών θεωρείται κάθαρμα και ο ελεύθερος επαγγελματίας τίμιος βιοπαλαιστής. Επίσης δεν κατανοώ γιατί θεωρούμε ανήθικο να δανείζεις με σκληρούς όρους, ενώ λησμονούμε ότι η δική μας ανήθικη φορολογική συμπεριφορά μας έριξε στα γόνατα.

Αλλά οφείλουμε να δεχθούμε ότι σε αυτές τις διαστάσεις η έννοια της ηθικής εμφανίζεται σαν ανορθογραφία σε ακριβό συμβόλαιο. Άλλωστε η είσπραξη των φορολογικών εσόδων αντιστοιχεί στο ένστικτο αυτοσυντήρησης ενός κράτους. Στη δική μας περίπτωση ακόμα και αυτό καταργήθηκε. Με τις πελατειακές σχέσεις και τη διαφθορά να διατρέχουν το κράτος κατά μήκος και κατά πλάτος, είναι να απορείς πως εισπράττονται οι φόροι ακόμα και από αυτούς που αδυνατούν να διαφύγουν του ελέγχου. Εντάξει, τις τελευταίες μέρες η Οικονομική Αστυνομία έχει να επιδείξει επιτυχίες αν και είναι αμφίβολο κατά πόσο το κράτος μπορεί να εισπράξει χρήματα από ημιθανείς επιχειρήσεις-παρεμπιπτόντως είναι να σε προβληματίζει πως αυτή η έφοδος προς το φως δεν φέρνει μαζί της και μαύρα χρήματα από το χώρο της νύχτας. Ωστόσο όλα αυτά περιορίζονται στη σφαίρα του συμβολικού. Η καταστολή του οικονομικού εγκλήματος οφείλει να συμπληρώνει έναν μηχανισμό που λειτουργεί, όχι να τον υποκαθιστά. Το νέο φορολογικό σύστημα θα είναι, τελικά, η σημαντικότερη παρέμβαση των τελευταίων δεκαετιών. Αρκεί να λειτουργήσει δίκαια και αποτελεσματικά. Διότι ή θα πληρώσουμε ένας προς ένας ή θα το πληρώσουμε όλοι μαζί

του Κώστα Γιαννακίδη

Ο άγγελος στις λεπτομέρειες

Μόλις αποκτήσαμε κυβέρνηση με πρωθυπουργό ευρύτατης κοινωνικής αποδοχής, και με βασική εντολή να φέρει εις πέρας τα της δανειακής σύμβασης, όπως αυτή προκύπτει από τις αποφάσεις της 27/10. Ακούσαμε πολλά: «αναπόφευκτη» και «αναγκαίο κακό» από όσους ακόμη εισπράττουν μερίσματα από την ανέξοδη και αδιέξοδη αντιμνημονιακή επένδυση ενάμισι χρόνου, μέχρι την απολύτως ανεύθυνη καταγγελία του «αναγκαστικού περαιτέρω δανεισμού» της χώρας. Κανείς δεν έχει μιλήσει για τα οικονομικά μεγέθη της ίδιας της δανειακής σύμβασης. Ας δούμε εμείς τον άγγελο (αλλά και τον διάβολο) στις λεπτομέρειες.

Σε γενικές γραμμές, η απόφαση της 27/10 αφορά δύο παρεμβάσεις: (α) μια «στιγμιαία», που αποσκοπεί στη μείωση του ονομαστικού χρέους (το κούρεμα των ιδιωτών ομολογιούχων) και (β) μια «μακροχρόνια», με την παροχή δανείου συνολικού ύψους 168 δισ. ευρώ (38 δισ. το υπόλοιπο του αρχικού Μνημονίου και 130 δισ. νέου δανεισμού). Η τελευταία είναι το αντικείμενο της δανειακής σύμβασης.

Δεν είναι γνωστές οι ακριβείς λεπτομέρειες, πλην όμως από τις πρώτες μέρες η ΕΕ έκανε σαφές ότι θα ακολουθηθεί η φιλοσοφία της απόφασης της 21/7, έχουν δε φροντίσει να διαρρεύσουν σχετικοί αριθμοί. Γι' αυτούς που το ξεχνούν, να θυμίσω ότι η απόφαση της 21/7 προέβλεπε δανεισμό, μέρος του οποίου θα κάλυπτε νέα ελλείμματα (38,5 δισ.) και θα διευθετούσε όλες τις εκκρεμότητες του παρελθόντος (37,5 δισ.). Αντίστοιχη φιλοσοφία ακολουθεί η νέα δανειακή σύμβαση. Ας δούμε πώς προβλέπεται η κατανομή του δανεισμού των 168 δισ. ευρώ.

Ποσόν 30 δισ. προορίζεται για την κάλυψη των εγγυήσεων που θα συνοδεύουν τα νέα ελληνικά ομόλογα μετά το κούρεμα των δανειστών. Η παροχή εγγυήσεων ισοδυναμεί με επαναγορά χρέους, είτε αμέσως είτε σε βάθος χρόνου (ανάλογα με τη μορφή των εγγυήσεων ή του τρόπου «γλύκανσης» της ανταλλαγής ομολόγων). Παραμένει βεβαίως η υποχρέωση εξυπηρέτησης των τόκων του δανείου

Ποσόν 30 δισ. προορίζεται για την κάλυψη των κεφαλαιακών αναγκών των τραπεζών. Πρόκειται για «προσωρινό» δάνειο δύο ή τριών ετών, δεδομένης της υποχρέωσης επανιδιωτικοποίησης των τραπεζών εντός διετίας. Ανάλογα με την εξέλιξη της οικονομικής κατάστασης, το Δημόσιο μπορεί να καταγράψει και υπεραξίες, όπως έγινε στις ΗΠΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι η απόφαση της 27/10 προβλέπει μέρος των εσόδων από την επανιδιωτικοποίηση των τραπεζών να συμπληρώσει τον λογαριασμό αποκρατικοποιήσεων για τη μείωση του χρέους.

Ποσόν 14-15 δισ. προορίζεται για τη μετατροπή σε μακροπρόθεσμο του βραχυχρόνιου δανεισμού (έντοκα γραμμάτια 13 και 26 εβδομάδων). Πρόκειται για αντικατάσταση δανεισμού με καλύτερους όρους που δεν αυξάνει το συνολικό ελληνικό χρέος - ούτε προσωρινά. Δεδομένου ότι, από εξαμήνου τουλάχιστον, το σύνολο των βραχυπρόθεσμων δανείων έχει προσφερθεί από ελληνικές τράπεζες, ο διακανονισμός αυτός θα έχει θετικό αντίκτυπο είτε στην τραπεζική ρευστότητα και την κεφαλαιακή επάρκεια είτε στο ύψος των εγγυήσεων που έχουν παρασχεθεί στην ΕΚΤ.

Ποσόν 14-15 δισ. προορίζεται για την αύξηση των διαθεσίμων του ελληνικού Δημοσίου. Δεν πρόκειται για καθαρό δανεισμό. Το χαμηλό επιτόκιο των ευρωπαϊκών δανείων εξασφαλίζει και την εξυπηρέτηση του δανείου με στοιχειωδώς ορθολογική διαχείριση διαθεσίμων.

Ποσόν 7 δισ. προορίζεται για την εξόφληση των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων του Δημοσίου. Αφορά την παρακράτηση των επιστροφών ΦΠΑ, τους απλήρωτους προμηθευτές και εργολάβους - ό,τι με ευθύνη του κακοπληρωτή Δημοσίου έχει στραγγίσει και την τελευταία σταγόνα ρευστότητας από την αγορά. Ποσόν 8 δισ. προορίζεται για την τακτοποίηση όλων των παλαιών εκκρεμοτήτων του ευρύτερου Δημοσίου (κυρίως οφειλές ΟΤΑ και νοσοκομείων). Δηλαδή, εκτός του ότι το ελληνικό Δημόσιο «αποδίδεται με καθαρά λογιστικά βιβλία» στο τέλος του προγράμματος στήριξης, παρέχεται άμεση ένεση ρευστότητας στην αγορά (εκατοντάδες ή και χιλιάδες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις), ύψους αντίστοιχου του συνόλου του ΕΣΠΑ, η οποία μάλιστα διαχέεται σε ευρύτατους τομείς οικονομικής δραστηριότητας. Μέτρο εξόφθαλμα ανασχετικό της ύφεσης και πολύ πιο άμεσα αποτελεσματικό από οποιαδήποτε αναπτυξιακή βοήθεια (κι αυτή καλοδεχούμενη βέβαια).

Μένουν 60-65 δισ. ευρώ από το κολοσσιαίο δάνειο. Τα χρήματα αυτά προορίζονται για τις ανάγκες που θα προκύψουν από τη μη κάλυψη του 100% της εθελοντικής συμμετοχής στο πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων (αναχρηματοδότηση χρέους) και στην κάλυψη ελλειμμάτων μέχρι το τέλος του προγράμματος στήριξης (πρακτικώς, μόνο τόκοι).

Οπως βλέπουμε, κρύβονται πολλοί άγγελοι στις λεπτομέρειες. Η δανειακή σύμβαση, υπό όρους (μορφή εγγυήσεων, επιτυχία του προγράμματος επανακεφαλαιοποίησης - επανιδιωτικοποίησης τραπεζών, έκταση συμμετοχής στο PSI) μπορεί να καταλήξει σε ισόποση μείωση του τέρατος του ελληνικού χρέους επιπλέον της μείωσης από το άμεσο κούρεμα των δανειστών - σε βάθος χρόνου βέβαια. Ο κρυμμένος διάβολος όμως απαιτεί μηδενισμό των πρωτογενών ελλειμμάτων και δημιουργία πλεονασμάτων. Είναι στο χέρι των ελληνικών κυβερνήσεων της επόμενης τριετίας να βγει η Ελλάδα από την κρίση με θετικές προοπτικές.

Τα παραπάνω υποδεικνύουν ότι το έργο της κυβέρνησης Παπαδήμου κάθε άλλο παρά διεκπεραιωτικό είναι, όπως βολικά διατείνονται οι πολιτικές δυνάμεις. Ο κ. Παπαδήμος έχει δυνατότητα και κύρος να φέρει το έργο εις πέρας. Χρειάζεται η υπόλοιπη κυβέρνηση να τον αφήσει να κάνει τη δουλειά του. Και να τον στηρίξουν τα κόμματα που δεν επενδύουν στη χρεοκοπία.

Του Γιώργου Προκοπάκη

Όλοι μαζί, όπως στα όργια;

Ανάμεσα στο πολλά που παράγουν οι πρωτόγνωρες κοινωνικές εξελίξεις είναι και κάποια πλαδαρά, άυλα σχήματα. Μια ανησυχούσα ελαφρότητα παίρνει τη θέση της ελαφρότητας χωρίς ευθύνη. Αφού όλοι ανησυχούμε, όλοι φοβόμαστε, ίσως το «όλοι» να είναι και η απάντηση. «Όλοι μαζί» για να σωθούμε. Για τραγική ειρωνεία, αυτό το σλόγκαν της σωτηρίας ήταν το διαφημιστικό μότο μιας από τις τράπεζες, την εποχή που μας καλούσε «μαζί» να χρεωθούμε, αλλά όχι και «μαζί» να κερδίσουμε. Μια άλλη εταιρεία είχε για σλόγκαν της το «θέλω». Κάπως έτσι, στην αρχή οι λέξεις και μετά η ζωή μας έπαψαν να είναι μια ουσία κι έγιναν κάτι από διαφήμιση. Τα νοήματα έγιναν σποτάκια. Όλες οι ισχυρές έννοιες έχασαν το βάρος τους για να γίνουν προθέματα μιας καμπάνιας. Μέχρι που πιστέψαμε πως ζούμε σε διαφημιστική καμπάνια. Με ευτυχισμένες νοικοκυρές να πετάνε στον αέρα κουβάδες απ’ τη χαρά τους, κομψευόμενους τριαντάρηδες να φοράνε κουστούμι για ν’ αλείψουν μια φέτα Βιτάμ κι ευτυχισμένους σύγχρονους Τζον Μπόι να τρέχουν προς το λιβάδι στο οποίο δεν υπήρχε πια μικρό σπίτι, αλλά πολυκατοικία.

Και τώρα το «όλοι μαζί» πασχίζει να ξαναγίνει κοινωνική συμφωνία. Στις ομιλίες του πρωθυπουργού μπορείς να το μετρήσεις πάνω από δέκα φορές, ενώ στα γραπτά του Μίμη Ανδρουλάκη είναι το απαραίτητο συνοδευτικό του «πατριωτισμού». Ακόμη και στα μεσημεριανά των καναλιών, το «μαζί» εχει γίνει σαν τη σιλικόνη, κρέμεται από τα χείλια των παρουσιαστριών.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ιστορική απάτη από το «όλοι μαζί». Η ιστορία ποτέ δεν κινήθηκε με ατμομηχανή τους πάντες. Ναι, οι μάζες και το «μαζί» αποτέλεσαν την ιστορική οντότητα, το τρένο, αλλά ποτέ δεν κίνησαν την ιστορία, όπως μας αρέσει να πιστεύουμε. Αντιθέτως, η ιστορία κινήθηκε πάντα από τις αντιθέσεις και τις ανάγκες της. Όπως ακριβώς οι άνθρωποι.

Στην ιστορία του ελληνικού κράτους αυτό είναι ευδιάκριτο. Το 1821 δεν το έκαναν όλοι μαζί. Εκκλησία και κοτζαμπάσηδες ήταν απ’ έξω. Από το 1821 έως το 1824, στην Ελλάδα έγινε ένας αιματηρός εμφύλιος, τον οποίο κρύβουν τα σχολικά εγχειρίδια. Προκειμένου να χρηματοδοτηθεί, μάλιστα, αυτός ο εμφύλιος, πήραμε το πρώτο δάνειο ως ελληνικό κράτος, του οποίου τα αποτελέσματα βλέπουμε και σήμερα. Το 1940 την εποποιία του «έθνους» δεν την έγραψαν «όλοι». Όταν απελευθερώθηκε η Ελλάδα, πάλι δεν ήταν όλοι μαζί. Οι συνεργάτες των Γερμανών έγιναν επίσημες κυβερνήσεις και πολλοί απ’ αυτούς που τους πολέμησαν «ανθέλληνες». Τη χούντα, πάλι, δεν την πολέμησαν όλοι μαζί. Αν στην Ελλάδα υπήρχαν τόσοι αντιστασιακοί όσα τα μετάλλια που μοιράστηκαν, τότε θα ήμασταν σήμερα μια αξιοπρεπής χώρα. Και αν όλοι μαζί νοιαζόμασταν για το μέλλον μας, σήμερα θα είχαμε πραγματικά μέλλον. Άρα, μαζί δεν ήμασταν ποτέ.

Η απαίτηση για μια συσπείρωση που θα έχει όλα τα στοιχεία μιας συναισθηματικής ομογενοποίησης των πάντων, ενός πολιτικού αυγοτάραχου, που θα έλεγε και η Μαρίκα Μητσοτάκη, είναι μια οφθαλμαπάτη που θέλει να βλέπει για νερό την έρημο των ιδεών και των οραμάτων. Το «όλοι μαζί» έχει ειλικρίνεια κι ενιαίο σκοπό ίσως μόνο στα όργια. Στην κοινωνία και την πολιτική είναι γεμάτο σκοπιμότητες.

Όλοι μαζί για μια κυβέρνηση που θα κάνει ό,τι δεν έκανε ο καθένας χώρια; Όλοι μαζί, δηλαδή οι τραπεζίτες με τα θύματά τους; Αυτός που θέλει ν’ αλλάξει τα πάντα με αυτόν που δεν θέλει ν’ αλλάξει τίποτα; Τι είναι αυτό στο οποίο θα συμφωνήσουμε;

Πάρτε, για παράδειγμα, τον πατριωτισμό. Όλοι θεωρούν τον εαυτό τους αξιωματικά πατριώτη. Πόσο πατριώτης είναι αυτός που σηκώνει τη σημαία, αλλά δεν πληρώνει τον φόρο του, με το επιχείρημα έστω πως δεν πληρώνουν οι «μεγάλοι»; Πόσο πατριώτης είναι αυτός που διαμαρτύρεται πως ξεπουλιέται η ελληνική επικράτεια, όταν ο ίδιος έχει εγκαταλείψει την επικράτεια που του ανήκει: το χωράφι του;

Δεν μπορούμε να πάμε «όλοι μαζί». Μπορούμε και πρέπει ν’ ανακαλύψουμε ξανά τις συλλογικότητες. Να περάσουμε από τον ευδαιμονικό εγωκεντρισμό στην κοινωνική ευθύνη. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι να πάμε όλοι μαζί. Ίσως είναι καιρός να πορευτούμε όλοι μόνοι μας και μέσα μας, ώσπου ν’ ανακαλύψουμε με ποιους πρέπει να πάμε. Και σίγουρα ποιους θ’ αφήσουμε.

Το «όλοι μαζί» είναι ένα συνθηματικό μόρφωμα που προσθέτει αυταπάτες, αφαιρεί ευθύνες, πολλαπλασιάζει τους κινδύνους και στο τέλος διαιρεί το πραγματικά «μαζί». Για να είμαστε μαζί πρέπει ο καθένας να είναι απέναντι στον εαυτό του και τις ευθύνες του. Να ξεκαθαρίσει τι είναι αυτό που θέλει και τι έχει πραγματικά αξία. Διαφορετικά, θα δημιουργήσει μια υποκριτική ομοψυχία παρελάσεων. Όπου όλοι θα είναι εθνικά υπερήφανοι με μία έννοια τσαρουχιού, οι παρελαύνουσες θα φοράνε μίνι και γόβες και τη σημαία, τελικώς, θα την κρατάει κάποιος Αλβανός που διαπρέπει.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΒΑΞΕΒΑΝΗ

Η άνοδος των ασήμαντων

Σε αυτό το blog δεν σας έχω συνηθίσει σε προσωπικές ιστορίες. Παρότι προσωπικό ημερολόγιο, έχω προτιμήσει να μιλάω για την επικαιρότητα με τρόπο ανοιχτό, δημοσιογραφικό. Σήμερα όμως θα κάνω μια εξαίρεση. Θα διηγηθώ μια προσωπική εμπειρία, πριν μερικούς μήνες. Εργαζόμουν σε μια δουλειά από την οποία παραιτήθηκα πρόσφατα, εξαιτίας εμπειριών όπως η συγκεκριμένη. Πριν περίπου ένα χρόνο, σε κεντρικό αθηναϊκό ξενοδοχείο, είχε προγραμματιστεί μια εκδήλωση. Καθώς είχα κάπως ενεργό ρόλο σε αυτή, είχα καθήκον να κάθομαι μαζί με άλλους σε μια εξέδρα, απ’ την οποία θα εκφωνούνταν κάποιες ομιλίες. Κεντρικός ομιλητής; Ο Άδωνις Γεωργιάδης, οικογενειακός φίλος της εργοδοσίας. Όπως αντιλαμβάνεστε, η προγραμματισμένη παρουσία του στην εκδήλωση αυτή ως κεντρικού ομιλητή είχε προκαλέσει σάλο στους εργαζόμενους και συζητιούνταν για μέρες, με τρόπο μάλλον αρνητικό. Κανείς όμως δεν έλαβε το θάρρος να πει ή να κάνει κάτι, έξω από τα συναδελφικά ‘πηγαδάκια’. Όσοι τυχόν εργάζεστε ή έχετε εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα, αντιλαμβάνεστε το γιατί. Ο ‘εργασιακός μεσαίωνας’ για τον οποίο ακούμε συχνά από τα μέσα ενημέρωσης δεν αποτελεί μόνο μια κάπως θλιβερή μεταφορά, αλλά και μια θλιβερή πραγματικότητα για πολλούς ανθρώπους. Φτάσαμε, λοιπόν, στη μέρα της εκδήλωσης. Περιμένοντας, στην εξέδρα, στις θέσεις μας, τον κεντρικό ομιλητή, όσοι είχαμε αυτόν τον ρόλο. Ο οποίος κάποια στιγμή κατέφθασε. Και δεν ήταν αυτό που θα μπορούσε κανείς να περιμένει. Αυτό που είδα να ανεβαίνει στο πόντιουμ για να κάνει την ομιλία του, δεν ήταν ο τηλεοπτικός Άδωνις. Αυτό που είδα ήταν ένα ανθρωπάκι. Ένας πολύ μετρίου αναστήματος με μεγάλο κεφάλι ανθρωπάκος, που δεν θα του έριχνα δεύτερη – ούτε πρώτη, εδώ που τα λέμε – ματιά αν τον έβλεπα στον δρόμο. Όμως κάτι μέσα μου, κάτι που το ένιωθα δυσάρεστο, ξένο, αλλά αναπόφευκτο, με πίεζε να τον κοιτάξω, να του δώσω σημασία, να τον ακούσω. Αυτό το κάτι ήταν ο τηλεθεατής εντός μου, που είχε σχεδόν δίπλα του, με σάρκα και οστά τον Άδωνι Γεωργιάδη: ένα μιντιακό κατασκεύασμα που χρόνια τώρα παρελαύνει από τηλεπαράθυρα, στρογγυλά τραπέζια, γίνεται θέμα συζητήσεων, αντεγκλήσεων, το στόμα αυτό με τη δυνατή, ορμητική φωνή που δύσκολα μπορεί να του σταθεί απέναντι ο οιοσδήποτε. Παρ' όλα αυτά, κάτι βαθύτερα μέσα μου, με έκανε ταυτόχρονα να νιώθω άσχημα. Πολύ άσχημα. Από τη στιγμή που ανέβηκε στο μικρόφωνο και άρχισε να μιλάει, άρχισα, αργά αλλά σταθερά, να χάνω την επαφή μου με την υπόλοιπη αίθουσα. Άρχισα να βυθίζομαι στον εαυτό μου. Και, καθώς βυθιζόμουν, είδα τη ζωή μου να περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Με είδα μαθητή του δημοτικού σχολείου, θυμήθηκα την Ελλάδα όπως ήταν τότε, φαντάστηκα και τον συνομήλικό μου Άδωνι μικρό, μαθητή κι αυτόν. Προσπαθούσα, βήμα-βήμα, εποχή την εποχή, παρακολουθώντας τα χρόνια να περνούν νοητά εμπρός μου, να καταλάβω, να εντοπίσω, τι μπορεί να πήγε τόσο στραβά, τόσο λάθος, από τότε μέχρι και σήμερα, ώστε να φτάσω να ζω αυτό που εκείνες τις στιγμές ζούσα. Με απανωτά φλας μπακ, κατέβαλα απελπισμένες προσπάθειες να βγάλω άκρη. Να συνειδητοποιήσω πώς και γιατί αυτός ο νευρώδης ανθρωπάκος ήταν, είχε φτάσει να γίνει ο αναμφισβήτητα σημαντικός εκείνης της βραδιάς και εγώ, μαζί με άλλους αξιόλογους συναδέλφους πίσω του, οι αναμφίβολα ασήμαντοι. Και ύστερα, αφού πέρασε αρκετή ώρα, κάπως σαν καταπραϋντικό έκανα μια σκέψη: ότι ζούμε σε μια εποχή ανόδου της ασημαντότητας. Και, μαζί της, ανόδου των ασήμαντων. Ο άνθρωπος αυτός, πριν λίγες μέρες έγινε υφυπουργός
gerasimos-memoryland.blogspot.com

260 ώρες στριπτίζ

Μου ήταν αδύνατο να βάλω κάτω το μυαλό μου και να γράψω για τις τελευταίες ημέρες˙ για την περίοδο που ξεκίνησε από την αναγγελία δημοψηφίσματος μέχρι την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης. Αυτό που συνέβαινε ήταν τόσο πρωτόγνωρο αλλά και ξεκάθαρο που αδυνατούσα να μπω στον κόπο να το αναλύσω γιατί δεν υπήρχε λόγος. Ήταν απλό, σαφές, ξεκάθαρο και παντελώς… γυμνό.

Το αρχικό σάστισμα, στο άκουσμα της λέξης «δημοψήφισμα» έδωσε γρήγορα τη σειρά του σε ένα αισθησιακό στριπτίζ ολόκληρης της χώρας που δεν έχει επαναληφθεί σε παρόμοια έκταση. Μέσα σε λίγες μόλις ώρες, πολιτικοί, λαός, και ΜΜΕ κλήθηκαν να βρεθούν ενώπιον των ευθυνών τους και αντ’ αυτού «γδύθηκαν» θεωρώντας ότι αποφεύγουν τη λάντζα. Ασχέτως από τις προθέσεις του ΓΑΠ και τις όποιες θετικές ή αρνητικές προεκτάσεις είχε το δημοψήφισμα, δεν είναι αυτό που έβαλε σε όλους έναν καθρέφτη μπροστά στη μούρη τους, αλλά εκείνο που εξελίχθηκε ακόμα και όταν το δημοψήφισμα ακυρώθηκε.

Την αριστερά τη χάσαμε κάπου μεταξύ αναγγελίας του δημοψηφίσματος και των παιδαριωδών ανακοινώσεων Τσίπρα-Παπαρήγα σχετικά με το ζήτημα. Η δε ανυπαρξία της οργανωμένης αριστεράς, ξεσκέπασε και την φαρσοκωμωδία των «αγανακτισμένων» αφού χωρίς οργάνωση, η «αγανάκτηση» πήγε περίπατο. Αν υπήρξε μία φορά που η πλατεία Συντάγματος θα έπρεπε να γεμίσει όχι από χιλιάδες, αλλά από εκατομμύρια κόσμου, τότε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήταν αυτή η στιγμή. Και αυτή τη φορά, το αίτημα θα ήταν ένα και σαφές: «Σοβαρευτείτε!».

Πώς όμως θα μπορούσε η σοβαρότητα να αποτελεί αίτημα ενός πλήθους που ουδέποτε ήταν σοβαρό από μόνο του; Πώς θα μπορούσαν να συγκλίνουν ομάδες πλήθους σε ένα αίτημα, όταν μήνες τώρα ο καθένας κατέβαινε στο Σύνταγμα για την πάρτη του; Δεν θα μπορούσε. Αντ’ αυτού, η «λαϊκή οργή», ή «αγανάκτηση», οι περήφανοι μουτζαδόροι των παρελάσεων, έκατσαν σπίτι τους και γεμάτοι αμηχανία παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα στις τηλεοράσεις τους. Ενδεχομένως να βιάστηκαν να πανηγυρίσουν και την πτώση της «χούντας», χωρίς καν να βλέπουν την είσοδο της ακροδεξιάς στην κυβέρνηση. Έτσι έφυγε η μπλούζα.

Οι τηλεοράσεις που ανέδειξαν τον πανικό των ΜΜΕ, δεν πρέπει να είχαν τέτοιο προηγούμενο. Εν μέσω συζητήσεων, η φημολογία σε όλα τα κανάλια είχε χτυπήσει κόκκινο και το πρόσωπο της πραγματικής ελληνικής δημοσιογραφίας έλαμψε. Οι καρέκλες και οι επιδοτήσεις έτριζαν. Το υπερεγώ της δημοσιογραφίας βγήκε στην επιφάνεια. Αντί για αντικειμενική ενημέρωση, παρακολουθήσαμε ένα reality show όπου ο κάθε δημοσιογράφος εξέφραζε τις επιθυμίες του, διεκδικώντας ένα μερίδιο στον μιντιακό εκβιασμό που τόσο καλά ξέρει να κάνει. Έτσι έφυγε και η φούστα.

Η Νέα Δημοκρατία φαίνεται πως πάνω στον πανικό των πραγμάτων, μύρισε εξουσία και τρελάθηκε. Με αντικρουόμενες θέσεις, με δηλώσεις βουλευτών της σαν να ήταν ήδη κυβέρνηση, με πείσμα και με το αγαπημένο «τσαγανό» του προέδρου της, κατάφερε να αναδείξει την μισή πολιτική σαπίλα του τόπου. Έτσι έφυγε και το σουτιέν, χωρίς τελικά να μάθουμε ποτέ σε τι ακριβώς διαφωνούσε ο κ. Σαμαράς εξ αρχής.

Για την άλλη μισή, το ΠΑΣΟΚ τα πήγε θαυμάσια. Παίζοντας το παιχνίδι του Τρελαντώνη και υποκύπτοντας στο βαθύ DNA του κόμματος για παραμονή στην εξουσία, επιστρέψαμε στον πολιτικό διάλογο επιπέδου Γυμνασίου. Πώς θα καταστρέψουμε πολιτικούς αντιπάλους; Πώς θα κρατήσω το βουλευτιλίκι; Πώς θα κάνω την τάδε κίνηση, ώστε στις εκλογές να βγω εγώ από πάνω; Κοινώς, πώς θα βγω κερδισμένος πολιτικά, αδιαφορώντας πλήρως για τη χώρα; Πάει και το βρακί.

Και επειδή ένα στριπτίζ δεν είναι αρκετά αισθησιακό χωρίς το σωστό λίκνισμα, η περιστροφή γύρω από το stripper pole έγινε με την εκλογή του κ. Παπαδήμου και των διακοσμητικών υπουργών, αναπληρωτών και υφυπουργών που τοποθέτησαν οι τελευταίοι (θέλω να ελπίζω) αρχηγοί των τριών σημαντικών κομμάτων. Και μη νομίζετε ότι ήταν μία ψυχρή περιστροφή. Η αριστερά, οι «ειδήμονες», αυτοί που συνέχεια «έχουν τη λύση για τα πάντα», βγαίνοντας από την κρυψώνα που είχαν χαθεί τις τελευταίες ημέρες, ξεκίνησαν πάλι από εκεί που είχαν σταματήσει μιλώντας για τραπεζίτες, ευρωσυμφέροντα, αντιδημοκρατικές διεργασίες, τα «έργα και ημέραι» του κ. Παπαδήμου, και τη γνωστή πιπίλα, σα να μην είχε συμβεί τίποτα αυτή την εβδομάδα.

Θεωρητικά, μία γυμνή πλέον χώρα θα έπρεπε να αρχίσει να ψάχνει για ρούχα. Έρχεται και χειμώνας. Διατηρώντας όμως τον ρεαλισμό μου μπορώ να δηλώσω σχεδόν με σιγουριά, ότι στις ερχόμενες εκλογές, θα λάβουμε όλοι ένα αξέχαστο lap dance. Επειδή η ευθύνη και η αυτοκριτική δεν είναι στα φόρτε μας, οπότε γιατί να μην ζήσουμε την τελευταία πράξη αυτής της χώρας ψηφίζοντας και πάλι το ίδιο πολιτικό σύστημα που τόσο περίτεχνα ανέδειξε την ανικανότητά του;

ellinaki.blogspot.com

"Ωραίος καιρός σήμερα!"

«Ω, οι ευτυχισμένες μέρες!» -ήρθαν. Όπως ακριβώς τις είχε προφητέψει ο Μπέκετ -στο ρόλο της μισοθαμμένης Γουίνι (πού όλο και βαθύτερα βουλιάζει) –ποιος άραγε;

Μου αρέσει να συνοψίζω, γι΄αυτό άλλωστε είμαι τόσο απεραντολόγος –θα κάνω μια τέτοια προσπάθεια εδώ πέρα. Ξεκινώντας από ένα τυχαίο σημείο το οποίο θα επιλέξω ως αρχή, αν έχεις αντίρρηση, το συζητάμε.

-Εκεί στο μακρινό 2009 κέρδισε τις εκλογές το Πασόκ με τον πρόεδρό του Γιώργο Παπανδρέου (τον επιλεγόμενο και Γιωργάκη, ΓΑΠ ή παιντί) να δηλώνει οτι «λεφτά υπάρχουν και θα τα βρούμε». Είχε πει και κάποια πράγματα περί διαφάνειας στην κρατική λειτουργία, περί δημοκρατικότητας, αντιεξουσιαστικότητας στην εξουσία κλπ –γνωστά αυτά.

-Στη συνέχεια η κυβέρνηση ανακάλυψε (συνειδητοποίησε, αποφάσισε) οτι όχι μόνο δεν μπορεί να βρει τα λεφτά που υποσχόταν αλλά δεν μπορούν να πληρωθούν ούτε τα πάγια έξοδα της χώρας –ως εκ τούτου μια ωραία μέρα πήγε ο πρωθυπουργός στο Καστελόριζο και κήρυξε πτώχευση. Μαζί με την πτώχευση ανακοίνωσε οτι θα ψάξει για δανεικά, τα οποία τελικά βρέθηκαν από την γνωστή, σατανική, τρόικα.

-Η κυβέρνηση με συνεχώς αναθεωρημένες συμβάσεις δεσμευόταν προς τους δανειστές για την υλοποίηση μέτρων τριών κατευθύνσεων: α) μείωσης των δαπανών του κράτους και αύξησης των εσόδων β) αξιοποίησης της κρατικής περιουσίας και γ) αναδιαμόρφωσης του ιδιωτικού τομέα για την προσέλκυση νέων επενδύσεων.

-Με την πάροδο του χρόνου η κυβέρνηση κατάφερε μονάχα να ξεσκίσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, να μειώσει κάπως τα «έξοδα παραστάσεως» του κράτους και να ανασκολοπίσει τους μισθωτούς με συνεχόμενους έκτακτα τακτικούς φόρους. Με απλά λόγια, δεν υλοποίησε ούτε καν την πρώτη κατεύθυνση για την οποία είχε δεσμευτεί στους δανειστές.

-Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να θορυβηθούν οι πολίτες οι οποίοι καλούνταν να πληρώσουν φόρους όσο οι μισθοί τους μειώνονταν, βλέποντας παράλληλα οτι τα λεφτά πήγαιναν στο γάμο του Καραγκιόζη. Κι εδώ εμφανίζεται το πρώτο παράδοξο. Αντί οι πολίτες να απαιτήσουν τη μη περικοπή μισθών ή/και την κατάργηση των έκτακτων φόρων, αντικείμενο των διαμαρτυριών τους ήταν να μην ξεπουληθεί η πατρίδα (υποθετική β’ κατεύθυνση –στην οποία η κυβέρνηση δεν έχει κάνει τίποτα ως σήμερα), να μην πληρώσουμε, ως χώρα, τα χρέη μας και να φύγει η κυβέρνηση Παπανδρέου (κατά προτίμηση να κρεμαστεί ο Παπανδρέου με τον εκάστοτε Υπουργό Οικονομικών στο Σύνταγμα). Παράπλευρο αποτέλεσμα της συγκεκριμένης αντίδρασης ήταν η αποδοκιμασία ακόμα και νομοσχεδίων με θετικό περιεχόμενο (υποχρεωτική δωρεά οργάνων μετά θάνατο, αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών) στη λογική «αφού το λέει ο Γιωργάκης, κακό θα είναι»!.

-η πρώτη αντίδραση της κυβέρνησης στις διαμαρτυρίες των πολιτών ήταν ο ανασχηματισμός, κατά τον οποίο, το «περιβάλλον Γιωργάκη» που στελέχωνε τα υπουργεία έδωσε τη θέση του σε στελέχη του «βαθιού Πασόκ».  Επειδή αυτά δεν έχουν σημασία για την καθημερινότητά μας θα δώσω ένα πρακτικό παράδειγμα: Έφυγε ο «αμοραλιστής» Παπακωνσταντίνου για να έρθει ο «λαοπρόβλητος και θεοφίλητος» Βενιζέλος. Κι έτσι, η έκτακτη εισφορά που είχε ανακοινώσει ο «αμοράλ» και η οποία θα πήγαινε κάνα κατοσταρικάκι για ανθρώπους σαν τα μούτρα μου (εφόσον θα αφορούσε τα εισοδήματαπάνω από 12 χιλιάρικα) μετατράπηκε σε 500 περίπου ευρώ (γιατί φορολόγησε το σύνολοτου εισοδήματος), συν ένα χτενισματάκι 400 περίπου ευρώ με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ κι όλα αυτά την εποχή που οι μισθοί (μας) είναι μειωμένοι κατά 50% περίπου λόγω αναδρομικών κρατήσεων! Να στο κάνω νούμερα; 900 ευρώ για έκτακτους φόρους συν 1.800 ευρώ για αναδρομικές κρατήσεις, το όλον 2.700 ευρώ έπρεπε να δώσει κάποιος μαλάκας σαν εμένα μέσα σ΄ ένα τρίμηνο, τη στιγμή που οι αποδοχές του (προ κρατήσεων) ήταν περίπου 4.500 ευρώ για το τρίμηνο! Ο άνθρωπος που το σκέφτηκε και το υλοποίησε αυτό ορίζει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, την έννοια της λέξεως κτήνος κι ο άνθρωπος αυτός έχει όνομα –κάνω λάθος;

-Ακόμα κι ένας ηλίθιος (ας πούμε ένας πολιτικός) θα έπρεπε να καταλαβαίνει οτι αν σκοπεύεις να εφαρμόσεις ένα πρόγραμμα το οποίο υπολογίζεις οτι θα φέρει, για παράδειγμα: Χ έσοδα από την κατεύθυνση α, 5Χ από την κατεύθυνση β και 10Χ (μακροπρόθεσμα) από την κατεύθυνση γ (σύνολο εσόδων 16Χ), εφόσον  έχεις πλακωθεί να μαζέψεις 2Χ (αντί για Χ) μονάχα από την κατεύθυνση α, ακόμα και να το καταφέρεις, πάλιχοντρά μέσα θα είσαι. Η κυβέρνηση του Πασόκ επέλεξε να αγνοήσει το προφανές για δικούς της λόγους αλλά το παράδοξο είναι οτι ο κόσμος επέλεξε να στρέψει την, όποια, αγωνιστικότητά του στην ακύρωση άλλου από αυτό που τον ζημιώνει άμεσα. Έτσι, ελάχιστες ήταν οι οργανωμένες αντιδράσεις στις πληρωμές των εκτάκτων φόρων, στις μειώσεις των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και στις απολύσεις εκατέρωθεν. Απεναντίας, οι αντιδράσεις για την υπογραφή της τελευταίας δανειακής σύμβασης και για τοall time classic «ξεπούλημα της πατρίδας» έφτασαν μέχρι τα πρόθυρα του λιντσαρίσματος.

-Σε αυτά τα πλαίσια, ο πρωθυπουργός αφ΄εαυτού του (άντε και με το περιβάλλον του) αποφάσισε να προκηρύξει δημοψήφισμα. Το ερώτημα του δημοψηφίσματος θα αφορούσε την υπογραφή ή μη της πρόσφατης δανειακής σύμβασης και φυσικά θα καθόριζε την παραμονή (ή όχι) της χώρας στη ζώνη του ευρώ. Οι αντιδράσεις του λαού επιτέλους έπιασαν τόπο! Δημοψήφισμα για τη δανειακή σύμβαση ζητούσαν (υπενθυμίζω) οιΑγανακτισμένοι πολίτες, το Κίνημα Δεν Πληρώνω, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι πολλοί οι οποίοι μου διαφεύγουν. Εδώ λοιπόν αντικρίσαμε τον βασιλιά των παραδόξων – ένα παράδοξο τόσο παράδοξο που κάνει ακόμα και την ήττα του Αχιλλέα από τη χελώνα σε αγώνα δρόμου να μοιάζει με ανακοίνωση κυβερνητικού εκπροσώπου. Διότι όλοι όσοι ζητούσαν δημοψήφισμα, ασπάστηκαν πλήρως την άποψη των διεθνών τραπεζών, των αιμορουφηχτών δανειστών, των κατακτητικών κυβερνήσεων της Γερμανίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ, καθώς και της πλειοψηφίας των βουλευτών του Πασόκ και της ΝΔ (ξαναδιάβασε τον κατάλογο που μόλις παρέθεσα –σκέφτεσαι κάποιον καλύτερο προσδιορισμό για τον διάβολο;) και δήλωσαν εκνευρισμένοι οτι δεν θέλουν δημοψήφισμα! Η αιτιολόγηση της συγκεκριμένης δήλωσης ελάχιστα αλλάζει το γεγονός. Γιατί το να λες οτι «τώρα είναι αργά για δημοψήφισμα» όταν αυτό αφορά μια σύμβαση που θα σε δέσει για τα επόμενα 10 (τουλάχιστον) χρόνια είναι καθαρός κρετινισμός –για να μην πω τίποτα χειρότερο. Όπως το να λες οτι το δημοψήφισμα θα μας βγάλει από το ευρώ κι αυτό δεν το θέλεις, αλλά ταυτόχρονα να απαιτείς να μην πληρώσεις το «απεχθές χρέος» είναι τόσο ρεαλιστικό όσο το να πιστεύεις στην ύπαρξη του Άη Βασίλη. Ο πρωθυπουργός λοιπόν αναγκάστηκε να πάρει πίσω το δημοψήφισμα εφόσον οι βουλευτές του δήλωσαν οτι θα το καταψηφίσουν και οι αγορές ανάσαναν.

-Άκουσα στον μέγα πολιτικό αναλυτή Λάκη, την άποψη που κυκλοφορεί ευρέως, οτι δηλαδή το δημοψήφισμα ήταν ένα κόλπο για να κονομήσουν κάποιοι τρελά λεφτά στα διεθνή χρηματιστήρια. Στο κόλπο, προφανώς, συμμετείχε και ο πρωθυπουργός! Υπέροχη άποψη κι ευθέως δηλώνω οτι δεν διαθέτω τα μέσα ή τις γνώσεις για να τη διερευνήσω –όμως έχω μια απορία. Ας πούμε οτι έτσι έγινε –τι σάς νοιάζει εσάς ρε σύντροφοι; Τι σας νοιάζει αν ο μεγαλοεπενδυτής όμιλος Άρπαχτον-Μάδατον & σία έχασε λεφτά όσο ο αντίστοιχος όμιλος Λε Τσεπερί Κορπορέισον κονόμησε τα κέρατά του; Έχετε μετοχές σε κανέναν απ΄αυτούς τους ομίλους; Επειδή εγώ ούτε έχω, ούτε με νοιάζει και να σου πω κάτι ακόμα μιας και ήρθε η κουβέντα; Θεωρώ την απόκτηση μετοχών, από όσους ανήκουν στα μικροαστικά οικονομικά στρώματα της κοινωνίας, πράξη τρισμέγιστης ηλιθιότητας –εφάμιλλη, ας πούμε, του να προμηθεύεις με επιβραδυντικό λιπαντικό τον βιαστή σου για να σε πηδάει περισσότερη ώρα.

-Μετά από όλη αυτή την αναστάτωση ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε και δημιουργήθηκε εν μέσω (απ΄ότι φάνηκε) τρομακτικών πιέσεων μια κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο.

Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα.

Φτάσαμε στην εκπλήρωση της επιθυμίας πολλών φίλων και γνωστών μου: «να φύγει ο Παπανδρέου και μετά βλέπουμε». Τι βλέπουμε;

Κυβέρνηση συνεργασίας τριών κομμάτων με εξωκομματικό πρωθυπουργό και περιορισμένα απεριόριστη θητεία.

Κυβέρνηση συνεργασίας τριών κομμάτων: άρα θα πάρουν υπουργικές (ή υφυπουργικές) θέσεις και στελέχη του Λάος! Ζήτω η επανάσταση που έριξε τον δικτάτορα Παπανδρέου!

Εξωκομματικός πρωθυπουργός: άρα δεν θα έχει το παραμικρό πρόβλημα συνυπολογισμού του πολιτικού κόστους στα μέτρα που θα εφαρμόσει! Ζήτω τα κόμματα που βρήκανε τον τρόπο να περάσουν όλα τα παλούκια στον δικό μας κώλο χωρίς να κινδυνεύουν να χάσουν ψήφους!

Θητεία της κυβέρνησης: «μάνα μου όλα περνάνε και όλα έρχονται ξανά/ όμως τούτη η θητεία δεν τελειώνει πουθενά», Λάκης Χαλκιάς. Ζήτω στην μεταπολίτευση που νεκρανάστησε την κυβέρνηση των συνταγματαρχών αναπαράγοντας επακριβώς (μέχρι και για το θέμα της χρονικής διάρκειας) τα επιχειρήματά τους!

Εξηγούμαι επειδή παρεξηγούμαι:

Η κατάρα (ας το ονομάσουμε: σπουδές) τα ‘φερε έτσι ώστε να αποκτήσω άποψη για τον Λουκά Παπαδήμο. Μπορώ λοιπόν να ισχυριστώ (καθόσον διαθέτω την σχετική εμπειρία) οτι όποιος λέει πως ο Παπαδήμος πλαστογράφησε στοιχεία για να μπει η χώρα στην ΟΝΕ είναι, το λιγότερο, χαζοχαρούμενος.  Γιατί πάνω στην έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος (την οποία υπέγραφε ο, τότε διοικητής, Παπαδήμος) εγώ στήριξα τα συμπεράσματα της διπλωματικής μου τα οποία κατέληγαν στο οτι η Ελλάδα δεν έπιανε τις προϋποθέσεις για είσοδο στην ΟΝΕ ούτε με μπαζούκας! Η «πλαστογραφία» για την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ είχε να κάνει με το μετέπειτα αποκαλυφθέν δάνειο της τότε κυβέρνησης Σημίτη (το οποίο είχαν εμφανίσει σαν «λευκή τρύπα») και κάτι λογιστικές τακτοποιήσεις στον υπολογισμό των εξόδων τις οποίες υλοποίησε το, τότε, Υπουργείο Οικονομίας. Όλα αυτά φυσικά εν γνώσειτης Ε.Ε., γι΄αυτό και τα εισαγωγικά παραπάνω στην «πλαστογραφία». Και ακόμα περισσότερο, αυτές οι μέθοδοι δεν ήταν πατέντα της Ελλάδας –τις εφάρμοσε και η Ιταλία (και η Ισπανία με την Πορτογαλία νομίζω). Όπως και να’χει η Τράπεζα της Ελλάδος με την είσοδό μας στην ΟΝΕ έχασε τον λόγο ύπαρξής της και την αυτοδυναμία της εξελισσόμενη σε υποκατάστημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας –γεγονός το οποίο ίσως να δικαιολογεί την (τότε) τόσο αιχμηρή έκθεση Παπαδήμου.

Πάντως, μετά από αυτό ο Παπαδήμος έφυγε (ο Παπαδήμος πάει) αφήνοντας διάχυτη την εντύπωση οτι επρόκειτο περί ατόμου περιορισμένων ικανοτήτων (έτσι γράφανε οι εφημερίδες της εποχής). Και τείνω να μη διαφωνήσω σ΄αυτό, επειδή έχω την εξής άποψη: η μοναδική κατηγορία που είναι χειρότερη ακόμα κι από τους ειδικούς στο μάνατζμεντ (όσον αφορά τις κοινωνικές επιστήμες) είναι η κατηγορία των γιαλαντζί οικονομολόγων –όσων δηλαδή ξεκίνησαν από θετικές επιστήμες και κατέληξαν ειδικοί στα οικονομικά. Ο Παπαδήμος είναι τέτοια περίπτωση –θες άλλη μία; Νίκος Χριστοδουλάκης. Για να κάνω πιο οικουμενικό το παράδειγμα, αυτή η κατηγορία ειδικών πάσχει από τόση μεγάλη ξερολίαση όσο οι φυσικοί –μαθηματικοί που φιγουράρουν ως σούπερ ντούπερ προγραμματιστές.

Αν μάλιστα θέλεις να σου δώσω λίγο κλίμα Τράπεζας της Ελλάδος -οικονομολόγων εποχής Παπαδήμου (επειδή ο επιβλέπων μου στη διπλωματική ήταν τέτοιο πράγμα) θα σου πω το αγαπημένο μου ξεκαρδιστικό παράδειγμα: Περιέγραφα στην παρουσίασή μου το φαινόμενο διχασμού που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία όπου η ευρωλατρεία μπερδεύεται με τον απομονωτικό εθνικισμό. Ο επιβλέπων με διέκοψε για να μου πει: «δεν ισχύει αυτό –εγώ δεν νιώθω καθόλου διχασμένος!» «Το συγκεκριμένο συμπέρασμα το στηρίζω σε στοιχεία ερευνών που παραθέτω», του είχα πει. «Δε με νοιάζουν τα στοιχεία –εγώ ξέρω τι νιώθω», μου είχε ξεκόψει! Αυτή είναι η αντίληψη του κοινωνικού γίγνεσθαι που πιστεύω οτι θα φάμε στη μάπα από την κυβέρνηση Παπαδήμου. Αντίληψη μπακάλικα οικονομίστικη (όπως μπακαλίστικη οικονομική θεωρία είναι τα επονομαζόμενα «οικονομικά»). Θα δώσω ακόμα ένα παράδειγμα για να μη σου μείνει αμφιβολία: συζητούσαμε με αυτόν τον καλό επιβλέποντα για την απεργία που κάνανε τότε οι εκπαιδευτικοί ζητώντας αύξηση αποδοχών. Μου λέει: «το πρόβλημα είναι οτι δουλεύουν λίγες ώρες κι έτσι έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο, πράγμα που τους δημιουργεί αυξημένες ανάγκες»!!! Άποψη οικονομικά σωστή –βεβαίως! Κι ακόμα πιο σωστό, οικονομικά, θα ήταν να κρατάνε τους εκπαιδευτικούς (αλλά και τους εργαζόμενους γενικότερα) σε κλουβιά, να τους ταΐζουν, να τους ποτίζουν, να τους ξαμολάνε για δουλειά και μετά να τους ξαναμαντρώνουν. Η απόλυτη μείωση του κόστους παραγωγής!

Κάνω πλάκα προφανώς –τερατολογώ προφανέστατα.

Αλλά η άποψή μου για τη λεγόμενη «τεχνοκρατική διαχείριση» των κοινών είναι αυτή ακριβώς –πρόκειται για κάθετη εφαρμογή των αρχών μάνατζμεντ οι οποίες έλκουν την καταγωγή τους από τις ρωμαϊκές γαλέρες. Γι΄αυτό άλλωστε, όταν κάποιοι λεβέντες, Αγανακτισμένοι, συζητούσαν την προοπτική ανάληψης της εξουσίας από «ειδικούς, σοφούς, αδέκαστους» θεωρούσα οτι απλώς ξερογλείφονται για την επερχόμενη επέλαση μιας δικτατορίας στα πρότυπα της αρχαίας τυραννίας. Ελπίζω να είναι κάπως ευχαριστημένοι τώρα που ο τύραννος θα έχει ονοματεπώνυμο!

Πρόσθεσε τώρα σ΄αυτού του είδους την αντιμετώπιση των κοινών, την καλόβολη διάθεση των κομμάτων να τα γαμήσουν όλα, ώστε να ξαναπροβάλλουν σαν σωτήρες στις επόμενες εκλογές...

Πρόσθεσε την πλειοψηφική διάθεση για διεξαγωγή εκλογών προκειμένου να μιλήσει ο λαός (που μέχρι τώρα απείχε)...

Πρόσθεσε την αυτιστική στάση της Αριστεράς η οποία ζητάει να επιτραπεί στον λαό να μιλήσει αλλά ήταν εναντίον του δημοψηφίσματος λες κι εκεί δεν θα μιλούσε ο λαός αλλά οι εξωγήινοι από το Δέλτα του Κενταύρου...

Πρόσθεσε την καθυστέρηση υλοποίησης των υπογεγραμμένων στις συμβάσεις η οποία λειτουργεί σαν ταξίμετρο αναφορικά με το πόσους έξτρα φόρους θα κληθούμε να πληρώσουμε.

Κι αφαίρεσε κάθε πιθανότητα συνειδητοποιημένης λαϊκής αντίδρασης.

Τι σου μένει; Τίποτα, εκτός από μια ολοκληρωτική απουσία –πάρε κι ένα σχετικό τραγουδάκι για να γλεντήσουμε τα χάλια μας παρέα:

themotorcycleboy.blogspot.com