Ανέκδοτα. Ήταν μια φορά ένας Γάλλος, ένας Γερμανός κι ένας Έλληνας... στο τέλος, ο Έλληνας βγήκε πιο μάγκας απ΄όλους τους (επειδή πρόκειται για ανέκδοτο) και όλοι γελάσαμε (επειδή το απροσδόκητο μάς ξαφνιάζει). Ανέκδοτα...
«Η δημοσιογραφία των πολιτών», «η παγκόσμια κοινότητα του ίντερνετ», ανέκδοτα, ανέκδοτα... Κάποτε ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους –μην ακούς τους κωλόγερους που στο παίζουν Καραϊσκάκηδες – ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους για να μάθει. Κάτι είχε ακουστεί και ήθελε να μάθει τι συνέβη τελικά. Βγαίνανε λοιπόν στους δρόμους και, κουβέντα την κουβέντα, εξοργίζονταν. Γιατί ο κόσμος μπορεί να εξοργιστεί μέσω της «ζύμωσης» που λέγανε και οι παλιοί Κουκουέδες. Εξοργίζονταν και κάνανε ότι κάνανε (αν το κάνανε) ή πηγαίνανε για ούζα μέχρι να τους περάσει. Πλέον μπαίνουν στα social media -πρόσεξε τη μετάφραση: κοινωνικά μέσα, δηλαδή μέσα που εκφράζουν την κοινωνία (ποια είναι η έκφραση της κοινωνίας; «σήμερα έκλασα» -κι από κάτω 350 like). Ανέκδοτα.... Άμεση ενημέρωση από τους αυτόπτες μάρτυρες, άντε να τη διαβάσεις στο ιντυμήντια -25 διαφορετικά σχόλια από αυτόπτες, αυτήκοους, γνωστούς γνωστών –στο τέλος ξεχνάς περί τίνος πρόκειται.
Και η αποψάρα μας –ε; Το καλύτερο ανέκδοτο! Επειδή την αποθέτουμε σε κοινή θέα παραμυθιαζόμαστε οτι είμαστε έγκυροι. Διεισδυτικοί. Αποκαλυπτικοί. Παπαγιάννηδες. Σαν τον κύριο επώνυμο (και έγκυρο) σχολιαστή στους «Πρωταγωνιστές» του Θεοδωράκη ο οποίος αποφάνθηκε τις προάλλες οτι ο Μαρξ είχε τη χείριστη γνώμη για τους δημόσιους υπάλληλους –από πού του προέκυψε; Αντέγραψε κάτι αποσπάσματα από τη «18ηΜπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» ο κύριος επώνυμος! Για να συμπεράνει οτι η σύγχρονη ελληνική αριστερά πρεσβεύει διαφορετικά πράγματα από τον Μαρξ! Δεν διαφωνώ –αν ζούσε ο έρημος ο θείος Κάρολος δεν υπήρχε περίπτωση να τον δεχτούν για μέλος ούτε καν στο μλΚΚΕ –πόσο μάλλον στα επίσημα, κοινοβουλευτικά, αριστερά κόμματα -μια ρετσέτα ρεφορμιστή θα του την κολλάγανε στα σίγουρα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι μπορούμε να πάρουμε ένα κείμενο αυστηρά περιπτωσιολογικό και να το αναγορεύσουμε σε θέση! Είναι σα να παίρνεις το κείμενο του Ζαχαριάδη που ζητούσε αποχή από τις εκλογές του ’46 και να συμπεραίνεις οτι ο μακαρίτης ήταν συλλήβδην κατά των εκλογών! Γελοίο; Δε νομίζω! Αφού το γράψανε στους «Πρωταγωνιστές» έτσι θα είναι!
Τι θυμήθηκα τώρα που αναφέρθηκα στον Μαρξ; Εκείνο το τσιτάτο του: «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα θα ήταν παράνομες» που το είχαν κάνει λάστιχο κάτι μπλαζέ τυπάκια, όσο κυβερνούσε (ή ετοιμαζόταν να κυβερνήσει) η ΝΔ. Θυμάμαι οτι τότε ήμουνα Πασόκος, εγκάθετος και πουλημένο τομάρι επειδή υποστήριζα οτι πρέπει να φύγει η κυβέρνηση του Χονδρού και (εντελώς ρεαλιστικά) έλεγα πώς, για να γίνει αυτό, θα πρέπει να βγει το Πασόκ του Γιωργάκη. Καθότι μαλάκας μπορεί να είμαι αλλά στραβός δεν είμαι. Ή Κωστάκης ή Γιωργάκης ήταν τότε –και όσοι λέγανε περί μη αυτοδύναμων κυβερνήσεων με τη συμμετοχή της αριστεράς μάλλον βλέπανε πολύ «Τόλμη και Γοητεία» και είχαν ψηθεί οτι αυτά γίνονται και στην πραγματική ζωή. Εντάξει λοιπόν, πάμε παρακάτω –εγώ ήμουνα μαλάκας και Πασόκος τότε. Αυτοί οι λεβέντες, που σήμερα σκίζονται για να γίνουν εκλογές μια ώρα αρχύτερα (υποθέτω οτι κατά παράβαση των στέρεων ιδεολογικών τους αρχών θα πάνε, για πρώτη φορά, να ψηφίσουν κιόλας) τι είναι; Περιμένουν δηλαδή οτι η αριστερά θα ενωθεί σε μια κυβέρνηση συνεργασίας μετά το, όποιο, εκλογικό αποτέλεσμα και θα αναλάβει την εξουσία; Αυτά δεν συμβαίνουν ούτε στον Μπλεκ και το ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά. Τι άλλο μένει; Να ενωθεί κάποιο κομμάτι της αριστεράς με το Πασόκ; Ε, δεν νομίζω οτι αυτή είναι η επιδίωξή τους! Τι μένει; Να ενωθεί η αριστερά με τη ΝΔ; Χλωμό. Άρα; ΝΔ, είτε αυτοδύναμη, είτε αγκαζέ με Λάος και Ντόρα. Διαφωνεί κανείς; Αν όμως είναι έτσι κι εγώ ήμουνα παλιοΠασόκος αυτοί δεν θα πρέπει να είναι τώρα καραΔεξιοί; Πώς πάει δηλαδή; Θα ήθελα κάποια απάντηση, αλλά δεν νομίζω οτι θα την πάρω.
Ξεσηκώθηκε ο κόσμος, πλατεία Συντάγματος, αυγά-γιαούρτια-αποικιακά-εδώδιμα, απορούσα εγώ ο μαλάκας: «ποιο είναι το αίτημα ρε παιδιά;» Πάνδημο: «να φύγει αυτή η κυβέρνηση». «Και μετά;» «Μετά, βλέπουμε». Ε, λοιπόν –είδαμε! Παπαδήμο και Λάος στην κυβέρνηση. Για να μάς νοικοκυρέψουν. «Αυτά τα κάνανε ερήμην μας, η χούντα του Πασόκ φταίει!» διαμαρτύρονται οι ξεσηκωμένοι. Μέγκλα –κι εγώ μαζί τους. Αλλά όταν πήγε να κάνει το δημοψήφισμα ο Γιωργάκης γιατί λειτούργησαν σε πλήρη σύμπνοια με τους επάρατους Μερκοζήδες και τους «αλήτες, ρουφιάνους, δημοσιογράφους»; Δεν φώναζες κύριέ μου οτι δεν θέλεις να πληρώσεις; Ε, ας το ψήφιζες κιόλας! Να ρίξεις και την κυβέρνηση του Γιωργάκη, να πάμε σε εκλογές τσακ-μπαμ. Πώς δηλαδή; Και «δεν χρωστάω –δεν πληρώνω»και να μη βγούμε από το ευρώ;
Τι θυμήθηκα τώρα με την έξοδο από το ευρώ; Δηλώνει ο Πάγκαλος: «όποιος θέλει να βγούμε από το ευρώ είναι ή φασίστας και το κάνει για να προκαλέσει αναταραχή, ή κομμουνιστής και το κάνει για ιδεολογικούς λόγους, ή είναι μαλάκας». Όλοι αυτοί που προηγουμένως βρίζανε τον Γιωργάκη γιατί πήγε να τους βγάλει από το ευρώ, τώρα βρίζουν τον Πάγκαλο γιατί τους είπε μαλάκες! Ένας Λουράντος μάλιστα (φαρμακοποιός το αξίωμα) του έκανε και μήνυση του Πάγκαλου γιατί το πήρε, λέει, προσωπικά! Ανέκδοτο; Ποιος θα διέθετε τόση φαντασία για να το συλλάβει;
Μου αρέσει να διαβάζω σχόλια –κάτω από ειδήσεις που δημοσιεύονται στις ενημερωτικές σελίδες, κάτω από τις απόψεις διαφόρων ανθρώπων, στο facebook –παντού. Είναι το προσωπικό μου καθημερινό γκάλοπ, μαθαίνω πράγματα δηλαδή. Κι έτσι έχω διαβάσει πάνω από 100 φορές την απειλή για κρεμάλες, για Γουδή (το γράφουν με «ι» σχεδόν πάντα), για λαϊκά δικαστήρια... Σκέφτομαι λοιπόν, έρχομαι στη θέση του σχολιαστή –τι ακριβώς κάνει όταν αφήνει το επαναστατικό σχόλιό του; Λουφάρει στη δουλειά; Βλαστημάει γιατί βλέπει οτι από τον μισθό του έχουν αφήσει μόνο το «μη» και του έχουν κόψει όλα τα υπόλοιπα; Λιώνει στην ανεργία; Κάτι απ΄όλα, τέλος πάντων... Και, σ΄αυτά τα χάλια, το μόνο που σκέφτεται είναι να πάει να γράψει «δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά έρχονται κρεμάλες»κάτω από μια είδηση για τα αναδρομικά των βουλευτών, για παράδειγμα; Βγες ρε λεβέντη μου και κρέμασέ τους. Διώξτους από τη βουλή και πήγαινε εσύ να στρογγυλοκαθίσεις. Τρέχα, έστω, έξω από τους στρατώνες και παρακάλα τίποτα χουντάρες να έρθουν να τους κρεμάσουν για πάρτη σου! Κάνε κάτι δηλαδή –είσαι απελπισμένος, το καταλάβαμε. Επειδή, αν την απελπισία του την ξεσπάς στο facebook, αύριο θα γαμάς με αισθητήρες και θα κοκορεύεσαι κιόλας για το πόσο θεά είναι η γκόμενά σου!
Εντάξει, να μην τα ισοπεδώνουμε κι όλα –η διαδυκτιακή αγανάκτηση φέρνει και κάποια αποτελέσματα. Ας πούμε, η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ έφαγε βρισίδι και μπλαζέ ειρωνεία όταν τόλμησε να διατυπώσει την άποψη οτι «ο καθημερινός φασισμός είναι πιο επικίνδυνος από αυτόν του Λάος το οποίο θα αποδυναμωθεί συμμετέχοντας στην κυβέρνηση» κι αναγκάστηκε να κλείσει για κάποιες μέρες τη σελίδα της. Έγραψε μετά, σε κάποια ενημερωτική σελίδα, ένα κείμενο όπου παρουσίαζε με γλαφυρό τρόπο το ψυχολογικό προφίλ του ανέργου (υπάρχει σε όλα τα βιβλία κοινωνικής ψυχολογίας) –ποιος είδε τότε τον σχολιαστή και δεν τον φοβήθηκε! Αγαπημένα μου σχόλια το «προσπαθείτε να εξευτελίσετε τους ανέργους» και«εγώ είμαι άνεργος αλλά δεν είμαι καθόλου έτσι»!!! Πού θα πάει; Βρισίδι από τους φασίστες, ειρωνεία και μπηχτές από τους προοδευτικούς διανοητές του διαδυκτίου –θα τα καταφέρουν να τη φιμώσουν την Αλ Σάλεχ κάποια στιγμή. Στο όνομα της ελευθερίας του λόγου βεβαίως!
Στο μεταξύ η κυβέρνηση Παπαδήμου απολαμβάνει. Από τα συμμετέχοντα κόμματα αφήνουν να κυκλοφορεί η παπαριά της μη συμμετοχής (όντως οι υπουργοί είναι ή Πασόκοι ή εξωγήινοι!), οι μπλαζέ προοδευτικοί διατυμπανίζουν τη μισή αλήθεια της μη νομιμοποίησης της κυβέρνησης μέσω εκλογών (εδώ, η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα γιατί όντως κανένας μας δεν ψήφισε Παπαδήμο και Λάος στην κυβέρνηση αλλά και στις εκλογές που θα γίνουν, ή θα γίνονταν, αυτά θα είναι τα κόμματα που θα εκλεγούν σε «κυβερνήσιμη θέση» -το θέμα λοιπόν είναι να αντικατασταθούν οι 20 Πασόκους, με 20 Δεξιούς;) Η λαϊκή αντίδραση δείχνει να ικανοποιήθηκε από την αποχώρηση του Γιωργάκη (αυτός φαίνεται να ήταν τελικά το πρόβλημα!) με αποτέλεσμα να δούμε την πιο ήσυχη πορεία Πολυτεχνείου, να γίνουν ελάχιστα πράγματα στη μνήμη του Γρηγορόπουλου και οι διαδηλώσεις να μη μοιάζουν σε τίποτα με εκείνες των προηγούμενων μηνών. Η κυβέρνηση Παπαδήμου μοιάζει να είναι η αγαπημένη μας κυβέρνηση –δεν την επιλέξαμε, άρα δεν έχουμε ευθύνη για τις αποφάσεις που θα πάρει!
Κι αν πάμε στο πρακτικό του όλου ζητήματος –εκεί το ανέκδοτο γίνεται γκραν γκινιόλ. Τα λεβεντόπαιδα της συγκυβέρνησης (συγνώμη, της κυβέρνησης Πασόκ με ολίγη) από τη μια ανεβάζουν τις μισθολογικές κρατήσεις στο θεό, από την άλλη μειώνουν τους μισθούς (κάποιος να τους πει οτι έτσι θα μειωθούν και τα ποσά των κρατήσεων) κι από την τρίτη συζητάνε περί του πόσο πρέπει να ανοίξει το επάγγελμα των ταξιτζήδων, περί ηλικίας των εφέδρων και περί της «μοναξιάς που έχει εφτά πετσιά». Κι όσο να αποφασίσουν για τα πετσιά της μοναξιάς εμένα ο μισθός μου θα έχει μπει στην αρνητική ζώνη κι άντε μετά να μου κάνουν έξτρα κρατήσεις όταν δυο πλην θα μάς δίνουν ένα συν.
Τέλος πάντων, μη μου δίνεις σημασία –άλλωστε εσύ δεν είσαι ποταπός σαν κι εμένα, να χρειάζεσαι μισθό για να ζήσεις. Εσύ έχεις την επανάσταση –κράτα τη μόνο καλά μη σου ξεφύγει και δαγκώσει κάνα αδέσποτο.
themotorcycleboy.blogspot.com
.png "English"){kind=small}
0 βγηκαν μπροστα:
Δημοσίευση σχολίου