Be fit to Φυτ

Ok εκνευρίστηκα.
Παραδοχή αποτελεί για τους περισσότερους, πως μια κοινωνία μικρή ή μεγάλη σε πληθυσμό,
οφείλει να προωθεί και να αναδεικνύει τα άτομα που η ίδια παράγει, γνωρίζει και εμπιστεύεται. Οπως το παλιό διαφημιστικό σλόγκαν, "αυτούς ξέρετε αυτούς εμπιστεύεστε".
Από το τοπικό "παπούτσι από τον τόπο σου"
( βουκολικό) έως το "προτιμάτε τα ελληνικά προϊόντα".
Από τις ελληνικές start up εταιρίες έως την κουβέντα για τη λύση του προβλήματός μας, που την έχουμε εμείς οι ίδιοι, ως έλληνες.
Εντοπιότητα δηλαδή.
Που σε πάω τώρα;
Η στάση ζωής και ο τρόπος λειτουργίας και σκέψης που ασπάζομαι αυτή τη χρονική στιγμή, τυγχάνει να εκφράζεται από το "ποτάμι". Συμφωνώ με τις προτάσεις για την οικονομία, τις θέσεις για την παιδεία, τον πολιτισμό, την πρόνοια, το περιβάλλον κ.λ.π. Ενθουσιάζομαι κατά κάποιον τρόπο με την προοπτική του.Σέβομαι και εκτιμώ τους ανθρώπους του.

Ελα όμως που πάντα σχεδόν κάτι παρουσιάζεται και στο χαλάει.

Αυτή η ριμάδα η επιλογή των υποψηφίων πώς γίνεται; Υπάρχει κάποια παρέα σε κάποιο cafe , που αποφασίζει; Πως γίνεται να είναι υποψήφιος στη Χαλκιδική ένας Κοζανιώτης; και μάλιστα στην πρώτη θέση. Οχι πως θα εκλεγεί, αλλά... το ποτάμι πήρε στη Χαλκιδική όσο περίπου σε όλη την Ελλάδα, περίπου 6%. Με υποψήφιους κατοίκους της περιοχής και όχι ανθρώπους που επιλέγουν την κατοικία τους και την επαγγελματική τους δραστηριότητα σε άλλους νομούς, πόσο περισσότερο θα πάρει; Δεν υπάρχουν άτομα ,ακόμη κι αν δεν ανήκουν στο κομματικό χώρο, που θα μπορούσαν να προτείνουν; Εκτός κι αν πιστεύουν πως ο συγκεκριμένος τόπος είναι γεμάτος παγκίτες. Μα ποιός επιλέγει τελικά, η Ταχιάου; Μας ενδιαφέρουν μόνο τα μεγάλα αστικά κέντρα και στα υπόλοιπα δενδροφύτευση; Που πάτε ρε παιδί μου και τους βρίσκετε;

Τέλος πάντων το κουράζω. Είναι όμως αυτή η "ελπίδα" που μία πάει με τον έναν και την άλλη με τον άλλο. Ας πιστέψουμε πως αυτή τη φορά θα έχει rendez vous avec nous.