Πριν 3-4 μέρες...

...αγουροξυπνημένος, χωρίς καφέ, με ένα γρήγορο τσιγάρο μόνο. Με τρία κολασμένα μεροκάμματα μπροστά μου που σχεδόν αγγίζουν απο μόνα τους σε διάρκεια ένα πλήρες βδομαδιάτικο ωράριο. Με έναν μισθό πείνας για πληρωμή. Σε μία συνθήκη πλήρους στραπατσαρίσματος οποιασδήποτε αξιοπρέπειας. Με την τσαντίλα γραμμένη με κάθε γράμμα της στο πρόσωπο μου. Βγαίνω από το τραίνο στο μετρό, κοιτάω λίγο την κοντινότερη σκάλα αλλά βλέπω μπροστά μου το ασανσέρ και μόνο μια γυναίκα με ένα παιδικό καροτσάκι να κατευθύνεται εκεί. Συνήθως δεν πάω ποτέ με ασανσέρ στο μετρό. Αλλά είπα να πάω. 


Μπαίνουμε μέσα. Η γυναίκα μετανάστρια. Το καροτσάκι φαγωμένο και παλιό σα να έχουνε περάσει καμια 10αριά παιδιά από πάνω του (και γιατί όχι δηλαδή;). Το πιτσιρίκι, κοριτσάκι μάλλον, χτυπιέται στο καροτσάκι εις μάτην. Η μάνα του του λέει να ησυχάσει και να βάλει το παπούτσι που έχει βγάλει. Εγώ ακουμπάω στο πλάι με την πλάτη και κοιτάω προς τα πάνω. Μια στιγμή αργότερα, μόλις το κοριτσάκι συνειδητοποιεί ότι υπάρχει κάποιος άλλος εκτός της μάνας της εκεί, πετάει το κεφάλι της από το καροτσάκι, στυλώνει το σώμα της, γυρνάει προς το μέρος μου λίγο πίσω και δεξιά, σκάει ένα χαμόγελο και πετάει ένα "γειά σου".


Ενστικτωδώς μάλλον, σκάω και γω ένα χαμόγελο της λέω και γω "γειά σου και σένα". Δεν ξέρω πόσο παραμορφωμένο μπορεί να ήταν το χαμόγελο μου πηγαίνοντας μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου από την τσαντίλα σε μια πηγαία χαρά, αλλά το πιτσιρίκι μάλλον ικανοποιημένο απο αυτήν την εγελιάνη αναγνώριση του ως ανθρώπινο πλάσμα γύρισε προς τα μπροστά, ελπίζωντας ικανοποιημένο. Η μάνα λίγο άβολα, λίγο ικανοποιημένη, λίγο συνηθισμένη από την κοινωνικότητα του τέκνου της όταν φτάσαμε στο επίπεδο μας μου είπε μια καλημέρα βγαίνοντας... Είπα και σε αυτήν μια καλημέρα...
Μετά από όλο αυτό, αυτόματα το μυαλό μου (συνειδητά; ασυνείδητα;) προσπάθησε να γυρίσει στην προηγούμενη τσαντίλα, πράγμα όμως αδύνατον. Η διάθεση μου πάλι είχε πάρει μια περίεργη τούμπα. Δεν άρχισα να σκέφτομαι πόσο ωραία ήταν η ζωή αλλά μάλλον η κίνηση μεταξύ δύο άκρων με επανέφερε σε ένα κέντρο.


Μετά από λίγο σκέφτηκα και ένα "άντε γαμήσου ρε μαλακίσμενο πρωί πρωί... που θα μου χαμογελάσεις κιόλας..."... και χαμογέλασα καθώς το τραίνο κατευθύνοταν νότια.
Αλλά όχι τόσο νότια όσο θα ήθελα...


lapositiondutireurcouche.blogspot