Ιστορία λαδορίγανη

themotorcycleboy.blogspot
Εντάξει –αφού το είδα κι αυτό, μπορώ να αποδημήσω σε τόπους χλοερούς πλήρης εμπειριών… Δηλαδή, βγήκε ο παντογνώστης Νίκος Δήμου και έκανε ένα άρθρο περί των ιστορικά τεκμηριωμένων θεμάτων για την επανάσταση του 1821 που διδάσκονται λανθασμένα στα σχολεία (γνωστά πράγματα σε όποιον έχει διαβάσει ελάχιστη ιστορία –για τη στάση του επίσημου κλήρου απέναντι στην επανάσταση, για τις θηριωδίες των Ελλήνων στην Άλωση της Τριπολιτσάς τις οποίες είχε εκθειάσει μέχρι κι ο Κασσιδιάρης, για το οτι η ανεξαρτησία κερδήθηκε λόγω της παρέμβασης των Μεγάλων Δυνάμεων –γνωστά και προφανή όλα αυτά). Βγήκε μετά ο Γκιουλέκας (Έλληνας είναι αυτός –όχι εκπρόσωπος της Αλβανικής μειονότητας) και τον κατακεραύνωσε όπως μόνο ένας Γκιουλέκας μπορεί να κατακεραυνώνει. Βγήκαν σχολιαστές στις ειδήσεις, βγήκαν διάφοροι –πέτυχε την ποθητή δημοσιότητα ο κύριος Δήμου και καλά έκανε στην τελική… Τι δηλαδή –μόνο η Ρεπούση; Γιατί όχι και οι νέοι πολιτικοί άνδρες σαν τον Νίκο Δήμου!

Αυτό το σήριαλ παίζεται κάθε επέτειο, όταν δεν υπάρχει άλλο πιασάρικο θέμα –καμιά έκπληξη ως εδώ. Έλα όμως στη θέση μου (αλλά φέρε και τη δική σου καρέκλα –μη στριμωχτούμε στη δική μου) όταν είδα σήμερα οτι περί του θέματος αρθρογράφησε ο μέγας Ηλίας Μαμαλάκης! Ναι! Ο σεφ! Περί της ελληνικής ιστορίας και του τρόπου που πρέπει αυτή να διδάσκεται στα σχολεία αρθρογράφησε, όχι περί μπακαλιάρου σκορδαλιάς –έτσι; Και στα πλαίσια της πολυφωνίας, το άρθρο του δημοσιεύτηκε στους Πρωταγωνιστές που τους πήρε το Ποτάμι! Σε διαβεβαιώνω πώς ούτε αυτό θα με απασχολούσε ιδιαίτερα αν δεν
έβλεπα την νεκρανάσταση του χουντικού ηθικού προτάγματος της «εθνικής διαπλάσεως των παίδων».

 Αναφέρει ο μέγας σεφ: «Σκεφτείτε να είχατε ένα παιδί και να πήγαινε στο σχολείο και ο δάσκαλος να του έλεγε ότι κατάγεται από ένα βρομερό γένος, από κλέφτες, δοσίλογους, άρπαγες, πλιατσικολόγους και να του διηγείτο αυτά τα περιστατικά που αναφέρετε. Και θα γύριζε ο υποτιθέμενος γιος σας από το σχολείο και για να πάει το βράδυ να ανοίξει μια σαμπάνια  σε ένα μπαράκι για να κάνει φιγούρα να σας έπαιρνε τα λεφτά από το παντελόνι, να σας έδινε δυο χαστούκια και να σας έλεγε «Βρε παλιόγερε, από γένος κλεφτών είμαστε, τι ήθελες να κάνω, να δουλεύω;».»
Να παρατηρήσω, αρχικά, οτι ο περί ου ο λόγος γιός (γιατί όχι κόρη άραγε;) είναι 10-11 χρονών το πολύ, γιατί γι΄αυτά τα βιβλία μιλάμε, για τα βιβλία που διδάσκονται τα παιδιά μέχρι την 6η Δημοτικού! Ας μην αφήσουμε όμως τη σουρεαλιστική εικόνα του δεκάχρονου ο οποίος χαστουκίζει το «γέρο» του και πίνει σαμπάνιες στα καφέ-αμάν να μας χαλάσει τη συλλογιστική!

Και βέβαια, θα δεχτούμε οτι σε αυτές τις ηλικίες (του Δημοτικού) διαμορφώνεται η συμπεριφορά και οι πρωταρχικές παραστάσεις, στη βάση των οποίων ο άνθρωπος θα ερμηνεύσει στη συνέχεια την κοινωνία. Ας δεχτούμε επίσης, για χάρη του συλλογισμού του σεφ, οτι τα βιβλία ιστορίας παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού (πράγμα που ισχύει από ελάχιστα έως καθόλου βέβαια). Κι ας δούμε το βιβλίο Ιστορίας της 6ης Δημοτικού…

-Το οποίο κοσμεί ο πίνακας του Ντελακρουά ο ονομαζόμενος «Η σφαγή της Χίου» -ένα φρικιαστικό δημιούργημα με παιδιά να ξεψυχάνε, άλλα να βυζαίνουν νεκρές μανάδες και τέτοιες ομορφιές…
-Το οποίο σε μια σελίδα (αριθμητικά: 1) ξεπετάει την επανάσταση στα νησιά του Αιγαίου (ναυτική στρατηγική των Ελλήνων, σφαγές Χίου, Κάσου, Ψαρών, ναυμαχία στον κόλπο του Γέροντα, Μιαούλη, Κανάρη, Παπανικολή) –σε μια σελίδα όλα αυτά, το επαναλαμβάνω!
-Το οποίο περιγράφει από πηγές τις βιαιότητες των Τούρκων: «Μάθετε λοιπόν τον τρομερό δόλο που τους έκαμε ο μπέης αι τον μαρτυρικό τους θάνατο. Το βράδυ διέταξε και τους έπιασαν έναν-έναν και τους αλυσόδεσαν και τους έβαλαν σε ένα σκοτεινό μπουντρούμι και εκεί με τα σπαθιά τους έσφαξαν όλους, και τους ογδόντα, χωρίς να λείπει κανένας και ένας μονάχα από το χωριό Βουνοχώρα, που τον έλεγαν Δημήτρη Λυκοθανάση, επειδή ήταν ανδρειωμένος άνθρωπος, έσπασε τα σίδερα και αρπάζοντας το σπαθί ενός δημίου έσφαξε δυο Τούρκους και τον φρουρό της πύλης και τρέχοντας σαν ελάφι, γλύτωσε από το μακελειό. και ύστερα από πέντε ημέρες αφού έφτασε στο χωριό του πέθανε. Εκτελέστηκαν λοιπόν με χίλια βασανιστήρια οι άλλοι ογδόντα, οι πρώτοι άρχοντες και τα ανδρειότερα παλικάρια, με δόλο μεγάλο…»
-Το οποίο αναφέρει κάτι ολίγα για τις σφαγές της Τριπολιτσάς αλλά πώς; «Η Τριπολιτσά έπεσε στα χέρια των επαναστατών στις 23 Σεπτεμβρίου του 1821. Ακολούθησαν σφαγές και λεηλασίες. Οπλισμένοι οι Έλληνες, μπήκαν στην πόλη χτυπώντας τους Τούρκους, που οχυρώθηκαν στα σπίτια τους. Οι Οθωμανοί που κλείστηκαν στον κεντρικό πύργο, τη Μεγάλη Τάπια, παραδόθηκαν έπειτα από τρεις ημέρες από έλλειψη νερού.»

Λοιπόν αυτή είναι η διαπαιδαγώγηση που επιθυμεί ο (κάθε) Μαμαλάκης για τα παιδιά του κόσμου. Να ξέρουν οτι υπάρχει ένας κακός, ελεεινός, βάρβαρος, κρετίνος εχθρός –απέναντί μας –κι εμείς οι καλοί, οι σωστοί, οι αγαθοί εδώ πέρα. Αλλιώς τα παιδιά μας θα εθιστούν στη σαμπάνια!
Και δεν αναρωτιέται ο κάθε μαμαλάκας τι τραύμα δημιουργείται στα μικρά παιδιά όταν τα βομβαρδίζουν με σφαγές και βασανιστήρια στις ηλικίες του Δημοτικού.
Δεν ενδιαφέρεται ο κάθε μαμαλάκας για τους εφιάλτες από τους οποίους υποφέρουν αυτά τα παιδιά.
Δεν ενδιαφέρεται αν αυτά τα παιδιά υιοθετούν μια «κουλτούρα θανάτου» από τα σκατοτράγουδα τα οποία τα βάζουν να μάθουν στις εθνικές γιορτές: «Του νεκρού αδερφού», «Ένα παλικάρι 20 χρονών», «Στη στεριά δε ζει το ψάρι» και να μην πιάσω τα γαμωτράγουδα για την 28η Οκτωβρίου –έτσι;
Δεν ενδιαφέρονται για το αίσθημα απώθησης, φόβου και αντιπαλότητας που δημιουργείται σε αυτές τις ηλικίες για ένα λαό (τους Τούρκους) με τον οποίο δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε (για το λαό μιλάω –έτσι;)
Γιατί, σύμφωνα με τον Μαμαλάκη: «μα θέλω τα παιδιά όλου του κόσμου να πατήσουν καλά τα πόδια τους στη γη και να προχωρήσουν μπροστά. Να μην γίνουν ούτε κλεφτρόνια, ούτε ψευτρόνια.»

Εντάξει, θα πεις –σεφ είναι, από άνηθους και μαϊντανούς ξέρει –μη δίνεις σημασία. Αλλά έχει και συνέχεια το πόνημα και μάλιστα επιστημονική! Διότι ο σεφ αποφασίζει να κάνει και μάθημα μεθοδολογίας της ιστορίας!

«Αντικειμενικά η ιστορία παρουσιάζεται με τρία διαφορετικά πρόσωπα.
1. Η ηρωική, που είναι αυτή που πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά, για να είναι υπερήφανα για την πατρίδα τους και να πορευθούν εν ειρήνη, μέχρι να φτάσουν σε ηλικία που από μόνα τους θα διερευνήσουν τα γεγονότα, όπως εσείς και εγώ.
2. Η αντικειμενική ιστορία, η οποία πιθανόν να διδάσκεται στα πανεπιστήμια, όπου πάλι επιβάλλεται η γνώμη του καθηγητή και που δεν είναι πάντα αντικειμενική.
3. Η τεκμηριωμένη ιστορία, που βασίζεται στις ανασκαφές της αρχαιολογίας, στα εν γένει ευρήματα και στα γραπτά της εποχής.»

Κατά πρώτον, γουστάρω το «αντικειμενικά». Μου θυμίζει το «πράγματι» και το «σίγουρα» των ποδοσφαιριστών.
Κατά δεύτερον όμως, με ενοχλεί η αναπαραγωγή φασιστικών τεχνασμάτων. Και τέτοια είναι η εφεύρεση της «ηρωικής ιστορίας». Τι θα πει αυτό; Οτι υπάρχουν κάποιοι, ήρωες, υπεράνω των κοινών ανθρώπων, υπεράνθρωποι μη σου πω –ηγέτες να το πω; Ας το πω απλώς «Φύρερ».  
Αφήνω κατά μέρος βέβαια το παράδοξο του να μαθαίνεις οτι ο Τούρκος σου έχει ξεσκίσει το σόι και μ΄αυτή τη γνώση να «πορευτείς εν ειρήνη»…
Κι αναρωτιέμαι –αν κάνουμε αυτή την πλύση εγκεφάλου στα παιδιά (και η πλύση πετύχει βέβαια) υπάρχει περίπτωση, σε μεγαλύτερη ηλικία να «διερευνήσουν τα γεγονότα»; Κι αν τα διερευνήσουν και βρουν κάτι διαφορετικό; Νάτες πάλι οι σαμπάνιες και οι σφαλιάρες στους γέρους που τόσο καιρό τα δούλευαν ψιλό γαζί τα παιδιά; «Τι θέτε τελικά;» που έλεγε κι ο τρελο-Μπρίλης!

Έχουμε όμως και την «αντικειμενική ιστορία» αντικειμενικά ομιλώντας! Σίγουρα… πράγματι…  Την οποία, παρατήρησε πόσα λεπτοκομμένα υποβαθμίζει ο σεφ! Διότι, αυτή η ιστορία «πιθανόν διδάσκεται στα πανεπιστήμια» αλλά «και πάλι επιβάλλεται η γνώμη του καθηγητή» άρα σκατά αντικειμενική είναι! Πράγματι…. σίγουρα…
Πόσο όμορφα λοιπόν πετάγεται στα σκουπίδια η πανεπιστημιακή γνώση! Η οποία βέβαια είναι «μη αντικειμενική» άρα κακή, σε αντίθεση με την μη αντικειμενική διδαχή της ιστορίας στα παιδιά του Δημοτικού η οποία είναι αναγκαία και απαραίτητη! Κατάλαβες; Πράγματι….

Και βέβαια έχουμε και την «τεκμηριωμένη ιστορία» (σαν τον Αλέξη τον τεκμηριωμένο –που έβγαινε κάποτε στους αθλητικούς ραδιοσταθμούς για να γελάει ο κόσμος). Με αυτόν τον όρο, εννοεί τις ιστορικές πηγές ο σεφ που έχει μάλλον ξεχάσει τα όσα έμαθε στο Δημοτικό (εκεί τα παιδιά μαθαίνουν τι εστί πηγές και τι πρωτογενείς μαρτυρίες). Αυτή λοιπόν η ιστορία είναι η σωστή –απ΄ότι καταλαβαίνω.
Δηλαδή, ο ιστορικός που κάνει μια μελέτη είναι υποκειμενικός, αλλά ο συμμετέχων στα υπό μελέτη γεγονότα που γράφει τα πράγματα από την πλευρά του είναι αντικειμενικός! Η συγκεκριμένη άποψη ακροβατεί μεταξύ ασχετοσύνης και βλακείας αλλά συγκρατείται από τα δίχτυα της παράνοιας.

Κι έτσι για να γελάσουμε λίγο θα αντιγράψω ακόμα δυο φράσεις του σεφ:
«Και θέλω να σας θυμίσω ότι αντικειμενικά τα γεγονότα που αναφέρετε, όπως ότι η εκκλησία δεν στήριξε την επανάσταση, πρέπει να αναλυθούν και με πολιτικά κριτήρια της εποχής. Φαίνεται ότι ο Γρηγόριος ο Ε' αφόρισε καπεταναίους. Διερωτηθήκατε ποτέ γιατί ;
Μια ματιά να ρίξετε στο Google θα μάθετε πολλά. Αφήστε που στο τέλος ο Σουλτάνος, έχοντας καταλάβει τους πολιτικούς του ελιγμούς, και τον σκότωσε και τον έσυρε στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης για να τον πετάξει στην θάλασσα.»
«Αντικειμενικά» λοιπόν, «πράγματι»… Ας κάνουμε μια «ανάλυση με τα πολιτικά κριτήρια της εποχής»…
Σύμφωνα με την οποία, ο αφορισμός του Υψηλάντη και του Σούτσου (αυτούς μάλλον ονομάζει καπεταναίους ο σεφ!) από τον Γρηγόριο τον Ε’ έγινε –γιατί; Για να βοηθηθεί η επανάσταση που τότε ξεκινούσε; Περίεργη αντίληψη μα την αλήθεια!
Αλλά δεν είμαι και σίγουρος περί αυτού –βλέπεις δεν έχω μελετήσει το Google, αυτή την αντικειμενική και τεκμηριωμένη ιστορική πηγή!

Ποιο είναι το θέμα εδώ πέρα; Η βλακεία ενός σεφ; Όχι βέβαια –έχουν ακουστεί ή γραφτεί και πολύ χειρότερα. Το θέμα όμως είναι η επικίνδυνη αυτή πρακτική της δημοσιοποίησης απόψεων από τον κάθε άσχετο, αρκεί και μόνο, ο εν λόγω άσχετος να είναι διάσημος. Κι αναρωτιέμαι τώρα εγώ  -αν πήγαινε η Ρεπούση, ο Βερέμης, ή η Αρβελέρ ξέρω ΄γω και έγραφαν οτι το μοσχαράκι ραγού γίνεται με ψάρι δεν θα γέλαγε μέχρι κι ο ψήστης από τα «Τρία γουρουνάκια», το σουβλατζίδικο της περιοχής μου;
Κι αν γελάμε με όσους άσχετους το παίζουν σχετικοί, μ΄αυτούς που δημοσιεύουν τις απόψεις των άσχετων τι θα πρέπει να κάνουμε; Να γελάμε, να κλαίμε ή να οργιζόμαστε. Γιατί όπως γράφει κι ο γίγαντας της διανόησης Μαμαλάκης: «…μην ξεχνάτε ότι όλοι θέλουμε να γλιτώσουμε από τους αρματολούς του σήμερα».
Τους ποιους; Του πότε; Πράγματι… σίγουρα…