Παιδεία και υποκρισία

Περικλής Βαλλιάνος

Σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις η Ζακλίν ντε Ρομιγύ ρωτήθηκε ποια κατά την γνώμη της είναι η σχέση ανάμεσα στο νεοελληνικό σχολείο και την αρχαία ελληνική γραμματεία. Η απάντησή της ήταν ότι ο σημερινός Έλληνας γνωρίζει κατά κανόνα τους αρχαίους συγγραφείς μονάχα σαν ονόματα δρόμων.

Παρακολουθώ από προχθές τον πανηγυρισμό στα ΜΜΕ για το γεγονός ότι εννέα στα δεκαπέντε πιο πολυδιαβασμένα βιβλία στον κόσμο είναι αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Δεν είναι και αυτό παρά έκφραση του κούφιου και αμαθούς εθνικισμού που έχει μολύνει ως το μεδούλι τη συλλογική συνείδηση αυτής της χώρας.
Στοιχηματίζω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ασχολούμενων με «θέματα πολιτισμού» στις εφημερίδες δεν έχει ιδέα τι είναι ο Φαίδων και ο Φαίδρος, δεν έχει ρίξει μια φευγαλέα ματιά σε ποίημα της Σαπφούς, για να μην μιλήσουμε για το Έργα και Ημέραι του Ησιόδου, αυτή τη συγκλονιστική κραυγή για κοινωνική δικαιοσύνη. Από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια ίσως κάτι τους έρχεται στο μυαλό, αλλά μην ζητάτε και πολλά. Τι Κεοπάτρα, τι Πηνελόπη…. Για να είμαστε δίκαιοι δεν είναι μόνο οι εθνοπατέρες μας που μπερδεύουν τους «προγόνους τους». Όσο δε για τον μέσο μαθητή ή φοιτητή μας τα πράγματα είναι χειρότερα: είναι
διαπιστωμένο ότι δεν έχουν ξεκαθαρισμένο τι ακριβώς συνέβη το 1821 ή το 1940. Απόλλων και Ηρακλής γι’ αυτούς είναι ποδοσφαιρικές ομάδες.

Από κει και πέρα όλες οι άναρθρες κραυγές για τους «βελανιδοφάγους» που θέλουν να μας κλέψουν τον πολιτισμό μας δεν είναι παρά χρυσαυγίτικα γρυλίσματα (με ευρύτατη δυστυχώς απήχηση) που μονάχα θυμηδία και περιφρόνηση προκαλούν όπου ακούγονται ανά τον κόσμο. Παρόμοια και με την υποκριτική προσωπολατρία της Μαρίας Κάλλας: «η μεγάλη Ελληνίδα», η «μεγαλύτερη φωνή όλων των εποχών», όταν η αισθητική διαμόρφωση της συντριπτικής πλειοψηφίας είναι μέσα από το σκυλάδικο, δηλαδή το αντίθετο της μουσικής. Αφήστε την ήσυχη εσείς που δεν έχετε την παραμικρή σχέση με την τέχνη της.

Η ουσιαστική είδηση, όμως, των ημερών είναι η τελευταία θέση της Ελλάδας στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών συστημάτων της Ευρώπης, με πτωτική μάλιστα δυναμική. Τίποτα δυστυχώς το αξιοπερίεργο. Την άθλια κατάσταση την έχουμε τόσο συνηθίσει, που ακόμα και να πονάμε και να θλιβόμαστε μας φαίνεται μάταιο. Η κατάντια αυτή είναι και το μόνο αναμενόμενο όταν ο «ηρωϊκός αγώνας» των συνδικαλιστών είναι για να κρατηθούν τα παιδιά μακρυά από τις αίθουσες, η «αξιολόγηση» casus belli σε όλες τις βαθμίδες, η θήρα των ιδιαίτερων κύριο μέλημα τόσο πολλών και κυρίαρχοι της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης οι φροντιστηριάρχες. Δεν περιμένω καμμιά σοβαρή συζήτηση για το θέμα. Είναι από αυτά που εύκολα ξεχνιούνται. Γιατί όλους τους συμφέρει: από το υπουργείο μέχρι τους φανατικούς του αντιπάλους, τις κομματικές συντροφίες μέσα στα σχολεία.

Αυτό που αναμένω όμως οσονούπω είναι βαρυσήμαντες δηλώσεις τόσο των πρυτάνεων όσων και των συνδικαλιστών μας για το πόσο αβάσιμες είναι οι αρνητικές κρίσεις του αγγλοσαξονικού «τεχνοφασισμού» για το ποιόν της παιδείας μας. Πρόκειται, θα μας πουν, για άλλη μια συνομωσία των σκοτεινών κέντρων του εξωτερικού για να ταπεινώσουν τον λαό μας. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε το χείριστο, αλλά το άριστο σύστημα παγκοσμίως, σύμφωνα με άλλα, «σωστά» κριτήρια που θα βγάλουν από το μυαλό τους. Θα παραπέμψουν μάλιστα και σε άλλες περίεργες λίστες, όπου ανάμεσα στην πρώτη χιλιάδα θα φιγουράρουν τρία ή τέσσερα ελληνικά ΑΕΙ αντί του ενός που βάζουν οι προκατειλημμένοι δυτικοί.

Αυτό είναι το θέατρο που παρακολουθούμε χρόνια τώρα από τους προικισμένους ακαδημαϊκούς ηγέτες μας, η τακτική που μας έχει φέρει στον βυθό. Βαφτίζοντας όμως την αποτυχία «μαγκιά» είναι η σίγουρη συνταγή για να πάμε ακόμα πιο κάτω. Ακούω ότι επίκειται νέος γύρος κλεισίματος των πανεπιστημίων. Ελπίζω να είναι ψέμμα. Δεν αισιοδοξώ όμως.

Η καταστροφή της παιδείας από τα κόμματα ήταν το μεγαλύτερό τους έγκλημα. Αυτό προκάλεσε την οικονομική κατάρρευση, γιατί από τέτοια σχολειά βγήκαν εκείνοι που διαχειρίστηκαν τα δημόσια πράγματα με αποκλειστικό γνώμονα το ιδιοτελές φατριαστικό τους συμφέρον. Όταν αυτοί που κλέβουν τις κάλπες για να ματαιώσουν δημοκρατικές διαδικασίες στα ΑΕΙ επιβραβεύονται από τους πολιτικούς τους εντολείς και γίνονται ευρωβουλευτές, όταν η βίαιη σύλληψη και φυλάκιση της συγκλήτου αποκαλείται «δίκαιη μορφή πάλης» από κάποιους που φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν, τι άλλο να περιμένεις;

Αυτές οι εκλογές είναι μια ευκαιρία για να εκφραστεί η οργή και η αηδία για τα παραπάνω κακουργήματα. Γιατί η μεγάλη πλειοψηφία του λαού τα έχει συνειδητοποιήσει, όσο κι αν μέχρι τώρα σιωπούσε.
metarithmisi.gr