η «κοσμάρα της Αριστεράς»

Διαβάζοντας τον αντιμνημονιακό κ. Λιάκο

Θεόδωρος Ζαρέτος
Διαβάζοντας στη «Μεταρρύθμιση» το άρθρο του κ. Αντώνη Λιάκου, με τίτλο: «Με ποια στρατηγική θα αντιμετωπίσουμε τη Χρυσή Αυγή», αναρωτήθηκα ποιος να είναι ο αποδέκτης του.
Το άρθρο ξεκινά με την άποψη ότι η χρήση του όρου «συνταγματικό τόξο» συνιστά πολιτικό αναχρονισμό, επειδή είναι όρος του παρελθόντος και κατά συνέπεια δεν προσφέρεται για να εκφράσει την ουσία του αντιφασισμού όσων δυνάμεων τον αντιμάχονται. Γράφει:

«Καταρχήν αυτή η έννοια συνταγματικό τόξο είναι καθυστερημένο αντίγραφο από την Ιταλία και χρησιμοποιήθηκε για να αποκλείσει τους νεοφασίστες του M.S.I. και να περιγράψει τα κόμματα της Ιταλίας μετά τη συντριβή του Μουσσολίνι».

Ακατανόητο, διότι και η δημοκρατία και ο φασισμός, όροι του παρελθόντος είναι, αλλά όταν θέλουμε να περιγράψουμε π.χ. το Άουσβιτς, χρησιμοποιούμε τον όρο Φασισμός και όταν θέλουμε να περιγράψουμε το σημερινό μας πολίτευμα χρησιμοποιούμε τον όρο Δημοκρατία. Αμφιβάλλω αν ο κ. Λιάκος χρησιμοποιεί άλλους όρους για να εκφράζει την ουσία του Άουσβιτς και την ουσία του πολιτεύματός μας. Εκτός εάν το Άουσβιτς το σχεδίασε και το εκτέλεσε ο Φούφουτος ή εάν «η χούντα δεν έπεσε το ’73, μαζί θα την ξεκάνουμε σε τούτη την πλατεία».

Καθαρά λόγια πια. Καμία σχέση δεν έχει η προέλευση και η παλαιότητα ενός όρου, με την δυνατότητα ή αδυναμία του να εκφράζει και στις μέρες μας ένα πραγματικό περιεχόμενο. Καμία!
Όταν λοιπόν λέμε συνταγματικό τόξο σήμερα στην Ελλάδα, εννοούμε τα
κοινοβουλευτικά κόμματα εκτός Χρυσής Αυγής, αφού όλα συμφωνούν ότι αυτή δεν είναι ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, αλλά μία εγκληματική οργάνωση. Αυτό είναι κατ’ αρχήν το εντελώς πραγματικό και για τους δημοκράτες- αντιφασίστες κατανοήσιμο, σημερινό περιεχόμενο του όρου. Ο λόγος λοιπόν χρήσης του όρου είναι αντικειμενικός και οφείλεται αφ’ ενός στην ύπαρξη και δράση της Χρυσής Αυγής και αφ’ ετέρου στην ανάγκη όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων να οριοθετηθούν απ’ αυτήν.

Οι διαφοροποιήσεις που είναι λογικό και αναμενόμενο να υπάρχουν στις μορφές και στο περιεχόμενο με τα οποία κάθε κοινοβουλευτικό κόμμα επιχειρεί να οριοθετηθεί πλήρως απέναντι στην Χρυσή Αυγή, όχι μόνο δεν ακυρώνει τη βασική σημασία του όρου, αλλά υπογραμμίζει και το δημοκρατικό του περιεχόμενο, καταδεικνύοντας την ανάγκη μετωπικής αντίθεσης των κοινοβουλευτικών κομμάτων απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο, τον εκφραστή του και τον κίνδυνο εκφασισμού της κοινωνίας.

Στη συνέχεια ο αρθρογράφος, για να στερεώσει περισσότερο το αδόκιμο του όρου «συνταγματικό τόξο», κατηγορεί τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ότι χρησιμοποιεί τον όρο με πολιτική δολιότητα. Δεν εξετάζω το βάσιμο ή όχι της άποψής του, αν και δεν θεωρεί ότι υπάρχει λόγος να επιχειρηματολογήσει γιʼ αυτήν. Αναρωτιέμαι πού βρίσκεται η λογική, στο επιχείρημα ότι αν κάποιος χρησιμοποιεί έναν όρο λανθασμένα ή δόλια, δεν πρέπει να τον χρησιμοποιεί οποιοσδήποτε άλλος! Μα και ο Κασιδιάρης χρησιμοποιεί τον όρο, π.χ. καπιταλισμός, με τρόπο που του υπαγορεύει το διαρκές ιδεολογικό εγκεφαλικό του. Αυτό μπορεί ποτέ να σημαίνει ότι δεν πρέπει εμείς (οι αντιφασίστες) να χρησιμοποιούμε τον όρο καπιταλισμός;



Στη συνέχεια του άρθρου και καθώς οι προθέσεις ξεκαθαρίζουν, κατανοούμε την πρεμούρα να αποδείξει την ακαταλληλότητα του όρου «συνταγματικό τόξο». Γράφει:

«Σύμφωνα με τη θεωρία του συνταγματικού τόξου, η Αριστερά οφείλει να υποστείλει την αντίθεση στο μνημόνιο και να ενταχθεί σε ένα σχήμα το οποίο καθοδηγείται από την κυβέρνηση (η πρόταση για κοινούς υποψηφίους σε ενδεχόμενες εκλογές στις κενές έδρες της Χ.Α.). Ρωτούν: Μα δεν είναι μείζον κακό ο ναζισμός σε σχέση με το μνημόνιο; Ένα ερώτημα όχι χωρίς σκοπιμότητες.»

Μα βέβαια και μπορεί να υπάρχουν ένα σωρό σκοπιμότητες στο ερώτημα. Εξαρτάται ποιος ρωτάει. Αν ρωτάει π.χ. ο κ. Τσίπρας, το κάνει για να δώσει την απάντηση που ο ίδιος ο κ. Λιάκος δίνει παρακάτω. Γράφει:

«Θα ήταν καταστροφικό να αφήσεις την οργή να τη μονοπωλούν οι ναζιστές...»

Συμφωνώ απολύτως με τον κ. Λιάκο. Ουδέποτε αμφέβαλλα για την πρόθεση του κ. Τσίπρα να είναι και αυτός ένας από τους πωλητές οργής, στα πλαίσια του αντιμονοπωλιακού αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ. Φτηνό προϊόν ήταν πάντα η οργή και σε συνθήκες συρρίκνωσης των εισοδημάτων και γιγάντωσης των συναισθημάτων, ο κόσμος στρέφεται στις προσφορές. Και βέβαια, για να πουλήσεις οργή, θα πρέπει -όπως γράφει- να μην συντάσσεσαι «... με όλους αυτούς  που στην ψύχρα υποστήριξαν την κοινωνική καταστροφή και επιδίδονται στη μεγάλη ληστεία του δημόσιου πλούτου και των λαϊκών εισοδημάτων, παραβιάζοντας ουσιαστικά τους κανόνες της δημοκρατίας.»

Νάτο λοιπόν και πάλι το παραμύθι! Περί των δοσίλογων που δεν είναι αρκετά Έλληνες, οπότε μαζί με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής υπονομεύουν τη Δημοκρατία και δεν ντρέπονται να ταυτίζουν το ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή, με την πλέρια αντιδραστική θεωρία των δύο άκρων. Αυτό όμως το παραμύθι των «ανθελλήνων, πρακτόρων των τοκογλύφων που μας κυβερνάνε», το διάλεξε συνειδητά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και έχει εγκλωβιστεί πια σ’ αυτό και δεν βρίσκει τρόπο να εξέλθει. Αυτός είναι ο ουσιαστικός λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται εντελώς άβολα μέσα στο συνταγματικό τόξο και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο κ. Λιάκος επικαλείται την δήθεν ακαταλληλότητα του όρου με τόσο έωλη επιχειρηματολογία, όπως δείξαμε παραπάνω.

Αλλά ούτε και «αντιμνημονιακό μπλοκ», συνεχίζει ο αρθρογράφος.

Γιατί;

Επειδή «Στο πρώτο (στο μνημονιακό μπλοκ) υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να επωφεληθούν από την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, την εκπτώχευση των πολιτών και τη διάλυση κάθε εργασιακής συλλογικότητας. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που συντάχτηκαν με το μνημόνιο για να μη διακινδυνεύσουν έξοδο από το ευρώ, ή νομίζοντας ότι θα διαφυλάξουν τη νομισματική σταθερότητα και τα ολίγα κεκτημένα, τη μικροεπιχείρηση, τις καταθέσεις μιας ζωής και τη σύνταξη, έστω κι αν μειώνεται. Αυτοί που δεν θέλουν να ρισκάρουν, οι συντηρητικοί συμπολίτες μας».

Θα συμφωνήσω με τον αρθρογράφο. Είμαι ένας συμπολίτης του που πιστεύω ότι σε σχέση με τους αντιμνημονιακούς κατασκηνωτές Μιχαλολιάκο, Καμμένο, Αλαβάνο, Κουτσούμπα, Τσίπρα, «αναρχικό» ΟΤΕ-τζή Διαμαντόπουλο, κουκουλοφόρους εμπρηστές/καταστροφείς/λεηλάτες ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας στην Αθήνα, στις Σκουριές και στην Κερατέα, είμαι συντηρητικός. Καθώς μάλιστα η κρίση με βρήκε σε καθεστώς προσωρινής σύνταξης, έθεσα εαυτόν προ του συντηρητικού διλήμματος μνημόνιο και σύνταξη ή αντιμνημόνιο και συσσίτιο στην εκκλησία; Καταλαβαίνετε ότι ο συντηρητισμός μου είχε ως αποτέλεσμα να με εγκλωβίσουν όλοι αυτοί που απεργάζονται την εκπτώχευσή μου στο παράλληλο ψευτοδίλλημα, «ευρώ ή δραχμή». Στα πλαίσια λοιπόν του συντηρητισμού μου, διαβάζοντας το άρθρο, δεν μπόρεσα να καταλάβω αν κατάφερα να μείνω εντός ΕΥΡΩ οριστικά, ή αν συνεχίζει να υπάρχει το ενδεχόμενο επιστροφής στη Δραχμή. Ίσως σε επόμενο άρθρο του, ο κ. Λιάκος θα  φροντίσει να μου εξηγήσει τα πλεονεκτήματά της. Εκτός εάν, μαχητής υπέρ του Ευρώ και Ευρωπαϊκού κεκτημένου και αυτός (δηλαδή ελαφρώς συντηρητικούλης), είναι υπέρ του ΕΥΡΩ, ομού μετά των ημι-Ελλήνων Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη (που δεν είναι δα και Βενιζέλος!) όπως γράφει, θεωρώντας ότι τον διαχωρισμό αυτό ο κυρ Φώτης θα τον εκλάβει ως αριστερή τσιριμόνια!

Ωστόσο, όλη η αφελώς δόλια συλλογιστική του άρθρου, φαίνεται παρακάτω. Γράφει:

«Επομένως, πρέπει να είναι σαφές ότι αν περιοριστεί ο αντιφασιστικός αγώνας μόνο στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο αφορά μόνο εμάς και τους φίλους μας. Μπορεί να αισθανόμαστε μια χαρά μεταξύ μας, αλλά αυτό στενεύει απελπιστικά το μέτωπο εναντίον της Χ.Α., και ακόμη αφαιρεί διαπιστευτήρια από την Αριστερά γιατί την εμφανίζει, την κρίσιμη στιγμή, περιχαρακωμένη στις εμμονές της, μνησίκακη, ή να επιδιώκει να εκμεταλλευτεί μείζονα ζητήματα για να προωθήσει κομματικά οφέλη, ή τέλος ανέμελη στον παρεΐστικο ναρκισσισμό της.»

Εδώ πια φωνάζουμε «παραδίνομαι, δεν αντέχω άλλο». Ποίοι δηλαδή είναι οι φίλοι σας, κύριε Λιάκο, που μαζί τους αισθάνεστε μια χαρά;(!)

Τι αντιφασιστικό αγώνα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο αντιμνημονιακό μπλοκ τρία χρόνια τώρα και με ποιους; Πώς είναι δυνατόν η «κοσμάρα της Αριστεράς» όλων των εκδοχών να κάνει αντιφασιστικό αγώνα μέσα σε ένα ιδεολογικό μπλοκ που η ίδια διάλεξε να ενταχθεί, πλάι με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής και τον εμφυλιοπολεμικό λόγο του ακροδεξιού Καμμένου, που δολίως τον ταυτίζετε με τον «…κοσμάκη της λαϊκής δεξιάς»;

Απ’ αυτό ωστόσο το αδιέξοδο, ως λογικός άνθρωπος ο κ. Λιάκος, επιχειρεί με το άρθρο του να βοηθήσει το ΣΥΡΙΖΑ να εξέλθει. Γράφει:

«Επομένως πρέπει να κινηθούμε με βάση ένα σχέδιο θετικών προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας. Προτάσσοντας το τι θέλουμε πάνω στο τι δεν θέλουμε. Η δημιουργία ενός μεγάλου μεταμνημονιακού Εμείς, που επιδιώκει προοδευτικές μεταρρυθμίσεις στην κοινωνία και την οικονομία, σαφώς εντάσσει την αντιμετώπιση της Χ.Α. και του ναζισμού στην υπεράσπιση της δημοκρατίας. Στην υπεράσπιση των θεσμών και από τις παράπλευρες συνέπειες της δίωξης της Χ.Α. και από τις συνεχείς παραβιάσεις και τη ρευστοποίηση του Συντάγματος τα τελευταία τρία χρόνια. Χρειάζεται επίσης η αξιοπιστία της υπεράσπισης της δημοκρατίας να μην υπονομεύεται από την έλλειψη σαφών γραμμών προς τη βία που, λιγότερο τώρα από τις προηγούμενες εποχές, ξεφυτρώνει αριστερότερα.»

Σήμερα λοιπόν έμαθα από τον κ. Λιάκο ότι η δίωξη των φασιστών της εγκληματικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής έχει βλαβερές συνέπειες στους θεσμούς. Καλά μου έλεγε η γιαγιά μου, κορυφαία προσωπικότητα της θεωρίας των παιγνίων και της στρατηγικής πολιτικής, να μην λέω πάντα αυτό που σκέφτομαι αλλά να σκέφτομαι πάντα αυτό που λέω.

Τελειώνοντας, θα συστήσω στον αρθρογράφο, αν πραγματικά θέλει να βοηθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τη χώρα, σε επόμενο άρθρο του να υποδείξει  στην ηγεσία του, ότι πριν από οποιοδήποτε σχέδιο υπεράσπισης των θεσμών και ανασυγκρότησης της χώρας, θα πρέπει να κινηθεί διαλέγοντας πλευρά.

Πραγματική πλευρά.

Γιατί όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιμένει να κινείται μέσα στον πλαστό συναισθηματικό διαχωρισμό του ψευτοδιλλήματος μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί για να υψώσει την εκλογική οροφή του, θα επιχειρεί στην ουσία να δημιουργήσει μια Δημοκρατία του Μίσους.

Και τέτοιο πράγμα, κ. Λιάκο, δεν υπάρχει.Απόπειρες στην παγκόσμια ιστορία έγιναν πολλές. Απέτυχαν όλες, αλλά με τραγικό απολογισμό για την ανθρωπότητα. Καθηγητής Ιστορίας είστε, το γνωρίζετε πολύ καλύτερα από εμένα που είμαι συνταξιούχος ιδιωτικός υπάλληλος.
metarithmisi.gr