Η νίκη του εθνολαϊκιστικού αντιστασιακού ντιριντάχτα

Μετεκλογική μαντινάδα

ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ ΣΚΟΥΜΠΟΥΡΔΗΣ

Θρυλείται ότι «με τη νίκη της Αριστεράς τελειώνει η Μεταπολίτευση». Πολύ επιφανειακό. Διαφωνούμε. Με τη νίκη της «Αριστεράς» είχαμε μια ακόμα νίκη του Πελατειακού Τόξου. Για να παραφράσουμε το Παπανδρεϊκό Τοτέμ, είχαμε Αλλαγή Πελατειακής Φρουράς. Το Πάρι των συμφερόντων εμφανώς συνεχίζεται μέχρι να τα γκρεμίσουμε όλα, χωρίς να αλλάξουμε τη χώρα... Ας δούμε γιατί.

Αμέσως μετά τη νίκη του εξήγγειλε ο κ. Τσίπρας «σαρωτικές μεταρρυθμίσεις παντού». Σε ποια κοινωνικά στρώματα θα στηριχτεί για τέτοιες μεταρρυθμίσεις; Μόλις προ ημερών π.χ. δεσμεύτηκε για «κατάργηση των ποινών για τους επίορκους του Δημοσίου», μάλιστα θα επαναφέρει και τους συνδικαλιστές στα πειθαρχικά συμβούλια (που ματαίωναν πάντοτε κάθε τιμωρία). Αυτό ακριβώς σημαίνει ότι το Πάρτι των συμφερόντων της μικρής (τώρα, βλέποντας τα μεγάλα πρωτοσέλιδα, ίσως και της μεγάλης) διαφθοράς συνεχίζεται…

Αλλά, Κυριακή κοντή γιορτή. Θα γίνει Λούλα ή Τσάβες, δηλαδή, ο κ. Τσίπρας; Και λέμε «Αριστερά» και όχι Αριστερά, γιατί, είπαμε, πιο Δεξιά από τον Πελατειακό Λαϊκισμό δεν έχει. Το θέμα αυτό έχει εξαντληθεί, αλλά η «Αριστερά» αποκρύπτει τη σχετική επιχειρηματολογία και συνεχίζει να κάνει το γερμανό, εξακολουθώντας να δηλώνει Αριστερά. Αλλά, η Μεταπολίτευση θα τελειώσει,
μόνο όταν κλείσει αυτός ο συγκεκριμένος φαύλος κύκλος της μεταρρυθμιστικής ανικανότητας.

Μάλιστα, όσο η πολιτική ζωή στηρίζεται δομικά πάνω στην πρωτοφανή «αντιμνημονιακή» απάτη, τόσο ο τόπος θα κυλιέται στα ιλυώδη αδιέξοδα. Όσο αποκρύπτεται ότι χρεοκοπήσαμε λόγω του αχόρταγου πελατειακού λαϊκισμού και όχι λόγω των μνημονίων, δεν θα δούμε χαΐρι και προκοπή. Όσο το εθνικό αξίωμα είναι «πάρτε τα μνημόνια και φύγετε από δω» και όχι «χρειάζεται εξυγίανση διά της εκλογίκευσης», ο λαός μας θα βουρλίζεται στη δυστυχία και την ανυποληψία.

Άρα και η «αξιοπρέπεια» που επαγγέλλεται ο κ. Τσίπρας κάπου θα χάνεται… Άλλωστε, κοντός ψαλμός, ας βάλουμε σημάδι και ας δούμε σε ένα χρόνο από τώρα, πόσο θα έχει αυξηθεί ή μειωθεί η εθνική αξιοπρέπεια, μετά τις παρεμβάσεις της κυβέρνησης «κοινωνικής σωτηρίας» του κ. Τσίπρα… Κατά τα άλλα, ώσπου να δούμε αυτή τη νέα κυβέρνηση, ευχές μόνο για καλή επιτυχία λέμε και περιμένουμε. Γνωριζόμαστε και περιττό να πούμε ότι η κριτική θα είναι σκληρή, αλλά και τα θετικά δεν θα τα κρύψει.

Η νίκη του Αντιμνημονιακού Ανεξυριζαυγιτισμού

Σημαντική νίκη κατήγαγε, λοιπόν, η «Αριστερά» σε αυτές τις εθνικές εκλογές. Αλλά, όχι μόνο αυτή. Και οι τρεις εταίροι του Ενιαίου Ψεκαζμένου Αντιμνημονιακού Ανεξυριζαυγιτισμού βγήκαν καθαρά κερδισμένοι, πέρα από κάθε δημοσκοπική προσδοκία. Κάνει μπαμ το γιατί, για όσους δεν εθελοτυφλούν και δεν υποτιμούν την τερατώδη σκοταδιστική «αντιμνημονιακή» απάτη, την απόλυτη γεννήτρια του τρέχοντος αδιεξόδου.

Είναι σαφές ότι αυτή η νίκη όλων των εν «αντιμνημονίω» εταίρων του Ανεξυριζαυγιτισμού, είναι νίκη του εθνολαϊκιστικού αντιστασιακού ντιριντάχτα. Αυτό ακριβώς είναι που κάνει κάποιους να πιστεύουν ότι θα τραβήξουν το αυτί της Γερμανίδας και θα την κάνουνε να πει «Ήμαρτον, Έλληνες, παραδίνομαι στην αρχιδιαπραγματευταράδικη δεινότητά σας»…

Είναι ακριβώς η νίκη εκείνων των τριών κομμάτων, των οποίων, πριν τις εκλογές, οι δημοσκοπούμενοι θαυμαστές θεωρούσαν κατά 80% πως άμα τρίξουμε τα δόντια στη Μέρκελ αυτή θα φτύσει μέντες… Είναι η κουλτούρα «Μέριασε, Μέρκελ, να διαβώ, του δούλου το ποδάρι, θα σε πατήσει στο λαιμό, εξύπνησα λιοντάρι!»…

Τέτοια παθαίνεις, άμα σε καβαλάει ο εθνολαϊκισμός και γίνεσαι ποντίκι που βρυχάται… Και φυσικά, μην ξεχνάμε, ο κ. Τσίπρας είπε προχτές στην Ομόνοια «δεν θα δεχτούμε εκπροσώπους της Μέρκελ στο πιλοτήριο». Δεν έχει πρόβλημα, όμως, να δεχτεί στο πιλοτήριο τους καταξιωμένους εκπροσώπους της γνωστής «συνεπούς αντιμνημονιακής δύναμης», τους ακροδεξιούς ψεκαζμένους… Να που η ευχή για καλά στέφανα που λέγαμε, έπιασε τόπο. Τώρα και καλούς απογόνους! Καλά δεν κάνει ο κ. Τσίπρας; Αφού το μείζον δεν είναι η σοβαρότητα, δεν είναι τίποτε άλλο πάρεξ η αντιμνημονιακότητα… Ανάλογα με τα προτάγματα, προκύπτουν και οι επιλογές.

Ιδού ποιος δίνει ασταμάτητα σφρίγος στους ναζί…

Κροκοδείλια δάκρυα βγάζει το πολιτικομιντιακό σύστημα για την εθνική κατάντια της διαρκούς παρουσίας των ναζί στο Κοινοβούλιο. Η αλήθεια κάνει μπαμ, αλλά κρύβεται υποκριτικά από όσους ξεβολεύει. Τι συμβαίνει, λοιπόν; Η Χρυσή Αυγή αντλεί την ασταμάτητα ανανεώσιμη ισχύ της από το αντιμνημονιακό τίποτε και όσο επικρατεί ο κυρίαρχος παρανοϊκός ανυπόστατος αντιμνημονισμός, τόσο οι ναζί θα είναι παρόντες και ισχυροί, παρά τις εμφανείς πομπές τους.

Κανείς δεν πρόσεξε ότι προεκλογικά ΠΑΛΙ το έξυπνο σύνθημα Μιχαλολιάκου ήταν «ο Τσίπρας όλο λόγια είναι, αλλά είναι ντεμέκ αντιμνημονιακός!». Γιατί το κάνει αυτό; Διότι, εφόσον θεωρείται παντού δεδομένη η αξία της αντιμνημονιακότητας, πάντα αυτός καταφέρνει να φαίνεται το real thing, ο αυθεντικός αντιμνημονιακός, που υπερέχει έναντι του ντεμέκ Τσίπρα. Λογικά, δεν θα είναι πάντα ελκυστικότερος; Τουλάχιστον για τους πολύ σκληρούς ελληναράδες, που είναι συνάμα αρπαγμένοι και με τους μετανάστες (για να μην ξαναμπαίνουμε στην ιστορική ανάλυση του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου)…

Λένε πολλοί το γνωστό, η κρίση και η ανεργία δυναμώνει τους ναζί. Μα γιατί, τότε, στην Ισπανία δεν έχει τέτοια εγκληματικότητα; Γι’ αυτό, λοιπόν, ας το καταλάβουμε επί τέλους. Είναι ο Αντιμνημονισμός, ηλίθιε! Αυτός έκανε πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά, αυτός τώρα έκανε και τον κ. Τσίπρα, αυτός επανέφερε στο προσκήνιο από το πουθενά τους ψεκαζμένους. Αυτός, όμως, κρατάει όρθιους και τους ναζί, παρά τις τρομακτικές αποκαλύψεις εις βάρος τους.

Και όσο η παρανοϊκή ανωμαλία του αντιμνημονιακού βλακώδους τίποτε γίνεται αποδεκτή ως κάτι υπαρκτό και σοβαρό, τόσο οι αυθεντικοί εκπρόσωποί του, οι ναζί θα παραμένουν παρόντες. Αφού υπάρχουν τόσοι φονταμενταλιστές ελληναράδες που ακόμα επιμένουν ότι «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Και το μόνο παλικάρι που λέει την αλήθεια είναι ο κ. Μιχαλολιάκος.

Θυμηθείτε «Τσίπρας, ο καλύτερος πελάτης του Μιχαλολιάκου». Όσο, λοιπόν, δεν καταπίπτει η εθνοκτόνα βλακεία του αντιμνημονισμού, δεν υπάρχει περίπτωση να συρρικνωθούν οι ναζί… Άλλως ειπείν, όσο δεν βγαίνει το πολιτικομηντιακό σύστημα να παραδεχτεί απομυθοποιητικά την αθλιότητα της αντιμνημονιακής του απάτης, τόσο θα είναι υποκριτικό να κάνουμε πως μας πονάει που έχουμε τόσους ναζί ανάμεσά μας…

Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον

Δυο βδομάδες πριν λέγαμε για την πρώτη στρατηγική γκάφα του κ. Σαμαρά («Πρώιμος Καρνάβαλος άνευ σιέλου (Διαλόγου)»). 

Θυμίζουμε, ο επισπεύδων υπέρ διαλόγου είναι όποιος βρίσκεται πολύ πίσω από τον αντίπαλο και ελπίζει να τον εκθέσει δραματικά μέσω του ντιμπέιτ. Άρα η άρνηση διαλόγου του κ. Σαμαρά ήταν αυτοκτονία. Μετά ακολούθησαν καπάκι οι Εικόνες και άλλες ομορφιές της Πολιτικής της Παναγιάς. Δεν ήταν επικοινωνιακό και τακτικό ζήτημα, ήταν στρατηγικό.

Στην ουσία ο κ. Σαμαράς χώθηκε με τη μούρη σε ένα στενό ακροδεξιό λαγούμι, σφηνώθηκε και δεν μπόρεσε να τραβηχτεί με την ανάποδη προς τα έξω. Έκτοτε είχε χάσει τον έλεγχο του Κέντρου, αλλά και τον έλεγχο των πραγμάτων γενικά. Την Παρασκευή είχε το θράσος να πει ότι κάθε ψήφος που πάει στο Ποτάμι αντί για τη Ν.Δ. είναι ζημιά για τη χώρα. Ας όψεται και ο κ. Θεοδωράκης, που δεν του απάντησε ότι καλύτερα θα ήταν να δει γιατί του φεύγανε απευθείας προς τον ΣΥΡΙΖΑ οι νεοδημοκράτες και να μην ασχολείται με όσους ψηφίζουν Το Ποτάμι.

Χτες ο τέως πρωθυπουργός, ενώ τέσσερις σμπίροι φώναζαν Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς, περιέγραψε ένα ακόμα σαξές στόρι στο Ζάππειο, χωρίς να αναλάβει καμιά ευθύνη. Κάνει πως δεν κατάλαβε ότι ήδη την έχει αποχαιρετήσει την Αλεξάνδρεια, που χάνει. Να τα βλέπει και ο κ. Τσίπρας αυτά και να προετοιμάζεται για τα προδιαγεγραμμένα. Γιατί η Νέμεσις που πετάει τον κ. Σαμαρά στα βράχια, ίσως τιμωρήσει και τον κ. Τσίπρα, όταν θα αρχίσει να ζαλίζεται από τις πιρουέττες, τριπλάροντας τον αντιμνημονιακό του εαυτό…

Και όμως, δεν είναι «απολιτίκ» Το Ποτάμι

Το «τρίτο δημοκρατικό κόμμα», που για ελάχιστες ψήφους δεν κατάφερε το στόχο της τρίτης δύναμης στο πολιτικό σκηνικό, πέτυχε εν τούτοις ένα μεγάλο άθλο. Διέτρησε τα στεγανά του πολωμένου κλίματος και διασώθηκε. Μέσα στην τούρλα του προεκλογικού Σαββάτου, υπέπεσε σε λάθη, αλλά έχει ελαφρυντικά. Χωρίς λεφτά, με πολλή δουλειά από την ηγεσία και τους εθελοντές, πάλι πολύ καλά τα πήγε.

Ας καταγραφούν, όμως, κάποιες στρατηγικές αδυναμίες, που εκδηλώθηκαν στην άμυνά του απέναντι σε επιθέσεις που δέχτηκε και δεν μπόρεσε να αποκρούσει. Αλλιώς θα είχε πάει πολύ καλύτερα, μια που διέθετε αντικειμενικά το μακράν ανταγωνιστικότερο πολιτικό πακέτο της Εκλογικής Αγοράς.

Η χειρότερη επίθεση που δέχτηκε και τελικά στάθηκε ικανή να το πλαγιοκοπήσει αποτελεσματικά ήταν πως οι Ποταμίσιοι είναι «απολιτίκ και θολούρες» και το κόμμα τους θα γίνει η νέα ΔΗΜΑΡ. Απαντήσεις επ’ αυτού έδινε σε κλειστές συγκεντρώσεις ο κ. Θεοδωράκης, όχι όμως στις μεγάλες τηλεοπτικές του εμφανίσεις.

Και φυσικά, η κύρια γενική απάντηση, που δεν έφτασε στην κοινωνία και γι’ αυτό Το Ποτάμι έχασε έδαφος, είναι ότι Το Ποτάμι είναι Κόμμα Πολιτικής και όχι Ιδεολογικής Ενότητας. Έχει μαζέψει σοσιαλιστές, οικολόγους και φιλελεύθερους, που αποκλίνουν ιδεολογικά, αλλά συγκλίνουν στους μεγάλους κοινούς μεταρρυθμιστικούς στόχους, που εξειδικεύει ο κοινός νους μιας επιτακτικής εκσυγχρονιστικής αναγκαιότητας. Και συνθέτει ουσιωδώς όλες τις ιδεολογίες του δημοκρατικού τόξου σε μεγάλα πολιτικά προτάγματα.

Κόμμα πολιτικής και όχι ιδεολογικής ενότητας ήταν και η επιτυχημένη προδικτατορική ΕΔΑ. Σε αυτήν είχαν μαζευτεί κομμουνιστές, σοσιαλδημοκράτες και προοδευτικοί φιλελεύθεροι, με κοινό πολιτικό στόχο, που τους ένωνε, τον δημοκρατικό εκσυγχρονισμό. Αυτόν και επέβαλαν τελικά, πιέζοντας τις τότε κυβερνήσεις Καραμανλή και Παπανδρέου. Δεν ήταν απολιτίκ η ΕΔΑ.

Όπως τώρα και Το Ποτάμι, που είναι το πιο «πολιτίκ» κόμμα, αφού δεν έχει κόλλημα με τα ημιθανή ιδεολογήματα και στήνει πολιτικές θέσεις, αρθρωμένες σε πρωτοφανώς καλοχτισμένες προγραμματικές θέσεις. Αποκορύφωμά τους, που ελάχιστα προβλήθηκε, είναι η διοικητική μεταρρύθμιση (προφανώς έργο Καρκατσούλη), χωρίς την οποία τίποτε δεν θα αλλάξει στον τόπο. Και ούτε ανάπτυξη, ούτε μία θέση εργασίας πρόκειται τελικά να έρθει…

Και η ανάλυση που αναδεικνύει ότι το προϊόν του πελατειακού λαϊκισμού κράτος δεινόσαυρος είναι η αιτία της χρεοκοπίας μας (γι’ αυτό χρειάζεται ως λοκομοτίβα η διοικητική μεταρρύθμιση), είναι η πιο «πολιτίκ» ανάλυση. Την οποία μάλιστα αποκρύπτουν όσοι αποκαλούν απολιτίκ Το Ποτάμι. Αμαρτία.

Αυτά όλα είναι κατ’ εξοχήν «πολιτίκ» παρουσία, όταν όλα τα άλλα κόμματα δεν έχουν το παραμικρό συγκεκριμένο πρόγραμμα. Μάλιστα αυτά είναι απολιτίκ, γιατί θεωρούν πολιτική τους ταυτότητα την ασήμαντη σήμερα ιδεολογική τους δέσμευση… Και όμως, μόνο η πολιτική (όχι η ιδεολογική) δέσμευση δίνει λύσεις στα μεγάλα σύνθετα προβλήματα που μας πνίγουν σήμερα.

Γι’ αυτό ένα έξυπνο κόμμα πολιτικής και όχι ιδεολογικής ενότητας είναι η καλύτερη απάντηση στα αδιέξοδα. Να τα λέμε κι αυτά. Και ο κ. Θεοδωράκης γιατί δεν τα βροντοφωνάζει, παρά μόνο σε κλειστούς κύκλους; Αν τα είχε μάθει η κοινωνία, θα είχε εξουδετερωθεί η βαριά ρετσινιά του θολούρα απολιτίκ. Έτσι, ίσως, χάθηκε η τρίτη θέση στην εκλογική κατάταξη…

Επίσης Το Ποτάμι δεν τόνισε δεόντως ότι στις εκλογές αυτές αντί για το ψευδοδίλημμα ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ, υπήρχε ένα τρίλημμα. Ανάμεσα στις αντιμνημονιακές δυνάμεις του πελατειακού τόξου, στις μνημονιακές δυνάμεις του πελατειακού τόξου και στο αντιπελατειακό τόξο που μόνο Το Ποτάμι εκπροσωπεί, ως Τρίτη εναλλακτική λύση. Ούτε και αυτό κατέστη ευρέως αντιληπτό από την κοινωνία.

Το Ποτάμι, ως χαλαρή και αποφασιστική καινοτόμα πολιτική δύναμη, έχει το μέλλον μπροστά του. Τώρα έχει και χρόνο για να κάνει αυτοκριτική επί πράξεων και παραλείψεων. Σύντομα μπορεί να κληθεί ως πρωταγωνιστικός μοχλός για την μεγάλη αλλαγή που χρειάζεται η χώρα. Για την ώρα μπορεί να σύρει το λαϊκιστικό «ανταγωνισμό» σε συναινέσεις και όσο εκείνος θα αποτυγχάνει απέναντι στα θηριώδη προβλήματα που ο ίδιος εξέθρεψε, τόσο Το Ποτάμι θα μπορεί να επιβάλει την ατζέντα του.

Υ.Γ. Δεν μπορεί κανείς να αφήσει ασχολίαστο, πάντως, ότι η ποιότητα της σύνθεσης του νέου Κοινοβουλίου δεν είναι καλύτερη από την απελθούσα. Οι περισσότερες παρδαλές αρσενικές και θηλυκές παρουσίες (του αντιμνημονιακού κυρίως ρεπερτορίου) που είχαμε μέχρι χτες, έχουν επανεκλεγεί. Μαζί τους μπαίνει ένας νεοεκλεγείς ευρύτερος κατιμάς λαϊκισμού. Μας αξίζει. Και από το ΠΑΣΟΚ μπήκε ελάχιστος επώνυμος κατιμάς του Βαθέος Πασοκτζισμού, αλλά έμειναν εκτός αξιόλογες φωνές που θα λείψουν. Έτσι είναι, κ. Φλωρίδη, ανθ’ υμών Μιχελογιαννάκης και Ραχήλ και Τζάκρη και δεκάδες άλλα παιδιά «αριστερά». Όσο για τον κ. Παπανδρέου, όλο το έθνος ανθυπομειδιών είναι περίεργο, ποιο θα είναι πάλι αύριο το νέο του «δημοψήφισμα»…

athensvoice.gr