Το Δεύτερο Άκρο

Επί χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ πάσχιζε να παρουσιαστεί σαν το «Δεύτερο Άκρο», δηλαδή το αντίθετο ισοδύναμο της Χρυσής Αυγής. Στόχος του ήταν να αποκτήσει ερείσματα και να προσποριστεί κέρδη και συμμάχους από ένα μέρος της κοινής γνώμης που σιχαίνεται, δικαίως, τους απεχθείς ναζί: μικρό μέρος μεν, πλην με καλή πρόσβαση στα socialmedia. Αφενός αυτό. Αφετέρου, ήθελε να δείξει στο υπόλοιπο εκλογικό σώμα ότι ήταν εκεί για να κάνει ό,τι ακριβώς εκλήθη από ένα άλλο κομμάτι του λαού να κάνει η ίδια η Χρυσή Αυγή στο Κοινοβούλιο: «να τους δείρει». 
Ήταν μία στρατηγική που πέτυχε, ιδίως όταν την πολεμούσε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλλοντας την προσπάθεια αόρατων κύκλων (αόρατων καθότι ανύπαρκτων) να τον σπιλώσουν. Το παιχνίδι χάθηκε όταν το Κέντρο (εν τη ευρεία εννοία του όρου) πίστεψε στο παραμύθι αυτό και άρχισε πράγματι να χαρακτηρίζει έτσι ένα συμπίλημα κομματιδίων και τάσεων που στο σύνολό τους μόνο σχέση με οτιδήποτε ριζοσπαστικό δεν είχαν: αντίθετα, ήταν ένα βαθιά συντηρητικό πράγμα — κάτι παλιοί συνδικαλιστές τού ΠΑΣΟΚ και κάτι εκδιωγμένοι από το ΚΚΕ. 
Όμως, κοίτα να δεις πώς τα φέρνει η ζωή. Και πόσο δύσκολο, πόσο αδύνατο είναι να μαζέψεις πίσω το γκόλεμ που έχεις φτιάξει και εξαπολύσει — εσύ, ένας μαθητευόμενος μάγος, ένας πελταστής. Ο ΣΥΡΙΖΑ τα κατάφερε πράγματι να ταυτιστεί, όχι πλέον στη θεωρία του, αλλά στην πράξη, ένα κόμμα-κουρέλι που έχει τις ίδιες φαιδρές, ύποπτες και ιταμές θέσεις με τη συμμορία του Μιχαλολιάκου. Σχεδόν άθελά του, μα εν γνώσει του από ένα σημείο και μετά (εξ ου και η επιλογή συγκεκριμένων προσώπων σε καίριες θέσεις, όπως η Ουρανία Κωνσταντοπούλου), και σίγουρα με την ιστορικά και πολιτικά αισχρή κατάφαση των στελεχών του, έγινε το τέρας που υποτίθεται μισούσε: έγινε το Δεύτερο Άκρο. Και βαδίζει στον εθνικιστικό δρόμο του Πρώτου.
Κυριάκος Αθανασιάδης/Ημερολόγιο Γεφύρας/booksjournal.gr