Η εθνική μας τύφλωση

Η εθνική μας τύφλωση διαρκεί από το 1823 έως σήμερα. Οι εθνικές ήττες, αποτέλεσμα της τύφλωσης αυτής, συνέβαιναν κάθε 20-25 χρόνια. Μετά τη μεγάλη Εθνική Καταστροφή του 1922 και τον Εμφύλιο 1946-1949, μοναδικό στην Ευρώπη μετά την ήττα του Ναζισμού-Φασισμού, ήρθε η επόμενη εθνική καταστροφή το 1974. Έκτοτε, η χώρα μας πέρασε μία περίοδο 40 ετών με θετικό πρόσημο. Έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Οικογένειας το 1980 και στη συνέχεια του πυρήνα της το 2001. Μετά από 40 χρόνια ειρηνικής διαδρομής και εθνικών επιτυχιών, φθάσαμε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Η ανάλυση του τρόπου με τον οποίο φθάσαμε ως εδώ έχει σχεδόν εξαντληθεί από πληθώρα σημαντικών αναλυτών. Τώρα, όμως, τι κάνουμε;

Το δίλημμα, που τίθεται είναι πλέον παραμονή στην ευρωζώνη, δηλαδή παραμονή στην ΕΕ, ή έξοδος από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Μία ενδελεχής ανάλυση των όσων ελέχθησαν και εγράφησαν από ομάδες εργασίας και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στο χρονικό διάστημα 2012-2014, είναι αρκετή να πείσει τον κάθε σκεπτόμενο πολίτη ότι οι δύο συνομοταξίες συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή τόσο η κομμουνιστογενής όσο και η ΠΑΣΟΚογενής, δεν αντέχουν να συμβιώσουν στο πλαίσιο των κανόνων και υποχρεώσεων που επιτάσσουν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί. Η μεν πρώτη συνομοταξία οραματίζεται την ρεβάνς της
ήττας του Εμφυλίου Πολέμου και την απομάκρυνση από την καπιταλιστική Ευρώπη. Η δε δεύτερη προσβλέπει σε μία επαναφορά της απόλυτης κυριαρχίας των συντεχνιών, των συνδικαλιστών και του παρασιτικού κρατισμού, που επέφερε θέσεις, κέρδη και εξουσία σε όποιους ήσαν δίπλα στον μεγάλο κυβερνήτη. Οι κανόνες, η διαφάνεια, η αξιολόγηση, η επιδίωξη της αριστείας, η ευγενής άμιλλα, η τήρηση του Αριστοτελικού κανόνα «δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από το να νέμονται και κατέχουν είτε ίσοι άνισα είτε άνισοι ίσα» δεν ταιριάζει στις συντεχνίες τόσο εκείνων που γαλουχήθηκαν ως κομματικά επαγγελματικά στελέχη όσο και εκείνων που έμαθαν να διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα και τις δημόσιες θέσεις με μόνο διαβατήριο εκείνο του κομματικού στελέχους.

Το ερώτημα που τίθεται και δεν επιδέχεται άλλης απάντησης, πλην της προφανούς, είναι το ακόλουθο: τι είναι προτιμότερο; Πρωτογενές πλεόνασμα 3% (5,6 δις ευρώ) και επιβάρυνση των φορολογουμένων με 1 δις ευρώ; Ή πρωτογενές πλεόνασμα 1% (1,8 δις ευρώ) και επιβάρυνση των φορολογουμένων με 7,92 δις ευρώ; Ο κ. Τσίπρας, όταν μιλούσε για πολιτική λύση, είχε κατά νουν ότι ο τσαμπουκάς, η κουτοπονηριά, η επίκληση της λαϊκής κυριαρχίας και ο εκβιασμός για αλλαγή στρατοπέδου θα αφόπλιζαν τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα παραδίδοντο άνευ όρων, χαρίζοντας μεγάλο μέρος του χρέους και δίνοντας την ευκαιρία να συνεχίσουν οι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ την οικοδόμηση του κομματικού κράτους της Πρώτη Φορά Αριστερής Κυβέρνησης (μάλλον αριστερο-ακροδεξιάς κυβέρνησης). Έπεσαν έξω. Η διάψευση ήρθε πολύ σύντομα, όταν διαπίστωσαν ότι οι διάφορες εκδοχές της Θεωρίας Παιγνίων, αλλά και οι ικανότητες του τζογαδόρου ποκαδόρου (κατά δική του δήλωση) πνευματικού καθοδηγητή του πρωθυπουργού, δεν αποδίδουν. Και δεν αποδίδουν, αφού στο πόκερ κερδίζει πάντα εκείνος που έχει διαθέσει στο παιχνίδι ένα τεράστιο ποσόν, έναντι εκείνου που έρχεται στο παιχνίδι με δεκάρες.

Εκτίμησή μου είναι ότι ο κ. Τσίπρας, όταν αντελήφθη όλα τα ανωτέρω, πρωτόγνωρα γι’ αυτόν, αποκαμωμένος παραδόθηκε, υπογράφοντας ένα κείμενο σκληρής λιτότητας, που απεμπολούσε όλες τις κόκκινες γραμμές του, όπως η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η κατάργηση του ΕΚΑΣ, η άμεση κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, η ιδιωτικοποίηση της ΑΔΜΗΕ, των λιμανιών, του Ελληνικού, των Αεροδρομίων κ.λπ. Αντελήφθη ότι ακόμη και ένας μη σχετικός θα απαντούσε εντός λίγων δευτερολέπτων ότι η απάντηση στο ερώτημα, που έθεσα ανωτέρω, είναι ότι η συμφωνία που είχε εξασφαλίσει η προηγούμενη κυβέρνηση είναι σαφέστατα καλλίτερη από εκείνην που, μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις 5 μηνών, εξασφάλιζε η δική του. Η οριστική υπογραφή μιας τέτοιας συμφωνίας με την υπογραφή ενός Μνημονίου ΙΙΙ, που θα ακολουθούσε, ήταν υπερβολικά βαρειά για τις πλάτες του κ. Τσίπρα και των συντρόφων του. Προεκλογικά υποσχέθηκαν κατάργηση του Μνημονίου ΙΙ και όλων των εφαρμοστικών νόμων, Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης ύψους 12 δις ευρώ, 13η σύνταξη, κατώτατος μισθός στα 751 ευρώ, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και της εισφοράς αλληλεγγύης. Δεν μπόρεσαν, δεν ήταν δυνατόν να εφαρμόσουν έστω και μία εκ των υποσχέσεών τους. Το γνώρισαν, αλλά παραπλάνησαν τους αφελείς συμπολίτες μας.

Εάν, τώρα, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι ΝΑΙ (στην παραμονή μας στην ευρωζώνη), τότε προβλέπω ότι θα παραιτηθούν, προκειμένου να αποσείσουν τις ευθύνες του επόμενου βήματος από τις πλάτες τους. Η προσφυγή στις κάλπες για έκφραση της βούλησης του λαού, όπως ισχυρίζονται, δεν είναι τίποτε άλλο από τη γνωστή ρήση «στρίβειν δια του αρραβώνος». Εάν, παρ’ ελπίδα, το αποτέλεσμα είναι ΟΧΙ (έξοδος από την ευρωζώνη), τότε θα θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιό τους, δηλαδή την σταδιακή έξοδο της χώρας από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ώστε να εκπληρωθούν τα όνειρα των παλαιοκομμουνιστών και των προγόνων τους, που έσυραν τη χώρα στον Εμφύλιο Πόλεμο το 1946. Θα βρουν τα όνειρα εκδίκηση, όπως λέει ο ποιητής.

Σε κάθε περίπτωση, ο κύβος ερίφθη. Η Ελλάδα μπήκε σε περιπέτειες, κάτι που ήταν γνωστό σε όλους εκείνους που γνωρίζουν το ποιόν αυτών των ανθρώπων. Άεργοι, κομματικά στελέχη, ορισμένα εκ των οποίων πέρασαν κάποια χρόνια στις σχολές προπαγάνδας και συνδικαλισμού του ΚΚΣΕ. Κομπλεξικοί άνθρωποι με το σύνδρομο κατωτερότητας, εχθροί της αριστείας, της ευγενούς άμιλλας, της αξιολόγησης, εχθροί της αριστοτελικής ρήσης, που προανέφερα στην αρχή αυτού του σημειώματος.

Γι αυτό, ψηφίζουμε ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, ΝΑΙ στην άμεση απομάκρυνση της πλέον επικίνδυνης κυβέρνησης των τελευταίων 40 ετών, ΝΑΙ στην Αριστερή παρένθεση, όσο πιο γρήγορα γίνεται. ΟΧΙ σημαίνει επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, κούρεμα καταθέσεων και υποβάθμιση του βιωτικού μας επιπέδου. ΟΧΙ σημαίνει εξαθλίωση.
Ιωακείμ Γρυσπολάκης/metarithmisi.gr