ναι,αλλα και εσυ εισαι μαλακας!

απο http://www.themotorcycleboy.blogspot.com/.

Ναι, αλλά κι εσύ είσαι μαλάκας!"


Δευτέρα, Μάρτιος 01, 2010

Ένας παλιόφιλος είχε πάντα έτοιμη την ατάκα, όταν τον στριμώχναμε για κάποια αναμφισβήτητη μαλακία του -έλεγε λοιπόν τότε ο παλιόφιλος: «ναι, αλλά κι εσύ είσαι μαλάκας!» Μεγάλη κουβέντα -επειδή όμως ο παλιόφιλος δεν είναι ιστορικό πρόσωπο, πηγαίνω σε κάποιον που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα έπρεπε να είναι ισόβιος «Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας», τουτέστιν στο Νίκο, Μουστάκια, Αναστόπουλο. Είναι, που λες, ο Μουστάκιας προπονητής στη Χ ομάδα κι έχει βγάλει όλους τους παίχτες μπροστά μπας και πετύχουν κάνα γκολ. Στο ημίχρονο το παιχνίδι είναι ακόμα 0-0, οπότε, λέει τη θρυλική ατάκα ο Μουστάκιας: «Ρε πρόεδρε, αφού γκολ δε βάζουμε σήμερα, να τους γυρίσω όλους πίσω στο δεύτερο ημιχρόνιο, να χάσουμε 1-0 και να τα ρίξουμε στη διαιτησία;» Μεγάλη κουβέντα, μεγάλου (αν και κοντού) ανδρός και θυμήσου την –διότι, τι να μας πουν τα «έθνη τα ανάδελφα» και τα «απέραντα φρενοκομεία» συγκρινόμενα με τις ατάκες του Μουστάκια;

Περνάω τώρα στο προκείμενο, επειδή ποτέ δεν επικαλούμαι αποφθέγματα μεγάλων ανδρών επί ματαίω. Και στο προκείμενο, έχουμε μια Ελλάδα...


Η οποία λειτούργησε «Μεταφοραί Εκδρομαί ο Μήτσος» από εντάξεώς της στην ΟΝΕ και δώθε. Τουτέστιν, ήρθε αρχικώς αυτή η νομισματική ένωση και δε μας ρώτησε καν αν τη θέλουμε. Γιατί δεν μας ρώτησε; Άστο –μην το σκέφτεσαι, κάθε ερώτηση περιλαμβάνει και την απάντησή της και η τότε ερώτηση ήταν «μαζί με την Ευρώπη σε ένα δυνατό νόμισμα ή μόνοι και ψωραλέοι με τη δραχμή;»
 Άμα δεν είσαι ΚΚΕ δεν τίθεται καν θέμα ερωτήσεως κι αν είσαι, επίσης δεν τίθεται θέμα –άρα, αχρείαστη η ερώτηση. Ή έτσι σκέφτηκε τέλος πάντων ο κόσμος τότε και οι έρευνες της εποχής το επιβεβαιώνουν. Να μπούμε λοιπόν στην ΟΝΕ, αλλά πως να μπούμε όταν έπρεπε να πιάσουμε τα κριτήρια -τουτέστιν τον μισό αριθμό του Θηρίου; 3-3-3, Έλλειμμα –ΑΕΠ –Πληθωρισμός, επί τις 100, εντάξει;

Θα αναρωτηθείς (εδώ, με το δίκιο σου) «σάματις οι άλλες χώρες της ΟΝΕ τα πιάνανε τα κριτήρια;» Κάποιες ναι, κάποιες άλλες όχι. Πόσες δεν πιάνανε τα κριτήρια; Κανείς δεν ξέρει. Επειδή εκεί πέρα πήγαιναν να φτιάξουν ισχυρό νόμισμα, δεν είχαν καμιά όρεξη να τους λένε μπαταξήδες τα διεθνή χρηματιστήρια! Κι έτσι η Επιτροπή της Ε.Ε. κοίταζε αλλού όσο οι μετεξεταστέες χώρες ματσακονιάζανε τα οικονομικά τους στοιχεία προκειμένου να περάσουν την τάξη και να μπουν στο κολέγιο. Πήρανε δάνεια κρυφά αυτές οι χώρες, πειράξανε λογιστικές εγγραφές –στο τέλος τούς δώσανε το πιστοποιητικό οτι είναι υγιείς και εύρωστες –όχι για το καλό της εκάστοτε χώρας ή από μεγαλοψυχία, αλλά για χάρη του παντοδύναμου Ευρώ.


Είχα κάνει, θυμάμαι, μια σχετική εργασία στο ρημαδομεταπτυχιακό μου και δε μου έβγαινε με τίποτα ακέραιος –δεν ψηνόμουνα οτι θα πιάσουμε τελικά τα κριτήρια ένταξης όπως κι αν το μέτραγα. Ο επιβλέπων καθηγητής είχε δηλώσει πλήρη άγνοια και καθολική διαφωνία με το κοινωνιολογικό κομμάτι της εργασίας μου, αλλά εκτίμησε ιδιαίτερα τα οικονομικά στοιχεία που χρησιμοποίησα (πώς αλλιώς! αφού αυτός μου τα είχε δώσει!) Πήρα ένα εννιαράκι ξεγυρισμένο, επειδή εγώ καλά μεν τα υπολόγιζα αλλά στην ΟΝΕ μπήκαμε! «Η εγχείρισης επέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε» -ευτυχώς που δε με πλάκωσαν με τις ντομάτες κιόλας!

Μετά από αυτή την ευχάριστη υπενθύμιση μιας ακόμα προσωπικής αποτυχίας στον χώρο των επιστημών επιστρέφω στην ταρατατζούμ είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Για να υπενθυμίσω την υπεύθυνη αντιμετώπιση του γεγονότος από τον εμπορικό και επιχειρηματικό κόσμο της χώρας –με τις ανατιμήσεις των προϊόντων στο Θεό και την αισχροκέρδεια που αποτελεί σήμα κατατεθέν για αυτές τις κοινωνικές ομάδες παύλα στυλοβάτες της χώρας. Μας ρουφήξανε το μεδούλι κανονικά δηλαδή κι ότι κονόμησαν μόνο στον κύκλο εργασιών τους δεν το επανεπένδυσαν. Είχε η τότε κυβέρνηση εκείνο τον γραφικό τον Κουλούρη που έτρεχε, λέει, στις λαϊκές να συλλάβει όποιον τολμούσε να υπερτιμήσει το μαρούλι –τρελά καλαμπούρια! Πάντως, οι ανατιμήσεις έμειναν.

Όπως έμειναν και τα χρέη των «καλύτερων Ολυμπιακών Αγώνων που έχουν γίνει ποτέ» (μέχρι τους επόμενους). Να πω κάτι και γι΄αυτό: ο θείος Καραμανλής είχε προτείνει να γίνονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες μονίμως στην Ολυμπία και ο πατέρας Αντρέας είχε κάνει τα πάντα για να πάρουμε τους Ολυμπιακούς του 2004. Αν λοιπόν θέλεις να δώσεις μετάλλια οικονομικής απομύζησης της χώρας –οι δυο προαναφερθέντες ανεβαίνουν άνετα στο βάθρο- εντάξει, το χρυσό το παίρνει ο πατήρ Ανδρέας λόγω αποτελεσματικότητας.


Σε τέτοια οικονομική κατάσταση ήταν η χώρα όταν ο κυρίαρχος λαός αποφάσισε να αλλάξει τον Σημίτη με τον ανιψιό Καραμανλή. Ο οποίος ανιψιός, πολύ οραματιστής κι έτσι –το πρώτο που έκανε ήταν απογραφή, ώστε να φορτώσει έλλειμμα στην προηγούμενη κυβέρνηση και δώσει αέρα ξοδευματία στους δικούς του υπουργούς. Βέβαια, άμα πάρεις κληρονομιά μια επιχείρηση και πας μόνος σου να καρφωθείς στην Εφορεία «κύριοι, ο προηγούμενος έκλεπτε», η Εφορεία θα σου πει «ευχαριστώ πολύ δια την ενημέρωση» και θα σου φορέσει εσένα το πρόστιμο –αλλά αυτά ήταν βαθιά νοήματα για να τα πιάσει ο χονδρός ανιψιός. Κι επειδή δεν έπιανε τα βαθιά, προτίμησε να αφήσει τις χερούκλες διαφόρων μυστήριων αεριτζήδων να χωθούν βαθιά στον κρατικό προϋπολογισμό και να τον ξετινάξουν μέχρι διπλοσέντονο. Εντάξει, του κάνανε και πλάτες κάτι "Ευρωπαίοι ηγέται" για δικούς τους λόγους –το ρεζουμέ πάντως είναι πως το κρατικό ταμείο φαλίρισε.

Κι άλλαξε πάλι κυβέρνηση, ήρθε ο υιός στη θέση του ανιψιού, προέκυψε και κάποια παγκόσμια οικονομική κρίση, κοπήκανε και οι πλάτες από τους άνωθεν Ευρωπαίους –βρέθηκε το ελληνικό κράτος σε κατάσταση «ξεπούλημα λόγω κατεδάφισης». Τέλος ιστορικής αναδρομής αφού φτάσαμε στο παρόν.

Η καινούργια κυβέρνηση, που λες, κάνει το εξής: κοιτάζει τριγύρω κι έχει να πληρώνει ένα κάρο μισθούς και υποχρεώσεις, κοιτάζει μετά στα ταμεία και δεν υπάρχει ούτε λέπι. Τα ρίχνει σαφώς στους προηγούμενους τους «παλιοκλεφταράδες» αλλά με αναθέματα δεν εξοφλούνται τα τραπεζογραμμάτια. Πάει μετά να την φέρει πλαγιομετωπικά την κατάσταση η καινούργια κυβέρνηση, λέει «ο λαός απαιτεί ενόχους», ξεκινάει εξεταστικές επιτροπές και άλλα τέτοια –πέφτουν από δίπλα οι τηλε-έγκυροι (που μέχρι χτες απαιτούσαν κεφάλια στον ντορβά) κι αναρωτιούνται: «μα τι εξεταστικές επιτροπές τώρα –προέχει η ενότης της χώρας!» Τι να σου κάνει και η κυβέρνηση που πρέπει να πληρώσει και δεν έχει; Ανακαλύπτει τους δυνάστες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. «Μας πιέζουν να πάρουμε αιματηρά μέτρα!» λέει. Και καλά «δεν είναι οτι δεν έχουμε να σας πληρώσουμε –απλώς δεν μας αφήνουν οι Ευρωπαίοι!» Και κανένας κρετίνος δε ρωτάει: «δηλαδή, αν σας άφηναν οι Ευρωπαίοι θα είχατε να πληρώσετε μισθούς και δώρα Πάσχα;»


Από κοντά βέβαια οι εύρωστοι Ευρωπαϊκοί κυβερνήτες που φοβούνται υποτίμηση του νομίσματος και δεν θέλουν να δώσουν έξτρα φράγκα στην ελληνική κυβέρνηση όταν έχουν κόψει από τις δικές τους χώρες. Αυτοί ρίχνουν ένα αυστηρό ξεχεστήριο στους υπουργούς της Ελλάδας (για λαϊκή κατανάλωση), υπενθυμίζουν όσα τους έχουν καρφώσει οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις –τέλος πάντων, βάζουν χοντρό χέρι. Δουλειά τους είναι –μην τρελαίνεσαι. Το κάνουν πρώτα οι Άγγλοι αλλά τους ντριπλάρουμε καθότι αυτοί δεν είναι στην ΟΝΕ, το κάνουν μετά οι Γάλλοι αλλά αυτοί είναι «αδέλφια μας» οπότε ξηγιόμαστε μεγαλοπρεπή γαργάρα, το κάνουν και οι Γερμανοί –κάπως πιο χοντροκομμένα για δικούς τους λόγους.

Βγαίνει και το Focus με την Αφροδίτη της Μήλου να κάνει κωλοδάχτυλο –σα στάμπα σε μπλουζάκι Γάλλου πάνκη!


Και σύμπαντας ο σοβαρός πολιτικός κόσμος της χώρας ξεσηκώνεται για την προσβολή! Ξεχνώντας οτι το συγκεκριμένο περιοδικό είναι μια φυλλάδα που πουλάει επιστήμη του κώλου σε στυλ «συναισθηματική νοημοσύνη», «εξωγήινοι στα καπνοχώραφα» και «γιατί ο σκύλος μου γλύφει τη σελίδα 173 των Αθλίων του Ουγκώ». Αναγορεύουν το περιοδικό σε εγκυρότατο έντυπο, επειδή ποιος θα ασχολιόταν αν έλεγαν οτι πρόκειται για σαβούρα επιπέδου «Τσάο» και «Λοιπόν», ή για την έντυπη μορφή του «Αθέατου Κόσμου» του Χαρδαβέλα;

Ενώ παίζεται αυτή η φαροκωμωδία πετάγεται σαν την τσουτσού το Λάος (νομίζω οτι ο πρώτος που έθεσε το θέμα ήταν ο Άδωνης) και θυμάται το παραμύθι των γερμανικών αποζημιώσεων του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου! Στο νήμα τσιμπάει την ατάκα κι ο Τσίπρας –ρίχνει ακόμα έναν δεκάρικο περί αποζημιώσεων που μας χρωστάνε οι Φρίτσηδες. Ε, μαλάκες μπορεί να είναι στην καινούργια κυβέρνηση –αλλά όχι και τόσο πολύ! Βγαίνει ο Πάγκαλος και παίζει ακόμα μια το γνωστό Μαοϊκό κολπάκι του αποπροσανατολιστή με μια μνημειωδώς υβριστική δήλωση την οποία θα μαζέψει τάχιστα (αλλά ο αποπροσανατολισμός θα έχει επιτευχθεί). Πετάγεται ο Πετσάλνικος και συγκρίνει τα δικά μας Νόμπελ με τα δικά τους. Βγαίνει ο Αλέφαντος και υπενθυμίζει οτι ο Μινχ του Παναθηναϊκού ήταν «μισοπλέμονος» κι όχι «κορμί» σαν τον δικό μας τον Στολτίδη! Εντάξει –αυτό το τελευταίο δεν συνέβη, επειδή, μπορεί να είναι γραφικός ο Αλέφας αλλά τόσο γελοίος δεν έχει καταντήσει!

Με λίγα λόγια, η στάση μας ως εθνικά υπερήφανης χώρας απέναντι σε όσα καταλογίζονται στις (εθνικά υπερήφανες πάντα) κυβερνήσεις μας είναι: «ναι, αλλά κι εσείς είσαστε μαλάκες»! Κάνανε τις προάλλες και πορεία στη γερμανική πρεσβεία κάτι λεβέντες εξεγερμένοι με σύνθημα: «Όχι στην γερμανική οικονομική κατοχή»! Και παρασύνθημα: «Να αποδωθούν τώρα οι πολεμικές αποζημιώσεις»»!! Δεν είναι αστείο –το είδα σε αφίσα! Τωρινή, όχι του 1948!

Δηλαδή, «εντάξει –τα κάναμε μούτι, μπαλαμουτιάσαμε οικονομικά στοιχεία, φαλιρίσαμε τα κρατικά ταμεία –αλλά ΕΣΕΙΣ μας χρωστάτε!»

Ξαναδηλαδή, αν βγει η τουρκική κυβέρνηση και ζητήσει πολεμικές αποζημιώσεις για τις ζημιές που έκανε ο ελληνικός στρατός στην πορεία του μέχρι τον Σαγγάριο, θα πρέπει να ψάχνουμε σαν χώρα τις κωλότσεπές μας –μπας και βρούμε τα χρωστούμενα;

Ο αγαθός εθνικιστής θα πει: «μα οι Τούρκοι δήμευσαν περιουσίες –σιγά μην τους χρωστάμε κι από πάνω!» Και φυσικά ΔΕΝ θα συνυπολογίσει τις πολεμικές αποζημιώσεις που πήρε η Ελλάδα από το Σχέδιο Μάρσαλ, τα χαμηλότοκα γερμανικά δάνεια και τις αποζημιώσεις που έχουν ήδη πληρώσει οι Γερμανοί. Δεν φτάνουν αυτά; Ήταν λίγα; Ας διαπραγματεύονταν καλύτερα οι τότε κυβερνήσεις –όταν το παίζαμε νικητές Παγκοσμίου Πολέμου. Τώρα θυμήθηκαν οτι δεν ήταν συμφέρουσες οι συμφωνίες;

Αλλά οι τότε κυβερνήσεις διαπραγματεύτηκαν μια χαρά και οι συμφωνίες ήταν τρομακτικά συμφέρουσες. Επειδή όλοι εκείνοι προτίμησαν τις μίζες από την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης, από τον πόλεμο, χώρας.

Κι όλα τα υπόλοιπα που ακούς είναι χάντρες για τους ιθαγενείς –εντάξει;

Επειδή, το ρεζουμέ παραμένει: μια χώρα χωρίς «αναπτυξιακές προοπτικές» (διάβαζε: χωρίς δομημένες μορφές εκμετάλλευσης) δεν έχει καμιά δουλειά μέσα σε ένα «αναπτυξιακό» νόμισμα.

....Ο Μεγάλος Μουστάκιας κοίταξε τον πάγκο των αναπληρωματικών και, πέρα από τα αμούστακα, είδε κάτι βετεράνους που είχαν ακόμα δελτίο μπας και συμπληρώσουν τα συντάξιμα. Γύρισε μετά να δει μέσα στο γήπεδο –η μεγαλύτερη ελπίδα της ομάδας του ήταν ο εγχώριος διεμβολιστής Βαλακούδουνας ο οποίος έπασχε από ποδάγρα κι ο αλλοδαπός μάγος ονόματι Πελεγκρίνο Μούτι που ρευόταν ακόμα τα ουίσκια από το χτεσινό σκυλάδικο, ακουμπισμένος στο σημαιάκι του κόρνερ. «Δε γαμεί!» μουρμούρισε ο Μουστάκιας και πλησίασε τον χοντρό που κατεύθυνε τους οργανωμένους της Θύρας 1.

«Που ΄σαι πατρίδα!» του ψιθύρισε ο Μουστάκιας. «Στο επόμενο που θα σφυρίζει ο διατητής –ξεκίνα μια μανούρα περί του πόσο πουλημένος είναι και για το τι έκανε η μάνα του κατά λιμάνι μεριά στα νιάτα της». Ο χοντρός έγνεψε και ο Μουστάκιας πήγε ν΄αράξει στην άκρη του πάγκου –να μην τον καίει τζάμπα το λιοπύρι. Στο πεντάλεπτο γλάρωσε εκεί που καθόταν και είδε όνειρο πως ήτανε, λέει, Πρόεδρος της Δημοκρατίας και είχε στήσει στη σειρά τους πρεσβευτές όλων των χωρών για να τους ξεχέσει αβέρτα. Κι έτσι δεν πήρε χαμπάρι οτι ο χοντρός στην κερκίδα τα σκάτωσε και έβρισε τον διαιτητή όταν σφύριξε φάουλ υπέρ της ομάδας τους –η κερκίδα μετατράπηκε αυτομάτως σε δελτίο ειδήσεων των 8.

Ο Μουστάκιας αναστέναξε, άλλαξε πλευρό και συνέχισε το όνειρό του αδιαφορώντας για το ξύλο που έπεφτε στα πέριξ.