Όχι άλλο μπουζούκι!

Οι τέχνες μίας κοινωνίας, προφανώς λένε πολλά για το ποίον, τις ανησυχίες και τις αναζητήσεις αυτής. Και αν νομίζετε ότι στην Ελλάδα του τελευταίου αιώνα, οι κύριοι εκφραστές της ελληνικής τέχνης είναι ο Θοδωράκης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Αγγελόπουλος και ο Καζαντζάκης, πλανάστε οικτρά! Το ένα και μοναδικό αναλλοίωτο στοιχείο που δεσπόζει στην πρώτη θέση των σύγχρονων ελληνικών τεχνών, είναι το μπουζούκι. Αυτό το σύμβολο πόνου, κλάψας, ντερτιού, μαστούρας, καψούρας, ανδρισμού και Αλίκης Βουγιουκλάκη.



Προσωπικά δεν έχω κάποιο πρόβλημα με το καθεαυτό όργανο. Ίσα ίσα που το βρίσκω ένα υπέροχο κληροδότημα της Ανατολής προς την Βαλκανοανατολικόγυφτοβλαχοποντιακή κατάστασή μας, αλλά που τα έφαγε τα χρονάκια του με το τέλος του ρεμπέτικου. Διότι στο ρεμπέτικο δεν είχαμε τέτοια χάλια. Άναβε ο λουλάς, έπαιζε η πρώτη πενιά, τραγουδούσες και ένα «σκύλα μ’ έκανες κομμάτια με τα δυο σου μαύρα μάτια» και τέλος. Έμενες κύριος και άντρας. Ούτε δάκρυ για τη σκύλα, ούτε κλάψα. Πάμε γι’ άλλα. Και άμα πετύχαινες τη σκύλα, ή τον «άλλον», έβγαζες τη μαχαίρα, τους καθάριζες και έτρωγες τα ισόβιά σου αξιοπρεπώς και με το κεφάλι ψηλά! Αντρίκια πράγματα.

Τελικά όμως, το ρεμπέτικο μεταλάχθηκε στο λαϊκό, όπου ο βαθμός κλαψομουνίασης (ΒΚ) ανέβηκε σημαντικά, και κατέληξε στο σκυλάδικο όπου ο ΒΚ απογειώθηκε στο διάολο. Και το πιο αντιφατικό απ’ολα είναι ότι θεωρείται και αντριλίκι! Δηλαδή να πας πρώτο τραπέζι, να κατεβάσεις ένα Chivas, να κάψεις καμιά 10αριά χιλιάδες σε λουλούδια για να κάθεσαι να κλαίγεσαι, να πονάς και να «σταυρώνεσαι» με ζεϊμπέκικα επειδή η γκόμενα σε έκλασε. Ου ρε! Άντρας είσαι εσύ ή βυζανιάρικος βουτυρομπεμπές;


Ζεϊμπέκικο. Άλλη πατάτα. Αυτό το ντέρτι, αυτός ο νταλκάς, και φυσικά αυτό το «σταύρωμα» σε πλήρη ταύτιση με τας ορθόδοξας χριστιανικάς αξίας ημών, που ξεκίνησε ως ένα όμορφο μαστούρικο χάσιμο και κατέληξε στην προέκταση του πέους του κάθε νεόπλουτου βουτυρομπεμπέ που άμα λάχει να ‘ουμ έχει και την πιο ταλαίπωρη καρδιά στον πλανήτη.

Δε λέω. Ωραία η καψούρα, ωραία και η μαγκιά, αλλά μην τα μπερδεύουμε επειδή θέλουμε να τα ‘χουμε και τα δύο. Αν είσαι μάγκας,
 κατέβασε κάμια-δυο κόκες, άκου το “Fuck you” των Archive, σπάσε και κάνα παράθυρο να φύγει το στράβωμα, και αύριο ξημερώνει μία άλλη μέρα. Αν είσαι καψούρης, άδειασε κάνα ουισκάκι, παίξε κάνα “Scientist” των Coldplay, ή άκου Tom Waits από το πρωί μέχρι το βράδυ να γουστάρεις, και σε λίγες μερούλες είσαι περδίκι. Αυτό το πράγμα όμως με το μμμεε μμμε άφησε και λυγμ... σνιφ... κι εγώ την αγαπούσα, αλλά σνιφ λυγμ, αυτή ήταν μία πουτάνα που... που... που σνιφ δεν ξέρει από ζωή όπως εγώ, και σνιφ λυγμ πού να ‘ναι η μανούλα μου να γείρω πάνω στο στήθος της σνιφ κλαψ λυγμ να μου χαϊδέψει τα μαλλάκια για να πάνε όλα καλά. Και ωωωω ντέρτι.... ωωωω καημός... ωωωω τί πόνος, τί οδυρμός! Φέρτε άλλο ένα chivas, ένα κουτί με πουράκλες και κάντε στη μπάντα να ρίξω ζεϊμπεκιά να κάψω άλλα 10 χιλιάρικα σε λουλούδια για να δείτε πόσο άντρας είμαι. Θα αγοράσω και μία μπέμπα για να τρέχω με 200 στην εθνική για να δείτε ότι κατά τ’ άλλα είμαι πετυχημένο, κυρίαρχο alpha male. Και... και... και από δω και πέρα θα είμαι μίζερος για χάρη της, γιατί αυτή δεν ξέρει να αγαπά όπως εγώ, και εγώ είμαι ο πιο μεγάλος γαμίκουλας άμα θέλω, αλλά από εδώ και πέρα δεν θα γαμώ πια όπως γαμούσα κάποτε γιατί θα σκέφτομαι εκείνη.

Έτσι κάνουν οι άντρες ρε; Ου να μου χαθείτε βυζανιάρικα, κακομαθημένα παιδαρέλια! Και σα να μην μας έφταναν οι βαρυπέτσακες οι «άντρες», έχουμε και τις μαγκιώρες με το δωδεκάποντο, το στενό το φόρεμα με τα λαμπιόνια, και τους πέντε τόνους make-up που προσπαθούν να χορέψουν και αυτές ζεϊμπέκικο για να ρίξουν τη ίδια μίζερη κλάψα αλλά με την καθώς πρέπει σκληράδα.


Η κλάψα είναι κλάψα ρε! Δεν καμουφλάρεται με μαγκιά. Κλαις για να γουστάρεις, να χτυπιέσαι μόνος σου στο κρεβάτι, να θυμάσαι και να ξαναγουστάρεις και να νοιώθεις έκσταση που κλαις. Όχι να κλαις και να το παίζεις και σκληρό καρύδι από πάνω! Ούτε κλαψουρίζεις από την πρώτη χυλόπιτα μέχρι να πεθάνεις, γιατί με την κλάψα και τη μιζέρια σου ενοχλείς την υπόλοιπη κοινωνία.


Το χειρότερο όμως απ’ όλα αυτά είναι ότι αυτή η ανάμεικτη σαλάτα κλάψας, μαγκιάς και ανδρισμού έχει ταυτιστεί απόλυτα με το μπουζούκι, και το μπουζούκι πλέον ακούγεται παντού! Σε μαγαζιά, σε λεωφορεία, σε i-pod (ναι ρε ξεφτίλα... το έχεις τόσο δυνατά μέσα στο μετρό που ακούγεται σε όλο το βαγόνι!), σε ψιλικατζίδικα, ακόμα και σε χώρους γραφείων και δημόσιες υπηρεσίες! Ένας ολόκληρος λαός που βλαχοκοπάει από περηφάνεια, μυξοκλαίγεται με σκυλάδικα, σκυλο-ποπ και όλο το κακό συναπάντημα. Αν για κάθε μινόρε που έβγαινε από πενιά σε μπουζούκι, βγάζαμε 1 cent, θα ήμασταν η πιο πλούσια χώρα του πλανήτη.

Εξελίξτε το το ρημάδι. Βγάλτε ηλεκτρικό μπουζούκι. Παντρέψτε το με πιο πειραματικά σχήματα. Βγάλτε άλλους ήχους και άλλα συναισθήματα. Κάτι... ξέρω γω; Κοιτάξτε λίγο μπροστά και ξεμιζεριάστε. Δε μας έφτανε η μίζερη νοοτροπία μας, έχουμε και μία διάσπαρτη μίζερη τέχνη που συνεχώς ανακυκλώνεται σε τέτοιο σημείο που μέχρι και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης θεωρείται ροκ! Άιντε! Μας τα 'χετε κάνει μπουζούκια!

ellinaki.blogspot.com