Δημιουργική λογιστική

Εκεί που τελειώνουν οι αντοχές της πολιτικής αρχίζουν τα τεχνάσματα ή πιο απλά είναι εύκολο να αποκηρύσσεις τα «μαγειρέματα» στον προϋπολογισμό και τα στατιστικά στοιχεία αλλά πολύ δύσκολο να αποφύγεις τον πειρασμό της δημιουργικής δημόσιας λογιστικής.

Χθες μετά την κυβερνητική σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε το πρωί με τη μορφή μάλιστα ενός μικρού υπουργικού συμβουλίου έγινε γνωστό από επίσημη αλλά ανώνυμη πηγή ότι «είμαστε στο σωστό δρόμο, όσον αφορά στην υλοποίηση των δεσμεύσεων έναντι του μνημονίου για το τρίτο τρίμηνο και αισιοδοξούμε για την πορεία των εσόδων στο 2010» δεδομένου μάλιστα -εδώ είναι το καυτό σημείο της δήλωσης- ότι «στα έσοδα του τελευταίου διμήνου θα προσμετρηθούν κάποια από αυτά του ερχόμενου Γενάρη και Φλεβάρη».

Αν αυτό δεν είναι χοντροκομμένη προσπάθεια να αλλάξουμε τους όρους του παιχνιδιού όταν και όπως μας βολεύει δεν ξέρουμε πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε.

Ανάλογες προσπάθειες επικίνδυνης δημοσιονομικής ακροβασίας έχουν γίνει και στο παρελθόν αλλά αυτό που μας διαφοροποιεί με το παρελθόν είναι ότι τώρα έχουν λόγο στη σύνταξη και την εκτέλεση του προϋπολογισμού και οι ελεγκτές που οι δανειστές μας έχουν ορίσει γι' αυτό το λόγο.

Πώς θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε αυτό το σκόπελο; Και αν πάλι «τα έχουμε βρει» με την τρόικα, τι θα πούμε στους οίκους αξιολόγησης και τους επενδυτές της αγοράς ομολόγων τους οποίους προσπαθούμε να πείσουμε ότι τα spread των 920 και πλέον μονάδων δεν είναι αυτά που μας αξίζουν;

Πέρα από το πρακτικό κομμάτι υπάρχει και το ηθικό ή ιδεολογικό που είναι ακόμη πιο δύσβατο. Πριν από ένα περίπου χρόνο κάναμε δημοσίως τη διεθνή αυτοκριτική μας δηλώνοντας ότι τα στατιστικά μας ήταν ψεύτικα και προχωρήσαμε σε μια γενναία αναθεώρηση του ελλείμματός μας.
Ως αποτέλεσμα αυτής της κίνησης περάσαμε από το στάδιο της δημοσιονομικής κρίσης στην γκρίζα περίοδο της κρίσης χρέους, της προσφυγής στην τρόικα, στη λήψη μέτρων κ.λπ. Ημασταν δηλαδή πτωχοί αλλά τίμιοι όπως έλεγαν στις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Τώρα φαίνεται ότι θα απολέσουμε τη μια από τις δύο ιδιότητες και όχι βεβαίως αυτήν του πτωχού...

νικος φραντζης απο naftemporiki.gr