Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Η Αρετή δεν παίζει πια σαντούρι.

Η Αρετή Κετιμέ ξεκίνησε την καριέρα της παίζοντας σαντούρι τραγουδώντας με
την δυσκοίλια παραδοσιακή γλυκύτητα που της επέβαλε η συνεργασία με τον Νταλάρα
 που έκανε τους ενηλίκους να αισθάνονται άβολα για το μικρό κοριτσάκι που κατάπιε
την Μαριώ και τους ανήλικους να τρομάζουν από τον Τσάκι που τραγουδάει τσάμικα.
 Πιθανολογώ ότι κάποιες γιαγιάδες και ο Σπύρος Παπαδόπουλος την έβρισκαν εξαιρετικά
χαριτωμένη. Με τακτικές επαναλήψεις κατάφερε και έγινε το off season θηλυκό ισοδύναμο
 του Σαντικάι πριν το Alter σουτάρει όλους τους ποιοτικούς και αρχίσει να βάζει ανθρώπους
ντυμένους ζώα να μιλάνε σαν καθυστερημένα. Προφανώς κυκλοφόρησε νέο album, προφανώς
 τον μόνο χορηγό που κατάφεραν να βρουν με απομακρυσμένη σύνδεση με τον τίτλο ήταν το
 Regency, προφανώς θα προτιμούσαν ΟΠΑΠ για να την βάλουν να κλοτσάει την μπάλα στο
γρασίδι σαν την Βόζενμπεργκ αντί της στάσης κινεζικού καλωσορίσματος ρεσεψιονίστ
πάνω σε μωβ τσόχα. Ο μόνος λόγος που θα το δικαιολογούσε θα ήταν να σου αποκαλύπτει
 αριθμούς ρουλέτας αν παίξεις το άλμπουμ ανάποδα. Πολύ φοβάμαι ότι τώρα θα παίζει
σαντούρι στα διαλείμματα όσο αλλάζει ρούχα ο Ζαχαράτος.

Πέντε πράγματα που κατάλαβα για το “τύπωμα” της Ιρλανδίας (σε ταληράκια)

http://techiechan.com/

Το ίντερνετ λατρεύει τις θεωρίες συνωμοσίας και θα είμαι ο τελευταίος που θα γελάσει, διότι όπως είχε πει και ο Eco, η ιστορία είναι γεμάτη από συνωμοσίες. Αλλά είναι εξίσου σημαντικό να μάθουμε να διαχωρίζουμε τον θόρυβο από την είδηση, την προπαγάνδα από την αποκάλυψη.
Τις τελευταίες μέρες λοιπόν έχει ξεκινήσει μια δραματική φήμη πως η ιρλανδία τυπώνει χρήμα. Όλα μάλλον ξεκίνησαν από τον Independent της ιρλανδίας που έγραψε ότι έπεσε ελαφρά το ποσό που έχουν δανειστεί οι ιρλανδικές τράπεζες από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Μιλάμε για δανεικά της τάξης των 132δις ευρώ, τη στιγμή που οι ελληνικές τράπεζες έχουν πάρει γύρω στα 95δις (το ποσό παίζει εκεί τριγύρω ανάλογα με τον μήνα). Όμως η είδηση προχωρά ένα βήμα παραπέρα και λέει πως η κεντρική τράπεζα της ιρλανδίας, έδωσε επιπλέον δάνεια ύψους 51δις ευρώ στις τράπεζες. Κι αυτό έδωσε τροφή για πολλά σχόλια (όπως το κλασικό κονσπιρασάκικο αλλά συμπαθές ZeroHedge).

Το γεγονός πως μια κεντρική τράπεζα “τυπώνει” χρήμα (το χρήμα πια δεν τυπώνεται αλλά μάλλον πληκτρολογείται σε λογαριασμούς), σίγουρα δεν είναι είδηση. Όπως θα πούμε και παρακάτω, το “τύπωμα” είναι μια δραστηριότητα στην οποία επιδίδονται εδώ και χρόνια πολύς κόσμος (και δεν εννοώ κεντρικές τράπεζες). Στο παράδειγμά μας όμως, όταν η ΕΚΤ δίνει 95δις στις ελληνικές τράπεζες με ενέχυρο την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, στην ουσία τυπώνει 95δις. Προσωρινά υποτίθεται μεν, τα τυπώνει δε. Αυτό που χτύπησε στα λαμπάκια των απανταχού κονσπιρασάκιδων είναι πως το τύπωμα αυτή τη φορά το ανέλαβε μια περιφεριακή κεντρική τράπεζα κι όχι η ΕΚΤ. Με λίγα λόγια -έλεγαν- εάν αρχίσει η κάθε χώρα να τυπώνει ανεξέλεγκτα ευρώ, τότε το ευρώ θα διαλυθεί σε μια κρίση απαξίας του χρήματος. Και το επιχείρημά τους το επικύρωναν με τον αστερίσκο πως αυτό που έκανε η κεντρική ιρλανδική τράπεζα δεν ήταν παράνομο, άρα κάθε περιφερειακή κεντρική τράπεζα μπορεί να κάνει το ίδιο.

Γουτεμβέργιος ΑΕ

Ας το πάρουμε όμως σίγα σιγά. Πράγματι η Ιρλανδία τύπωσε 51δις ευρώ, δηλαδή περίπου το 25% του ΑΕΠ της. Είναι αλήθεια επίσης πως η αύξηση της ποσότητας του χρήματος επηρεάζει τις τιμές. Δηλαδή εάν σε μια οικονομία υπήρχαν μόνο 10 ευρώ και δέκα ίδια παπούτσια, είναι προφανές πως το κάθε παπούτσι θα κόστιζε 1 ευρώ. Εάν στην ίδια οικονομία κάποια στιγμή τυπώναμε άλλα 10 ευρώ, τότε, (και από τη στιγμή που δεν μπορείς να αγοράσεις τίποτα άλλο) τα παπούτσια θα κόστιζαν 2 ευρώ το ένα.
Αυτά μας λένε τα διάφορα γεράκια του πληθωρισμού και των νεοκλασικών που με τον προφήτη Von Mises υπόσχονται την καταστροφή του κόσμου. Εκείνο που δεν μας λένε, είναι πως η αύξηση της ποσότητας του χρήματος δεν είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει τώρα μέσα στην κρίση. Σε όλη τη δεκαετία του 2000, κάθε κλάδος του χρηματοπιστωτικού τομέα που σεβόταν τον εαυτό του, τύπωνε χρήμα. Όταν μια τράπεζα έχει 10 δικά της ευρώ και δανείζει 100, στην πραγματικότητα τυπώνει 90 ευρώ. Αυτό ονομάζεται και Fractional Reserve Banking και το εξασκούν όλοι. Φυσικά αυτό το τύπωμα είναι θεωρητικά προσωρινό (διότι όταν επιστραφούν όλα τα δάνεια, η τράπεζα θα έχει πάλι 10 ευρώ). Καθώς όμως τα δάνεια τείνουν να είναι μακροχρόνια, την ώρα που εκδίδει μια τράπεζα ένα δάνειο, στην ουσία αυξάνει την ποσότητα του χρήματος σήμερα.

Το ίδιο άρχισε να συμβαίνει και με μη τραπεζικούς παίκτες. Όταν μια επενδυτική τράπεζα επιτρέπεται να αγοράζει μετοχές με μόχλευση 1/50 (με λίγα λόγια να διαθέτει στο ταμείο 1 ευρώ για κάθε 50 που αγοράζει), κι αυτά τα χρήματα δεν τα δανείζεται από κάποιον, στην ουσία τυπώνει χρήμα. Πάλι υποτίθεται προσωρινά, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως εκείνη τη στιγμή αυξάνεται η ποσότητα του χρήματος.
Εάν δεν με πιστεύετε, μπορείτε να διαβάσετε τις δηλώσεις τρισέ όλα αυτά τα χρόνια, που περήφανος ανακοίνωνε ετήσιες αυξήσεις της ποσότητας του χρήματος στην ευρωζώνη της τάξης το 15-17%.

Όμως τω καιρώ εκείνο, το τύπωμα εκλαμβάνονταν ως ανάπτυξη και όλοι πανηγύριζαν, κι αν εξαιρέσεις μερικούς γραφικούς, τα περισσότερα σημερινά γεράκια του πληθωρισμού τύπου Άξελ Βέμπερ και Τρισέ σφύριζαν αδιάφορα. Πράγμα που φαντάζομαι σας δημιουργεί και μια άλλη ερώτηση. Αφού τυπώναμε τόσο πολύ χρήμα τα καλά χρόνια, γιατί ο πληθωρισμός ανέβαινε μόνο 2-3% κάθε χρόνο? Δεν θα έπρεπε -σύμφωνα με το παράδειγμα των παπουτσιών- να ανεβαίνει ραγδαία?

Εδώ λοιπόν βρίσκονται οι λαγοί στο καπέλο των τραπεζιτών.

Ο Ιός για την πολιτική δραστηριοποίηση Μίκη Θεοδωράκη και Βασ. Μαρκεζίνη

αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του Ιού - Κείμενα που δεν “χώρεσαν” στην Ελευθεροτυπία

Η πολιτική δραστηριοποίηση Μίκη Θεοδωράκη και Βασιλείου Μαρκεζίνη


Ο Σπίθας και το Παιδί Φάντασμα την εποχή του Μνημονίου


του ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΡΡΑ
Μέχρι πρόσφατα γνωρίζαμε ότι ο Μίκης Θεοδωράκης είχε στενή σχέση με έναν μόνο «σερ», τον χαρισματικό «σερ Μπιθί» του λαϊκού πενταγράμμου, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Εδώ και μήνες παρατηρούμε τη σύγκλιση του παλαίμαχου μουσικού με έναν πραγματικό «σερ», έναν Ελληνα δηλαδή που έχει λάβει τον τίτλο αυτό για τις υπηρεσίες του προς τη βασίλισσα Ελισάβετ, τον Βασίλειο Μαρκεζίνη.

Και αν ο Θεοδωράκης δεν έλειψε ποτέ από την ελληνική πολιτική επικαιρότητα τα τελευταία 50 χρόνια, ο Μαρκεζίνης κάνει σήμερα τα πρώτα του βήματα, αλλά με ρυθμούς καταιγιστικούς. Αν δεν υπήρχε η Μαριάννα Βαρδινογιάννη που με τις παντοειδείς κοινωνικές δραστηριότητές της μονοπωλεί σχεδόν καθημερινά το τελευταίο δεκάλεπτο των ειδήσεων στα μεγάλα κανάλια, ασφαλώς πρωταγωνιστής στο ίδιο τηλεοπτικό χρόνο θα αναδεικνυόταν ο Βασίλειος Μαρκεζίνης. Ο κ. Μαρκεζίνης δεν είναι βέβαια τυχαίος άνθρωπος. Νομικός και ακαδημαϊκός με αναγνωρισμένη ευρυμάθεια και διεθνή καριέρα, αποφάσισε σχετικά πρόσφατα να στρέψει το ενδιαφέρον του στην πολιτική ζωή της Ελλάδας και με συνεχείς παρεμβάσεις (βιβλία και συνεντεύξεις) να προτείνει λύσεις για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Το εντυπωσιακό γεγονός είναι ότι όλο το φάσμα των μέσων ενημέρωσης δείχνει ενδιαφέρον για τις προτάσεις του (Mega, Star, ANT1, Βήμα, Εθνος, Ελεύθερος Τύπος, Ελευθεροτυπία, Παρόν, κλπ), όσο κι αν από πρώτη ματιά οι σκέψεις του αποκλίνουν από την πολιτική γραμμή που υποστηρίζει το καθένα απ’ αυτά.

Από την άλλη πλευρά ο Θεοδωράκης εξακολουθεί να απολαμβάνει το δημόσιο θαυμασμό και την τηλεοπτική προβολή για το τεράστιο καλλιτεχνικό του έργο, αλλά τα κανάλια δεν έδωσαν ανάλογη προσοχή στην εξαγγελία του πολιτικού του κινήματος («Σπίθα», Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών). Βέβαια ο Θεοδωράκης δεν έχει λόγους να απογοητεύεται. Την τρίωρη σχεδόν ιδρυτική του Διακήρυξη για τη Σπίθα φιλοξένησε σε δώδεκα σελίδες η Ελευθεροτυπία (4.12.2010), ενώ και την πιο πρόσφατη ομιλία του αναπαρήγαγε σε δυο σελίδες μεγάλου σχήματος η Ελεύθερη Ωρα (19.1.2011).

Ο παραλληλισμός της πορείας των δύο ανδρών δεν είναι αυθαίρετος. Τη σύνδεση κάνουν οι ίδιοι με κάθε ευκαιρία, ενώ ο ένας παρουσιάζει τα βιβλία και τις απόψεις του άλλου με θαυμαστικά σχόλια και επαίνους. Ο Μαρκεζίνης περιλαμβάνει μάλιστα στο βιβλίο του ως «παράρτημα» τους ύμνους που του απευθύνει ο Θεοδωράκης, ο οποίος τον κατατάσσει στους «πνευματικούς θησαυρούς που διαθέτει σήμερα η χώρα μας». Από την πλευρά του ο Θεοδωράκης καλεί τον Μαρκεζίνη να παρουσιάσει το δικό του βιβλίο και εκείνος μαζί με τους ύμνους εξηγεί ότι «παρότι με τον Μίκη ξεκινήσαμε από διαφορετικά σημεία της πυξίδας, με την πάροδο του χρόνου συναντηθήκαμε κάπου στη μέση».

Σημειωτέον ότι και οι δύο πέρα από την προσοχή των μέσων ενημέρωσης έχουν εξασφαλίσει και τη στήριξη συγκεκριμένων επιχειρηματικών ομίλων. Ο μεν Μαρκεζίνης του Πάνου Λασκαρίδη που του διαθέτει τη Μεγάλη Βρετανία για τις πολιτικές του συγκεντρώσεις, ενώ ο Θεοδωράκης του ομίλου Κυριακίδη-Λαυρεντιάδη, μέσω της ΜΚΟ του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων «Ρωμηοσύνη».

Βέβαια τόσο ο κ. Θεοδωράκης όσο και ο κ. Μαρκεζίνης δεν είναι αυτό που θα λέγαμε «νέο αίμα» στην πολιτική. Εχουν συγκεκριμένη και πολυσυζητημένη πορεία. Ο πρώτος πέρασε από όλα τα κόμματα του πολιτικού φάσματος έως ότου καταλήξει υπουργός της αλήστου μνήμης κυβέρνησης Μητσοτάκη, ενώ ο δεύτερος άργησε να εμφανιστεί στην πολιτική σκηνή γιατί τον βάραινε το άγος της συμμετοχής του πατέρα του Σπύρου Μαρκεζίνη ως δοτού πρωθυπουργού στην κυβέρνηση του δικτάτορα Παπαδόπουλου την περίοδο της σφαγής του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973. Φυσικά δεν είναι υπεύθυνος ο ίδιος για τις πολιτικές επιλογές του πατέρα του. Αλλά με δική του απόφαση ο Βασίλειος εμφανίζεται ως συνεχιστής του Σπύρου Μαρκεζίνη και διεκδικεί την πολιτική του αποκατάσταση. Μιλώντας στον Παύλο Τσίμα κ. Μαρκεζίνης θα επικαλεστεί και πάλι τον φίλο του: «Υπάρχουν άνθρωποι όπως ο κ. Θεοδωράκης και ο κ. Κύρκος οι οποίοι έχουν πει ότι η επιχείρηση που έκανε [σ.σ. ο Σπύρος Μαρκεζίνης] με τον Παπαδόπουλο για να επαναφέρει τη δημοκρατία είναι κρίμα –αυτές είναι οι φράσεις του κ. Θεοδωράκη- που δεν επέτυχε. Αλλά είχε και τα λάθη του. Το ένα λάθος ήταν ότι κάλυψε το Πολυτεχνείο ενώ δεν είχε καμία ευθύνη» (Mega, 28.10.2010).

Βέβαια σημασία δεν έχει τόσο η πορεία των πολιτικών ή των στοχαστών παρά το τι ακριβώς λένε σήμερα και αν πραγματικά προτείνουν λύσεις στα κρίσιμα προβλήματα που σωρεύει η κυβερνητική πολιτική τα τελευταία χρόνια. Για το περιεχόμενο των θέσεων που προβάλλει

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

sundance film festival



Winner of the World Cinema Special Jury Prize for Documentary Film:

Position Among the Stars (Stand van de Sterren), directed by Leonard Retel Helmrich (Netherlands)
(ασχολειται με τις επιπτωσεις της παγκοσμιοποιησης στην ριζικα μεταβαλλομενη κοινωνια της ινδονησιας)
Winner of the World Cinema Cinematography Award for Documentary Filmmaking:

Hell and Back Again, cinematography by Danfung Dennis (U.S.A./U.K.)
(η ματια ενος πεζοναυτη στο αφγανισταν)

Winner of the World Cinema Documentary Editing Award:

The Black Power Mixtape 1967-1975, edited by Goran Hugo Olsson and Hanna Lejonqvist, and directed by Goran Hugo Olsson. (Sweden/U.S.A.)
(το κινημα black power στην αμερικη)

Winner of the World Cinema Documentary Directing Award:

Project Nim, directed by James Marsh (U.K.)
(η ιστορια ενος χιμπατζη που μεγαλωσε και ανατραφηκε σαν ενα παιδι)
Winner of the World Cinema Grand Jury Prize in Documentary:

Hell and Back Again, directed by Danfung Dennis (U.K./U.S.A.)


Winner of the World Cinema Special Jury Prize, Dramatic, for Breakout Performances:

Olivia Colman and Peter Mullan for Tyrannosaur (U.K.)
(ενας ανθρωπος κυριευεται απο μια αυτικαταστροφικη βια μεχρι που γνωριζει μια υπαλληλο σε ενα χριστιανικο φιλανθρωπικο καταστημα,η οποια ομως εχει ενα δικο της μυστικο)
Winner of the World Cinema Cinematography Award, Dramatic:

All Your Dead Ones, cinematography by Diego F. Jimenez (Colombia)
(ενας αγροτης βρισκει πτωματα μεσα στον αγρο του και στη συνεχεια διαπιστωνει πως κανεις δε θελει να ασχοληθει με αυτο το προβλημα)
Winner of the World Cinema Screenwriting Award, Dramatic:

Restoration, written by Erez Kav-El (Israel)
( ενας εμπορος αντικων προσπαθει να κρατησει το καταστημα του με την βοηθεια ενος νεαρου μαθητευομενου)
Winner of the World Cinema Directing Award, Dramatic:

Tyrannosaur, directed by Paddy Considine (U.K.)

Winner of the World Cinema Grand Jury Prize, Dramatic:

Happy, Happy (Sykt Lykkelig), directed by Anne Sewitsky (Norway)
(η σεξουαλικη αναζητηση μιας αψογης νοικοκυρας μεσα απο το αδιεξοδο του δικου της γαμου)
Winner of the Best of NEXT! Audience Award:

to.get.her, directed by Erica Dunton
(πεντε κοριτσια,μια μοιραια νυχτα)
Winner of the World Cinema Audience Award for Documentary Film:

Senna, directed by Asif Kapadia (U.K.)
(για τον μοναδικο ayrton senna)
Winner of the World Cinema Audience Award for Dramatic Film:

Kinyarwanda, directed by Alrick Brown (U.S.A./Rwanda)
(ενα φιλμ που εξιστορει την γενοκτονια του 1994)
Winner of the U.S. Documentary Competition Audience Award, presented by Acura:

Buck, directed by Cindy Meehl.
( η ιστορια του buck brannaman ενος "γητευτη" των αλογων μα ταυτοχρονα και ενος φιλοσοφου που ακουμπα και τις ανθρωπινες ψυχες)
Winner of the U.S. Dramatic Competition Audience Award, presented by Acura:

Circumstance, directed by Maryam Keshavarz
( ενας πρωην μουσικος εντασεται στο "ηθων" της τεχερανης,δυο κοπελες η μια αδερφη του,η underground τεχνη...)
Winner of the Special Jury Prize, U.S. Documentary Competition:

Being Elmo: A Puppeteer’s Journey, directed by Constance Marks
( η ιστορια του kevin clash - elmo στο sesame street)
Winner of the Special Jury Prize, U.S. Dramatic Competition:

Felicity Jones for her performance in Like Crazy.
(η αγαπη και οι αποστασεις)
Winner of the Excellence in Cinematography Award, U.S. Documentary Competition:

The Redemption of General Butt Naked, cinematography by Eric Strauss, Ryan Hill and Peter Hutchens.
(για τον ευαγγελιστη ιεροκυρηκα Joshua Milton Blahyi, γνωστο ως General Butt Naked)
Winner of the Special Jury Prize, U.S. Dramatic Competition:

Another Earth, directed by Mike Cahill and Brit Marling.
( ενας πλανητης καθρεπτης βρισκεται στην αλλη ακρη του ηλιου)
Winner of the U.S. Documentary Competition Directing Award:

Resurrect Dead: The Mystery of the Toynbee Tiles, directed by Jon Foy
(στις αρχες του 1980 βρεθηκαν πολλα μυστικα μηνυματα σε πολεις της αμερικης.street art,μηνυματα απο το διαστημα;)
Winner of the U.S. Dramatic Competition Directing Award:

Martha Marcy May Marlene, directed by Sean Durkin
(οι εφιαλτες και η παρανοια της martha)
Winner of the U.S. Documentary Competition Grand Jury Prize:

How to Die in Oregon, directed by Peter D. Richardson
(το θεμα της εκουσιας ευθανασιας )
Winner of the U.S. Dramatic Competition Grand Jury Prize:

Like Crazy, directed by Drake Doremus

http://www.sundance.org/festival/

στο φεστιβαλ προβληθηκε και το attenberg της αθηνας τσανγκαρη.
επισης η ταινια lord byron εξιστορει την ζωη του λορδου βυρωνα που μετα απο το κυνηγι γυναικων,το καπνισμα και την ανεμελη ζωη,ψαχνει κατι πιο διαφορετικο. του Zack Godshall με τους Paul Batiste, Gwendolyn Spradling, Kayla Lemaire

Γιατί επαναστάτησαν οι Αιγύπτιοι



προφανως οχι για τον johnathan richman και το egyptian reggae.αυτο υπηρχε απο το 1977.ο θεοφιλος δουμανης απο τη lifo, δινει μια εικονα περι τινος προκειται....

"H Le Monde Diplomatique, επιχειρεί μια ανάλυση της κατάστασης στην Αίγυπτο που οδήγησε στις αιματηρές διαδηλώσεις.

Σύμφωνα με το άρθρο της εφημερίδας οι αυξήσεις στα τρόφιμα έφτασαν στο 30% στο κρέας και μέχρι 146% στο κοτόπουλο.
Οι μισθοί είναι παγωμένοι εδώ και χρόνια, με τον κατώτατο περίπου στα 13 ευρώ.
Ο πληθωρισμός κινείται με 15,8% σε ετήσια βάση.
Υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις στο ψωμί που είναι βασική τροφή για τους αιγύπτιους.
Οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν και σήμερα το 40% του πληθυσμού της Αιγύπτου ζει με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα.
Η αιγυπτιακή κυβέρνηση υλοποιεί μία φιλελεύθερη ατζέντα μετά τη συμφωνία με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα το 1991.Η συμφωνία προέβλεπε και η αιγυπτιακή κυβέρνηση υλοποίησε σταδιακά ,δραματική μείωση στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων και ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων .
Οι αντιδράσεις έχουν ξεκινήσει από χρόνια. Μόνο τους έξι πρώτους μήνες του 2.004 έγιναν 74 απεργιακές κινητοποιήσεις ενώ η μεγαλύτερη μέχρι τα τωρινά γεγονότα ,έγινε το 2007 όταν απέργησαν 55 χιλιάδες υπάλληλοι που ήταν υπεύθυνοι για τη συλλογή τοπικών φόρων.
Σταδιακά το εργατικό κίνημα αναπτύχθηκε και σύμφωνα με την Monde Diplomatique, διέδωσε τον «πολιτισμό της διαμαρτυρίας».Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πραγματικά δύσκολα για τον αρεστό στη Δύση ,κύριο Μουμπάρακ."

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

«Η Ελλάδα χρεοκόπησε, μας απολύει όλους»

Η νέα του ταινία, «Man at sea», θα κάνει πρεμιέρα στο 61ο Φεστιβάλ Βερολίνου (10 έως 20 Φεβρουαρίου) στο τμήμα «Πανόραμα», στην κατηγορία «Special». Ο Γιάνναρης, άλλωστε, είναι κινηματογραφικό παιδί της Μπερλινάλε. Είναι η τέταρτη φορά που βρίσκεται στην κορυφαία διοργάνωση.

Για εμάς, βέβαια, η ταινία έχει και μία άλλη επικαιρότητα: πολιτική. Την ώρα που η Ελλάδα μιλάει για έναν φράχτη στον Εβρο, ο Γιάνναρης «σώζει» 30 Αφγανούς μετανάστες από ναυάγιο στην ανατολική Μεσόγειο. Στην ταινία φυσικά. Τους μαζεύει ένας καπετάνιος (Αντώνης Καρυστινός), ενώ παράλληλα προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη σχέση του με τη γυναίκα του (Θεοδώρα Τζήμου), που δοκιμάστηκε μετά το θάνατο του παιδιού τους.

- Οι μετανάστες της ταινίας θα μπορούσαν να βρουν μπροστά τους τον φράχτη του Εβρου...
«Το πλοίο είναι ένας τέτοιος φράχτης. Οι μετανάστες το βλέπουν ως μέσο διάσωσης, αλλά αποδεικνύεται κρατητήριο. Είναι σαν την Ομόνοια εν πλω. Είναι μια σκληρή ταινία, αλλά δίκαιη. Είναι αναχρονιστικό να μιλάμε για έθνη-κράτη και σύνορα σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης. Χρειάζεται μια καινούργια συνθήκη διεθνώς. Νομίζουν ότι ο φράχτης στον Εβρο θα σταματήσει τους μετανάστες; Θα πηδήξουν από πάνω, θα σκάψουν από κάτω ή θα ξαναστραφούν στα νησιά του Αιγαίου. Είναι ένα επικοινωνιακό κόλπο του Παπουτσή για να φανεί ότι τάχα λύνει το πρόβλημα».

- Υπάρχει όμως και η άποψη ότι μια σχεδόν χρεοκοπημένη χώρα δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος τους.
«Προφανώς έχει υποστεί προβλήματα -κυκλώματα ναρκωτικών και πορνείας- ένα ήδη υποβαθμισμένο κέντρο της Αθήνας, τα οποία όμως έχουν αρχίσει εδώ και τριάντα χρόνια, όχι εξαιτίας των μεταναστών. Η μεσαία τάξη εγκατέλειψε το κέντρο και πήγε στα αγαπημένα της βόρεια προάστια. Οι μετανάστες έδωσαν μια καινούργια πνοή στην περιοχή. Από αυτή την άποψη το κέντρο ζει μια χρυσή εποχή. Μην το καταριόμαστε σαν χαβούζα ανθρώπινων ψυχών. Υπάρχει μια ζωντανή πραγματικότητα που πάλλεται. Μέσα σε λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα, βλέπεις στην Πατησίων μια θεματολογική σύνθεση που δεν συναντάς πουθενά στην Ευρώπη: πολωνέζικα ντελικατέσεν, μπαγκλαντεσιανά μαγαζιά ίντερνετ, ρουμανικές μπιραρίες, κουρδικά μαγαζάκια, αραβικά καφενεία. Βλέπεις βέβαια και τους φασίστες, τις αγανακτισμένες κόρες πρώην στρατιωτικών. Το θέμα είναι ότι οι μετανάστες δεύτερης γενιάς, π.χ. οι Αλβανοί, αντιμετωπίζουν με εχθρότητα τους καινούργιους. Εκείνοι μπόρεσαν να ενσωματωθούν ευκολότερα γιατί είναι χαμαιλέοντες, έχουν μια ικανότητα να αλλάζουν. Η τωρινή κατάσταση είναι πιο ακραία και μαζική. Οι μετανάστες από το Ιράν ή το Αφγανιστάν φεύγουν από τον φονταμενταλισμό και έρχονται σε μια ήπειρο που υποτίθεται διασφαλίζει δημοκρατικά και θρησκευτικά δικαιώματα».

- Αυτή τη στιγμή δεν είναι μόνο οι μετανάστες πάνω σε ένα πλοίο χωρίς προοπτική. Ο μέσος Ελληνας βρίσκεται σε ένα καράβι μεσοπέλαγα.
«Τα τελευταία χρόνια νομίζαμε ότι είμαστε σε κρουαζιέρα. Η πολιτική τάξη, αντί να κάνει τομές, εξαγόραζε τα πάντα με δανεικό χρήμα, μέχρι τις κοινωνικές αντιθέσεις. Ανακαλύψαμε ότι όχι απλά δεν είμαστε σε μια βάρκα που βουλιάζει, αλλά μέσα στο νερό. Η ταινία με έναν διαβολικό τρόπο -γράφτηκε πριν από την οικονομική κρίση- αντιμετωπίζει τη σημερινή Ελλάδα. Η εταιρεία που έχει το πλοίο χρεοκοπεί. Το πλήρωμα μένει απλήρωτο. Η αγαπημένη μου ατάκα της ταινίας είναι "η εταιρεία χρεοκόπησε, μας απολύει όλους". Σαν να λέμε ... "Η Ελλάδα χρεοκόπησε, μας απολύει όλους"».

Οι Ελληνες νιώθουν μετανάστες
- Υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που νιώθουν μετανάστες στον τόπο τους; Για παράδειγμα, οι ομοφυλόφιλοι;
«Οι πιο πολλοί Ελληνες νιώθουν σαν μετανάστες, ειδικότερα οι νέοι. Οσο για τους ομοφυλόφιλους, υπάρχει μια οξύμωρη κατάσταση. Ενώ η κοινωνία δεν θέλει να μιλήσει για το θέμα, οι γκέι έχουν ρίξει μαύρη πέτρα μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Εχουν δημιουργήσει το δικό τους γκέτο, που είναι, σε σχέση με άλλα, το πιο προνομιούχο. Κάνουν τα δικά τους πράγματα στα στέκια τους, ερήμην της νομοθεσίας, της μη κοινωνικής αποδοχής, της υποκρισίας, και ζουν πλέον μια αρκετά υποφερτή ζωή. Αξιολύπητοι είναι αυτοί που βρίσκονται εκτός οποιουδήποτε οικογενειακού δικτύου, οι συνταξιούχοι. Ενα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα είναι ότι η ελληνική κοινωνία δεν έχει κοιτάξει κατάματα την τρίτη ηλικία».

- Νιώθετε ότι όσο μεγαλώνετε γίνεστε συντηρητικός;
«Οχι συντηρητικός, αλλά σώφρων. Αν εγώ και οι ομοϊδεάτες μου είχαμε πάρει την εξουσία όταν ήμασταν είκοσι χρονώ, τα αποτελέσματα θα ήταν ολέθρια. Ενας 25άρης δεν έχει την ικανότητα να διακρίνει την αναγκαιότητα του συμβιβασμού. Τα κινήματα φονταμενταλισμού στην Αλγερία το '90, που στοίχισαν τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, προέκυψαν από μια δικαιολογημένη αγανάκτηση νεαρών απέναντι στην ανεργία και στα διεφθαρμένα καθεστώτα. Εγιναν αλλεπάλληλες εκκαθαρίσεις, όπως στη σταλινική εποχή. Η ηγεσία του κινήματος είχε μέσο όρο ηλικίας τα 19 χρόνια. Τελικά κήρυξε μαζικό φάτουα και ύστερα από ολέθριες σφαγές αυτοδιαλύθηκε. Τα επαναστατικά κινήματα μπορούν να γίνουν δυνάστες. Βλέπω εδώ τις αντιδράσεις νεαρών, που έχουν διευρυνθεί πέρα από τα παιδιά καλών οικογενειών, με πιάνο, καλόγριες και εκκλησίες. Πάντοτε αυτή η καταραμένη μεσαία τάξη είναι οι εξουσιαστές και οι αντεξουσιαστές. Θα θρηνήσουμε, όμως, θύματα. Δεν παίρνει και πολύ μια βόμβα να παρασύρει -άθελά τους- δέκα άτομα στο θάνατο. Είναι μια ατελέσφορη πράξη, όπως ο φράχτης στον Εβρο».

κωστας γιανναρης στη χρυσουλα παπαϊωαννου /enet.gr

να μη τελειωσουν οι πολεις

η γειτονια ηταν ομορφη.στους δρομους της τα δεντρα δεξια και αριστερα,κοιταζανε τους περαστικους χαριζοντας τους παντα μια ανασα δροσιας.στο κεντρικο της σημειο βρισκοταν ενα παρκο,που καθοτανε ολοι σχεδον για ξεκουραση.οι παιδικες φωνες χρωματιζαν ευχαριστα το χωρο.ολα  κυλουσαν ονειρικα,καθημερινα.
οταν καποια στιγμη εμφανιστηκαν κατι περιεργοι τυποι.με περιεργες συνηθειες,ατημελητοι,περνουσαν ολη την ημερα στο παγκακι με το κεφαλι κρεμασμενο κατω.η θεα τους,φοβισε τους ανθρωπους της γειτονιας και αρχισαν να αποφευγουν να περνανε απο το ωραιο τους παρκο.
μετα απο λιγο καιρο καταλαβαν πως ηταν junkies.αρρωστοι.σκουπιδια.τι λεξη...επιβλητικη.
οι πλουσιοτεροι εγκατελειψαν τη γειτονια.φυγαν σε πιο καθαρες γειτονιες.αυτοι ομως που δε μπορουσαν να φυγουν κλειστηκαν στα σπιτια τους.και τα παιδια;τι θα γινοταν τα παιδια;
προφανως θα γινοταν κι αυτα αργα ή γρηγορα σαν τους τυπους του παρκου.εκτος εαν εφευγαν πραγμα που δεν ηταν οικονομικως εφικτο.
τοτε η γειτονια χωριστηκε σε δυο μετωπα.σε αυτους που ηθελαν να τους διωξουν με τη βια και σε αυτους που ηθελαν να τους βοηθησουν.
αυτοι που ηθελαν να τους διωξουν γρηγορα καταλαβαν το λαθος τους.η κολλητικη αρρωστια ηταν πιο δυνατη απο αυτους.οσους κι αν εδιωχναν αλλοι τοσοι ερχονταν.και ζουσαν τη ζωη τους σε εναν αδιεξοδο αγωνα,με τη βια να στοιχειωνει τους εαυτους τους.και την καθε σκεψη τους.
οι αλλοι ακολουθωντας ενα διαφορετικο δρομο ,βοηθησαν αρκετους να γινουν καλα και αυτοι με τη σειρα τους να δωσουν το καλυτερο τους,στην δημιουργια της παλιας γειτονιας.
δουλευοντας πανω στο προβλημα,αρχισαν να πολεμανε την ασθενεια και εκτος των οριων τους.βοηθωντας και αλλους ανθρωπους να λυσουν το προβλημα.
με τον καιρο εκαναν και μια ανακαλυψη.ο φορεας της ασθενειας,βρισκοταν στην πολη.ζουσε στην πιο πλουσια περιοχη της.ηταν ο εισαγωγεας του κακου.φορουσε το μανδυα του ευεργετη,του φιλανθρωπου.του μοντερνου,του προοδευτικου.ηταν το παραδειγμα και η λυση.ηταν η  επι γης ανασταση.χρηματοδοτουσε κοινωνικα προγραμματα και εκανε δωρεες σε φτωχες συνοικιες..δεν ηταν χαζος.το εμπορευμα επρεπε να διακινηθει,αλλα ταυτοχρονα το κακο να μην μετακινηθει στην πλουσια γειτονια του.
ωσπου το μοιραιο εγινε.οι εξαθλιωμενοι εφτασαν κι εκει.τωρα ο πλουσιος εμπορος επρεπε να διαλεξει.να μεινει εκει και να αντιμετωπισει το προβλημα που δημιουργησε ή να φυγει σε αλλη πολη μεγαλυτερη.
εφυγε.συνεχιζε ομως να αισθανεται πως κατι τον ακολουθει.ακουει το συρσιμο, καθως αργα και ανατριχιαστικα μετακινειται στο εδαφος.θεε μου,προσευχεται,κανε κατι να μη τελειωσουν οι πολεις....


μα, στη νομικη βρηκαν;

Τί δουλειά είχαν στη νομική οι (παράνομοι – όπως σε κάθε ευκαιρία τονίζουν οι δημοσιογράφοι) μετανάστες, ρωτούσαν διάφοροι, εδώ κι εκεί. Είναι η κατάληψη της νομικής, λύση για τους μετανάστες; Μα στη νομική; Εκεί βασιλεύει η δαπ και η πασπ. Εκεί βασιλεύουν οι γνωστές από χρόνια πρακτικές των κομμάτων, η διαπλοκή με τα μαθήματα και τα μεταπτυχιακά. Εκεί έχει τραπεζάκια και πάρτι με τον Βέρτη διαπασών. Εκεί έχει φοιτήτριες με ταγέρ και τακούνι. Ήταν επικοινωνιακό λάθος που πήγαν στη νομική, λένε άλλοι. Συγνώμη, είναι άμαθοι οι παράνομοι. Δεν ρώτησαν τον κάθε Λούλη πριν αρχίσουν απεργία πείνας. Δεν ήξεραν ότι προϋπόθεση του καλού αγώνα (που θα ‘λεγε και ο ΓΑΠ), είναι η σωστή επικοινωνία. Οκ, αποφάσισες να πεθάνεις διαμαρτυρόμενος. Αυτό δεν σημαίνει πως μπορείς να το κάνεις όπου και όπως θες. Να πας να πεθάνεις κάπου αλλού. Αν θες πήγαινε στη Σωκράτους, στην Κυψέλη ή τα Προπύλαια. Εκεί θα βρεις κι άλλους όμοιούς σου και δε θα ενοχλείς πολιτικούς και αρθρογράφους που υπερασπίζονται τη νομιμότητα και την πατρίδα.


Αλλά κι αυτοί, στη νομική βρήκαν; Τα παιδιά δεν πρέπει να μπερδευτούν. Ξέρουν, ότι τα βιβλία όταν μιλάνε για ανθρώπινα δικαιώματα, εννοούν νομοσχέδια, υποπαραγράφους διαταγμάτων, διαδικασίες και χαρτόσημα. Ποιός τους χέζει τους ανθρώπους; Στην τελική, άμα δεν πληρούν τις τυπικές προϋποθέσεις τί να κάνουμε; Dura lex, sed lex. Άσε που δε χωράνε κιόλας.

Πολύ κακώς λοιπόν πήγαν οι λαθραίοι και κατέλαβαν την νομική. Κανονικά έπρεπε να πάνε στη Βουλή ή μάλλον στα κοινοβούλια όλου του δυτικού κόσμου, στις αριστοκρατικές συνοικίες, στα Παρίσια και τις Κηφισιές της Ευρώπης και να πεθαίνουν στις εξώπορτες ή ακόμη καλύτερα στα σαλόνια μας. Κανονικά θα έπρεπε να πεθαίνουν στα σαλόνια μας

http://tovytio.wordpress.com/

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

only destination...

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Κυνόδοντας


Τώρα ανακαλύψαμε τον Λάνθιμο. Τώρα το ατελείωτο πλήθος των ελληνικών Μedia και κυρίως τα τηλεοπτικά δάγκωσαν τη γλώσσα τους προφέροντας τη λέξη «Κυνόδοντας». Τώρα με το Οσκαρ και την γκλαμουριά. Να αρπάξω βρεγμένη σανίδα να σου δείξω εγώ. Γιατί εξαγώγιμο ελληνικό προϊόν δεν είναι τα σκουπίδια, η χυδαιότητα, η Γιουροβίζιον και η πορνογραφία. Γιατί όλα αυτά προς εσωτερική ανακύκλωση. Οπως η λαμογιά, η διαπλοκή, το κουκούλωμα, η φοροδιαφυγή. Και φυσικά του Δημόσιου οι αραχτοί. Αυτή την Ελλάδα αναπαράγουν οι λεβέντες που καθορίζουν την ειδησεογραφία και την κουλτούρα μας. Μια χώρα τριτοκοσμική, εσωστρεφική, αυτοκαταστροφική και υποβαθμισμένη. Μια Ελλάδα που έχει καταντήσει η χλεύη της Ευρώπης και η χωματερή του πολιτισμού. Αυτό το άθλιο, ανυπόληπτο καφενείο είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού. Σαν αυτοματοποιημένη «βαριά βιομηχανία» που επί 24ώρου βάσεως παράγει απροσμέτρητη αφασία και επικών διαστάσεων ανθυποκουλτούρα. Και για μια ακόμα φορά δύο πράγματα έγιναν ξανά. Το πρώτο η εξαίρεση από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Από το δημιουργικό Ατομο. Από τον οίστρο ενός καλλιτέχνη. Από τη μοναχική πορεία ενός νέου που άλλο πια δεν αντέχει. Από μια «ασήμαντη» μειοψηφία που τολμάει να πάει κόντρα σε όλους και σε όλα και μπορεί στο τέλος να διαπρέψει. Το δεύτερο, οι ξένοι. Πρώτα οι Γάλλοι του Φεστιβάλ των Καννών, έπειτα οι Βρετανοί που αποθέωσαν την ταινία και τέλος οι Αμερικανοί που την επέλεξαν για τα Οσκαρ. Μια χειρονομία που στους διαχειριστές του δυσθεώρητου ελληνικού πτυελοδοχείου περίπου λέει: Αυτή είναι ποιότητα. Αυτός είναι ο δρόμος της εξωστρέφειας. Αυτό το «προϊόν» είναι εξαγώγιμο και συγχρονίζεται με το επίπεδο της σημερινής παγκόσμιας πρωτοπορίας. Ακούει κανείς; Ακρα του τάφου σιωπή. Ελα μωρέ, σου λέει. Ο κόσμος μόνο Τζούλια θέλει. Αγαπητοί μου, δεν είναι μόνοι οι πολιτικοί. Είναι ένα παχύδερμο, ακούνητο, τυμπανιαίο πτώμα που αργά, υπόγεια και καθημερινά μας κατεβάζει στον τάφο με την ένδειξη Ελλάς!

δημητρης δανικας / tovima.gr

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

πως τα παιδιά διαμορφώνονται μέσω της μουσικής

Ο Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου είναι ο χαρισματικός ιδρυτής του συστήματος νεανικών ορχηστρών που έχει αλλάξει ριζικά την ζωή χιλιάδων παιδιών στη Βενεζουέλα. Εδώ μοιράζεται μαζί μας την θαυμάσια ιστορία του και αποκαλύπτει την επιθυμία του για το βραβείου TED που θα μπορούσε να έχει μεγάλο αντίκτυπο στις ΗΠΑ και πέρα απ' αυτές.




view subtitles --> greek

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

"Εκάμαμεν επανάστασιν!"

Ρε συ, εδώ πρόκειται περί «θα τρελαθούμε εντελώς» δηλαδή! Να τα διαβάζεις και να κλείνεις ραντεβού με τον γκαβίατρο για καινούργια συνταγή γυαλιά. Να τ΄ακούς και να μην ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις (για να μη φανείς χαζός) ή να κουνήσεις συγκαταβατικά την κεφάλα (για να μη δείξεις χοντρόπετσος).


Ρε κοίτα που τελικά θα βγει σωστός και διορατικός ο φιλαράκος ο Μαρλαφέκας! «Τι ειναι ανησυχητικο εδω? Να σου πω. Αν η κυβερνηση ειναι χουντα και το ποπολο δεν θελει εκλογες, τοτε οντως ισχυει το "πουσαι Παπαδοπουλε" (οχι ο Αβρααμ) ή το all times classic "ο Ελληνας θελει βουρδουλα". Τουτεστιν, "βαρεθηκα να αποφασιζω ας ερθει καποιος να κανει οτι τον φωτισει ο Γιαραμπης”», αυτά μου είχε γράψει σχόλιο σε προηγούμενο ποστ και κοίτα να δεις που θα πέσει μέσα ο μπαγάσας!
Να καταγράψω ολίγα σκόρπια γεγονότα των τελευταίων ημερών (κάντο μήνα για να΄σαι μέσα) μπας και μου πεις εσύ τι να κάνω –να γελάσω ή να κατανοήσω συγκαταβατικώς;

Γεγονότο 1: Ο χοντρός και οι χοντράδες
Αχός πολύς έχει ακουστεί τον τελευταίο καιρό μετά τις διάφορες δηλώσεις Πάγκαλου. Ο οποίος Πάγκαλος δεν ξέρω τι ακριβώς δουλειά κάνει, αλλά είναι Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και μπράβο του –άμα έχει ειδικό βάρος ο άνθρωπος πόσο ν΄αντέξουν χωρίς αυτόν οι κυβερνήσεις; Έλεγα για τις δηλώσεις –λοιπόν, συμφωνώ απολύτως με τις δηλώσεις του Πάγκαλου για τις οποίες έγινε ντόρος στα κανάλια. Κι όχι μόνο συμφωνώ, αλλά τις θεωρώ τόσο προφανείς και χιλιοειπωμένες ώστε να ονομάζω όποιον διαφωνεί ή εκπλήσσεται στο άκουσμά τους «κάλπη του κερατά». Εξηγούμαι:

-Είπε ο Πάγκαλος οτι «μαζί τα φάγαμε τα λεφτά επειδή σας διορίζαμε στο Δημόσιο». Δίκιο βουνό (και συγνώμη για τον ατυχή ογκομετρικό παραλληλισμό σχετικά με τον άνδρα). Φάγανε λεφτά οι πολιτικοί και φαγώθηκαν λεφτά με τη διόγκωση του δημοσίου τομέα και με τις έξτρα αμοιβές που τσέπωναν κατά καιρούς οι κομματικοί ημέτεροι –αυτό το ξέρουν μέχρι και οι τουρίστες στα ρεπορτάζ του Alter. Μιλάμε για τα λεφτά του Δημόσιου Προϋπολογισμού –έτσι; Τώρα αν εσύ διαμαρτύρεσαι επειδή όντας δημόσιος έφαγες 10 ευρώ, την ώρα που ο υπουργέας έφαγε 10.000.000 -μην το κάνεις. Απλώς αποδεικνύεις το πόσο τσίπης υπήρξες που έκανες πλάτη στον υπουργέα για ένα δεκαρικάκι.

-Είπε ο Πάγκαλος οτι «τον κοπρίτη που διόριζαν με ρουσφέτι οι πολιτικοί στο δημόσιο τον φορτωνόταν τελικά το δημόσιο, επειδή ο κοπρίτης θα παραμείνει κοπρίτης». Διαφωνεί κανείς με αυτό; Κι αν ναι, γιατί υπάρχει η γενικευμένη άποψη οτι οι δημόσιοι υπάλληλοι τα ξύνουμε μέχρι να ματώσουν; Και μη μου πεις –δεν είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι κοπρίτες (άλλωστε, πρώτος εγώ το έχω χιλιοπεί). Είπε ο Πάγκαλος οτι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κοπρίτες; Δεν το είπε. Ποιος το είπε; Περίμενε λίγο και θα δεις.

-Είπε ο Πάγκαλος οτι «οι αγωνιστές του ’21 που απελευθέρωσαν τη χώρα ήταν αγράμματοι άνθρωποι, αμόρφωτοι, πολλοί από τους οποίους δεν γνωίρζαν καν ελληνικά, μιλούσαν κάποια ιδιώματα». Αν διαφωνείς με αυτό και μου αποδείξεις οτι ο Κολοκοτρώνης ήταν απόφοιτος του Γουέστ Πόιντ, ο Καραϊσκάκης είχε διατελέσει ΣΕΟ στην Μπάλκαν Μπανκ κι ο Νικηταράς έπινε τσάγια με τον Μπαμπινιώτη πριν αφαλοκόψει τους εχθρούς –τι να πω; Κι εγώ μαζί σου.

Παίξανε κι άλλη μια δήλωση Παγκάλου περί «φασιστών διαδηλωτών» αλλά δεν θέλω να τη σχολιάσω επειδή δεν κατάλαβα σε τι αναφερόταν. Αν εννοούσε τίποτα «αγανακτισμένους του Αγ. Παντελεήμονα» είχε δίκιο, αν εννοούσε όσους (λέγεται οτι) φωνάζανε έξω από τη ΜΑΡΦΙΝ «αφήστε τους να καούν τους απεργοσπάστες» θεωρώ οτι ο χαρακτηρισμός ήταν μετριοπαθής. Τουτέστιν εξαρτάται από την περίπτωση.

Γιατί τα έγραψα όλα αυτά; Επειδή, θείο, τα όσα είπε ο Πάγκαλος –Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ –διαστρεβλώθηκαν από τα κανάλια! Βγήκε και τα αποκάλυψε παύλα διαστρέβλωσε ένας διευθυντής του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ (ο οποίος μετά έπιασε δουλειά στη ΝΔ!) έγινε ο σχετικός ντόρος και τελικά; Ο κόσμος έμεινε με την εντύπωση οτι ο Πάγκαλος έχει δηλώσει «μαζί φάγαμε τα λεφτά στα ίσα, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κοπρίτες και οι αγωνιστές του ’21 ήτανε στούρνοι». Ερωτώ: αν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δεν μπορεί να περάσει τη θέση του στα κανάλια ακόμα κι όταν κάνει μπαμ οτι ο τύπος που τον διαστρέβλωσε ήταν στημένος –τότε τι γίνεται με τους υπόλοιπους απλούς πολίτες; Σε λίγο θα έρχεται ο ρεπόρτερ σπίτι σου και θα σου ξηγιέται: «βγες στις κάμερες και πες ότι σου’γραψα στο χαρτάκι αλλιώς θα πω οτι είσαι παιδεραστής, ανώμαλος κι ο δράκος του πάρκου –πακέτο 3 σε 1». Αυτά είναι λοιπόν τα ιδιωτικά ΜΜΕ που θα σπάγανε την κρατική προπαγάνδα; Συγνώμη, αλλά αν είναι έτσι, θα φάω μόνο τις πατάτες.

Γεγονότο 2: Η τρομοκρατία και η μυωπία είναι κληρονομικές παθήσεις.
Πιάσανε τις προάλλες μια κοπελίτσα οι μπάτσοι –της φορτώσανε κάτι κατηγορίες περί συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση (δεν κατάλαβα και καλά, η συγκεκριμένη τρομοκρατική οργάνωση είχε κάνει τίποτα ή τους πιάσανε πάνω που σχεδιάζανε την προκήρυξη; επειδή δεν θυμάμαι να προβλέπει νόμος οτι είναι παράνομο να γράφεις οτι θες να σκοτώσεις τον πάσα ένα ή να υπάρχει νόμος που απαγορεύει την καταγραφή διευθύνσεων δικαστών –αν ήταν έτσι ο Μπορίς Βιάν θα είχε φάει πολλάκις ισόβια και οι διαφημιστικές εταιρείες θα ήταν όλες γιάφκες). Είπε λοιπόν κάποιος μπάτσος στους δημοσιογράφους οτι η κοπελίτσα είχε μάνα στη RAF (όχι την αεροπορία –την οργάνωση) και πατέρα σκοτωμένο αντάρτη πόλεων, το πήρανε οι δημοσιογράφοι και το κάνανε Χόλυγουντ, μόνο αναπαράσταση με πραγματικούς ηθοποιούς δεν πρόλαβαν να στήσουν. Βγαίνει την άλλη μέρα η μούφα στη φόρα –ούτε μέλος οργάνωσης η μαμά, ούτε σκοτωμένος ο μπαμπάς. Αγανάκτησαν οι δημοσιογράφοι! «Δε ντρέπεται η αστυνομία να λέει τέτοια πράγματα και να μάς παραπλανεί; Αν το ξανακάνει αυτό το πράμα η αστυνομία θα φωνάξουμε την αστυνομία να τη συλλάβει!» Αναρωτιέμαι τώρα εγώ ο φίλος του Μαρλαφέκα: αν ρε λεβέντες έβγαιναν οι μπάτσοι και σας λέγανε οτι συνέλαβαν Γερμανό επιστήμονα ο οποίος τους δήλωσε οτι η ελληνική οικονομία πετάει στ΄αστέρια και εντός των ημερών θα αγοράσει τον κόσμο ολόκληρο, θα το γράφατε; Όχι δηλαδή αν είναι έτσι, τζάμπα μαλακίζεται ο Υπουργός Οικονομικών και δίνει συνεντεύξεις. Θα αρκούσε να στείλει το κείμενο στη ΓΑΔΑ με την εντολή «να βγει σαν διαρροή» -κι όλα πρίμα.

Γεγονότο 3: Το διάβασμα βλάπτει
Μεταδόθηκε από τα κανάλια και μάλιστα ασχολίαστο –πράγμα που με παραξένεψε. Βλέπεις, τα κανάλια σχολιάζουν μέχρι τιράντα ας πούμε, αυτό πώς το αφήσανε άνευ; Βρήκανε, λέει, στο σπίτι της παραπάνω Γερμανίδας κοπελίτσας κάτι προκηρύξεις τρομοκρατικών οργανώσεων. Όταν την πήγανε ανακριτή και εισαγγελέα –αν και δεν κατάλαβα ποιος ο ρόλος του εισαγγελέα στην προανάκριση –της είπαν περί προκηρύξεων. «Κυκλοφορούν παντού, στο ίντερνετ, στις εφημερίδες, δεν είναι μυστικές», απάντησε πολύ λογικά η κοπέλα. «Κι εσύ τι τις ήθελες;» ρωτάει η εξουσία. «Να τις διαβάσω», απαντάει (υποθέτω) η κοπελίτσα. «Δεν ξέρεις οτι απαγορεύεται να διαβάζεις τέτοια πράγματα;» ξηγιέται η εξουσία. Ε; Πώς; Πότε; Και γιατί; Έχω διαβάσει κι εγώ διάφορες προκηρύξεις και μάλιστα έχω αποθηκεύσει μία τώρα που μιλάμε επειδή θέλω να την σχολιάσω αμέσως παρακάτω. Είμαι παράνομος; Πες μου γιατρέ μου –να χαρείς! Και τι λέει περί αυτού ο Πάνος Σόμπολος που βιάστηκε να της κληροδοτήσει τη μισή ευρωπαϊκή τρομοκρατία; Τίποτα δε λέει -περιμένει να επιβεβαιώσει την είδηση, υποθέτω.

Γεγονότο 4: Μπόμπα χαρακίρι με διπλό πιπίνι
Η προκήρυξη που ανέφερα παραπάνω. Με υπογραφή «Αντάρτικος Σχηματισμός Λάμπρος Φούντας». Βάλανε, λέει, μια βόμβα έξω από το σπίτι της Καλλιόπης Σπανού, πάω παρακάτω να διαβάσω το περί τίνος πρόκειται γιατί δεν είχα την τιμή να γνωρίζω την κυρία:
«Η Καλλιόπη Σπανού είναι η διάδοχος του Γιώργου Καμίνη στη θέση του συνήγορου του πολίτη.Μιας διορισμένης "ανεξάρτητης" αρχής που έχει σαν αποστολή της την ελαχιστοποίηση των τριβών μεταξύ καθεστώτος και κοινωνίας,δεν είναι τίποτε άλλο δηλαδή από το λάδι ανάμεσα στα γρανάζια της κρατικής μηχανής.
Να γνώριζετε κάλα όλοι εσείς οι ευυπόληπτοι "κύριοι"και "κύριες" ,την ώρα που χτίζετε καριέρες ως μίζεροι στυλοβάτες και υπαλλιλίσκοι,την ίδια ώρα στήνονται πολιτικά στρατοδκεία,σύντροφοί μας βασανίζονται,διώκονται,φυλακίζονται,οι φιλικές σχέσεις ποινικοποιούνται και η σφραγίδα των αντιτρομοκρατικών διατάξεων πέφτει πάνω σε κάθε κόμματι που αντιστέκεται και δρα».
Μά΄στα κύριος! Της βάλανε μπόμπα επειδή έγινε Συνήγορος του Πολίτη και χτίζει καριέρα! Επειδή δουλεύει σε μια «ανεξάρτητη» διορισμένη Αρχή η οποία έχει σαν αποστολή της την ελαχιστοποίηση των τριβών μεταξύ καθεστώτος και κοινωνίας! Και στα δημόσια νοσοκομεία πάντως –μη νομίζεις. Η περίθαλψη των απόρων εκεί αποσκοπεί, στην ελαχιστοποίηση των τριβών. Και το επίδομα ανεργίας, γι΄αυτό το δίνουν. Και τα βιβλιάρια υγείας και όλα! Άρα; Επόμενη βόμβα σε σπίτι γιατρού και μετά σε υπάλληλο του ΟΑΕΔ ή του ΙΚΑ; Εντάξει –κάντο διευθυντής το υπάλληλος, για να χτυπηθεί στην καρδιά του το σάπιο σύστημα.
Γεγονότο 5: Χάιλ Λεωνάιντας!
Χαιρέτησε, είδα, φασιστικά ο Μιχαλολιάκος ο Χρυσαυγίτης στο Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων. Και μετά ξαναχαιρέτησαν κάτι άλλοι Χρυσαυγίτες –σιγά το νέο, θα πεις. Μη βιάζεσαι, θα σου συστήσω. Διότι το θέμα δεν είναι οτι οι Χρυσαυγίτες είναι φασίστες, το θέμα είναι πώς άρχισε να κυκλοφορεί η άποψη: δεν είναι ναζιστικός ο χαιρετισμός, οι Ναζί τον είχαν κλέψει από τους Σπαρτιάτες!!! Μη γελάς ρε μαλάκα –αλήθεια κάποιοι το ισχυρίζονται.
Εγώ λοιπόν, ο καλόβολος άνθρωπος, να παραβλέψω οτι δεν υπάρχει η παραμικρή μαρτυρία περί σπαρτιάτικου χαιρετισμού αυτού του τύπου και η μόνη «απεικόνιση» που έχουμε είναι ένας αναγεννησιακός πίνακας (τότε που η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία ξαναχαρασσόταν ή παραχαρασσόταν, διαλέγεις και παίρνεις). Ας υποθέσω λοιπόν οτι τον ναζιστικό χαιρετισμό τον είχανε ψωμοτύρι στη Σπάρτη: «Χάιλ Λεωνάιντας», «Ζιγκ Χάιλ χίντιους Νάιτμεαρ», κάπως έτσι. Αυτό τι θα συνεπαγόταν δηλαδή;
Οι Αρχαίοι Σπαρτιάτες κυκλοφορούσαν με χλαμύδες μίνι σαν την Έλενα Ναθαναήλ τη δεκαετία του ’70, αυτό σημαίνει οτι αν αρχίσει να κυκλοφορεί έτσι αεράτος αύριο ο Ελληνολάτρης δεν θα τον κλείσουν τσιφ στο Δαφνί; Ή να στο πάω αλλιώς –οι Σπαρτιάτες για να σκληραγωγούνται καθόντουσαν και έτρωγαν βρωμόξυλο, άρα να πηγαίνουν οι Χρυσαυγίτες στην πλατεία στα Εξάρχεια και να στήνονται καταμεσής φωνάζοντας: «βαρούτε να σκληραγωγηθώ»;
Διάβασα κι έναν μαλάκα σχολιαστή να παραλληλίζει: «αν είναι προσβλητικός ο ναζιστικός χαιρετισμός, τότε το ίδιο προσβλητικός είναι κι ο χαρακτηρισμός ‘σύντροφε’ μεταξύ των αριστερών». Σωστός; Υπέροχος! Επίσης να προσθέσω οτι «Η συντροφιά του Δαχτυλιδιού» ήταν τελικά κρυφοκομμουνιστική ταινία, τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια που χρησιμοποιούν ευρέως τον όρο «σύντροφος» είναι απευθείας απόγονοι του Στάλιν και πάει λέγοντας!

Γεγονότο 6: Η απερίφρακτη βλακεία
Έγινε, λέει, κάποιο γκάλοπ όπου το 80% των ερωτώμενων συμφωνεί με τον φράχτη στον Έβρο! Δηλαδή ως κοινωνία γουστάρουμε τη συγκεκριμένη ενέργεια! Ένα φράχτη που στήνεται για να δηλώσουμε σα χώρα: «εμείς τα φυλάμε τα σύνορά μας» (χωρίς ουσιαστικά να λαμβάνουμε άλλο μέτρο φύλαξης) και να ανεβάσουμε έτσι τις αμοιβές των τύπων που περνάνε κόσμο εντός Ελλάδας! Δεν με ενδιαφέρει η μέθοδος με την οποία έγινε η συγκεκριμένη έρευνα, αλλά αν έχει έστω και την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα....

Τότε έφτασε ο καιρός να βγει η σχετική προκήρυξη στο e-government: «Αποστείλατε βιογραφικά για την κάλυψη θέσης δικτάτορα, απαραίτητα προσόντα: χαμηλό ύψος –υψηλό κόμπλεξ, άριστη γνώση της καθαρεύουσας και σκοροφαγωμένος μύσταξ. Αμοιβές υψηλές, συνταξιοδότηση εγγυημένη». Όχι τίποτα άλλο, να υπάρξει επιτέλους αξιοκρατία και σ΄αυτόν τον τομέα ρε παιδί μου –να μη μας καβαλήσει ο πρώτος τυχαίος ίλαρχος!

http://themotorcycleboy.blogspot.com/

και τα σχολια εδω

Δεν πληρώνω ισοπέδωση

Έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς τις δράσεις, αλλά και τη σημασία του «Κινήματος κατά των διοδίων» (ΚΚΔ). Όχι για το καθεαυτό αντικείμενό του, αλλά γιατί οι επιρροές και οι δράσεις του αναδεικνύουν τον λόγο που πολλές θετικές, αυθόρμητες κινήσεις πολιτών ενώ ξεκινάνε με σωστές θέσεις και προς τη σωστή κατεύθυνση, στην πορεία αλλοιώνονται. Είτε επειδή δεν είναι σωστά οργανωμένες, είτε επειδή σε αυτές παρεισφρέουν άλλες ομάδες ή πολιτικές οργανώσεις που έχουν διαφορετικές αντιλήψεις (ή συμφέροντα) για την καθεαυτό δράση, αλλοιώνοντας τον αρχικό χαρακτήρα και υποβαθμίζοντας τελικά την εν λόγω δράση.


Το σύντομο ιστορικό του ΚΚΔ ξεκινάει λίγα χρόνια πριν, κυρίως από την εθνική οδό Κορίνθου – Πατρών η οποία είχε αναδειχθεί ως ένας από τους πιο επικίνδυνους δρόμους της χώρας με δεκάδες θύματα σε ετήσια βάση. Το κυρίως σκεπτικό για την μη πληρωμή διοδίων επικεντρώθηκε στο γεγονός ότι ο συγκεκριμένος δρόμος δεν πληρούσε τις προδιαγραφές για τη λειτουργία διοδίων. Ήδη από το 1993, η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε θέσει κάποιες γενικές προδιαγραφές για τον ορισμό του «αυτοκινητόδρομου», ενώ το 1998, με την απόφαση 1999/62/EC (DIRECTIVE 1999/62/EC OF THE EUROPEAN PARLIAMENT AND OF THE COUNCIL of 17 June 1999 on the charging of heavy goods vehicles for the use of certain infrastructure), και ειδικά στο άρθρο 7, ορίζονται κάποιες γενικές προαπαιτήσεις για την εγκατάσταση διοδίων σε δρόμους. Το ΚΚΔ ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο, όταν τα ήδη υπάρχοντα διόδια μεταβιβάστηκαν από το Ταμείο Εθνικής Οδοποιίας στην ανάδοχο εταιρία που κατασκευάζει το νέο τμήμα Κορίνθου-Πατρών, δηλαδή την «Κ/Π Ολυμπία Οδός Α.Ε.». Το σκεπτικό ήταν ότι εφόσον τα διόδια εισπράττονται από ιδιώτη πλέον και όχι από το Δημόσιο, προκειμένου να επιβληθεί πρόστιμό θα έπρεπε ο ιδιώτης να κινηθεί δικαστικά, όπου τελικά ο «παραβάτης» θα αθωωνόταν λόγω της ευρωπαϊκής νομοθεσίας˙ μια διαδικασία δηλαδή, που στην τελική δεν θα συνέφερε την ανάδοχο εταιρία.

Το ΚΚΔ σύντομα επεκτάθηκε και στην Αθηνών – Λαμίας, έχοντας ως βάση την καρμανιόλα στο «πέταλο του Μαλιακού», αλλά και την κατασκευή υπερβολικών σταθμών διοδίων κατά μήκος ολόκληρης της διαδρομής Αθηνών – Θεσσαλονίκης. Οι νέοι παράπλευροι σταθμοί σχεδόν σε ολόκληρη την Αττική μέχρι το Σχηματάρι, αλλά και η απουσία εναλλακτικών διαδρομών για τους κατοίκους ορισμένων σημείων ανέβασαν φυσικά τις αντιδράσεις, και το ΚΚΔ ήταν πλέον ώριμο φρούτο.

Το αποκορύφωμα ήρθε πριν λίγο καιρό, όπου ο Δήμαρχος Στυλίδας κ. Απόστολος Γκλέτσος προέβη στις γνωστές ενέργειες, οι οποίες με τη σειρά τους «ενέπνευσαν» το ΠΑΜΕ να προβεί σε συμβολικές καταλήψεις όλων των σταθμών διοδίων της χώρας για κάποιες ώρες, τον κόσμο γενικότερα να ιντριγκάρεται από το «τζαμπέ» της όλης υπόθεσης και τα γνωστά παπαγαλάκια να λένε τα τετριμμένα περί μεγάλο-εργολάβων, υπόγειων συμφερόντων κλπ.

Σε όλη αυτή την σύντομη ιστορική διαδρομή, συνέβη το εξής. Μία ιδέα που στηριζόταν σε σωστές βάσεις, παραποιήθηκε κατά το δοκούν από πολίτες, ή άλλα κινήματα, ανάλογα με τις τοπικές ή πολιτικές ανάγκες, προκειμένου στο τέλος να βγει ένας αχταρμάς ιδεών που τελικά δεν έχει καμία συνοχή, εκτός από το ισοπεδωτικό «δεν πληρώνω διόδια». Γενικώς και αορίστως. Μπορεί οι οδηγοί της Κορίνθου – Πατρών να ρισκάρουν τη ζωή τους, αλλά ο λόγος που μπορούν να αρνηθούν να πληρώσουν διόδια δεν είναι ίδιος με αυτόν των κατοίκων της Στυλίδας που δεν εξυπηρετούνται από παράπλευρο οδικό δίκτυο, ο οποίος με τη σειρά του δεν είναι ίδιος με αυτόν των οδηγών της Λάρισας - Θεσσαλονίκης που πληρώνουν διόδια σχεδόν κάθε 50 χιλιόμετρα, και που στην τελική όλα αυτά δεν έχουν άμεση σχέση με την ανικανότητα του Κράτους να διαχειριστεί σωστά τις ΣΔΙΤ για το εθνικό οδικό δίκτυο. Ένα καλό παράδειγμα είναι αυτό το κείμενο, το οποίο έχει σωστή νομική ανάλυση και δικαίως καλεί τους κατοίκους των περιοχών από τις Αφίδνες μέχρι τον Ωρωπό να αντιδράσουν. Ταυτόχρονα όμως, η ίδια ιστοσελίδα παρακινεί καθολική άρνηση πληρωμής διοδίων, ακόμα και σε αυτά που βρίσκονται σε αυτοκινητόδρομους που πληρούν τις προδιαγραφές της Ε.Ε., αλλά και που έχουν νομική υπόσταση να λειτουργούν κανονικά.

Είναι σωστό να υπάρχουν κινήματα αντίδρασης απέναντι σε κακοδιαχείριση ή παρανομίες του Κράτους. Τα κινήματα αυτά υποδηλώνουν μία ζωντανή κοινωνία που δεν αφήνει περιθώριο στην αυθαιρεσία της κάθε είδους εξουσίας. Είναι σημαντικό όμως η φωνή αυτών των κινημάτων να είναι ενιαία, σοβαρή, ισορροπημένη και με σαφή λόγο. Διαφορετικά, είναι καταδικασμένη να ευτελίζεται και σταδιακά να ενσωματώνεται στη γνωστή ελληνική κακοφωνία του όχλου ή οποία ούτε άξια προσοχής είναι, ούτε αφορά κανέναν στην τελική.

http://ellinaki.blogspot.com/

Ενεργειακό πιστοποιητικό: μια λυπηρή μαρτυρία

Το σχέδιο ήταν να πουλήσω το πατρικό μου διαμέρισμα - οι υποψήφιοι αγοραστές βρέθηκαν και ξεκίνησε το γραφειοκρατικό σκέλος της μεταβίβασης. Στο σημείο αυτό, κι ενώ είχαμε προσπεράσει πολλές δυσκολίες είδα να ορθώνεται εμπρός μου μια ακόμη μπάρα - η έκδοση ενεργειακού πιστοποιητικού.

Από τη στιγμή που η συμβολαιογράφος μας είπε, ότι από 9/1 χρειάζεται πλέον και αυτό το πιστοποιητικό για να γίνουν τα συμβόλαια, άρχισε η έρευνα. Μεσίτες, συμβολαιογράφοι, δικηγόροι και δημόσιοι λειτουργοί αναζητήθηκαν και ρωτήθηκαν, πλην όμως δήλωσαν αδυναμία εξυπηρέτησης – ωσότου ήρθε το φώς. Η αναζήτηση έγινε ηλεκτρονικά, κλικάροντας διαδοχικά στα ακόλουθα λήμματα: ypeka.gr, επιθεώρηση, ενεργειακή επιθεώρηση, μητρώο ενεργειακών επιθεωρητών. Τη στιγμή ακριβώς που, μεταμελημένη για τα παρωχημένα μου αντανακλαστικά (όπως είναι η προσφυγή στο δίκτυο γνωριμιών), απέδιδα στην πολιτεία τα εύσημα για την απλή ηλεκτρονική διαδικασία, ήρθε το καίριο πλήγμα. Ο ενεργειακός επιθεωρητής στον οποίο τηλεφώνησα, μου έστειλε με φαξ τα έγγραφα που χρειαζόταν από μένα. Χάριν ακρίβειας σας τα αντιγράφω:

1. ιδιοκτησιακό καθεστώς του κτιρίου ή κατοικίας (αριθμός ιδιοκτησιών, αριθμός ιδιοκτητών).
2. Πίνακας χιλιοστών.
3. Πλήρη στοιχεία του ιδιοκτήτη (ΑΦΜ, ΔΟΥ).
4. Κωδικός Αριθμός Εθνικού Κτηματολογίου (ΚΑΕΚ) στην περίπτωση που το κτίριο έχει ενταχθεί στο Εθνικό Κτηματολόγιο.
5. Δήλωση και Κωδικός Ιδιοκτησίας Εθνικού Κτηματολογίου.
6. Αρχιτεκτονικά σχέδια ως κατασκευασθέν σε ηλεκτρονική μορφή.
7. Ηλεκτρομηχανολογικά σχέδια ως κατασκευασθέν σε ηλεκτρονική μορφή.
8. Μελέτη θερμομόνωσης κατατεθειμένη στην Πολεοδομία σε ηλεκτρονική μορφή.
9. Πίνακας Κατανομής Δαπανών κεντρικής θέρμανσης.
10. Οικοδομική Άδεια.
11. Τοπογραφικό σχέδιο σε ηλεκτρονική μορφή
12. Ύπαρξη ηλιακών κατόπτρων (τετραγωνικά μέτρα)
13. Ύπαρξη κλιματιστικών μονάδων (split).
14. Φωτογραφίου του κτιρίου σε ψηφιακή μορφή που να διακρίνεται η ιδιοκτησία ή το διαμέρισμα
15. Τιμολόγια ενεργειακών καταναλώσεων του κτιρίου ή κατοικίας της τελευταίας τριετίας (ΔΕΗ, Φυσικό αέριο, πετρέλαιο, ξύλα)
16. Φύλλο συντήρησης και ρύθμισης της κεντρικής θέρμανσης της τελευταίας τριετίας (συντήρηση καυστήρα)
17. Πλήρη στοιχεία επικοινωνίας του υπευθύνου του κτιρίου (διαχειριστής) ή της κατοικίας (ιδιοκτήτης).

Στο φαξ υπήρχε ακόμη η υποσημείωση πως «σε περίπτωση που δεν υπάρχουν σχέδια (αρχιτεκτονικά, ηλεκτρομηχανολογικά, μελέτη θερμομόνωσης), θα πρέπει να γίνει αυτοψία από τους ενεργειακούς επιθυεωρητές και αποτύπωση των σχεδίων».

Φυσικά, στον αύξοντα αριθμό 5 γέλασα, στον αριθμό 10 αγανάκτησα και στον αριθμό 17 έπεσα σε περισυλλογή. Για τη σωτηρία της ψυχής μου ασχολήθηκα εκτενέστερα με το θέμα και ανακάλυψα ότι: η έκδοση ενεργειακού πιστοποιητικού αποτελεί ερωπαϊκή οδηγία, άρα ήταν μια υποχρέωση στην οποία έπρεπε να ανταποκριθεί η Ελλάδα και αφορά τόσο την ιδιοκτησία (από 9/1) όσο και την ενοικίαση (από 1/7) ακινήτων άνω των 50 τ.μ. Επίσης κατάλαβα, ότι σε αυτή τη φάση και για μερικά χρόνια το εν λόγω πιστοποιητικό έχει ένα «γνωμοδοτικό» χαρακτήρα – αποτυπώνει δηλαδή την κατάσταση ως έχει, χωρίς να γεννάται η υποχρέωση του ιδιοκτήτη να προβεί σε μετατροπές του ακινήτου του. Είναι ακόμη λογικό η έκδοση των πιστοποιητικών να παραπέμπεται στην ελεύθερη αγορά των μηχανικών – συγκεκριμένα, σε ένα μητρώο που είναι «ανοιχτό» σε όλους τους μηχανικούς, εφόσον συγκεντρώνουν ορισμένα προαπαιτούμενα. Είναι τέλος λογικό, να αναζητείται η ενεργειακή εικόνα των ακινήτων, άρα να απαιτούνται ορισμένα έγγραφα – ανάλογα των οποίων απαιτούνται έτσι κι αλλιώς για τα συμβόλαια μεταβίβασης ακινήτων.

Όμως: 1) αν για την έκδοση ενός πιστοποιητικού απαιτούνται άλλα 17, κάτι στραβό υπάρχει στη διαδικασία. Πρόκειται για έναν εξόφθαλμο παραλογισμό που δεν χρήζει περαιτέρω σχολιασμού. 2) ποια είναι η λογική της δημιουργίας «φακέλλων», όταν όλες σχεδόν οι υπηρεσίες έχουν ηλεκτρονικοποιηθεί και όταν έχουν διαμορφωθεί οι βάσεις δεδομένων; Γιατί να προσκομίσω εγώ «βεβαίωση κτηματολογίου» ή «τιμολόγια της ΔΕΗ», όταν υπάρχουν διαθέσιμα στα αρχεία του κτηματολογίου και της ΔΕΗ; Στο φινάλε, ποιός είναι ο λόγος της ηλεκτρονικοποίησης-ψηφιοποίησης, αφού οι διαδικασίες παραμένουν στο παλαιό μοντέλο και αφού οι δημόσιες υπηρεσίες δεν αξιοποιούν τα υλικά που διαθέτουν προχωρώντας σε συνέργειες, παρά διατηρούν τις παλαιές διαδικασίες απαιτώντας από τους πολίτες την υποβολή «φακέλων»; 3) Αυτή είναι η fast track διαδικασία, που θα διευκολύνει την κινητικότητα στην αγορά ακινήτων; Δεν είδε κανείς απ΄το αρμόδιο υπουργείο τον παραλογισμό του πράγματος (που, σημειωτέον, δεν προκύπτει απ΄το Προεδρικό Διάταγμα) και δεν σήμανε συναγερμό για να μην εκφυλιστεί μια διαδικασία που ορθά θεσπίστηκε, που έχει νόημα και που υπηρετεί ένα σωστό στόχο; Ή μήπως, κανείς δεν φαντάζεται ότι είναι θέμα ημερών η δημιουργία μιας νέας «αγοράς» έκδοσης ενεργειακών πιστοποιητικών, με άλλα λόγια ένα παραμάγαζο όπου το χαρτοβασίλειο θα παραδίδεται εντός φακέλου σε 24 ώρες, έναντι αντιτίμου και άνευ απόδειξης; 4) Γιατί ενεργοποιείται η έκδοση ενεργειακού πιστοποιητικού πάνω στη διαδικασία των μεταβιβάσεων ή των ενοικιάσεων και δεν αποτελεί υποχρέωση της διαχείρισης, που θα πρέπει να εφαρμοστεί σε ένα εύλογο διάστημα – όπως συνέβη λ.χ. με την αλλαγή των ανελκυστήρων; Με άλλα λόγια, γιατί θα πρέπει εγώ, ο συναλλασσόμενος, να καταβάλλω το τίμημα για τη συμπλήρωση ενός φακέλλου, πάνω στον οποίο θα πατήσουν και οι λοιποί ένοικοι όταν βρεθούν στην αντίστοιχη ανάγκη – «άσε μας ένα αντίγραφο του φακέλλου στη διαχείριση να υπάρχει» μου είπαν οι συγκάτοικοι... Και 4) είναι τόσο αδύνατο τελικά να υπηρετείται ένας σωστός στόχος από μια απλή διαδικασία και να μην υπονομεύεται από μιαν εσφαλμένη μεθοδολογία, η οποία ωθεί με τη σειρά της τον νηφάλιο άνθρωπο να μετατρέπεται σε ψυχωσικό και τον οπαδό μιας ιδέας να γίνεται φανατικός πολέμιός της; (Το ερώτημα είναι ρητορικό, γιατί η απάντηση είναι προφανής – ναι, είναι αδύνατο...)

της Χριστίνας Πουλίδου / protagon.gr


Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Someday, maybe I Won't Mind



Θυμάμαι, καλοκαίρι πριν πάω 3η λυκείου, τον Γαβριήλ σε μια εντελώς περίεργη πρόβλεψη αυτού που περίμενε ως ωριμότητα, να λέει "ενταξει, hiphop θα ακούμε μέχρι πότε; μέχρι τα 23 μας;" . Εγώ απ' τη μεριά μου, που θεωρούσα κακό το να γράφεις με μολύβι και όποια ερωτευόμουν πίστευα πως θα την αγαπάω με προδομένο πάθος μέχρι το τέλος του κόσμου, είχα ψιλοχαλαστεί με την απιστία του ξαδέρφου μου και μέσα μου έδινα όρκους trueοσύνης, οτι μια ζωή θα ακούω hiphop και οτι όλες οι αλλες μουσικές υπαρχουν για να τις σαμπλάρουμε και κυριως οτι μια ζωή θα φτιαχνω hiphop και μια μερα θα αγοραζα και σαμπλερ για να το φτιαχνω οπως οι μεγαλοι.


Οταν 2 χρονια μετα ηρθε εκεινη η αγια στιγμη που μου κανε δωρο ο πατερας μου το πρωτο μου σαμπλερ, αφηνοντας στην ακρη της αιματηρες προσπαθειες να φτιαχνω κομματια που δε κλωτσανε πολυ με το play-pause-rec απ τα κασετοφωνα μου, ειχα ηδη αφησει στο πλάι και λιγα απ τα κολληματα μου και δοκιμαζα να φτιαξω και καποια πιο "περιεργα" πράγματα΄ εξάλλου ειχα αγοράσει και το how to operate with a blown mind των lo-fidelity all stars, κατι συνεβαινε και με τους radiohead τοτε, δεν ηθελε και πολυ. Μεσα στα χρονια που ηρθαν πηρα ενα midi keyboard για να παιζω και δικες μου μελωδιες, καποια μικρα παλια keyboards, κι αλλο ενα σαμπλερ, καποια πεταλακια και παντα ψιλοεψαχνα τι παιζει στο χωρο των softsynths.

Για να μην μακρυγορω, ακομη δεν εχω καταλαβει τι εγινε απο τοτε που ελεγα "α μωρε μ' αρεσει να φτιαχνω καμια μουσικουλα που και που" μεχρι την στιγμη πριν δυο χρονια, που συνειδητοποιησα πως πλεον το υλικο που ειχα στα χερια μου μ' αρεσε αρκετα ωστε να θελω να το μοιραστω με κοσμο. Απο τα δεκατέσσερα κομματια που ειχα ξεχωρισει τοτε, πεταξα πολλα τελικα, στην πορεια προεκυψαν μερικα καινουρια και περασα ουσιαστικα τον τελευταιο μισο χρονο πριν μπω στο στρατο να κοβω, να ραβω, να προσθετω κατι εδω, να βγαζω κατι απο κει και να προσπαθω να φτασω στην εικονα αυτου του συνολου που ειχα στο μυαλο μου ως τον "πρωτο μου δισκο".

Τα 9 κομματια που αποτελουν το "Someday, maybe i won't mind" στο κεφαλι μου είναι ενα μιγμα απο όλα οσα με κανανε οτι ειμαι ως σημερα και με αγαπη και ευγνωμοσυνη θελω να βγαλω απο μεσα μου για να παω παρακατω.

Ευτυχως ειναι πολλοι οσοι με εχουν στηριξει στα διαφορα πραγματα που κατα καιρους φτιαχνω, απο φιλους, απο μουσικους, απο ανθρωπους που κανανε χρησιμοτατες κριτικες' απο μικρος ενιωθα τυχερος για πολυ κοσμο απ το περιβαλον μου, αλλα χωρις πολλα-πολλα, πανω απ' ολους ευχαριστω τον βασίλη για την συγκινητικη του πιστη.

Το "Someday, maybe i won't mind" υπαρχει ολοκληρο για streaming εδώ, και μπορεις να το κατεβασεις μαζι με το booklet του, πληρωνοντας τουλαχιστον ενα ευρω.

http://panpan111.blogspot.com/

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Σσσστ ! Η Ελλάδα κοιμάται...

Διασχίζοντας σπασμένα πεζοδρόμια κάτω από κακόσχημα και ασυντήρητα αιωνόβια κτίρια παρατηρώ τα άδεια μαγαζιά που συνεχίζουν να νοικιάζονται και τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει περισσότερα. Ανθρωποι που έχασαν τις δουλειές τους δεν κινούνται πια με τα ΙΧ τους στους δρόμους της Αθήνας τα ξημερώματα, ξυπνούν αργά και περνούν το πρωϊνό τους στο σπίτι ξεφυλλίζοντας βαριεστημένα τις γνωστές αναιμικές αγγελίες. Σαν αποτέλεσμα οι δρόμοι έχουν γεμίσει παροπλισμένα ΙΧ των οποίων οι ιδιοκτήτες δεν έχουν πια λόγο μετακίνησης αν όχι και λόγο ύπαρξης...

Σκέψεις με την κίνηση έκανα και παλιότερα. Αναρρωτιόμουνα τι ποσοστό από όλους αυτούς τους ανθρώπους που κινούνται με τα αυτοκίνητά τους στους δρόμους της Αθήνας (προκαλώντας μποτιλιαρίσματα και κυκλοφοριακό χάος) κάνουν κάποια αληθινά παραγωγική εργασία και πόσοι από αυτούς είναι απλά κοινωνικά παράσιτα κάνοντας τον "μεσάζοντα". Ομως τα πράγματα τα τελευταία χρόνια χειροτέρεψαν και από κεί που είχαμε "παραγωγικούς" και "μεσάζοντες" έχουμε πλέον εργαζόμενους και ανέργους. Πολλούς ανέργους.

Μπαίνω στο μάρκετ. Οι τιμές έχουν πάρει εδώ και χρόνια την ανηφόρα σε μια χώρα που βρίσκεται στην εντατική. Οπου κοιτάξεις γύρω σου διαπιστώνεις την κατεπείγουσα ανάγκη για ΔΟΥΛΕΙΑ για ΠΑΡΑΓΩΓΗ και ταυτόχρονα τις βαριές συνέπειες μιας βαριάς ΑΝΕΡΓΙΑΣ που συνεχώς μεγαλώνει. Στο ταμείο του μάρκετ πληρώνω είκοσι ευρώ για δυό μαλακίες που αγόρασα.

Προσπαθώ να καταλάβω ΓΙΑΤΙ σε μια χώρα που χρειάζεται επειγόντως ΕΡΓΟ - ίσως περισσότερο έργο από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης, έχει πέσει τέτοια επιδημία ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ των πάντων. Ποιά φοβερή αρρώστια έχει έρθει στην άλλοτε ζωηρή πατρίδα μας και την έχει καταντήσει έτσι; Ανθρωποι με δύο πόδια και με δύο χέρια, άνθρωποι που "στίβουνε την πέτρα με τη γροθιά τους" όπως θάλεγε η γιαγιά μου, να έχουν κυριολεκτικά ΑΠΟΒΛΗΘΕΙ από το αναθεματισμένο μας σύστημα και να περνούν το χρόνο τους στο περιθώριο της παραγωγής, από καναπέ σε κρεββάτι, σαν άτομα με ειδικές ανάγκες, και ταυτόχρονα η πόλη αυτή, η χώρα ολόκληρη δηλαδή, να έχει τόσο μεγάλη ανάγκη παραγωγικού έργου; Τι βαριά κατάρα για τον τόπο και τι τρανή ομολογία πολιτικής και κοινωνικής αποτυχίας κάθε εξουσίας στο συντονισμό ικανών ανθρώπων που σπρώχνονται σαν τιμωρημένοι προς την ανικανότητα...
Βλέπω με θλίψη μια Αθήνα αισθητικά παρατημένη από τους ίδιους τους κατοίκους της - μια πόλη που δεν διεκδικεί πια καμμιά θέση ανάμεσα στις άλλες αξιοπρεπείς πρωτεύουσες χωρών της Ευρώπης - μια πόλη της οποίας οι πολυκατοικίες μοιάζουν με γκρίζα μισομπαλωμένα ρούχα από τη δεκαετία του 50 με τη θλιβερή εικόνα της χαριστικά αποτελειωμένη από τους χιλιάδες μίζερους μετανάστες που τη βυθίζουν καθημερινά όλο και περισσότερο στα χρώματα της φτώχειας.

Μέσα στα γκρίζα διαμερίσματα με τις βρώμικες τέντες φαντάζομαι ανέργους κάθε ηλικίας να πετάνε τον παραγωγικό χρόνο τους στα σκουπίδια - άλλοι καθαρίζοντας για πολλοστή φορά το πάτωμα, άλλοι μαγειρεύοντας, άλλοι ξεφυλλίζοντας, άλλοι χαζεύοντας τις πρωϊνές αηδίες της τηλεόρασης. Σκέφτομαι όλο αυτό το ανθρώπινο δυναμικό, την ισχύ, τα εργατικά χέρια, τη φυλακισμένη θέληση, τα χαμένα όνειρα, και ονειρεύομαι τη μέρα που κάποια αόρατη δύναμη θα τα μαζέψει, θα τα συντονίσει να πιάσουν την Αθήνα, την Ελλάδα ολόκληρη και να την κάνουν καινούργια!

Το όνειρό μου όμως χάνεται στη σκέψη πως η πορεία, το μέλλον μιας χώρας, τελικά δεν καθορίζεται από τις ανάγκες των κατοίκων της αλλά από της ανάγκες της εξουσίας της...

demotivator /lifo.gr

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

James Taylor: Δεν έχω υπόψη μου αν υπήρξαμε πολύ σημαντικοί, αλλά...

James, πες μας τα τελευταία νέα για τους James Taylor Quartet την τρέχουσα χρονική περίοδο. Τι έχετε κάνει από τότε που κυκλοφόρησε το ευρείας κριτικής αποδοχής άλμπουμ σας, New World;

Το 2011 είναι η 25η επέτειός μας! Προγραμματίζουμε έτσι μια μεγάλη τουρνέ, καθώς και μία εμφάνιση στο Royal Albert Hall, στο Λονδίνο. Επίσης, ηχογραφούμε έναν καινούργιο δίσκο.

Τι θυμάσαι από τις ημέρες με τους Prisoners και από την εποχή που ηχογραφούσες το ντεμπούτο των James Taylor Quartet, Mission Impossible;
Έχω πολύ καλές αναμνήσεις από τις περιοδείες με τους Prisoners. Ήταν μια σχετικά «άγρια» περίοδος και έχω να θυμάμαι πολλές πλάκες… Το Mission Impossible τώρα αποτέλεσε ουσιαστικά μια προέκταση της μουσικής των Prisoners. Ο ήχος του ήταν αρκούντως ροκ!

Πιστεύεις ότι, πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το συγκρότημά σου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη γέννηση και εξάπλωση του acid jazz ιδιώματος;
Δεν έχω υπόψη μου αν υπήρξαμε πολύ σημαντικοί, αλλά αυτό που σίγουρα γνωρίζω είναι ότι πάντοτε είχαμε πολυάριθμο κοινό σε όλο τον κόσμο. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πώς συνέβη κάτι τέτοιο, αφού η μουσική μας είναι αρκετά περίεργη. Πάντοτε ήταν ένα μίγμα διαφόρων τάσεων: λίγο τζαζ, λίγο ροκ…

Ποιες άλλες μπάντες και ποιοι άλλοι καλλιτέχνες πιστεύεις ότι συντέλεσαν στο να εξαπλωθεί η acid jazz;
Θα έλεγα τους Jamiroquai και τους Brand New Heavies. Αμφότεροι επέδρασαν αρκετά στην εξάπλωση του είδους.

Επιστροφή στο παρόν, με το κουαρτέτο να έχει εξελιχθεί σε σεξτέτο (τουλάχιστον για το τελευταίο σας άλμπουμ). Πόσο επιτακτική υπήρξε μια τέτοια αλλαγή για τον ήχο σας; Δώσε μας λίγες πληροφορίες και για τη νέα σας τραγουδίστρια, την Yvonne Yanney.

Παραμένουμε ακόμα ουσιαστικά ένα κουαρτέτο, απλά, όποτε κρίνεται αναγκαίο (όπως στο τελευταίο άλμπουμ), προστίθενται νέοι μουσικοί –είτε στα πνευστά, είτε μια soul φωνή. Η Yvonne Yanney διαθέτει μια πολύ δυνατή φωνή και μια εξίσου δυναμική σκηνική παρουσία. Έχει επιπλέον δουλέψει σαν τραγουδίστρια σ’ επαγγελματικό επίπεδο από την ηλικία των 6 χρόνων.

Συγκαταλέγεσαι ανάμεσα στους καλύτερους οργανοπαίκτες του hammond, τουλάχιστον σ’ αυτήν την πλευρά του Ατλαντικού. Θα μπορούσες να μας πεις πώς ερωτεύτηκες το συγκεκριμένο όργανο; Και ποιους άλλους θεωρείς σημαντικούς σ’ αυτό;
Αγαπάω τη δύναμη μα και τη δυναμική αυτού του οργάνου. Είναι πολύ ορχηστρικό και γεμίζει ιδανικά τον ήχο μας, προσδίδοντας όγκο και ρυθμό. Σημαντικοί δεξιοτέχνες στο hammond θεωρώ ότι είναι ο Brian Auger και ο Jimmy Smith.
Μετά από σχεδόν 25 χρόνια ύπαρξης, τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους James Taylor Quartet;
Δεν είμαι σίγουρος για το μέλλον... Είμαι πάντως βέβαιος ότι θα συνεχίσω να παίζω. Ποτέ δεν με ενδιέφερε η μουσική βιομηχανία ή ακόμα και η καριέρα μου σαν μουσικός. Πάντα μου φαινόταν συναρπαστικό απλά το να παίζω…
Ο κινηματογράφος ανέκαθεν αποτελούσε σημαντική επιρροή για τη δημιουργικότητά σας. Εκτός από αυτόν, τι άλλο σας εμπνέει και με ποιον τρόπο;
Μ’ εμπνέουν οι σχέσεις, τα τοπία, ο πόνος, η μοναξιά, τα ταξίδια, η φιλοσοφία, η φυσιοθεραπεία(!), το τρέξιμο, οι περίπατοι, τα ζώα, το θέατρο, το μπαλέτο, η αρχιτεκτονική, η θρησκεία, ο Θεός… Αααα, και φυσικά το φαγητό!!

Ποιους δίσκους άκουσες περισσότερο κατά τη διάρκεια του 2010;
Sexton Ming: Old Horse Of The Nation
Billy Childish: Christmas 1979
Jimmy Smith: Rootdown
Jimmy Smith: Home Cooking
DJ Jazzy Jeff: Fruition
(σ.σ.: κανένας δεν είναι δίσκος του 2010!)

Τι θα πρέπει να περιμένουν αλήθεια οι θαυμαστές σας στην Ελλάδα από τις ζωντανές εμφανίσεις στο Half Note;
Πολύ ιδρώτα!
Κείμενο-Συνέντευξη: Χρήστος Δουκάκης /avopolis.gr
 

Η ανανέωση του «NeaDimokratia_2.0»



















Με προβληματισμό και αμηχανία, έγινε δεκτό το νέο έμβλημα της Νέας Δημοκρατίας από τους οπαδούς, οι οποίοι όπως ήταν αναμενόμενο, επικεντρώθηκαν στην μυστηριώδη παύλα, που ακολουθούσε το όνομα του κόμματος. Κάποιοι την ερμήνευσαν ως συμβολικά κατεβασμένη μπάρα διοδίων, που θέλει να δείξει ότι το κόμμα τάσσεται με τρόπο υπέρ των κατασκευαστικών εταιριών. Οι παλαιότεροι βουλευτές πάλι, θεώρησαν ότι το κόμμα μετονομάστηκε σε ΝέαΔημοκρατίαι, (με την κατάληξη της καθαρεύουσας), αλλά την τελευταια στιγμή έπεσε το «ιώτα» και το άφησαν εκεί ως μνημείο. Τέλος κάποιοι θεώρησαν ότι η παύλα υποδηλώνει ότι το όνομα του κόμματος είναι η τελεία οπότε και τα δύο μαζί είναι «τελεία και παύλα», ενώ οι νεώτεροι, πο γνωρίζουν περισσότερα για τα κόμιξ, ερμηνεύουν την οριζόντια γραμμή, ως το σφαλιστό στόμα του Κώστα Καραμανλή.


http://www.nikos-zachariadis.org/



Julian and Mark

by Joey deVilla on January 20, 2011




 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
http://www.globalnerdy.com/

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Η νέα κρίση που έρχεται και κρύβεται επιμελώς

Πριν η Ελλάδα υιοθετήσει το ευρώ τα ελληνικά νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις είχαν μικρή έκθεση στο πιστωτικό ρίσκο, καθώς από τη μία η «νοοτροπία» της υπέρμετρης δανειοδότησης ήταν ξένη προς το μέσο Έλληνα πολίτη και από την άλλη τα επιτόκια ήταν υψηλά και οι τράπεζες είχαν περιορισμούς ως προς το ρίσκο που μπορούσαν αναλάβουν κατά την παροχή δανείων σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά.


Μετά τη διεθνή ύφεση του 2001, ωστόσο, η Ελλάδα βρέθηκε σε δύσκολο οικονομικό περιβάλλον και προκειμένου να πετύχει οικονομική ανάπτυξη ακολούθησε το αγγλοσαξονικό μοντέλο πιστωτικής επέκτασης με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία έκρηξη στην αύξηση και την επέκταση της πίστωσης, με αποτέλεσμα μέχρι το 2005 τα δάνεια των ελληνικών νοικοκυριών να αντιστοιχούν στο 38,6% του ΑΕΠ, με τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό μέσο όρο να είναι 52,6%.

Ελληνικές και διεθνείς τράπεζες είδαν τον Έλληνα ως τον ιδανικό πελάτη και ξεκίνησαν έναν αγώνα δρόμου για το ποια θα αποκτούσε μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά δανείων, χαλαρώνοντας στην πορεία τα ποιοτικά κριτήρια δανειοδότησης και αυξάνοντας τα επίπεδα ρίσκου που ήταν διατεθειμένες να αναλάβουν. Οι πιστωτικές κάρτες έγιναν της μόδας και μοιράστηκαν σε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες οι οποίοι μέχρι τότε δεν τις είχαν χρησιμοποιήσει ποτέ ξανά και μέσα από τη νέα αυτή κατάσταση αλόγιστης πιστωτικής επέκτασης γεννήθηκε το πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων, δηλαδή αυτών που οι δανειστές δε μπορούν να αποπληρώσουν.

Μέχρι το 2005 τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια απογειώθηκαν στο 7,5% του συνόλου των δανείων, προκαλώντας την παρέμβαση τη Τράπεζας της Ελλάδας που απαίτησε από τις τράπεζες να εξυγιάνουν τα χαρτοφυλάκια τους με αποτέλεσμα το ποσοστό αυτό να μειωθεί στο 4,5% μέχρι το 2007. Τότε, όμως, χτύπησε τη διεθνή οικονομία η τραπεζική κρίση και οι ελληνικές τράπεζες στην προσπάθεια τους να προστατευτούν έκλεισαν απότομα τη στρόφιγγα παροχής δανείων με το ρυθμό ανάπτυξης της δανειοδότησης να μειώνεται από 20% ετησίως το 2007 σε 15,9% το 2008 και σε 4,2% το 2009. Η διεθνής οικονομική κρίση που ακολούθησε της τραπεζικής και η παγκόσμια ύφεση επιδείνωσαν δραματικά την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα και αυτό αποτυπώθηκε στη δυνατότητα των Ελλήνων να πληρώσουν τα δάνεια τους με το ποσοστό μη εξυπηρετούμενων δανείων να εκτοξεύεται στο 7,7% το 2009.

Πριν ακόμη η Ελλάδα οδηγηθεί στο ΔΝΤ και την υπογραφή του Μνημονίου και πριν ξεκινήσει το πρόγραμμα περικοπής μισθών και συντάξεων και αύξησης των φόρων που οδήγησε σε δραματική επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης του μέσου Έλληνα πολίτη, το ποσό των επιχειρηματικών δανείων είχε φτάσει να αντιστοιχεί στο 47% του ΑΕΠ (μέσος όρος ΕΕ 52,47%) με το αντίστοιχο ποσοστό για τα στεγαστικά δάνεια να κυμαίνεται στο 34,1% του ΑΕΠ (μέσος όρος ΕΕ 37,8%) και για τα καταναλωτικά δάνεια στο 16,2% (πάνω από τον κοινοτικό μέσο όρο που είναι 15,2%).

Η «ελληνική κρίση» επιδείνωσε την κατάσταση θεαματικά με το συνολικό ποσοστό μη εξυπηρετούμενων δανείων να σκαρφαλώνει στο 9% το 2010, και ειδικά για τα καταναλωτικά δάνεια να ξεπερνά το 15%. Παράλληλα, μέσα στους πρώτους οκτώ μήνες του 2010 οι τραπεζικές καταθέσεις μειώθηκαν κατά 11% επιβαρύνοντας την αρνητική κατάσταση.

Με την ελληνική οικονομία να έχει μία από τις χειρότερες αποδόσεις διεθνώς το 2010 και με τις προβλέψεις για το 2011 να είναι απογοητευτικές, το πιθανότερο σενάριο είναι η αυξητική τάση στα ποσοστά μη εξυπηρετούμενων δανείων να συνεχιστεί προκαλώντας μία σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων που ξεκινούν από την αύξηση του κινδύνου πτώχευσης των τραπεζών και την άσκηση ανοδικής πίεσης στα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων και φτάνουν μέχρι την πιθανότητα δημιουργίας ενός μέγα – κύματος μη ικανών αλλά και μη διατεθειμένων να αποπληρώσουν τα δάνεια τους δανειοληπτών, το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνικές διαταραχές και κοινωνική αστάθεια όταν οι τράπεζες επιδιώξουν να διεκδικήσουν νομικά την αποπληρωμή αυτών των δανείων.

Η κατάσταση αυτή είναι γνωστή στην πολιτική ελίτ και οι σχετικές νομοθεσίες που ψηφίστηκαν έχουν ως στόχο να απαλύνουν τις συνέπειες της νέας αυτής κρίσης. Η κατάσταση είναι γνωστή πολύ περισσότερο στην ελίτ του τραπεζικού κλάδου και σύμφωνα με τραπεζίτες είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι τράπεζες θα προβούν σε τιτλοποίηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων με την Εθνική και την Alpha να συνεργάζονται ήδη προς αυτόν τον τομέα. Τα τιτλοποιημένα δάνεια θα πουληθούν με μεγάλη έκπτωση σε επενδυτές οι οποίοι θα έχουν, πλέον, τη δυνατότητα να κινηθούν οι ίδιοι νομικά εναντίον των Ελλήνων πολιτών.

Η τιτλοποίηση δανείων είναι νέα στην Ελλάδα με το σχετικό νόμο που την επέτρεψε να έχει ψηφιστεί το 2003. Οι τράπεζες θα περιμένουν την Εθνική και την ALPHA να κάνουν την αρχή και στη συνέχεια θα ακολουθήσουν στα βήματα τους προσπαθώντας να ξεφορτωθούν όσο το δυνατό μεγαλύτερο ποσοστό των μη εξυπηρετούμενων δανείων υψηλού ρίσκου, δηλαδή αυτών που θα θεωρούν πολύ δύσκολο να αποπληρωθούν.

Όσο αυτή η διαδικασία θα εξελίσσεται θα αυξάνεται το ποσοστό της ελληνική ιδιωτικής περιουσίας που θα επιβαρύνεται με εμπράγματες ασφάλειες υπέρ ξένων επενδυτών και δανειστών, επιβαρύνοντας μία τάση που τροφοδοτείται ήδη μέσω της έκδοσης καλυμμένων ομολόγων, στην οποία πρωτοστατεί και πάλι η Εθνική,

Η νέα αυτή κρίση που πλησιάζει αναμένεται να προκαλέσει νέο πλήγμα στον ελληνικό τραπεζικό κλάδο. Με τις ελληνικές τράπεζες να είναι απόλυτα εξαρτημένες από την ΕΚΤ για την άντληση ρευστότητας και με την πόρτα των αγορών να είναι κλειστή γι’ αυτές, στην περίπτωση που η αυξητική τάση των μη εξυπηρετούμενων δανείων ξεπεράσει ένα σημείο αντοχής των τραπεζών μετρίου μεγέθους μπορεί να αποτελέσει τη χαριστική βολή που θα απειλήσει να οδηγήσει κάποιες από αυτές στην πτώχευση.

Το κυριότερο, όμως, είναι πως η νέα κρίση αναμένεται να χτυπήσει χιλιάδες νοικοκυριά επιδεινώνοντας μία κατάσταση που είναι ήδη δραματική.

του Πάνου Παναγιώτου

Το μάντρα

Βρε κακός μπελάς που μας βρήκε! Έδωσε το υπουργείο Οικονομικών στη δημοσιότητα το "Στατιστικό δελτίο φορολογικών δεδομένων οικονομικού έτους 2009" (προσοχή, είναι πιντιέφ κι είναι βαρύ κι ασήκωτο), και προκύπτει λέει ότι το 60 % των φορολογουμένων δεν πλήρωσαν ούτε ένα (αριθ. 1) ευρώ φόρο εισοδήματος για το συγκεκριμένο έτος. Και χάρηκαν χαρά μεγάλη κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι ντελμπεντέρηδες δημοσιογράφοι, που το πήραν σκοινί κορδόνι και σε κάθε ευκαιρία μας θυμίζουν ότι είμαστε έθνος τζαμπατζήδων κι ότι, άμα το 60 % δεν πληρώνει φόρους, τι περιμένουμε να κάνει και το καημένο το κράτος.


Ας κάνουμε μερικούς λογαριασμούς. Με το αφορολόγητο για μισθωτούς και συνταξιούχους στα δώδεκα χιλιάρικα, αυτοί που δεν πλήρωσαν φόρο για το 2009 σημαίνει ότι έβγαζαν (μπλιπ-μπλιπ) περίπου 860 ευρώ το μήνα (μαζί με τα δώρα Πάσχα-Χριστουγέννων και το επίδομα αδείας, θεός σχωρέστα). Πόσοι μπορεί να είναι αυτοί; Λοιπόν, αρχίζοντας από τα εύκολα, ένα 10 % περίπου η επίσημη ανεργία. Βάλε και την ανεπίσημη ανεργία, τη μερική απασχόληση, τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους, τα διάφορα σταζ-μαζ και κακό συναπάντημα. Να περάσουμε στους επαγγελματίες; Να περάσουμε, εκεί άλλωστε το ποσοστό των "τζαμπατζήδων" ανεβαίνει στο 80 %. Για τους επαγγελματίες, οι μέγιστες μηνιαίες απολαβές ώστε να μην ξεπερνιέται το αφορολόγητο των 10.500 ευρώ είναι (μπλιπ-μπλιπ) 875 ευρώ. Όμως μισό λεπτό, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, οι επαγγελματίες έχουν και κάποιες εκπτώσεις από το φορολογητέο εισόδημα, με πρώτη και κύρια τις ασφαλιστικές τους εισφορές, που μπορεί κάλλιστα να ξεπερνάνε τα 3.000-3.500 ευρώ το χρόνο. Βάλε και κάτι φώτα-νερά-τηλέφωνα-ενοίκια-κοινόχρηστα, βάλε και κάτι άλλα λογιστικά τερτίπια (απολύτως νόμιμα, να σημειωθεί, όπως οι αποσβέσεις παγίων), και θα δεις ότι δεν είναι καθόλου απίθανο ένας επαγγελματίας με έσοδα περί τα 1.300-1.500 ευρώ το μήνα να μένει αφορολόγητος. Πρόσθεσε τώρα στο λογαριασμό και τους υποαπασχολούμενους, βάλε και τους "επαγγελματίες" με εισαγωγικά, αυτούς με τα μπλοκάκια λέω, που για την εφορία είναι επαγγελματίες αλλά στην πραγματικότητα εργάζονται με αποκλειστική και εξαρτημένη απασχόληση σε έναν εργοδότη. Βάλε και κάτι ιμιτασιόν καταστάσεις, κάτι ασκούμενους δικηγόρους, κάτι γιατρούς που περιμένουν να κάνουν ειδικότητα ή αγροτικό, και στο μεταξύ ημιαπασχολούνται σε κέντρα αισθητικής ξυρίζοντας κώλους (και με το συμπάθειο ε, απλώς ήξερα μια τέτοια περίπτωση και στο κάτω-κάτω καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή).

Δες τώρα πώς αλλάζει η εικόνα. Και φυσικά δεν λέω ότι δεν υπάρχει φοροδιαφυγή στην Ελλάδα -μην παλαβώσουμε κιόλας. Υπάρχει και είναι και τεράστια. Αλλά το φαινόμενο είναι πιο περίπλοκο απ' όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά, και ένα νούμερο από μόνο του, όπως αυτό το 60 %, μας λέει πολύ λίγα αν δεν κάτσουμε να το αναλύσουμε. Δεν μας λέει καν ότι το υπόλοιπο 40 % είναι οι συνεπείς φορολογούμενοι, ή κατ' άλλη ανάγνωση (ντελμπεντέρικη) τα κορόιδα, εις βάρος των οποίων ζουν οι υπόλοιποι που "ούτως ή άλλως, στο τζάµπα τη βγάζουν". Γιατί σ' αυτό το 60 % μπορεί ν' ανήκει κι ένας επαγγελματίας που βγάζει δώδεκα χιλιάρικα, δηλώνει οκτώ, κι έτσι κλέβει από το κράτος 225 ευρώ. Αλλά και στο 40 % μπορεί ν' ανήκει ένας άλλος που βγάζει εκατό χιλιάρικα, δηλώνει σαράντα, κι έτσι κλέβει από το κράτος πάνω από είκοσι χιλιάρικα. Κλέφτες κι οι δύο, σύμφωνοι, αλλά του ενός δεν του φτάνουν ούτε για τσιγάρα ενώ ο άλλος αγοράζει αυτοκίνητο. Το ίδιο είναι;

Ωστόσο η βαλίτσα πάει μακριά. Γιατί, άπαξ και το φτιάξουμε το μάντρα που λέει ότι "το 60 % δεν πληρώνει ούτε ένα ευρώ φόρο εισοδήματος", εύκολα μετά φεύγει το "εισοδήματος", ιδίως εν τη ρύμη του λόγου του δημοσιογραφικού, του ντελμπεντέρικου και καραμπουζουκλίδικου, εύκολα λέμε ότι το 60 % είναι τζαμπατζήδες-μπαταξήδες και δε συμμαζεύεται, που δεν συνεισφέρουν "ούτε ένα ευρώ" στον κοινό κορβανά, εύκολα ξεχνάμε τους έμμεσους φόρους, τους δημοτικούς φόρους, τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης, τους φόρους επί ποικίλων συναλλαγών, τα διάφορα τέλη, παράβολα, χαρτόσημα, και με το πες-πες καταλήγουμε ότι, τέτοια γαϊδούρια που είμαστε, μην έχουμε και απαιτήσεις από το κράτος, μη ζητάμε δρόμους, τρένα, σχολεία και νοσοκομεία, γιατί και το κράτος πού να τα βρει; (Ενώ πριν καμιά δεκαριά χρόνια, τότε που το κράτος σκορπούσε δισεκατομμύρια για να ξαναδώσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες τις χαμένες ηθικές αξίες, του περισσεύαν οι παράδες και η φοροδιαφυγή ήταν άγνωστη λέξη... αλλά ας μην την ανοίξουμε τώρα αυτή την κουβέντα).

Με άλλα λόγια, και για να τελειώνουμε, το θέμα είναι πολύ σοβαρό και του πρέπει σοβαρή αντιμετώπιση, όχι πυροτεχνήματα και νούμερα που πετάγονται στον αέρα, και κυρίως όχι τσουβαλιάσματα. Κι όσοι τα κάνουν όλα σαλόνι τραπεζαρία ένα, δεν είναι καθόλου αθώοι ούτε αφελείς, έχουν το σκοπό τους. Καλό είναι να μην το ξεχνάμε.

http://xasodikis.blogspot.com/

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Ενεργειακοί επιθεωρητές - οι νέοι συμβολαιογράφοι

Μηχανικός με 10ετή εμπειρία, καλείται να πάει από σπίτι σε σπίτι για 200€ το κομμάτι (κατά μέσο όρο), για να εκδώσει τα ενεργειακά πιστοποιητικά.


Εκ πρώτης δεν βγάζει νόημα: ποιος θα το κάνει; Μετά από 10 χρόνια, έχεις λογικά μία καλή δουλειά, ή δικό σου γραφείο κλπ. Δεν τα παρατάς έτσι εύκολα, πλην ίσως αν ανήκεις στους ανέργους του κλάδου, οπότε αλλάζει.

Οι δύο παράμετροι που αλλάζουν τελείως το πράγμα, είναι το πόσοι είναι πιστοποιημένοι (400 πανελλαδικά) και το ότι δε μπορείς να ενοικιάσεις ή να πουλήσεις ακίνητο πλέον χωρίς το νέο "μαγικό χαρτάκι". Οπότε λογικά, αν κάποιος μπορεί να κάνει 3 έως 5 επισκέψεις την ημέρα, επί 5 ημέρες σημαίνει 4,000€ την εβδομάδα! Μείον τα όποια έξοδα φακέλου. Σωστά;

Προφανές ότι αν υπήρχαν 4000 αντί για 400 πανελλαδικά, η κατάσταση θα ήταν διαφορετική. Θα μοιραζόταν πολύ περισσότερο η πίτα, και επομένως θα συνέφερε περισσότερο μία εταιρεία να προσφέρει αυτές τις υπηρεσίες, ή κάποιο τεχνίτη (ένα μονωσά για παράδειγμα) με την ελπίδα ότι θα κάνουν μία πρώτη επαφή που θα οδηγήσει σε εργασίες βελτίωσης του όποιου κτηρίου. Και όχι τον "μηχανικό με 10ετή εμπειρία".
Και πάλι, οι δικαιολογίες πολλές: η Ευρωπαϊκή οδηγία, η πίεση χρόνου, η τρόικα, τα πρόστιμα...
Πολλοί και οι παραλογισμοί όμως. Για παράδειγμα, γιατί δεν μπορεί κάποιος έμπειρος τεχνίτης να μετεκπαιδευτεί και να γίνει Ενεργειακός Επιθεωρητής; Ομοίως, αν εμπιστεύεται το κράτος την διαδικασία πιστοποίησης που έχει θέσει, ένας νοήμων πτυχιούχος κάποιας άλλης σχολής (ο οποίος προτίθεται να αλλάξει επάγγελμα σε καιρούς κρίσης) θα μπορούσε να γίνει Επιθεωρητής με επιτυχία.

Τι έκανε η Αγγλία εδώ.

Παράδειγμα Ιρλανδού εκτιμητή εδώ, εδώ κι εδώ.

Οι δε αμοιβή με το τετραγωνικό και μίνιμουμ αμοιβή τα 150€, είναι εξωφρενική. Σε ένα κτήριο 7 ορόφων με σχεδόν σταθερή κάτοψη, ο ιδιοκτήτης καλείται να πληρώσει 6φορές επάνω. Αν η χρέωση ήταν ελεύθερη και χρεωνόταν με την ώρα, ο όποιος ενδιαφερόταν να δώσει προσφορά για την έκδοση του πιστοποιητικού θα το λάμβανε υπόψιν του και θα ήταν αναλόγως ανταγωνιστικός στην τιμή.


Μπορείτε να δείτε το Γερμανικό παράδειγμα εδώ (4), στην έκθεση αξιολόγησης της διαδικασίας πιστοποίησης.
Πολύ φοβάμαι, ότι το ΥΠΕΚΑ κουβαλάει ακόμα μέσα του το φάντασμα του ΥΠΕΧΩΔΕ, και μαζί με αυτό την σχέση (ψυχολογικής;) εξάρτησης που αυτό είχε από το ΤΕΕ.

Πως αλλιώς μπορεί να εξηγήσει κανείς ότι ακόμα και για να καταθέσεις τις πινακίδες του αυτοκινήτου σου (όταν δεν μπορείς να πληρώσεις τα νέα πράσινα τέλη), δεν αρκεί μία απλή δήλωση ότι δεν θα το αποθηκεύσεις σε δημόσιο δρόμο σαν κουφάρι, αλλά πρέπει να προσκομίσεις και για αυτό σχέδια μηχανικού;
Ένας νέος κλάδος "συμβολαιογράφων" γεννιέται...

Κι ότι λέγαμε να απελευθερώσουμε τους προηγούμενους.
________

ΥΓ: το "Παράδειγμα Ενεργειακής Επιθεώρησης" στο site του ΥΠΕΚΑ, παραπέμπει στο ΤΕΕ.

http://alexacos.blogspot.com/

Όταν όλες οι μέρες είναι άθελά σου Κυριακή

Ξυπνάς όπως πάντα στις 7. Αυτά δεν αλλάζουν. Σηκώνεσαι από το κρεβάτι και κατευθύνεσαι μηχανικά στο μπάνιο. Λίγο νερό στο πρόσωπο και η επαναφορά στην πραγματικότητα. Μη βιάζεσαι. Δεν έχεις να πας πουθενά. Μπορείς κάλλιστα να επιστρέψεις στο κρεβάτι σου, μπορείς και όχι. Μπορείς να ντυθείς, μπορείς και όχι. Μπορείς να πας μια βόλτα, μπορείς και όχι. Ή να ασχοληθείς με κάτι πιο δημιουργικό. Μια υπέροχη, γεμάτη δυνατότητες μέρα ανοίγεται μπροστά σου. Επιτέλους μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Ούτε προθεσμίες, ούτε ωράρια, κανείς πάνω από το κεφάλι σου. Άπλετος χρόνος. Πλήρης ελευθερία. Επιλέγεις να επιστρέψεις στο κρεβάτι σου.


«Στο 13,5% σκαρφάλωσε η ανεργία», για «ρεκόρ δεκαετίας» κάνουν λόγο οι οικονομικοί συντάκτες. «Όσοι μιλούν με αριθμούς [...] αδυνατούν να αποδώσουν το νόημα που ο ίδιος ο άνεργος προσδίδει στην ανεργία» λέει η Φ. Τσαλίκογλου (Τα Νέα, 20.7.2010). Και συνεχίζει: «Δεν υπάρχει ανεργία. Άνεργοι μόνον υπάρχουν. Κάθε ιστορία άλλη, αλλά και όμοια. Όμοια στην οδύνη, στην ντροπή, στο στίγμα, στον αυτοστιγματισμό, στην αυτολύπηση».

Δεν ξέρω αν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους όλων αυτών με τους οποίους άθελά μας συμβάλαμε στο ρεκόρ της δεκαετίας. Πιστεύω όμως κι εγώ πως κάθε ιστορία (από τις 627.301, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία) όσο διαφορετική και να είναι στα επιμέρους είναι όμοια στην οδύνη της. Όμοια σε αυτό το διαβρωτικό αίσθημα ανυπαρξίας που κατακλύζει κάθε άνεργο. Γιατί πέρα από το ζήτημα της επιβίωσης προκύπτει κι ένα άλλο που δεν είχες υπολογίσει: μαζί με τη δουλειά σου χάθηκε και μια βασική συνιστώσα της ύπαρξής σου. Κι έτσι απλά, από τη μια στιγμή στην άλλη, καλείσαι να επανεφεύρεις τον εαυτό σου, την ταυτότητά σου, την ίδια σου την ύπαρξη. Αλλά δεν έχεις το κουράγιο.

Ξέρω ότι μπορεί να ακούγονται ελιτίστικα όλα αυτά. Γι’ αυτό ας το ξεκαθαρίσω ευθύς εξαρχής. Ήμουν από τους τυχερούς που χρειάστηκε απλώς να «περικόψω» για να επιβιώσω και όχι να «κόψω» εντελώς. Στην περίπτωσή μου δούλεψε ο θεσμός της αθάνατης ελληνικής οικογένειας, η οποία μπορεί να σε καταβροχθίζει, αλλά στη δύσκολη στιγμή θα σου σταθεί. Οικονομικά εννοώ. Θέλω να πω αναγνωρίζω ότι είναι εξουθενωτικό να μην έχεις να πληρώσεις το νοίκι σου, αλλά το υπαρξιακό κόστος μπορεί να είναι εξίσου διαλυτικό. Μην το υποτιμούμε.

Απολύθηκα παραμονές Χριστουγέννων του 2009. Η ατμόσφαιρα καφκική. Έξω οι πλανόδιοι παίζουν χριστουγεννιάτικα, το γνωστό χαζοχαρούμενο κλίμα των γιορτών. Το τηλέφωνό μου χτυπάει. Με καλούν από τον “Πύργο”. Ανεβαίνω την οφιοειδή σκάλα, φτάνω στον τελευταίο όροφο, μπαίνω στο απαστράπτον γραφείο του εργοδότη μου. Λυπάται πολύ, μα τόσο πολύ, που αρχίζω να τον λυπάμαι κι εγώ. Περικοπές, θα αναγκαστεί να κλείσει την επιχείρηση, οι τράπεζες δεν του δίνουν άλλα δάνεια… Θεούλη μου, έχω τίποτα στις τσέπες να βοηθήσω την κατάσταση;

Κατεβαίνω στο γραφείο μου. Και αποδώ και πέρα τι;

Αυτό το πρώτο στάδιο οι ψυχολόγοι το ονομάζουν στάδιο του σοκ. Διακρίνουν μάλιστα δύο κατηγορίες διαχείρισης της αποπληξίας: στην πρώτη εντάσσονται αυτοί που εκφράζουν τον θυμό τους βάζοντάς τα με το σύστημα και τον ανάλγητο εργοδότη, στη δεύτερη αυτοί που μέμφονται κυρίως τον εαυτό τους. Νομίζω ότι είναι σαφές σε ποια κατηγορία ανήκα. Το δεύτερο κατά σειρά στάδιο είναι το στάδιο της αισιοδοξίας: Μπορούμε να το συνοψίσουμε σε φράσεις όπως «κάθε εμπόδιο σε καλό», «ευκαιρία για μια νέα αρχή» κτλ. Το τρίτο και φαρμακερό είναι το στάδιο της διάψευσης των ελπίδων, κοινώς η ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα. Τα πέρασα φυσικά και τα τρία, ευτυχώς χωρίς εμφανείς απώλειες, χωρίς να καταφύγω στα ναρκωτικά ή στο αλκοόλ, χωρίς να πάθω εγκεφαλικό ή ανακοπή (οι στατιστικές δίνουν υψηλά ποσοστά κακής υγείας στους ανέργους) — τη γλίτωσα με κάτι κρίσεις άγχους και δερματικά. Βοήθησε το ότι ήμουν γυναίκα χωρίς εξαρτώμενα, οικονομικά, από μένα μέλη, κάτι που με κατέτασσε αυτόματα στην κατηγορία «ελαφριά περίπτωση ανέργου». Ελαφριά; Μπα, υπάρχουν και τέτοιες;

Σκηνή 1η: ΟΑΕΔ-Ταμείο Ανεργίας. Στην ουρά με άλλους απολυμένους. Δεν αντέχεις να διασταυρώσεις το βλέμμα σου με κανέναν. Μέσα σου σκέφτεσαι: Εγώ δεν είμαι σαν εσάς, εγώ είμαι καλή και άξια, θύμα απλώς των περιστάσεων. Πας στο γκισέ για να υποβάλεις τα χαρτιά σου. Ευτυχώς η υπάλληλος δεν βλέπει το συρρικνωμένο σου εγώ και σου απευθύνεται με σεβασμό.

Σκηνή 2η: Βρίσκεσαι καλεσμένη κάπου. Οι απαραίτητες συστάσεις. Πώς σε λένε; Με λένε… Βρίσκεις κάποια πρόφαση και εξαφανίζεσαι για λίγο. Πρέπει πάση θυσία να αποφύγεις τη δεύτερη κατά σειρά ερώτηση: Και με τι ασχολείσαι;

Σκηνή 3η: Κάθεσαι με εφημερίδες (επιμελώς κρύβεις τις σελίδες με τις αγγελίες), βιβλία και όλo το σχετικό προπέτασμα καπνού στα καφέ της γειτονιάς. Πρέπει να φαίνεσαι busy, πολύ busy.

Σκηνή 4η: Έξω από το σούπερ μάρκετ κυρία απλώνει το χέρι και σου ζητάει ελεημοσύνη. «Είμαι άνεργη, σας παρακαλώ βοηθήστε με».

Σκηνή 5η: Υπάρχουν φίλοι σου, λίγοι ευτυχώς, που έχουν αρχίσει να σε αποφεύγουν. Θεωρούν άραγε τη δυστυχία σου κολλητική; Μπορεί όμως να έχεις απλώς τη μύγα…

Σκηνή 6η: Έχεις στείλει το βιογραφικό σου για μια θέση που τη θέλεις πολύ. Λες να… Σε καλούν σε συνέντευξη. Επιστρατεύεις ό,τι έχει απομείνει από τον παλιό καλό σου εαυτό για να πείσεις. Φυσικά και δεν πείθεις. Πάλι τα βάζεις με σένα.

Σκηνή 7η: [Από την ταινία «Δευτέρες με λιακάδα» του Fernando Aranoa.] Σε μια πόλη της βόρειας Ισπανίας που μαστίζεται από την ανεργία, μια παρέα από απολυμένους εργάτες στα ναυπηγεία ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά. Ο Λίνο, ο μεσήλικας της παρέας, τρέχει από συνέντευξη σε συνέντευξη, όπου οι συνυποψήφιοι για την εκάστοτε θέση έχουν συνήθως τα μισά του χρόνια. Το παίρνει απόφαση: Πριν από την τελευταία συνέντευξη, φοράει το νεανικό μπουφάν του γιου του και βάφει τα γκρίζα του μαλλιά μαύρα. Στήνεται πάλι στην ουρά και περιμένει τη σειρά του για να τον φωνάξουν. Η αγωνία του είναι τόσο μεγάλη, που ιδρώνει συνέχεια. Στο πρόσωπό του κυλάνε χοντρές μαύρες σταγόνες από το μαλλί που ξεβάφει. Οι νέοι συνυποψήφιοι τον κοιτούν με βλέμματα γεμάτα ειρωνεία. Ο Λίνο σηκώνεται και φεύγει σκυφτός πριν φωνάξουν το όνομά του… Μίλησε μήπως κανείς για χαμένη αξιοπρέπεια;

Τον τελευταίο καιρό διανύω το στάδιο της συμφιλίωσης, ένα στάδιο που δεν αναφέρουν οι στατιστικές και οι ειδικοί. Συμβιβάστηκα με την κατάστασή μου, το αίσθημα αποτυχίας έχει υποχωρήσει. Είπαμε, ήμουν από τους τυχερούς. Ωστόσο, τα ρεκόρ είναι για να καταρρίπτονται, και είναι βέβαιο ότι σε λίγο καιρό χιλιάδες άνεργοι απογοητευμένοι, καταπτοημένοι και εκμηδενισμένοι θα σπάσουν το ρεκόρ της προηγούμενης χρονιάς. Και τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμα…

Πατρίτσια Καλαφατά
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...