Για τους 58

Ο τοξικός μας υπερσυναισθηματισμός

 Σώτη Τριανταφύλλου

Ο τρόπος με τον οποίον διαχειριζόμαστε τις κρίσεις –προσωπικές και κοινωνικές: από τη χρεοκοπία μας κι από τις ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές, μέχρι τις πυρκαγιές και τους σεισμούς– καταδεικνύει την εγκατάλειψη της λογικής μπροστά στο σαρωτικό κύμα του συναισθηματισμού. Σχετικά πρόσφατη εκδήλωση τοξικού συναισθηματισμού ήταν η συλλογική αντίδραση στη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου που πήρε διαστάσεις εθνικής τραγωδίας: ένα γεγονός που μαρτυρούσε την ύπαρξη ψυχασθενών στην αστυνομία, τη μη εφαρμογή των νόμιμων διαδικασιών (π.χ. σύλληψη για εξύβριση αρχής), καθώς και μια πλευρά της νεανικής κουλτούρας, την αψηφησιά των οργάνων της τάξης. Το γεγονός κατέληξε σε ένα είδος επετείου του «λαϊκού κινήματος» με υψηλούς δραματικούς τόνους. Όσα επακολούθησαν είναι γνωστά: ο λαός διψάει για αίμα –επιλεκτικά: περιέργως, τα θύματα της αριστερής βίας δεν είναι θύματα– είτε πρόκειται για παράπλευρη απώλεια, είτε για αποτέλεσμα προβοκάτσιας.

Επειδή έχω εργαστεί για περισσότερα από είκοσι χρόνια σε μη προνομιακά εκπαιδευτικά ιδρύματα –ΙΕΚ, τεχνικές και καλλιτεχνικές σχολές, αμερικανικά λύκεια της εσώτερης πόλης, περιφερειακά πανεπιστήμια– έχω υπάρξει αυτόπτης μάρτυρας της σύγχρονης παιδείας που εμπνέεται από συναισθηματισμό και όχι από λογική. Και πιστεύω ότι η υπερσυναισθηματική στάση έναντι των «παιδιών» αποτελεί, στην πραγματικότητα, συστατικό ενός εκρηκτικού μείγματος από αμέλεια, περιφρόνηση και βία. Μέρος της είναι, εξάλλου, η αντιμετώπιση των πολιτών ως

Ο Μπάμπης και η Σούλα: Κορυφαίο ξεκαρδιστικό Cult διήγημα στην εφημερίδα "Αυγή"!

Εκεί που οι δυστυχείς νομίζαμε ότι τα έχουμε διαβάσει όλα με το μυθικό πλέον  "κάτι από Λένιν στο Mall",  έρχεται μια ανυπέρβλητη λογοτεχνική αφήγηση, απευθείας από τις κορυφαίες στιγμές του σοσιαλιστικού ρεαλισμού (άντε και σουρεαλισμού),  "Ο Μπάμπης και η Σούλα" και μας αποτελειώνει. Που δημοσιεύθηκε αυτό το αριστούργημα; Στην Αυγή! Την εφημερίδα που τίμησαν κάποτε με την γραφή τους  οι κορυφαίοι λογοτέχνες και αρθρογράφοι. Εντάξει, να δεχθούμε ότι η "αγανακτισμένη" εποχή δεν παράγει "πένες", αλλά τι φταέι και ο φουκαράς ο Ριζοσπάστης να μείνει χωρίς θέματα;

Ολόκληρο το...λογοτεχνικό πόνημα:

Ο Μπάμπης είμαι, αλουμινάς στο επάγγελμα... Τώρα, ένεκα η κρίση και η ανεργία, δουλεύω οδηγός σε ταξί... Δεκατέσσερις ώρες δουλειά, για δέκα με είκοσι ευρώ μεροκάματο! Στις καλές, γιατί καμιά φορά μπαίνω και μέσα... Τα είχα με τη Σούλα, που είχε "είδη προικός" και το 'κλεισε το μαγαζί, γιατί γάμοι δεν γίνονται πια... Με τη Σούλα χώρισα γιατί μου βγήκε ηλίθια και μνημονιακή... - Αυτός ο πιτσιρικάς -για τον Τσίπρα το 'λεγε -θα μας καταστρέψει... - Γιατί, καταστραμμένοι δεν είμαστε, της απαντούσα... - Αυτός θα μας βγάλει απ' το ευρώ, τσίριζε, λες και είχε μπει κατσαρίδα στο σουτιέν της... - Έχεις δίκιο, μωρό μου, της απάντησα για να την καλοπιάσω. Έχεις να μου δώσεις είκοσι ευρώ; - Πού να τα βρω, ρε Μπάμπη, αφού είμαι

Όσο δεν αλλάζει το σύστημα, το παιχνίδι είναι μηδενικού αθροίσματος

Φώτης Γεωργελές
Είχαμε από την αρχή να αντιμετωπίσουμε τρία παραμύθια, τρεις ελληνικούς μύθους να ξεπεράσουμε για να μπορέσουμε να αντιδράσουμε. Ο πρώτος ήταν η ολοκληρωτική άρνηση της πραγματικότητας: δεν υπάρχει κρίση, είναι παραμύθι χωρίς δράκο. Δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε. Είναι κόλπο των τοκογλύφων να πάρουν τα λεφτά μας, των ξένων να πάρουν την Ακρόπολη, των Ευρωπαίων που μας ζηλεύουν γιατί είμαστε ατίθασοι και περνάμε καλά. Σήμερα κανένας απατεώνας δεν λέει τέτοια πράγματα, εκτός από κάποιους ξεχασμένους ψεκασμένους. Σήμερα όλοι ξέρουμε ότι το κράτος μας ξόδευε 24 δις περισσότερα από τα έσοδά του, τα οποία σταμάτησαν να μας δανείζουν. Κανείς δεν μιλάει για χούντες και δυνάμεις κατοχής και προδότες. Ακόμα και η αντιπολίτευση ζητάει «μη δανειακή χρηματοδότηση», 4 χρόνια δηλαδή μετά, ύστερα από τόσες οδυνηρές περικοπές, ζητάμε ακόμα λεφτά, χρειαζόμαστε ακόμα λεφτά για να ζήσουμε. Σκέψου πόση βοήθεια χρειαζόμαστε στην αρχή από τους εταίρους μας. Τότε, αναρωτιέμαι, γιατί αιματοκυλιστήκαμε τόσο μεταξύ μας; Και άραγε, αναρωτιέμαι ακόμα, θα ζητήσει ποτέ κανείς συγνώμη για όλη αυτή την παράνοια που διέλυσε την κοινωνία μας και καθυστέρησε τόσα χρόνια την προσπάθεια εξόδου από την κρίση;

Όμως η παράνοια της «συνωμοσίας εναντίον μας» ήταν το παραμύθι για να χτιστεί ο δεύτερος μύθος, ο «αγώνας ενάντια στη λιτότητα». Τώρα, 4 χρόνια μετά, ξέρουμε τι σήμαινε. Το έλλειμμα σχεδόν εκμηδενίστηκε πια, μειώθηκε κατά 25% το εθνικό προϊόν. Όμως δεν χάσαμε όλοι 25%. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι έγιναν άνεργοι, έχασαν τα πάντα. Εκατοντάδες χιλιάδες πληρώνονται έναντι, όταν υπάρχουν λεφτά στο ταμείο, με 500 ευρώ. Εκατοντάδες χιλιάδες δεν έχουν πια ασφάλιση, έκλεισαν τα μαγαζιά, τις επιχειρήσεις τους, δεν έχουν να πληρώσουν τα ταμεία, είναι στο έλεος του θεού. Κάποιοι έχασαν τα πάντα για να χάσουν οι άλλοι όσο το δυνατόν λιγότερα. Ο αγώνας ενάντια στη λιτότητα ήταν εξαρχής παραπειστικός. Όταν δεν σου δανείζουν και έχεις έλλειμμα, τότε από κάπου θα

ο κόμης Λάκουλας

Τάσος Θεοδωρόπουλος

Κάθε λαός έχει ή μάλλον δημιουργεί την ιστορία που του αξίζει. Και τη συντηρεί στη μνήμη του ανάλογα. Ατέλειωτα χρόνια μετά την έναρξη των πολυδάπανων ανακαινίσεων του (με όσα χρήματα αυτό συνεπάγεται ότι δαπανήθηκαν), το πιο αριστοκρατικό θέατρο της Ελλάδας άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό ανακοινώνοντας το φιλόδοξο του πρόγραμμα συν μερικές παραστάσεις έκπληξη (έτσι για να υπάρχει και ένα σασπένς).
Μυστήριο που λύθηκε χτες, με την ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση από το χώρο του, τηςεπιστροφής του «Αλ Τσαντίρι» με τον Λάκη Λαζόπουλο.

Μια «μαγική» (για όλους τους λάθος λόγους) μουσικοθεατρική παράσταση αναψυκτηρίου, που με μοναδικό τρόπο, όπως μόνο ο Λαζόπουλος ξέρει και μπορεί, ένωνε την κοινωνική αγανάκτηση με το χάιδεμα του μικροαστού και το πολιτικό σχόλιο με την τηλεοπτική σάτιρα για Κινέζους που βρέθηκαν με ένα μπουκάλι και ένα αγκίστρι στον πρωκτό τους (μεταξύ άλλων). Ένα πραγματικό υπερθέαμα λαϊκισμού και ισοπέδωσης κάθε διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στο υπογάστριο χιούμορ και το άλλοθι εξυπνάδας, για μαζική κατανάλωση με γκαζόζες και σάμαλι.

Όλα αυτά, σε ένα ιστορικό νεοκλασικό κτίριο του 1895 που σχεδίασε ο Ιωάννης Λαζαρίμος εμπνευσμένος από τη γερμανική σχολή και τον Ερνέστο Τσίλερ, από τη σκηνή του οποίου για πάνω από έναν αιώνα, πέρασε η ιστορία όλου του ελληνικού θεάτρου.
Την ίδια ώρα, στο κέντρο της Αθήνας και το ιστορικό Rex που μεταποιήθηκε σε σκυλάδικο (με τις ευλογίες της Μελίνας), ο

"Kalosorises Aleko sti souidiki vouli"

Η Ελλάδα είναι ακόμα πολύ πίσω στα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα. Είναι πολύ μπροστά όμως στην υποκρισία. Της είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτεί την πολυπολιτισμικότητά της, της είναι εύκολο όμως να τη χρησiμοποιεί για να κάνει φτηνά τη δουλειά της. (leo)

Ο φίλος μας Αντώνης Χατζής θυμάται

Εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες αγωνιούν τις τελευταίες εβδομάδες. Θα περάσει ο νέος νόμος που θα ρυθμίζει το θέμα της ιθαγένειας των μεταναστών που, χρόνια τώρα ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα; Θα αποκτήσουν τα παιδιά της δεύτερης γενιάς μια πατρίδα; Θα αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου, έστω στις τοπικές εκλογές, ώστε να συμμετέχουν στα κοινά, να καθορίζουν, μέχρι ένα σημείο βέβαια τη ζωή τους;
Στη μνήμη μου έρχεται η εποχή, που κι εγώ μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας, που ζούσαμε στις χώρες της δυτικής Ευρώπης, μετανάστες της δεκαετίας το ’60, φυγάδες της επταετίας της χούντας, ζούσαμε τέτοιες μέρες.
Τριάντα πέντε χρόνια πριν, το 1975, στη Σουηδία, τη χώρα που είχα βρει άσυλο μαζί με περίπου 18.000 Έλληνες μετανάστες-εργάτες, η κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεσή της να δοθεί δικαίωμα ψήφου στις εκλογές για την Τοπική αυτοδιοίκηση, στους περίπου 800.000 ξένους και παράλληλα να απλοποιήσει τη

Γιατί όχι τον Πάσχο;

Κώστας Γιαννακίδης 

Ο Πάσχος Μανδραβέλης θα ήταν ένας ιδανικός αντικαταστάτης του Θεόδωρου Καρυπίδη. Είναι και αυτός δημοσιογράφος από την Κοζάνη, ενώ απολαμβάνει μεγαλύτερης αναγνωρισιμότητας, υποθέτω και εκτίμησης, ανά το πανελλήνιο. Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υποστήριζε ποτέ την υποψηφιότητα του Πάσχου. Ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει αντιμνημονιακούς υποψηφίους. Βέβαια ο Καρυπίδης μας θύμισε ότι η έννοια του «αντιμνημονιακού» είναι τόσο συγκεκριμένη, όσο και η έννοια του «γαύρου». Αντιμνημονιακοί είναι οι αριστεροί, είναι οι ψεκασμένοι, είναι και οι χρυσαυγίτες. Ο Μανδραβέλης δεν κατατάσσεται σε αυτούς. Όμως, είλικρινά, θα ήθελα κάποιος να μου περιγράψει τον σωστό αντιμνημονιακό. Του κερατά, η χώρα έχει χωριστεί σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς και εμείς δεν ξέρουμε τι ρούχα φοράνε, που συχνάζουν, τι τρώνε-τα βασικά που έκανε και το ΚΛΙΚ. Αλλά πάνω από όλα, δεν ξέρουμε τι ακριβώς σκέφτονται.

Τι πιστεύει ο αντιμνημονιακός; Και μέχρι πού φτάνει η γραμμή της σκέψης του; Εντάξει, σκίζει τα μνημόνια και τα καταργεί με ένα άρθρο. Παρακάτω η διαδρομή

Είναι λίγο ουτοπικό να πιστεύει κάποιος ότι μια τέτοια χώρα μπορεί να έχει δυτικοευρωπαϊκό φορολογικό σύστημα για να χρηματοδοτεί ένα τριτοκοσμικό κράτος και τους δανειστές

dr.Money

Aγρότες: Τα πήραν σχεδόν όλα κι έμειναν στα μπλόκα!

Έτυχε χθες να έχουμε μακράς διάρκειας συζήτηση με πρέσβη βορειοευρωπαϊκής χώρας της Ε.Ε. για τρέχοντα ζητήματα της οικονομικής και πολιτικής επικαιρότητας.
Ένα από τα θέματα που έθιξε ήταν οι αντιδράσεις των αγροτών στα σχέδια της κυβέρνησης για τη φορολόγησή τους.
Όπως είναι φυσικό, το άτομο αδυνατούσε να πιστέψει ότι μια ομάδα μπορεί να κλείνει δρόμους με βασικό αίτημα την προνομιακή φορολόγηση ή καλύτερα τη μη φορολόγησή της και οι πολιτικές δυνάμεις μαζί με την κοινωνία να την ανέχονται.
Έχοντας πληροφορηθεί ότι το 70% περίπου της αποζημίωσης των βουλευτών είναι αφορολόγητο και οι δικαστές ζητάνε ανάλογη μεταχείριση ενώ εξαιρούν εαυτούς από τις όποιες περικοπές, ο διπλωμάτης σήκωσε γελώντας τα χέρια ψηλά, όπως κάνουμε όταν παραιτούμαστε από κάτι, και ψέλλισε:
«Είναι απίστευτο!».
Ακόμη δεν είχε ανακοινωθεί η νέα υποχώρηση της κυβέρνησης στα αιτήματα των αγροτών, που κατέληξε στην κατάργηση των βιβλίων εσόδων-εξόδων για εισόδημα κάτω των 15.000 ευρώ, στη μη αναφορά στις επιδοτήσεις των 5.000 ευρώ κ.τ.λ.
Ούτε είχε γίνει γνωστή η τοποθέτηση του Βαγγέλη Αποστόλου, βουλευτή Ευβοίας του ΣΥΡΙΖΑ και Συντονιστή της ΕΕΚΕ, για

Η θάλασσα και το αλάτι

Ηλίας Κανέλλης

Από τη σκοπιά τους έχουν δίκιο η Μάνια Μπαρσέφσκι και ο Πάνος Λάμπρου, τα μέλη της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, που χθες (όπως τις προάλλες και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης) αντέδρασαν έντονα για την επιλογή του κόμματός τους να στηρίξει στις αυτοδιοικητικές εκλογές, μεταξύ άλλων, τον δημοσιογράφο Θεόδωρο Καρυπίδη ως υποψήφιο Δυτικής Μακεδονίας. Εξίσου δίκιο έχουν από ανάλογη σκοπιά και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ Κοζάνης που διαφώνησαν έντονα με τη συγκεκριμένη επιλογή, ο Παναγιώτης Τσιαρτσιανίδης, π.χ., ο οποίος τονίζει ότι «η αντιμνημονιακή ρητορεία χωρίς ταξικό πρόσημο δεν φτάνει». Ο Θεόδωρος Καρυπίδης, όντως, είναι «αντιμνημονιακός». Αντιμνημονιακοί ήταν και οι Αγανακτισμένοι του 2011, αντιμνημονιακοί ήταν και αυτοί που μπήκαν στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου την ίδια χρονιά για να κυνηγήσουν «τους πολιτικούς του Μνημονίου που είχαν υπογράψει τον περιορισμό της εθνικής ανεξαρτησίας μας» (ανάμεσά τους και τον Οδυσσέα Βουδούρη στην Καλαμάτα). Η «αντιμνημονιακή ταυτότητα» ήταν αρκετή για να προβάλλει ως μελλοντικός κυβερνητικός εταίρος το κόμμα της αρχαϊκής Δεξιάς της συνωμοσιολογίας που πολιτεύεται υπό το ψευδώνυμο Ανεξάρτητοι Ελληνες. Ή για να αποκτήσει πολιτική εκπροσώπηση και ευρύ κοινωνικό έρεισμα ο νεοναζιστικός λόγος της Χρυσής Αυγής. Τουλάχιστον αυτό το τελευταίο, οι αναλύσεις του ΣΥΡΙΖΑ θα περίμενε κανείς να το έχουν υπολογίσει.

Δεν το υπολόγισαν. Αναζητώντας υψηλά ποσοστά στις αυτοδιοικητικές εκλογές, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (που παραμένει κόμμα της αγανάκτησης και της άρνησης) έκανε τους υπολογισμούς της, επιλέγοντας σε ορισμένες περιφέρειες να επενδύσει στη γενικώς και αορίστως αντιμνημονιακή ρητορική και στους εκπροσώπους της. Κάπως έτσι επελέγη και ο κ. Καρυπίδης - ένας δημοσιογράφος που έχει δώσει πάσες στη ρητορική του καλεσμένου του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Ηλία Κασιδιάρη, που κόπτεται στον λογαριασμό του στο facebook για τα νοσοκομεία που ανήκουν στους Ελληνες και όχι στους «λαθρομετανάστες» (μα είναι δυνατόν υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ να χρησιμοποιεί αυτή την ορολογία;) και θεωρεί ότι δεν έγινε και τίποτα «που η Χρυσή Αυγή μπήκε στη στενή», έτσι κι αλλιώς το πολίτευμά μας είναι η «δημ(ι)οκρατία». Γιʼ αυτό, σε άλλη ανάρτηση, σημειώνει: «Μέσα σʼ αυτό το "χειροπιαστό σκοτάδι της πικρής σκλαβιάς" υπάρχουν Ελληνες που δεν είναι ραγιάδες. Σύντομα θα εκφραστούν και θα σας επιστρέψουν τις κατευθυνόμενες ιδεοληψίες».

Το πιθανότερο είναι, μετά τις αντιδράσεις, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Καρυπίδης θα πάρουν διαζύγιο. Ο θόρυβος, ωστόσο, που ξεσήκωσε το μικρό αυτό επεισόδιο δείχνει ότι το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν μπορεί να συνεχίζει να πολιτεύεται ψαρεύοντας απλώς οπαδούς και ψηφοφόρους στον χυλό της καταγγελίας.

Δεν το είπε ο Ζίζεκ, αλλά ισχύει ότι όποιος κατουρά στη θάλασσα το βρίσκει στʼ αλάτι.

 Τα Νέα

Το αόρατο ρήγμα και οι ορατές μας πλάνες

γενικότερες σκέψεις με αφορμή το βιβλίο του Αρίστου Δοξιάδη «Το Αόρατο Ρήγμα» εκδ. Ίκαρος

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΛΥΜΠΕΡΑΚΗ

Το βιβλίο του Αρίστου Δοξιάδη, «Το Αόρατο Ρήγμα» ξαναβάζει τους πραγματικούς ανθρώπους μέσα στην οικονομική ανάλυση. Το κάνει αυτό σε τρεις διαστάσεις. Πρώτον, είναι γραμμένο για ανθρώπους. Δεύτερον, επαναφέρει το ρόλο των ανθρώπων μέσα στη λειτουργία των θεσμών. Και τρίτον, χρησιμοποιεί την οικονομική ανάλυση για να δημιουργεί πολιτικές γέφυρες ανάμεσα σε ανθρώπους.

Η πρώτη παρατήρηση είναι ένα καλό βιβλίο στα οικονομικά μπορεί να διαβάζεται ευχάριστα. Αυτό το βιβλίο φέρνει μια φρεσκάδα στην οικονομική βιβλιογραφία. Φέρνει κάτι που μεταμορφώνει βαρετές τεχνικότητες για ειδικούς σε ανάγνωσμα για το ευρύ κοινό. Για να λέμε την αλήθεια, η συνηθισμένη αφήγηση περί τα οικονομικά έχει κάτι το κουραστικό, που για τους μη-ειδικούς μπορεί να θεωρηθεί μέχρι και απεχθές. Τα «καλά οικονομικά βιβλία» είναι αυτά που αφού τα τελειώσεις χαίρεσαι που τα έχεις διαβάσει (και τα έχεις βάλει στο ράφι με ανακούφιση). Στην καλύτερη περίπτωση. Επειδή υπάρχουν και οι κακές περιπτώσεις.

Το βιβλίο το έχω διαβάσει (και βιαστικά και προσεκτικά) αλλά, επίσης, το έχω δοκιμάσει (του έχω κάνει πραγματικό test drive) με δύο κατηγορίες ανθρώπων:

Η απίστευτη «αντιμνημονιακή» απάτη

Σακελλάρης Σκουμπουρδής
Παρουσιάσαμε στο «Είναι το μνημόνιο, ηλίθιε!» την «επανάσταση των δικαστών», ή αλλιώς ελληνική επιχείρηση «καθαρά χέρια». Χτες μάθαμε για την αναδιάρθρωση στην Αστυνομία, το σύστημα Άτλας στο ασφαλιστικό, τα e-παράβολα. Γίνοται ακόμα και με το ζόρι κάποιες μεταρρυθμίσεις… Δείξαμε ότι όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της πίεσης που το μνημόνιο ασκεί στο «πεντάστερο» πελατειακό παρακράτος, ΣΤΟ Σύστημα, που πνίγει και διαλύει το έθνος. Δείξαμε επίσης, γιατί το μνημόνιο, παρά τις εύλογες όπως θα δούμε αποτυχίες του, ήταν μια σπάνια περίπτωση win win situation, όπου όλες οι πλευρές κερδίζουν.

Εδώ θα ολοκληρώσουμε την κουβέντα περί του ποια είναι η απίστευτη «αντιμνημονιακή» απάτη. Εξηγήσαμε πως ό, τι καλό συμβαίνει τώρα στον τόπο είναι προϊόν της πίεσης του μνημονίου και ό, τι κακό μας συμβαίνει είναι προϊόν της άρνησής μας να υπηρετήσουμε τις επιταγές του. Γιατί, λοιπόν, απέτυχε το μνημόνιο;

Χωρίς κανείς να είναι οικονομολόγος και να έχει εμβριθώς εγκύψει στην ουσία της φιλολογίας περί των «πολλαπλασιαστών» (θυμάστε, κυριαρχούσαν πρόσφατα στο καθ’ ημάς εθνικό καφενείο), μπορεί να καταλάβει. Ποιο είναι το ζητούμενο τελικά; Προφανώς, το πώς να μειώσεις την απώλεια πλούτου λόγω των περικοπών που φέρνει η λιτότητα, όταν εφαρμόζεται ένα μνημόνιο εκλογίκευσης μιας υπό χρεωκοπία οικονομίας. Δηλαδή, πώς ο λόγος της μείωσης του ΑΕΠ προς την μείωση των ελλειμμάτων να πλησιάζει τη μονάδα. Με άλλα λόγια, πώς να