Λάθος στο λάθος

Το mea culpa του ΔΝΤ απελευθέρωσε τις δυνάμεις της ακινησίας και της συντήρησης, έδωσε επιχειρήματα σε όλους όσοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και ονειρεύονται επιστροφή στο status quo ante. Εγινε αιτία έξαλλου ενθουσιασμού για εκείνους που εκ πεποιθήσεως θεωρούν ότι το κακό βρίσκεται εκτός συνόρων και ότι η κατάστασή μας οφείλεται σε μια ανθελληνική συνομωσία ιδιοτέλειας και ανοησίας. Δικαιωμένοι εμφανίζονται αυτοί που πάντα πίστευαν ότι μπορούμε να έχουμε ευρώ χωρίς μνημόνιο και εκείνοι που νομίζουν ότι το πρόβλημα κατασκευάστηκε για να αρθεί η εθνική κυριαρχία και να έρθει η υποδούλωση με τελικό σκοπό τη λεηλασία του πλούτου μας. 

Ποιος ξέρει αν έχουν διαβάσει την έκθεση του ΔΝΤ όσοι την επικαλούνται. Ποιος ξέρει και αν χρειάζεται να τη διαβάσει κανείς για να την αξιολογήσει. Οπως αποδεικνύεται στην πράξη, αρκεί ο τίτλος «ομολογία λάθους από το ΔΝΤ» για να πάρει κανείς θέση και να αρχίσει τη μάχη.

Εάν διαβάσει κανείς την έκθεση θα διαπιστώσει ότι δεν περιγράφεται ως λάθος η συνταγή της σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, ούτε οι περικοπές, ούτε η υπερφορολόγηση. Αναγνωρίζεται ότι δεν εκτιμήθηκαν σωστά οι επιπτώσεις στο βάθος της ύφεσης και στο μέγεθος της ανεργίας, κυρίως ότι δεν πάρθηκαν έγκαιρα οι σωστές αποφάσεις για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους.
Το ΔΝΤ περιγράφει ως μεγαλύτερη παθογένεια αυτή που συνδέεται με τη λειτουργία του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, της δημόσιας διοίκησης, των αποκρατικοποιήσεων και των κλειστών αγορών.
Μάλιστα προειδοποιεί ότι αν δεν προχωρήσουν οι αλλαγές σε αυτούς τους τομείς, ίσως να προκύψει σημαντικό χρηματοδοτικό κενό από το 2014 και μετά.
Ασκεί απηνή κριτική στις ελληνικές αρχές για τη φοροδιαφυγή και για τη μη πραγματοποίηση απολύσεων στο δημόσιο.
Το κεντρικό μήνυμα του ΔΝΤ είναι ότι στο εξής η συμμετοχή του στις διασώσεις
χωρών θα συναρτάται ευθέως με το αν το χρέος είναι βιώσιμο ή όχι. Στέλνει, δηλαδή, τελεσίγραφο στο Βερολίνο ότι χωρίς κούρεμα με συμμετοχή του θεσμικού/δημόσιου τομέα δεν πρόκειται να βάλει άλλα χρήματα στο ελληνικό πακέτο.

Η ανάγνωση της έκθεσης του ΔΝΤ και της σύγκρουσης μεταξύ των δανειστών γίνεται με τους συνήθεις και δημοφιλέστατους ανορθολογικούς όρους. Το ΔΝΤ είναι καλό όταν λέει ότι απαιτείται γενναία νέα απομείωση του ελληνικού χρέους αλλά είναι κακό όταν καλεί σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων εδώ και τώρα για να αποφευχθούν νέα μέτρα μέχρι το 2017. Το ΔΝΤ είναι ακόμη πιο καλό όταν εγκαλεί την Κομισιόν και τις ευρωπαϊκές ηγεσίες για καθυστέρηση στη λήψη αποφάσεων και είναι πολύ κακό όταν περιγράφει τη διαβόητη ελληνική φοροδιαφυγή. Το ΔΝΤ μας αρέσει κάθε φορά που επιτίθεται στη Μέρκελ για την απροθυμία της να μεταφέρει βάρη για την ελληνική διάσωση στους Γερμανούς φορολογούμενους και το μισούμε κάθε φορά που υπενθυμίζει ότι στην καρδιά του ελληνικού προβλήματος βρίσκεται η αρρώστια του ελληνικού κράτους.

Εχουμε, λοιπόν, το ΔΝΤ-Ιανό και ένα λάθος το οποίο στην ελληνική του μετάφραση περιγράφεται ως λάθος στη συνταγή γενικώς, όχι ειδικώς όπως εξηγείται στην έκθεση. Θέλουμε να πούμε ότι είναι λάθος η λιτότητα και ότι αυτό το παραδέχεται ο οργανισμός-οχυρό του νεοφιλελευθερισμού και ότι αν δεν είχε γίνει αυτό το λάθος στο πρώτο μνημόνιο θα ζούσαμε τώρα ευτυχισμένες μέρες.

Δεν χρεοκοπήσαμε ποτέ, πρόκειται περί λάθους. Δεν βυθιστήκαμε από τα ελλείμματα, τις ολιγοπωλιακές και κλειστές δομές της οικονομίας μας, την αντιπαραγωγικότητα του Δημοσίου, τον συντεχνιασμό, τον κρατισμό, το αθάνατο πελατειακό μας σύστημα, την έλλειψη παραγωγικής βάσης, την υπερκατανάλωση με υπερδανεισμό, τη συστημική μας διαφθορά, τη θηριώδη φοροδιαφυγή, την εξαίρεση των πλούσιων από κάθε οικονομική υποχρέωση έναντι της πατρίδας, την προβληματική αναλογία μεταξύ ενεργού και μη ενεργού πληθυσμού, την απόσταση της ανώτατης παιδείας από την αγορά. Δεν έχει καμία σχέση με το εθνικό μας ναυάγιο το γεγονός ότι η καινοτομία αποτελεί άγνωστη έννοια για τη χώρα μας, ότι σε ένα μεγάλο μέρος της επικράτειας δεν υπάρχει ευρυζωνικότητα, ότι μόλις την προηγούμενη εβδομάδα μάθαμε έγκυρα πόσους συνταξιούχους έχουμε και φυσικά απέχουμε ακόμη από το να καταγράψουμε πόσοι βγήκαν στη σύνταξη νεότατοι, πόσοι παίρνουν σύνταξη χωρίς να έχουν καταβάλει εισφορές, πόσοι εξακολουθούν να παίρνουν διπλές και τριπλές συντάξεις, πόσες είναι οι άγαμες θυγατέρες με τα άσπρα μαλλιά.

Για όλα φταίει το ΔΝΤ. Πέσαμε θύμα ανίκανων ξένων λογιστών, εμπαθών ιδεοληπτικών τεχνοκρατών και την πόρτα τους άνοιξαν επικίνδυνοι νενέκοι. Αν συνεχίσουμε το συλλογισμό θα φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι, αν είχε επανεκλεγεί ο Καραμανλής μας το 2009, τα δεινά δεν θα μάστιζαν τη χώρα. Αφήστε που μπορεί να είχε κάνει και έναν-δύο αγωγούς για να πρωταγωνιστήσουμε στο παγκόσμιο ενεργειακό παιχνίδι, χωρίς να συνεκτιμηθεί η κήρυξη της ΑΟΖ που θα είχε γίνει ήδη, εύκολα, για να περάσουμε στην εποχή της ευημερίας των υδρογονανθράκων.

Αν δεν υπήρχε το καταραμένο «λάθος», θα ζούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Αγγελική Σπανού/athensvoice.gr