Το Facebook κι εγώ (ή πώς μια όμορφη αλλά πολύ σύντομη σχέση έληξε άδοξα)

Δεν υπάρχουν πολλοί που θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι στη ζωή μου ήμουν μεγάλος θαυμαστής του Facebook. Όταν χρειαζόμουν να δω κάτι σε κανα δυο ομάδες του Facebook που παρακολουθούσα, χρησιμοποιούσα τον κωδικό της γυναίκας μου και όλα καλά.
Την προηγούμενη βδομάδα ένα κείμενό μου δημοσιεύθηκε από κάποιον φίλο σε μια ομάδα του Facebook. Ακολούθησαν κάποια σχόλια, και χρειάστηκε να παρέμβω.
Έτσι λοιπόν είπα, τι στο καλό, είναι ώρα να προχωρήσω, και να γίνω ένας σύγχρονος άνθρωπος της εποχής μου, να αποκτήσω μια προσωπικότητα στο Facebook.
Τις δυο πρώτες ημέρες όλα κύλαγαν περίφημα. Ήταν ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο. Έκανα φίλους την οικογένειά μου, κοντινή αλλά και πιο μακρινή, με πολλούς γνωστούς με τους οποίους έχουμε κοινές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές ιδέες, με άτομα που είχα να δω από το σχολείο, με κόσμο από τη γειτονιά που μένω, με συναδέλφους κλπ.
Τότε ήταν που ξεκίνησαν τα προβλήματα.
Χρειαζόταν επαλήθευση για να μπω στο Facebook. Έδωσα το κινητό μου, ώστε να λάβω έναν κωδικό που έπρεπε να πληκτρολογήσω. Εν τάξει, είπα, δεν τρέχει τίποτα.  
Τη δεύτερη φορά χρειάστηκε να αντιστοιχήσω έξι εικόνες με έξι από τους φίλους μου στο Facebook. Αυτό είχε κάποιο κίνδυνο. Εκτός από το ότι έπρεπε να αναγνωρίσω τα ξαδέλφια της γυναίκας μου, τα οποία μένουν για πολλά χρόνια στο εξωτερικό, αλλά, το πιο τρομαχτικό, πήγε να μου ξεφύγει και η ίδια μου η κόρη. Βλέπετε, οι φωτογραφίες του προφίλ της δεν ήταν και οι πιο αξιόπιστες για αυτό το σκοπό. Παρόλα αυτά, τα κατάφερα.
Την τρίτη φορά, μέσα σε τρεις μέρες, υποτίθεται ότι θα ελάμβανα ένα ακόμα μήνυμα με κωδικό για να μπω στο Facebook. Ατυχώς, αυτό το μήνυμα δεν έφτασε ποτέ στο κινητό μου. Πάτησα «επανάληψη», αλλά πάλι τίποτα. Έκανα
μερικές ελπιδοφόρες αλλά ανεπιτυχείς προσπάθειες και μετά τα παράτησα.
Την άλλη μέρα, από το pc της δουλειάς, πάλι τα ίδια. Τότε είπα «καιρός να ζητήσεις βοήθεια». Και έστειλα το μήνυμα: «Αγαπητοί κύριοι. Λυπάμαι αλλά δε λαμβάνω τα μηνύματα που μου στέλνετε.»
Να ο διάλογος που ακολούθησε:

Ως εδώ ήταν λοιπόν το Facebook για μένα.
Υπερευχαριστώ όλον τον κόσμο που έγιναν φίλοι μέσα από το Facebook, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν επιθυμώ να τους δώσω αντίγραφα επίσημων εγγράφων ταυτότητας.  Δε σκοπεύω να συνεισφέρω στο χτίσιμο ενός δεύτερου on line παράλληλου κράτους, με on line αρχές, και ποιος ξέρει, ίσως αργότερα on line αστυνομία και δικαστές.
aristeroschronographos.blogspot