Η πολυψηφία κερδάει

Κάτι τέτοιο πιστεύαμε στο δημοτικό: ότι Δημοκρατία είναι η αρχή της πλειοψηφίας. Και μερικοί την «πλειοψηφία» τη λέγαμε «πολυψηφία» και το «κερδίζει» το λέγαμε «κερδάει». Κι έτσι λοιπόν, ψηφίζαμε δημοκρατικότατα για διάφορα πράγματα, όπως π.χ. αν η μπάλα πέρασε τη γραμμή του αυτοσχέδιου τέρματος ή όχι (βέβαια, στο συγκεκριμένο παράδειγμα, δεν καταλήγαμε ούτε με την αρχή της «πολυψηφίας», αφού οι ομάδες συνήθως ήταν ισοδύναμες, συνεπώς το δημοψήφισμα έβγαζε αποτέλεσμα πενήντα-πενήντα· το θέμα τελικά λυνόταν με «μπενάλντυ» ή/και γενική σύρραξη των παικτών των δύο ομάδων).

Το νεαρόν της ηλικίας δικαιολογούσε απολύτως τη σύγχυση: δεν γνωρίζαμε ακόμη ότι η δημοκρατία δεν ταυτίζεται με την αρχή της πλειοψηφίας, η οποία είναι ένα εργαλείο της — βασικό εργαλείο, βέβαια, εκ των ουκ άνευ, πάντως εργαλείο. Δεν γνωρίζαμε ότι η ίδια η δημοκρατία (η αστική, κοινοβουλευτική, αντιπροσωπευτική) δεν είναι (αποκλειστικά ή κυρίως) ένα απολίτικο και απρόσωπο εργαλειακό σύστημα διαχείρισης των κοινών αλλά έχει και βασικές αρχές και ιδεολογικό περιεχόμενο. Αγνοούσαμε ότι τα ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα ανήκουν αξιωματικά στο περιεχόμενο της δημοκρατίας, έχουν απόλυτη και όχι σχετική αξία και, συνεπώς, δεν υπόκεινται στην αρχή της πλειοψηφίας.
Πολύ πρόσφατα, ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων Άρης Σπηλιωτόπουλος δήλωσε
ότι θα ζητήσει να γίνει δημοψήφισμα για την κατασκευή τζαμιού στην Αθήνα. Ήδη από αρκετές πλευρές καταδείχτηκε το πόσο άστοχη και επικίνδυνη είναι η ιδέα του: και τότε γιατί να μην κάνουμε κι ένα δημοψήφισμα για το αν θέλουμε μαυριδερούς μετανάστες στη χώρα ή στην πόλη μας ή ομοφυλόφιλους ή κέντρα απεξάρτησης και νοσοκομεία στη γειτονιά μας; Και, αφού το δημοψήφισμα μπορεί να αφορά μια αυθαίρετα οριζόμενη κάθε φορά περιοχή και τους κατοίκους της, που θεωρούν πως έχουν «έννομο συμφέρον» για κάτι, τη μια μπορεί να είναι η χώρα, την άλλη ο Δήμος Αθηναίων, την παράλλη μια γειτονιά μόνο. Ας κάνουμε λοιπόν ένα δημοψήφισμα στη Νέα Φιλαδέλφεια που να απαγορεύει —επί ξυλοδαρμώ— να υποστηρίζεις οποιαδήποτε ομάδα εκτός από την ΑΕΚ.

Τα επιχειρήματα αυτά είναι εντελώς προφανή — ή θα έπρεπε να είναι· φαίνεται όμως πως τελικά δεν είναι. Και κάπου εκεί, σε μια θολούρα υποκειμενισμού, ανόητου μικροσυμφέροντος, αφέλειας, απαιδευσιάς, κοντόφθαλμης ξενοφοβίας, συνωμοσιολογίας και τρομαχτικής πολιτικής ανωριμότητας επιλέγει να παίξει προεκλογική μπάλα ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, επιθυμώντας κι αυτός κομμάτι της πίτας των ακροδεξιών ψηφοφόρων αλλά κυρίως των άλλων, της μεγάλης δεξαμενής της φοβικής, μικροαστικής συντήρησης. Και κάπως έτσι συμβάλλει κι αυτός —λίγο, είναι η αλήθεια, με ένα μικρό λιθαράκι— στη διατήρηση της προεφηβικής πολιτικής αντίληψης για τη δημοκρατία: ότι η πολυψηφία κερδάει.
 Γιώργος Τσακνιάς/dimartblog