Οι νεκροί της ΕΡΤ.

«Χρειάζεται νομοθετική ρύθμιση για τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια του αγώνα για την ΕΡΤ», αποφάνθηκε η Ζωή, με ύφος ιέρειας σε αρχαία τραγωδία της Επιδαύρου. Πώς έλεγε ο Παπαδόπουλος στους «Απαράδεκτους»; Τι έγινε ρε παιδιά; Ποιοι είναι οι νεκροί της ΕΡΤ; Ήξερα τους νεκρούς κατανεκρούς της ΜARFIN. Αλλά της ΕΡΤ; Άραγε να το έθεσε αλληγορικά; Να αρχίσουμε να στήνουμε και μίνι εκκλησάκια έξω από τις εταιρείες; 1.500.000 άνεργοι. Θα χορτάσουμε εκκλησάκι. Πού μας οδηγούν; Τι γραμμή δίνουν; Την ίδια μέρα που -διαβάστε το άρθρο του Καμπουράκη- μάζευαν ευρώ-ευρώ για συντάξεις και έβγαινε δεν έβγαινε… Ουφ! Βγήκε! Και γι' αυτό τον λόγο καθυστέρησαν ώρες να βάλουν το σχετικό ποσόν… Άντε και τούτος ο μήνας! Φρικτά απαθείς στο ξυστά στα βράχια… Και σ' ετοιμότητα για ανύπαρκτους νεκρούς; Πάμε καλά;

Μάλλον η Ζωή έβγαλε ένα σώψυχό της. Σαν να ξάπλωσε σε ντιβάνι ψυχαναλυτή, πλην ορθίως… Για «νεκρούς» είχε προειδοποιήσει από τότε που έσπευσε να συμπαρασταθεί στους εργαζόμενους. Ένας νεκρός οπωσδήποτε
προσδίδει άλλη αξία στα γεγονότα. Καν' τους πολλούς για ακόμα καλύτερα. Πώς έλεγε η γιαγιά μου; Καλύτερα να περισσέψει παρά να λείψει. Ευτυχώς δεν θρηνήσαμε νεκρούς στην ΕΡΤ. Μπορείς να το υπολογίσεις ότι μας την έσκασαν οι νεκροί. Αμ δε! Εμείς θα κλάψουμε ντε και καλά. Θα τους προσδώσουμε τιμές. Θα συμπαρασταθούμε στις οικογένειές τους. Θα μοιράσουμε κόλλυβα. Θα πιούμε κονιάκ και θα αναρωτηθούμε «Τι είναι ο άνθρωπος!». Θα τραβήξουμε τα μαλλιά μας σαν Μανιάτισσες μοιρολογίστρες. Καλοπληρωμένες. Μόνο, επιτρέψτε μου, στο τέλος του θρήνου, ως πολίτης ν' αναρωτηθώ. Με τους ζωντανούς-νεκρούς τι κάνεις; Η ανεργία μετατρέπει τον άνθρωπο σε ζόμπι. Η έλλειψη πυξίδας μετατρέπει τον άνθρωπο σε ζόμπι. Η ανασφάλεια μετατρέπει τον άνθρωπο σε ζόμπι. Ο κρατισμός μετατρέπει τον άνθρωπο σε ζόμπι. Θυμηθείτε την προεκλογική συνέντευξη του Σαμαρά στην ΝΕΡΙΤ. «Σειρές» θα αλλάζουμε; Οι πολιτικοί δεν προσλαμβάνονται ως μοιρολογίστρες και δη ανύπαρκτων νεκρών. Αλλά ως διαχειριστές της τύχης των ανθρώπων. Του μέλλοντος του τόπου. Ενός τόπου που γέμισε μπαλώματα και αναζητά διαχρονικές, οριστικές κατευθύνσεις και λύσεις. Οι πολιτικοί έχουν το ιερό πια καθήκον να επαναφέρουν στη ζωή ένα διαχρονικό ζόμπι. Τα ζόμπι είναι τα πιο μπελαλίδικα. Πες το... Ελλάδα. Να συνεννοηθούμε.

Υ.Γ: Αυτοακυρώνομαι μόλις τελειώνω το κείμενό μου. Από τη Ζωή τα ζητάς αυτά; Ρέα, πας καλά;
Ρέα Βιτάλη/protagon.gr