Το κενό

Υπάρχει ένα κενό που διαρκώς διευρύνεται, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Είναι το κενό μεταξύ πολιτικού λόγου και πολιτικής πράξης. Ίσως υπάρχει και ως απόρροια της αναγωγής της επικοινωνίας σε εργαλείο διαχείρισης και όχι επικοινωνίας.
Στις δύσκολες αποφάσεις, οι περισσότεροι πολιτικοί έχουν κάποιον στο δωμάτιο που θα τους συμβουλέψουν για το "τι θα τους πουν" οι αντιπολιτευόμενοι, και το "τι θα τους απαντήσουν" εκείνοι - το πως θα το πουλήσουν (λαϊκιστί) στην πλειοψηφία με το λίγο χρόνο, και τα κλειστά αυτιά. 

Στην στρεβλή της εκδοχή αυτή η διαδικασία μεταλλάσσεται. Όταν δηλαδή η δύσκολη απόφαση είναι δύσκολη όχι λόγω της αρετής της, αλλά της κακίας της. Όσο πιο ικανός νοιώθει ένας πολιτικός ή μία πολιτική ομάδα επικοινωνιακά, τόσο μεγαλύτερη άνεση νοιώθει στην επικοινωνιακή στρεψοδικία.
Οι απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Είναι γεγονός ότι το δημόσιο βρίθει άχρηστων και άνευ αντικειμένου οργανισμών και φορέων· αρκεί να θυμηθεί κανείς τους 600+ που δημιουργήθηκαν επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή, τότε που "λεφτά υπήρχαν" και το λαϊκό αίτημα ήταν για "τα δικά μας παιδιά". Είναι επίσης δεδομένο ότι με τους σημερινούς κανόνες λειτουργίας, υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που δεν δουλεύουν για το μισθό τους, αλλά αρκούνται στον "εθελοντισμό" τους σε κάθε προεκλογική ή άλλη προσπάθεια του πάτρωνά τους.
Η ορθή/δύσκολη απόφαση εδώ είναι να αποφασίσουμε τους τομείς στους οποίους θα δραστηριοποιείται το κράτος, τις βαθμίδες στις οποίες θα εμπλέκεται (από το υπουργείο μέχρι την τοπικά αυτοδιοίκηση ή τις ανεξάρτητες αρχές) και να καταργήσουμε ό,τι περισσεύει, ενώ παράλληλα να περάσει όλο το υπάρχον προσωπικό από αξιολόγηση με προκειμένου να δούμε ποιοι
μπορούν να στελεχώσουν το νέο Κράτος, και ως τέτοιοι να παραμείνουν.
Σε μία τέτοια διαδικασία, μπορεί να αποδειχθεί ότι θα πρέπει να υπάρξουν μέχρι και προσλήψεις, αν στους σημερινούς δεν έχουν τα απαραίτητα εφόδια και απολυθούν.
Μία τέτοια διαδικασία όμως θα ισοδυναμούσε με διάλυση του πολιτικού συστήματος. Οι κομματικοί στρατοί των αργόσχολων και μη χαχόλων, αυτών που περιφέρονται στους διαδρόμους ως συνομιλητές της εκάστοτε ηγεσίας όταν οι συνάδελφοι τους κάνουν την δουλειά και αυτών, θα έχαναν τις θέσεις τους. Είναι κατανοητό ότι μία τέτοια αλλαγή δεν θα πέρναγε εύκολα από τη Βουλή.

Έτσι, για μία ακόμη φορά, οι πολιτικοί θα βαφτίσουν επικοινωνιακά το κρέας ψάρι· πριν με τους ΙΔΑΧ, και τώρα με τους "επίορκους", θα επιχειρήσουν να περιχαρακώσουν μία ομάδα υπαλλήλων για να αποφύγουν τις πραγματικές λύσεις - αυτές που περνάνε πάνω από τους κομματικούς στρατούς της τρικομματικής και ενδεχομένως της αντιπολίτευσης (σε αυτά τα βρίσκουν - συμφωνίες κυρίων). 

Στην πορεία, θα καταργήσουν το τεκμήριο της αθωότητας, θα διαταραχθεί η εργασιακή ειρήνη, θα χαθεί ό,τι έχει ψήγμα ηθικού αποθέματος έχει απομείνει στο εναπομείναν προσωπικό (το ίδιο θα γινόταν και σε μία εξίσου παράλογη ιδιωτική επιχείριση), ενώ θα επαληθευτεί για μία ακόμη φορά ότι όποιος είναι στο δημόσιο και δουλεύει είναι ηλίθιος, αφού το μόνο που χρειάζεσαι είναι να ανήκεις σε ένα από τα κομματικά στρατόπεδα.

Κάποιος θα πει "ας γίνει και άδικα - δεν με ενδιαφέρει - φτάνει να σπάσει το ταμπού των απολύσεων". Αναρωτιέμαι τι θα πει αυτός ο κάποιος, όταν μάθει ότι την ίδια ώρα που του πουλάνε τις απολύσεις των 3,900 "επίορκων", προσλαμβάνονται στους δήμους δεκάδες χιλιάδες νέοι υπάλληλοι μέσω ΟΑΕΔ και ΕΣΠΑ. Αναρωτιέμαι τι θα πει όταν μάθει το πως δεν λειτουργούν τα πειθαρχικά για βεβαιωμένες παραβάσεις καθήκοντος, ή πως δεν στέλνονται υποθέσεις πλαστών βεβαιώσεων σπουδών, υγείας, και οικογενειακής κατάστασης στις αρχές. Αναρωτιέμαι τι θα σκεφτεί την επόμενη φορά που θα διαβάσει μία ακόμα είδηση για διπλούς μισθούς και golden boys/girls.

Θα σκεφτεί το προφανές: ότι τον κοροϊδεύουν για μία ακόμα φορά, κι εκεί το κενό θα μεγαλώσει. Μαζί με το κενό, θα μεγαλώσει και το χάσμα που τον χωρίζει από το κράτος του και τους θεσμούς. Εκεί είναι που θα στραφεί, με όση γνώση του έχει απομείνει και θα σταυρώσει στην κάλπη τον τελευταίο Τσαρλατάνο που θα βρει μπροστά του, αυτόν που ξεκινάει και τελειώνει τις ασυναρτησίες του με το "σε κοροϊδεύουν". Εκεί θα βρει δικαίωση ο ανθρωπάκος, και δεν τον αδικώ καθόλου.

"Η μισή ντροπή δική μου, η μισή δική τους", ρίχνοντας το ψηφοδέλτιο της ντροπής.
alexacos.blogspot