να το σβησω;

ειναι ενα περιεργο συναισθημα.νιωθω πως λειπω απο καπου.και ειμαι σιγουρος πως αρκετοι  εχουν νιωσει το ιδιο.bloggers.πρεπει να γραψεις κατι.να εισαι συνεπης σε αυτον που κλικαρει στη σελιδα σου.δεν αναφερομαι σε blogs που στις περισσοτερες αναρτησεις εχουν αναδημοσιευσεις.ειναι ευκολο να το κανεις αυτο,εχει πολυ υλικο.βεβαια το κανω και εγω.προσπαθω ομως να βρω κατι που εχει ξεφυγει απο τους αλλους.δεν ξερω αν το κανω επιτυχως.αν και ο χαρακτηρισμος αυτος δε συναδει με την επιθυμια του "εκφραζεσθαι".
ειναι φορες που στερευεις.τι να γραψεις;και αν γραψεις πως θα το ξαναδιαβασεις μετα απο μερες;τι εντυπωση θα σου κανει;να γραψεις για συμπεριφορες;οταν απευθυνεσαι στο απροσωπο κρατικο συστημα,ειναι ευκολο.σε θελω οταν γραφεις για τον ανθρωπο που αντιπροσωπευει αυτο το συστημα.τον αντιμετωπιζεις ως τον γνωστο ή ως "θεσμο";σε μικρες κοινωνιες ειναι πραγματι δυσκολο.αν πας κοντρα,θα μεινεις μονος.γιατι θα πρεπει να διαλεξεις πλευρα.να εχεις μια "πλατη".ποσο ελευθερα θα μπορεσεις να γραψεις ομως;
εξαρταται.μπορεις να αντεξεις το βοϊδοματη να πουλαει πνευμα;σχεδιασμο και οργανωση;να τον πιστεψεις πως ειναι αντιπροσωπευτικο δειγμα της κοινωνιας;ναι,υπο προϋποθεσεις.αν σου αρεσει π.χ.που καθεται ολη μερα,μην εχοντας κατι ουσιαστικο να κανει,κοιτωντας τον τοιχο.με τοση αυταπαρνηση,που  τον ριχνει με τη δυναμη του βλεμματος.μετα να σηκωθει,γεματος αυτοπεποιθηση και να ασχοληθει με τους αλλους.προσπαθωντας,λεμε τωρα,να λυσει προβληματα που το ιδιο του το σιναφι δημιουργησε.
ειναι ωρες που θελω να τα βαλω με ολους.οχι,δεν ειμαι καποιο προβληματικο ατομο.απλα,με εκνευριζει να ειμαι στο γηπεδο και οι αλλοι να πετανε συνεχως τη μπαλλα στην κερκιδα.μηπως να αλλαζα ομαδα;να μπω στη λογικη του ανηκω σε καποια συντεχνεια να ξεμπερδευω;να υποστηριζω με παθος οτι μαλακια τους κατεβει στο κεφαλι,να υποστηριζω τον κοινο αγωνα;να φυγω απο τη μεση σκεψη και να πιασω μια γωνια και εγω,να τελειωνουμε;και ολοι μαζι να το δωσουμε μια αυτο το ρημαδι να παει στο διαολο;
να ειμαι ναι σε ολα;μαζι με τους αγροτες,τους πολιτικους,τους οπαδους,τους μηχανικους,τους εργολαβους,τους δημοσιους,τους ιδιωτικους,τους επαγγελματιες,τους τριτεκνους,τους πολυτεκνους,τους ταξιτζηδες,τους.........
δε βγαζω ακρη.νιωθω το ποδι μου να μη θελει να κανει βημα.μηπως ομως και εγω χωρις να το καταλαβω τρεχω ηδη στο ταρταν;
εχω τη σιγουρια,πως ολοι ξερουμε τι ειμαστε.οταν μενουμε μονοι ξερουμε ποιον εχουμε μεσα μας.το θεμα ειναι τι εικονα βγαζουμε εξω.ποσο καλα πλασαρει ο καθενας τον εαυτο του.ή τον πλασαρουν για εμας  οι αλλοι.
εμεις γνωριζουμε και ποιον εχουμε απεναντι;καλη η καλημερα,αλλα ξερεις σε ποιον την λες;και κυριοτερα γιατι την λες;προσπερνας τι πρεσβευει ο αλλος ή το κανεις απο συμφερον; ποσες φορες θελεις να προσπερασεις;ποσο νομιζεις μπορεις να εκτεθεις;
αυτο το "εκτιθεμαι" ειναι τελικα μεγαλη ιστορια.η πλειοψηφια φοβαται.αισθανεται μειοψηφια,σε αυτα που προβληματιζουν.ειναι τελικα ετσι τα πραγματα ομως;μηπως εκει βρισκεται η παγιδα του συστηματος;στη σιωπη;στο να δεχομαστε μια  mainstream εκδοχη για τα παντα και τελος;την μεση οδο,ποιος την καθοριζει;και ειναι οντως μεση;ειναι η δικη μου "αληθεια" και δικη σου;σαφως και οχι.το μερος που θα συναντηθουμε ειναι το σωστο;ο λαβυρινθος ειναι τετραγωνος;πως;υπαρχουν πολλα ειδη;και εμεις μεσα σε ποιο ειμαστε;
υποκλινομαι σε αυτον που μου εδωσε το δωρο του να βρισκομαι εδω.να εκφραζομαι με την ανεση της ζεστασιας και της γαληνης.να με απασχολουν τετοια ζητηματα.και να εχω τις οποιες μικρες ή μεγαλες δυσκολιες μου.να μη με απασχολει ουτε που θα κοιμηθω,αν ειναι ασφαλεις οι ανθρωποι μου,που μπορω να εργαστω,να γελασω.να ψυχαγωγηθω,να διαβασω.να εχω την πολυτελεια της αποψης και του λογου.να μαλωνω και να αγκαλιαζω.καποιος αλλος μακρια απο εδω,με σκεφτεται με θλιψη.δεν με εχει δει απο κοντα,αλλα εχει ακουσει για εμενα.εχει ακουσει ιστοριες καθως προσπαθει να αποφυγει την πεινα,την καταστροφη.να μεγαλωσει την οικογενεια του,να χαρει τα παιδια του.να διαβασει,να γινει καλυτερο ατομο.να αποκτησει αυτο που του ειπανε πως καπου μακρια υπαρχει.την αξιοπρεπεια που εχει ο ανθρωπος.να εξασφαλισει το νερο και την τροφη του.βλεπει γυρω του την αδικια,το κακο,την εξαφανιση.τη σιωπη.πρεπει να φυγει απο αυτα.θα το προσπαθησει.με κοστος την μηδαμινη του ζωη.το αδειο δωρο.να αξιωσει.τι παρεξηγημενη εκφραση....


σκεψεις...να το σβησω μετα απο καποιες μερες;να βαλω καλυτερα καμια φωτογραφια απο κανενα ταξιδι;γιατι φωτογραφιζοντας δε προλαβα να το ζησω.κρατησα σαν αναμνηση εικονες...

χτυπαει και αυτο το τηλεφωνο.παλι αυτο το 210...............απο εταιρια συλλογης οφειλων ειναι.τον γειωνω γιατι σωνει και καλα θελει ημερομηνια και ωρα για να ενημερωσει την τραπεζα.βγαινω και παω στο μπλοκο.ωχ,...δεν υπαρχει για εμενα κανενα....