BURN THE NEGATIVE - WONDER WHY

Στον καθρέφτη

Σε τί ακριβώς αντιστέκεστε αδέλφια; Στην πλήρη διάλυση μιας πατρίδας βουτηγμένης στη ρουφιανιά, την κομματοκρατία, την αδικία και τη διαφθορά; Σε εργασιακά δικαιώματα και επιδόματα μυστικά και αόρατα που μοιράστηκαν παρασκηνιακά απο τα κομματικά γραφεία; Στην κατάρρευση της κοινωνίας των κολλητών, στο λαϊκό κράτος που έγινε ιδεολογία τα τελευταία 30 χρόνια;


Εχουμε ήδη αρχίσει να παραμιλάμε. Οι 10 εντολές που άφησε πίσω της φεύγοντας η Τρόϊκα, υπερβαίνει κατα πολύ τη συλλογική νοητική και παραγωγική δύναμη της ελληνικής κοινωνίας. Ποιός θα κάνει Επανίδρυση του Κράτους σε μερικούς μήνες; Με ποιές παραγωγικές δυνάμεις θα ανασυνταχθεί το σάπιο πτώμα που ήδη πέθανε απο πέρσυ; Ο Γιωργάκης δεν βρίσκει ούτε πέντε πρόθυμους για δουλειά, ο Αντωνάκης ασχολείται μόνο με την Ντόρα, ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος περιμένει απλά την τελική κατάρρευση, όσοι έχουνε διέξοδο φεύγουν, η Ευρώπη ετοιμάζει πολιτικές που θα κάνουν το Μνημόνιο να μοιάζει με επίσκεψη στην εκκλησία.

Δεν ήξερε το Πασόκ τί υπέγραφε; Μα φυσικά δεν ήξερε. Τυπική συμπεριφορά ελληνικής κυβέρνησης. Βρήκε απλά ενα δάνειο για να συντηρήσει το σάπιο σύστημα για λίγο ακόμα χρόνο. Και το μεν δάνειο, παρόλο που είναι χαμηλότοκο (4-5%), δεν μπορούμε να το πληρώσουμε και ζητάμε επιμήκυνση, τις δε διαρθρωτικές αλλαγές απλά δεν τις γουστάρουμε γιατί είμαστε βολεμένοι. Για το Χρέος ούτε κάν μιλάμε. Σαν να μην υπάρχει.

Κοροϊδέψαμε για λίγο ακόμα οτι κάποια δήθεν αύξηση των εσόδων θα μείωνε το έλλειμμα. Βυθίσαμε την οικονομία στην ύφεση. Μόνον ηλίθιοι βάζουν 23% ΦΠΑ, βενζίνα 1.6 το λίτρο και υψηλούς φόρους στις επιχειρήσεις. Και τώρα, μέσα σε λίγους μήνες θα μετατάξουμε 50 χιλιάδες κόσμο, θα εξυγιάνουμε 50 ΔΕΚΟ, θα διορθώσουμε Υγεία και επαγγέλματα, θα αναδιοργανώσουμε τον Δημόσιο τομέα (!), θα καταγράψουμε την περιουσία του αναξιοποίητου κράτους; Συστήματα συνταγογράφησης, νέο σύστημα προμηθειών, δεκάδες αποκρατικοποιήσεις, νέο φορολογικό και τραπεζικό σύστημα; Ελεος αδέλφια. Τρείς δουλεύουν στο Πασόκ. Και τα υπόλοιπα 11 εκατομμύρια κάθονται και αντιμνημoνιάζουν. Τι αντίσταση ρε φουκαράδες. Η Ελλάδα πέθανε.

http://locus-editorium.blogspot.com/

Συνεργασία Τουρκίας με Αλ Κάιντα και ΗΠΑ με ΡΚΚ θα αποκαλύψει το Wikileaks

UK Government has issued a "D-notice" warning to all UK news editors, asking to be briefed on upcoming WikiLeaks stories.
http://twitter.com/wikileaks/status/8206637680558080

Έγγραφα που δείχνουν ότι η Τουρκία βοήθησε την Αλ- Κάιντα στο Ιράκ και ότι η Ουάσιγκτον έχει υποστηρίξει το PKK εναντίον της Τουρκίας αναμένεται να δημοσιοποιήσει τις επόμενες ημέρες το Wilileaks. Το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έχει ήδη προχωρήσει σε ενημέρωση των κυβερνήσεων της Βρετανίας, της Αυστραλίας, του Καναδά, της Δανίας, της Νορβηγίας και του Ισραήλ με μηνύματα μέσω του Twitter σχετικά με τις επικείμενες αποκαλύψεις.
Σύμφωνα με μήνυμα που η οργάνωση έστειλε μέσω του Twitter, επικαλούμενη τοπικά μέσα ενημέρωσης, αμερικανοί διπλωμάτες ενημέρωσαν στελέχη των κυβερνήσεων των έξι χωρών για τη δημοσιοποίηση.

Όπως είπαν πηγές που γνωρίζουν για τα τηλεγραφήματα του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών που έχει το Wikileaks, στη δημοσιοποίηση αναμένεται να περιλαμβάνονται χιλιάδες τηλεγραφήματα που μεταδίδουν πληροφορίες για καταγγελίες περί διαφθοράς πολιτικών στη Ρωσία, το Αφγανιστάν και άλλες χώρες της Κεντρικής Ασίας.

Σύμφωνα με αυτές τις πηγές, οι καταγγελίες είναι αρκούντως σημαντικές για να προκαλέσουν αμηχανία σε ξένες κυβερνήσεις, ορισμένες από τις οποίες προετοιμάζονται για τις επιπτώσεις των αποκαλύψεων.

Η καθημερινή εφημερίδα του Λονδίνου «al-Hayat» αναφέρει ότι στα υπό δημοσιοποίηση έγγραφα περιλαμβάνονται ορισμένα που δείχνουν ότι η Τουρκία βοήθησε την Αλ- Κάιντα στο Ιράκ και η εφημερίδα «Washington Post» γράφει ότι οι ΗΠΑ έχουν υποστηρίξει το PKK, την κουρδική επαναστατική οργάνωση που έχει ξεκινήσει πόλεμο για την απόσχιση από την Τουρκία το 1984.

Η ισραηλινή εφημερίδα «Haaretz» γράφει, επικαλούμενη ανώτατο ισραηλινό αξιωματούχο, ότι η αμερικανική πρεσβεία στο Τελ Αβίβ προειδοποίησε το ισραηλινό υπουργείο Εξωτερικών ότι τα τηλεγραφήματα ενδέχεται να προκαλέσουν ανησυχία στις αμερικανοϊσραηλινές σχέσεις.

Σύμφωνα πάντοτε με το μήνυμα του Wikileaks, στο Tweeter, η νέα δημοσιοποίηση θα είναι επτά φορές μεγαλύτερη από την αντίστοιχη του Οκτωβρίου για τον πόλεμο του Ιράκ που περιλάμβανε 400.000 έγγραφα του Πενταγώνου.

Οι προηγούμενες δημοσιοποιήσεις του Wikileaks, η οποία ιδρύθηκε από τον γεννημένο στην Αυστραλία, χάκερ, Τζούλιαν Ασάντζ, περιείχαν ευαίσθητες πληροφορίες σχετικά με τους πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, οι οποίες σύμφωνα με την αμερικανική κυβέρνηση, έχουν θέσει σε αμφισβήτηση την εθνική ασφάλεια και σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.

Εκπρόσωπος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών έχει δηλώσει ότι η Ουάσιγκτον έχει ειδοποιήσει ξένες κυβερνήσεις σχετικά με την πιθανή δημοσιοποίηση των εγγράφων

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Reuters

μην περιμενετε αστειακια

Υπάρχουν μουσικοί που όταν έρχονται σε επαφή με ένα σπουδαίο έργο κάποιου άλλου, αντί να αισθανθούν ευεργετημένοι νιώθουν μειονεκτικά, διότι αντιλαμβάνονται την έκφραση ως άλλο ένα πεδίο ανταγωνισμού. Με την ουσία μετατοπισμένη κατ' αυτή την έννοια, δεν είναι για αυτούς το ζητούμενο η αναζήτηση της δικής τους φωνής -συνήθως κόβουν και ράβουν από δεξιά κι αριστερά.


Για αυτούς, οι λίστες με τα top-10 (δηλαδή, το τέχνασμα των εταιριών για να δημιουργήσουν την τάση στον κόσμο να αναζητούν το "καλύτερο") και τα αστεράκια των περιοδικών είναι τρόπος αποκωδικοποίησης της μουσικής κι άλλη μια αφορμή για να διαφωνήσουν με τους φίλους τους, όπως άλλοι κάνουν κόντρες στις τεχνικές πληροφορίες ή σε ποδοσφαιρικά θέματα, λόγου χάρη. Ζούνε με αυτές τις λίστες φτιάχνοντας προσωπικά best of, ενώ η μουσική ανάγεται σε κάτι μετρήσιμο κι αγριεύει σαν σκυλιά σε αγώνες ταχύτητας.

Με μια πρόχειρη εκτίμηση, μπορεί κανείς να τους αποδώσει κάποιους, ας πούμε όχι κολακευτικούς, χαρακτηρισμούς και να ξεμπερδεύει. Όμως, δε στέκομαι εκεί. Βρίσκω ενδιαφέρον στο να ψάχνω (ή να διαισθάνομαι, αφού δεν είμαι ειδικός) τους παράγοντες που οδηγούν κάποιον να υιοθετεί ή να επινοεί τέτοιους αμυντικούς μηχανισμούς.

Εν πάση περιπτώσει, δεν ανήκω στην παραπάνω κατηγορία. Δεν ξέρω αν είναι μια απόφαση που παίρνεις εύκολα ή δύσκολα. Ξεκινάει, φαντάζομαι, από το τι συναντάει κανείς. Η τάση που έχω για να φτιάχνω κάτι που δε βρίσκω εύκολα γύρω μου, για να μπορώ να ευχαριστηθώ ως ακροατής, έχει σχηματοποιηθεί με τα χρόνια από μια γενικότερη αντίληψη περί οικονομίας και σεβασμού στους υπολοίπους, όμως οι ρίζες της ίσως βρίσκονται χρόνια πίσω, σε διάφορες συμπεριφορές κι ιδιοτροπίες του κοινωνικού ιστού. Οπότε, δεν πολυκαμαρώνω.

Δεν έχω ζηλέψει ποτέ ένα όμορφο τραγούδι, ούτε θα ήθελα να το "είχα γράψει εγώ". Απεναντίας, νιώθω μια ανακούφιση, επειδή κάποιος άλλος έχει μπει στον κόπο να το μοιραστεί μαζί μας. Κι όσο ακούω μουσικές που με δονούν, όλο και πιο σπάνια θα καταπιάνομαι με το γράψιμο.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους στίχους μου: Ασφαλώς κάπου θα πατάει η γραφή μου (παντού υπάρχει μια συνέχεια), αλλά ο σκοπός μου δεν είναι να κοπιάρω κάποιον. Είναι αυτό που λέει ο Σαββόπουλος στο κομμάτι που κλείνει την αριστουργηματική Ρεζέρβα: "Προσπάθησα ξανά να μοιάζει τελείως ξένο μέσα στο χώρο αυτό".

Κάπως έτσι, ξεκίνησα να γράφω εδώ. Για να καλύψω το κενό που είχα ως αναγνώστης εκείνη την περίοδο, αλλά κι επειδή μου αρέσει κάπου κάπου να συντάσσω κείμενα. Από την άνοιξη και μετά, όταν άρχισαν οι κουβέντες περί ελληνικής κρίσης, διάβασα εξαιρετικά άρθρα κι ενδιαφέρουσες απόψεις. Κυρίως από εφημερίδες κι όχι τόσο στο διαδίκτυο. Σταμάτησα να γράφω, δεν ένιωθα την ανάγκη, δεν είχα κάτι να προσθέσω. Μάλλον, εδώ θα επιστρέφω πια μόνο για θέματα που αφορούν στις μουσικές μου.
Πριν κάποια χρόνια, όλα αυτά ακούγονταν οπισθοδρομικά. Η σημερινή κατάσταση όμως είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι όλες οι ούτως ειπείν κινδυνολογίες κάθε άλλο παρά γραφικές ήταν. Και η διαδικασία που ανήγαγε το αυτονόητο σε γραφικότητα έχει ένα μερίδιο ευθύνης για την κρίση που βιώνουμε τώρα. Διότι η κρίση είναι πρωτίστως πολιτισμική και δευτερευόντως οικονομική.

Αυτή, λοιπόν, είναι η κατάλληλη εποχή για να μετρήσουμε ξανά τις δυνάμεις μας και να απαλλαγούμε από τα περιττά. Ο κόσμος είναι εδώ και καιρό πολύ φορτωμένος, δεν ξέρω αν οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν μια απόδειξη για αυτό που λέω, αλλά εφόσον σήμερα είναι συνυφασμένες με την καθημερινότητα των περισσοτέρων, δεν μπορείς να τις παραβλέψεις εύκολα.

Το Myspace τελείωσε, τουλάχιστον για την Ελλάδα. Κανείς δεν ψάχνει για νέες μουσικές εκεί, με τη δίψα τουλάχιστον που το έκανε πριν 3-4 χρόνια. Ίσως συνεχίζουν οι hipster δημοσιογράφοι που ξέμειναν από hype (πόσα γκρουπ των 80s να νεκραναστήσεις πια;) κι εργάζονται για να μας κοινωνήσουν το next big thing. Το οποίο, με τη σειρά του, γυρνάει μπούμερανγκ στους μουσικούς, οι οποίοι καμαρώνουν για την πόζα τους στα freepress και η μουσική τους αντιμετωπίζεται ως lifestyle με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Το Facebook παίρνει τη θέση της 90s trash tv και γίνεται σταδιακά η νέα καθημερινή χαβούζα στην οποία πρωταγωνιστούμε, αφήνοντας, όσο θέλει ο καθένας, μισάνοιχτη την πόρτα του. Μπορεί να έχει περισσότερα φρέσκα κανάλια για να κυλάει η "εναλλακτική" πληροφόρηση, αλλά για πόσο ακόμα; Αν ψάχνεις στα σκατά για να βρεις διαμάντια, καταντάει ασύμφορο από μια ποσότητα και μετά. Το καλό είναι ότι αυτό εξαρτάται από εμάς. Το κακό είναι ότι εξαρτάται επίσης από εμάς.

Το Twitter είναι αρκετά χειρότερο. Εκεί που η αμεσότητα θα μπορούσε να γίνει συνώνυμη με την ενστικτώδη ειλικρίνεια, προς το παρόν προκύπτει σαν ένας αγχωτικός αγώνας για την καλύτερη ατάκα, ενώ τα πάλαι ποτέ προσωπικά μηνύματα αναρτώνται πλέον δημοσίως, σαν amateur porno (μπορεί βέβαια, αυτή να είναι η ενστικτώδης ειλικρίνεια, κάτι που ακούγεται τρομακτικό). Σαν τις παρέες που πάντα υπάρχει ένας εξυπνάκιας που θέλει να έχει την τελευταία κουβέντα. Σαν τις αναρτημένες φωτογραφίες από κινητά που τραβάς στον καθρέπτη της τουαλέτας έχοντας πάρει την καλύτερη πόζα. Και μετά οι υπόλοιποι χαζογελάνε ελαφρώς με το αστείο, κάνουν ένα "like" στη φωτογραφία και πέφτουν για ύπνο για να ξυπνήσουν λιγότερο νέοι.
Εν ολίγοις, το Διαδίκτυο χρησιμοποιείται κυρίως για να υπογραμμίζουμε τα κεκτημένα και να εισπράττουμε επιβεβαίωση για τα πεπραγμένα -όπως συνέβαινε ανέκαθεν με τις περισσότερες εφημερίδες. Ίσως ακόμα βοηθάει όσους επί της ουσίας ψάχνουν για πληροφόρηση. Όμως, στο τέλος της ημέρας, δεν έχουμε κάνει πολλά βήματα παραπέρα.

Κατά τ’ άλλα, υπάρχει εκεί τόσος θόρυβος και φως, που δύσκολα διακρίνεις τους ήχους και τα χρώματα. Είναι σαν ένα δυσθεώρητο τέρας από ταινία του Miyazaki που έρπει φορτωμένο χιλιάδες άχρηστες κι επαναλαμβανόμενες πληροφορίες, σαν άπειρους παραμορφωτικούς καθρέπτες που παραποιούν και μεγεθύνουν την παραμικρή ασήμαντη κίνηση, σε ένα κόσμο με λίγα παράθυρα και ορόφους που οδηγούν σε παράδοξες γεωμετρίες.

Είμαστε εμείς πίσω από αυτά. Αλλά όχι ακριβώς. Είμαστε οι εκφάνσεις μας μέσα από ένα θραύσμα τυχαίων συνδυασμών κι αλληλεπιδράσεων, σαν ημιτελή παζλ που θα συνέθεταν έτσι κι αλλιώς κάτι αφύσικο. Κι αυτά τα φάσματα, που στην αρχή δεν τους δίναμε σημασία, προβάλλονται πλέον και στην πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να ζούμε κι εκ του σύνεγγυς τα τεκταινόμενα του παράλληλου εκείνου σύμπαντος. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο αυτή η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Δεν μπορώ παρά να ελπίζω στον άνθρωπο, ακόμα κι αν έχω χάσει προ πολλού την πίστη μου σε αυτόν.

Εκτιμώ ότι σε λίγο καιρό, το Διαδίκτυο θα θεωρηθεί, με κάποιον τρόπο, ξεπερασμένο, όπως, για παράδειγμα, είναι εδώ και κάποια χρόνια το κάπνισμα σε στάση λεωφορείου (που κάποτε ήταν πολύ cool). Κι ίσως αυτή να είναι μια ικανή αφορμή για να αρχίσει ο κόσμος να ξανανιώθει λίγη ανθρωπίλα με τις αισθήσεις του. Να φαγωθούν σάρκες, αλλά και να ιδρώσουμε πάλι από έρωτα.

http://buildingsatnight.blogspot.com/

ευρώπη γίναμε

αν ήταν αυτό το ζητούμενο, τότε υποθέτω πως είμαστε αρκετά κοντά. θυμάμαι πως νεώτερος στα διάφορα ταξίδια μου αναρωτιόμουν "πού είναι ο κόσμος, πού έχουν πάει όλοι", όταν επισκεπτόμουν μικρές πόλεις για τα μεγέθη της ευρώπης, αρκετά μεγάλες για την ελλάδα. ούτε κόσμος να κυκλοφορεί, ούτε να διασκεδάζει, ούτε και να ψωνίζει. δεν υπήρχαν μπαρ, καφετερίες, μικρομάγαζα, μπουτίκ. έβλεπα μια πόλη των 50.000 κατοίκων στη νορβηγία, στη δανία, στη γερμανία ή στη γαλλία και μετά τις επτά επικρατούσε πλήρης ησυχία. από κάποιο ανοιχτό παράθυρο μπορεί να ακουγόταν η τηλεόραση ή ο χτύπος από το πιρούνι στο πιάτο. και μετά έβλεπες κάποιον να τρεκλίζει και να ξερνάει έχοντας το ένα χέρι στον τοίχο για να κρατηθεί. και γέλια βαρβαρικά. δυνατά και κοφτά. σαν ξέσπασμα, σαν εμετός. αυτή ήταν η γενική εικόνα. όχι ότι δεν υπήρχαν οι εξαιρέσεις.


σχεδόν κάθε μέρα, περπατώ στη δουλειά μέσα από τον κεντρικό πεζόδρομο. έχει γεμίσει ενοικιαστήρια. και ο κόσμος βράδυ με το βράδυ μειώνεται. η συζήτηση γυρνά σχεδόν πάντα στην κρίση. κατήφεια. μπορεί απόψε να είναι το τελευταίο βράδυ πριν από την πτώχευση. "η ντόρα έκανε καινούργιο κόμμα". "δε μου φτάνουν τα λεφτά για αυτό το μήνα". "η δόση θα μείνει απλήρωτη". και πάει λέγοντας.

η ζωή δεν κάνει πια κύκλους. αυτό είναι κάτι καινούργιο. θα δείξει αν μπορεί η ελληνικότητα να είναι αίσθημα ή συνείδηση. θα δείξει αν ο έλληνας είναι μάγκας, καραμπουζουκλής, επαναστάτης, απόγονος ενός ένδοξου παρελθόντος ή απλά ένα φτερό στον άνεμο. θα δείξει.

αν κάτι -ακόμα- μου κάνει εντύπωση, είναι η στωικότητα σε όλα αυτά που μας έχουν φορτώσει. μου θυμίζει κάτι από το μίσος του κάσοβιτς. "ως εδώ καλά, ως εδώ καλά", έλεγε ο τύπος που πήδηξε από την ταράτσα και αντίκριζε κατάφατσα το πεπρωμένο του.

νομίζω ότι είμαστε εντελώς πρόβατα. ευρώπη γίναμε

http://pleistokenon.blogspot.com/

The Decemberists - The Mariner's Revenge Song

Κυριολεκτικά οκτάλεπτο έπος... με την κλασική του όρου έννοια, ήτοι:




Έπος: λογοτεχνικό είδος, του οποίου τα κύρια χαρακτηριστικά είναι το μεγάλο μέγεθος, ο έμμετρος λόγος και ορισμένα εξειδικευμένα εκφραστικά μέσα. Τα έπη κατά κύριο λόγο περιγράφουν θρυλικές πράξεις και ήρωες του παρελθόντος, συχνά δε το θέμα τους είναι μυθολογικό.Ως έπη έχουν χαρακτηριστεί αρχαία λογοτεχνικά κείμενα (όπως για παράδειγμα η Ιλιάδα και η Οδύσσεια του Ομήρου, το Έπος του Γκιλγκαμές, η βόρεια Κάλεβαλα, το Μπεογούλφ) και περιστασιακά, μεμονωμένα έργα πιο σύγχρονων συγγραφεων.Ο συγγραφέας ενός έπους συχνά δεν είναι γνωστός. Εικάζεται ότι κάποια έπη έχουν γραφτεί συλλογικά, από την παράδοση κι όχι από έναν άνθρωπο.



Εν προκειμένω, στο τραγούδι που παρατίθεται κατωτέρω, ξετυλίγεται η ιστορία ενός ναυτικού, που με την ευχή-κατάρα της ξεψυχούσας μάνας του να αντηχεί ακόμα στα αυτιά του, έχει βάλει ως σκοπό της ύπαρξής του, μονάχα την εκδίκηση. Αυτός που κορόιδεψε την μητέρα του και κακομεταχειρίστηκε αυτήν και την οικογένεια του, πρέπει να εντοπιστεί και να πληρώσει για όλα εκείνα τα δεινά που τους προκάλεσε... με οιοδήποτε τίμημα για τον ήρωα του έπους. Άλλωστε η κάθαρση μπορεί να έρθει μόνο από τα δικά του χέρια, έστω και αν του πάρει 15 χρόνια, έστω και αν είναι η τελευταία ηρωική του πράξη...
Ξέρει ότι η μητέρα του πάντα θα τον επιτηρεί από εκεί ψηλά και θα τον συντροφεύει. Θα τον προστατεύει μέχρι να εκπληρώσει την αποστολή του... ακόμα και στην κοιλιά ενός κτήνους...




 
"There is one thing I must say to you


As you sail across the sea

Always, your mother will watch over you

As you avenge this wicked deed"

Υ.Γ. Ως γνήσιο έπος, του αρμόζει και μια θεατρική μεταφορά. Τι καλύτερο από μια ερασιτεχνική προσπάθεια σε ένα γυμνάσιο? Πόσο πιο αυθεντικό? Πόσο πιο ειλικρινές? Πόσο καλύτερο?

http://thevisitorsarepretty.blogspot.com/

Οδική σήμανση επί της Εγνατίας Οδού (αληθινή φωτό)

                                                                       Στριγκάρα!

http://gazikapllani.blogspot.com/

Η Μεσοβασιλεία της Νεκροφάνειας

Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι σήμερα στην Ελλάδα διανύουμε μία περίοδο που θα μπορούσε να ονομαστεί Μεσοβασιλεία της Νεκροφάνειας. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι κάτι έχει τελειώσει, αλλά προσδιορίζουν διαφορετικά το ιστορικό-χρονικό εύρος της έννοιας του «τέλους». Για κάποιους τελείωσε η Μεταπολίτευση, για άλλους η μεταπολεμική Ελλάδα και για κάποιους άλλους το ίδιο το νεοελληνικό κράτος, όπως αυτό προέκυψε, χτίστηκε και αναπτύχθηκε επί 180 χρόνια.


Δεδομένης μάλιστα της οδυνηρής συγκυρίας (βλ. Μνημόνιο κτλ.), η αίσθηση του τέλους φορτίζει νομοτελειακά την εικόνα των πρωταγωνιστών του δημόσιου βίου (και δη των πολιτικών) με την αύρα ενός αρνητικού φωτοστέφανου. Φιγούρες που σταδιοδρόμησαν, ως επί το πλείστον, κάτω από τους προβολείς της τηλεοπτικής πασαρέλας, για μία τουλάχιστον εικοσαετία, υποδυόμενοι τους υπουργούς, τους αρχηγούς, τους δημοσιογράφους, παρουσιαστές και λοιπούς άμεσους ή έμμεσους διασκεδαστές του πλήθους εμφανίζονται σήμερα μπροστά στα μάτια μας σαν πεπτωκότες άγγελοι από ένα σκοτεινό υπερπέραν. Όλους αυτούς τους πρώην λαμπερούς μοιάζει να τους έχει καταπιεί η ανελέητη γκριζάδα των καιρών.

Παρ’ όλ’ αυτά αυτά εξακολουθούν να εμφανίζονται, ίσως από κεκτημένη ταχύτητα, ίσως επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, ίσως επειδή έχουν στόματα και offshore να θρέψουν, ίσως, ίσως, ίσως... Όπως και να ’χει, η κοινωνία του θεάματος στηρίζεται στη φαντασμαγορία της μηδαμινότητας. Αν δεν ήταν αυτοί, θα ήταν κάποιοι άλλοι.

Ο Μισέλ Ροκάρ, πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας επί προεδρίας Μιτεράν, έλεγε πρόσφατα, σε μια συνέντευξή του, ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί στη Δύση (και αναφερόταν σε μια ολόκληρη γενιά) αποβλακώνονται λόγω στενής συνάφειας με τα ΜΜΕ και δη με την τηλεόραση. Προφανώς δεν είχε υπόψη του την ελληνική περίπτωση.

Εδώ το αντίστοιχο σύστημα λειτούργησε αντίστροφα: έπαιρνε χώμα και το ’φτιαχνε χρυσάφι ή, εν πάση περιπτώσει, κάτι γυαλιστερό, σαν χρυσάφι. Από αυτή την άποψη το ελληνικό δαιμόνιο αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ακαταμάχητο. Μην αποβλακώνοντας τον ευφυή, αλλά «ευφυοποιώντας» το βλάκα, χάρισε τίτλους ευγενείας στην πνευματική ανυπαρξία καλύπτοντάς την κάτω από το ζήλο του πνευματώδους. Κι αυτό, στην καλύτερη περίπτωση. Τις περισσότερες φορές το μόνο κάλυμμα του ευφυοποιηθέντος βλακός ήταν (και είναι) το μακιγιάζ του.

Ας το πάρουμε απόφαση: όσο διαρκεί η Μεσοβασιλεία της Νεκροφάνειας όλα αυτά τα Χερουβείμ και Σεραφείμ ενός κόσμου που παραμένει άταφος νεκρός θα κυκλοφορούν ανάμεσά μας από το ύψος της οθόνης. Μοιραία, άλλοι θα τα βλέπουν σαν στοιχειά του παρελθόντος, άλλοι σαν λαθρεπιβάτες του παρόντος κι άλλοι (το απεύχεται κανείς) σαν μαύρους οιωνούς του μέλλοντος. Βλέπετε, επιδέχονται πάντα ποικίλες αναγνώσεις οι φιγούρες της νεκροφάνειας.

Οψόμεθα.

Βασίλης Παπαβασιλείου / http://www.athensvoice.gr/

21 σκέψεις

1. Μια φορά κι έναν καιρό, την Ιρλανδία την έδειχναν με το δάχτυλο σαν παράδειγμα προς μίμηση: Τι ωραία χώρα, τι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, τι φιλόξενο επιχειρηματικό περιβάλλον, τι προσήλωση στην καινοτομία.

2. Ακόμη κι όταν ο Κέλτικος Τίγρης άρχισε να χάνει τα δόντια του, ακόμη και τότε παράδειγμα ήταν: τι υπεύθυνος λαός, τι αποφασιστικότητα, πήραν μόνοι τους τα αναγκαία διαρθρωτικά μέτρα. Ματώνουν, αλλά με δική τους απόφαση και αποφεύγοντας τη μέγγενη της όποιας τρόικας.

3. Αμ' έλα που δεν την απέφυγαν.

4. Κι άντε να πείσεις τώρα τους Ιρλανδούς ότι είναι λογικό που ο καλύτερος μαθητής της τάξης και ο χειρότερος σκράπας (εμείς δηλαδή -να μην ξεχνιόμαστε) έχουν την ίδια αντιμετώπιση μόλις στραβώσει η δουλειά.

5. Μα τι συγκρίνεις τώρα! φωνάζουν οι Σοφολογιότατοι από τη γαλαρία. Τι σχέση έχουν τα προβλήματα των Ιρλανδών με τα δικά μας;

6. Έλα ντε. Κι αφού τα προβλήματα δεν έχουν σχέση, πώς γίνεται η συνταγή για την αντιμετώπισή τους να περιλαμβάνει μερικά βασικά υλικά απαράλλαχτα: περικοπές αποδοχών των εργαζομένων, αύξηση φορολογίας, μείωση κοινωνικών δαπανών.

7. Είσαι άσχετος! επιμένουν οι Σοφολογιότατοι. Θα δεις, σε τρία, το πολύ τέσσερα τέρμινα, οι Ιρλανδοί θα έχουν ξελασπώσει.

8. Όπερ έδει δείξαι -στο μεταξύ, βλέπε ανωτέρω υπ' αριθ. 4.

9. Όταν οι ευρωπαίοι εταίροι μας μας ετοίμασαν τον Μηχανισμό Στήριξης, δεν το έκαναν από φιλευσπλαχνία ούτε από αλληλέγγυο διάθεση. Το έκαναν γιατί φοβήθηκαν ότι η μικρή και ασήμαντη Ελλάς θα μπορούσε να γίνει η αρχή μιας φοβερής χιονοστιβάδας που θα κατάπινε την ευρωζώνη.

10. Σκέφτηκαν πως, αν έστελναν το ένα γουρουνάκι, το πιο ευάλωτο, στον πάγκο του χασάπη, τα υπόλοιπα γουρουνάκια (PIGS) μπορεί να αφήνονταν στην ησυχία τους.

11. Όμως τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Πριν καλά καλά χωνέψουν το ελληνικό γουρουνάκι, οι Αγορές, αυτός ο αδηφάγος ευφημισμός, έβαλαν στο στόχαστρο το δεύτερο.

12. Και τώρα τα άλλα γουρουνάκια περιμένουν τη σειρά τους.

13. Θα το έχετε πιστεύω ακουστά, η Ιβηρική χερσόνησος φημίζεται για τα χοιρινά της.

14. Ιερή αγανάκτηση καταλαμβάνει τους Σοφολογιότατους: "Η Πορτογαλία δεν πάσχει από στεγαστική φούσκα, ο χρηματοπιστωτικός της τομέας έχει ικανοποιητική κεφαλαιακή επάρκεια" (Χέρμαν Βαν Ρομπάι, πρόεδρος της Ε.Ε.).

15. "Εχουμε έσοδα σύμφωνα με αυτά που είχαν προβλεφθεί στον προϋπολογισμό, έναν χρηματοοικονομικό τομέα που απέδειξε ότι ήταν σταθερός και που συνεχίζει να είναι και που βρίσκεται σε διαδικασία επιταχυμένης μεταρρύθμισης. Ολα αυτά διασφαλίζουν ότι δεν θα επηρεαστούμε όπως άλλες χώρες" (Έλενα Σαλγάδο, υπουργός Οικονομίας της Ισπανίας).

16. Μόνο που κάτι τέτοια τα έχουμε ξανακούσει.

17. Ας περιμένουμε λοιπόν να δούμε πόσα απίδια βάνει ο σάκος. Πόσα κράτη-μέλη μπορεί να στηρίξει ο ευρωπαϊκός υπερμηχανισμός στήριξης των 700 δις ευρώ.

18. Το ίδιο ερώτημα αλλιώς: στα πόσα καίγεται;

19. Το σύστημα ήδη δουλεύει στα όρια της αντοχής του. Απ' όσο καταλαβαίνω, μία λάθος κίνηση από οποιονδήποτε παίχτη μπορεί να το τινάξει στον αέρα. Ή να οδηγήσει σε ένα ξέσπασμα κοινωνικής βίας με απρόβλεπτες διαστάσεις και συνέπειες.

20. Ή μπορεί και να μη γίνει τίποτε, να βρεθεί ένα σημείο ισορροπίας και μετά business as usual. Όπερ έδει δείξαι, αλλά δεν θα πόνταρα σε αυτήν την πιθανότητα.

21. Μια χιονοστιβάδα είναι εντυπωσιακό θέαμα, όσο την κοιτάς από απόσταση. Όταν καταλάβεις ότι βρίσκεσαι στο διάβα της, όμως, παραλύεις από τον τρόμο. Αλλά τότε είναι αργά.


http://xasodikis.blogspot.com/

Κοινωνικός Ανταγωνισμός και όχι Ανταγωνιστική Οικονομία η Λύση στην Κρίση

Η πιο συχνή συνταγή που ακούμε ως λύση για την διέξοδο από την κρίση είναι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας. Είναι η λύση, που εκφέρεται μετά μανίας από το Ελληνικό μπλοκ εξουσίας (ΣΕΒ – Κεφάλαιο, κόμματα εξουσίας, κρατικοδίαιτη γραφειοκρατία), από την τρόικα, από τους εκπροσώπους των αγορών, από τους Ευρωπαίους “εταίρους”. Είναι η λύση, που μας έρχεται αυτούσια από τα νεοκλασσικά οικονομικά, την ιδεολογία που κυβερνά σήμερα τις κοινωνίες του κόσμου, την ιδεολογία που ευαγγελίζεται την πλήρη υποταγή της πολιτικής στις αγορές ως το απόλυτο όχημα της ανθρώπινης προόδου. Την ίδια ώρα όμως στον μηχανισμό στήριξης της τρόικας εισέρχεται ένα παλαί ποτέ πρότυπο εθνικής ανταγωνιστικότητας, ο άλλοτε “κέλτικος τίγρης” των προσκυνητών της δικτατορίας της αγοράς, η Ιρλανδία. Ταυτόχρονα, ο μεγάλος ασθενής της διεθνούς οικονομίας δεν είναι άλλος από τις ΗΠΑ, την ίσως πιο ανταγωνιστική και πάντως την πιο ισχυρή οικονομία του κόσμου. Σίγουρα κάτι δεν πάει και πολύ καλά με τη χρυσή λύση διαρκούς αύξησης της ανταγωνιστικότητας των εθνικών οικονομιών, πόσο μάλλον με την παρουσίασή της ως μονοδρόμου για την έξοδο από την διεθνή πολλαπλή κρίση.

Τι σημαίνει στην πράξη “αύξηση της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας”; Νομίζω ότι κανείς δε θα διαφωνήσει ότι για την κοινωνία σημαίνει από τη μία κατώτερο βιοτικό επίπεδο και λιγότερα δικαιώματα, ελευθερίες, ποιότητα ζωής και από την άλλη περισσότερη εντατικοποίηση της εργασίας, πειθάρχηση, καταπίεση. Για δε τη φύση σημαίνει καταστροφή και πάλι καταστροφή. Ο ανταγωνισμός προϋποθέτει την ύπαρξη σχέσης μεταξύ ανταγωνιζόμενων. Έτσι, εδώ δεν μιλάμε απλώς για περικοπές “λίπους” ή για αναδιάρθρωση παθογενών και δυσλειτουργικών φαινομένων κρατικής διοίκησης. Εδώ μιλάμε για σχέση ανταγωνισμού με τελικό στόχο την εξάλειψη κάθε εμποδίου στην καπιταλιστική οικονομική δραστηριότητα. Επομένως, ο στόχος περί αύξησης της οικονομικής ανταγωνιστικότητας έχει σοβαρότατες κοινωνικές και φυσικές επιπτώσεις.

Ας θεωρήσουμε όμως ότι τίθεται θέμα επιβίωσης της κοινωνίας μας, ότι δεν ερευνούμε καθόλου τις αιτίες που μας οδήγησαν ως εδώ και ότι το μόνο που θα πρέπει να ερευνήσουμε στην φάση που βρισκόμαστε είναι το αν η “αύξηση της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας” είναι η μοναδική ή, έστω, η λιγότερο κακή διέξοδος. Είναι όμως? Για την νεοκλασική οικονομική επιστήμη είναι. Καμία φορά όμως ακόμη και οι επιστήμονες κάνουν λάθος. Ιδιαίτερα αυτοί που πληρώνονται, για να παράγουν επιχειρήματα για τα αφεντικά. Έτσι και εδώ η νεοκλασική οικονομική κάνει “λάθος”. Η “αύξηση της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας” δεν είναι ούτε η μοναδική ούτε η καλύτερη διέξοδος στα προβλήματά μας αλλά είναι το χειρότερο μέλλον μας. Για την ακρίβεια η λογική της αύξησης της ανταγωνιστικότητας των εθνικών οικονομιών είναι αυτή, που σήμερα καταστρέφει το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με τη Γερμανία να περιέκοψε με μεγαλύτερη ταχύτητα από τις άλλες χώρες τα κοινωνικά χαρακτηριστικά του κράτους και της οικονομίας της βρισκόμαστε σε μία σπειροειδή προς τα κάτω τροχιά για το ποια χώρα της ΕΕ θα βγει πρωταθλήτρια στην εξαθλίωση των ζωών των πολιτών της. Ημίμετρα περί οικονομίας βασισμένης στην καινοτομία (economics of innovation) ή περί εξορθολογισμού των κρατικών δομών κάθε χώρας δεν αναιρούν το βασικό παιχνίδι, στο οποίο έχουμε μπεί. Ο νεοφιλελευθερισμός έχει κάνει τόσο μπουρδέλο την ΕΕ, που δεν ξέρει πως να τα μαζέψει. Είναι τόσο αστείο και λυπηρό ταυτόχρονα. Και σου έρχεται και η Ιρλανδία που φορολογούσε το κεφάλαιο με 12%, είχε κόψει τα πάντα ήδη, τώρα πτωχεύει επειδή τα έδωσε όλα στις τράπεζές της και τώρα δεν έχει τι να κάνει. Είναι να απορεί κανείς πως γίνεται η νεοκλασική οικονομική να μην λαμβάνει υπόψη της την α/β της θεωρίας παιγνίων.

Φυσικά, κάποιος θα ισχυριστεί, δεν φταίει η ΕΕ για αυτό το παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, αφού δεν είναι παρά μία νησίδα στην παγκόσμια οικονομία και η παγκόσμια οικονομία με αυτούς τους κανόνες παίζει. Τόσο το χειρότερο για την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία θα πω εγώ. Οι άνθρωποι δεν είναι χαμστεράκια, που τρέχουν αέναα μέσα σε τροχούς και δεν θα γίνουν ποτέ κάτι τέτοιο. Οι άνθρωποι θα φέρουμε στα μέτρα μας τον κόσμο, έτσι που να ικανοποιεί τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. Έτσι λοιπόν, η λύση στο σημερινό κοινωνικό αδιέξοδο δεν είναι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας. Δεν είναι να δουλεύουμε όλο και περισσότερο για όλο και λιγότερα για τα αφεντικά μας. Το ίδιο κάνουν όλοι στην ΕΕ, δεν είμαστε μόνοι μας που ρίχνουμε τον πύχη πιο κάτω, τον ρίχνουν όλοι πιο κάτω με πρωταθλητές τους Γερμανούς, που με μία υπέρτερη πάντα δόση πειθάρχησης στα αφεντικά τους, τρίβουν τώρα τα μάτια τους για το πόσο χειρότερα ζουν σε σχέση με δέκα χρόνια πριν.

Ποια είναι η λύση; Η λύση λέγεται κοινωνικός ανταγωνισμός. Πρέπει να ενταχθούμε όλοι με συνέπεια στα ανταγωνιστικά κινήματα, που χτυπούν την εξουσία του δασκάλου, του αφεντικού, του γραφειοκράτη συνδικαλιστή, του κομματικού εντεταλμένου, του κράτους, του κεφαλαίου. Πρέπει να στηρίξουμε τις κοινωνικές δομές, με τις οποίες θα μπορέσουμε να σηκώσουμε το βάρος διεύθυνσης ολόκληρης της κοινωνίας, αυτή τη φορά σε πιο δίκαιες βάσεις, με περισσότερη ελευθερία και αξιοπρέπεια. Και αυτό πρέπει να κάνουν όλοι οι άλλοι λαοί της Ευρώπης. Ναι, αυτό είναι μονόδρομος αλλά είναι ένας ωραίος και αξιοπρεπής μονόδρομος χωρίς σωτήρες και εύκολες λύσεις με τις ευθύνες να μετατίθενται μονίμως στους άλλους.

Bonus hint – Η πρώτη άμεση διέξοδος από την πολύμορφη κρίση είναι πέντε – δέκα πολιτικές αποφάσεις σε διεθνές επίπεδο, οι οποίες θα τιθασσεύουν την οικονομία στις διεθνείς πολιτικές αποφάσεις. Είναι ένα νέο bretton woods, που θα εξισορροπήσει το οικονομικό σύστημα και θα επαναθεμελιώσει την κυριαρχία του κεφαλαίου σε πιο στέρεες βάσεις. Αν τα αφεντικά είχαν την ελάχιστη έλλογη ταξική συνείδηση, θα το έκαναν άμεσα. Μάλλον χρειάζονται να νιώσουν την ζεστή ανάσα των λαών της Ευρώπης στο σβέρκο τους και θα την νιώσουν. Όσο πιο γρήγορα γενικευτούν παντού οι αντιστάσεις, τόσο περισσότερα θα κερδίσουμε. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να αρκεστούμε σε αυτό. Τα ημίμετρα δεν μπορούν να απαντήσουν στις σημερινές προκλήσεις, με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η ανθρωπότητα.

http://inlovewithlife.wordpress.com/

η γενια των ευρωπανκ,των παιδιων του erasmus,ἠ των μελαγχολικων emo;

Η ώρα των ευρωπάνκ

By Hugo Brady*

The rise of Euro-punks

E!Sharp, Center For European Reform

Μετάφραση από την ομάδα του PPOL

Συμμετείχα πρόσφατα στις Βρυξέλλες σε μια συνάντηση προβληματισμού, όπου ένας πολύ διακεκριμένος Ευρωπαίος πολιτικός εκδήλωσε μεγαλόφωνα την αγωνία του για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) τώρα που αναλαμβάνει τα ηνία η γενιά των παιδιών του.


«Υπάρχει πολλή φλυαρία για το έλλειμμα ηγεσιών στην Ευρώπη», αλλά το ζήτημα είναι πολύ βαθύτερο», συλλογίστηκε φωναχτά. «Η αλήθεια είναι πως το υπόδειγμα της ευρωπαϊκής πολιτικής που εφαρμόζουμε σήμερα σχεδιάστηκε για μια διαφορετική εποχή, όταν ακόμα διακρίνονταν τα ξεχωριστά συμφέροντα των διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Τώρα αυτό δεν είναι πια σαφές: η ευρωπαϊκή κοινωνία άλλαξε, έγινε πιο ατομιστική και σύνθετη».

Ο διάσημος Ιταλός μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος Ουμπέρτο Έκο (Umberto Eco), είχε δηλώσει κάποτε πως το μέλλον της Ευρώπης εξαρτάται από τη σεξουαλική ζωτικότητα της γενιάς των φοιτητικών ανταλλαγών του «Εράσμους». Αλλά τελικά τα πράγματα εξελίσσονται πολύ διαφορετικά από ότι υπέθετε ο αξιοσέβαστος πρόεδρος της «ευρωπαϊκής επιτροπής» (Κομισιόν) Ζακ Ντελόρ (Jacques Delors), που πίστευε πως αρκεί η ανάδυση μιας πολύγλωσσης μεσαίας τάξης και η συναισθηματική ταύτισή της με το «ευρωπαϊκό σύνταγμα».

Αντιθέτως, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν οι νεότεροι Ευρωπαίοι σήμερα θεωρούν πως μια «ολοένα και στενότερη ένωση» είναι η λύση στα προβλήματά τους. Ενώ τα ακροδεξιά κόμματα ανεβαίνουν σε όλη την Ευρώπη, σε όλα σχεδόν τα κράτη-μέλη της ΕΕ η γενιά των παιδιών του Έκο είναι πολύ πιο οργισμένη και η πολιτική αστάθεια αυξάνει.

Τελικά η «γενιά του Εράσμους» μοιάζει μάλλον με τους «πανκ» της δεκαετίας του '70. Το «πανκ» ξεκίνησε σαν αντίδραση στον αποτυχημένο ιδεαλισμό της προηγούμενης γενιάς: τον ελεύθερο, αδέσμευτο έρωτα, το σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, την αντιιμπεριαλιστική συμπαράσταση στους λαούς της νοτιοανατολικής Ασίας κ.ο.κ. Η οικονομική στασιμότητα και η κοινωνική ανησυχία, η δυσπιστία προς τους πολιτικούς και τους επιχειρηματίες προκάλεσε ένα υπονομευτικό «αντικίνημα» που κατήγγειλε τόσο τον ιδεαλισμό όσο και την εξουσία.

Ήταν επίσης η εκδήλωση ενός απελπιστικού μηδενισμού: η εποχή που ένα μεγάλο μέρος της δύσης αποφάσισε πως η παρακμή της ήταν αναπόφευκτη και δεν υπήρχε τρόπος αντίδρασης

Ο πιο πρόσφατος ιδεαλισμός θεωρούσε πως η ευημερία και η σταθερότητα των ευρωπαϊκών κοινωνιών ήταν δεδομένες, και πως η ΕΕ το εξασφάλιζε περαιτέρω αυτό. Αποδεικνύεται όμως πως ήταν κι αυτός μια «φούσκα», που σκάει ερχόμενος σε επαφή με την σκληρή πραγματικότητα: έχουμε αβεβαιότητα για την παγκόσμια οικονομία, αλλεπάλληλα προγράμματα λιτότητας στο εσωτερικό και την απελπιστικά δυσχερή διαχείριση των προβλημάτων που προκαλεί η μετανάστευση.

Η ΕΕ αφήνει πίσω της τους δικούς της «χίπηδες» και τις ειρηνόφιλες ελίτ της που προετοίμασαν την ενοποίηση της Γερμανίας, τη δημιουργία της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς το 1992, την «οικονομική νομισματική ένωση» (ΟΝΕ), την ελεύθερη μετακίνηση χωρίς διαβατήρια και τον φαινομενικά ατέρμονα κύκλο «χαρτών» και συνθηκών που υποτίθεται πως θα άλλαζαν τον κόσμο.

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως το κίνημα «πανκ» ήταν μάλλον μια κραυγή πόνου, παρά μια συνεκτική ιδεολογία. Εκείνη η γενιά αγωνιούσε καθώς ένιωθε πως οδηγούνταν αμείλικτα προς μια λύση που δεν ήταν έτοιμη να αποδεχθεί. Το «πανκ» προαισθανόταν την έλευση πολιτικών σαν το Ρόναλντ Ρέιγκαν (Ronald Reagan) και τη Μάργκαρετ Θάτσερ (Margaret Thatcher) που υποσχέθηκαν την αποκατάσταση της τάξης και την ανανέωση της ευημερίας, χάρη στην επιστροφή στις συντηρητικές αξίες.

Σαν τους «σεξ πίστολς» πριν απ' αυτούς, οι σημερινοί «ευρωπάνκ» διαισθάνονται πως ίσως και να «μην υπάρχει μέλλον» στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αφού λείπει η βούληση τόσο για να λειτουργήσει αυτή, όσο και για να αντιστραφεί η πορεία της.

Μπορούμε πάντως να υποθέσουμε πως η απογοήτευση της εποχής μας σύντομα θα οδηγήσει πολλά ευρωπαϊκά κόμματα να πάψουν να έχουν στο απυρόβλητο την ΕΕ, που ως εγγυητής της ειρήνης στην Ευρώπη θεωρείται ακόμα εν πολλοίς υπεράνω κριτικής. Η όψιμη ανακάλυψη του Βερολίνου πως η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση απειλεί κατά κάποιον τρόπο το «γερμανικό τρόπο ζωής», η ρητή άρνηση της Σλοβακίας να συμμετάσχει στο πακέτο σωτηρίας της Ελλάδας και η πρόθεση της νέας ολλανδικής κυβέρνησης να περικόψει τη συμμετοχή της στον προϋπολογισμό της ΕΕ κατά το εντυπωσιακό 50%, προαναγγέλλουν τις νέες τάσεις.

Εντωμεταξύ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια νέα ανησυχητική κατάσταση, στην οποία η ΕΕ μοιάζει πως θα βρίσκεται σε διαρκή κρίση· το ευρώ αποσυντίθεται κάτω από τα μάτια μας· η ήπειρός μας μοιάζει να βουλιάζει στην άμμο, σε έναν κόσμο όπου ακόμα και οι Αμερικάνοι κρατιούνται στην επιφάνεια με τα δόντια. Σαν τη δεκαετία του '70, ζούμε σε ακραίους καιρούς, και η αναρχία απειλεί την περιφέρεια.

Ζούμε σε μια εποχή όπου, όσο κι αν μοιάζει απίστευτο, το σύστημα διακυβέρνησης που αποκαλείται ΕΕ ίσως και να τρεκλίζει, διότι η γενιά του Ντελόρ υπερεκτίμησε τις οικονομικές δυνατότητες της ενιαίας αγοράς, την ευχρηστία του κοινού νομίσματος, τη δημοφιλία των κοινοτικών θεσμών και τις πιθανότητες της Ευρώπης να αναδειχθεί σε παγκόσμια δύναμη.

Η σημερινή γενιά ηγετών βρίσκεται αντιμέτωπη με τη βαριά, άχαρη δουλειά να ολοκληρώσει την Ευρώπη. Το σκληρό δίλημμα είναι: είτε να μπορέσει να μετατρέψει τις ονειροπολήσεις των πατεράδων της σε κάτι χρήσιμο, είτε να τα αφήσει όλα να σωριαστούν σε ερείπια. Ποιος μπορεί να την κατηγορήσει πως δεν μπορεί να αποφασίσει με τη μία ποια είναι η σωστότερη επιλογή;
*Ο Hugo Brady είναι ερευνητής στο «κέντρο για ευρωπαϊκή μεταρρύθμιση» (Center for European Reform)
 
g700.blogspot

Point Of View: Άλλος για σένα

Ο Τσολάκογλου, ο Τσακαλώτος και άλλοι γελοίοι

http://themotorcycleboy.blogspot.com/

Νομίζω οτι κάποτε φτάνει η στιγμή που αναγκάζεσαι να παραδεχτείς τη γελοιότητα μιας κατάστασης και θα δώσω ένα παράδειγμα για να με εννοήσεις: Παλιότερα συχνάζαμε σε κάποιο αμερικάνικο μπαρ που είχε για μπράβο έναν μασίφ ντουλάπα με γένια, λίγο πιο ογκώδη από αρκούδα. Ο συγκεκριμένος μπράβος σε πέταγε έξω ακόμα κι επειδή φταρνίστηκες χωρίς να βάλεις το χέρι σου μπροστά, έχω την εντύπωση οτι ο τύπος γούσταρε να πετάει ανθρώπους στο πεζοδρόμιο, αλλά μπορεί και να κάνω λάθος. Είμαστε ένα βράδυ έξω από το μπαρ κι ακούμε φασαρία, πλησιάζουμε, αντικρίζουμε έναν τυπάκο έξαλλο. «Θα του σκίσω τον κώλο του πούστη, θα τον γαμήσω όρθιο πού τόλμησε να με πετάξει έξω», όλο το σχετικό ρεπερτόριο το τραγούδαγε ο τυπάκος βγάζοντας συγχρόνως αφρούς από το στόμα. Σε κάποια φάση μάλιστα τραβάει και μια κλωτσιά στην πόρτα συνεχίζοντας το βρισίδι. Και τότε βγαίνει ο μπράβος-αρκούδας. «Είπες τίποτα ρε φίλε;» ρωτάει τον τυπάκο. «Όχι μωρέ, κουβέντα κάνουμε εδώ με τα παιδιά», απαντάει ο δια μαγείας ήρεμος τυπάκος. «Μπορώ να μπω μέσα;» ρωτάει στη συνέχεια όλο ευγένεια. «Όχι, δε μπαίνεις στο μαγαζί», απαντάει ο μπράβος. «Εντάξει», λέει ο τυπάκος και φεύγει ήσυχα κι ωραία. Έλα τώρα στη θέση όλων όσων ήμασταν τριγύρω και παρακολουθούσαμε το σκηνικό και υπολόγισε πώς φαινόταν στα μάτια μας ο τυπάκος. Για τέτοια γελοιότητα μιλάμε –πού δεν μπορείς παρά να την παραδεχτείς.


Εξηγώ τώρα τη γελοιότητα των ημερών –δώσε βάση.

Από τότε που ανέβηκε «το Πασόκ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία» (πού το θυμήθηκα αυτό πάλι;) άρχισε η ενασχόληση των πολιτών με τα κοινά. Δεν το γράφω για αστείο –όσο ήταν ο Χονδρός στην κυβέρνηση υπήρχε μια γενική ασταμανιανοποίηση. «Ρε μας κλέβουν μέχρι σώβρακο!» έλεγες. «Εντάξει μωρέ χαλάρωσε –όλοι ίδιοι είναι», σου απαντούσαν. «Ίδιοι είναι, αλλά ΤΩΡΑ με κλέβουν!» «Κι ο άλλος θα σε κλέψει, άστα μανιάνα!» Δηλαδή, σου αρπάζει κάποιος το πορτοφόλι όπου έχεις τα λιγοστά σου αναγκαία φράγκα, πας να διαμαρτυρηθείς κι έχεις τους τριγύρω να σου την πέφτουν: «τι φωνάζεις; έχεις κάτι με το συγκεκριμένο άτομο; όποιος και νάταν θα σε έκλεβε –μη διαμαρτύρεσαι! μήπως είσαι Πασόκος;»

Η θεωρία του Προυντόν στην υπηρεσία των κρετίνων, όπου η κεντρική φράση έχει μετατραπεί πλέον σε «η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ιδιοκτησία είναι κλοπή, ΕΓΩ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΕΣ».

Για να κάνω μια συγκριτική υπενθύμιση: είχα βγάλει με τους προηγούμενους ένα ποστ αμφισβητώντας τους σκοπούς της απαγόρευσης του καπνίσματος και το θετικότερο σχόλιο που είχα εισπράξει ήταν "σε κατανοώ, είσαι καπνιστής γι΄αυτό λες τέτοιες μαλακίες". Τώρα που επανήλθε με τους καινούργιους ο νόμος της απαγόρευσης διαπίστωσα οτι ο κόσμος είχε, ως δια μαγείας, πειστεί από τα επιχειρήματά μου και όλοι μαζί διαμαρτύρονταν για τον "φασιστικό νόμο του χουντικού Πασόκ"!!!
Έτσι λοιπόν, μέσα σ΄αυτή την αγωνιστική κινητοποίηση των πολιτών και λόγω της χρεοκοπίας της χώρας («ο άνθρωπος στα δύσκολα φαίνεται») γεννήθηκε η πεποίθηση περί της «Χούντας του Πασόκ» (για συντομία ΧτΠ). Πριν προχωρήσω, να ξεκαθαρίσω: έχω την άποψη οτι στην Ελλάδα ζούμε σε καθεστώς εταιρικής ολιγαρχίας, τουτέστιν ολίγες εταιρείες κυβερνούν. Καμιά σχέση με δημοκρατία, ακόμα και με την παρακμασμένη δυτικοευρωπαϊκή μορφή τής δυαρχίας. Αν εννοούμε αυτό μιλώντας για τη ΧτΠ, θα συμφωνήσω εν πολλοίς. Μόνο που ισχύει για κάθε κυβέρνηση της χώρας, άρα δεν υπάρχει λόγος να ονοματίζουμε ξεχωριστά το κόμμα. Και βεβαίως να υπενθυμίσω οτι λέγοντας «χούντα» εννοούμε την βίαιη κατάληψη της εξουσίας από τον στρατό –λεπτομέρεια, εντάξει....

Δεν θα ασχοληθώ ιδιαίτερα με την ανάλυση των απόψεων του τύπου «μάς κορόιδεψε ο Γιωργάκης όταν έλεγε οτι δεν ξέρει το έλλειμμα το οποίο βεβαίως ένα χρόνο αργότερα κι ακόμα δεν το γνωρίζουμε επαρκώς», ούτε θα σχολιάσω τις περισπούδαστες παπαριές του είδους «ο Γιωργάκης είναι πράκτορας των Αμερικάνων και ξεπουλάει το Αιγαίο στους Τούρκους» (ΚΚΕ), «το Πασόκ καταλύει το Σύνταγμα» (ΝΔ), «τα χρέη να πληρώσει η ολιγαρχία» (ΠΑΜΕ), «αν είσαι μάνα και πονάς, πες μου πού παίζει ο Μιραλάς» (Έβαλντ Λίνεν), κ.λ.π. Θα δεχτώ όμως οτι οι συγκεκριμένες απόψεις (και άλλες παρόμοιες) τυγχάνουν μεγάλης αποδοχής μεταξύ των πολιτών. Έχω άδικο; Δε νομίζω.

Επειδή σε αυτά τα πλαίσια ξεκίνησε το ξεφτιλίκι και για την ακρίβεια ξεκίνησε από κάργα δεξιά. Νομοσχέδιο για την ιθαγένεια των μεταναστών –πετάχτηκαν οι Λαοτζήδες και λύσσαξαν για δημοψήφισμα. Η αγνή, αμόλυντη Αριστερά βεβαίως ξυνόταν αδιάφορα –σιγά μην υποστήριζε κυβερνητικό νομοσχέδιο! «Για ένα κουλ ζούμε», που θάλεγε κι ο Φόνζυ. Αποτέλεσμα, το νομοσχέδιο κουτσουρεύτηκε τόσο ώστε να μην ενοχλεί το Λάος και το Λάος ανταπέδωσε υποστηρίζοντας κάτι επόμενα αγγουράτα νομοσχέδια του Πασόκ. Αυτά είναι –άμα έχεις πρωθυπουργό δικτάτορα...

Βέβαια όποιος νομίζει οτι η Αριστερά κοιμάται, κάνει μέγα λάθος –η Αριστερά απλώς ξεκουράζεται. Για να αντεπιτεθεί σύντομα. Και η ώρα της αντεπίθεσης σήμανε με το Μνημόνιο. Ο καπετάν Τσίπρας από τον Κίσαβο, η κομαντάτα Αλέκα από τη Γκιώνα, οι γερμανοτσολιάδες του Καρατζαφέρη από τα προαύλια των εκκλησιών, οι σαμαράδες του Αντώνη από τα καφενεία.... Όλοι ενωμένοι να ακούνε Ντόιτσε Τράγκα κάθε βράδυ στις ειδήσεις και το πρωί στις επάλξεις. Στον αγώνα όπου καμιά συμμαχία δεν είναι ντροπή. Ο εργάτης με το αφεντικό, ο φτωχός με τον εισοδηματία, ο προλετάριος με τον καπιταλιστή, η Αλέκα με τον Τζωρτζάτο, ο Αλέξης με τον Μίχαλο, η Λιάνα με τον Καλεντερίδη και πάει λέγοντας. Αρκεί να αντισταθούν στην κατοχή του Μνημονίου και στην κατοχική κυβέρνηση Παπανδρέου –Τσολάκογλου.

Και φτάσανε οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Το τι ακούσαμε οι πούστηδες!
«Απομνημονιοποιημένα κτίρια» από τον Αλαβάνο (όπως παλιά που κάνανε αποπυρηνικοποιημένες ζώνες δίπλα στις αμερικάνικες βάσεις). «Αντιμνημονιακή ψήφο», από σύσσωμη την αντιπολίτευση, σε διάφορα σχέδια και χρώματα. Τη θες σε μωβ Μητροπουλί; Τη θες σε σκοτωμένο κόκκινο Παφίλικο; Τη θες σε αναζωογονητικό πράσινο του αγρού και του Διάκου; Τη θες στο δημοσιογραφικό εμετί του Δημαρά ή σε κάτι πιο σικ, αθλητικό, ιατρικό Κικοιλιακό; Ή μήπως προτιμάς το τυπάδικο Ψαριανό στυλ με μαύρο καπελάκι, φούτερ και κοιλίτσα; Μπαξές.

Εν ολίγοις, σε περιφερειακό επίπεδο υπήρχαν οι εκπρόσωποι του κατοχικού μνημονίου –Πασόκ Τσολάκογλου που λέγαμε και απέναντί τους όλοι οι άλλοι. Οι αγωνιστές στες στες στες....

Και ο διαχωρισμός κόντεψε να φτάσει μέχρι δημοτικό επίπεδο –να μη σε νοιάζει δηλαδή ποιος καργιόλης θα φροντίσει να μαζεύονται τα σκουπίδια από τη γειτονιά σου, αν θα μπει καμιά γραμμή (ε)λεωφορείου μπας και γλιτώσεις τις βενζίνες, αν θα φτιάξει κάνα πάρκο στο τσιμέντο –να μη σε νοιάζουν όλα αυτά, αλλά μονάχα το τι πιστεύει ο υποψήφιος περί αναγκαιότητος (ή μη) ύπαρξης του μνημονίου!

Ανοίγω παρένθεση, λέω ανέκδοτο, από συνέντευξη της Παπαρήγα. «Όχι κύριε Δημοσιογράφε μου, δεν ήταν ανάγκη να υπογράψουμε το μνημόνιο», αποφαίνεται η Αλέκα. «Ναι, αλλά θα χρεοκοπούσαμε», διαπιστώνει ο δημοσιογράφος. «Χρεοκοπία θα πει οτι δεν θα πληρώναμε τους δανειστές μας, ας χρεοκοπούσαμε λοιπόν», ξηγιέται η Αλέκα. «Ναι αλλά χρεοκοπία θα πει και οτι το κράτος δεν πληρώνει τους μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων και τις υποχρεώσεις του προς τους πολίτες», λέει ο δημοσιογράφος. «Ακούστε να σας πω» κεραυνοβολεί η Αλέκα. «Λεφτά υπάρχουν!» Κάγκελο ο δημοσιογράφος, άντε μετά εσύ να κατηγορείς τον Γιωργάκη που τα έλεγε αυτά προεκλογικά και σε κορόιδεψε! Κλείνω την παρένθεση.

Λίγο πριν τις εκλογές λοιπόν, κι ενώ οι αντιστασιακοί συντονίζονται υπό τις διαταγές του Τσακαλώτου Σαμαρά που ετοιμάζεται να εισβάλει στην Αθήνα, παρεμβαίνει ο δοσίλογος Τσολάκογλου Γιωργάκης και δηλώνει οτι «αν βαρύνει η κατάσταση στη δυνατότητα της κυβέρνησης να συνεχίσει την πορεία της για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο, θα συναθροίσουμε τα δεδομένα και την απόφαση μπορεί να πρέπει να την πάρει ο ελληνικός λαός». Τουτέστιν «αν ξεφτιλιστούμε στις εκλογές θα πάμε για εκλογές»!

Σκέφτομαι εγώ:

-Αν όντως φάει χοντρή σφαλιάρα το Πασόκ, δεν θα βγουν όλοι την άλλη μέρα να ζητάνε εκλογές και να ξαναπαίζουν το σουξέ «ο Γιωργάκης ο δικτάτορας»; Άρα, καλά κάνει και τους προκάνει ο Γιωργάκης –αρκεί βέβαια να μην το παίξει Αρμάνδος Δελαπατρίδης άφτερ δε φάπινγκ.

-Αφού όλοι αντιστέκονται στο μνημόνιο και στην κυβέρνηση κατοχής του Γιωργάκη, δεν είναι αυτή μια καλή ευκαιρία να τον στείλουν κανονικά; Κι άσε μετά τον Γιωργάκη να ξυρίζεται.

-Εγώ σαν δημόσιος υπάλληλος που πληρώνω ακόμα τα μερακλίκια του Χονδρού και σαν δημότης ενός από τους πιο σκατένιους Δήμους της χώρας, γαμήθηκα μια φορά από την πόλωση των αντιμνημονιακών αλλά απογαμήθηκα εντελώς κι ολοσχερώς από τη δήλωση του Γιωργάκη. Καθότι δεν δέχομαι να μου κόβουν εμένα μισθό για να φτιάξουν διαφημιστικά σποτ τα κόμματα, ούτε γουστάρω να κρίνεται ο δήμαρχος για θέματα που δεν αφορούν τον δήμο.
Και περιμένω τέλος πάντων να εφορμήσουν οι επαναστάτες και να διώξουν τον τύραννο από την εξουσία.

Όμως γίνονται οι εκλογές και...

-Το Πασόκ παραμένει πρώτο κόμμα από άποψη ποσοστών.
-Η αποχή φτάνει σε επίπεδο ευρωεκλογών (και όχι σε πρωτοφανές επίπεδο ΓΕΝΙΚΩΣ όπως θέλανε να μας ψήσουν τα κανάλια).
-Ούτε μισή περιφέρεια δεν παίζει να περάσει στα χέρια κάποιου άλλου εκτός των δυο μεγάλων κομμάτων.
-Η Χρυσή Αυγή βγάζει Δημοτικό Σύμβουλο.

Και ρωτάω...

Πότε θα παραδεχτείτε τη γελοιότητά σας τελικά;

Από τη μια τσιρίζετε να φύγει ο «δικτάτορας» κι από την άλλη, όταν σας προγκάει «ψηφίστε εναντίον μου και έτζασα», βγαίνετε και το ρίχνετε σε Μαρθαβουρτσισμούς τύπου: «άκαρδε, εκβιαστή, ποταπέ κι αχάριστε –αμάρτησα για το παιδί μου!» Και τελικά επιλέγετε να απέχετε –με ποιο σκεπτικό;

-Δεν σας ενδιαφέρει ποιος θα διαχειρίζεται τα σκουπίδια σας, ποιος θα παίρνει τα δημοτικά σας τέλη, ποιος θα τσιμεντώνει τα πάρκα σας ή θα σπάει τα τσιμέντα τους; Στο Ελληνικό είχαν εκείνον τον δήμαρχο τον Κορτζίδη που έκανε απεργία πείνας για να ανοίξει η παραλία –εντάξει, κάπως καραγκιόζης, αλλά η παραλία άνοιξε πάντως. Ενώθηκε το Ελληνικό με την Αργυρούπολη, τον βγάλανε δήμαρχο με την πρώτη –λοιπόν; Ήταν μνημονιακός ή όχι; Κι έχει καμιά σημασία στην τελική; Ή έπρεπε να μη βγει δήμαρχος επειδή «όλοι ίδιοι είναι;» Παράδειγμα είπα –έτσι;

-Δεν σας ενδιαφέρει που το τιμημένο ΚΚΕ (τρίτο κόμμα σε ποσοστά) προμοτάρει αποχή στον δεύτερο γύρο ΑΛΛΑ ΜΟΝΑΧΑ ΟΠΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΝΤΑΙ ΔΕΞΙΟΙ; Δεν σας ενδιαφέρει που θα ξαναβγάλει τον Κακλαμάνη δηλαδή;

-Γιατί δεν ρίξατε τελικά τη χούντα του Γιωργάκη; Μπορούσατε να το κάνετε ψηφίζοντας από πλούσια γκάμα, όλοι συμμετείχαν. Δεν χρειαζόταν να ταπεινωθείτε ψηφίζοντας Σύριζα, ή να φανερωθείτε ψηφίζοντας ΝΔ, μπορούσατε να ψηφίσετε ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή Ψαριανό ή του μουνιού τον πάτο ξέρω ΄γω... Από αύριο θα διαμαρτύρεστε για τη χούντα του Πασόκ και πάλι; Τι καταπληκτικοί -το "κόμμα του τσίπουρου" που λέγανε και τα κανάλια.
Τελικά το θέμα είναι να φωνάζουμε σαν κοκοράκια μέχρι να βγει ο νταβατζής και να μας συμμορφώσει; Αν ναι, καλύτερα να μη λέμε τίποτα –γλιτώνουμε και την ξεφτίλα όταν μας υποχρεώσουν να καταπιούμε τα λόγια μας.
Τελικά είμαστε ασυμβίβαστα αγωνιζόμενοι κατά του συστήματος; Αν ναι, πώς; Τι κάνουμε δηλαδή για να το ρίξουμε; Απλώς δεν ψηφίζουμε και το περιμένουμε να πέσει όσο παίζουμε πλεϊστέισον ή κολτσίνα στα καφενεία;

Δεν δεχόμαστε κανένα εναλλακτικό στάδιο αγώνα πέρα από την ευθεία σύγκρουση; Κι αν ναι –πότε ήταν η τελευταία φορά που συγκρουστήκαμε ευθέως;

Όταν ένας μπράβος σε κάνει να καταπιείς τα λόγια σου, είναι ξεφτίλα μεν αλλά δικαιολογείται από το μέγεθος του μπράβου. Όταν σε κάνει ο Γιωργάκης να καταπιείς τα λόγια σου, τότε φίλε μου είσαι πολύ Γάμα Εθνική! Μη σου πω και Δέλτα.

διυλιζοντας τον κωνωπα ( της αποχης )

"οι απέχοντες είναι δικοί μου"

Λυπάμαι, δεν είναι. Βάλε λίγο το star channel και δες τον φραπεδόμαγκα που δηλώνει "έχω καλύτερα πράγματα να κάνω. Γυαλί, τσιγάρο και καφέ". Δεν θες να είναι, οπότε μην με κοροϊδεύεις.

Σημ: η δήλωση είναι πραγματική, από το ρεπορτάζ του 'εξαίρετου' δημοσιογράφου Δ. Βερύκιου στην Μεσσηνία.

"οι απέχοντες έχουν πολιτική θέση"

Ενδεχομένως κάποιοι από αυτούς να έχουν. Στο βαθμό που δεν αποδέχονται με αυτή τους την στάση την κοινοβουλευτική μας δημοκρατία. Πόσοι είναι; Άγνωστο. Μπερδεύονται με τους προαναφερθέντες φραπεδόμαγκες.

Στον βαθμό που εγκρίνεις την κοινοβουλευτική δημοκρατία και δεν σε εκφράζει κανείς, μετέχεις της δημοκρατικής διαδικασίας και ψηφίζεις λευκό, ενώ ζητάς την προσμέτρηση του στο αποτέλεσμα. Στήσου στην ουρά μαζί μου, δώσε την ταυτότητα σου, μπες στο παραβάν και εκφράσου πολιτικά.

"φταίνε οι πολιτικοί, η κοινωνία, οι υποψήφιοι..."


Όλοι αυτοί οι κατ' εσέ 'υπεύθυνοι' έχουν την άποψη τους και την λένε. Καλή ή κακή εκφράζεται.

Εσύ, όταν ουδείς (από τους δεκάδες συνδυασμούς που κατεβαίνουν πια) δεν σε εκφράζει τι κάνεις;

Συμμετέχεις στην εκλογική διαδικασία (έστω με το λευκό) για να μετρηθείς; Όχι.

Κάνεις δικό σου συνδυασμό που να εκφράζει εσένα και όσους συμφωνούν μαζί σου; Όχι.

Συμμετέχεις για να επηρεάσεις υφιστάμενα σχήματα; Ούτε.

Και τότε τι κάνεις; Κάθεσαι στον ζεστό καναπέ σου, βολεμένος, και κρίνεις όσους προσπαθούν. Σαν φραπεδόμαγκας.

Αν αυτό δεν σε αδικεί, μπορεί και να είσαι τελικά.

http://alexacos.blogspot.com/

Οι «ζωοφάγες» κάλπες επιτίθενται!

Το χρονικό μιας άγριας (και σε πολλούς, άγνωστης) μάχης ανάμεσα στους ανθρώπους και τις κάλπες αποκαλύπτεται με το συγκεκριμένο σύνθημα που έχει γραφτεί βιαστικά με μαύρο μαρκαδόρο πάνω στους αναρτημένους καταλόγους. Συγκεκριμένα αυτός που το έγραψε, έχει ανακαλύψει ότι πίσω από το φαινομενικά αθώο παρουσιαστικό τους, κάποιες κάλπες τρέφονται με ζωές. Πρόκειται προφανώς για μεταλλαγμένες επικίνδυνες κάλπες που αντί για απλές ψήφους, που ανταλάσσονται με διορισμους όπως συνηθίζεται χρόνια τώρα, χρειάζονται ακόμα πιο «εκλεπτυσμένες» γεύσεις. Οπότε, για λόγους ασφαλείας, όποτε έχει εκλογές και οι ανθρωποφάγες κάλπες κυκλοφορούν ανεξέλεγκτες, είναι προτιμότερο να μένουν όλοι στο σπίτι τους και να να γκρινιάζουν για το πόσο χάλια είναι τα πράγματα. Αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στους ανθρώπους που είναι ειδικευμένοι στο να καταπολεμούν και να εξολοθρεύουν τις κάλπες: Στους νοσταλγούς της 7ετίας, που ήδη πανηγυρίζουν για τα ποσοστά της αποχής.

http://www.nikos-zachariadis.org/

Από την προπαγάνδα της αποχής στην άνοδο του νεοφασισμού

Η αποχή ως πολιτική στάση; Λίγη σοβαρότητα πια, κύριε Σέρλοκ Χολμς.

Αυτό που ξεκίνησε το 2007 ως οργανωμένη προπαγάνδα που πέτυχε έναν από τους βασικούς σκοπούς της, να επανεκλεγεί για δεύτερη φορά η πιο καταστροφική μεταπολιτευτική κυβέρνηση της ΝΔ, επαναλήφθηκε εχτές με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο. Όλη αυτή η εμμονή στον ψευδοπολιτικό όρο της στάσης της αποδοκιμασίας δεν ευνοεί σε καμία περίπτωση τον πολίτη, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, που είτε ψηφίσει είτε όχι, το αποτέλεσμα είναι πάντοτε ένα: μπαχαλοποίηση της πολιτικής ζωής και άνοδο των άκρων· και ειδικότερα εκείνου του άκρου που δεν πρέπει να αναδύεται μέσα από τη Δημοκρατία, την Ακροδεξιά.

Η ελεεινή προπαγάνδα υπέρ της αποχής πέτυχε τους σκοτεινούς σκοπούς της, όσο τους πέτυχε και το 2007. Το αποτέλεσμα εκείνων των τοτινών κοινοβουλευτικών εκλογών είναι σήμερα πασίδηλο. Καιροσκοπισμός, διαφθορά, ανέχεια και ανάδυση του νεοφασισμού σε όλο το κοινωνικοπολιτικό εύρος. Το χτεσινό αποτέλεσμα απλώς θα συνεχίσει, αν όχι θα επιταχύνει, το έργο της πολιτικής και της κοινωνικής κατάπτωσης σε μια εποχή αστάθειας που φέρνει στο νου την προδικτατορική περίοδο, από τις δολοφονίες του Πολκ και του Λαμπράκη μέχρι την “επανάσταση” της 21ης Απριλίου με κοινό παρονομαστή τις παλατινές ίντριγκες. Μόνο που σήμερα δεν έχουμε ντεγκρέτσια παλάτι αλλά αποκτήσαμε ένα εξίσου χειρότερο εσμό, αποτελείται από τις επιδέξιες χειραγωγήσεις των ΜΜΕ και την άρχουσα οικονομική τάξη που έχει την εξάρτηση από τις εξουσίες και τα συμφέροντα του συστήματος. Το Μνημόνιο δεν είναι η ασθένεια αλλά το σύμπτωμα μιας βαριάς λοίμωξης που προσβάλλει αργά και σταδιακά τα ανακλαστικά μιας ολόκληρης κοινωνίας οδηγώντας την στην αποχαύνωση, στην αδιαφορία και εν τέλει στην παραίτηση. Τα αντισώματα έχουν κατασταλεί με τον τρόπο που χτυπάει το έιτζ και αντικαθίσταται από μαντζούνια και δεξιοσοσιαλφασίζουσες σοφιστείες.

Να δώσω λοιπόν πολλά συγχαρητήρια σε διάφορες κοινωνικές και πολιτικές (ή μη) ομάδες. Οι μόνοι που δεν φταίνε είναι οι νοικοκυραίοι -ό,τι κι αν σημαίνει σε στενά πλαίσια αυτός ο όρος- γιατί όντας πηγαίνοντας όπου φυσάει ο άνεμος τους εγκαταλείψαμε στην τύχη τους για να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Να ο ά(γ)ριος Παντελεήμονας. Να το Αιγάλεω και ο Κεραμεικός. Να ο Βοτανικός και το Μεταξουργείο. Το Μενίδι, το Περιστέρι, το Θριάσιο και εσχάτως η Νίκαια και ο Άγιος Ρέντης. Οι δυτικές συνοικίες της Αθήνας είναι το επόμενο βήμα που θα δούμε το νεοφασισμό να παρασιτεί και να ευδοκιμεί σταδιακά σε βάρος της παραδοσιακής Αριστεράς όσο και μέσα στα σπλάχνα της. Αλλά εντάξει, είπαμε, η αποχή μιλάει ως “υγιής αντίδραση”. Έχουμε ακόμα καιρό, εδώ που είμαστε τώρα θα βρεθείτε εσείς μέχρι τότε οι “ιδεολόγοι” της αποχής. Θα επαυξηθεί η νεοφασιστική λαίλαπα έτσι και κάνετε πως δεν σας αφορά. Και μετά θα καμώνεστε υποκριτικά ότι πέφτετε από τα σύννεφα και θα αναλωθείτε σε αναλύσεις επί αναλύσεων αδιαφορώντας και αποκρύπτοντας το βασικό: το νεοφασισμό τον πολεμάς στην πράξη με προληπτικά μέτρα κι όχι κατόπιν εορτής στα μεγάλα λόγια. Όπως είδα κάπου ένα εύστοχο σχόλιο, δεν θυμάμαι που ή ποιος, στο περίπου έλεγε: αν το ΚΚΕ είχε τη θέληση να κάνει άμεση πολιτική και κοινωνική επέμβαση στον ά(γ)ριο Παντελεήμονα, οι χρυσαυγίτες και οι φίλοι τους οι λαοσίτες θα έπαιρναν το μπούλο. Αλλά δηλαδή όχι μόνο το ΚΚΕ, που το παράδειγμά του αναφέρεται για τον έντονο και αρκετές φορές επιθετικό όσο και αποτελεσματικό ακτιβιστικό χαρακτήρα του, αλλά όλες οι (τάχα υγιείς) πολιτικές δυνάμεις του τόπου μας. Έτσι, όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί σχηματισμοί και η αποχαύνωση του ιντερνετικού λόγου φέρουν βαρύτατο μερίδιο ευθύνης για την παρούσα κατάσταση. Τόσο για την παρουσία τους αλλά κυρίως για την απουσία τους.

Πολλά συγχαρητήρια στα παπαγαλάκια των μπλογκ, που το 2007 ενδεδυμένα με το προσωπείο των “αριστερών” και των “αναρχικών” έκαναν ό,τι ήταν δυνατό να περάσει από το χέρι τους για να προπαγανδίσουν την αποχή για να ξαναβγεί η ΝΔ. Τους θυμάστε; Που είναι αυτοί σήμερα; Απλώς παρέδωσαν την επιτυχημένη σκυτάλη στους άξιους μαθητές τους. Από τα τρωκτικά (με Π) μέχρι τα φίμωτρα καταλήξαμε στους ανίδεους, τους θολωμένους στη κρίση, τους τρόμπες πιτσιρικάδες που την είδαν αναρχικοί και τους πολιτικά ανώριμους, ακολουθήθηκε απαρεγκλίτως και ακριβώς η ίδια προπαγανδιστική τακτική με την εσάνς του παρακρατικού μηχανισμού. Θέλατε τρόλιασμα; Πάρτε τώρα τον “Πακιστανό” της Χρυσής Αυγής. Το ταψί που σας χορεύουν δεν το βλέπετε που το πατάτε.

Πολλά συγχαρητήρια στους “αντιμνημονιακούς ευαγγελιστές” που μπέρδεψαν τα αγκάθια του σκαντζόχοιρου με τη βούρτσα και ζήτησε συγνώμη ο σκαντζόχοιρος, γιατί οι περισσότεροι αποδείχτηκαν αφελείς όσο και κορόιδα που τσίμπησαν και αναπαρήγαγαν την προπαγάνδα της αποχής. Εύχομαι η οδός της αυτογνωσίας να τους κάνει να παραδεχτούν πως λειτούργησαν ως ακούσιοι πράκτορες κάποιων άνωθεν διπλών, τριπλών και τετραπλών πρακτόρων. Τύφλα να’ χουν ο Τζον Λε Καρέ και ο Ζεράρ Ντε Βιλιέ.

Επίσης, πολλά συγχαρητήρια στα παραδημοσιογραφάκια των μπλογκ και πάλι. Μην το κάνετε τόσο βούκινο ότι εκτός από κρατικοδίαιτοι (πχ Σπύρος Χατζάρας με άμεσο εργοδότη τον Πεταλωτή) είστε και πράκτορες του παρακράτους. Προδίδεστε υπερβολικά εύκολα.

Πολλά συγχαρητήρια στους εκκωφαντικά αφελείς, που ειλικρινά πιστεύουν στην αποχή ως ιδεολογία. Θα στεναχωρήσω μερικούς φίλους μου αλλά αλήθεια τώρα, σας άρεσαν τα χτεσινά αποτελέσματα; Νιώθετε περήφανοι που βάλατε το καλοπροαίρετο λιθαράκι σας στο οικοδόμημα του επερχόμενου νεοφασισμού; Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή σαν το Ράιχσταγκ του Χίτλερ; Δεν θέλω να σας κατηγορήσω αλλά για τώρα αναλάβετε την ευθύνη. Ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξει η κατάσταση, όλα είναι ζήτημα θέλησης και υγιούς αντίδρασης απέναντι στην παράνοια του νεοσυντηρητισμού και του ωχαδερφισμού. Και ως όπως είναι ευνόητο, ο νεοσυντηρητισμός και ο ωχαδερφισμός είναι ο προθάλαμος του νεοφασισμού. Περαστικά σας.

Πολλά συγχαρητήρια και στους εκ Εξαρχείων ορμώμενοι τύπους που, όλως τυχαίως, οι περισσότεροι μένουν κάπου αλλού εκτός Εξαρχείων. Σε ποιον κόσμο ζείτε; Γιατί εκβιάζετε τους Εξαρχειώτες για το δικό σας επιπόλαιο μπάχαλο; Δεν τολμώ εγώ να κάνω, ως ξένος, αυτά που κάνετε εσείς. Με κάθε σεβασμό στην ιστορία των Εξαρχείων, το εξαχρειώσατε.

Δεν μας έφτανε η ολοήμερη υπερδοσολογία του ΛάΟΣ στα ΜΜΕ, τώρα που η Χρυσή Αυγή σηκώνει κεφάλι θα την υποστούμε κι αυτήν στα δελτία του Χατζηνικολάου και του Πρετεντέρη, τους άξιους καταγέλαστους συνομιλητές του Καρατζαφέρη, το γελαστό υπόγειο της πολυκατοικίας και το γελαστό νεοφασισμό του σοβαροφανή τσεκουράτου Βορίδη. Γιατί η Αθήνα είναι ολόκληρη η Ελλάδα όπως λένε με κάποια δίκαιη κακεντρέχεια οι υπόλοιποι συνέλληνες. Λουστείτε την επανεμφάνιση των νεοναζί σε δημόσια αξιώματα, η αδιαφορία σας και η αποχή τους έφερε επάνω στον αφρό με το πρόσχημα της “ανοχής στον διαφορετικό λόγο”. Αλλά αυτό να το πείτε στους ξυλοκοπημένους, τους μαχαιρωμένους και τους τρομοκρατημένους. Ελευθερία της έκφρασης λένε κάποιοι ινστρούχτορες του νεοφιλελευθερισμού που υποδύονται τους κήνσορες της δημοκρατίας, ας καγχάσω πάνω από το πτώμα της 7ης Νοεμβρίου.

Το “δικαίωμα” στην αποχή, τελικά, είναι η απεμπόληση των προσωπικών ευθυνών μας απέναντι στα κοινά και στον συνάνθρωπο. Το “δικαίωμα” στην αποχή, όσο και να το παλεύετε, είναι στην πραγματικότητα ο προθάλαμος του νεοφασισμού. Περαστικά σας.

http://blog.teleologikos.eu/

Σ/Κ/εκλογων...

Το "σαβουάρ βίβρ της φτώχειας" και το "παραθυρο της ουτοπίας"

Του Ρούσσου Βρανά

Στη φτώχεια...

... και στην οργή, το σαβουάρ βιβρ δεν έχει καµία θέση. Οταν χρειάστηκε, ακόµη και οι πιο αξιοπρεπείς νοικοκυρές της µεσαίας τάξης βγήκαν µε τις κατσαρόλες τους στους δρόµους της χρεοκοπηµένης Αργεντινής.

Σε επιστηµονικό...
... συνέδριο που είχε γίνει στις αρχές του χρόνου στο Πανεπιστήµιο του Νότιγχαµ, η καθηγήτρια της φιλοσοφίας Σάρα Μότα είχε µιλήσει για τον τρόπο µε τον οποίο χειρίζονται την οικονοµική κρίση «κυβερνήσεις που υποτίθεται πως προέρχονται από τις λαϊκές τάξεις και που ωστόσο αποδυναµώνουν τη δυνατότητα αντίστασης αυτών ακριβώς των τάξεων, επειδή παρουσιάζονται µε ένα φιλικό προς αυτές προσωπείο». Αυτές οι κυβερνήσεις, µε κοινωνικά µέτρα που µοιάζουν πιο πολύ µε ελεηµοσύνη, στην πραγµατικότητα νοµιµοποιούν τη φτώχεια, έλεγε η βρετανίδα καθηγήτρια.

Σαν να αποτελούν οι ανισότητες ένα αναπόσπαστο µέρος της «τάξης των πραγµάτων», που όλοι πρέπει να αποδεχτούν ότι είναι αδύνατη η εξάλειψή τους, αυτές οι κυβερνήσεις εξαίρουν την αξιοπρέπεια µε την οποία οι λαϊκές τάξεις υποµένουν τις θυσίες στις οποίες υποβάλλονται για λογαριασµό άλλων. Την ίδια ώρα όµως ένας νεαρός έλεγε στο αµερικανικό περιοδικό «Πουρ»: «Η λέξη αξιοπρέπεια µού είναι ενοχλητική. Μου θυµίζει τους καλοσυνάτους και γεµάτους αξιοπρέπεια φτωχούς του Ντίκενς. Εγώ είµαι φτωχός και είµαι οργισµένος. Και όταν µου µιλούν για αξιοπρέπεια, έχω την εντύπωση πως ο σκοπός τους είναι να µε εµποδίσουν να εκφράσω την οργή µου γι αυτό το σύστηµα που θέλει να µε καταδικάσει στη σιωπή». Πρέπει λοιπόν...

... οι φτωχοί να ακολουθούν το σαβουάρ βιβρ ακόµη κι όταν λιµοκτονούν; Σύµφωνα µε την εποχή µας, που µας καλεί να εγκαταλείψουµε όλα τα προαιώνια ουτοπικά όνειρα και να αποδεχτούµε τους περιορισµούς της πραγµατικότητας, αυτό είναι ωριµότητα.

Καθετί άλλο είναι αδύνατο, ανέφικτο και ανώριµο.

«Το Δεν µπορείς βρίσκεται στην ηµερήσια διάταξη», λέει ο φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ. «Δεν µπορείς να συµµετέχεις σε συλλογικές δράσεις, επειδή κινδυνεύουν να καταλήξουν στην τροµοκρατία. Δεν µπορείς να υπερασπίζεσαι το κοινωνικό κράτος, επειδή αυτό δεν είναι ανταγωνιστικό. Δεν µπορείς να βγεις έξω από την παγκόσµια αγορά, επειδή αυτό µπορεί να οδηγήσει σε άλλη µία Βόρεια Κορέα». Μπορείς µόνο να αποδεχτείς ότι είναι αδύνατη η ριζική αλλαγή, ότι είναι αδύνατη η κατάργηση του συστήµατος, ότι είναι αδύνατη µια δηµοκρατία που δεν θα είναι ένα διεφθαρµένο κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Η εποχή αυτών των «µπορείς» και «δεν µπορείς» θυµίζει τις ταραγµένες απαρχές του περασµένου αιώνα, όταν ο Γκράµσι είχε γράψει: «Ο παλιός κόσµος πεθαίνει και νέοι παγκόσµιοι αγώνες γεννιούνται.

Τώρα είναι η εποχή των τεράτων».

Το παράθυρο...

... της ουτοπίας βρίσκεται όµως πάντα µπροστά µας. «Τη βλέπω στον ορίζοντα», έγραφε γι αυτήν ο Εντουάρντο Γκαλεάνο. «Κάνω δυο βήµατα κι εκείνη φεύγει άλλα δύο παραπέρα. Κάνω δέκα κι εκείνη κάνει άλλα τόσα. Οσο κι αν προχωρώ, ποτέ µου δεν τη φτάνω. Τι µου χρησιµεύει; Με κάνει να βαδίζω µπροστά».

Ευκαιρία χαμένη εκ των προτέρων

Η οικιακή κατάληψη -που οι άνθρωποι του κυρίου Αλαβάνου, υποψήφιοι περιφερειάρχη Αττικής με κάποιο δικής του εμπνεύσεως «Μέτωπο» πραγματοποίησαν σήμερα Παρασκευή, 5 του Νοέμβρη, στο διαμέρισμα όπου ζουν οι ελεγκτές της «τρόικας» στην Αθήνα- δεν είναι μόνο προεκλογικό ψηφοθηρικό πυροτέχνημα· συμβολίζει ξεκάθαρα, επίσης, ποιο είναι το θέμα των μεθαυριανών εκλογών: είναι, φυσικά, το Μνημόνιο, την εφαρμογή του οποίου ελέγχουν οι κακοί αυτοί, των οποίων το σπίτι καταλήφτηκε (ελάτε τώρα, ποιο «οικογενειακό άσυλο» και μπουρμπούτσαλα μου τσαμπουνάτε, εδώ είναι Ελλάδα, οι καταλήψεις είναι έτσι κι αλλιώς ψωμοτύρι και οι ελεγκτές πρέπει αμέσως να «go home», όπως λέει και το πανό των καταληψιών. Αστυνομία; Ποια αστυνομία, είπαμε, εδώ είναι Ελλάδα).


Οι αλαβανιστές αυτοί (πως αλλιώς να τους πω;) είναι απλώς «το κερασάκι στην τούρτα». Δεν είναι διόλου εκτός κλίματος, αντιθέτως συνάδουν πλήρως με το πνεύμα των ημερών: τη μνημονιολογία. Η αντιπολίτευση το προκάλεσε, η κυβέρνηση υπερθεμάτισε: έτσι οι εκλογές, αντί ν΄ αφορούν την Αυτοδιοίκηση και τον «Καλλικράτη», τους δημάρχους και περιφερειάρχες, την κατάσταση των πόλεων και των χωριών μας, αφορούν το «Ναι» ή «Όχι» στο Μνημόνιο.

Ποιοι είναι ευχαριστημένοι από κάτι τέτοιο; Οι (θεωρούμενοι ή πράγματι) αποτυχημένοι δήμαρχοι και νομάρχες, όσοι ξανακατεβαίνουν για δήμαρχοι ή περιφερειάρχες ή οι επίγονοί τους. Και πρώτα πρώτα, οι των μεγάλων πόλεων. Ο κ. Γκιουλέκας, ας πούμε, υποψήφιος δήμαρχος της Νέας Δημοκρατίας στη Θεσσαλονίκη, πολύ το χαίρεται που η συζήτηση δεν αφορά τα πεπραγμένα Παπαγεωργόπουλου. Ο κ. Κακλαμάνης -ξανά υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας, του ΛΑΟΣ και της κ. Μπακογιάννη στην Αθήνα- χαίρεται ακόμα περισσότερο, και καθαρίζει με μια ανατίναξη αξιόλογου κτιρίου στη Μενάνδρου και σκαμμένους προεκλογικά δρόμους παντού. Ο κ. Μίχας, υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ στον Πειραιά, επίσης χαίρεται που η συζήτηση δεν αφορά τα πεπραγμένα Φασούλα. Ποτέ δε θα μάθουμε αν οι απερχόμενοι δήμαρχοι ήταν αποτυχημένοι ή αποτυχημένοι, δεν έγινε, ούτε πρόκειται αν γίνει συζήτηση ουσίας. Ποτέ δεν έγινε η απαραίτητη συζήτηση για τον «Καλλικράτη», ούτε όταν είχε ψηφιστεί, ούτε τώρα. Δεν πα΄ να ΄χει την Αθήνα διακόσιες τετραετίες η Νέα Δημοκρατία και να την έχει κάνει σαν τα μούτρα της, εμείς Μνημόνιο ξέρουμε, Μνημόνιο συζητάμε.

Θα μου πεις, «δεν είναι σημαντικό θέμα το Μνημόνιο και τα μέτρα;». Σημαντικότατο και να το κουβεντιάσουμε, αλλά όχι για να κυριαρχήσει σ΄ αυτές τις εκλογές. Γιατί με την περίφημη θεωρία του «Όλα συνδέονται με όλα», καταλήγουμε τελικά να μη συζητάμε τίποτα- ή έστω ένα μόνο πράγμα (στην περίπτωσή μας, το Μνημόνιο). Tολμάω μάλιστα να πω -και βρίστε με, αν σας κάνει κέφι- ότι η κατάσταση στις πόλεις μας είναι σημαντικότερο θέμα από το Μνημόνιο.

Τώρα γεμίσαμε σοφία με τις θέσεις όλων για το Μνημόνιο, το οποίο όμως αφορά τον κρατικό προϋπολογισμό, τα ελλείμματα, τη φορολογία, τις συντάξεις, τις ΔΕΚΟ, τους δημοσίους υπαλλήλους και άλλα συναφή- και όχι άμεσα την Αυτοδιοίκηση. Αντιθέτως, το παρκάρισμα, τα δημοτικά τέλη, τα σκουπίδια, η ζητιανιά, το πράσινο, οι παιδικοί σταθμοί, η κατάσταση στα σχολεία, η στάθμευση, η αξιοποίηση του παλιού αεροδρομίου, η ικανότητα (και κυρίως η ανικανότητα) των δημοτικών μας αρχόντων και τόσα άλλα «μικρά» ζητήματα, αυτά που όντως σχετίζονται με τους Δήμους, συζητήθηκαν από λίγο μέχρι καθόλου.

Απ΄ όσους άκουσα εγώ τουλάχιστον, ελάχιστοι (μόνο ο Καμίνης, ο Μπουτάρης, ο Ψαριανός κι ο Διάκος από πρόσωπα∙ μόνο η Δημοκρατική Αριστερά, η Δράση και οι Οικολόγοι από κόμματα), επέμεναν ότι έπρεπε να συζητηθούν αυτοδιοικητικά ζητήματα. Με το «Όχι στο Μνημόνιο» κατέβηκαν ο Παφίλης και η Πορτάλιου (κρίμα για την ίδια, γιατί υπήρξε εξαίρετη δημοτική σύμβουλος) ο Δημαράς κι ο Σοφιανός κι ο Μητρόπουλος, ακόμα κι ο Σγουρός ένα «όχι» εντέλει ψέλλισε. Λαύρος αντιμνημονιακός και ο Κικίλιας και όλοι οι νεοδημοκράτες, που βεβαίως «θα μηδενίσουν το έλλειμμα με ενάμιση μόνο χρόνο διακυβέρνησης».

Κι αν όλοι αυτοί κάνουν του κεφαλιού τους, είναι μεγάλο λάθος του Παπανδρέου που δεν απάντησε «άλλο οι γενικές εκλογές, άλλο οι τωρινές», αλλ΄ αντιθέτως σήκωσε το γάντι και δήλωσε: «αν χάσουμε μεθαύριο, πάμε για γενικές εκλογές». Γιατί; Πρώτα πρώτα, γιατί έτσι ακυρώνει άκομψα και υπονομεύει (ελπίζω άθελά του) τις συμμαχίες που με τόση δυσκολία έφτιαξε κι έδειξαν το κάτι διαφορετικό (Μπουτάρης, Καμίνης, Τατούλης κλπ). Σε τέτοιες περιπτώσεις, πώς ακριβώς θα κριθεί αν το ΠΑΣΟΚ «κέρδισε» ή «έχασε»; Δεύτερο, συσπείρωσε ήδη τους δεξιούς ψηφοφόρους. Τρίτο, είναι στοιχειώδης αυτοάμυνα για μια κυβέρνηση ν΄ αποσυνδέει τοπικές ή ευρωβουλευτικές εκλογές από τις γενικές πολιτικές εκλογές: αν ίσχυε αυτό, ο Ομπάμα θα είχε παραιτηθεί από το βράδυ της προηγούμενης Τρίτης. Τέταρτο, αν όντως «χάσει» (με οποιαδήποτε κριτήρια), θα πρέπει είτε να φανεί ψεύτης, είτε να πάει σ΄ εκλογές (πράγμα ολέθριο για τη χώρα, με μια κυβέρνηση που έχει άνετη και νωπή πλειοψηφία στη Βουλή). Πέμπτο και χειρότερο, το προαναφερθέν: ακόμα μια χαμένη ευκαιρία για την τοπική Αυτοδιοίκηση.

Τον ηττημένο των μεθαυριανών εκλογών τον ξέρουμε από τώρα: είναι η τοπική Αυτοδιοίκηση κι όλα εκείνα τα «μικρά» ζητήματα που θα χειροτερέψουν ακόμα περισσότερο, αφού οι λεβέντες πολιτικοί μας δεν τα καταδέχονται, και αχολούνται μόνο με θέματα «μεγάλης» πολιτικής. Όταν λοιπόν ο κ. Κακλαμάνης θα επιχειρήσει να κόψει τα δέντρα της επόμενης πλατείας για να κάνει πάρκινγκ, μην τα ρίξετε μόνο στον ίδιο. Σκεφτείτε και λίγο ποιοι, παραμονές δημοτικών εκλογών, ασχολούνταν αποκλειστικά με το Μνημόνιο. Επίσης, σκεφτείτε με τι κριτήριο είχατε ρίξει την ψήφο σας στις 7 Νοεμβρίου.

Δημήτρης Φύσσας / http://www.athensvoice.gr/

Πού το πάει η Ευρώπη;

Όλο και λιγοστεύουν αυτοί που ακόμα πιστεύουν ότι η ΕΕ θα τα καταφέρει να μακροημερεύσει. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση που έφερε στο φως την οικονομική εκμετάλλευση των χωρών της περιφέρειας από το κέντρο, δεν είναι οι πολιτικές της πολυπολιτισμικότητας που σε μια σειρά χωρών πνέουν τα λοίσθια, οδηγώντας στην εθνική αναδίπλωση, δεν είναι η έκλειψη των λόγων που καθιστούν μια κοινότητα κρατών συνεκτική, πάνω απ’ όλα είναι η πρόσφατη συζήτηση και ψήφιση μηχανισμών αποπομπής χωρών στη βάση έστω και ελάχιστων δημοσιονομικών υπερβάσεων.


Μια ένωση που θεσπίζει τέτοιους σκληρούς κανόνες δεν βοηθάει στη συνοχή, αλλά αποτελεί προχωρημένο ήδη βήμα για τη διάλυση, ακόμα ένα δείγμα των ελλειμματικών ανθρώπων που βρέθηκαν σ’ αυτή τη συγκυρία να κυβερνούνε την Ευρώπη. Οι ικανοί χτίζουν, οι ανίκανοι έντρομοι από τη συνειδητοποίηση της ανικανότητάς τους σκορπίζουν.

Δεν θα σταθώ όμως στις οικονομικές κυρώσεις, αλλά στις πολιτικές, που προς το παρόν αναβλήθηκαν για να συζητηθούν στην επόμενη σύνοδο. Δηλαδή, στην αποστέρηση της ψήφου κρατών που παραβιάζουν κάποιες αυθαίρετα τεθείσες οικονομικές γραμμές. Κοντολογίς στη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων κρατών για οικονομικές παραβάσεις, κάτι που κανένα δίκαιο δεν έχει τολμήσει να εφαρμόσει στα φυσικά πρόσωπα σε καμιά χώρα, σε καμιά ιστορική περίοδο. Τα πολιτικά τους δικαιώματα δεν τα στερούνται ούτε οι απεχθέστεροι εγκληματίες, πόσο μάλλον οι χρεώστες.

Βλέπουμε λοιπόν μια επικίνδυνη αλλαγή νοοτροπίας, που προχωράει τον αυταρχισμό πολλά σκαλιά πιο πέρα από τον μέχρι τούδε ευρωπαϊκό νομικό πολιτισμό. Το πώς αντιλαμβάνονται την Ευρώπη τα εν λόγω κοντόθωρα μυαλό δεν διαφέρει από την εικόνα που έχουμε ενός αυταρχικού παρθεναγωγείου με αυστηρούς κανόνες, γκεσταπίτισσα διευθύντρια και σκληρές σωματικές ποινές για ψύλλου πήδημα.

Η συγκεκριμένη στροφή της ΕΕ, η ποινικοποίηση δηλαδή της οικονομικής αποτυχίας, θέμα μέχρι πρότινος ταμπού, δεν είναι τυχαίο ότι επιστρέφει ξανά στην κοινωνική ζωή. Στην Αμερική, και συγκεκριμένα στη Λουιζιάνα, άρχισαν να ξαναλειτουργούν φυλακές για χρεώστες, φυσικά φτωχούς μικροχρεώστες, που είτε δεν έχουν να πληρώσουν κάποιο πρόστιμο, είτε δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν στο δικαστήριο, για οικονομικούς κυρίως λόγους. Ποινές που μπορεί να ξεκινούν από λίγες μέρες, έως μερικούς μήνες αναλόγως του ποσού. Το ίδιο συμβαίνει και στην Βόρεια Καρολίνα, και για να μην τα πολυλογώ, 16 ολόκληρες πολιτείες έχουν προσχωρήσει ήδη σ’ αυτή την πρακτική.

Ο λόγος, η οικονομική επιβίωση των δικαστηρίων, τα οποία μετά από τις συνεχείς περικοπές στον προϋπολογισμό τους «αναγκάζονται» να χρησιμοποιούν το εκβιαστικό δίλημμα «πληρώνεις ή πηγαίνεις φυλακή» για τη συλλογή των προστίμων, που θα επιτρέψουν τη συνέχιση της λειτουργίας τους. Στη Ν. Ορλεάνη, για παράδειγμα, το 40% του προϋπολογισμού των δικαστηρίων είναι τέτοιας προέλευσης.
Η παρακμή πριν αποτυπωθεί οπουδήποτε αλλού ώστε να καταστεί ορατή, έχει προ πολλού συντελεστεί μέσα στους εγκεφάλους.

http://e-cynical.blogspot.com/

Οι θεμελιώδεις νόμοι της ανθρώπινης βλακείας - αφιερωμενο

http://ellinaki.blogspot.com/

Υπάρχουν κάποια βιβλία που αναπόφευκτα σε οδηγούν σε νέους δρόμους συνειδητοποίησης της πραγματικότητας. Κυρίως όταν έχεις σχηματίσει από μόνος σου μία αντίληψη για ένα θέμα αλλά με διάφορα σκόρπια κομμάτια εδώ και κει, και ξαφνικά διαβάζεις ένα κείμενο που δένει τα κομμάτια μαζί. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το «Δοκίμιο Περί Ανθρώπινης Βλακείας» του Carlo M. Cipolla*, το οποίο σε κάποια φάση της ζωής μου, ήρθε να βάλει στη θέση τους διάφορες σκόρπιες σκέψεις που είχα σχετικά με έναν από τους μεγαλύτερους χαοτικούς παράγοντες του σύμπαντος· την ανθρώπινη βλακεία.


Ως έννοια, της έχουν αποδοθεί πολλοί και διάφοροι ορισμοί. Αρκετοί μάλιστα από αυτούς δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι η βλακεία συσχετίζεται με τον δείκτη νοημοσύνης ή το μορφωτικό επίπεδο ενός ανθρώπου. Στην πραγματικότητα όμως, ο σαφέστερος ορισμός δίνεται από τον Cipolla στον Τρίτο Θεμελιώδη Νόμο της Ανθρώπινης Βλακείας (βλ. παρακάτω) ως εξής:

«Ένα ηλίθιο άτομο είναι ένα πρόσωπο που προκαλεί ζημιά σε ένα άλλο πρόσωπο ή ομάδα προσώπων χωρίς ταυτόχρονα να εξασφαλίζει κάποιο πλεονέκτημα για το ίδιο· πολλές φορές, μάλιστα, το ίδιο υφίσταται μίαν απώλεια».

Έχοντας αυτό κατά νου, μπορούμε να προχωρήσουμε σε μία ανάλυση προκειμένου να καταλήξουμε σε ένα σύνολο νόμων, όπως αυτοί διατυπώθηκαν από τον Cipolla, που ενδεχομένως να εντάσσονται στο ίδιο επίπεδο με την «Ενοποιημένη Θεωρία των Παντών», όταν αυτή ανακαλυφθεί κάποια στιγμή από τους Φυσικούς. Τους 5 Θεμελιώδεις Νόμους της Ανθρώπινης Βλακείας.

Ο 1ος Νόμος
«Πάντα και αναπόφευκτα ο καθένας από μας υποτιμά τον αριθμό των ηλίθιων ατόμων που κυκλοφορούν».

Παραδεχτείτε το. Η μικρή φούσκα λογικής του μικρόκοσμού μας, που περιλαμβάνει έναν κλειστό κύκλο από συζητήσιμα άτομα κάποιας αντίληψης, κάθε μέρα μικραίνει όλο και περισσότερο. Γιατί σε ένα τυχαίο κοινωνικό σύνολο με πεπερασμένο αριθμό ανθρώπων, οποιοδήποτε αυθαίρετο ποσοστό θεωρήσουμε εμείς ότι είναι ηλίθιο, η πραγματικότητα θα μας προσθέτει συνεχώς ένα ποσοστό παραπάνω.

Ο 2ος Νόμος

«Η πιθανότητα να είναι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ηλίθιο είναι ανεξάρτητη από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό του ίδιου προσώπου».

Η κοινωνία, και κατ’ ακολουθία η ζωή θα ήταν πολύ πιο όμορφη και βολική αν κάποια επίκτητα χαρακτηριστικά εξάλειφαν την βλακεία. Η πραγματικότητα όμως έχει άλλη άποψη. Δεν έχει σημασία αν κάποιος έχει 10 πτυχία, ή κατέχει υψηλή θέση ευθύνης ή IQ 200. Επίσης δεν έχει σημασία η οικονομική κατάστασή του, η φυλή του ή ο σεξουαλικός προσανατολισμός του. Η βλακεία είναι μία equal opportunities έννοια και δεν κάνει τέτοιου είδους διακρίσεις.

Ο 3ος (και χρυσός) Νόμος

Επαναδιατυπώνεται για λόγους συνοχής:

«Ένα ηλίθιο άτομο είναι ένα πρόσωπο που προκαλεί ζημιά σε ένα άλλο πρόσωπο ή ομάδα προσώπων χωρίς ταυτόχρονα να εξασφαλίζει κάποιο πλεονέκτημα για το ίδιο· πολλές φορές, μάλιστα, το ίδιο υφίσταται μίαν απώλεια».

Αυτός είναι και ο κανόνας που κάνει τη λεπτή διαφορά μεταξύ ενός βλάκα και ενός μη-βλάκα. Και φυσικά συνδέεται άμεσα με την ικανότητα αντίληψης της πραγματικότητας ενός ατόμου, αφού μέσω αυτής μπορεί να ρυθμίζει τις πράξεις του με τρόπο ώστε αυτές να αποφέρουν ταυτόχρονα εποικοδομητικά στοιχεία τόσο για αυτόν όσο και για τους γύρω του.

Άλλωστε, ο λόγος που ένας βλάκας γίνεται εκνευριστικός, δεν είναι τόσο για το γεγονός ότι μία πράξη του μπορεί να βλάπτει εμάς έμμεσα ή άμεσα, αλλά επειδή μπορούμε να δούμε πως από την ίδια πράξη βλάπτεται και ο ίδιος χωρίς να το καταλαβαίνει. Είναι το συναίσθημα που νοιώθεις όταν βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο με έναν βλάκα που επεξεργάζεται μία χειροβομβίδα, και ενώ του λες να μην τραβήξει την περόνη, αυτός για κάποιον αψυχολόγητο λόγο την τραβάει επίτηδες, χωρίς βέβαια να καταλαβαίνει σε τί χρησιμεύει η περόνη, και σε κοιτάει με το βλέμμα «Χα! Την τράβηξα». Ο εκνευρισμός που δημιουργεί η υποτίμηση μίας βλακώδους πράξης, είναι στην ουσία αυτός που μας οδηγεί και στον επόμενο Νόμο.


Ο 4ος Νόμος

«Τα μη ηλίθια άτομα υποτιμούν πάντα τη βλαπτική ενέργεια των ηλίθιων ατόμων. Ιδίως οι μη ηλίθιοι ξεχνούν διαρκώς ότι σε οποιαδήποτε στιγμή και τόπο και σε οποιαδήποτε περίσταση η συναναστροφή και/ή ο συγχρονισμός με ηλίθια άτομα αποδεικνύεται ασφαλώς ένα σοβαρότατο σφάλμα».

Η βλακεία είναι σαν τον παραλογισμό. Είναι απρόβλεπτη άρα ανίκητη. Όσο και αν θεωρεί κανείς ότι μπορεί να αποφύγει έναν βλάκα και τις πράξεις του, πλανάται οικτρά. Και αυτό το απρόβλεπτο είναι που συντελεί στην κορύφωση του προαναφερθέντος εκνευρισμού. Διότι, ο βλάκας όπως και ο παράλογος, δεν αντιμετωπίζονται με κανένα επίπεδο λογικής. Ο βλάκας αντιμετωπίζεται με περισσότερη βλακεία, αλλά αυτό φυσικά έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της γενικότερης βλακείας στο όλο σύστημα, οπότε νικητής πάλι βγαίνει ο βλάκας.

Σε αυτό το σημείο, αξίζει να κάνουμε μία μικρή ανάλυση για τον συσχετισμό τύπων ανθρώπων και πράξεών τους. Έστω ένα καρτεσιανό σύστημα αξόνων, πάνω στο οποίο τοποθετούμε τον Τάδε. Ο Χ άξονας μετράει το όφελος που εξασφαλίζει ο Τάδε από τη δράση του. Ο Υ άξονας μετράει το όφελος που εξασφαλίζει ένα άλλο άτομο ή ομάδα ατόμων ως συνέπεια της ίδιας δράσης από τον Ταδε. Ας εξετάσουμε τις 4 περιπτώσεις όπως αυτές διαφαίνονται από το παρακάτω διάγραμμα.

Α: Ο Τάδε κάνει μία πράξη από την οποία ο ίδιος δεν εξασφαλίζει κάποιο όφελος, αλλά εξασφαλίζουν όφελος οι άλλοι (αρνητικό Χ, θετικό Υ). Ο Τάδε με αυτή την πράξη συμπεριφέρεται ως αμόρφωτος.


Β: Ο Τάδε κάνει μία πράξη από την οποία και αυτός και οι άλλοι εξασφαλίζουν όφελος (θετικό Χ, θετικό Υ). Ο Τάδε με αυτή την πράξη συμπεριφέρεται ως έξυπνος.

C: Ο Τάδε κάνει μία πράξη από την οποία ούτε αυτός, ούτε οι άλλοι εξασφαλίζουν όφελος (αρνητικό Χ, αρνητικό Υ). Ο Τάδε με αυτή την πράξη συμπεριφέρεται ως ηλίθιος.

D: Ο Τάδε κάνει μία πράξη από την οποία αυτός εξασφαλίζει κάποιο όφελος, αλλά εις βάρος του οφέλους των άλλων (θετικό Χ, αρνητικό Υ). Ο Τάδε με αυτή την πράξη συμπεριφέρεται ως κακοποιός.

Εξετάζοντας πλέον την ευημερία μίας ολόκληρης κοινωνίας με μία απλή μακροανάλυση του ανωτέρω διαγράμματος μπορούμε να δούμε ότι σε γενικές γραμμές η μεγαλύτερη πηγή δράσεων με κόστος για την ίδια την κοινωνία δεν προέρχεται από τον κακοποιό, όπως ίσως θα περίμενε κανείς. Έτσι, με ασφαλή τρόπο μπορούμε να καταλήξουμε στον τελευταίο και συμπερασματικό νόμο...

Ο 5ος Νόμος

«Το ηλίθιο άτομο είναι ο πιο επικίνδυνος τύπος ανθρώπου που υπάρχει».

Με ένα μικρό παράρτημα: «Ο βλάκας είναι πιο επικίνδυνος από τον κακοποιό».

Για μία λεπτομερέστερη ανάλυση των 5 νόμων, με περισσότερες περιγραφές, διαγράμματα και παραδείγματα, θα συνιστούσα την ανάγνωση του αναφερόμενου βιβλίου.

* Carlo M. Cipolla, “Δοκίμιο Περί Ανθρώπινης Βλακείας” (Allegro Ma Non Troppo), Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 1995, ISBN: 960-344-140-6

TEDxAcademy - Stelios Ramfos

Κάθε φορά που κυκλοφορεί ένα βιβλίο του φιλόσοφου Στέλιου Ράμφου, ειδικά την τελευταία δεκαετία, αντιμετωπίζεται ως διανοητικό συμβάν.
εδω ειναι η ομιλια του στο πρωτο tedxacademy event  στην αθηνα.

υποσχεσεις - συμφωνιες

λυκος

Λύκος που φοράει προβιά δεν είναι πρόβατο, αλλά λύκος, και πρέπει να είναι πολύ βλάκας κάποιος που ξεγελιέται από έναν λύκο που κάθε τέσσερα χρόνια ντύνεται πρόβατο για λίγες μέρες, και μετά πετάει την προβιά και αρχίζει να καταβροχθίζει πρόβατα.


http://thestranger.wordpress.com/

Εσείς γιατί προκαλέσατε το μνημόνιο;

Παρακολούθησα, χθες και προχθές, τις προεκλογικές μονομαχίες στο κεντρικό δελτίο ειδήδεων του Μέγκα. Ψωμιάδης εναντίον Μπόλαρη, Γκιουλέκας εναντίον Μπουτάρη, Κακλαμάνης εναντίον Καμίνη. Όλη η βεντάλια της συντήρησης απέναντι στο (καλύτερο ή χειρότερο) νέο.


Παρακολούθησα να παρελαύνει όλη η παθογένεια της ελληνικής δημόσιας ζωής: Παρά την εύστοχη προειδοποίηση του αντιπάλου του (“δεν είστε σε μεσημεριανάδικο”), ο Ψωμιάδης ούρλιαζε και έβριζε, κάνοντας σόου του τύπου “έλεος, μην εξευτελίζετε άλλο την πολιτική”. Αυτός, που είναι συνώνυμο του πολιτικού καραγκιόζη.


Ο Γκιουλέκας, πιο “σεπτός” και με βαριά φωνή, έδωσε ρεσιτάλ υποκρισίας, αποφεύγοντας διαρκώς την “καυτή πατάτα” του “μουτζαχεντίν Άνθιμου”. Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν θα μπορέσω - είμαι ανεξάρτητος από τη Νέα Δημοκρατία, δεν έχω σχέση με το παρελθόν, δεν απαντώ τίποτα για “το τρίγωνο της συντήρησης”.

Ο Κακλαμάνης ξεπέρασε κάθε ρεκόρ δημαγωγίας και λαϊκισμού. Ήταν απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο έριχνε το φταίξιμο στους άλλους (ακόμα και για την απόπειρα νοθείας των εκλογικών καταλόγων), πηδώντας από το ένα άσχετο ζήτημα στο άλλο (με τη βοήθεια και εξαιρετικά αφελών/αντιδραστικών “δημοσιογραφικών” ερωτήσεων). Νόμιζα οτι είχε φτάσει στο ζενίθ του θράσους γεμίζοντας το Ιστορικό Κέντρο με τις αφίσες του, αλλά είχα λάθος: Η κακιασμένη αλαζονεία με την οποία απαντούσε οτι η Αθήνα είναι πεντακάθαρη και ασφαλής προκαλούσε θυμηδία στους δημοσιογράφους - και θλίψη στους θεατές.

Κοινός παρονομαστής στη φαρέτρα όλων (και πολλών άλλων), το επιχείρημα: “Εσείς γιατί ψηφίσατε το μνημόνιο”; “Εσείς συμφωνείτε με το μνημόνιο”; Ο Βελόπουλος, σε μια έξαρση πολιτικής - για να γίνω αρεστός - κουτοπονηριάς, απάντησε: “Εγώ δεν το ψήφισα, μειοψήφισα μέσα στο κόμμα μου”.

Θα ήθελα να ήμουν από μια πλευρά - και να απευθύνω το ερώτημα, σε όποιον σηκώνει αυτή τη “σημαία”, αριστερό, "ανεξάρτητο", Πασοκτζή ή δεξιό: “Εσείς, γιατί (είτε με τις κυβερνητικές πρακτικές σας είτε με την τριτοκοσμική καθυστέρηση, στην οποία υποχρεώσατε την πολιτική ζωή της χώρας) προκαλέσατε τη θεσμική και οικονομική κατρακύλα - και εν τέλει το μνημόνιο”;

http://prokopisdoukas.blogspot.com/

Βόμβες για την 5η Νοεμβρίου

... ή απλώς βαρελότα και στρακαστρούκες.


Πολυεθνικισμός

Η κυρία Μέρκελ έχει δίκιο. Η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε και την επίφασή της την κρατάνε με νύχια και με δόντια μόνο κάποιες πολιτικές ελίτ. Βεβαίως, η κυρία Μέρκελ δεν είναι ευτραφής ξερόλας καζουιστής από τη Σλοβενία, οπότε έχει μερίδιο ευθύνης για την αποτυχία της πολυπολιτισμικότητας.

Γιατί όμως απέτυχε η πολυπολιτισμικότητα; Μήπως επειδή, όπως λένε κάποιοι θλιβεροί ανιστόρητοι, η μετανάστευση και η συνύπαρξη διαφορετικών πολιτισμών είναι καινοφανές αφύσικο φαινόμενο; Όχι βέβαια. Μήπως γιατί κατά βάθος οι μουσουλμάνοι είναι κακοί άνθρωποι; Όχι πιο κακοί από τους Εβραίους των 613 εντολών που οι καλοί Χριστιανοί λιανίζανε και ψήνανε με κάθε ευκαιρία.

Η σύγχρονη εκδοχή της πολυπολιτισμικότητας αποτυγχάνει επειδή έχει διατυπωθεί με όρους εθνικισμού, του παλιού καλού εθνικισμού του 19ου και του 20ου αιώνα, όπως τον ξέρουμε και μας ξέρει. Κάθε κοινότητα μεταναστών αντιμετωπίστηκε από τα εθνικά κράτη σαν κάποιου είδους νεοπαγής εθνική μειονότητα. Οι μετανάστες, ερχόμενοι εν πολλοίς από εθνικά κράτη, αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι τους εαυτούς τους σαν εθνική ομάδα, έχοντας απαιτήσεις να ιδρύσουν στη χώρα υποδοχής ένα παράρτημα του εθνικού κράτους προέλευσης. Ταυτόχρονα, τα εθνικά κράτη υποδοχής, όταν προσπαθούσαν να εφαρμόσουν πολιτικές αφομοίωσης και ενσωμάτωσης, είχανε κατά νου την εθνική και όχι την κοινωνική ενσωμάτωση των ξένων. Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ έχουνε πετύχει συγκριτικά περισσότερα σε αυτά τα θέματα γιατί, στο βαθμό που ενσωματώνουν τους μετανάστες, δεν τους ενσωματώνουν σε κάποιο έθνος αλλά στο Αμέρικα (την οποία βεβαίως αποκαλούνε 'nation' και μπερδεύουν τους πάντες).

Λαϊκός φασισμός

Ένας λοιπόν από τους λόγους που οι κάθε λογής φασιστικά και εθνικιστικά συνθήματα και αντανακλαστικά βρίσκουν ανταπόκριση, αυξανόμενη ανταπόκριση μάλιστα, είναι και ότι η συζήτηση για τη μετανάστευση τέθηκε πάντα με παρενθέσεις εθνικιστικού χαρακτήρα, ρητού ή υπόρρητου. Δεχόμαστε μετανάστες (αν και το κράτος μας είναι το σπίτι του έθνους μας) επειδή δεν έχουμε ομοεθνή εργατικά χέρια. Δεχόμαστε (επαναπατρίζουμε, δηλαδή) Γερμανούς της Ρωσίας, Έλληνες της Γεωργίας, πιε-νουάρ της Αλγερίας. Και ούτω καθεξής. Αντίστοιχα. Πάω στη Γερμανία / στη Γαλλία / στην Ελλάδα / στη Σκανδιναβία αλλά θα κουβαλήσω μαζί μου το (εθιμικό ή άλλο) δίκαιο, τη μονογλωσσία μου (κι αυτή αποτέλεσμα των εθνικών κρατών) κτλ. Έτσι, η αντιμετώπιση των μεταναστών όχι ως νεήλυδων ή ως ανθρώπων που ξεβουλώνουν καμπινέδες, χτίζουνε μεζονέτες, κάνουνε στριπτίζ, σκάβουνε δρόμους και χωράφια, φτιάχνουνε σουβλάκια, μπουρίτο, κάρυ-βουρστ κτλ., αλλά ως εθνικών ομάδων που (προσωρινά) επιμολύνουν το εθνικό σώμα υπάρχει ήδη στον λόγο και στη σκέψη των δημοκρατικά σκεπτόμενων πολιτικών και διανοουμένων. Το αίτημα να αφαιρεθεί ο λεκές και να επιστραφεί εκεί όπου ανήκει βρίσκεται μόλις ένα βήμα παραπέρα.

Παράλληλα, οι κοινότητες μεταναστών δεν ενδιαφέρονται τόσο για τα εργασιακά, κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματά τους (τα οποία εν πολλοίς αφορούν ανθρώπους και όχι ομάδες, εθνικές ή άλλες) παρά επιζητούν να κατοχυρώσουν σύμβολα, αργίες, έθιμα και προνόμια που θα τους επιτρέψουν να αναπλάσουν το εθνικό κράτος τους, να δημιουργήσουν ένα σκιώδες παράρτημά του στη χώρα υποδοχής.


http://sraosha2.blogspot.com/

εσυ "εφυγες" νωρις...