ευχες....

Βίντεο ανασκόπησης του 2011 -google

δειγματα...

"A Dickens of a mess"

"Ο Ebenezer Ντράγκι αναστέναξε. Δεν θα καταφέρει ποτέ να τελειώσει με αυτούς τους ισολογισμούς των τραπεζών, και είναι ήδη παραμονή Χριστουγέννων. Έχει ζαλιστεί από τα πολλά νούμερα. Τόσο πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, τόσες ρήτρες ασφαλείας, εγγυήσεις, αναχρηματοδοτήσεις… Αρχίζει να μισοκοιμάται. Βρίσκεται μία δεκαετία πίσω. Ένα χαρούμενο πρωινό γεμάτο αισιοδοξία, όταν ο κόσμος καλωσόριζε το νέο νόμισμα.

Πόσο όμορφη ήταν τότε η ζωή! Αυτοί οι ύπουλοι Βρετανοί αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο ευρώ, αλλά εμείς θα τους δείξουμε! Το ενιαίο νόμισμα θα ενώσει την Ευρώπη οικονομικά και συμβολικά και σύντομα θα απειλήσει το δολάριο στην πρωτοκαθεδρία της παγκόσμιας αγοράς συναλλάγματος.

Αποκαθηλώνουμε τους Γιάνκηδες από τον θρόνο τους και αφήνουμε στο περιθώριο τους Βρετανούς. Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Μέσα σε μία δεκαετία οι οικονομίες του βορρά και του νότου θα έχουν συγκλίνει σε μία μεγαλοπρεπή ισχυρή μηχανή. Το ευρώ θα είναι σαν το γερμανικό μάρκο, αλλά με πιο σκούρο χρώμα από τον ήλιο του νότου.

Ο Ebenezer δεν μπόρεσε να κρατήσει περισσότερο αυτές τις χαρούμενες σκέψεις. Ξύπνησε από θορύβους στην πόρτα του. Δύο άνδρες, ένας Ιταλός και ένας Ισπανός, είχαν απόλυτη ανάγκη από χρήματα. Ρώτησαν αν, υπό το πνεύμα των Χριστουγέννων, ο κ. Ντράγκι θα μπορούσε να τους βοηθήσει και αυτοί σε αντάλλαγμα θα υποσχεθούν ότι θα σταματήσουν να είναι πολυέξοδοι. Πλάκα κάνουν; Νομίζουν ότι μπορεί απλώς να τυπώσει χρήμα; Αυτά τα κάνει ο ύπουλος ανταγωνιστής του σε έναν άλλο οίκο εκκαθάρισης και οδεύει προς την καταστροφή.

Ο Ντράγκι άρχισε και πάλι να λαγοκοιμάται. Είχε, όμως, σπασμωδικά και περίεργα όνειρα. Έβλεπε την εικόνα ενός μικρού παιδιού από την Ελλάδα που οι γονείς του δεν μπορούσαν να του δώσουν το φάρμακο που απεγνωσμένα χρειαζόταν. Αποφάσισε ότι είναι απλώς κουρασμένος επειδή για τόση ώρα προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο να ισοσκελίσει τα βιβλία των τραπεζών. Μερικές φορές πετάχτηκε νομίζοντας ότι είχε βρει τα χρήματα που χρειαζόταν. Σχεδόν αμέσως, όμως, συνειδητοποιούσε ότι τελικά η διαφορά ήταν μεγαλύτερη από όση είχε εκτιμήσει αρχικά. Αν είχαμε αντιμετωπίσει το πρόβλημα εξαρχής, τώρα δεν θα ήμασταν σε αυτήν την κατάσταση, σκέφτηκε με καημό.

Δεν είχε πια κανένα νόημα. Καλύτερα να πήγαινε σπίτι του. Η ώρα είχε περάσει και εκείνος, εξουθενωμένος, έπεσε στο κρεβάτι. Σχεδόν αμέσως ονειρευόταν. Να και πάλι αυτό το μικρό αγόρι από την Ελλάδα. Οι γονείς του, ρακένδυτοι, θρηνούν. Το αγόρι πέθανε. Λες και ήταν χαρακτήρας από αυτές τις φθηνές μελοδραματικές ταινίες. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, σκέφτηκε ο Ντράγκι. Τότε κοίταξε την ημερομηνία: 24 Δεκεμβρίου 2015. Έβλεπε στο μέλλον. Αχ, αν μπορούσε μόνο να δει τις τιμές των μετοχών εκείνη την ημέρα, θα έβγαζε μια περιουσία!

Λογικεύτηκε. Άρχισε να σκέφτεται το αγόρι και όχι το ταλαίπωρο νόμισμά του. Αν ο μικρός Τίμαιος πεθαίνει το 2015, τότε υπάρχει ακόμη χρόνος να σωθεί. Ποιο ήταν και πάλι το πρόβλημα που έπρεπε να λύσει; Το φάρμακο υπάρχει και έχει δοκιμαστεί πολλές φορές. Το αποτέλεσμα δεν είναι απολύτως βέβαιο και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και από τον ασθενή. Συνήθως, όμως, η θεραπεία έχει αποτελέσματα. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Αν οι μικροί Έλληνες θέλουν να σωθούν, θα πρέπει να τους επιτραπεί να φύγουν από το πολύτιμο ευρώ και (μακριά από εμάς) να κάνουν υποτίμηση.

Άρχισε να σκέφτεται πώς μπορούσε να γίνει αυτό το σχέδιο. Τον πήρε και πάλι ο ύπνος. Νάτος και πάλι ο μικρός Τίμαιος. Δείχνει τόσο χαρούμενος και υγιής παίζοντας στην παραλία. Πίσω του, εκατοντάδες τουρίστες που απολαμβάνουν τον ήλιο και ούζο σε καταπληκτικές τιμές, με την ευγενική συνδρομή των νέων πτήσεων της Ryanair στα ελληνικά νησιά. Ίσως πάει και ο ίδιος κάποια στιγμή εκεί, σκέφτηκε, και κοιμήθηκε και πάλι μέχρι το πρωί των Χριστουγέννων".

Financial Times

Κατεψυγμένα ανέκδοτα

Ανέκδοτα. Ήταν μια φορά ένας Γάλλος, ένας Γερμανός κι ένας Έλληνας... στο τέλος, ο Έλληνας βγήκε πιο μάγκας απ΄όλους τους (επειδή πρόκειται για ανέκδοτο) και όλοι γελάσαμε (επειδή το απροσδόκητο μάς ξαφνιάζει). Ανέκδοτα...

«Η δημοσιογραφία των πολιτών», «η παγκόσμια κοινότητα του ίντερνετ», ανέκδοτα, ανέκδοτα... Κάποτε ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους –μην ακούς τους κωλόγερους που στο παίζουν Καραϊσκάκηδες – ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους για να μάθει. Κάτι είχε ακουστεί και ήθελε να μάθει τι συνέβη τελικά. Βγαίνανε λοιπόν στους δρόμους και, κουβέντα την κουβέντα, εξοργίζονταν. Γιατί ο κόσμος μπορεί να εξοργιστεί μέσω της «ζύμωσης» που λέγανε και οι παλιοί Κουκουέδες. Εξοργίζονταν και κάνανε ότι κάνανε (αν το κάνανε) ή πηγαίνανε για ούζα μέχρι να τους περάσει. Πλέον μπαίνουν στα social media -πρόσεξε τη μετάφραση: κοινωνικά μέσα, δηλαδή μέσα που εκφράζουν την κοινωνία (ποια είναι η έκφραση της κοινωνίας; «σήμερα έκλασα» -κι από κάτω 350 like). Ανέκδοτα.... Άμεση ενημέρωση από τους αυτόπτες μάρτυρες, άντε να τη διαβάσεις στο ιντυμήντια -25 διαφορετικά σχόλια από αυτόπτες, αυτήκοους, γνωστούς γνωστών –στο τέλος ξεχνάς περί τίνος πρόκειται. 

Και η αποψάρα μας –ε; Το καλύτερο ανέκδοτο! Επειδή την αποθέτουμε σε κοινή θέα παραμυθιαζόμαστε οτι είμαστε έγκυροι. Διεισδυτικοί. Αποκαλυπτικοί. Παπαγιάννηδες. Σαν τον κύριο επώνυμο (και έγκυρο) σχολιαστή στους «Πρωταγωνιστές» του Θεοδωράκη ο οποίος αποφάνθηκε τις προάλλες οτι ο Μαρξ είχε τη χείριστη γνώμη για τους δημόσιους υπάλληλους –από πού του προέκυψε; Αντέγραψε κάτι αποσπάσματα από τη «18^ηΜπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» ο κύριος επώνυμος! Για να συμπεράνει οτι η σύγχρονη ελληνική αριστερά πρεσβεύει διαφορετικά πράγματα από τον Μαρξ! Δεν διαφωνώ –αν ζούσε ο έρημος ο θείος Κάρολος δεν υπήρχε περίπτωση να τον δεχτούν για μέλος ούτε καν στο μλΚΚΕ –πόσο μάλλον στα επίσημα, κοινοβουλευτικά, αριστερά κόμματα -μια ρετσέτα ρεφορμιστή θα του την κολλάγανε στα σίγουρα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι μπορούμε να πάρουμε ένα κείμενο αυστηρά περιπτωσιολογικό και να το αναγορεύσουμε σε θέση! Είναι σα να παίρνεις το κείμενο του Ζαχαριάδη που ζητούσε αποχή από τις εκλογές του ’46 και να συμπεραίνεις οτι ο μακαρίτης ήταν συλλήβδην κατά των εκλογών! Γελοίο; Δε νομίζω! Αφού το γράψανε στους «Πρωταγωνιστές» έτσι θα είναι!

Τι θυμήθηκα τώρα που αναφέρθηκα στον Μαρξ; Εκείνο το τσιτάτο του: «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα θα ήταν παράνομες» που το είχαν κάνει λάστιχο κάτι μπλαζέ τυπάκια, όσο κυβερνούσε (ή ετοιμαζόταν να κυβερνήσει) η ΝΔ. Θυμάμαι οτι τότε ήμουνα Πασόκος, εγκάθετος και πουλημένο τομάρι επειδή υποστήριζα οτι πρέπει να φύγει η κυβέρνηση του Χονδρού και (εντελώς ρεαλιστικά) έλεγα πώς, για να γίνει αυτό, θα πρέπει να βγει το Πασόκ του Γιωργάκη. Καθότι μαλάκας μπορεί να είμαι αλλά στραβός δεν είμαι. Ή Κωστάκης ή Γιωργάκης ήταν τότε –και όσοι λέγανε περί μη αυτοδύναμων κυβερνήσεων με τη συμμετοχή της αριστεράς μάλλον βλέπανε πολύ «Τόλμη και Γοητεία» και είχαν ψηθεί οτι αυτά γίνονται και στην πραγματική ζωή. Εντάξει λοιπόν, πάμε παρακάτω –εγώ ήμουνα μαλάκας και Πασόκος τότε. Αυτοί οι λεβέντες, που σήμερα σκίζονται για να γίνουν εκλογές μια ώρα αρχύτερα (υποθέτω οτι κατά παράβαση των στέρεων ιδεολογικών τους αρχών θα πάνε, για πρώτη φορά, να ψηφίσουν κιόλας) τι είναι; Περιμένουν δηλαδή οτι η αριστερά θα ενωθεί σε μια κυβέρνηση συνεργασίας μετά το, όποιο, εκλογικό αποτέλεσμα και θα αναλάβει την εξουσία; Αυτά δεν συμβαίνουν ούτε στον Μπλεκ και το ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά. Τι άλλο μένει; Να ενωθεί κάποιο κομμάτι της αριστεράς με το Πασόκ; Ε, δεν νομίζω οτι αυτή είναι η επιδίωξή τους! Τι μένει; Να ενωθεί η αριστερά με τη ΝΔ; Χλωμό. Άρα; ΝΔ, είτε αυτοδύναμη, είτε αγκαζέ με Λάος και Ντόρα. Διαφωνεί κανείς; Αν όμως είναι έτσι κι εγώ ήμουνα παλιοΠασόκος αυτοί δεν θα πρέπει να είναι τώρα καραΔεξιοί; Πώς πάει δηλαδή; Θα ήθελα κάποια απάντηση, αλλά δεν νομίζω οτι θα την πάρω.

Ξεσηκώθηκε ο κόσμος, πλατεία Συντάγματος, αυγά-γιαούρτια-αποικιακά-εδώδιμα, απορούσα εγώ ο μαλάκας: «ποιο είναι το αίτημα ρε παιδιά;» Πάνδημο: «να φύγει αυτή η κυβέρνηση». «Και μετά;» «Μετά, βλέπουμε». Ε, λοιπόν –είδαμε! Παπαδήμο και Λάος στην κυβέρνηση. Για να μάς νοικοκυρέψουν. «Αυτά τα κάνανε ερήμην μας, η χούντα του Πασόκ φταίει!» διαμαρτύρονται οι ξεσηκωμένοι. Μέγκλα –κι εγώ μαζί τους. Αλλά όταν πήγε να κάνει το δημοψήφισμα ο Γιωργάκης γιατί λειτούργησαν σε πλήρη σύμπνοια με τους επάρατους Μερκοζήδες και τους «αλήτες, ρουφιάνους, δημοσιογράφους»;  Δεν φώναζες κύριέ μου οτι δεν θέλεις να πληρώσεις; Ε, ας το ψήφιζες κιόλας! Να ρίξεις και την κυβέρνηση του Γιωργάκη, να πάμε σε εκλογές τσακ-μπαμ. Πώς δηλαδή; Και «δεν χρωστάω –δεν πληρώνω»και να μη βγούμε από το ευρώ;

Τι θυμήθηκα τώρα με την έξοδο από το ευρώ; Δηλώνει ο Πάγκαλος: «όποιος θέλει να βγούμε από το ευρώ είναι ή φασίστας και το κάνει για να προκαλέσει αναταραχή, ή κομμουνιστής και το κάνει για ιδεολογικούς λόγους, ή είναι μαλάκας». Όλοι αυτοί που προηγουμένως βρίζανε τον Γιωργάκη γιατί πήγε να τους βγάλει από το ευρώ, τώρα βρίζουν τον Πάγκαλο γιατί τους είπε μαλάκες! Ένας Λουράντος μάλιστα (φαρμακοποιός το αξίωμα) του έκανε και μήνυση του Πάγκαλου γιατί το πήρε, λέει, προσωπικά! Ανέκδοτο; Ποιος θα διέθετε τόση φαντασία για να το συλλάβει;

 Μου αρέσει να διαβάζω σχόλια –κάτω από ειδήσεις που δημοσιεύονται στις ενημερωτικές σελίδες, κάτω από τις απόψεις διαφόρων ανθρώπων, στο facebook –παντού. Είναι το προσωπικό μου καθημερινό γκάλοπ, μαθαίνω πράγματα δηλαδή. Κι έτσι έχω διαβάσει πάνω από 100 φορές την απειλή για κρεμάλες, για Γουδή (το γράφουν με «ι» σχεδόν πάντα), για λαϊκά δικαστήρια... Σκέφτομαι λοιπόν, έρχομαι στη θέση του σχολιαστή –τι ακριβώς κάνει όταν αφήνει το επαναστατικό σχόλιό του; Λουφάρει στη δουλειά; Βλαστημάει γιατί βλέπει οτι από τον μισθό του έχουν αφήσει μόνο το «μη» και του έχουν κόψει όλα τα υπόλοιπα; Λιώνει στην ανεργία; Κάτι απ΄όλα, τέλος πάντων... Και, σ΄αυτά τα χάλια, το μόνο που σκέφτεται είναι να πάει να γράψει «δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά έρχονται κρεμάλες»κάτω από μια είδηση για τα αναδρομικά των βουλευτών, για παράδειγμα; Βγες ρε λεβέντη μου και κρέμασέ τους. Διώξτους από τη βουλή και πήγαινε εσύ να στρογγυλοκαθίσεις. Τρέχα, έστω, έξω από τους στρατώνες και παρακάλα τίποτα χουντάρες να έρθουν να τους κρεμάσουν για πάρτη σου! Κάνε κάτι δηλαδή –είσαι απελπισμένος, το καταλάβαμε. Επειδή, αν την απελπισία του την ξεσπάς στο facebook, αύριο θα γαμάς με αισθητήρες και θα κοκορεύεσαι κιόλας για το πόσο θεά είναι η γκόμενά σου!

Εντάξει, να μην τα ισοπεδώνουμε κι όλα –η διαδυκτιακή αγανάκτηση φέρνει και κάποια αποτελέσματα. Ας πούμε, η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ έφαγε βρισίδι και μπλαζέ ειρωνεία όταν τόλμησε να διατυπώσει την άποψη οτι «ο καθημερινός φασισμός είναι πιο επικίνδυνος από αυτόν του Λάος το οποίο θα αποδυναμωθεί συμμετέχοντας στην κυβέρνηση» κι αναγκάστηκε να κλείσει για κάποιες μέρες τη σελίδα της. Έγραψε μετά, σε κάποια ενημερωτική σελίδα, ένα κείμενο όπου παρουσίαζε με γλαφυρό τρόπο το ψυχολογικό προφίλ του ανέργου (υπάρχει σε όλα τα βιβλία κοινωνικής ψυχολογίας) –ποιος είδε τότε τον σχολιαστή και δεν τον φοβήθηκε! Αγαπημένα μου σχόλια το «προσπαθείτε να εξευτελίσετε τους ανέργους» και«εγώ είμαι άνεργος αλλά δεν είμαι καθόλου έτσι»!!! Πού θα πάει; Βρισίδι από τους φασίστες, ειρωνεία και μπηχτές από τους προοδευτικούς διανοητές του διαδυκτίου –θα τα καταφέρουν να τη φιμώσουν την Αλ Σάλεχ κάποια στιγμή. Στο όνομα της ελευθερίας του λόγου βεβαίως!

Στο μεταξύ η κυβέρνηση Παπαδήμου απολαμβάνει. Από τα συμμετέχοντα κόμματα αφήνουν να κυκλοφορεί η παπαριά της μη συμμετοχής (όντως οι υπουργοί είναι ή Πασόκοι ή εξωγήινοι!), οι μπλαζέ προοδευτικοί διατυμπανίζουν τη μισή αλήθεια της μη νομιμοποίησης της κυβέρνησης μέσω εκλογών (εδώ, η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα γιατί όντως κανένας μας δεν ψήφισε Παπαδήμο και Λάος στην κυβέρνηση αλλά και στις εκλογές που θα γίνουν, ή θα γίνονταν, αυτά θα είναι τα κόμματα που θα εκλεγούν σε «κυβερνήσιμη θέση» -το θέμα λοιπόν είναι να αντικατασταθούν οι 20 Πασόκους, με 20 Δεξιούς;) Η λαϊκή αντίδραση δείχνει να ικανοποιήθηκε από την αποχώρηση του Γιωργάκη (αυτός φαίνεται να ήταν τελικά το πρόβλημα!) με αποτέλεσμα να δούμε την πιο ήσυχη πορεία Πολυτεχνείου, να γίνουν ελάχιστα πράγματα στη μνήμη του Γρηγορόπουλου και οι διαδηλώσεις να μη μοιάζουν σε τίποτα με εκείνες των προηγούμενων μηνών. Η κυβέρνηση Παπαδήμου μοιάζει να είναι η αγαπημένη μας κυβέρνηση –δεν την επιλέξαμε, άρα δεν έχουμε ευθύνη για τις αποφάσεις που θα πάρει!

Κι αν πάμε στο πρακτικό του όλου ζητήματος –εκεί το ανέκδοτο γίνεται γκραν γκινιόλ. Τα λεβεντόπαιδα της συγκυβέρνησης (συγνώμη, της κυβέρνησης Πασόκ με ολίγη) από τη μια ανεβάζουν τις μισθολογικές κρατήσεις στο θεό, από την άλλη μειώνουν τους μισθούς (κάποιος να τους πει οτι έτσι θα μειωθούν και τα ποσά των κρατήσεων) κι από την τρίτη συζητάνε περί του πόσο πρέπει να ανοίξει το επάγγελμα των ταξιτζήδων, περί ηλικίας των εφέδρων και περί της «μοναξιάς που έχει εφτά πετσιά». Κι όσο να αποφασίσουν για τα πετσιά της μοναξιάς εμένα ο μισθός μου θα έχει μπει στην αρνητική ζώνη κι άντε μετά να μου κάνουν έξτρα κρατήσεις όταν δυο πλην θα μάς δίνουν ένα συν.

Τέλος πάντων, μη μου δίνεις σημασία –άλλωστε εσύ δεν είσαι ποταπός σαν κι εμένα, να χρειάζεσαι μισθό για να ζήσεις. Εσύ έχεις την επανάσταση –κράτα τη μόνο καλά μη σου ξεφύγει και δαγκώσει κάνα αδέσποτο.

Είχα πει να μην ξαναγράψω κάτι για την παρούσα κατάσταση επειδή βαρέθηκα να κουβεντιάζω με φασιστοχουντικούς –άλλωστε τον «φασίστα κι αν τον πλύνεις -τα κάνει κρεμαστάρια». Αλλά ο εκνευρισμός είναι σαν τον καπνό του τσιγάρου –όσο και να τον κρατάς μέσα σου, κάποια στιγμή θα σου βγει, ακόμα κι από τα αυτιά.
themotorcycleboy.blogspot.com

My Favorite Color

this video is made of videos i found and really enjoyed watching ..
there is no intention to offend anyone this is truly from the love to
music..
thank u all so much for sharing your talent..
http://www.youtube.com/user/kutiman

Προδότες Ισπανοί!!!

Όποιος με διάβαζε από παλιά, ξέρει ότι με τα Χριστούγεννα δεν έχω ιδιαίτερα καλές σχέσεις όπως φαίνεται και από αυτό εδώ το πόστιο για παράδειγμα.

Και ακόμα χειρότερα, τώρα που είμαι και εργαζόμενος άνθρωπος, σιχαίνομαι τα ΦΕΤΙΝΑ Χριστούγεννα στα οποία ουσιαστικά δεν έχουμε παρά δύο μέρες μόνο αργία οπότε τι να κλάσει η γιορτή; Ναι ξέρω, αγάπες και λουλούδια και ατμόσφαιρα και Άη Βασίλης και όλος ο κόσμος χαίρεται κοντά στο τζάκι και λοιπές ρομαντικές αηδίες. Εγώ προτιμώ να διαθέτω αυτή την ηλιόλουστη, ευγενική και κουλ προσωπικότητά μου όλο τον υπόλοιπο χρόνο, και να μη τη βγάζω από τη ναφθαλίνη όποτε σκάει 30 Νοέμβρη.

Έχοντας πει αυτά βέβαια και επειδή όποιος με ξέρει θα ξέρει καλά τι γλεντζές και αλέγκρος άνθρωψ είμαι, θέλω να επισημάνω εδώ πέρα πως όσο βαριέμαι τις επιτηδευμένες γιορτές, x100 βαριέμαι τη ρημάδα την

ΕΠΙΤΗΔΕΥΜΕΝΗ ΜΙΖΕΡΙΑ

Όχι ρε γελοίε, δε θα κρεμάσω τη μουτσούνα μου στο πάτωμα και θα κλαίγομαι 24/7 σα μαραθώνιος τανιών με τον Ξανθόπουλο και τη Βούρτση. Το κέρατό μου το τράγιο πιά. Έχει γίνει όχι μόνο της μόδας, αλλά και επιτακτική ανάγκη να σαι ζοχαδιασμένος, κατηφής, μουτράκλας και κλαψομούνης. Είναι σχεδόν πολιτική επιταγή και θεωρείσαι και αναίσθητος αν τολμάς να ξεχνάς τα ζόρια που τραβάς εσύ για λίγο και να σκας και κανα χαμόγελο και καναν κράσο.

Το μπούλο ρε που θα μου πεις τι σκέφτομαι και πως θα πρεπε να αντιδρώ για να μαι επαναστατικαλι κορρέκτ. Που πάτε να απαγορέψετε το γέλιο και το χαβαλέ γιατί προσβάλλουν τους αναξιοπαθούντες.

Και τσαντίζεται ο τραμπαρίφας άμα δει κανέναν να χαίρεται με τη λογική ότι "αυτός για να χαίρεται είναι πιόνι του συστήματος/πουλημένος τσανακογλείφτης/σφουγγοκωλάριος των αφεντικών/βολεμένος κλπ". Να πα να συνουσιαστείς με ιδιαίτερα προικισμένους νοτιοαφρικάνους δρομείς μαραθωνίου βλαμμένε. Που θα κάτσω να περάσω όλη μου τη ζωή σέρνοντας τα μούτρα στο πάτωμα για να μαι ηθικά σωστός. Χειρότεροι από κάτι σέχτες φονταμενταλιστών του 1300 έχουν καταντήσει μερικοί. 

Ναι ρε τολμάω και σκάω κανα χαμόγελο και περνάω καλά όπως μπορώ γιατί εγώ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ. Και κάνω και μη πολιτικά ορθές παρατηρήσεις άμα θες να μάθεις. Προχτές να φανταστείς είπα μια πατσαβούρα, πατσαβούρα. Ναι επειδή με στραβοκοίταξε από το σμαρτ της την ώρα που παραβίασε στόπ έξω από το Ικεα και θα έπεφτε πάνω μου. Και ναι ρε, πήγα και στο ΙΚΕΑ και έδωσα 3 ευρώ για μια θήκη τηλεκοντρόλ καναπέ. Όταν θα γίνει η επανάσταση κρεμάστε με από κανα δέντρο ανάποδα με δυό πυρσούς εκεί που δεν πιάνει ήλιος για να βλέπουν οι επαναστάτες  το βράδυ.

Όλο αυτό που λες ήταν άσχετος πρόλογος και ΤΩΡΑ θα μπω στο κυρίως θέμα που έχει να κάνει με τους 

ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΩΝ ΙΔΑΝΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΙΣΠΑΝΟΥΣ INDIGNADOS

Θα ξεκινήσω κύριε εισαγγελεύ την περιγραφή μου, αφού πρώτα καταθέσω στην έδρα τα πειστήρια του εγκλήματος.

Πειστήριον 1 : Plaza Catalunya, Βαρκελώνη, 2/12/2011

Πειστήριον 2 : Ράμπλα, Βαρκελώνη, κλπ

ΟΚ κατανοώ τον καταναλωτικό ευτελισμό του τουριστοεμπορικού δρόμου της Ράμπλα και τη ντροπιαστική ανάγκη για λαμπάκια εκεί πέρα.

Αλλά και στην Καταλούνια; Το κέντρο της κινητοποίησης των Ισπανών Indignados; 

Λαμπάκια;

Λαμπάκια;

 Λαμπάκιααααα ;

Οι παλιοπροδότες οι ξεφτιλισμένοι δε σεβάστηκαν τον αγνό αγώνα τους που μας ενέπνευσε και εμάς εδώ πέρα και πηγαίναμε και φασκελώναμε νυχθημερόν τη Βουλή (ναι έριξα και γώ μερικές μερίδες φάσκελα);

Επέτρεψαν οι αλήτρες οι ψεύτες οι ουτιδανοί να κάνουν την εμφάνισή τους χριστουγεννιάτικα φάκιν λαμπάκια στην κεντρική πλατείουα από την οποία ξεκίνησαν τον δίκαιο και ανένδοτο αγώνα τους;

ΝΑΙ. Επέτρεψαν. Δεν τα έκαψαν. Δεν τα έσπασαν. Δεν γκρίνιαξαν καν στο τουίτα και στο φατσοβιβλίο (από ο,τι μου είπε ισπανός συνάδελφος όταν τον ρώτησα για τα λαμπάκια -και με κοίταξε με ένα βλέμμα απορίας του στυλ "τι παίρνει ο πούστης ο έλληνας"- "Γιατί να έχουμε πρόβλημα με τα λαμπάκια; Άλλο τα χριστούγεννα άλλο λος ιντιγνάδος. Πάμε να φας καμιά παέλλια τώρα γιατί μου φαίνεται αμίγκο λα πείνα σου έχει κάψει ιλ εγκεφαλαδόρ")

Δεν το ξερα ότι οι πόλεις μας πρέπει να δείχνουν κάπως ετσι

για να μη θεωρούμαστε εγωπαθείς αναίσθητοι μαλάκες προδότες λοβοτομημένοι μικρομεσοαστοί που ασχολούμαστε με λαμπάκια και τραγουδάκια αντί να σκύβουμε πάνω από τα προβλήματα του καταπιεσμένου προλετχρρρρρρρρρρρρρ....ΓΚΝΤΑΟΥ (σορρυ ε τι; ναι  κοιμήθηκα και τσάκισα το κούτελο στο γραφείο)

Για αυτό σου λέω φίλε. Χαλάρωσε και λίγο. Τόλμησε να απολαύσεις και κάτι στη ζωή σου. Ναι τρώμε αγγούρι καλυβιώτικο και από τη λάθος μεριά. Ναι κόσμος αυτοκτονεί, πεινάει, αυτοπυρπολείται, βιάζεται, μαχαιρώνεται, ανασκολοπίζεται, γδέρνεται ζωντανός, βλέπει τούρκικα σήριαλ και ειδήσεις σταρ, αλλά εε, ως εδώ. Μέτρο. Ισορροπία ειδικά σε ανισόρροπους καιρούς.

Μην έχεις τύψεις άμα χαρείς κάτι ρε τύπε. Άνθρωπος είσαι, δεν παίζει να κουβαλήσεις το βάρος όλης της ανθρωπότητας πάνω σου. Ασε που άμα γκρινιάζεις και μαυρίζεις όλη την ώρα, οι πιθανότητές σου να βρεις μπουτάκι τρυφερό να αρπάξεις, μειώνονται δραματικά. Ακόμα και αν έχεις μπουτάκι τρυφερό να χαϊδολογάς, πόσο να αντέξει την κλαψομουνιά σου; Αν βέβαια είναι και αυτή εξίσου κλαψομούνα με σένα, οκ τι να σου πω, παντρευτείτε και κάντε 3-4 παιδιά να κάνετε επαγγελματική χορωδία μοιρολογιών. 

Κοινώς, δεν το ξερα να κάνω τη ζωή μου μια ατέλειωτη κηδεία μόνο και μόνο για να μη φαίνομαι αναίσθητος.

(Το ότι είμαι ένας συναισθηματικά νεκρός ναρκισσιστής ελέγχεται ως μη άμεσα επηρρεάζον τη νοοτροπία μου)

Λος καλημέρας και πείτε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα.

ανωδυνα ημερολογια

Ο βοσκός και ο λύκος

Έπεσε λοιπόν η «χούντα» του ΓΑΠ, και κάπως έτσι ισοπεδώσαμε άλλη μία λέξη μαζί με τη μνήμη όσων βασανίστηκαν και σκοτώθηκαν πριν 40 χρόνια στη διάρκεια της πραγματικής χούντας. Με παρόμοιο τρόπο, οι «μισθοί πείνας» της προηγούμενης δεκαετίας, δεν μπορούν να βρουν αντίκρισμα στη σημερινή πραγματικότητα όπου κάποιοι μισθοί έχουν όντως μειωθεί σε επίπεδο πείνας. Ίσως η μοναδική ανάμνηση που απέμεινε στους συνδικαλιστές που ωρύονταν πριν δέκα χρόνια για το εισόδημά τους, να είναι το τετραψήφιο νούμερο του μισθού τους που, σε ορισμένες περιπτώσεις, ενδεχομένως σήμερα να έχει γίνει τριψήφιο. Και τώρα, πώς θα ονομάσουν αυτό το νούμερο αφού η «πείνα» εξαντλήθηκε την περίοδο των παχιών αγελάδων; 

Κάπως έτσι ισοπεδώθηκαν και λέξεις όπως «απατεώνας», «κλέφτης», «καθίκι», «δωσίλογος», «προδότης» και «μαλάκας». Ειδικά στο τελευταίο, και μετά από ζύμωση αρκετών δεκαετιών, φαίνεται πως βρήκαμε τον κοινό παρονομαστή για κάθε κάτοικο αυτής της χώρας. Με την υπέροχη αβρότητα και ευγένεια που μας χαρακτηρίζουν, καταφέραμε να βάλουμε όλες τις λέξεις σε ένα καζάνι και τώρα να προσπαθούμε να συνεννοηθούμε. Όλοι απατεώνες, κλέφτες, καθίκια, δωσίλογοι, προδότες και μαλάκες. Η ρητορική του κ. Πάγκαλου περί μαζικής ευθύνης έφυγε από το επίπεδο πολιτικού διαλόγου, και διαχύθηκε σε ολόκληρη την κοινωνία. 

Πλέον ο δημόσιος διάλογος έχει άμεσες διεξόδους απλότητας. Μπορείς να ισοπεδώνεις με χαρακτηρισμούς που η ευρύτερη κοινωνία έχει αποδεχτεί ως κανόνα. Αν είσαι αριστερός, όλοι οι αντίπαλοι είναι νεοφιλελεύθεροι. Αν είσαι δεξιός, όλοι οι αντίπαλοι είναι συριζαίοι. Αν είσαι στο κέντρο, μάλλον για βολεμένο σε κόβω αφού δεν εκφράζεις κανέναν από τους δύο. Αν είσαι Ευρωπαϊστής, είσαι εθνοπροδότης, και αν τρομάζεις στη σκέψη επιστροφής στη δραχμή, τότε σου έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου τα ΜΜΕ και οι «καθεστωτικοί». 

Λέξεις και έννοιες διασκορπισμένες μέσα σε μία σαλάτα πάθους. Αυτό έμεινε πλέον στον δημόσιο διάλογο. Θέλουμε να χαρακτηρίσουμε κάτι, και του βάζουμε το κάτιτίς παραπάνω. Ποντάρουμε έτσι στο να ακουστούμε λίγο περισσότερο, αλλά και να μιλήσουμε στην «ψυχή» του άλλου. Όμως αγαπητέ, με το πάθος ξεδίνεις λίγο εσύ, αναστατώνεις και για λίγο τον άλλο, αλλά λύσεις και διάλογο δεν δημιουργείς. Και πες ότι εσύ βιώνεις μία συναισθηματικά έντονη περίοδο και θέλεις να ξεδώσεις εδώ και τώρα. Τα παιδιά σου τί φταίνε που κάποια στιγμή θα αναζητούν στο διαδίκτυο τί σήμαινε κάποτε «διάλογος», τί «κυριολεκτική σημασία των λέξεων» και τί «επιχείρημα»; Ή μήπως οραματίζεσαι ένα μέλλον όπου θα επικρατεί όποιος φωνάζει περισσότερο και χρησιμοποιεί τις πιο βαρύγδουπες και φαρμακερές λέξεις;

Και μην με παρεξηγείς. Είναι καλό να χρησιμοποιείς τις λέξεις με πάθος. Αλλά να διαστρεβλώνεις λέξεις και έννοιες για χάρη του πάθους, είναι κυρίως ανέντιμο προς τις πραγματικές έννοιες που θα ήθελες να εκφράσεις, γιατί πολύ απλά τις ισοπεδώνεις. Και όταν έρθει η ώρα που πρέπει πραγματικά να τις χρησιμοποιήσεις, δεν θα έχουν πια αξία.

ellinaki.blogspot.com

Η Χειμερινή Σύναξις των Παιδονόμων

 Πριν καλά καλά μαζέψουν τα τεφτέρια τους απ’ τις Βρυξέλλες οι ηγέτες των 27, και πριν ο Ντέιβιντ πάρει τα μπογαλάκια του για το αντικρινό νησί, βγήκε η κ. Μέρκελ και ανακοίνωσε ότι δεν προβλέπεται άλλη Σύνοδος μέσα στον Δεκέμβρη, όπερ σημαίνει ότι οι ηγέτες σηκώθηκαν απ’ το τραπέζι με τη μπουκιά στο στόμα, το στομάχι μισογεμάτο, και για άλλη μια φορά με τη δουλειά όσον αφορά την ΕΖ, μισοτελειωμένη, που για να τελείωνε θα χρειαζόταν και μια επόμενη, και μια μεθεπόμενη Σύνοδο. Γι αυτό και η δήλωση Μέρκελ στην υποβόσκουσα ερώτηση για το πότε της επόμενης σύναξης.

Η Σύνοδος των ηγετών, μια πιο πολυτελής έκδοση της σύναξης των παιδονόμων του πάλαι ποτέ διάσημου αναμορφωτηρίου του Τσοτυλίου, το οποίο οι απανταχού μανάδες έσειαν σαν σκιάχτρο στα ατίθασα αγόρια τους, το μόνο που κατάφερε ήταν να θεσπίσει το νέο κανόνα, τα νέα παιδαγωγικά μέτρα του σχολαρχείου της ΕΖ, για τη συμμόρφωση και αναμόρφωση των ατίθασων λαών της, αλλά όχι των πολύ πιο ατίθασων αγοριών της αγοράς, που δεν τα μάσησαν.

Και γιατί άλλωστε; Δυο είναι οι πιο βασικοί λόγοι. Πρώτα, η αποχώρηση Κάμερον ήταν ο πρώτος δυνατός τριγμός, που έδωσε το σήμα ν’ ακολουθήσουν κι άλλοι. Τέσσερις επιπλέον χώρες, έμειναν από τον πρώτο γύρο έξω, μέχρι να αποφασίσουν τα κοινοβούλιά τους. Άλλη μια, η Ιρλανδία, την είχε φυλαγμένη και έβγαλε απ’ το τσεπάκι το μπαζούκα του δημοψηφίσματος. Πολύ πιθανόν και άλλες χώρες να το τολμήσουν. Άλλες πάλι έχουν πρόβλημα με τα συντάγματά τους, οπότε και να υπερθεμάτισαν τους νέους κανόνες, αυτοί θα παραμείνουν κενό γράμμα μέχρι τις επόμενες συνταγματικά επιτρεπτές αναθεωρήσεις. Εκτός κι αν, το εμπόδιο αυτό παρακαμφθεί, άλλωστε ο βρεγμένος, τη βροχή δεν τη φοβάται…

Είναι σίγουρο, ότι όσο η κρίση θα προχωρεί και η ύφεση θα βαθαίνει, οι τριγμοί θα εντείνονται, όπως άλλωστε συμβαίνει και στα καλύτερα τα σπίτια: η φτώχεια, λένε φέρνει γκρίνια, και η γκρίνια χωρισμούς και διαζύγια. Η ΕΖ είναι δύσκολο να φτάσει σαν τέτοια, κι αρτιμελής, μέχρι τη μέρα που οι κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας θα έχουν τελικά και τυπικά ευοδωθεί.

Άλλωστε, ποτέ κανένα αγόρι απ’ το Τσοτύλι δεν κατάφερε ν’ αποφοιτήσει με διαγωγή «Κοσμιωτάτη», επειδή οι παιδονόμοι αποφάσισαν ν’ αντικαταστήσουν το λουρί, με το φραγγέλιο. Το αντίθετο μάλιστα.

Γι αυτό και οι αγορές, με τα χθεσινά, έχουν ήδη αρχίσει να παίζουν τα πένθιμα εμβατήρια για τη λύση των συμβολαίων γάμου της ΕΕ και ΕΖ, και τα κεφάλαια να μεταναστεύουν σωρηδόν για τους άπατους ταμιευτήρες του City.

Ο δεύτερος λόγος, είναι ότι χθες δεν ακούστηκε τσιμουδιά για το τι θα γίνει μέχρι να φτάσουμε στην μέρα ισχύος των κανόνων. Για να αποδώσουν τα μέτρα θα πρέπει να προηγηθεί ανάκαμψη, ώστε να υπάρξει και το ανάλογο ρευστό από τους λαούς για να ξεπληρώσουν τα χρέη. Με το μυστικιστικό όμως δόγμα της λιτότητας, η δυνατότητα άντλησης ρευστού όλο και μειώνεται, όπως μειώνονται και οι δουλειές, όπως μειώνεται και η ζήτηση, η οποία μειώνει αναλόγως και τις επενδύσεις, άρα και την προοπτική αύξησης της απασχόλησης, και άντε πάλι απ’ την αρχή.

Γι αυτό και χθεσινές συμβουλές της UBS συνοψίζονταν στο εξής τρίπτυχο: χρυσός, κονσέρβες και κανένα όπλο μικρού διαμετρήματος, έτσι να βρίσκεται…

e-cynical.blogspot

Μερικά πράγματα που κατάλαβα για την κρίση

1. Φαίνεται τελικά ότι η κρίση προήλθε από την ελευθερία των τραπεζών να τιτλοποιούν δάνεια και να τα μεταπουλούν, ασφαλίζουν κλπ σε άλλες μορφές κάνοντας το άυλο χρήμα να πολλαπλασιάζεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα πολύ πέραν της λογικής αναντιστοιχίας πραγματικών αξιών και χρηματοπιστωτικών «μοχλεύσεων». Δηλαδή το μη πραγματικό χρήμα ξέφυγε πολύ από την πραγματική υλική του βάση, εκείνη της παραγωγής. Τα "παράγωγα" τραπεζικά προϊόντα φούσκωσαν υπερβολικά με αποτέλεσμα η άυλη οικονομία να πλημμυρίζει πια κάθε εκδοχή του πραγματικού.
2. Οι οικονομίες δεν αντέδρασαν σε αυτήν την ψευδή μεγέθυνση επειδή εμφάνιζε «ανάπτυξη», δηλαδή ευνοούσε τον καταναλωτισμό και την κερδοφορία των επιχειρήσεων, ανεξαρτήτως αν αυτή η παραγωγή ικανοποιούσε ανάγκες ή απλά δημιουργημένες συνήθειες απλής σπατάλης πόρων και περιβάλλοντος.
3. Οι πολιτικοί επίσης ευνοημένοι από αυτήν την μεγέθυνση εφόσον ικανοποιούσαν τα όνειρα των ψηφοφόρων τους και έβαζαν στην τσέπη και την προμήθειά τους, άφησαν τη διαχείριση  στα golden boys.
4. Οι αγορές ανήσυχες πάντα για την τύχη των επενδύσεών τους αφουγκράστηκαν το επερχόμενο κραχ.Προσπάθησαν παραμερίζοντας την εξουσία των golden boys να επαναφέρουν την διαχείριση στους πολιτικούς αλλά διαπίστωσαν έντρομες ότι οι δυο τρεις δεκαετίες απόσυρσης των πολιτικών από την διαχείριση γέννησαν ένα πολιτικό προσωπικό κατώτερο των περιστάσεων και άσχετο με τα οικονομικά. Επίσης χωρίς ικανή προσωπικότητα, εμπειρία και πυγμή. Ανεύθυνα golden boys στις τράπεζες ανώριμαgolden boys στην πολιτική.
5. Οι Οίκοι Αξιολόγησης έπιασαν δουλειά. Έπρεπε να εκφράσουν πολιτικά τις αγορές μπροστά στο έλλειμμα διαχείρισης της κρίσης. Και το έκαναν με τις υποβαθμίσεις και το φούσκωμα των επιτοκίων δανεισμού. Ζητούν κάτι και προσπαθούν να το επιβάλλουν με αυτά τα δύο εργαλεία, εμμέσως πλην σαφώς. Ανησυχούν για μια γενικευμένη κατάρρευση που θα μηδενίσει την ισχύ των ίδιων τους των επενδύσεων και θα εξαφανίσει σε μια στιγμή τα κέρδη αλλά και την ασφάλειά τους.
6. Σήμερα ζητούν να γίνει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εγγυητής των χρεών της ευρωζώνης και αντιδρούν ανάλογα στις αποφάσεις των συνόδων κορυφής. Ζητούν να κοπεί χρήμα όταν υπάρξει ανάγκη όπως κάνουν τα άλλα νομίσματα, άρα ευνοούν την ευρωπαϊκή ενοποίηση τουλάχιστον σε οικονομικό επίπεδο. Δεν τους ενδιαφέρει η δημοκρατικότητα, οι εκπροσωπήσεις, τα δικαιώματα. Τους ενδιαφέρει να εξασφαλιστούν.
7. Οι συνομωσιολόγοι κάθε εκδοχής φαντάζονται κερδοσκοπικά ιερατεία που εξαπολύουν επιθέσεις χρεοκοπώντας χώρες και ηπείρους. Τα πράγματα δείχνουν πολύ πιο απλά. Οι κερδοσκόποι θα ένοιωθαν καλύτερα σε έναν πιο σταθερό κόσμο. Όσο κι αν η κίνηση των κεφαλαίων απέκτησε με την παγκοσμιοποίηση μεγάλα περιθώρια κερδοφορίας απλά με την γρήγορη κυκλοφορία, παραμένει ευάλωτη στην ίδια της την φύση: σε καθεστώς γενικευμένης αστάθειας όσο εύκολα κερδίζει κάποιος τόσο εύκολα μπορεί και να χάσει. Και οι τυφλές δυνάμεις των αγνώστων επενδυτών έχουν να αναμετρηθούν με την παράξενη αυτονομία των οικονομικών γεγονότων και τους ψυχολογικούς παράγοντες που τα ακολουθούν παρά πόδας.
8. Οι μαρξιστές του Βιβλίου, επίσης έπεσαν τελείως έξω θεωρώντας την σημερινή κρίση επανάληψη εκείνης του ’29. Πιστεύοντας ότι είναι στη φύση του καπιταλισμού να καταστρέφει περιοδικά κεφάλαιο για να ξαναρχίσει την «ανάπτυξη» από την αρχή, έκλεισαν τα μάτια στην πολυπλοκότητα και τα σημερινά χαρακτηριστικά της κρίσης. Εξήγησαν την παγκοσμιοποίηση σαν καταδίκη ευνοώντας τις εθνικές αναδιπλώσεις, διέβλεψαν ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και αρνήθηκαν τις ενοποιήσεις και ομοσπονδιοποιήσεις κρατών και πρότειναν τον πλήρη κρατικό έλεγχο της οικονομίας πολεμώντας δογματικά της ίδια την ιδέα της αγοράς. Με λίγα λόγια επανήλθαν στην νοσταλγία του υπαρκτού ελλείψει της όποιας άλλης εναλλακτικής πρότασης.
9. Έννοιες που αναδεικνύει η κρίση και μπαίνουν ξανά στο τραπέζι είναι τι εννοούμε «ανάπτυξη», «ευημερία», «βιωσιμότητα» κλπ Και ποια είναι η σχέση τους με τους περιορισμένους πόρους του κόσμου μας αλλά και τις πραγματικές δυνατότητες της επιστήμης μας. Έτσι ζητήματα ενέργειας, κατανάλωσης, κοινωνικού κράτους κλπ πρέπει να ξανασυζητητθούν από την αρχή. Χωρίς αυτές να περιγραφούν ικανοποιητικά προφανώς δεν μπορούν να ξανααναλάβουν την διαχείριση οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι έτσι απλά. Ήδη οι αγορές επιβάλλουν τεχνοκράτες στην διοίκηση, χωρίς ημερομηνία λήξης, εφόσον πρέπει να μιλούν την ίδια γλώσσα τουλάχιστον στα επόμενα κρίσιμα χρόνια. Οι πολιτικοί έχουν χρόνο να ετοιμαστούν για τις ανάγκες της νέας περιόδου και να προσπαθήσουν να τις εκφράσουν. Οι λαοί μένουν προσωρινά χωρίς πρόσβαση στις αποφάσεις, εφόσον οι διαμεσολαβητές τους πολιτικοί βρίσκονται εκτός παιχνιδιού. Η δυνατότητες αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης, μετά από δεκαετίες ενσωμάτωσης στο «σύστημα» είναι τώρα πολύ ασθενικές και δεν προλαβαίνουν τις ραγδαίες εξελίξεις. Ένα νέο φεουδαρχικό σύστημα –όπως το περιγράφει ο Βλ. Ρασσιάς- αναλαμβάνει το κενό εξουσίας ως «φωτισμένη δυναστεία».
10. Οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στο μεταξύ, ειδικά στην χώρα μας, όσο δεν γίνονται συναινετικά από τους κοινωνικούς εταίρους και με διάκριση δίκαιης κατανομής των παρενεργειών τους, θα γίνονται βίαια, τυφλά και οριζόντια. Και όποιον πάρει ο χάρος. Ευθύνη των έλλογων πολιτικών δυνάμεων είναι η συμμετοχή τους στα δρώμενα με προτάσεις, θέσεις συναινετικές αλλά και συμμετοχή στα τεχνοκρατικά σχήματα εξουσίας για να κάνουν ανεκτή την μετάβαση στην μετακαταναλωτική οικονομία. Η επιβεβλημένη αλλαγή αντικειμένου εργασίας για πεντακόσιες χιλιάδες έως ένα εκατομμύριο εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους –όπως το περιγράφει ο Αρ. Δοξιάδης- η αλλαγή αντικειμένου στις καλλιέργειες και τις μεταποιητικές επιχειρήσεις, η εξαφάνιση κλάδων παραγωγής και η ανάδειξη καινούργιων, η προσωρινά διογκωμένη ανεργία ως περενέργεια και η οριακή ρευστότητα λόγω οικονομιών για μεγάλο διάστημα, δεν είναι φαινόμενα εύκολα ούτε κάτι που κάποιος μπορεί να αντιμετωπίσει μοιρολατρικά. Όσοι το καταλαβαίνουν αυτό συνεισφέρουν στην εθνική προσπάθεια. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν ή απλά δεν τους συμφέρει, κατατάσσονται στις βαθειά συντηρητικές και αντιδραστικές δυνάμεις του «όχι σε όλα» και συνοδοιπορούν με όσους θέλουν την δραχμή έχοντας μπορέσει να βγάλουν τα χρήματά τους σε ασφαλή καταφύγια σε ευρώ και δολλάρια. Δεν πρόκειται για παθητικότητα, ειδικά σε όσους ομνύουν στην Αριστερά και στην κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά για εγκληματικά ανεύθυνη συμπεριφορά με μοναδικό επίδικο μικροσυμφέροντα –ατομικά και κομματικά- την ώρα της μεγάλης ανάγκης για άμεση και αλληλέγγυα συλλογική αντίδραση.
11. Ο λαϊκισμός, οι αυταρχικές ιδεολογίες και οι αυτόκλητοι σωτήρες είναι οι μόνοι που με την συνδρομή του μαύρου χρήματος ωφελούνται από την κατάρρευση και την σύγχυση. Η διαφθορά, το ατομικό, η συναλλαγή, οι επίορκοι, οι γκρίζες περιουσίες βρίσκουν στον λαϊκισμό το μέτωπο σωτηρίας τους. Αποπειρώνται να διασώσουν τα κέρδη τους από την προηγούμενη περίοδο κι αν είναι δυνατόν να τα πολλαπλασιάσουν επιστρέφοντας στην διαχείριση μέσω …Ελβετίας και off shore δυνατοτήτων. Οι δυνάμεις της προόδου πρέπει εγκαίρως να ξεκόψουν από τον λαϊκισμό και να δεχτούν την ανάληψη πολιτικού κόστους ως την μόνη αντιμετώπιση της σημερινής κατάστασης. Όσοι δεν θέλουν να αναλάβουν ευθύνες και να λερώσουν τα χέρια τους με αυτές –όπως ζητούσε ο αείμνηστος Μιχ.Παπαγιαννάκης-  καλύτερα να μας αδειάζουν την γωνιά και μάλιστα από κάθε προοδευτικό και μεταρρυθμιστικό πολιτικό φορέα. Μόνο εμπόδιο είναι στην δυνατή ανάκαμψη.
12. Ο πολιτικός χάρτης δεν πρέπει πια να αντιμετωπίζεται ως γεωγραφικός. Τι σημαίνει σήμερα δεξιά, τι σημαίνει αριστερά, τι σημαίνει οικολογία; Όλοι και όλα ανακαθορίζονται και δίνουν εξετάσεις επί του συγκεκριμένου: της κρίσης ως ευκαιρίας. Γιατί άλλωστε χρειαζόμαστε αντιπροσώπους και πολιτικούς, ιδέες και οράματα; Για να λύνουν τα προβλήματα. Για τι άλλo; Και η δημοκρατία γι αυτό υπάρχει σαν το λιγότερο κακό σύστημα. 

Όπου κάνω λάθος παρακαλώ διορθώστε με...

 Γιώργος Παπασπυρόπουλος

για τον αντωνη....

Αστείοι και αγροίκοι

Ο κουστουμαρισμένος και καλοφτιαγμένος αντιδήμαρχος τυχαίνει να είναι και μηχανικός. Με ένα σοβαρό και αποφασιστικό βλέμμα στέκεται μπροστά στο εργοτάξιο και εξηγεί με περίσσιο επαγγελματισμό: «Εδώ και πολλά χρόνια, η δημοτική αρχή και ειδικά εγώ προσωπικά, παλέψαμε για αυτό το έργο. Μάλιστα, έχοντας μία πολυετή εμπειρία ως μηχανικός, εργάστηκα σκληρά για να διασφαλίσω τις καλύτερες τεχνικές προδιαγραφές του έργου». Η δήλωση συνεχίζει με μία σοβαροφάνεια που αποτρέπει και το παραμικρό μειδίαμα. Μιλάει σοβαρά, και ευθέως. Δεν αστειεύεται. Για να φτιαχτεί αυτό το μεταλλικό γεφύρι μήκους 50 μέτρων επιστρατεύτηκε η γνώση και η εμπειρία κορυφαίας έρευνας και τεχνικής σκέψης που μόνο αυτός κατέχει.

Το zapping ήταν άμεσο και όλως τυχαίως σταμάτησε σε ένα ντοκιμαντέρ για υπερ-κατασκευές. Ένα 15-όροφο κτίριο, με ορόφους έκτασης περίπου 2,000 τμ έκαστος, χτίζεται κάπου στο Milwaukee και βρισκόμαστε στο στάδιο όπου έχει κατασκευαστεί ο μεταλλικός σκελετός και πρέπει να περαστούν τα ηλεκτρολογικά. Χιλιόμετρα καλωδίων, με εκατοντάδες ηλεκτρολογικά κουτιά, πίνακες και διακόπτες πρέπει να διαπεράσουν συγκεκριμένα σημεία και το συγκεκριμένο στάδιο να έχει ολοκληρωθεί μέσα σε μία εβδομάδα. Ο Project Manager του έργου, είναι δεν είναι 35 χρονών. Φοράει ένα t-shirt και ένα σκισμένο τζιν. Εμφανώς ταλαιπωρημένος, αλλά με ένα χαμόγελο στη φάτσα, εξηγεί στην κάμερα την πρόκληση που πρέπει να φέρει εις πέρας. Σχεδόν ανά 3-4 προτάσεις πετάει και κάποιο αστείο. Ενίοτε αυτοσαρκάζεται, εξηγώντας πώς είναι να διαχειρίζεται ένα τόσο μεγάλο και σύνθετο έργο προϋπολογισμού μερικών εκατομμυρίων. “If I survive this project, I’ll fly to the Barbados and stick my head in a barrel of beer (γέλιο)”.

Αυτά βέβαια, θα μου πεις είναι «αμερικανιές». Χαζοχαρούμενοι, χοντροί, αφελείς και τα ρέστα. Σύμφωνοι. Άλλωστε, ποιος είμαι εγώ για να κρίνω το βάθος και την φιλοσοφία των προβλημάτων που έχει ο μέσος Έλληνας και που τον εμποδίζει να χαλαρώσει λίγο και να αστειεύεται; Πού ακούστηκε να αντιμετωπίζει κανείς με χιούμορ, θέματα που μας έχουν βάλει σε πανεθνικό προβληματισμό, πένθος και σκέψη; Τί να μας πουν και οι Αμερικάνοι μηχανικοί; Ένα ΕΜΠ δεν το έχουν τελειώσει. Εν τέλει, ποιος δικαιούται τη σήμερον ημέρα που καταρρέει η χώρα και η κοινωνία να αστειεύεται με οποιοδήποτε θέμα; Κανείς.

Στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν, είναι και θα είναι πάντα σοβαρά. Έχουμε προβλήματα ιστορίας, εθνικής ταυτότητας, οργάνωσης, ατομικής και συλλογικής ευθύνης, ανδρείας, ήθους, δικαιοσύνης, πολιτικά σοβαρής σκέψης, πραγματικής καψούρας (όχι αυτής της ψεύτικης της ευρωπαϊκής) και πάει λέγοντας. Κάθε μέρα είναι ένας Γολγοθάς για τον Έλληνα και αλλοίμονο στον ασεβή που δεν βλέπει τη σοβαρότητα και το μαρτύριο σε αυτή την κατάσταση. Το «αστείο» έχει ποινικοποιηθεί κατά κάποιο τρόπο. Εδώ βασιλεύει μόνον ο χαβαλές και η σάτιρα. Το «αστείο» είναι ψιλά γράμματα και ο «αστείος» θεωρείται αυτόματα «α-σόβαρος». Ο χαβαλές όμως επιτρέπεται. Σε κάνει να ξεχνιέσαι από τον τεράστιο σταυρό που κουβαλάει η πολλά βαριά συνείδησή σου.

Κράτα, λοιπόν μία μικρή γνώση αγαπητέ σοβαρέ και «αξιοπρεπή» αναγνώστη που δεν σηκώνεις αστεία για το φοβερό και τρανό έργο που παράγει η σοβαρή σκέψη σου. Η λέξη «άστυ» ξεκινάει ετυμολογικά ως η κατεξοχήν δήλωση «τού οργανωμένου χώρου κατοικίας», εκεί που μένουν οι αστοί, αναπτύσσοντας και αντίστοιχη νοοτροπία που οδηγεί σε μια ελευθεριότητα στην έκφραση και στην επικοινωνία των αστών, στο αστ-είος (απ' όπου το αστείο) ενώ η λέξη πόλις είναι το κράτος-πόλις, η πολιτική έκφανση τού χώρου διαβίωσης (πολίτης =ο έχων πολιτικά δικαιώματα). Αντιθέτως, η λέξη «αγρός» που εμπεριέχει την κατεξοχήν δήλωση του μη-οργανωμένου, άνομου και «άγριου» χώρου, όπου χτίζονται «αγροικίες», συμπεριλαμβάνει τους χώρους όπου διαμένουν οι «αγροίκοι»· αυτοί δηλαδή που δεν διακατέχονται από καμία ελευθεριότητα στην έκφραση και την επικοινωνία μεταξύ τους. Οι αγροίκοι δεν μπορούν να είναι αστείοι και αυτή η πολιτιστική και πνευματική διαφορά έχει αποτυπωθεί ακόμα και στη γλώσσα μας.

ellinaki.blogspot.com

Εθνική ταυτότητα: «ο κρετίνος του διπλανού θρανίου»

Έχεις απορίες;

1. Εισαγωγικά: "και όμως κινείται!"

Θα επικαλεστώ μια ανάμνηση από τα μαθητικά μας χρόνια. Την ανάμνηση εκείνου του ενοχλητικού συμμαθητή που διέκοπτε μονίμως όλους τους υπόλοιπους για να πει την άποψή του, που δεν ησύχαζε αν η άποψή του δεν γινόταν πλήρως αποδεκτή (ακόμα και με τη βία), δεν άκουγε τους άλλους (απλώς τους υπέμενε), ήξερε τα πάντα καλύτερα από τους πάντες, ισχυριζόταν οτι ήταν ο καλύτερος μαθητής χωρίς ποτέ να διαβάζει αλλά οι καθηγητές συνωμοτούσαν εναντίον του προκειμένου να τον μειώσουν. Εκείνου του συμμαθητή μας που έκανε ενοχλητικές πλάκες σε βάρος των υπολοίπων απαιτώντας να απολαμβάνει την συντροφική ασυλία ενώ, όταν ο ίδιος γινόταν αντικείμενο πλάκας, έτρεχε να το καταγγείλει στον διευθυντή του σχολείου. Ποιος δεν θυμάται τον συγκεκριμένο συμμαθητή του;

Αυτός ο συμμαθητής δεν ήταν απλώς ένα περαστικό φαινόμενο, άρρηκτα συνδεδεμένο με το στρεβλό εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας –αυτός ο συμμαθητής ήταν (και παραμένει) ο εκπρόσωπος της κυρίαρχης κοινωνικής αντίληψης όσον αφορά τη σύγχρονη Ελλάδα.

Αν θελήσουμε να εξετάσουμε τη δόμηση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας θα χρειαστεί να ρίξουμε μια ματιά στα υλικά από τα οποία αυτή συστάθηκε –πιστεύω πως η κυρίαρχη εθνική αντίληψη είναι ένα από αυτά. Γι΄αυτό θα επιχειρήσω μια ανάγνωση του παράγοντα ο οποίος ονομάζεται εθνική ταυτότητα.

Είναι ευρέως διαδεδομένη η αντίληψη οτι η εθνική ταυτότητα προϋπήρχε της ίδρυσης του ελληνικού κράτους (πρωτόκολλο του Λονδίνου –ή αλλιώς της Ανεξαρτησίας –το 1830). Υποστηρίζεται οτι η εθνική ταυτότητα διατηρήθηκε αναλλοίωτη (αναφορικά με τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της) από την εποχή των Περσικών πολέμων (κάποιοι τερατολόγοι εντοπίζουν την πρώτη εμφάνιση τής εθνικής ταυτότητας στα Ομηρικά έπη) μέχρι τις ημέρες μας. Αυτό, εάν ίσχυε, θα σήμαινε τα παρακάτω:

-Για μια και μοναδική φορά στην παγκόσμια ιστορία, διαφορετικές εθνότητες (Αχαιοί, Δωριείς, Μακεδόνες κλπ) απέκτησαν κοινή ταυτότητα όντας αυστηρά φυλετικά περιχαρακωμένοι. Αυτή δε η κοινή εθνική ταυτότητα θα πρέπει να αποκτήθηκε δι΄ επιφοιτήσεως και όχι μέσα από την κοινωνική συμβίωση.

-Η εθνική ταυτότητα του θεωρούμενου ως ελλαδικού χώρου παρέμεινε μεν αναλλοίωτη αλλά τροποποιήθηκε τόσες φορές, περιλαμβάνοντας τόσες αλληλοσυγκρουόμενες πτυχές, ώστε είναι αδύνατο να την ορίσουμε. Πράγματι, η εθνική ταυτότητα περιελάμβανε τόσο την αθηναϊκή δημοκρατία όσο και την σπαρτιατική τυραννία αλλά ταυτόχρονα και την μακεδονική μοναρχία. Η εθνική ταυτότητα περιελάμβανε τόσο τον μικρασιατικό στωικισμό, όσο και τον αθηναϊκό «ηθικό λόγο» αλλά και τον μετέπειτα αριστοτελικό σχολαστικισμό. Αυτή η εθνική ταυτότητα λοιπόν, διαμορφώθηκε τους προ Χριστού αιώνες περιλαμβάνοντας σχεδόν τα πάντα και ταυτόχρονα αποκλείοντάς τα.

-Η εθνική ταυτότητα (αν παρ΄όλα αυτά δεχτούμε την ύπαρξή της) παρέμεινε αναλλοίωτη (ας πούμε καλύτερα αναγνωρίσιμη) κατά τη μακεδονική κατοχή όπως και κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής κατοχής του θεωρούμενου ως ελλαδικού χώρου. Αυτό ήταν συνέπεια της διοικητικής πρακτικής των Μακεδόνων και των Ρωμαίων. Όταν όμως η Βυζαντινή αυτοκρατορία διαδέχτηκε την Ρωμαϊκή, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Η (ας την δεχτούμε ως) ενιαία εθνική ταυτότητα βρέθηκε στο στόχαστρο του βίαιου εκχριστιανισμού που αποτέλεσε το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του Μεσαίωνα. Το κυνήγι των «εθνικών» υπήρχε λυσσαλέο με αποτέλεσμα να καταστραφεί η πλειονότητα των γραπτών πηγών, να γκρεμιστούν ναοί, με μια κουβέντα να «ισοπεδωθεί ο παλιός κόσμος». Ακόμα κι αν δεχτούμε λοιπόν οτι αυτή η εξ αποκαλύψεως οντότητα η οποία ονομάζεται «εθνική ταυτότητα» επιβίωσε δια μέσου των αιώνων «εκπολιτίζοντας» τους βαρβάρους (Μακεδόνες, Ρωμαίους) δεν μπορούμε να παραβλέψουμε οτι δέχτηκε μοιραίο πλήγμα στα χρόνια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

-Η Ευρωπαϊκή Αναγέννηση συνέπεσε με την Οθωμανική Αυτοκρατορία στον ελλαδικό χώρο. Η, ήδη αποκτηθείσα βυζαντινή (μεσαιωνική) ταυτότητα μεταβλήθηκε για μια ακόμα φορά υπό την επιρροή των Οθωμανών αλλά και με βάση την «παλινόρθωση» των αρχαίων ελληνικών συγγραμμάτων όπως αυτή έγινε μέσω, κυρίως, καθολικών μοναχών.

Συμπερασματικά δικαιούμαστε να υποστηρίξουμε οτι: το συνονθύλευμα διαφορετικών και αντιτιθέμενων αντιλήψεων σε κοινωνικό και θρησκευτικό επίπεδο που ξεκίνησε από τα αρχαϊκά χρόνια για να καταργηθεί κατά τον Βυζαντινό Μεσαίωνα και να επανέλθει, στην κυριολεξία αγνώριστο, μέσω των δραστικών παρεμβάσεων των μοναχών της Αναγέννησης, σαφώς επηρεασμένο από την Βυζαντινή και την Οθωμανική κοσμοθεωρία, διαμόρφωσε την κυρίαρχη εθνική ταυτότητα της Ελλάδας.

Αν έτσι διαμορφώθηκε η εθνική ταυτότητα του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους, η ιστορική του πορεία προς την «εδαφική ολοκλήρωση» ήταν ακόμα πιο συγκεχυμένη. Το ελληνικό κράτος οριοθετήθηκε

Η κρυφή γοητεία της διαρκούς άρνησης

Τι κοινό έχουν ο Χάρυ Κλυνν, ο Φαήλος Κρανιδιώτης και ο Φώτης Κουβέλης; Και οι τρεις προτρέπουν το Σαμαρά να μη βάλει την υπογραφή του στους “αποικιοκράτες” Ευρωπαίους.

Όταν σχηματίστηκε η ΔΗΜΑΡ ομολογούμε ότι και εμείς οι ίδιοι θεωρήσαμε πως κάτι καινούριο γεννιέται στο χώρο της Αριστεράς, μακριά από τους καιροσκοπισμούς και την ανούσιο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Ενάμιση χρόνο μετά πλανηθήκαμε πλάνην οικτρά αφού βλέπουμε το κόμμα του Φώτη Κουβέλη να λειτουργεί ως δεκανίκι του Σαμαρά.

Κατά αρχάς, από τούδε και στο εξής η ΔΗΜΑΡ θα αναφέρεται ως το κόμμα του Φώτη Κουβέλη καθώς έχουμε την αίσθηση ότι είναι προσωποπαγές, ακολουθεί τις επιταγές του αρχηγού και ενώ διαθέτει αξιόλογα στελέχη περισσότερο ικανά και από τον ίδιο τους τον αρχηγό, μονίμως αυτά βρίσκονται παραγκωνισμένα και αγνοούνται επιδεικτικά. Πρώτη λοιπόν αποτυχία του κόμματος του Φ. Κουβέλη: η αδυναμία αποφυγής ενός αρχηγοκεντρικού μοντέλου παρά τις όποιες διακηρύξεις-διαθέσεις για το αντίθετο.

Η άνοδος στις δημοσκοπήσεις ενός μικρού κόμματος που πριν από ένα χρόνο τα ίδια τα μέλη του δεν πίστευαν στην είσοδο του στη Βουλή “φούσκωσε” φαίνεται και τα μυαλά τους και δε δίστασαν να επιδοθούν σε τακτικισμούς και σε καιροσκοπικές ενέργειες (κάτι που θανάσιμα υποτίθεται μισούσαν) με αποτέλεσμα να δεχτούν στις τάξεις τους ακραιφνείς αυριανιστές και παραπεταμένους από το ΠΑΣΟΚ που μυρίστηκαν βουλευτικά αξιώματα.

Με γλυκανάλατες, εκλεπτυσμένες εκφράσεις το κόμμα του Φ. Κουβέλη παρουσίαζε μια εικόνα θολή αρχικά, θέλοντας όμως να εκμεταλλευτεί τη δυσαρέσκεια του κόσμου, περισσότερο ξεκάθαρη (αντιμνημονιακή, κατά της κυβέρνησης Παπαδήμου) με την πάροδο του χρόνου. Φυσικά τα πρώτα οφέλη ήταν γεγονός. Στις δημοσκοπήσεις αυξάνονταν τα ποσοστά του κόμματος τονώνοντας την πεποίθηση ότι η γραμμή που ακολουθούν είναι η σωστή. Βλέπετε η δίψα για τη βραχυπρόθεσμη επιτυχία δεν αφήνει χρόνο και καθαρή σκέψη για την ανάπτυξη και τη δημιουργία ενός στέρεου-σοβαρού πολιτικού λόγου.  

Έτσι καταλήξαμε να εκφέρεται  από το κόμμα του Φ. Κουβέλη ένας λόγος που δε διαφέρει από απ’ αυτόν του ΣΥΡΙΖΑ στις τάξεις του οποίου αποτελούσαν το μαύρο πρόβατο. Προφανώς αγαπητοί φίλοι και φίλες για το κόμμα του Φ. Κουβέλη οι δημοσκοπήσεις αποτελούν την ασφαλέστερη επιλογή για τη χάραξη της πολιτικής.

Το κόμμα λοιπόν των ανανεωτών, των φιλοευρωπαϊστών δίνει μαθήματα αντίστασης και στήριξης του πατριωτικού αγώνα που κάνει ο Α. Σαμαράς ενάντια στην Τρόικα και το διεθνές κεφάλαιο. Ενδεχομένως να μην απασχολεί το κόμμα του Φ. Κουβέλη μια πιθανή στάση πληρωμών και να βρίσκει ως καλύτερη λύση την επιστροφή στη δραχμή. Αλήθεια μήπως και ξέρουμε τελικά τι απασχολεί τον Φ. Κουβέλη και τι πραγματικά επιθυμεί να γίνει; Σίγουρα είναι ένα κουίζ για δυνατούς λύτες. Πάντως οι οπαδοί του Φ. Κουβέλη συναγωνίζονται σε ανευθυνότητα τους πρώην συντρόφους τους στο ΣΥΡΙΖΑ μόνο που οι τελευταίοι δεν έσπευσαν να επικροτήσουν τον Α. Σαμαρά.

Και για να μην απελπιζόμαστε υπάρχουν και κάποιοι στο κόμμα του Φ. Κουβέλη που αφήνουν μια αχτίδα ελπίδας. Ιδού:

(Δήλωση μελών της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ για το ζήτημα της υπογραφής του κου Σαμαρά)

YΠΟΓΡΑΨΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΥΡΙΕ ΣΑΜΑΡΑ!
Σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, όπου η λειτουργία του κράτους, που την έχουν περισσότερο ανάγκη τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, κρέμεται στην κυριολεξία από την εκταμίευση της 6ης δόσης, ο κος Σαμαράς επιδίδεται σε ασκήσεις ανευθυνότητας. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση δεν χωρούν ούτε ανοχή ούτε αμφισημίες. Η πορεία της χώρας και η καταβολή μισθών και συντάξεων δεν μπορεί να εξαρτάται από τις εσωκομματικές ισορροπίες και τις εκλογικές σκοπιμότητες της ΝΔ και του αρχηγού της, καλυπτόμενες υποκριτικά πίσω από το μανδύα της προσωπικής αξιοπρέπειας και ενός ανερμάτιστου πατριωτισμού. Δεν συμμεριζόμαστε ούτε στο ελάχιστο τις απόψεις και την πολιτική της ΝΔ. Για την αριστερά της ευθύνης υπεύθυνη και πατριωτική στάση είναι η ταχύτερη εκταμίευση της 6ης δόσης και η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη και στο ευρωπαϊκό πλαίσιο πραγματοποιώντας τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και αγωνιζόμενη για προοδευτικότερες εξελίξεις. Γι` αυτό, η μόνη υπευθυνότητα που θα μπορούσε να επιδείξει ο κος Σαμαράς είναι να καταθέσει χωρίς υπεκφυγές την υπογραφή του.
Γεωργάτος Γεράσιμος, Λιβαδάς Σταύρος, Χωμενίδης Χρήστος

feleki.wordpress.com

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αριστεροί και οικολόγοι* μπαίνουμε στον κόπο (του) ή και βάζουμε και πλάτη ακόμα με δηλώσεις, στον Σαμαρά και το show του γύρω από την άρνηση υπογραφής των δεσμεύσεών του για συμφωνία στη νέα δανειακή σύμβαση. 

Είναι άραγε εξευτελιστικό και για ποιον, το να υπογράψει ο Σαμαράς, μια συμφωνία που -από πολλούς θεωρείται πια βέβαιο, ότι- υποκριτικά αποδέχτηκε μόνο και μόνο για να μην κλείσει ο δρόμος του  προς την εξουσία;

Μήπως η υπογραφή του προσβάλλει αυτόν τον λαό, που ήδη έχει πληρώσει ακριβά τις επόμενες δόσεις και ζητά με μεγάλη πλειοψηφία να εξασφαλιστεί η συνέχεια της πορείας μας μέσα στην ΕΕ; Μάλλον όχι...

Μήπως προσβάλλει όσους θέλουν καθαρές δεσμεύσεις και όχι παιχνιδάκια "είπα ξείπα" από τους τυχοδιώκτες πολιτικούς τύπου Σαμαρά; Σίγουρα όχι...

Μήπως προσβάλλει όσους ελπίζουν ότι ο Παπαδήμος θα τα καταφέρει παρά τις τρικλοποδιές των κομματικών ισορροπιών; Αυτούς οπωσδήποτε όχι!

Ποιος άραγε επιθυμεί, ο πρωθυπουργός της χώρας να καταναλώνει το κρίσιμο πολιτικό του κεφάλαιο για να βρει τρόπο να ξεγλιστρήσει ο Σαμαράς και η ΝΔ από τις δεσμεύσεις τους;

Ποιος άραγε επιθυμεί οι δυνάμεις της δραχμής και της χρεοκοπίας να επιβάλλουν για άλλη μια φορά την διάψευση των ελπίδων μας ότι θα παραμείνουμε τελικά σε ευρωπαϊκή πορεία και σε κοινή στρατηγική με τους εταίρους μας -παρότι εκείνοι "μέχρι να κάνουν το σωστό, θα δοκιμάσουν όλα τα άλλα";

Ας πιει λοιπόν η ΝΔ το πικρό ποτήρι μέχρι το τέλος. Ας πληρώσει για την διγλωσσία της.

Ας πέσουν εδώ και τώρα οι μάσκες κι ας αποκαλυφθούν οι πραγματικές της προθέσεις. 

Αρκετά έπαιξε με τις τύχες μας. 

Θέλουμε να ξέρουμε κι εμείς μαζί με τους ευρωπαίους, αν και πόσο εννοεί την αποδοχή της νέας δανειακής σύμβασης και την παραμονή στην ευρωζώνη. Ή αν προτιμά, όπως μέχρι πρότινος, τον κλεφτοπόλεμο με την χρεοκοπία και την επιστροφή στην δραχμή κάτω από μεταμφιέσεις "εθνικής υπερηφάνειας" ή "εθνικής κυριαρχίας". Μήπως άλλωστε τις δυο τελευταίες δεν τις έχουμε ήδη απολέσει κατά μεγάλο μέρος εξ αιτίας της μοιραίας πενταετίας με κυβέρνηση ΝΔ που είχε σαν αποτέλεσμα τον διπλασιασμό του χρέους; 

Ο Παπανδρέου πλήρωσε ήδη την ανικανότητά του να οδηγήσει τη χώρα σε μεταρρυθμίσεις. Ας πληρώσει τώρα και ο Σαμαράς το μερίδιό του. Ας ταπεινωθεί δίνοντας γραπτές εγγυήσεις για ότι προφορικά ισχυρίζεται πάντα όμως διφορούμενα. Ας αναλάβει ο ίδιος την διάψευση του αντιπολιτευτικού λαϊκισμού και του ψευδεπίγραφου αντιμνημονιακού μετώπου με την παραδοσιακή αριστερά. Ας αποδείξει ότι δεν είναι με τις δυνάμεις της δραχμής και τους καταθέτες της Ελβετίας όπως εύλογα προδίδει η μέχρι τώρα πολιτική του. 

Ας τον εγκαταλείψουμε στην αυτοπαγίδευσή του - η στρατηγική επανόδου στην εξουσία με όλα τα μέσα τον έφερε ως εκεί: ας καεί τώρα στην φωτιά που άναψε...

*Λέει πχ σχετικά ο φίλος Μ. Τρεμόπουλος, ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων, σχετικά με τις απαιτήσεις των ευρωπαίων για γραπτές εγγυήσεις: "Το πολιτικό μας σύστημα είναι όντως σάπιο και υποκριτικό, για την απαλλαγή όμως από αυτό μόνη αρμόδια είναι η ελληνική κοινωνία." 

Μήπως αυτή η απαλλαγή αφορά επίσης και τους ευρωπαίους φορολογούμενους που θέλουν να ξέρουν που πάνε τα χρήματά τους σε αυτό το "σάπιο και υποκριτικό πολιτικό σύστημα"; 

Μήπως αποδεχόμενοι τα περί "παραβιάσεως της ευρωπαϊκής νομιμότητας" στο πρόσωπο του Α. Σαμαρά, συμμετέχουμε άθελά μας στην συνέχιση της διαχρονικής εξαπάτησης  των ευρωπαίων εταίρων μας από το διεφθαρμένο παλαιό πολιτικό σύστημα που τώρα καταρρέει, αντί να του δώσουμε μαζί τους την τελευταία σπρωξιά στον γκρεμό της οριστικής απαξίωσης; Μήπως;

aristeristrouthokamilos.blogspot.com