Τα ΑΕΙ, ως πεδίο συνέργιας δικομματισμού και αριστεράς

 του Λεωνίδα Καστανά /mhmadas.blogspot


Ο νέος νόμος για τα ΑΕΙ έχει μπει σε τροχιά πτώσης. Ήταν αναμενόμενο και το έχουμε ήδη επισημάνει. Καταρχήν τον εγκατέλειψε ή ίδια του η μάνα φεύγοντας ξαφνικά από την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας. Κατά δεύτερο, τη θέση της ανέλαβε ένας  δεξιότατος πανεπιστημιακός, από αυτούς που δεν τον είχαν δει ποτέ με καλό μάτι. Κατά τρίτο και σημαντικότερο, το νόμο αυτό δεν τον ήθελε, ούτε το ΠαΣόκ, ούτε η ΝΔ και ας τον ψήφισαν. Για την Αριστερά, ανανεωτική και δογματική, ούτε λόγος.
Ο νόμος ήταν ένα στοίχημα της Άννας και της ομάδας που τον έφτιαξε. Υποστηρίχτηκε πολιτικά από ένα μέρος της ΔΗΜ.ΑΡ και των φιλελευθέρων, από ένα μεγάλο μέρος των καθηγητών που κάνουν τη δουλειά τους, αλλά δεν ανακατεύονται με το συνδικαλισμό και την κομματική καμαρίλα, από το κλάσμα εκείνο των φοιτητών που πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο αποκλειστικά για να σπουδάσουν και δεν είναι λίγοι. Τέλος, υποστηρίχτηκε από την κοινωνία που ματώνει για να σπουδάσει τα παιδιά της και εννοεί να φοιτούν σε ένα πολιτικά υγιές και επιστημονικά αξιόπιστο, ακαδημαϊκό περιβάλλον.  


Η ευρύτατη κοινωνική αποδοχή του νόμου, την εποχή που ήρθε στη βουλή, ανάγκασε ΠαΣόκ και  ΝΔ να τον ψηφίσουν χωρίς αντιρρήσεις. Αν θυμάστε τότε είχε λανσαριστεί ότι τα δύο αντίπαλα κόμματα μπορούν να ψηφίζουν μαζί νόμους που αφορούν το μέλλον της χώρας, προετοιμάζοντας έτσι την μετέπειτα συγκυβέρνηση. Γρήγορα όμως «κατάλαβαν» ότι με το νόμο αυτόν είχαν ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου.
Ο νόμος καταργούσε το άσυλο και απέκλειε τους φοιτητές και τους διοικητικούς από την εκλογή της διοίκησης. Έβαζε όριο στα χρόνια σπουδών, καταργούσε τους αιώνιους φοιτητές. Συνεπώς ξεσήκωνε τις φοιτητικές νεολαίες όλων των κομμάτων, που χάρις στη διαπλοκή τους με τους πρυτάνεις και στη δύναμη του όχλου, συμμετείχαν στη νομή της εξουσίας.
Ο νόμος απέκλειε τη σύγκλητο από τη διοίκηση του πανεπιστημίου και εισήγαγε το θεσμό των συμβουλίων διοίκησης στα οποία θα συμμετείχαν και παράγοντες εκτός των ΑΕΙ. Το νέο σύστημα εκλογής καθιστούσε πρακτικά αδύνατη  τη συναλλαγή και τη μεθόδευση. Έβαζε χέρι στο άβατο των ενδοπανεπιστημιακών καστών, στους κομματικούς μηχανισμούς διοίκησης και οικονομικής διαχείρισης. Επίσης, άλλαζε το σύστημα χρηματοδότησης, διάθεσης των συγγραμμάτων, αξιολόγησης τμημάτων και προσωπικού, ίδρυσης ή και κατάργησης σχολών κλπ. Συνεπώς, ξεσήκωνε τους πρυτάνεις, τους κομματικούς εγκάθετους, τους συνδικαλιστές και όλους τους διαπλεκόμενους με την εξουσία, που έβλεπαν να θίγονται άμεσα και βάναυσα τα συμφέροντά τους, αλλά και τα συμφέροντα των κομμάτων τους.    


Ειλικρινά, ή οι ηγεσίες των δύο κομμάτων ήταν τόσο αφελείς, ή είχαν εξ αρχής κατά νου, να ψηφίσουν το νόμο,  για να δείξουν μεταρρυθμιστικό πνεύμα και μετά να τον ακυρώσουν διά των διορθώσεων. Συγκλίνω προς το δεύτερο. Στην ουσία η υπερψήφιση του νόμου στρεφόταν ενάντια στα συμφέροντα του πολιτικού συστήματος, σε ένα χώρο με ιδιαίτερες πολιτικές ευαισθησίες.
Η δογματική και νεοδογματική Αριστερά τάχθηκε εξαρχής και καθαρά κατά του νόμου. Με πάγια πολιτική την υπεράσπιση των συντεχνιακών συμφερόντων των εργαζομένων και του «φοιτητικού κινήματος» δεν θα μπορούσε να κάνει και διαφορετικά. Πέρα όμως από αυτό, η Αριστερά αυτή παρουσιάζει μια δυσανεξία στις μεταρρυθμίσεις και μια καχυποψία σε οποιαδήποτε αλλαγή αποπειράται να μετατρέψει τα ΑΕΙ σε χώρους μάθησης, καινοτομίας και ανάπτυξης.
Ο νέος νόμος βρήκε την ανανεωτική Αριστερά κυρίαρχη στο χώρο των διδασκόντων. Μια κυριαρχία που οφειλόταν αποκλειστικά στο μεταρρυθμιστικό πνεύμα που πρώτη αυτή εισήγαγε στα εκπαιδευτικά πράγματα της χώρας. Πολλές από τις νέες ρυθμίσεις ήταν βασικά δικές της ιδέες και οράματα. Ωστόσο, την ύστατη στιγμή, επικαλούμενη ένα ασαφές αριστερό πρόσημο για τις αλλαγές, πισωπάτησε, φοβήθηκε να συγκρουστεί με τη συντεχνία, μέτρησε υπερβολικά το πολιτικό κόστος και παραδόθηκε. Μπορεί να μη ψήφισε όχι σε όλα, αλλά ουσιαστικά στάθηκε και στέκεται απέναντι στο νόμο.  Αξίζει να σημειώσουμε ότι ενώ ζήτησε να εφαρμοστεί ο νόμος που ψηφίστηκε, απέφυγε να καταδικάσει, ως συνδικαλιστική παράταξη,  τις τραμπούκικες επιδρομές και τη βίαιη ακύρωση των εκλογών των συμβουλίων.


Έτσι φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση. Ο νόμος δεν εφαρμόζεται όχι μόνο στο μέρος εκείνο που αφορά τη διοίκηση, αλλά και στις υπόλοιπες διατάξεις του. Τα κόμματα που κυβερνούν, ενώ προβάλλουν τον εαυτό τους ως εγγυητή της νομιμότητας, της σωτηρίας και της αναγέννησης της χώρας, εργάζονται στο παρασκήνιο, με στόχο να ανατρέψουν κάθε μεταρρυθμιστική απόπειρα που εκ των πραγμάτων είναι υποχρεωμένα να κάνουν. Προστατεύουν τα συμφέροντα των συντεχνιών, που αποτελούν τα εξαπτέρυγα του πολιτικού συστήματος, των οποίων αυτά ηγούνται.


Από κοντά και η Αριστερά. Είτε από ιδεοληψία, είτε από το μικροκομματικό συμφέρον αναλαμβάνει να κάνει «τη βρώμικη δουλειά», δηλαδή να ανατρέψει ή να ακυρώσει με τη βία  κάθε μεταρρύθμιση, κάθε απόπειρα εξυγίανσης.
Σε αυτή τη φάση, ο δικομματισμός προσπαθεί να περισώσει την εξουσία του. Υποκρίνεται προς την Τρόικα, αλλά και τον ελληνικό λαό ότι διακατέχεται από μεταρρυθμιστικό και αναπτυξιακό πνεύμα, ενώ ταυτόχρονα κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δείχνει όμως θαυμαστή συνέπεια και άτεγκτο πνεύμα σε όποιες ρυθμίσεις, κουρεύουν οριζόντια μισθούς και εργασιακά δικαιώματα και βυθίζουν στη φτώχεια και στην ανέχεια τους πλέον αδύναμους. Τη στιγμή που η νέα ηγεσία του Υπουργείου παιδείας υποσκάπτει ένα νόμο του κράτους, την  ίδια στιγμή, σχεδιάζει να μετατρέψει σε κόλαση τα λύκεια της χώρας θεσπίζοντας πανελλαδικές εξετάσεις και στις τρεις τάξεις του Λυκείου, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο την ελληνική οικογένεια, τη μεσαία αλλά και κατώτερη τάξη.
Δυστυχώς ο ελληνικός λαός βρίσκεται τελείως απροστάτευτος στις δύσκολες αυτές ημέρες, καθώς βαδίζει προς τις εκλογές που δεν θα αλλάξουν ουσιαστικά τίποτα.
 Η Αριστερά μεταφέροντας ψευδεπίγραφα το διακύβευμα στο αντιμνημονιακό μέτωπο, αφήνει ΠαΣόκ και ΝΔ ελεύθερες να καταστρέψουν την κοινωνία των αδυνάμων και να διασώσουν με ελαφρά τραύματα το πελατειακό τους κράτος.
Η καθεστωτική Αριστερά φιλοδοξεί να παραλάβει από το δικομματισμό την εκλογική του πελατεία και όχι να σώσει τη χώρα και την εργατική της τάξη. Αρνείται να υποστηρίξει, τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, την τήρηση της νομιμότητας, την λειτουργικότητα του κράτους, τις αναγκαίες περικοπές, προς όφελος όλων, αλλά κυρίως των outsiders. Αντίθετα κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να εμποδίσει την εγκατάσταση ενός κλίματος αλληλεγγύης και συνεργασίας που μπορεί να φέρει την πολυπόθητη ανάπτυξη. Ποτέ άλλοτε στην μεταπολιτευτική περίοδο, το πολιτικό σύστημα δεν είχε τόση αγαστή συνεργασία στην καταστροφή της κοινωνίας μας. Οι δυνάμεις της προόδου βρίσκονται σε άμυνα. Αν έχουμε να κάνουμε κάτι στις εκλογές είναι να τις ενισχύσουμε σε όποιο κόμμα και αν βρίσκονται.  

Κ.ΒΗΤΑ: Το σύστημα αυτό θέλει τον άνθρωπο μονίμως σε αναζήτηση μια νέας εξάρτησης, να ασχολείται με το μικρό εγώ του. Κάτι που τελικά τον συνθλίβει σε κάθε του απόφαση...

Μία από τις προβληματικές των στίχων σου (ιδίως στην περίοδο των Στέρεο Νόβα), μου φαίνεται πως είναι η αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων. Θεωρείς ότι σήμερα αυτή βαίνει κλιμακούμενη;
Η αποξένωση είναι από τα βασικά θέματα των στίχων μου. Και σήμερα υπάρχει αποξένωση, είναι μια φυσική κατάσταση στον κόσμο που ζούμε. Ο Αντονιόνι την έχει αποτυπώσει με αριστουργηματικό τρόπο στις ταινίες του και ειδικά στην τριλογία του, Νύχτα, Έκλειψη και Κόκκινη Έρημος. Σκέψου πως αυτές οι ταινίες γυρίστηκαν αρχές της δεκαετίας του 1960 και πως το θέμα αυτό απασχολεί ολόκληρη την τέχνη από τις αρχές του 1900 μέχρι και σήμερα. Από τότε που σιγά-σιγά μπήκαν παντού τα θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος. Θα υπάρχει όσο διαρκεί αυτό το σύστημα, γιατί η βασική αρχή του είναι να αποκεντρώνεται ο άνθρωπος από οτιδήποτε μπορεί να τον ενώσει ουσιαστικά με την κοινωνία, με τον συνάνθρωπό του. Θέλει τον άνθρωπο να είναι μονίμως σε αναζήτηση μια νέας εξάρτησης, να περιστρέφεται και να ασχολείται με το μικρό εγώ του. Κάτι που τελικά τον συνθλίβει σε κάθε του απόφαση. Δεν ξέρω τι θα φέρει η κρίση που ζούμε τώρα, ίσως να είναι και μια αφορμή για να ξανασκεφτούμε κάποια ζητήματα και να βάλουμε νέες βάσεις.


Έλεγες στο “Δίκτυο”: «Η ευκρίνεια μιας μοντέρνας τηλεόρασης δεν αλλάζει τη ζωή, δημιουργεί πρόβλημα όρασης». Αν μπορούμε να πούμε ότι σήμερα η «μοντέρνα τηλεόραση» έχει αντικατασταθεί με τον ωκεανό πληροφοριών που υπάρχει στο ίντερνετ, εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε «πρόβλημα όρασης»;
Απολύτως. Το πρόβλημα όρασης, έτσι όπως το είχα θέσει τότε, ήταν η συνεχής εξάρτηση του ανθρώπου από πράγματα και καταστάσεις. Το σύστημά μας είναι μια δίνη που καταπίνει τα πάντα και μέσα από εκεί γεννάει συνεχώς εξαρτήσεις, παραλλαγές στερεότυπων και φαύλους κύκλους για να διαιωνίζει τον εαυτό του.  Από τους Στέρεο Νόβα μέχρι και σήμερα, αυτά τα στοιχεία τα παρατηρώ και πολλές φορές για αυτά γράφω τραγούδια. Το σύστημα δημιουργεί μια δική του ελευθερία, η οποία δεν είναι άλλο από μια σχέση εξαρτήσεων και απομάκρυνσης από τη συνείδησή μας. Για να βγούμε από αυτόν τον ωκεανό πληροφοριών πρέπει να διατηρήσουμε τη σκέψη και την όρασή μας καθαρή.
Κρίση οικονομική, κρίση συστημική, κρίση ηθική, αξιακή ή κρίση κοινωνική; Ποια θεωρείς πιο επικίνδυνη;
Όλες μαζί είναι η κρίση που ζούμε τώρα. Και επειδή τώρα είμαστε βουτηγμένοι μέσα σε αυτήν, δεν μπορούμε ακόμη να ξεκαθαρίσουμε ποια έκανε την αρχή ή ποια είναι πιο επικίνδυνη. Νομίζω όμως ότι η κρίση αξιών που βλέπαμε τις τελευταίες δεκαετίες να έρχεται καταπάνω μας –και για την οποία πολλοί σοφοί άνθρωποι μιλούσαν αλλά κανείς δεν τους άκουγε– ίσως να είναι η πιο επικίνδυνη, γιατί αφήνει τον άνθρωπο γυμνό. Δύσκολη εποχή για τον άνθρωπο, παρόλα αυτά πιστεύω πως πάντα μέσα από τον πάτο γεννιέται η ανάγκη του να γνωρίσει πάλι τις ξεχασμένες αξίες. Κάτι τέτοιο μας δείχνουν και όλα αυτά τα κινήματα αλληλεγγύης που ξεφυτρώνουν κάθε μέρα από απλούς ανθρώπους γύρω μας. Θέλω να πιστεύω ότι η καρδιά μας θα ζεσταθεί πάλι, για να γεννηθεί μια νέα ζωή, μια νέα ελπίδα.


Λένε πως η τέχνη ανθεί σε δύσκολους καιρούς. Αστικός μύθος ή μήπως μία από τις πραγματικές διεξόδους μας;
Αν κοιτάξεις πίσω στην Ιστορία θα βρεις πολλές παρόμοιες καταστάσεις και δύσκολους καιρούς και θα δεις την Τέχνη να ανθίζει παντού. Η Τέχνη φτιάχνεται από την αγάπη του ανθρώπου για τον συνάνθρωπό του. Οι σελίδες της ιστορίας είναι γεμάτες από Τέχνη, τόμοι ολόκληροι ακόμα και μέσα στον πόλεμο και στην εξαθλίωση: τα γράμματα και οι τέχνες ποτέ δεν σταμάτησαν να συντροφεύουν τον άνθρωπο. Την Τέχνη δεν μπορεί να τη σταματήσει καμία κρίση, παρά μόνο η ίδια της η καρδιά.
Σε τούτη την εποχή του άγριου οικονομικού ρεαλισμού, υπάρχει άραγε χώρος για ρομαντικούς;
Μα, ο ρομαντισμός που ορίστηκε και από τον Βίκτωρα Ουγκώ, με άξονα τους Άθλιους (οι οποίοι είναι και το ευαγγέλιό του), γράφτηκε μέσα στην εξαθλίωση της Ευρώπης. Μέσα από το βιβλίο αυτό ο άξονας είναι η ανθρώπινη συνείδηση που αγωνίζεται να σωθεί από τις κακές έξεις και από τις αντιδράσεις του περιβάλλοντος. Ο ρομαντισμός είναι η δύναμη της αλήθειας. Σαφώς και υπάρχει χώρος για ρομαντικούς σε αυτή την εποχή. Υπάρχουν παντού, αλλά είναι πολύ ταπεινοί για να τους αναγνωρίσουμε.
όλη η συνέντευξη εδώ
avopolis.gr

Οι τοπικές κοινωνίες

Αγγελος Σταγκος


Οι τοπικές κοινωνίες είναι γενικά πιο συντηρητικές από τους κατοίκους των μεγάλων πόλεων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι και έχουν απασχολήσει σε βάθος και διαχρονικά πολιτικούς επιστήμονες, αναλυτές, κοινωνιολόγους και ψυχολόγους. Στο χωριό του Αστερίξ όμως που διαφέρει από όλες τις κοινωνίες του δυτικού κόσμου -ενδεχομένως και της καθ’ ημάς Ανατολής- και ονομάζεται Ελλάδα, οι λεγόμενες τοπικές κοινωνίες αποτελούν ειδικό κεφάλαιο. Δεν είναι απλά συντηρητικές, αλλά θα μπορούσε να τις χαρακτηρίσει κανείς βαθύτατα αντιδραστικές, καθώς πορεύονται στη σημερινή εποχή με ένα ξερό «όχι» απέναντι στα πάντα. Από τις προσπάθειες της πολιτείας που θεωρούν ότι δεν συμβαδίζουν με τα συμφέροντα και τον τρόπο ζωής τους, μέχρι τις αποφάσεις και τα έργα που ανοίγουν καλύτερες προοπτικές ή αίρουν αδιέξοδα είτε για τους ίδιους είτε για το γενικό σύνολο.


Την αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις την έδωσαν φυσικά οι πανταχόθεν τοπικές αντιδράσεις στη δημιουργία κέντρων «υποδοχής» λαθρομεταναστών, όταν είναι φανερό ότι οι συνέπειες από τα κύματα των λαθρομεταναστών απειλούν μεσοπρόθεσμα και αυτή την υπόσταση της χώρας. Αλλά αυτό είναι το τελευταίο παράδειγμα. Eχουν προηγηθεί κατά καιρούς αντιδράσεις στη δημιουργία κέντρων ΟΚΑΝΑ, ΧΥΤΑ, με αποκορύφωμα τον «πόλεμο» της Κερατέας όπου συνέπραξαν κάτοικοι, «μπαχαλάκηδες» και παπάδες, δρόμων (Πέταλο Μαλιακού) και άλλων έργων υποδομών, επιχειρήσεων (εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική και το Κιλκίς). Από την άλλη πλευρά, για χάρη αυτών των τοπικών κοινωνιών δημιουργήθηκαν σε όλη την Ελλάδα δυσλειτουργικά, αχρείαστα και κοστοβόρα ΤΕΙ και πανεπιστημιακές σχολές, με την ίδια ακριβώς λογική που κάποτε γεμίσαμε τη χώρα με στρατόπεδα εκπαίδευσης...


Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι κάποιες από αυτές τις αντιδράσεις είναι φυσιολογικές και αναμενόμενες, προκειμένου να διαφυλαχθούν συμφέροντα ή ένας τρόπος ζωής που διέπεται από κάποιους κανόνες παράδοσης και ηθικής. Ούτε όμως αυτό στέκει. Οι τοπικές κοινωνίες έχουν συμβάλει με όλες τους τις δυνάμεις στην περιβαλλοντική υποβάθμιση των αστικών, ημιαστικών και αγροτικών ή εξοχικών περιοχών τους, ενώ διακρίνονται ιδιαίτερα και στην παρανομία. Σε τοπικές κοινωνίες παρουσιάζονται τα ομαδικά κρούσματα λεηλασίας των ασφαλιστικών ταμείων μέσω αναπηρικών συντάξεων-μαϊμού, προνοιακών επιδομάτων που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα ή κατάχρησης συντάξεων πεθαμένων. Στις τοπικές κοινωνίες μετρούσαν τα βαμβάκια, τα δέντρα και τα κοπάδια επί Χ φορές για να παίρνουν τις κοινοτικές επιδοτήσεις. Και στις τοπικές κοινωνίες επικρατεί σήμερα η ασυδοσία, από την εκτεταμένη αποφυγή έκδοσης αποδείξεων, ώς την πλημμελή εφαρμογή του ΚΟΚ και του ΓΟΚ.
Με λίγα λόγια, οι τοπικές κοινωνίες δεν πιο αθώες από τις κοινωνίες των μεγάλων πόλεων. Είναι όμως πιο συμπαγείς και λειτουργούν κυριολεκτικά σαν συντεχνίες όταν λένε το «όχι» τους απέναντι στο κάθε τι, επειδή έτσι νομίζουν. «Oχι» απέναντι σε αποφάσεις για την εξυπηρέτηση του εκσυγχρονισμού και των αναγκών του συνόλου, αλλά και «όχι» απέναντι στους νόμους και τους κανονισμούς. Γι’ αυτό χαρακτηρίζονται ως αντιδραστικές.
kathimerini.gr

Ο ακροδεξιός της διπλανής πόρτας

του Γιώργου Σιακαντάρη


Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις πάνω από 15% των Ελλήνων δηλώνουν πως θα ψηφίσουν ένα από τα τρία κόμματα που εκφράζουν στον ένα ή τον άλλο βαθμό εθνικιστικές και κυρίως φοβικές έναντι του άλλου απόψεις. Αν σ’ αυτούς προσθέσουμε και πολλούς που διαχέονται στα δυο μεγάλα κόμματα και στα μικρότερα-πλην αυτό της ΔΗΜΑΡ- καθώς και τις απαντήσεις που δίνουν σ’ ερωτήσεις του τύπου ποιοι είναι υπεύθυνοι για την κρίση ή ακόμη στις ερωτήσεις της λεγόμενης εθνικής ταυτότητας, τότε φαίνεται πως περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες είναι φορείς μια εθνικιστικής και φοβικής ταυτότητας. Θα προσπαθήσω να δείξω πως τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, αφού αυτή η ταυτότητα έχει προπολιτικά και όχι πολιτικά χαρακτηριστικά, στο βαθμό που αποκτάται στα σχολεία της απολιτικότητας και του μίσους κατά της γνώσης και όχι σ’ αυτά του πολιτικού ενδιαφέροντος.


Αλήθεια θα άξιζε μια συγκεκριμένη έρευνα για το ποιοί είναι αυτοί και ποια κοινωνικά στρώματα προσελκύουν οι ιδέες που υποστηρίζουν πως γι’ όλα τα δεινά αυτού του τόπου υπεύθυνος είναι γενικά και αόριστα ο καπιταλισμός, η επικίνδυνη πολιτικά και οικονομικά έννοια της κλεπτοκρατίας, η μασονία, οι Εβραίοι, η δήλωση Κίσινγκερ, οι ξένοι, οι κλέφτες πολιτικοί, οι προδότες διανοούμενοι, οι αργυρώνητοι σχολιαστές των μέσα σελίδων των μεγάλων εφημερίδων, οι τηλεαστέρες κ.λπ. Θα άξιζε μια έρευνα για να δούμε τα ταξικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά του διαρκώς διογκούμενου κόμματος του μίσους. Αναφέρομαι στο κόμμα που εκφράζει αισθήματα μίσους και θέλησης να εκδηλώσει προσωπική βία κατά όποιων θεωρούν πως η κοινωνία είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο από το να τη διαχωρίζεις στους Έλληνες και στους λιγότερο Έλληνες, στους πατριώτες και τους προδότες, στους αγνούς και στους βρώμικους, σε καθαρούς φίλους και ακόμη πιο καθαρούς εχθρούς.


Θα ήταν ευκταίο μια δημοσκοπική έρευνα να διασταυρώσει όλους αυτούς που πιστεύουν τα παραπάνω  όχι μόνο με το τι ψηφίζουν, αλλά και με βάση αν διαβάζουν και τι διαβάζουν, αν πηγαίνουν στο σινεμά, θέατρο, αν παρακολουθούν εκθέσεις, τι βλέπουν στην τηλεόραση, ποιους ακούν στο ραδιόφωνο, αν επίσης ενδιαφέρονταν μέχρι την κρίση για το ποιους πολιτικούς έχουμε και ποια πολιτική ακολουθούσαμε, αν ενδιαφέρονταν με δυο λόγια για την πολιτική ως δραστηριότητα που σε συνθήκες δημοκρατικής νομιμότητας εκφράζει το ενδιαφέρον για το δημόσιο συμφέρον.


Κάνοντας μια υπόθεση εργασίας θα έλεγα πως όλοι αυτοί γεννήθηκαν στο έδαφος της απολιτικοποίησης, στο έδαφος της αδιαφορίας για τα κοινά,  για το τι λένε οι εφημερίδες και οι σοβαροί διανοούμενοι που τώρα τους κατηγορούν για προδοσία. Το φίδι του κόμματος του μίσους, του μανιχαϊστικού πνεύματος, της κατάργησης του ουράνιου τόξου της πολύπλοκης κοινωνίας και πολιτικής γεννιέται στο έδαφος της απολιτικότητας. Ο προδότης πολιτικός, που μαθαίνουμε στα παιδιά μας να τον μουντζώνουν στις παρελάσεις, είναι ο πολιτικός που πριν μας άφηνε παγερά  αδιάφορους, στο βαθμό που κατάφερνε να μας κάνει το ρουσφετάκι και σήμερα είναι προδότης γιατί δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα ιδιοτελή μας συμφέροντα. Γιατί όταν ο απολιτικοποίητος ευνοείται από την πολιτική, τότε αδιαφορεί γι’ αυτήν και ενδιαφέρεται για τον πολιτικό του, αλλά όταν δεν εξυπηρετείται από την πολιτική, τότε εξοργίζεται απ’ αυτήν και μισεί τον πολιτικό του. 


Όλο αυτό το ρεύμα των εξοργισμένων απολιτικοποίητων καμμένων, όλοι αυτοί που σήμερα βρίζουν το κράτος και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, φοβούνται μήπως και η ανοικτή κοινωνία καταλάβει το κράτος αποδυναμώνοντας έτσι  αυτό που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ως την πηγή της ασφάλειας.  Φοβούνται αυτό που ονομάζεται φιλελεύθερη δημοκρατία και νεωτερικότητα, γιατί αυτή αποδιαρθρώνει το δήθεν ομογενοποιημένο κράτος- έθνος. Αυτή η ομογενοποίηση αποτελεί και τη βάση πάνω στην οποία ο θεωρητικός του ναζισμού Καρλ Σμίτ ορίζει την πολιτική ως τη σφαίρα που διακρίνεται ο εχθρός από τον φίλο. Η ομογενοποίηση των φίλων σε αντιδιαστολή με τον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό αποτελεί τη βάση για τη θεωρητική θεμελίωση του ναζισμού, αλλά  και του κάθε κόμματος του μίσους, ανεξάρτητα αν αυτό κινείται στις παρυφές του δεξιού ή του αριστερού ριζοσπαστισμού.


Εξάλλου η έννοια του «αντάρτη» ως του σύγχρονου αντίπαλου της νεωτερικότητας και προασπιστή της εδαφικότητας δεν ανήκει στους οπαδούς του Τσε, αλλά στο ιδεολογικό οπλοστάσιο του ναζιστή Σμιτ. Το κοινό έδαφος της συνάντησης αριστερών και δεξιών «ανταρτών» είναι το αντιφιλελεύθερο πνεύμα τους. Ο Σμιτ άνοιξε τον δρόμο του εθνικισμού σε ορισμένους αριστεριστές που κατέληξαν σε καθαρά δεξιές, συντηρητικές θέσεις. Ο Σμιτ νομιμοποίησε την έννοια του αριστερού εθνικιστή, κάτι που για τον Ισπανό φιλόσοφο Σαβατέρ είναι συνώνυμο του άθεου ιερέα.  Ο Σμιτ της πολιτικής ως το πεδίο που διαχωρίζονται οι εχθροί από τους φίλους και όχι ο Τσε, είναι ο γκουρού του σημερινού ελληνικού κόμματος του μίσους. Ο Σμιτ γέννησε το κόμμα του Καμμένου και του Δημαρά. Οι θεωρίες του διαχωρισμού σε εχθρούς και φίλους γεννούν τον ακροδεξιό της διπλανής πόρτας και στο έδαφος της αδιαφορίας για την πολιτική επωάζεται το αυγό του φιδιού του κόμματος του μίσους. 


*Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι Κοινωνιολόγος- συγγραφέας. 

protagon.gr

Είναι η Womex 2012 “μπίζνα” ελληνικού τύπου;

thess.gr
Η Θεσσαλονίκη στα νεώτερα χρόνια, τα μετά ΠΑΣΟΚ χρόνια, είχε δυο φορές την δυνατότητα να μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο από την μίζερη πόλη που έχει καταντήσει εδώ και πάνω από 10 χρόνια. Η μια ήταν η χρονιά της Bienale της Μεσογείου το 1986. Αν οι τότε διοικούντες είχαν όραμα για την πόλη θα είχαν προσπαθήσει να την κατευθύνουν προς μια άλλη κατεύθυνση, με μοχλό την Biennale. Η δεύτερη και ίσως μεγαλύτερη ευκαιρία ήταν η πολιτιστική πρωτεύουσα. Όμως την πολιτιστική πρωτεύουσα την εκμεταλλεύτηκαν προς ίδιον όφελος ορισμένοι πολιτικοί, εργολάβοι και μερικές παρέες της πόλης. κανένας δεν μπόρεσα ούτε να δεί αλλά πολύ περισσότερο ούτε να κατευθύνει την πόλη προς τα κάπου.


Κανένας δεν μπόρεσε να δει, στο ίσως πιο εμπορικό γεγονός του 97, την συναυλία των U2, πως μπορεί μια πόλη να κινηθεί με το να φέρει ένα μεγάλο όνομα για συναυλία. Συναυλιακοί τουρίστες ήρθαν από Κωσταντινούπολη, Σερβία, Βουλγαρία, Αθήνα για να δούνε τους U2. Αγοράσανε φαγητό, κοιμηθήκανε σε ξενοδοχεία και μετά την συναυλία εξαντλήσανε τα αποθέματα των μπαρ όχι μόνο στα λαδάδικα που ήταν δίπλα, αλλά έως και την Ισαύρων που ιδιοκτήτης παλιού μπαρ μου διηγόταν ότι του τέλειωσαν πολλά μπουκάλια εκείνο το βράδυ. Παρ’ όλη την επιτυχία, κανένας δεν σκέφτηκε να επενδύσει ώστε να υπάρχει ένα σοβαρό και μεγάλο Φεστιβάλ, διεθνούς εμβέλειας, στην πόλη. Ίσα – ίσα που αυτό που ακολούθησε ήταν η συρρίκνωση της πόλης με την Goodyear, Siemens, ΒΦΛ, Βαλκάν, και πολλές άλλες να κλείνουν στα επόμενα χρόνια, μάλιστα μερικές σχεδόν παράλληλα με την πολιτιστική, όπως φαίνεται από άρθρο της εποχής. Οι ιδιοκτήτες αυτών των επιχειρήσεων ακόμα καλοζούν και βασιλεύουν


Χρόνια μετά, και αφού άλλαξε διοίκηση ο δήμος, εμφανίστηκε σαν κύριος στόχος της πόλης η συγκέντρωση τουριστών με κάθε τρόπο. Πολλοί, ακόμα και σ’ αυτό το site, θεωρούν ότι η προσέλκυση τουριστών έστω και για μια ώρα με οποιοδήποτε τρόπο κάνει καλό σ’ αυτή την πόλη. Προφανώς εγώ δεν συμφωνώ. Κινήσεις όπως αυτές του δημάρχου, με την Ryanair, Turkish Arilines, Ισραήλ είναι σαφώς θετικές, όταν όμως δεν συνοδεύεται από γενικό σχεδιασμό τότε καταλήγουν άχρηστες. Είναι αλήθεια ότι η αγορά φέτος κινήθηκε αρκετές φορές από τους εξτρά τουρίστες που ήρθαν, το θέμα είναι θα ξαναρθουν; Θα προτείνουν την Θεσσαλονίκη ως προορισμό; Βρήκαν αυτό που περίμεναν;


Μέσα στο ίδιο πλαίσιο της παλιάς συνταγής, “φέρτε εκδηλώσεις στην πόλη για να έρθουν τουρίστες”, εντάσσεται και η πετυχημένη, σαν κατ’ αρχήν αποτέλεσμα, διεκδίκηση της Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας Νέων 2014. Η κριτική μου γι’ αυτή την διεκδίκηση είναι παρόμοια. Όταν φύγει το 2014, τι θα έχουμε να περιμένουμε, να δείξουμε το 2015; Που θα μας έχει πάει η φιλοξενία αυτού του θεσμού;
Ψάχνοντας μετά από μια ενημέρωση που είχα από την πατρίδα, ανακάλυψα ότι δεν είναι  μόνο ο Δήμος που διεκδικεί τέτοιες εκδηλώσεις, αλλά και άλλοι φορείς της πόλης. Για παράδειγμα η Helexpo έχει καταφέρει και έχει κλείσει την διοργάνωση της WOMEX 2012 για τον επόμενο χρόνο και μάλιστα μια βδομάδα νωρίτερα για να μη συμπέσει με την επέτειο της παράδοσης της πόλης στον ελληνικό στρατό.


Τι είναι η WOMEX; μια γερμανική επιχείρηση που εδώ και 17 χρόνια διοργανώνει σε διάφορες πόλεις μια έκθεση για την αγορά της έθνικ μουσικής. Όπως λένε και στο site τους, μαζεύουν 2500 άτομα και εταιρίες από 98 χώρες με αντικείμενο τη έθνικ μουσική, με συναυλίες αλλά και αγοραπωλησίες.


Όλα καλά μέχρι εδώ, τι είναι αυτό που με πειράζει; Μα το γενικό που περιέγραψα και που επαναλαμβάνεται εδώ. Μια έκθεση one off σε μια πόλη όπου η μόνη σχέση με το εθνικ, ήταν το ΓΑΙΑ Φέστιβαλ, το ΓΑΙΑ radio, το Orient και ελάχιστα μουσικά σχήματα. Τώρα που είπα ΓΑΙΑ, παρατηρήσατε ότι στην διοργάνωση της WOMEX οι εκπρόσωποι της διοργάνωσης είναι η Helexpo, το ΥΠΠΟ, ο Δήμος Θεσσαλονίκης και το ΓΑΙΑ LIFE; Αυτή η διαπίστωση μας φέρνει στο δεύτερο σκέλος των αντιρρήσεών μου, που θα μου επιτρέψετε να διατυπώσω παρακάτω αναλυτικά.


Στην Θεσσαλονίκη ελάχιστοι άνθρωποι έχουν ασχοληθεί επαγγελματικά με την έθνικ μουσική σκηνή. Ο πιο γνωστός από αυτούς είναι ο Νίκος Στεφανίδης. ο Νίκος δεκαετία 80 είχε το Λούκυ Λουκ, το Παρλαράμα και δεκαετία 90 ξεκίνησε το μαγαζί σταθμό στην πόλη, τον Μύλο. Στην πορεία βρέθηκε με το ράδιο ΓΑΙΑ και το 98 προσπάθησε να διοργανώσει το ΓΑΙΑ Φέστιβαλ, το οποίο ξεκίνησε στου Κόδρα, αλλά τελικά δεν έπιασε. Αν λοιπόν ήμουν ιδιώτης και ήθελα να στήσω μια EXPO για την εθνικ μουσική στην Θεσσαλονίκη, θα πήγαινα κατευθείαν να συνεργαστώ με τον Νίκο. Βέβαια πάλι δεν ξέρω ποιός στην Ελλάδα έχει εμπειρία από 8 σκηνές που θα παίζουν παράλληλα και από το πως να διαχειριστούν τον κόσμο που θα βρεθεί εκεί.


Αυτά όλα αν ήμουν ιδιώτης και διαχειριζόμουνα τα λεφτά μου. Όμως η HELEXPO ως ένα σημείο, το ΥΠΠΟ και ο Δήμος Θεσσαλονίκης 100%, δεν είναι ιδιώτες μια και διαχειρίζονται χρήματα που ανήκουν στο δημόσιο. Γι’ αυτούς τους οργανισμούς προβλέπονται άλλες διαδικασίες όπως προβλέπεται και η ανάρτηση των αποφάσεων και των οικονομικών στοιχείων στην Διαύγεια. Τι βρίσκουμε λοιπόν σήμερα αν ψάξουμε στην Διάυγεια με την λέξη WOMEX;

Στη χώρα της κατουρημένης ποδιάς

Προδημοσίευση από το editorial του The Athens Review of Books, τεύχος 28ο - Απρίλιος 2012/
athensvoice.gr




Πριν σχεδόν 73 χρόνια, στις 23 Αυγούστου 1939 στη Μόσχα, υπογραφόταν το κομμουνιστικό-ναζιστικό σύμφωνο μη επίθεσης από τον χιτλερικό υπουργό Εξωτερικών Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ και τον υπουργό Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης Βιατσεσλάβ Μιχαήλοβιτς Μολότωφ. Κύριος στόχος του συμφώνου, οι φιλελεύθερες ευρωπαϊκές δημοκρατίες.
Σήμερα, καθώς η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα και τα πολύ μικρά μιμούνται τα πολύ μεγάλα, παρατηρούμε ένα νέο «σύμφωνο μη επίθεσης», ενόψει των επικείμενων εκλογών στην Ελλάδα, μεταξύ των διαφόρων συνιστωσών της άκρας αριστεράς και των σχηματισμών της ακραίας έως και ναζιστικής δεξιάς. Κοινός στόχος που ενώνει τους σπίθες με τους πυρπολημένους, τη Χρυσή Αυγή με τον Σύριζα και το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ και εν γένει τη μυθομανή αριστερά με την επίσης εθνικολαϊκιστική δεξιά, τους τηλεπωλητές με τους τηλεμαϊντανούς, είναι ο ιδεολογικός «τρίτος γύρος» που επιδιώκουν να οδηγήσει στην τελική τους επικράτηση επί των φιλελεύθερων ιδεών, του ορθολογισμού και του διαφωτισμού. Στην επικράτησή τους επί του οράματος της Ευρωπαϊκής Ελλάδας που μοιραίως τους έθεσε στο περιθώριο.
Αρχιστρατολόγοι των δυνάμεων του ανορθολογισμού, τα δύο ένοχα κόμματα εξουσίας, που αφού κατέστρεψαν τη χώρα με την αχαλίνωτη σπατάλη, ιδιοποίηση δημόσιου χρήματος, τον χρόνιο λαϊκισμό, αφού καθοδήγησαν τον λαό στην κατάβαση προς τον Άδη της συλλογικής διαφθοράς («μαζί τα φάγαμε», λαέ μας!), τώρα παραμένουν μέχρις εσχάτων αδιόρθωτα, παγιδεύοντας και τις όποιες υγιείς δυνάμεις εμπεριέχουν.


Οι αυτοαποκαλούμενοι «αρχιτέκτονες του αντιμνημονιακού αγώνα» διεκδικούν την ψήφο για να εφαρμόσουν το μνημόνιο που μόλις υπέγραψαν, δεσμευόμενοι ότι θα το τηρήσουν απαρέγκλιτα για να το αλλάξουν!
Οι αρχιδιαπλεκόμενοι σηκώνουν τη ρομφαία κατά της διαφθοράς των μικροϋπαλλήλων τους και σπεύδουν να σφουγγίσουν τα πόδια του λαού ως μετανοούσες Μαγδαληνές. Αυτός ο «άτιμος» όμως κλωτσάει και ψάχνει –τυφλωμένος από την οργή και αηδιασμένος από την κοροϊδία– να στείλει το μήνυμα της αγανάκτησής του με τον πιο ακραίο δυνατό τρόπο. (Εξ ου και κάποιες επικίνδυνες εκτονώσεις θυμικής και ετοιμόρροπης λογικής. Δυστυχώς απαιτούνται, από όλους, βαθύτερες και μονιμότερες διεργασίες αντιδράσεων και αναλόγου ορίζοντα ασκήσεις αυτογνωσίας).


Έχει βέβαια κάθε λόγο ο λαός να είναι οργισμένος. Γιατί τώρα μόλις συνειδητοποιεί ποιος είναι ο μεγάλος χαμένος από τη μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα-«υπόδειγμα» διαφθοράς, αναξιοκρατίας, σε χώρα των κομματαρχών και των κολλητών, σε χώρα που δικαιώνει τους φοροφυγάδες εις βάρος των εντίμων, τους αεριτζήδες εις βάρος των δημιουργικών, τους τεμπέληδες εις βάρος των εργατικών, τους απατεώνες εις βάρος των τιμίων και νομοταγών. Τη μετατροπή της σε χώρα που για να γίνεις κάτι έπρεπε ή «να φιλήσεις κατουρημένες ποδιές» ή να σκαρφαλώσεις τον βράχο σκαλίζοντας ο ίδιος με τα νύχια σου τα πατήματα. Ο μεγάλος χαμένος σ’ αυτή τη χώρα και σ’ αυτή την ιστορία είναι ο ίδιος ο μέσος πολίτης και δεν το είχε έως τώρα συνειδητοποιήσει γιατί τον λογαριασμό αυτών των πολιτικών τον στέλναμε στο μέλλον, με τα δανεικά που μας κατέστρεψαν.


Λέγεται ότι η κρίση μπορεί να είναι και ευκαιρία, και συνήθως εννοείται η οικονομία, η ανάπτυξη, ο εκσυγχρονισμός. Αλλά είναι πασιφανές ότι άλλες κατηγορίες κεκτημένων της κρίσης οφείλουμε προηγουμένως να κατανοήσουμε ως εκκρεμείς παθολογίες οι οποίες καραδοκούν. Γιατί όλοι οι πρωταγωνιστές του δράματος είναι ακόμη εδώ, στην πολιτική, στα μέσα «ενημέρωσης», στη διοίκηση, στα πελατειακά δίκτυα. Έτοιμοι να επανακάμψουν με τη λεοντή του αναβαπτισθέντος στα νάματα τής περί χρηστής, διαφανούς και δίκαιας διοίκησης ανέξοδης φλυαρίας τους.
Οι ευθύνες των δυνάμεων του ορθού λόγου και της σωφροσύνης, των διανοητών και των διανοουμένων, των πολιτών και προπαντός των πολιτικών που ενστερνίζονται τη φιλελεύθερη σκέψη και τις δημοκρατικές ιδέες, είναι τις στιγμές αυτές πολύ μεγάλες. Αν κάτι διδάσκει η ιστορία είναι ότι οι ευκαιρίες που παρέρχονται δεν επανέρχονται.
Η Ελλάδα χρειάζεται όσο ποτέ σήμερα τις δυνάμεις του ορθού λόγου, αυτονόητα πολέμιες του λαϊκισμού, την ευρωπαϊκή πορεία και προοπτική. Χρειάζεται οι δυνάμεις αυτές να βρουν τη δύναμη να βγουν από την αφάνεια, να θυσιάσουν τους εγωισμούς τους στο συλλογικό καλό, να συνειδητοποιήσουν πού οδηγείται η χώρα και να σκεφθούν τι μπορούν να προσφέρουν και να θυσιάσουν, ο καθένας από τη θέση του και βάσει των δυνατοτήτων του.


Στην Ελλάδα υπάρχουν και άνθρωποι με αξία και αξίες και σύγχρονες πνευματικές υποδομές και αντίληψη του τι σημαίνει να ζεις σε μια κανονική ευρωπαϊκή δημοκρατία. Για να απαλλαγούμε συνεπώς από τη νοοτροπία της «κατουρημένης ποδιάς», για να την κάψουμε μεταφορικώς ή κυριολεκτικώς δεν χρειάζεται ούτε πρέπει να κάψουμε τη χώρα. Αν κάποιος έλεγε πριν από τρία χρόνια ότι η σημερινή Ελλάδα μπορεί να αλλάξει δραματικά προς το χειρότερο κανείς δεν θα τον πίστευε. Κι όμως, θα είχε δίκιο. Το ίδιο ισχύει και σήμερα. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται –ακόμη!– στον πάτο όπως νομίζουμε. Τα 11 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν στην Ελλάδα έχουν ακόμη και σήμερα συνολικό εθνικό εισόδημα όσο οι τρεις μεγαλύτερες γειτονικές μας χώρες των Βαλκανίων στις οποίες ζουν 36 εκατομμύρια άνθρωποι.


Υπάρχει λοιπόν και άλλος πάτος αλλά και καλύτερο μέλλον. Πώς θα αποφύγουμε τον πρώτο και θα πορευτούμε προς στο δεύτερο; Προϋπόθεση είναι η αναγνώριση πως ένα κράτος αρπαγής, ασυδοσίας, απληστίας και ακολασίας, δημιούργημα της κομματικής ιδιοτέλειας ηγετών και ηγετίσκων, στους οποίους –για να μην ξεχνιόμαστε– εκθύμως και επανειλημμένως εμπιστεύθηκαν οι νεοέλληνες τη διαχείριση των δημόσιων «αρετών» και ιδιωτικών βίτσιων τους, αυτονοήτως δεν μπορεί να αναγεννηθεί εκ της τέφρας του. Για να ανεβούμε το δύσκολο μονοπάτι της ουσιαστικής ευρωπαϊκής σύγκλισης και της χωρίς εισαγωγικά δημοκρατίας, πρέπει πρώτα να εκδιώξουμε από τα μέρη μας τον αφόρητο Υπαρκτό Λαϊκισμό. Αντί λοιπόν να φύγουμε εμείς, ας εκδιώξουμε από τη χώρα την Κατουρημένη Ποδιά.


Μανώλης Βασιλάκης

Η Ελλάδα είναι η εμπροσθοφυλακή μας

του Τομάς Σεντλάτσεκ

Greece is our vanguard
©Hospodářské Νoviny



Χάρη στους δύο παγκοσμίους πολέμους που οδήγησαν την Ευρώπη στην ενοποίησή της δεν απειλούμεθα πια από  ξένη εισβολή, λιμό ή «απουσία ζωτικού χώρου». Από την άλλη πάλι νιώθουμε να στερούμεθα το ηθικό, πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό και φιλοσοφικό δικαίωμα να ηγούμεθα του κόσμου και να είμαστε υπερδύναμη.
 Η Ευρώπη αναδύθηκε από τις στάχτες και τη σύγχυση της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης χάρη στην απτή βοήθεια του «σχεδίου Μάρσαλ». Ήταν ένα αμερικανικό σχέδιο ενίσχυσης της ηπείρου όπου είχε ξεσπάσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος για να επεκταθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, ενίσχυσης μάλιστα που είχε τη μορφή δωρεάς και όχι δανείου. Πράγματι, η Ευρώπη στάθηκε στα πόδια της και οικοδόμησε κάτι εντελώς ανεπανάληπτο στην ιστορία: μια ελεύθερη ένωση κρατών που αντί να πολεμούν μεταξύ τους επέλεξαν το δρόμο της διαπραγμάτευσης και των εμπορικών συναλλαγών.

Αύξηση αλληλεγγύης
 Αλλά ακόμα πιο σημαντική ίσως να είναι μια άλλη αντίληψη: είναι ανόητο να επιχειρείς να καταστρέψεις (ή να μη βοηθήσεις) περιοχές που είναι οικονομικά αλληλένδετες με τη δική σου. Κάποτε πιστεύαμε πως ο μόνος τρόπος να κερδοσκοπήσεις είναι εις βάρος κάποιου άλλου. Σήμερα ισχύει το αντίθετο. Ο καλύτερος τρόπος να επωφεληθείς είναι η συνεργασία, όχι ο ανταγωνισμός.
 Αυτή είναι η ομορφιά των οικονομικών: οι οικονομίες αναζητούν τις διαφορές τους, ενώ συγκλίνουν. Είμαστε πια τόσο αλληλένδετοι εμπορικά, που ακόμα και η πτώση μιας ελάσσονος οικονομίας κινδυνεύει να προκαλέσει τέτοιο οικονομικό-χρηματοπιστωτικό σοκ που είμαστε έτοιμοι να κάνουμε  τα πάντα προκειμένου να την αποφύγουμε, όσο υπάρχει ελπίδα να συμβεί κάτι τέτοιο.

Μια που το έφερε η συζήτηση, αν η ελληνική (ή η ουγγρική ή η ιρλανδική) χρεοκοπία είχαν συμβεί εξήντα χρόνια νωρίτερα, οι αποφασιστικοί πολιτικοί μας και οι σκληροτράχηλοι επιτελείς μας θα σκέφτονταν πιθανότατα ένα και μόνο πράγμα: πώς να κατακτήσουν την εξασθενημένη χώρα όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Σήμερα βοηθούμε αυτές τις χώρες με όλη μας σχεδόν την (εναπομένουσα) δύναμη. Κάποιος θα μπορούσε να αντιτείνει πως τις βοηθούμε να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Πράγματι, αλλά κι αυτό είναι σπουδαίο!
 Το αν αυτή η άνοδος της αλληλεγγύης και η απόρριψη του πολέμου οφείλεται στα μαθήματα της ιστορίας, την άνοδο του ευρωπαϊκού πνεύματος ή τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) (που αποκλείουν τη χρήση όπλων σαν τις υποτιμήσεις, τους δασμούς, τον προστατευτισμό στη διεξαγωγή των οικονομικών πολέμων), ας το κρίνει ο αναγνώστης. Ένα είναι το βέβαιο: ουδέποτε υπήρξε τόσο μακρόχρονη περίοδος ειρήνης στην Ευρώπη. Από την άποψη αυτή, αν το ευρωπαϊκό εγχείρημα στέφθηκε από τόσο μεγάλη επιτυχία στο βασικό του στόχο, οφείλουμε να τού είμαστε ευγνώμονες, έστω κι αν τα αποτελέσματα αυτά είχαν κάποτε κάποιο κόστος.

Κοινοί κανόνες για μη χρεοκοπημένες χώρες
 Όπως και στην αρχαιότητα, οι Έλληνες προηγήθηκαν. Χρεοκόπησαν μια δεκαετία σχεδόν νωρίτερα από την Ισπανία και την Ιταλία αλλά και νωρίτερα από εμάς, ακόμα και τη Γερμανία. Αφού αν συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο που πορευόμαστε εδώ και μια δεκαετία, θα χρεοκοπήσουμε με τη σειρά μας. Οι αγορές που αποδείχθηκαν τόσο αδύναμες και τόσο ανίκανες να ελέγξουν τα κρατικά μας χρέη, απεδείχθη πως είναι απλά ανίκανες να επηρεάσουν τις κυβερνήσεις όταν χρειάζεται να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση στο δανεισμό. Τα δημοκρατικά κράτη και οι πολιτικοί τους χρειάζονται και αυτοέλεγχο.
 Αλλά απεδείχθη περίτρανα πως δεν είμαστε ικανοί ούτε γι' αυτό, και χρειάζεται τα μη χρεοκοπημένα κράτη να θεσπίσουν κάποιους κοινούς κανόνες, που να αφορούν ιδίως την αποπληρωμή των χρεών στα χρόνια των «παχιών αγελάδων». Αυτός ήταν εξάλλου ο σκοπός του συμφώνου πειθάρχησης που πρόσφατα απορρίψαμε. Η Τσεχία χρειάζεται να επανέρθει με τους δικούς της στόχους δημοσιονομικής αυτοπειθαρχίας, αλλιώς θα αρχίσουμε να ξεχωρίζουμε. Για το διασκεδαστικό του πράγματος, προβλέπω πως οι «εθνικοί» μας στόχοι θα είναι πανομοιότυποι με εκείνους που απορρίψαμε. Κι αν εμείς, σε αντίθεση με την υπόλοιπη ΕΕ, έχουμε τέτοιο πρόβλημα με τον εξαναγκασμό μας, είναι πως πάνω από τα κεφάλια μας δεν επικρέμεται η δαμόκλειος σπάθη της ΕΕ.

Η αλήθεια είναι πως είμαστε τυχεροί που τα ευρωπαϊκά κράτη που απειλούνται με χρεοκοπία είναι μάλλον μικρές οικονομίες. Ίσως τελικά να μας αρκέσει αυτή η προειδοποίηση (χάρη στην οποία η τρέχουσα κυβέρνησή μας κέρδισε τις τελευταίες εκλογές). Πόσες -μεγαλύτερες- χρεοκοπίες θα χρειαστούμε για να φερθούμε σωστά;
ppol.gr

Το γελοίον του πράγματος

Την ώρα που ο Παντελής Οικονόμου ανακοίνωνε στη Βουλή ότι θα αποσυρθεί η ρύθμιση για τα πατάρια και τις σοφίτες, οι άνθρωποι της τρόικας έλεγαν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ότι για την αποτυχία του πρώτου μνημονίου ευθύνεται πρωτίστως η ελληνική νοοτροπία. Δεν ξέρω κατά πόσο έπεισαν τους ακροατές τους. Αν ήθελαν να είναι σίγουροι έπρεπε να έχουν και τον Οικονόμου μαζί τους. Και να πήγαιναν στις Βρυξέλλες με ταξί. Αν δεν έχετε παρακολουθήσει τις δύο ιστορίες, τα πράγματα έχουν, περίπου, ως εξής: το υπουργείο Οικονομικών προωθούσε ρύθμιση με την οποία τα πατάρια και οι σοφίτες θα αποτελούσαν τεκμήριο διαβίωσης. Για ποιο λόγο τα πατάρια και οι σοφίτες πρέπει να θεωρούνται τεκμήρια; 
Είναι από τις ερωτήσεις που ξεκλειδώνουν το μυστήριο της ζωής-τουλάχιστον της ζωής στην Ελλάδα. Όμως υποθέτουμε ότι ο Οικονόμου μπορεί να το τεκμηριώσει νομικά, να το τυλίξει πολιτικά και να του βάλει και έναν ιδεολογικό φιόγκο από πάνω. Το πρόβλημα μας, τουλάχιστον για τώρα, δεν βρίσκεται εκεί. Βρίσκεται στο χειρισμό. Το θέμα εμφανίζεται, προωθείται, σταθμίζονται αντιδράσεις και τελικά παραπέμπεται στο νέο φορολογικό νομοσχέδιο, το οποίο, όμως, συζητείται χωρίς τη Νέα Δημοκρατία που αποχώρησε απο τη σχετική διαδικασία. Βάλτε γυαλιά που προσθέτουν απόσταση στη ματιά και δείτε το αντικειμενικά: δεν είναι γελοίο; Είναι. Και το θέμα και οι χειρισμοί. Φοβούμαι και μερικοί από τους πρωταγωνιστές. Η γελοιότητα, που λέτε, προσφέρει και ένα βολικό πρίσμα μέσα από το οποίο μπορείς να εξηγήσεις πολλά. Δείτε και την περίπτωση των ταξί. Μην σταθείτε στην ανάγκη για πολιτικές ισορροπίες, ούτε στις πιρουέτες μπροστά στην τρόικα. Αφεθείτε στην απόλαυση που προσφέρει το γελοίον του πράγματος και η πολιτική σας ανάλυση θα είναι πιο λεπτομερής και από γενική αίματος.
Πάμε τώρα στην Ευρωβουλή. Εκεί οι εκπρόσωποι της τρόικας υπερασπίστηκαν μία κακή συνταγή, επικαλούμενοι την ανεπάρκεια της ελληνικής διοίκησης. Δυστυχώς η λογική είναι με το μέρος τους. Διότι ακόμα και αν είχαμε ένα σωστό σχέδιο, δεν θα διαθέταμε σύστημα, μηχανισμούς και ανθρώπους για να το εφαρμόσουν. Η καχεξία του συστήματος και η ανεπάρκεια των ηγεσιών υπονομεύουν εξ αρχής οποιαδήποτε προσπάθεια προς την σωστή κατεύθυνση. Έτσι, στο κόστος του δεύτερου μνημονίου ενσωματώνεται η αποτυχία στην εφαρμογή του πρώτου, κυρίως στον τομέα των μεταρρυθμίσεων και στην περικοπή των δαπανών. Η τρόικα στην Ευρωβουλή μπορεί να μην είπε όλη την αλήθεια, αλλά δεν είπε και ψέματα. Γι' αυτούς φταίνε οι Έλληνες, όπως για μας φταίνε οι Γερμανοί.


Του Κώστα Γιαννακίδη / protagon.gr

Δαίμονες

Δεν προκαλεί καμία εντύπωση η επιμονή του Γιώργου Μπαμπινιώτη να προλογίζει βιβλία του Χουντόδουλου, να επισκέπτεται τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, να προσπαθεί να δώσει το στίγμα του μέσα από την αρχαιοελληνική ξόβεργα, να πείσει για το δίκαιο κι επιστημονικό κύρος των κατακρεουργημένων λημμάτων του, να μεταλαμπαδεύσει την στείρα γνώση με το επιβεβλημένο ορθόδοξο ξόμπλι, να πείσει την ευρεία αυλή του για το θεάρεστο έργο που επιτελεί ως Υπουργός Παιδείας, κατακτώντας επάξια μια θέση στο πάνθεον εκείνων που κουβαλούν χωρίς ενοχή αλλά με θαυμαστή προσήλωση κι απουσία άλγους τον βαθύ εγωισμό, τις πανεπιστημιακές περγαμηνές, τα αμέτρητα συγγράμματα, τα επινοημένα παλίμψηστα, τις ξύλινες ατάκες του μορφωμένου βαλκάνιου ο οποίος με εφόδιο το λεξιλόγιο της δημόσιας διοίκησης κι τους προσωκρατικούς υπό μάλης, προσπαθεί να παρεισφρήσει στην ακαδημαϊκή άμμο όπου ο αριβισμός κι η αδιαφορία εναντίον της κριτικής σκέψης είναι τα κυρίαρχα όπλα για αναγνώριση, πολλά χρήματα, παντελής αδιαφορία για τον φοιτητή, φαύλος κύκλος που μιλά για δικαιώματα μετά από καταστροφές σε δημόσια κτίρια, βιβλιοπωλεία κι βιβλιοθήκες από αναρχοφασίστες κι ακροδεξιό υπόκοσμο εφόσον η ύπαρξη μολότοφ στα υπόγεια των ανωτάτων ιδρυμάτων θεωρείται αδήριτη ανάγκη για αντίδραση στο τυφλό κι λυσσαλέο σύστημα.


Από την εμπειρία μου στον χώρο των ελληνικών πανεπιστημίων, τολμώ να πω ότι τα πράγματα δεν είναι απλά αποκαρδιωτικά αλλά έχουν φτάσει στο άλλο άκρο· τα πάντα θεωρούνται δεδομένα κι εύκολα· οι καθηγητές αντιμετωπίζονται με τρόπο αγενή και τραμπούκικο, οι συνδικαλιστές φοιτητές αρέσκονται σε μια μονότονη κραυγή για συμμετοχή σε παλαιοκομματικές κι ξεπερασμένες ατραπούς οι οποίες το μόνο που προσφέρουν είναι τον μελλοντικό θώκο για το κοινοβούλιο κι το κομματικό χάδι από τον αρχηγό της εκάστοτε βασιλεύουσας πολιτικής παράταξης, ο κάθε πικραμένος αντιεξουσιαστής επαρχιώτης, η κάθε φονταμενταλιστική μπούρδα με μπόλικο μαρξισμό κι καλά κρυμμένη αστική ηθική, ο κάθε ποτισμένος κόκκινο αγωνιστικό αίμα με σφυροσφαίρια από το σπίτι του, ξεσαλώνει σε δημόσιο χώρο με άλλοθι την ελεύθερη κίνηση ιδεών, το λουκέτο που δηλοί άρνηση της νατοϊκής υπεροχής, του αστικού κράτους, οτιδήποτε ενοχλεί υπόσχεται χάος από τον συριζοκουκουλοφόρο ο οποίος προβαίνει σε κατάληψη, ικανοποιώντας τους νευροδιαβιβαστές που στέλνουν σήματα στα τέσσερα άκρα για βία, αδιακρισία, κομμουνιστικό παροξυσμό για την πάλαι ποτέ μητερούλα Ρωσία, έτοιμα τσιτάτα από Ένγκελς κι Ρόζα Λούξεμπουργκ, αντίρρηση για την τυφλή αντίδραση η οποία έτσι βολεύει τους απεσταλμένους ταραξίες, θλιβερά υποκατάστατα των κομματικών ταγών.


Θέλω να πω ότι η ελληνική παιδεία είναι τουλάχιστον αστεία να αξιώνει περισσότερη κι ποιοτικότερη κατάρτιση αφού από μόνη της κατάργησε το άσυλο, δεν το υπερασπίστηκε όπως όφειλε γιατί πολύ απλά δεν ξέρει τι εστί ακόμα «άσυλο» αλλά απεναντίας το παρέδωσε σε κάθε τυχάρπαστο λούμπεν άτομο έμπλεο εφιαλτών που σχετίζεται με την κατάλυση του κράτους, την απαξίωση της δημόσιας παιδείας, την εξαθλίωση της ουσιαστικής επικοινωνίας ως μέσο για πρόοδο κι πολιτισμό, οι κατά καιρούς πυρκαγιές, οι καταστροφές στα εργαστήρια των Πολυτεχνικών Σχολών, η μανία εμπρησμού σε οτιδήποτε αφορά δημόσιο κτήμα, το μίσος απέναντι στην στοιχειώδη ηθική του μέτρου, το βουλιμικό κι κανιβαλικό γίγνεσθαι των δυσπρόσιτων τεράτων που γουστάρουν τα άβατα για να καταπνίγουν την μαζοχιστική ακοινώνητη φύση τους, οι καταδιωγμένοι υστερικοί ακτιβιστές που ονειρεύονται εξέγερση κι καταστροφή προς άγραν κοινοβίων κι παρασιτικής άεργης εξουσίας, μετατρέπουν την ήδη κατακρεουργημένη παιδεία σε εγωιστικό στίβο φρονημάτων, ζητήματα μεταναστών κι αναρχικά μπούγια, άσχετες κραυγές περί ανούσιων απαιτήσεων κι ζητήματα κοινωνικής πολιτικής κι διπλωματίας, εμπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι όπου βρομίζουν την ελάχιστη επιθυμία του φοιτητή που θέλει να διδαχθεί, «να μάθει και να μάθει από τους σπουδαγμένους», να εξασκήσει την κρίση του, το μεράκι του για την γνώση.


Ξεκίνησα από τον επάρατο Μπαμπινιώτη για να αρχίσω αυτό το λογύδριο που θα επιφέρει έκπληξη, τρόμο, απόγνωση κι κακεντρεχή σχόλια από επαναστάτες που δεν δείχνουν τα πρόσωπά τους στην κάμερα για να καταλήξω στο εξής: είναι γεγονός ότι αυτή η χώρα που προσπαθεί να βρει ταυτότητα στο βαλκανιομπάσταρδο dna της, θα εξακολουθεί να παραμένει ένας πολύ μικρός λεκές στον απέραντο χάρτη της οικουμένης που θα πουλά χαλβά, θα κόβει εισιτήρια σε μαστουρωμένα μειράκια, θα πουλάει σουβλάκια στην Ιερά Οδό, θα σπάει πιάτα στα μπουζούκια, θα παρακολουθεί Mega κι μεσημεριανές εκπομπές, θα σχολιάζει κι θα πουλάει αέρα κοπανιστό σε συνέδρια κι ρηξικέλευθη επιστημονικότητα, θα γελάει δυνατά ενθυμούμενη το αλβανοοθωμανικό της παρελθόν, θα πετάει κορόνες ανωτερότητας δείχνοντας κι γλείφοντας το παγωτό-Ακρόπολη, θα διορίζει υπουργούς σε δωσίλογα σαλόνια, θα ψηφίζει Καρατζαφέρη, θα φωνάζει υπερήφανη το ξεπερασμένο άσμα «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» αφήνοντας τους ναζιστές να μπαίνουν στην Βουλή ανενόχλητοι, θα θαυμάζει τα νερόβραστα ποτάμια μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι ονειρευόμενη την πολυπόθητη ελληνοφρένεια (ως ψυχική νόσο), θα παραμένει θρασεία απαιτώντας δικαιώματα κι περισσότερα λεφτά, θα προτιμά το καρότο κι το μαστίγιο λόγω συμπλέγματος αιώνιας κατωτερότητας, θα μισεί τους μετανάστες, τους πούστηδες, τους χασικλήδες γιατί έτσι ήταν α ν έ κ α θ ε ν, δεν ά λ λ α ξ ε πρόσωπο απλά πέταξε την μάσκα.


theelfatbay.net

Ο κ.Μπαμπινιώτης υμνεί Ναζιστή Φαρισαίο

Ο πρωθυπουργός οφείλει να τον απολύσει

Λίγο μετά την προσπάθεια του «ΒΗΜΑΤΟΣ» (12/02/2012) να αποκαταστήσει τη μνήμη του παλιού συνεργάτη του, του μητροπολίτη του Βόλου Χρήστου Παρασκευαϊδη (Χριστόδουλου) με άρθρο του Αγίου Θεόκλητου (παραδικαστικό-Γιοσάκης-Αντωνία Ηλία-υπόθεση του μπαρ των Τρικκάλων κλπ), πνευματικού πατρός του αυτοαποσχηματισμένου αρχιμανδρίτη Κουλουσούσα, πνευματικού τέκνου Χριστοδούλου, πνευματικού τέκνου Καλλινίκου, ως δήθεν ευρωπαϊστή («…υπερασπιστής της ευρωπαϊκής ταυτότητος, υπέρμαχος της ευρωπαϊκής πνευματικής κληρονομιάς..»), χτύπησε και ο «υπηρέτης της Αρχιεπισκοπής» κ.Μπαμπινιώτης σε ρόλο υμνητή του Χ.Παρασκευαϊδη:


«…Τα κείμενα είναι “πνευματικά πετράδια, ο συγγραφέας είναι μορφή νεοέλληνα Διαφωτιστή και Χριστιανού διανοητή, ο οποίος υπηρέτησε με πιστότητα το δίπολο Ορθοδοξία – Ελληνισμός. Προβληματιζόταν και είχε το χάρισμα να περνά τον προβληματισμό του στους αναγνώστες του, ενώ κινούνταν σε αξίες που τις ξεχάσαμε και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε, αξίες όπως η πατρίδα, η παράδοση, η πίστη, η κληρονομιά μας, η οικογένεια κ.ά. Συνδύαζε τη γλυκύτητα με τη μαχητικότητα, ενώ σφράγισε την ιστορική παρουσία και παρέμβαση της Εκκλησίας στα πράγματα της Ελλάδος. Ο λόγος του ήταν αποκαλυπτικός, ζωντανός, ευθύβολος, χυμώδης. Είχε το χάρισμα να λέει τα πράγματα με το όνομά τους”.


Είναι να απορεί κανείς ότι παρά την ηθική χρεοκοπία αυτής της χώρας που οδήγησε και στην οικονομική της χρεοκοπία, ένα πρόσωπο σαν το χουντικό Χριστόδουλο, γραμματέα της Συνόδου επί δικτατορίας, παρόντα στην ορκομωσία του δικτάτορα Παπαδόπουλου, θαυμαστή του Παττακού, σκληρού Εθνικιστή («να πάρουμε την Πόλη») με εκφρασμένες ναζιστικές ιδέες (λοβοτομή στους αντιρρησίες συνείδησης, ναι στη δολοφονία αθώων Αλβανών από Έλληνες παρακρατικούς), με πολύ σοβαρές αναπάντητες καταγγελίες για τη σεξουαλική του ζωή σε βαθμό που να αφορά και τον ποινικό κώδικα (σε ίδρυμα νεαρών τροφίμων-Αυγή-29/5/2007), απροκάλυπτου ψεύτη (δεν γνώριζα για τα βασανιστήρια της Χούντας), αμετροεπέστατου υβριστή σε βαθμό ρατσισμού, οπαδού της ντόλτσε βίτα με παχουλούς διάκους (ΒΗΜΑ-6.3.2007) στα πολυτελή ξενοδοχεία Φορ Σίζονς, πρωταγωνιστή των σκανδάλων που αποκαλύφθηκαν το 2005, αναμιγμένου στο παραδικαστικό κύκλωμα του ήδη διαβόητου αρχιμανδρίτη Γιοσάκη τον οποίο ψευδώς δήλωνε πως δεν γνώριζε αν και αποκαλύφθηκε λίγο μετά πως είχαν ανοίκεια αλληλογραφία, ανθρώπου που καταγγέλθηκε από τον ίδιο τον εκλεγμένο συνδικαλιστή των ιερέων πως κάλυπτε μητροπολίτη που διατηρούσε ανδρικό πορνείο, υποκριτή στο βαθμό του υβριστή των δικών του «αμαρτημάτων» («η ομοφυλοφιλία είναι κουσούρι”) που ακόμη και αρχιμανδρίτης τα αποκάλυψε μετά το θάνατό του, χωρίς η Εκκλησία να τον τιμωρήσει, Φαρισαίου που ξέχασε το δημοψήφισμα για τις ταυτότητες μόλις εκλέχτηκε ο κ.Καραμανλής ο οποίος είχε και υπογράψει(!), ανθρώπου που μέσα στον πανικό του μπροστά στο θάνατο («γιατί σε μένα θεέ μου;») δεν δίστασε να αρπάξει σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αναβάλει τη μετάβασή του στον Παράδεισο (που ο ίδιος δίδασκε), ζωτικό μόσχευμα από το δικαιούχο ασθενή, αν και ο ίδιος και η Εκκλησία ήταν και είναι αντίθετοι με τη μεταμόσχευση ζωτικών οργάνων.


Νομίζω ότι ο κ.πρωθυπουργός οφείλει να απολύσει άμεσα τον κ.Μπαμπινιώτη, ο οποίος πέρα από τους ύμνους του που δεν αντέχουν στον πιο στοιχειώδη ηθικό και λογικό έλεγχο, φέρεται πως έχει διορίσει στενό συγγενικό του πρόσωπο ως εκπαιδευτικό στο Αρσάκειο [το οποίο μάλιστα φέρεται στο διαδίκτυο (zougla.gr/16 Μαρτίου 2012 και αλλού) και ως επίκεντρο κάποιου σοβαρού σκανδάλου, για το οποίο δεν μπόρεσα δυστυχώς να εντοπίσω κάποια επίσημη ανακοίνωση, ίσως διότι θεωρήθηκε ανάξιο διαψεύσεως] του οποίου προϊσταται και το πρώτο νομοθέτημα το οποίο έφερε ως υπουργός αφορούσε την ικανοποίηση αιτημάτων των ιδιοκτητών ιδιωτικών σχολείων σε βάρος των εκπαιδευτικών τους: «Ο ΣΕΦΚ εκφράζει την αλληλεγγύη του στον αγώνα των συναδέλφων στα ιδιωτικά σχολεία και θα στηρίξει τις κινητοποιήσεις για την απόσυρση της μεθόδευσης Μπαμπινιώτη, υπουργού, προέδρου των Αρσακείων Σχολείων της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και εργοδότη 850 εργαζομένων, που επιχειρεί να γκρεμίσει πλήρως την εκπαιδευτική πραγματικότητα στα ιδιωτικά σχολεία και να τα μετατρέψει σε χώρους δουλοπαροικίας»:


Ταυτόχρονα κόβονται τα οδοιπορικά μαθητών εσπερινών σχολείων απομακρυσμένων περιοχών («Αυγή»-28/3)
roides.wordpress

Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις…

Σαφές θεσμικό και πολιτικό ατόπημα συνιστά η χθεσινή απόφαση του νεοδιορισθέντος υπουργού Παιδείας, Γ. Μπαμπινιώτη, να αποσυνδέσει τη χρηματοδότηση των πανεπιστημίων από την εκλογή των συμβουλίων διοίκησής τους για εφέτος. 
Εκμεταλλευόμενος την προεκλογική περίοδο και την ανοχή που τη συνοδεύει, ο κ. Μπαμπινιώτης ανέστειλε την εφαρμογή ενός νομοθετήματος το οποίο όχι μόνον αποτελεί υπόδειγμα εθνικής συνεννόησης σε ένα μείζον ζήτημα, όπως η Ανώτατη Παιδεία, καθώς υπερψηφίστηκε από πρωτοφανή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά φιλοδοξεί και να άρει το παρόν καθεστώς αδιαφάνειας, κακοδιαχείρισης και αναποτελεσματικότητας, το οποίο χαρακτηρίζει τη λειτουργία σειράς πανεπιστημίων στη χώρα μας. 


Δίχως καμία πρότερη ενημέρωση προς την προκάτοχο της θέσης του, ακόμη και για λόγους στοιχειώδους ευπρέπειας έναντι της κ. Α. Διαμαντοπούλου, η οποία έφερε το κύριο βάρος για την αναμόρφωση της νομοθεσίας που διέπει τη λειτουργία των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, στο πλαίσιο ενός εξαντλητικού διαλόγου, ο κ. Μπαμπινιώτης απέδειξε ότι στη χώρα μας εξακολουθούν να κυριαρχούν οι συντεχνίες καθώς και ότι ελάχιστα έχουμε αντιληφθεί σε σχέση με τις πρακτικές και τα λάθη που μας οδήγησαν έως εδώ.
Με την απόφασή του αυτή, επιπρόσθετα, ο υπουργός Παιδείας διακυβεύει ευθέως και την προσπάθεια υλοποίησης των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα μας έναντι των δανειστών της, καθώς ανατρέπει το χρονοδιάγραμμα εφαρμογής αυτού του νόμου, εξαγγέλλοντας τόσο τη σύσταση μιας «επιτροπής» για τη «βελτίωση» του νομοθετήματος, θεωρώντας εκ προοιμίου ότι αυτό πάσχει, όσο και το ενδεχόμενο παροχής επιπρόσθετων κονδυλίων για τα ΑΕΙ. 


Πού θα τα βρει αυτά τα χρήματα ο κ. Μπαμπινιώτης; Ξεχνά, μήπως, ότι η χώρα τελεί υπό χρεοκοπία και ότι εφαρμόζει ένα σκληρό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, με έμφαση στην περικοπή των δαπανών, ώστε να κατορθώσει να επιβιώσει; 
Ποιοι χρηματοδοτικοί κρουνοί θα ανοίξουν ώστε να τιμήσει την εξαγγελία του, την ίδια ώρα που είναι σαφές, βάσει των στοιχείων που έχει παρουσιάσει το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας, ότι στόχος αυτού του νομοθετήματος είναι να τεθεί φραγμός στην αλόγιστη χρήση χρημάτων των φορολογουμένων από τις διοικήσεις των ΑΕΙ; 
Σύμφωνα με τον νόμο, την εφαρμογή του οποίου ανέστειλε χθες ο κ. Μπαμπινιώτης, ή τουλάχιστον εξήγγειλε ότι θα αναστείλει, η χρηματοδότηση των ΑΕΙ εξαρτάται άμεσα από διαδικασίες αξιολόγησης της αποδοτικότητάς τους. 
Δεν επιθυμεί ο υπουργός Παιδείας να υποβληθούν οι συνάδελφοί του καθηγητές σε αξιολογήσεις του είδους αυτού επειδή διαθέτουν ίσως το αλάθητο; 
Δεν τον ενοχλούν οι ανακριβείς αριθμοί φοιτητών που επικαλούνται οι διοικήσεις σειράς πανεπιστημίων; Δεν τον ενοχλεί η διασπάθιση του χρήματος των φορολογουμένων, όπως αυτή έχει αποτυπωθεί και στις περιπτώσεις που έχουν φθάσει ενώπιον της Δικαιοσύνης; 
Δεν τον ενοχλεί το γεγονός ότι ο νόμος αυτός ήδη εφαρμόζεται σε επτά ΑΕΙ της χώρας, όπως επισήμανε χθες και η ίδια η κ. Διαμαντοπούλου, και ότι η αναστολή της εφαρμογής του συνιστά πλέον και διακριτική μεταχείριση έναντι των υπολοίπων; 


Ο φίλτατος κ. Μπαμπινιώτης υπέπεσε χθες σε ένα ατόπημα, το οποίο οδηγεί τη χώρα σε άλλες εποχές. 
Αναστέλλει την προσπάθεια εξυγίανσης της Παιδείας, και δη της Ανώτατης, και διακυβεύει ευθέως τη δημοσιονομική προσαρμογή. 
Οφείλει να ανακαλέσει. 

euro2day

Από αυτές τις 63 πολιτικές προτάσεις, ποιες θεωρείτε θετικές;

1 Άνοιγμα των 121 κλειστών επαγγελμάτων.

2 Αναθεώρηση αντικειμενικών αξιών.
3 Δημιουργία πλήρους Κτηματολογίου σε όλη την επικράτεια έως το 2020.
4 Ετήσιος έλεγχος περιουσιακών στοιχείων τουλάχιστον 200 εφοριακών.
5 Απλούστευση νομοθεσίας και μείωση απαιτούμενου χρόνου για πολεοδομικές διαδικασίες.
6 Τοποθετούνται εσωτερικοί ελεγκτές σε όλα τα νοσοκομεία.
7 Επιτάχυνση απονομής δικαιοσύνης, εξωδικαστικός μηχανισμός επίλυσης διαφορών.
8 Φορολογικός έλεγχος φυσικών προσώπων υψηλού πλούτου και ελεύθερων επαγγελματιών.
9 Εξωτερική αξιολόγηση των ιδρυμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
10 Απαλλαγή δικαστών από μη δικαστικές εργασίες, π.χ. προσημείωση ακίνητης περιουσίας.
11 Υλοποίηση του προγράμματος ανανεώσιμων πηγών ενέργειας «Ήλιος».
12 Καταργείται η υποχρεωτική παρουσία δικηγόρου στην υπογραφή συμβολαίων κ.λπ.
13 Μείωση των θέσεων στο Δημόσιο κατά 150 χιλιάδες από το 2010 έως το 2015.
14 Αντικατάσταση κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων με απλούστερη νομοθεσία.
15 Δημιουργία ηλεκτρονικής πλατφόρμας δημόσιων προμηθειών.
16 Επιβολή προθεσμιών για τις δικαστικές διαδικασίες.
17 Άρση απαίτησης δημοσίευσης εταιρικών στοιχείων σε εφημερίδες, όταν η εταιρεία έχει site.
18 Σύστημα προστασίας πληροφοριοδοτών οι οποίοι αναφέρουν περιπτώσεις διαφθοράς.
19 Μηχανογραφικό σύστημα ατομικών λογαριασμών συνταξιοδότησης.
20 Αποκρατικοποιήσεις και αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας.
21 Πληρωμή με τραπεζικά εμβάσματα στις εφορίες για απελευθέρωση προσωπικού.
22 Καταργούνται οι όροι περί μονιμότητας που περιλαμβάνονται σε νόμο ή σύμβαση εργασίας.
23 Επικαιροποίηση και κωδικοποίηση της νομοθεσίας για τα δάση, δασικές εκτάσεις, πάρκα.
24 Ποινική δίωξη και δέσμευση κεφαλαίων/περιουσιακών στοιχείων για φορολογικές οφειλές.
25 Δημοσίευση στο διαδίκτυο της απόδοσης των εφοριών.
26 Μέτρα για τη διαχείριση των βιομηχανικών επικίνδυνων αποβλήτων.
27 Απλούστευση των περιβαλλοντικών και οικοδομικών αδειών και των αδειών λειτουργίας.
28 Οι έμποροι λιανικής να μπορούν να πωλούν βρεφικές τροφές.
29 Δημοσίευση στις σελίδες των επιμελητηρίων: αμοιβών μελών, εισφορών, στατιστικών.
30 Εντοπισμός υψηλών εφάπαξ ποσών που καταβλήθηκαν από ταμεία με χαμηλές εισφορές.
31 Ενοποίηση όλων των υφιστάμενων ταμείων, μείωση λειτουργικού κόστους 30%.

Η εκδίκηση της έρευνας στην Ελλάδα

Τα παίρνω όλα πίσω σου λέω. Δε θα ξαναπώ τίποτα.
Δε θα ξαναμιλήσω.
Δε θα ξαναπαραπονεθώ για την παιδεία, την επιστήμη, την έρευνα, τους ερευνητές, τίποτα.
Γιατί; Γιατί φίλοι μου, ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ! Ναι εσύ ταλαίπωρε διδακτορικέ. Εσύ κακομοίρα διδαχτόρισα! Απογοητευμένε μεταπτυχιακέ, ονειροπόλε προπτυχιακέ, επαναστάτη μαθητή που θες να σπουδάσεις αλλά το σκέφτεσαι γιατί σε κοροϊδεύουν οι συμμαθητές σου επειδή ξέρεις να γράφεις τα ρήματα με -ω...
ΝΑΙ υπάρχει ελπίδα.
Τόσα χρόνια γκρινιάζαμε.
"Η πατρίδα μας διώχνει"
"Δεν υπάρχει φράγκο για έρευνα"
"Στην Ελλάδα ερευνητής είναι το αντίστοιχο του μεταλλωρύχος στη Ζιμπάμπουε"
"Τι θα γίνει υπουργείο, θα δώσετε κανα κονδυλάκι για έρευνα μπας και παράξουμε και τίποτα άλλο εκτός από ηθοποιούς και μοντέλα; Αντε γιατί είναι 2012 και στην Ιατρική δεν έχουν αντιδραστήρια, στο πολυτεχνείο Πισιά και στο αρχαιολογικό μαρμαρο και γραφίδα"
Ε λοιπόν επιτέλους τελος.


7,7 εκατομμύρια ευρώ απελευθερώθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και θα δοθούν ΜΕΧΡΙ ΔΕΚΑΡΑΣ στην έρευνα.
Αναλυτικά το ποσό θα διατεθεί στους παρακάτω καυτούς τομείς πρωτοπόρας έρευνας :
ΠΑΣΟΚ: 3.107.705
Νέα Δημοκρατία: 2.429.469
ΚΚΕ: 746.737
ΛΑΟΣ: 622.748
ΣΥΡΙΖΑ: 556.005
ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ: 257.333
Wait.
What;;;;
Νια νια νια νια. ΝΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!


Πάλι τα τσιμπιρδόνια μου θα πάρεις κωλοδιδάκτορα, άχρηστε μεταπτυχιακέ, παλιογκάβακα φύτουλα του κερατά που μου θες και λεφτά. (Γιουροβύζιον θα πάμε πάλι. Έτσι στο θυμίζω να μην ξεχνιέσαι, σπασικλάκι). Γράφε προπόζαλ και δημοσιεύσεις παλιοκαρμίρη.
ΔΕΝ είναι η ευτυχία στα λεφτά ρε κακομοίρη!!! Που μου θες και μαρουλόφυλο. Να μου γινόσουν κάτι άλλο. ΕΣΥ δεν ήθελες να γίνεις "επιστήμονας" ;;; Φάτα τώρα. Σου λεγε ο μπαμπάς και η μαμά "πήγαινε παιδάκι μου γίνε κάτι άλλο, τι κάθεσαι και διαβάζεις και χάνεις το χρόνο σου; Τόσα reality έχουμε, κάνε κάτι. Τραγούδα. Χόρεψε. Γδύσου. Στήσου στα 4. ΚΑΤΙ τελος πάντων"
Τίποτα εσύ. Είχες όνειρα.
Δες τώρα που πάνε τα λεφτά για έρευνα.
Βέβαια μην είμαστε κακεντρεχείς, είναι λεφτά καλά επενδεδυμένα και θα διατεθούν για πραγματική έρευνα.
Ιδού τα κρυφά πλάνα των Κομμάτων για την κατανομή των κονδυλίων στην Έρευνα :


ΠΑΣΟΚ :  3.107.705 (σε ευρώ μιλάμε ε...)
Προφανώς η έρευνα του ΠΑΣΟΚ θα επικεντρωθεί σε πράσινη ανάπτυξη. Λέγοντας πράσινη ανάπτυξη εννοούμε αυτή την πράσινη γλίτσα/μούχλα  που αναπτύσσουν οι καρεκλοκένταυροι μεταξύ οπισθίων και καρέκλας μετά από χρόνια χρήση. Το προτζεκτ έχει τις εξής φάσεις : 
1. Απαιτήσεις χρηστών, όπου οι καρεκλοκένταυροι/συνδικαλιάρηδες/υπουργάρες/στελέχη/κλπ θα δηλώσουν σε ερωτηματολόγια πως ονειρεύονται αυτή την ηδονική πρασινάδα που τους κρατά εσαεί εις την καρέκλα 
2. Λειτουργικές Απαιτήσεις, όπου έμπειρη ομάδα Σχεδιαστών Γλίτσας θα μεταφράσουν τις παπαριές των χρηστών σε τεχνικά άρτιο κείμενο, 
3.Σχεδίαση και Αρχιτεκτονική, όπου οι τεχνικές μεγαλοφυϊες θα σχεδιάσουν το πρωτοπόρο σύστημα ανάπτυξης πράσινης γλίτσας , 4
. Υλοποίηση , προφανές τι είναι, 5
. Αξιολόγηση : Και αυτο προφανές 
6. Διάχυση αποτελεσμάτων. όπου επί κανα δυό χρόνια τα παπαγαλάκια τους θα μας ζαλίζουν los tsimpirdons για το πόσο ουσιαστικό έργο παρήχθει.


ΝΔ : 2.429.469 (πάλι ευρώ λέμε)
Η Νέα Νέα Δημοκρατία (ή Νέα Πολιτική Άνοιξη, ή Νέα και Όμορφη) θα επικεντρώσει την έρευνά της στην τεχνολογία. Βλέποντας ο ηγέτης Αντώνης τη μακροβιότητα και μακαριότητα θα έλεγε κανείς του πρώην αρχηγού τση ΝΔ, Κωστάκη Καραμανλή, σκέφτεται να επενδύσει σε κατασκευή συσκευής οικιακής τηλε-ψυχαγωγίας και παιχνιδιού εικονικής πραγματικότητας, στην οποία θα συνδέεσαι και δε θα χαμπαριάζεις τί συμβαίνει όξω. Κονδύλια θα επενδυθούν και στην ανάπτυξη παιχνιδιών όπως "Κυνήγα τον ψηφοφόρο με το ντουφέκι", "Όχι στο μνημόνιο τώρα-σε μισή ώρα καλά είναι" κλπ. Θα έχει και αξεσουαράκι στυλ κινέκτ/μουβ κλπ, ώστε να γυμνάζεσαι κιόλας μη γίνεις σαπιοκοιλιάς σα μερικούς μερικούς ονόματα δε λέμε.


ΚΚΕ: 746.737 (ευρώ, μην τα ξαναλέμε)
Το ΚΚΕ δηλώνει απερίφραστα και αμετάκλητα ότι είναι κατά της έρευνας, της προόδου και των χρημάτων. Ο,τι χρειάζεται να ξέρουμε, το λένε τα ιερά βιβλία μας και οι αποφάσεις της Ια' Ιβ' ΚΖ, Στ και Δ Οικουμεν.. . Η πρόοδος είναι ανακάλυψη του καπιταλισμού και της πλουτοκρατίας για να καταπιέζονται οι μάζες και να αναπτύσσεται τροχοπέδη και σεχταρισμός που οδηγούν σε μπλοκάρισμα του κοινωνικού προτσές. Τα λεφτά θα τα πάρουμε και σκεφτόμαστε να πάρουμε καλύτερες μικροφωνικές γιατί οι ντουντούκες που έχουμε είναι μόνο για να πουλάς πατάτες και όχι για να στήνονται σε συναυλίες της Φαραντούρη και του Πασχαλίδη. Ντα.


ΛΑΟΣ: 622.748
Μια και ο πρόεδρος είναι πρώην αθλητής και σπορτιφ τύπος, τα λεφτά θα επενδυθούν για έρευνα στον αθλητισμό.
Ειδικότερα θα ερευνηθεί ο μηχανισμός παραγωγής της βέλτιστης κωλοτούμπας. Αυτή που τη βλέπεις μπροστά σου, αλλά είναι τόσο χαριτωμένη που την ξεχνάς μετά από 2 δευτερόλεπτα λες και έχεις μνήμη χρυσόψαρου. Αυτό γιατί οι κωλοτούμπες του Καρατζαφέρ είναι όσο χαριτωμένος είναι και ένας ρινόκερος με φούστα μπαλαρίνας που προσπαθεί να χορέψει λίμνη των κύκνων σε πάρτυ τσαγιού με πορσελάνινα πιατάκια.


ΣΥΡΙΖΑ: 556.005 (ευρώ πάλι)
Τι να ερευνήσεις εσύ παλικάρι μου; Εσύ είσαι ικανός να μας πείς οτι πήρες 556.005 ευρουλάκια για να αποδείξεις ότι είναι κακό τα κόμματα να παίρνουν λεφτά για έρευνα, μετά να μας καλέσεις σε διαδήλωση ενάντια της προκλητικής αυτής χρηματοδότησης, να βγάλεις αφίσες και να κάνεις ημερίδα σε πανεπιστήμια. Και μετά να μας πεις οτι τα λεφτά τα χάλασες για να μας ενημερώσεις και οτι αν δε μας το χες πει εσύ, θα ήμασταν ζώα.
Α ναι, θα καταγγείλεις και ως φασίστες αυτούς που σου είπαν ότι "και εσύ τα πήρες τα λεφτά όπως οι άλλοι, οπότε μη λες και πολλά".
[H σπέσιαλ κακία της ημέρας : Όχι ρε τα αδίκησα τα παιδιά. Με τα 556 αυτά χιλιάρικα, θα ερευνήσουν και υλοποιήσουν το χτίσιμο Αλληλέγγυου Ξενώνα Φιλοξενίας για Αστέγους Κλπ, για να μη χαραμίζονται σε ημίμετρα με καταλήψεις σχολών κλπ κλπ, και γιατί θέλουν να βοηθήσουν ουσιαστικά στη λύση του προβλήματος, όχι απλά να κραυγάζουν όπως οι άλλοι. Έτσι και αλλιώς, υπάρχουν στις συνιστώσες και εξαιρετικοί αλληλέγγυοι πολ.μηχ, αρχιτέκτονες, ηλεκτρολόγοι κλπ και με πρώτο βέβαια τον πρόεδρο. Με 556 χιλιάρικα δε, χτίζεις κάτι μικρό μεν, μόνιμο δε. Αλληλέγγυε. Και σου μένουν και 5 ευρώ για επαναστατική μπύρα στο "Καντίνα Σοσιάλ" . Τέλος σπέσιαλ κακίας της ημέρας ]


ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ: 257.333
Αυτοί πήραν τα λεφτά σε μετρητά, τα μισά τα ανακύκλωσαν και έφτιαξαν φωλιές σε δέντρα για τα γκέϊ χελιδονόψαρα του Παγασητικού και τα άλλα μισά... Εδώ μου τελείωσαν τα αστεία γιατί πραγματικά τα χω πάρει στην κράνα.


Α να χαθείτε. Λεχρίτες.
ΟΛΟΙ σας. 
Θέλετε να σας ψηφίσω ε; Και οι "του συστήματος" και οι "αντισυστημικοί επαναστάτες"
Ρε όξω.
Άχρηστοι.
estarian.blogspot

Η ηλιθιότητα είναι αήττητη

Παράδειγμα # 1007 


 «Ο κύριος Βορίδης όταν υπέγραψε τις προσλήψεις στα ΕΛΤΑ ήταν στην κυβέρνηση με το ΛΆΟΣ όχι με την Νέα Δημοκρατία» 


Δημήτρης Αβραμόπουλος,

mementumvivere.blogspot

Γιατί δεν πήγε στην παρέλαση ο Τζαμέλ Αμπντούν;

Πάει –πέρασε κι αυτή η 25η Μαρτίου και η επανάσταση δεν ήρθε. Ο αγανακτισμένος λαός δεν κρέμασε τους πολιτικούς (κι ας τους είχε μαζεμένους σε μια εξέδρα), οι μελανοχιτώνες με τα κοντομάνικα δεν παρέλασαν δίπλα στ΄αδέρφια τους τα καταδρόμια, οι πλαστικές σημαιούλες δεν κουνήθηκαν. Θα πεις, συμβαίνουν αυτά –είδε ο αγανακτισμένος τον Ματατζή και μαζεύτηκε, άλλωστε από αρχαιοτάτων χρόνων τα ΜΑΤ ήταν «ο ανθός της ελληνικής νεολαίας», δεν κάνει να τα βάζουμε μαζί τους, εργαζόμενα παιδιά –πηλοφόρι το γκλοπ, για το μεροκάματο...


Αυτό όμως που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η νεκρανάσταση της εθνικής επετείου σε βαθμό που ούτε ο Γιώργης ο καραμπουζουκλής (ο επιλεγόμενος και Γιός του Αητού) δεν θα το πίστευε. Η εμπειρία μου με τη νεκρανάσταση της επετείου ξεκίνησε Παρασκευή πρωί, όταν πήγα στη γιορτή του σχολείου της κόρης μου. Κάνανε εκεί μια επετειακή παράσταση σκέτο Ηρώδειο (απ΄αυτές δηλαδή που εύχεσαι να υπήρχε Ηρώδης και να κρύβανε οι γονείς τα παιδιά κι όχι να τα αφήνουν πάνω στη σκηνή να βασανίζονται). Πριν την παράσταση βγήκε η Διευθύντρια του σχολείου, μας μίλησε για το νόημα της εθνικής εορτής που συγκλόνισε την οικουμένη γιατί «ποτέ τόσο λίγοι δεν έκαναν τόσα πολλά». Βέβαια, εγώ θυμάμαι οτι οι «τόσο λίγοι» δεν έκαναν σχεδόν τίποτα περισσότερο τότε από το να πλακωθούν μεταξύ τους όσο ο Ιμπραήμ κι ο Κιουταχής τους μακέλευαν με την ησυχία τους κι αν δεν έρχονταν οι Μεγάλες Δυνάμεις (ναι, αυτοί οι μνημονιακοί κατακτητές) δεν θα τη γιορτάζαμε τώρα την ιστορική επέτειο! Ο κόσμος χειροκρότησε τη Διευθύντρια η οποία, σαν κανονική ντίβα της παραλιακής, πέρασε το μικρόφωνο σε κάτι πιτσιρίκια των μπροστινών θέσεων που είπαν οτι «νικήσαμε τους Τούρκους που μας είχαν σκλαβωμένους» -ένα μάλιστα πιτσιρίκι πρόσθεσε: «και μετά τους σκλαβώσαμε εμείς» για να πέσει σύννεφο το χειροκρότημα από τους μεγάλους! Δυστυχώς δεν βρέθηκε ούτε ένας να υπενθυμίσει οτι πριν κάνα χρόνο κερδίσαμε για μια ακόμα φορά τους Τούρκους στο Φάληρο, στο «Καραϊσκάκη» –με ενόχλησε λίγο αυτό το κενό στο μορφωτικό πρόγραμμα του σχολείου, το παραδέχομαι.
Τα παιδάκια στη σκηνή ήταν ντυμένα τσολιαδάκια, καραγκούνες –ήταν κι ένας ντυμένος μάγος της Ανατολής (Ρήγας Φεραίος, μου είπαν όταν ρώτησα) και κάποιον τον είχαν ντύσει Αρλεκίνο (Αλέξανδρος Υψηλάντης –μα ντιπ ανιστόρητος είσαι;) Και τραγουδάγανε το «10 παλικάρια στήσανε χορό» -οι γονείς σιγοντάρανε από κάτω με παλαμάκια, έτσι, για να σκάει από τη ζήλια του ο Νταλάρας!
Η κόρη μου πήγε με το ζόρι στη γιορτή, επειδή της είχαν δώσει ένα ρόλο αφηγήτριας –δεν ήθελε να ντυθεί καραγκούνα και όταν ακούει περί ΄21 βγάζει σπυράκια, φταίει το οτι διδάσκονται στην τάξη της για την επανάσταση. Διαβάζω καμιά φορά μαζί της, έχω δει το βιβλίο της –αυτό το παλιό που προϋπήρχε του επίμαχου της Ρεπούση και το επανέφεραν. Δεν ξέρω τι έγραφε το βιβλίο της Ρεπούση και της ομάδας της αλλά το βιβλίο που διδάσκονται τώρα τα παιδιά είναι ένα κορυφαίο αίσχος –μου είναι αδύνατο να προσδιορίσω τις σχέσεις της συγγραφικής ομάδας με αντικείμενα όπως η ιστορία ή η εκπαίδευση. Με απλά λόγια, πρόκειται για μια συρραφή λογυδρίων επιπέδου χουντικού κοινοτάρχη –τα γεγονότα παρατίθεται ξερά, πομπώδη και ασύνδετα. Κορυφαία φράση του βιβλίου: «οι κλέφτες ζούσαν στα βουνά και εξασκούνταν στο λιθάρι και στο πήδημα»!


Μετά την ανατριχιαστική αυτή γιορτή γυρίσαμε σπίτι όπου διάβασα τις πομπώδεις δηλώσεις των αντιστασιακών δημογερόντων –περί του ΄21 που ανήκει στον λαό, περί της αδάμαστης θέλησης που δαμάστηκε, περί των Ευρωπαίων κατακτητών...
Να τα πούμε με απλά λόγια;
Κατά πρώτον η ιστορική 25η Μαρτίου δεν υπήρχε –ο εορτασμός ήταν ένα εφεύρημα (ποιητική αδεία που λέμε) για να εορτάζεται η επανάσταση την ίδια μέρα με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου (σε πρώτο επίπεδο αυτό παρομοιάζει τα καλά νέα για την επικείμενη  γέννηση του Χριστού με τα καλά νέα για την επικείμενη  γέννηση του ελληνικού κράτους –κάποιος υπερφίαλος μεγαλοϊδεατισμός νομίζω!)
Κατά δεύτερον, οι ηρωικοί Έλληνες που αγωνίζονταν για την ελευθερία είχαν ήδη συνειδητοποιηθεί πολιτικά πριν καν απελευθερωθούν, φτιάχνοντας τα πρώτα κόμματα με τα γλαφυρά (και ανεξάρτητα) ονόματα: Γαλλικό, Ρωσικό και Αγγλικό.
Κατά τρίτον, οι παραπάνω ηρωικοί Έλληνες προτίμησαν να αλληλοσφαγούν από το να πολεμάνε τους Τούρκους και χρειάστηκε η επέμβαση των μητρικών εταιρειών των κομμάτων, της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας δηλαδή, προκειμένου να ηττηθούν οι Τουρκοαιγυπτιακές δυνάμεις.
Κατά τέταρτον, οι πρωτεργάτες του αγώνα ανήκαν στην κατηγορία «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ». Αρβανίτες, Μολδαβοί, Ρουμάνοι και άλλες εθνότητες –απόγονοι των οποίων πέφτουν, σήμερα, κατά κόρον θύματα ρατσιστικών επιθέσεων από τα ίδια εκείνα άτομα που θεοποιούν το ΄21!


Έχω λοιπόν την απορία (αφήνοντας στην άκρη τη ρατσιστική στραβομάρα): γιατί τόσος κόσμος ήθελε να γιορτάσει την επανάσταση του ΄21 διαμαρτυρόμενος για τις σημερινές «επεμβάσεις των ξένων» στη χώρα μας; Να μου έλεγες οτι θα βγαίνανε να διαμαρτυρηθούν επειδή μπλέκονται οι ξένοι στα δικά μας από αρχαιοτάτων –να το καταλάβω! Αλλά το να βρίζεις τη Μέρκελ στην πλατεία Κάνιγγος μού κάνει κάπως σχιζοφρενικό.


Έγραψα «σχιζοφρενικό» και θυμήθηκα τις επικείμενες εκλογές! Αυτές που όλοι περιμένουν μετά μανίας –διαμαρτύρονται μάλιστα που τις καθυστερεί η χούντα του Πασόκ! Το κουβεντιάζαμε και με τον φίλο μου τον Παναγιώτη τις προάλλες κι έλεγε οτι θα τις αναβάλουν πάλι –φοβόταν επεισόδια την 25η Μαρτίου και αυτό θα τους πρόσφερε επαρκή δικαιολογία αναβολής. Διαφωνούσα μαζί του –γιατί να τις αναβάλλουν τις εκλογές; Τι έχουν να φοβηθούν;
Η τωρινή κυβέρνηση (Πασόκ-ΝΔ-Λάος εσωτερικού) δεν στέκεται ούτε με τσιμεντενέσεις –εκεί που κάποτε το παίζανε όλοι αντιμνημονιακοί τώρα ψάχνουν ποια είναι «τα μνημονιακά άρθρα» σε κάθε νομοσχέδιο για να ψηφίσουν μόνο αυτά! Χρειάζονται λοιπόν «νωπή λαϊκή εντολή» (όπως λέμε ζώντα ζώα και νωπό κρέας) για να προχωρήσουν, άρα εκλογές. Και όλοι τις θέλουν, εδώ που τα λέμε.


Το Πασόκ γιατί έχει καινούργιο αρχηγό (να αναφέρω εδώ οτι οι περισσότεροι πολιτικοί μού είναι απεχθείς αλλά υπάρχουν τρεις που με τρομάζουν: ο Βενιζέλος, ο Βορίδης και η Μπακογιάννη) και θέλει να κάνει restart.
Η Ν.Δ. γιατί προηγείται στις δημοσκοπήσεις.
Το ΚΚΕ και ο Σύριζα επειδή φαίνονται να πιάνουν μεγάλα νούμερα (τους λες και ψηφοφόρους άμα θέλεις).
Ο Δημοκρατικός Αριστερός Κουβέλης επειδή έχει μαζέψει τους δημοκρατικούς αριστερούς Πασόκους.
Ο Καμμένος επειδή έχει εξασφαλίσει τη βοήθεια της Παναγίας (αλλά δεν ξέρει για πόσο ακόμα).
Το Λάος επειδή αν αργήσουν κι άλλο οι εκλογές θα κατέβει μονοπρόσωπο (ο Καρατζαφέρης μόνος του δηλαδή).
Το Καζακιστάν επειδή ακόμα περνάει η μπογιά του και έχει την ευχή της Παναγίας για τυχόν συνεργασία με τον Καμμένο.
Οι Οικολόγοι γιατί οι εκλογές κάνουν καλό στο περιβάλλον.
Οι φασίστες επειδή μυρίστηκαν πρόσφορους μαλάκες που κυκλοφορούν αδέσποτοι.
Η Ντόρα γιατί είναι γυναίκα του κεφιού.
Η Λούκα γιατί αδημονεί να συνεργαστεί.
Κι αν ξεχνάω κάποιον, αυτός ο κάποιος δεν ξεχνάει σίγουρα τις εκλογές!


Εκλογές λοιπόν. Με προεκλογικά κολπάκια τύπου «στρατόπεδα συγκέντρωσης» από τον Χρυσοχοϊδη –τι διάολο! Να μη μονοπωλούν οι άλλοι τον ναζισμό! Με απελευθέρωση των ιδιοκτητών ταξί από τον Βορίδη και ερμητικό κλείσιμο των αδειών ταξί βεβαίως! Με μπλοκάρισμα της κατάργησης των άχρηστων οργανισμών του Δημοσίου από τη ΝΔ! Με καταγγελία (πάλι από τη ΝΔ) προεκλογικών προσλήψεων συμβασιούχων τις οποίες κάνει ο Βορίδης! Με υποσχέσεις για περιορισμό της φορολόγησης, για έξοδο από το μνημόνιο, για απέλαση των μεταναστών... Υποσχέσεις.
Και ο μαλάκας από κάτω χάσκει περιμένοντας να δει κρεμάλες στο Σύνταγμα, ελικόπτερα να φυγαδεύουν τον Παπανδρέου και συγκυβέρνηση Καμμένου—Καζάκη-Παπαρήγα! Κάπως έτσι θα πάει να ψηφίσει ή μπορεί και να μην πάει. Μπορεί να είναι καλή η μέρα, ηλιόλουστη –και να προτιμήσει κάνα ταβερνείο στα εξοχάς, έλα μωρέ τώρα, τίποτα δεν πρόκειται ν΄αλλάξει, εγώ μόνος μου τι μπορώ να κάνω;
Κι από την επομένη, όταν η κυβέρνηση θα είναι ΝΔ-Πασόκ με ολίγη από Κουβέλη ή Λούκα, ή Καμμένο (στην καλύτερη χειρότερη περίπτωση) θα ξαναβγεί ο μαλάκας να φωνάξει αλλά δεν θα έχει πού να τα πει. Κι έτσι θα εξακολουθήσει να κοιτάει την πάρτη του, να κλέβει γιατί όλοι κλέβουν, να γαμάει τον διπλανό του για να μην τον γαμήσει αυτός, να ζει ελληνοπρεπώς με δυο λόγια.


Φυσικά –για όλα αυτά, κάποιος άλλος θα φταίει. Οι ξένοι, οι πολιτικοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι λεωφοριατζήδες, ο Βαρδινογιάννης, ο Βγενόπουλος, ο Νοτιάς, ο Ζαγοράκης, ο Κωστόπουλος, ο Νταλάρας, ο Λέτο, ο Σπανούλης ή ακόμα κι ο Αμπντούν που είναι συνηθισμένος να φορτώνεται τα κρίματα του κόσμου ως φτωχός Αλγερινός.


Κι η επανάσταση ακόμα δε λέει να κατηφορίσει κατά τα μέρη μας η καργιόλα!
themotorcycleboy.blogspot

ΠΩΣ ΝΑ ΠΙΑΣΕΤΕ ΔΟΥΛΕΙΑ

Νάρκες και Ειδικές Δυνάμεις σε όλον τον Έβρο ζητά η Χρυσή Αυγή

Με το σύνθημα «Κανένα κέντρο υποδοχής - Καμία ανοχή στην παρανομία» απαντούν οι ακροδεξιοί της Χρυσής Αυγής στα σχέδια του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για κατασκευή χώρων υποδοχής των παράνομων μεταναστών, απαιτώντας μαζικές απελάσεις και «παρεμπόδιση» της εισόδου στη χώρα με διασπορά ναρκών και Ειδικών Δυνάμεων σε όλη την περιοχή του Έβρου.


Ειδικότερα, το κόμμα της Χρυσής Αυγής που βλέπει τα ποσοστά του να αυξάνονται σπεκουλάροντας πάνω στο σοβαρό πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης στη χώρα μας, χαρακτηρίζει «προεκλογικά παραμύθια» τα νέα μέτρα που προτείνει ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, και προεξοφλεί ότι θα έχουν την ίδια τύχη με τον «φράχτη του Έβρου που υποσχόταν ο Παπουτσής».


«Κανένα «κέντρο υποδοχής» δεν πρόκειται να περιορίσει ούτε στο ελάχιστο το πρόβλημα των λαθρομεταναστών» τονίζεται στην ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής που σημειώνει ότι τα «τα σύνορά μας στον Έβρο είναι σουρωτήρι και καθημερινά εισβάλουν στην Ελλάδα ανενόχλητοι περισσότεροι από 300 λαθρομετανάστες».


Ποια λύση προτείνει η ηγεσία της Χρυσής Αυγής; Τις «άμεσες και ριζικές ενέργειες» που προτιμά διαχρονικά ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος, δηλαδή:
Λήψη άμεσων κατασταλτικών μέτρων για τη διαφύλαξη των χερσαίων συνόρων μας στον Έβρο και μεταφορά Ειδικών Μονάδων του Ελληνικού Στρατού στην περιοχή
Καταγγελία της συνθήκης της Οττάβα και εκ νέου διασπορά των ελληνικών ναρκοπεδίων κατά προσωπικού
Ειδικός σχεδιασμός αστυνομικών επιχειρήσεων για τη σύλληψη και την επαναπροώθηση όσων ξένων έχουν εισέλθει παράνομα στη χώρα
Ιδιώνυμο όποιο έγκλημα τελεί παράνομος αλλοδαπός. Οι ποινές δεν θα εκτίονται σε φυλακές, αλλά σε ειδικούς χώρους κράτησης, όπου παράλληλα θα παράγεται έργο υπέρ του δημοσίου
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ανακοίνωσή του το ακροδεξιό κόμμα σημειώνει ότι στόχος των νέων μέτρων που εξήγγειλε η κυβέρνηση «δεν είναι να σταματήσουν τη λαθρομετανάστευση, αλλά την Χρυσή Αυγή». Σύμφωνα με το σκεπτικό τους τα κέντρα υποδοχής δεν θα κατασκευαστούν για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της παράνομης μετανάσταυσης αλλά ως στάχτη στα μάτια για να «περιοριστεί η ραγδαία άνοδος του Εθνικιστικού Κινήματος».


Αξίζει να σημειωθεί ότι η ανακοίνωση κλείνει με «ραντεβού στις κάλπες» και την έμμεση απειλή ότι «από εκεί και πέρα θα μιλάμε με άλλους όρους με όλους όσους ευθύνονται για την παρακμή της Πατρίδας μας...»
πηγη