Μη μου το δίκιο του εργάτη τάρατε

Η ανάπτυξη είναι μια όμορφη νεράιδα με μακριές ξανθές μπούκλες και μαγικό ραβδάκι.
 Θα μας ακουμπήσει και θα μας γεμίσει ευρά και θέσεις εργασίας.
Στο Δημόσιο φυσικά.
Ούτε επενδύσεις χρειαζόμαστε, ούτε ιδιωτικοποιήσεις, ούτε παραχωρήσεις, ούτε συρρίκνωση του δημοσίου, ούτε άλλα τέτοια βλαπτικά για τον τόπο και το έθνος.
 Διότι, τι είναι οι επενδυτές;
Ανάλγητοι εργοδότες είναι, που περιμένουν να δουλεύουμε γι’ αυτούς, για ένα κομμάτι ψωμί.
Εμείς θέλουμε το αφεντικό να μας παραχωρεί τη γραφειάρα του, τον υπολογιστή του με φουλ γραφικά, να κατεβάζουμε και κανένα βιντεάκι, γιατί ποιος μένει μόνο στην πασιέντζα.
Και φυσικά, να μη μας ενοχλεί την ώρα του καφέ, ούτε του κολατσιού, ούτε του κουτσομπολιού.
«Ε, κάνε κι εσύ τίποτα ρε αφεντικό, δεν προλαβαίνουμε λέμε!».
 Γι αυτό μαζευόμαστε απ’ έξω, του τραβάμε μια απεργία και μια διαμαρτυρία, να μάθει αυτός.
Ο ανάλγητος. Που θέλει λέει να μειώσει το μισθό.
Να φύγετε κύριε, να πάτε αλλού. Είμαστε Έλληνες εμείς. Δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας.
 Άλλο που όταν το εργοστάσιο φεύγει για τις γείτονες χώρες και πέφτουμε στην ανεργία, πιάνουμε τη φραπεδιά και την τσιγαριά τη σέρτικη και τα βάζουμε με

Στα πόσα Μουσεία Ακρόπολης καιγόμαστε;

Διαβάζοντας κανείς τη λίστα των φορέων του δημοσίου που καταργούνται μπορεί να κάνει διάφορες ενδιαφέρουσες σκέψεις.

Ας πούμε, ποιο ακριβώς αντικείμενο απασχολεί τη «Διεθνή Ακαδημία Ελευθερίας» και γιατί θα πρέπει να πληρώνουμε υπαλλήλους, γραφεία και διοικητικά συμβούλια γι’ αυτήν; Δεν αρκεί, για παράδειγμα, η Διεθνής Αμνηστία που και πιο γνωστή είναι και κάπως μεγαλύτερο κύρος έχει διεθνώς;

Τι μπορεί να σημαίνει «Γραφείο Ευρέσεως Ναυτικής Συνεργασίας»; Τα του Πολεμικού Ναυτικού τα φτιάχνει το αρμόδιο υπουργείο, τα του Εμπορικού το άλλο αρμόδιο υπουργείο. Εδώ τι να υπάρχει;

Γιατί να έχει σχέση με το κράτος το «Εθνικό Ίδρυμα Μελετών Θ. Κολοκοτρώνης, ο Γέρος του Μοριά». Απ’ ό,τι ξέρω, το κράτος έχει φορείς που υπερκαλύπτουν τη μελέτη θεμάτων ιστορίας. Εντάξει, δεν λέγονται «Ο Γέρος του Μοριά», λέγονται πανεπιστήμια και κέντρα ερευνών. Είναι ανάγκη κάθε αγωνιστής του ’21 να έχει «δικό του» ίδρυμα μελετών; Μήπως είναι ελαφρώς υπερβολικό, όσο μεγάλο φόρο τιμής κι αν αποτί(ν)ουμε στο ’21;

Τι ανάγκη έχουμε το «Ταμείο Χρηματοδοτήσεων Δικαστικών Κτιρίων», σε μια εποχή που συγχωνεύονται (και) τα δικαστήρια; Θα χρηματοδοτείται χτίσιμο δικαστηρίων δίχως δικαστές; Και τι ανάγκη έχουμε «Ινστιτούτα Δικαίου» ως δημόσιους φορείς; (Ιδιωτικά, φυσικά, έχουν κάθε δικαίωμα να υπάρχουν.)

Αλλά το κορυφαίο, νομίζω, είναι ο «Οργανισμός Ανέγερσης Νέου Μουσείου Ακρόπολης». Απ’ όσο ξέρω, «Νέο» αποκαλούμε το γνωστό μουσείο που εγκαινιάστηκε τον Ιούνιο του 2009. Πρόκειται να ιδρυθεί άλλο, ακόμα πιο νέο; Υπάρχουν ακόμα αδιόριστοι Μεσσήνιοι; Αν ναι, στα πόσα Μουσεία Ακρόπολης καιγόμαστε; Μέχρι να διοριστούν όλοι οι Μεσσήνιοι; Απίθανο μου φαίνεται. Πάμε, λοιπόν, στο όχι. Οπότε κατ’ ανάγκην υποθέτω ότι μιλάμε για το υπάρχον μουσείο. Με τη μικρή διαφορά ότι έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που ξεκίνησε. Οπότε γυρίζουμε εκεί που ξεκινήσαμε. «Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε», που λέγανε και παλιά στα σινεμά.

Νάτην, λοιπόν, ξανά η γνωστή μελαγχολική σκέψη: ήταν ανάγκη να έρθει η τρόικα για να καταργηθεί αυτός ο φορέας; Όλοι αυτοί αυτοί οι φορείς, γεμάτοι κατά το πλείστον από κομματικούς στρατιώτες – αργόμισθους που τους πληρώνουμε εμείς, με διοικητικά συμβούλια που τα πληρώνουμε εμείς, σε νοικιασμένα κτίρια που τα πληρωνουμε εμείς;

Και γενικότερα: ήταν ανάγκη να έρθει η τρόικα για να βρεθούν τόσες χιλιάδες συνταξιούχοι-μαϊμούδες/ανάπηροι-μαϊμούδες; Για να ανοίξουν (αργά και βασανιστικά) τόσα επαγγέλματα; Για να κοπάσουν κάπως οι αθρόοι διορισμοί; 
Ήταν ανάγκη να έρθει η τρόικα για όλα αυτά;

Δυστυχώς, φαίνεται ότι ήταν. Ακόμα και αν δεν το παραδεχόμαστε στους ξένους, μεταξύ μας όλοι το ξέρουμε, ο καθένας από μας.
Δ.Φυσσας / athensvoice

Τι το θες το κουταλάκι;

Στο τελευταίο Υπουργικό Συμβούλιο ο πρωθυπουργός ζήτησε " να μην την πάθουμε σαν αυτούς που πέρασαν τον ωκεανό και πνιγηκαν σε μια κουταλιά νερό". Φοβάμαι οτι με αυτά που γίνονται και παίρνω το πρόσφατο παράδειγμα του ΟΑΕΔ στο τέλος θα μας δώσουν το φαρμάκι με την κουτάλα . Προσωπικά δεν γνωρίζω ούτε τον κ. Κικίλια ούτε τον κ.Αμπατζόγλου. Μπορει να είναι εξαίρετοι στην δουλειά τους και αυτό ισχυρίζονται οι κομματικοί υποστηρικτές τους. Με είχε ενοχλήσει το πλεύρισμα του πρώτου σε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ με προφανή σκοπιμότητα να παραμείνει στην θέση του. Και ο δεύτερος ήταν διοικητης του ΙΚΑ όταν επανιδρύανε το κράτος και την εποχή των αντιμνημονικών Ζαπείων της ΝΔ υπερασπιζε τα συντεχνιακά συμφέροντα των φαρμακοποιών.

Εντάξει, δεν ήταν Λουράντος, το εκανε χαμηλότονα. Αλλά προφανώς δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Καλώς η κακώς η κυβέρνηση αποφασίζει την επανεκκίνηση του ΟΑΕΔ. Το πόστο είναι κρίσιμο, δακτυλοδεικτούμενο και ελεγχόμενο για πιθανά ρουσφέτια, τώρα μάλιστα που ανοίγουν οι πεντάμηνες συμβάσεις στους Δήμους. Υπήρχε μεγαλύτερη ευκαιρία για την κυβέρνηση ώστε να αποδείξει οτι έμαθε απο τα παθήματα και οτι διακρίνεται απο κομματική αχρωματοψία;

Ηταν τόσο δύσκολο να βρει ενα νέο άνθρωπο με γνώσεις και χωρίς κομματική εξάρτηση; Και όμως επέλεξαν ένα πατενταρισμένο Νεοδημοκράτη στην θέση ενός πατενταρισμένου Πασοκτζή. Συνεχιζεται η ανακύκλωση κομματικών στελεχων και πολιτευτών. Ειναι προφανές οτι η ΝΔ εξακολουθεί να θεωρεί το κράτος φέουδο της και τα περί του αντιθέτου ειναι λόγια διαψευδόμενα απο την πράξη. Αλλά και η αισχυντηλή αντίδραση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ ήταν σε λάθος κατεύθυνση. Το ζήτημα δεν έπρεπε να ειναι η υπεράσπιση του Κικίλια αλλα η υπεράσπιση σωστών και αδιαβλητων διαδικασιών. Αποδεικνύεται με τον πιο εμφαντικό τρόπο οτι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο οικονομικό- δημοσιονομικό, είναι πρωτίστως πολιτικό. Και οτι ο ωκεανός είναι ακόμα μπροστά μας.
Νίκος Μπίστης/protagon

Τι ορίζει τον νέο Προοδευτισμό σήμερα;

του Χαράλαμπου Κακολύρη [via]
"Η λιτότητα η ίδια είναι η κρίση", έλεγε αρχηγός πολιτικού κόμματος σε πρόσφατη συνέντευξή του. Άποψη διαδεδομένη σε σημαντική μερίδα ψηφοφόρων στη χώρα, όλο και μεγαλύτερη. 
Ξεχάσαμε γρήγορα πως το 2008 που ξοδεύαμε 10 δις περισσότερα απ τα έσοδα μας -στον αντίποδα προφανώς της λιτότητας- ο ρυθμός ανάπτυξης ήταν αρνητικός, ενώ τον επόμενο χρόνο που το πρωτογενές έλλειμμα (χωρίς τους τόκους) εκτινάχθηκε στα 24 δίς ευρώ (!) η ύφεση αυξήθηκε πάνω από 3%. Άρα, μάλλον δεν είναι τόσο απλό. 
Ξεχάσαμε ακόμα ότι το χρέος αυξανόταν από διαδοχικά μεγάλα ελλείμματα ώσπου να γίνει μη διαχειρίσιμο το 2010, επειδή καταναλώναμε αρκετά πάνω απ τον μέσο όρο την στιγμή που είχαμε μικρότερο του μέσου εισοδήματος κι η παραγωγικότητα της εργασίας μας ήταν πολύ χαμηλότερη της μέσης τιμής στην Ε.Ε. 
Ας είμαστε ειλικρινείς: Aπό τη στιγμή που τα επιτόκια δανεισμού έγιναν απαγορευτικά, δεν είχαμε άλλη επιλογή απ το να ισοσκελίσουμε τον προϋπολογισμό μας. Κάποιο χρόνο όμως είχαμε, να συζητήσουμε ποια λιτότητα θα ήταν δικαιότερη, ποιο παραγωγικό μοντέλο ήταν προτιμότερο και τι κοινωνικό κράτος χρειαζόμασταν, δεδομένου πως η Ε.Ε., η Ε.Κ.Τ. και το Δ.Ν.Τ. προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν νέα δημοσιονομικά ελλείμματα για λίγα χρόνια. Δεν το κάναμε, κι έτσι -χωρίς σχέδιο- ελάχιστες μεταρρυθμίσεις στην Οικονομία και στο κράτος έγιναν, με αποτέλεσμα αφενός η απαραίτητη προσαρμογή να ναι μεγαλύτερη, άδικη και με τραγικές πολλές φορές επιπτώσεις για τους πιο αδύνατους και αφετέρου τα βήματα προς μια αναγκαία αλλαγή υποδείγματος αμελητέα. Ποίο θα μπορούσε όμως να αποτελέσει ένα προοδευτικό μοντέλο μεταρρυθμίσεων σήμερα;
Στην αρχή της δεκαετίας του ‘80

Τρια χρόνια μετά, οι μαφίες συνεχίζουν να αλωνίζουν

Πέρασαν κιόλας τρια χρόνια από τη μέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου ανήγγειλε από το Καστελόριζο την ένταξή μας στον μηχανισμό στήριξης. Την αναγγελία της είδησης την δεχθήκαμε αν όχι με εχθρικότητα, τουλάχιστον με έντονο σκεπτικισμό. Τρια χρόνια μετά υπάρχουν άπειρες διαψευσμένες προβλέψεις, πράγματα που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα και εντυπωσιακές αλλαγές στην κοινωνία.

Το κλίμα που επικρατούσε τότε διεθνώς ήταν οτι η Ελλάδα "έπεσε έξω", είχε ξεγελάσει με τα ψευδή στοιχεία που έδινε για το έλλειμμα και οι αγορές έκλειναν. Όσο κι αν προσπαθούσαν κάποιοι να τονίσουν οτι το πρόβλημα δεν είναι τοπικό, αλλά ευρωπαϊκό, φαινόταν σαν να προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Η ίδια η Ευρώπη δεν ήταν έτοιμη να δεχθεί μία τέτοια άποψη. Το βάθος του προβλήματος άρχισε να διαφαίνεται σιγά σιγά, όταν την Ελλάδα ακολούθησε σειρά άλλων χωρών. Πλέον όλοι αποδέχονται οτι οι ρίζες του προβλήματος είναι βαθιές, μιλάμε για τεράστιο χάσμα Ευρωπαϊκού Νότου και Ευρωπαϊκού Βορρά. Προς το παρόν έχουμε μείνει σε αυτή τη διαπίστωση και αναμένουμε να ληφθεί κάποιου είδους απόφαση από όλες τις χώρες για το τι μέλλει γενέσθαι...

Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί σχετικά άνετα μετά από αυτά τα τρια χρόνια οτι "τα Μνημόνια δεν βγαίνουν και αποτελούν εμμονή στο λάθος". Τι είναι αυτό που

Δημόσιος ο τζόγος; Όχι ευχαριστώ!

Να τσακωθούμε για το αν πρέπει να είναι υπό τον έλεγχο του δημοσίου η ΕΥΔΑΠ ή η ΔΕΗ. Μάλιστα! Η αντιπαράθεση αυτή έχει ένα νόημα. Να αρχίσουμε τώρα να τσακωνόμαστε για το αν θα είναι κρατικός ή ιδιωτικός ο ΟΠΑΠ; Είναι από τα άγραφα. Αν το όραμα του σοσιαλισμού είναι να ανοίγει το κράτος κάθε πρωί τα μαγαζιά με τα φρουτάκια, τότε ας κρατικοποιήσουν και τους οίκους ανοχής για να ολοκληρωθεί η εικόνα. 

Γιατί θα πρέπει ο ΟΠΑΠ να είναι κρατικός; Γιατί θα πρέπει το δημόσιο να είναι ο στοιχηματζής της γειτονιάς μας; Ας πούμε, επιτέλους, την αλήθεια! Ο ΟΠΑΠ είναι χρήσιμος στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία για τις «δουλειές» της. Ο ΟΠΑΠ υπήρξε ένα εργαλείο διαφθοράς στα χέρια ανθρώπων διψασμένων για εξουσία. Αν δεν υπήρχε η τρόικα, ο ΟΠΑΠ θα ήταν κρατικός για πάντα! 

Δημόσιος ο τζόγος; Όχι ευχαριστώ! Προτιμώ ένα δημόσιο που να επιβάλλει μεγάλη φορολογία στον τζόγο και να επιβάλλει κανόνες λειτουργίας σύμφωνους με το κοινωνικό συμφέρον. Θέλω ένα κράτος που να είναι ο ρυθμιστής του συστήματος και όχι ο άρχοντας του τζόγου. 

Η πρόσφατη ρύθμιση για την φορολόγηση των κερδών της εταιρείας από τα παιγνίδια με συντελεστή 30% ήταν η λύση που θα έπρεπε να είχε δοθεί εδώ και χρόνια. Το δημόσιο παίρνει με τον τρόπο αυτόν τα χρήματα που εισέπραττε στο παρελθόν ως μέρισμα. Με μια διαφορά: Τώρα τα παίρνει βρέξει – χιονίσει. Ας μας πει κάποιος γιατί αυτή δεν είναι η καλύτερη λύση και θα πρέπει να επιμείνουμε στο να παραμείνει κρατικός ο ΟΠΑΠ.

Όσο για την Ιντραλότ; Θα πούμε αυτό που πολλές φορές έχουμε πει και στο παρελθόν. Πρόκειται για μία ελληνική εταιρεία που απασχολεί χιλιάδες Έλληνες εργαζομένους. Το καλύτερο, λοιπόν, για όλους θα ήταν να βρεθεί μία σοφή λύση. Κι αυτή δεν είναι άλλη από το να εξακολουθήσει η εταιρεία να προσφέρει τις υπηρεσίες της με τιμές που ισχύουν σε αυτές τις περιπτώσεις σε όλες τις αγορές του κόσμου. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν θα πρέπει και η Ιντραλότ να «ιδρώσει», να προσπαθήσει να αποδείξει ότι την αξίζει αυτή την δουλειά. 

Όσοι, τέλος, νομίζουν ότι η εταιρεία έχει «ξεπουληθεί», ας βάλουν τα χρήματά τους σε αυτή την απίστευτα χαμηλή  τιμή (κατά τα λεγόμενά τους) που έχει διαμορφωθεί χρηματιστηριακά. Αρκεί να παραμείνει η προσφορά του fund, αυτή η μοναδική προσφορά που κατατέθηκε, για να μην αναγκαστούν να αναθεωρήσουν για το τι είναι φθηνό και τι ακριβό. 

Θανάσης Μαυρίδης /capital.gr

Στην Ελληνική Λέσχη της Απάτης όλα μεταμφιέζονται στο αντίθετό τους

Φώτης Γεωργελές /athensvoice.gr

Πριν λίγες μέρες, ένα ασφαλιστικό ταμείο, αφού κατήγγειλε, φλογερά ως είθισται, τα «εγκληματικά μνημόνια, τους σφαγείς τροϊκανούς και τους άθλιους κυβερνώντες υπηρέτες τους», ανακοίνωσε ότι παρότι έχει καταργηθεί, θα δώσει δώρο Πάσχα στους δικούς του συνταξιούχους. Δεν ακούγεται πολύ προοδευτικό;

Από πού δίνει δώρα Πάσχα το φιλολαϊκό ταμείο; Έχει λεφτά; Αφού όλο το ασφαλιστικό σύστημα είναι χρεοκοπημένο, θα είχε καταρρεύσει εντελώς χωρίς τις δόσεις της ανάλγητης τρόικας και το μπαράζ φόρων που προστίθενται ο ένας μετά τον άλλον όλα αυτά τα χρόνια. Ποιος θα τα πληρώσει; Οι Ευρωπαίοι και οι Έλληνες φορολογούμενοι. Στην πραγματικότητα, αν αφαιρέσεις την επαναστατική ρητορεία, βρίσκεις πάλι μια αντίθεση insiders και outsiders. Η γενιά βαμπίρ, η γενιά των baby boomers που βγαίνει στη σύνταξη, εννοεί να μη χάσει τίποτα ή το λιγότερο δυνατόν, αδιαφορώντας για τους επόμενους, αυτούς που εργάζονται τώρα, που θα βγουν στη σύνταξη στο μέλλον και θα βρουν χρεοκοπημένα ταμεία. Η περιουσία του ταμείου αναδιανέμεται εις βάρος των νεότερων. Δεν γίνεται, όμως, πολύ «επαναστατικά»;

Ένα κυβερνητικό κόμμα καταγγέλλει όσα μέσα ενημέρωσης δεν συμφωνούν με τα προγράμματα αντιμετώπισης της ανεργίας μέσω βραχυχρόνιων διορισμών στο Δημόσιο. Ντροπή τους, λέει, με τέτοια ανεργία που μαστίζει την κοινωνία, αυτοί να είναι αντίθετοι και να υπονοούν πελατειακές προσλήψεις. Τα Μέσα Ενημέρωσης μπορεί πράγματι να παίζουν παιχνίδια και οι ενδοκυβερνητικές κόντρες να έχουν ως μόνο στόχο τον κομματικό έλεγχο των κεφαλαίων του ΟΑΕΔ, η αντιμετώπιση όμως της ανεργίας γίνεται όπως πρέπει να γίνεται; Χρειαζόμαστε κι άλλους ανθρώπους στο Δημόσιο; Τότε γιατί λένε ότι μέχρι το

Η απόφαση-σταθμός του ΣτΕ για τα μεταλλεία Κασσάνδρας

Του Δημήτρη Δελεβέγκου /capital.gr

Με μία απόφαση-την οποία νομικοί κύκλοι χαρακτηρίζουν ιστορική- το Συμβούλιο της Επικρατείας απορρίπτει το σύνολο των αιτιάσεων για πρόκληση ανεπανόρθωτης βλάβης στους φυσικούς πόρους της Βορειοανατολικής Χαλκιδικής από την δραστηριότητα εξόρυξης και κατεργασίας χρυσού της Eldorado Gold. 

Μάλιστα, το Ε’ τμήμα του Ανωτάτου Διοικητικού Δικαστηρίου αποφαίνεται και για το τίμημα ύψους 11 εκατ. ευρώ, βάσει του οποίου έγινε η μεταβίβαση των μεταλλείων. Την «καθαρογραμμένη» απόφαση του ΣτΕ, την οποία υπογράφει ο σύμβουλος Επικρατείας Ν. Ρόζος και η αντιπρόεδρος του ΣτΕ Αγ. Θεοφιλοπούλου.
Οι προσφεύγοντες στο ΣτΕ ζητούσαν να ακυρωθεί η κοινή απόφαση των υπουργείων Περιβάλλοντος,Ανάπτυξης, Υγείας, Αγροτικής Ανάπτυξης και Πολιτισμού στην οποία στηρίχθηκε η αδειοδότηση του έργου χρυσού στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής. 

«Πολλαπλά τα οφέλη» 
Στην ογδόντα σελίδων απόφασή του, το ΣτΕ επισημαίνει ότι η δραστηριότητα που θα αναπτυχθεί είναι ιδιαίτερα συμφέρουσα για την εθνική οικονομία και «αντιμετωπίζει κατά τρόπο ολοκληρωμένο την ορθολογική διαχείριση και προστασία των περιβαλλοντικών μέσων». 
Μεγάλη σημασία έχουν επίσης, όσα αναφέρουν οι ανώτατοι δικαστές που «παραδοσιακά» εξαντλούν την αυστηρότητά τους σε ζητήματα περιβαλλοντικής προστασίας: 
«[…] (σ.σ.: το έργο) επιτυγχάνει σταδιακά αφενός μεν την περιβαλλοντική

Οι δικοί σου νεκροί και οι δικοί μου

ellinaki.blogspot
Η φωτογραφία που έχει κατακλύσει τα social media τις τελευταίες δύο ημέρες είναι όντως σοκαριστική. Ένα μωρό που προσπαθεί να θηλάσει τη νεκρή μητέρα του. Οι πληροφορίες για την ιστορία πίσω από τη συγκεκριμένη φωτογραφία είναι λίγο συγκεχυμένες. Κάποια sites γράφουν για Βιρμανία, άλλα για περιστατικό στη Σρι Λάνκα. Δεν έχει σημασία. Το θέμα της φωτογραφίας είναι το ένα και το αυτό. Το ίδιο και το κείμενο που συνοδεύει την εν λόγω φωτογραφία:

«3 Αμερικανοί σκοτώθηκαν χθες και όλος ο κόσμος ήξερε γι 'αυτούς.
Χιλιάδες βασανίζονται και δολοφονούνται κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο στη Βιρμανία, την Παλαιστίνη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και τη Συρία ...
Αλλά ποιος νοιάζεται!»
Μάλιστα, αν και το κείμενο έχει την χαρακτηριστική νεοελληνική κομπλεξική χροιά, και ομολογώ πως προέτρεξα να το εκλάβω ανάλογα, φαίνεται τελικά πως είναι αντιγραφή από άλλο που έχει γραφτεί στα αγγλικά και έχει κατακλύσει και τα social media άλλων χωρών.

Θα ήθελα λοιπόν να σηκωθώ λίγο όρθιος και να επικαλεστώ το δικαίωμά μου να νοιάζομαι τόσο για τους χιλιάδες θανάτους και βασανισμούς όσο και για τους 3 νεκρούς της Βοστώνης. Και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο. Την ίδια ένταση και την ίδια οργή. Με το ίδιο συναίσθημα για τους άδικους θανάτους που προήλθαν από τα ίδια αρρωστημένα μυαλά, αλλά που βρίσκονται μέσα στα κεφάλια διαφορετικών ανθρώπων.
Διότι το ανθρώπινο μυαλό είναι ένα. Και οι κτηνωδίες που έχουν τελεστεί ιστορικά και συνεχίζουν και θα συνεχίζουν να τελούνται, από το ίδιο μυαλό προέρχονται. Ανεξαρτήτως φυλής, έθνους, θρησκείας, πολιτικού ή οικονομικού συστήματος. Έχουμε πλέον τις ιστορικές γνώσεις, αλλά και τις ψυχαναλυτικές ικανότητες ως είδος για να κατανοήσουμε πως οι φρίκες που μπορεί να εκτελέσει ο ανθρώπινος εγκέφαλος ποτέ δεν έκαναν διακρίσεις σε τέτοιες επίπλαστες κατηγορίες.

Γι’ αυτό και για κάθε αντι-αμερικάνικό σου κόμπλεξ, μπορώ να σου τρίψω στη μούρη ένα αντι-μουσουλμανικό, ή ένα αντι-κομμουνιστικό, ή ένα αντι-ναζιστικό, ή ένα αντι-σοσιαλιστικό, ή ένα αντί-τρομοκρατικό, και πάει λέγοντας, κόμπλεξ δικό μου. Αλλά επειδή η ανουσιότητα και η ρητορική ανακύκλωση σε μία τέτοια διαμάχη είναι τόσο ξεκάθαρη, προφανώς και ποτέ δε θα μπορούσα να βγάλω ένα τέτοιο κόμπλεξ που διαχωρίζει τους ανθρώπους σε φτωχούς, πλούσιους, χριστιανούς, μουσουλμάνους, άθεους, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, Αμερικάνους, Πακιστανούς, Αφγανούς, Παλαιστίνιους, ομοφυλόφιλους, ετερόφυλους, καπιταλιστές, σοσιαλιστές, κουστουμάτους, λέτσους και ένα κάρο άλλους διαχωρισμούς που έχει επινοήσει το ίδιο μυαλό που σου έλεγα πιο πάνω.

Ίσως, πάλι οι περισσότεροι άνθρωποι να μπορούν και, ενδόμυχα να θέλουν αυτούς τους διαχωρισμούς. Είτε για να ενισχύουν τις ιδεολογίες τους, είτε για να βγάζουν το κόμπλεξ που πάλι έλεγα πιο πάνω. Ο Diderot είχε πει: «Υπάρχει μόνο ένα βήμα από τον φανατισμό στην βαρβαρότητα». Και επειδή τελικά όλες οι νοητικές μας διεργασίες που μας οδηγούν σε συμπεράσματα και ανάλογες πράξεις φιλανθρωπίας ή απανθρωπιάς, βήματα είναι, προσέχετε λίγο αυτά τα βήματα που προηγούνται του φανατισμού. Διότι, εσκεμμένα ή μη, ενδεχομένως να τα «περπατάτε» μέσα σας.

Η επίθεση στη Μανωλάδα και ένα κουφάρι γεμάτο σκουλήκια

Τα όπλα σηκώνονται και ξεσκεπάζουν όσα κρύβονται στο μυαλό 

Η άγρια επίθεση εις βάρος αλλοδαπών εργατών στην Μανωλάδα δείχνει πως αντιμετωπίζει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου αυτούς τους ανθρώπους: Ως όντα κατώτερα. Υπάνθρωπους. 
Η βεβαιότητα ότι είσαι ανώτερος από τον εργάτη-αλλοδαπό δεν είναι δημιούργημα των τωρινών κοινωνικών συνθηκών και οικονομικών δυσκολιών. Αυτό που κάνουν οι δυσκολίες είναι να πετάνε την μάσκα. Δεν δημιουργούν τέτοιες αντιλήψεις απλά ξεσκεπάζουν τις ήδη προϋπάρχουσες. Το φαγωμένο από τα σκουλήκια κουφάρι το κουβαλάς μέσα σου. Το μόνο που συμβαίνει τώρα είναι ότι βλέπουν οι πάντες αυτό που κουβαλούσες τόσο καιρό. Αυτό οδήγησε και το χέρι αρκετών στη νεοναζιστική ψήφο. Εξέφρασαν αυτό που πάντα πίστευαν και το κάλυψαν με ένα σωρό δικαιολογίες για «ανεργία, ληστείες, εγκληματικότητα κ.τ.λ».     

Ακόμα και στη χτισμένη από αλλοδαπά χέρια λαμπερή Αθήνα του 2004 το «φαγωμένο από σκουλήκια κουφάρι» έκανε την εμφάνιση του. Όχι με καραμπίνες κα πισώπλατα χτυπήματα αλλά με την απόκρυψη εργατικών ατυχημάτων αλλοδαπών που περνούσαν στα ψιλά γράμματα. Με τα φτηνά μεροκάματα των ξένων χεριών και με την ακόμα πιο φτηνή αποτίμηση της «ζωής του ξένου» το νερό κύλησε στο αυλάκι.   

Και να τώρα 2013. Μια επίθεση που θυμίζει περισσότερο Κου Κλουξ Κλαν. Έχει τόση «αμερικανιά» αγαπητέ αυτή η επίθεση που αυτή την φορά δεν μπορείς να κατηγορήσεις «τους τρελούς Αμερικάνους, που κουβαλάνε και στην τουαλέτα το όπλο». Αυτή την φορά στην χώρα σου τα όπλα σηκώνονται και πυροβολούν ανθρώπους σαν να είναι σπουργίτια. Εκτός και αν δεν μπορείς να το δεις επειδή τα θύματα δεν ήταν Έλληνες. Εκτός και αν χωρίζεις τους ανθρώπους σε ανώτερους και κατώτερους. Εκτός πια και αν νομίζεις ότι ο ρόλος του θύτη σου πάει μια χαρά. Για εσένα δεν υπάρχει γιατρειά. Τα σκουλήκια θα συνεχίσουν να τρώνε το κουφάρι που κουβαλάς μέσα σου. 
Bαγγέλης Μακρής /lifo.gr

Η συνέχεια του αντιαμερικανισμού...

Ενα από τα βασικά προβλήματα της χώρας είναι ότι πρέπει διαρκώς να ξαναγυρίζουμε στα βασικά, στο «ένα συν ένα ίσον δύο», που μαθαίναμε στο δημοτικό. Εχουμε, λοιπόν, και λέμε: ένας νεκρός συν ένας νεκρός, ίσον δύο νεκροί· ένας Aμερικανός νεκρός συν ένας Ιρακινός νεκρός δεν μας κάνει μηδέν νεκρούς, ισούται πάλι με δύο νεκρούς ανθρώπους. Με βάση, λοιπόν, την απλή πρόσθεση, οι 22 νεκροί στο Αφγανιστάν, οι 42 στο Ιράκ και οι τρεις στις ΗΠΑ μάς κάνουν 67 νεκρούς ανθρώπους. Ούτε ένας λιγότερος. Μπορούν όμως να γίνουν περισσότεροι όταν η μισαλλοδοξία αφαιρεί από τα θύματα την ανθρώπινη υπόσταση που είχαν και προσθέτει την εθνικότητα, τη θρησκεία, την πολιτική θέση κι άλλες επίκτητες ιδιότητες που είχαν κατά τη διάρκεια του βίου τους.

Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν υπήρξαν χοντροκοπιές -τις κατέγραψε ο κ. Μανώλης Βασιλάκης στο βιβλίο του «Καλά να πάθουν. Η ελληνική κοινή γνώμη μετά την 11η Σεπτεμβρίου», (εκδ. Γνώσεις)- όπως αυτές Eλλήνων θεατρικών συγγραφέων που ένας δήλωνε «Εγώ αισθάνθηκα υπέροχα! Ηθελα να βιντεοσκοπήσω τα δύο αεροπλάνα να περνούν μέσα από τους Πύργους, όποτε ήμουν θλιμμένος να τα βλέπω να ευχαριστιέμαι» και ο άλλος ρωτούσε «Υπάρχει ΑΘΩΟΣ λαός; Υπάρχουν ΑΘΩΑ θύματα;». Κάποια απομεινάρια μόνο του άρρωστου αντιαμερικανισμού επιζούν για να δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα.
Αυτό σημαίνει ότι μάθαμε μετά την κατακραυγή για τις ζητωκραυγές της 11ης Σεπτεμβρίου; Πιθανώς η

Τρεις κηδείες και ένας... παρ’ ολίγον γάμος

Nίκος Γεωργιάδης
Είναι απομεσήμερο στη Βοστώνη. Ο κόσμος τρέχει αλαφιασμένος να σωθεί. Το πνευματικό κέντρο της δημοκρατικής Αμερικής έχει πληγεί. Για τον πολύ κόσμο, ο εφιάλτης ξαναγύρισε. Για την κυβέρνηση των ΗΠΑ, το FBI και το σύστημα των αναρίθμητων μυστικών υπηρεσιών πρόκειται για τον απόλυτο αιφνιδιασμό. Το μυαλό των κοινών ανθρώπων παραπέμπει στο Ισλάμ και την Αλ Κάιντα. Οι υπηρεσίες ασφαλείας στρέφουν το βλέμμα τους και στους ακτιβιστές της αμερικανικής Άκρας Δεξιάς. Οι δύο εκρήξεις συντάραξαν την ηρεμία της Μασαχουσέτης και των πανεπιστημιουπόλεων του συμβόλου της Ανατολικής Ακτής των ΗΠΑ. Ο Μαραθώνιος έληξε μέσα σε μία λίμνη αίματος σε μία από τις πιο ήσυχες πόλεις της Αμερικής.

Tο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα βρίσκεται από το 2008 σε κατάσταση ρευστής ανισορροπίας. Ο Ζακ Αταλί, ο βετεράνος μυστικοσύμβουλος του Μιτεράν, και ο Ματιέ Πιγκάς, ο «κόκκινος τραπεζίτης» και συνιδιοκτήτης της «Le Monde», δεν κρύβουν τα λόγια τους. Ο πρώτος στο βιβλίο του με τον προφητικό τίτλο «Παγκόσμια κατάρρευση σε 10 χρόνια». Ο δεύτερος στο βιβλίο του με τον αινιγματικό τίτλο «Επαναστάσεις». Και οι δύο καταλήγουν σε ομόκεντρα συμπεράσματα. Αν το δημόσιο χρέος των χωρών της Δύσης δεν τιθασευτεί τώρα και εάν η Ευρώπη δεν αναλάβει άμεσα την οργάνωση της αυτοδιάσωσής της, τότε περί τα τέλη της δεκαετίας του 2020 η κατάσταση θα είναι εφιαλτική. Το παραγωγικό δυναμικό της Γηραιάς Ηπείρου έχει μεταφερθεί στις αναδυόμενες οικονομίες. Η Ευρωζώνη και η ΕΕ δεν είναι σε θέση να παράξουν πλούτο. Η καινοτομία της τεχνολογίας έχει περάσει σε άλλα χέρια. Τα ευρωπαϊκά κράτη δεν είναι σε θέση να εγγυηθούν τα χρέη τους. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν μπορεί να ισορροπήσει. Το ισχυρό κοινό νόμισμα, που ήταν η ευλογία, απεδείχθη και η αιτία της οικονομικής κατάρρευσης. Η νομισματική υγεία του ευρώ έφερε εύκολο και χαμηλότοκο χρήμα στα κράτη και τα νοικοκυριά. Ο υπερδανεισμός έφερε την αστάθεια. Η έλλειψη εθνικών νομισμάτων στην Ευρώπη και η αταλάντευτη συντηρητική στάση του Βερολίνου απέκλεισαν το ενδεχόμενο αντίδρασης στην κρίση με κλασικές μεθόδους, όπως η υποτίμηση και η εκτύπωση χρήματος. Η Ευρώπη στραγγαλίστηκε από την ίδια της την επιτυχία.
Τη Δευτέρα που μας πέρασε, η Κίνα ανακοίνωσε τα μαύρα μαντάτα. Ο ρυθμός

Οι σκληρές αλήθειες των Π. Τόμσεν και Σ. Σταυρίδη

Λέει κ. Τόμσεν της Τρόικας «κυνηγήστε πλούσιους φοροφυγάδες και μην κόβετε μισθούς». Λέει ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, κ. Σταυρίδης, «πουλήστε το ζημιογόνο κράτος και γλιτώστε φόρους, μισθούς και συντάξεις». Απαντούν τα κόμματα «πληρώστε ιθαγενείς για να σώσουμε το κράτος-πατερούλη». Και εμείς τι κάνουμε; Ό,τι ακριβώς λένε όλα τα κόμματα. 
Αυτή είναι η αλήθεια ωμή, σκληρή και δεν χωράει απολύτως κανένα πρόχειρο αντίλογο. Εάν κάποιοι προβάλλουν ως αντίλογο ότι αυτά τα λένε ο προστάτης του μνημονίου κ. Τόμσεν και ένας μάνατζερ-επιχειρηματίας όπως ο κ. Σταυρίδης, που εξυπηρετούν συμφέροντα και άρα δεν δικαιούνται δια να ομιλούν… όπως έλεγε και ο μακαρίτης Κουτσόγιωργας, τους απαντώ (πριν το πουν) ότι αυτός δεν είναι αντίλογος. Είναι σκέτη κομματική τύφλα. 

Γιατί ούτε οι κ.κ. Τόμσεν και Σταυρίδης είναι το θέμα μας, ούτε οι καρέκλες που κάθονται, παρά το γεγονός ότι και οι δύο κάνουν απολύτως υπεύθυνα αυτό που έχουν αναλάβει. Προσωπικά, μάλιστα, απορώ πως δεν τα έχουν ακόμη βροντήξει να φύγουν. 
Το θέμα μας, κατά την άποψή μου, είναι αν έχουμε καταλάβει πως μας εκμεταλλεύονται εδώ και 40 χρόνια οι καραγκιόζηδες του σοσιαλισμού και του σοβιετισμού που μας παριστάνουν τον «πατερούλη», ενώ στην ουσία είναι οι

Το νέο ψέμα

Η λύση λοιπόν είναι πιο κοντά από όσο νομίζουμε. Αντί να τρέχουμε στο Βερολίνο, στη Νέα Υόρκη και στη Μόσχα για να πείσουμε τη Μέρκελ, τη Λαγκάρντ και τον Πούτιν για το δίκιο μας, μπορούμε να πάμε Ρώμη, Παρίσι, Μαδρίτη και Λισαβόνα. Άλλωστε, είναι οι προορισμοί που προτείνουν αυτή την περίοδο και όλοι οι ταξιδιωτικοί πράκτορες. Ο καιρός ανοίγει και ο Νότος είναι χάρμα. Βόλτες στη Ρώμη, ψώνια στο Παρίσι, Επιτάφιος στη Μαδρίτη, Ανάσταση στη Λισαβόνα. Μη μου πείτε ότι δεν είναι καλή ιδέα; Αλλά για να μη μας κατηγορήσουν οι ξενέρωτοι βόρειοι ότι «οι Έλληνες άρχισαν πάλι τα ταξίδια», εμείς θα το ονομάσουμε «συμμαχία του Νότου για τη διάσωση της Ευρώπης». Θα πιάσουμε, δηλαδή, τους ηγέτες της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας και θα τους καλέσουμε να ανατρέψουν τη νεοφιλελεύθερη γερμανική ηγεμονία. Μπορεί ο Γκρίλο να μη μιλάει στον Μπερσάνι, ο Ραχόι να θεωρεί κομμουνιστή τον Κοέλιο και ο Ολάντ να είναι πίσω σε δημοτικότητα ακόμη και από τη Μαρί Λεπέν, η παρουσία όμως στα μέρη τους, μιας αντιπροσωπείας Ελλήνων πολιτικών, θα τους ενώσει και θα τους τονώσει.

Άλλωστε, κομίζουμε σχέδιο. Κύριος άξονας αυτής της νέας ευρωπαϊκής πολιτικής, σύμφωνα με τις οικουμενικές κραυγές στα τηλεοπτικά παράθυρα, είναι να εισρεύσουν κονδύλια στα ταμεία του Νότου. «Πού θα πάει η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα;», αναρωτιόταν ένας Καμμένος Έλληνας, ενώ δίπλα του ο συνάδελφός του, εν αναμονή υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, ξεκαθάριζε ότι είναι η τελευταία ευκαιρία της Μέρκελ να ακούσει τη ρεαλιστική φωνή των Ελλήνων. «Το έχουμε πει και στον σύντροφο Ολάντ», θα σου πει ο εκπρόσωπος του

Πείτε στον κ. Σαμαρά την αλήθεια! Εκτίθεται...

Σιγά μην εκτίθεται!
Με την ίδια ακριβώς "φιλαλήθεια" με την οποία ομιλούσε στα πολλαπλά "Ζάππεια" περί "λανθασμένης συνταγής" και πακτωλούς δισεκατομμυρίων και μυριάδες θέσεις εργασίας, ομιλεί σήμερα περί φωτός στην "άκρη του τούνελ"!
Ασύστολες ανακρίβειες χωρίς αντίκρυσμα καθώς εκστομίζονται βασιζόμενες είτε  στην ανευθυνότητα που απολαμβάνει η θέση της αντιπολίτευσης είτε από στην προσδοκία πως όταν έρθει η ώρα των δυσάρεστων αποφάσεων δεν θα βρίσκεται στην Κυβέρνηση. Τόσο απλά.

Τι κι αν ο Υπουργός του των Οικονομικών προσπαθεί να περιγράψει τη δυσμενή εικόνα, χωρίς όμως κι αυτός να γίνεται επαρκώς ακριβής και άρα δυσάρεστος;
Ο επικεφαλής του τριμερούς κυβερνητικού σχήματος αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να δώσει μια νότα βερμπαλιστικής αισιοδοξίας στον, ομολογουμένως δεκτικό σε τέτοιες προσπάθειες, λαό.
Αγνοεί λοιπόν ο Πρωθυπουργός -προφανώς ηθελημένα - τα απανωτά πρόσφατα πλήγματα στον κεντρικό κορμό της πραγματικής οικονομίας: την αποχώρηση ή την παύση λειτουργίας σημαντικών επιχειρηματικών μονάδων της χώρας, την κρίσιμη φάση που διέρχεται ο τραπεζικός κλάδος καθώς μέγιστης σημασίας διεργασίες πρόκειται σύντομα να τεθούν σε υλοποίηση και μάλιστα σε ιστορικά εγχώρια τραπεζικά ιδρύματα, το μόνιμο πρόβλημα της διόγκωσης του χρέους της χώρας.
Τρεις τομείς - επιχειρήσεις.τράπεζες και χρέος - των οποίων η μορφή, η δυναμική και η σύνθεση άλλαξε ή σύντομα πρόκειται (για τις τράπεζες) να αλλάξει με τρόπο που συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια. Κυριολεκτικά, δυο-τρεις φορές τον αιώνα!
Κι όμως! Ο Πρωθυπουργός της χώρας διαπιστώνει ότι βλέπει φως!
Κι αν ήταν μόνον αυτά, τότε ίσως και να

Λαϊκισμός σε εξοντωτικές δόσεις

Tο ευρωπαϊκό περιβάλλον γίνεται όλο και πιο σκληρό, η κυβέρνηση αποδεικνύεται όλο και πιο ανίκανη, στα μικρά (π.χ. μείωση της γραφειοκρατίας) και στα μεγάλα (π.χ. καταπολέμηση φοροδιαφυγής), έχοντάς απέναντί της μια αξιωματική αντιπολίτευση που δίνει μάχη συντήρησης (της ελληνικής αρρώστιας).

“Ανθρωποθυσίες” για τον ΣΥΡΙΖΑ οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων -ακόμη και αν πρόκειται για παράνομους, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν κάνει διάκριση. Η κυβέρνηση αφού -όπως και οι προηγούμενες- δεν κατάφερε να κλείσει έναν παρασιτικό οργανισμό και μια αχρείαστη υπηρεσία, αφού δεν βρήκε τρόπο να διακόψει τη μισθοδοσία ακόμη και σε ισοβίτες, τώρα που η ανεργία καλπάζει προς το 30%, σπεύδει να ανακοινώσει «αναγκαστικές αποχωρήσεις».

Η απουσία εναλλακτικής κάνει το ελληνικό αδιέξοδο πλήρες. Οι σημερινοί δεν θέλουν και δεν μπορούν, οι αυριανοί δεν δοκιμάζουν καν να βρουν τι μπορούν να θέλουν, με τις συγκεκριμένες συνθήκες σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Όλοι μαζί κάνουν αυτό που έκαναν πάντα και έφερε τα γνωστά αποτελέσματα: Απευθύνονται στην δυνητική εκλογική πελατεία με όρους λαϊκισμού και δημαγωγίας, με τακτικισμούς και πολιτικαντισμούς, δεν παράγουν πολιτική σκέψη και πρόταση, δεν έχουν ούτε επεξεργάζονται κάποιο σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση, ελπίζουν ότι η αυτοσυντήρησή τους θα επιτευχθεί ελλείψει αντίπαλης υγιούς δύναμης. Και πράγματι, αυτή τη στιγμή δεν διαγράφεται η ανάδυση του νέου πολιτικού κόσμου που θα σάρωνε τον παλιό, ακριβώς επειδή είναι τόσο άκαμπτοι οι κανόνες του παιχνιδιού στη δημόσια σφαίρα, ώστε μόνο πρόσωπα με ειδικά χαρακτηριστικά έχουν πιθανότητες να αντέξουν στην αρένα.
Πριν ξεσπάσει η κρίση, αριστερό ήταν το φιλολαϊκό: Το αίτημα για

Ο ηλίθιος

Όλες οι ημέρες της απουσίας από το παρόν site, καταναλώνονται στην απούσα αισθητική της ελληνικής πολιτικής. Καθώς το παράδοξο οργανώνεται με ιαχές μισανθρώπων, οι οποίοι μπερδεύουν την μίζερη υποκειμενικότητα με την ύπαρξη της ένοπλης ουδετερότητας για να μην εξαϋλωθούν από την απουσία εχθρού και ξεπέσουν στον καμένο τους παράδεισο, οι φωνές της δήθεν αντισυστημικής παντιέρας αποδυναμώνονται, εξαιρώντας σαφώς τα γκρουπούσκουλα που εν είδει ιδρωμένης σέχτας σε απόγνωση, οργανώνουν συλλαλητήρια και πορείες στο κέντρο της πόλης καθώς η ψυχολογία του ευ ζειν σε προτεκτοράτο με απαραίτητη την ρουστίκ κληρονομιά από το χωριάτικο φλέγμα, ζητά επειγόντως τους Οθωμανούς ως άλλοθι όταν οι τελευταίοι εκδίωξαν τους Γάλλους από την Αίγυπτο αφού ο Νάσερ δεν ζει πια, οι θεοί δικάστηκαν και η Υψηλή Πύλη έπαψε να τρομοκρατεί αιώνες τώρα. Το τέλος της αποικιοκρατίας περιλαμβάνει εδάφια από το Κοράνι, συμμετοχή στο καράβι για την Γάζα και βλάσφημες προσεγγίσεις με άρωμα Γάιου Βαλέριου Κάτουλλου σε υποβόσκον επιθαλάμιο ποίημα με ύφος Σαπφούς, λίγο πριν το εξαιρετικό φινάλε που πλημμυρίζει τον Νείλο με εγωτικούς χυμούς χαοτικής παράδοσης.

Οι τραμπουκισμοί φοιτητριών στα ΤΕΙ της Πάτρας, ο εγκλεισμός καθηγητών και ο εκβιασμός τους από το συμπαθές ασκέρι των κορασίδων, είναι η κορυφή του παγόβουνου σε μια χώρα που οι κοινωνικές σχέσεις, οι θεσμοί και οι νόμοι αποτελούν στοιχεία αυθαιρεσίας μη ορθολογίσιμα καθώς η μυθική υπόσταση της μαρξιστικής μνησικακίας συμμετέχει στο πανηγύρι του κανιβαλισμού με μηδενιστικά επιχειρήματα, άφαντες σημασιακές γλωσσικές συνιστώσες και κυρίως ψευδαισθήσεις κάκιστης φαντασιακής διχοτόμησης δεδομένου ότι εν Ελλάδι όποιος

η Ζωή διάβαζε το μυαλό τους!!

Απόσπασμα κειμένου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΥΓΗ 11/4/2013

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ! ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΠΙΑΣΕΙ ΛΟΞΥΓΚΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΛΙΑ!

“Και τότε σε μια επανάληψη, εκεί που ο φακός τη ζουμάριζε, είδα αυτό του δεν έβλεπα, που ήταν μπρος στα μάτια μου και δεν έβλεπα. Το αινιγματικό ματάκι της Ζωής. Μα πώς κοίταζε έτσι, σαν κάτι να ήξερε, κάτι που εμείς δεν υποθέταμε με τόση σιγουριά, παρά μόνο σαν υποψία, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Και ξαφνικά φωτίστηκα, κατάλαβα τα πάντα, η Ζωή διάβαζε το μυαλό τους!! Με αυτό το ελάχιστα χαμογελαστό ματάκι, ρωτούσε και ξαναρωτούσε, και αμέσως ταραζόντουσαν όλοι. Έμπαινε στον εγκέφαλό τους! Εκεί μέσα, στα άδυτά τους, και αλώνιζε! Δεν μπορούσαν να κρύψουν τίποτα, και το χαμογελαστό ματάκι τούς το έλεγε, τούς το έδινε να το καταλάβουν απόλυτα. Ξέρω, τους ψιθύριζε. Τους έβλεπε γυμνούς, χωρίς φτιασίδια και επιχειρήματα, να αντιγράφουν και να διαβάζουν τα στικάκια, να στέλνουν μηνύματα, να τηλεφωνιούνται πανικόβλητοι από τη λίστα.”

ΣτΣ: Ορισμένα έργα τέχνης πρέπει να παραδίδονται στην ανθρωπότητα άνευ σχολίου. Προσκυνώ ταπεινά μπροστά στο μεγαλείο και την σκέψη του συντάκτη. Ανάλογο ύφους αριστούργημα δημοσιεύτηκε παλαιότερα για τον τιτάνα της πολιτικής ζωής του τόπου Πάνο Καμμένο. Απολαύστε υπεύθυνα. 

mementumvivere.blogspot

Καλύτερα μέσα σε μια κακή Ευρώπη παρά απομονωμένοι

Κωνσταντίνος Ζούλας/Καθημερινή

Γρηγόρης Ψαριανός: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ληγμένος, σαν τα χάπια, και δεν θα αποφύγει τη διάσπαση

«Αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον βλέπουμε σήμερα, κυβέρνηση δεν θα τον ζήσουμε ποτέ. Και βάζω στοίχημα με όσους πιστεύουν το αντίθετο. Δεν μπορεί να συνυπάρχουν σε ένα κόμμα ο Κουρουμπλής, ο Δραγασάκης, η Σακοράφα, ο Σταθάκης, η Βαλαβάνη, ο Μητρόπουλος, ο Τσακαλώτος, ο Μηλιός και η Κωνσταντοπούλου. Ενδεικτικά λέω τα ονόματα. Ενα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που πιστεύει ειλικρινά στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και κυρίως τη δημοκρατική της λειτουργία, μπορεί να το δούμε μια μέρα να κυβερνά με συγγενείς του χώρους. Αλλά μαζί με τα γκρουπούσκουλα και τους βαθυπασόκους που έχουν καταπλεύσει εκεί, το αποκλείω». Είναι γνωστό ότι στον Γρηγόρη Ψαριανό αρέσει να προκαλεί. Θα έλεγε κανείς μάλιστα ότι, λόγω του γνωστού κυνικού χιούμορ του, έγινε αμέσως διάσημος αφότου βρήκε δημόσιο βήμα. Διότι μπορεί να είναι άγνωστο στους περισσότερους, αλλά πριν γίνει ένας εκ των πλέον επιτυχημένων ραδιοφωνικών παραγωγών, ο Γρηγόρης είχε πειραματιστεί σε ουκ ολίγα επαγγέλματα. Από ελαιοχρωματιστής και πωλητής κασετών μέχρι «ντι τζέι» και ταξιτζής.

Εγραψα αυθόρμητα «Γρηγόρης», γιατί ως συνάδελφοι γνωριζόμαστε πάνω από 25 χρόνια. Και ήταν αναπόφευκτο η συζήτηση σε πολλές στιγμές της να μοιάζει με φιλική, αν και δική μου προσπάθεια ήταν να τον αντιμετωπίσω ως εκπρόσωπο της εξουσίας και η δική του να είναι απλώς ο... Γρηγόρης. Μιλήσαμε για πολλά. Από το αν ο Φώτης Κουβέλης μπορεί να ηγηθεί της ανασυγκρότησης της Κεντροαριστερά, μέχρι για κάποιους πρώην φίλους του που τον αποκαλούν δωσίλογο. Και από το πώς κρίνει τις επιλογές της Μέρκελ και του Σαμαρά μέχρι την εποχή που θεωρούσε πως «νόμος είναι μόνον το δίκαιο του εργάτη». Και βέβαια τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο θεωρεί... ληγμένο. «Δεν θα αποφύγει τη διάσπαση. Ηδη οι μισοί δεν μιλάνε με τους άλλους μισούς. Ο δε Τσίπρας προσπαθεί να συγκεράσει όλο αυτό το συνονθύλευμα με σουρεαλιστικές επιλογές, όπως τα ταξίδια στη Βενεζουέλα, στην Αμερική και στο Λονδίνο, τη συνεργασία με τον Καμμένο και άλλους... ψεκασμένους. Είναι ληγμένος ο ΣΥΡΙΖΑ. Σαν τα χάπια που έχουμε σπίτι και δεν τα παίρνουμε μην πάθουμε τίποτα».

Τον προκάλεσα εξαρχής να εξηγήσει τι ακριβώς προσφέρει η κυβερνώσα ΔΗΜΑΡ με τα «παρών» της και τις α λα καρτ «αρνήσεις» της στηρίζοντας δεξιές πολιτικές. «Κάνουμε ό,τι

Ολοκληρωτικός πελατειακός πόλεμος από τον ΣΥΡΙΖΑ...

Διαβάζουμε στις ειδήσεις:
Τσίπρας: "Έναν αιώνα πίσω μας οδηγούν οι 15.000 απολύσεις" 
"Έναν αιώνα πίσω μας οδηγούν οι 15.000 απολύσεις στο δημόσιο τομέα", δήλωσε ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας, σχολιάζοντας τις αποφάσεις που ελήφθησαν το Σάββατο στη σύσκεψη των αρχηγών πολιτικών αρχηγών.
"Πρόκειται για 15.000 ανθρωποθυσίες που έρχονται να προστεθούν στα εκατομμύρια άλλων, που έχουν συμβεί στον ιδιωτικό τομέα", δήλωσε ο κ. Τσίπρας και πρόσθεσε: "Εμείς δεν πρόκειται να συναινέσουμε στις ανθρωποθυσίες. Δεν πρόκειται να συναινέσουμε στον μαζικό αποκεφαλισμό εργαζομένων. Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να βάλουν με τους αγώνες τους, ένα τέρμα στη διαρκή κι επαναλαμβανόμενη θυσία της Ιφιγένειας, προκειμένου να πνεύσει ούριος άνεμος για τους δανειστές μας. Καλούμε τον ελληνικό λαό, με τους αγώνες του, να ανατρέψει αυτή την πολιτική, αυτή την κυβέρνηση που μας οδηγεί στην καταστροφή".
(tanea.gr)
κι από δίπλα φυσικά:
Καμμένος: "Στις 150.000 θα φθάσουν οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων"
Ένα κόμμα κρατικοδίαιτο, που βολεύει ήδη μέλη και ημετέρους χάρις στην κρατική χρηματοδότηση (εν μέσω κορύφωσης της κρίσης για την μεγάλη πλειοψηφία του λαού) και που διεκδικεί και το ίδιο το κράτος -αν του κάτσει- για να βελτιώσει τις "υπηρεσίες" του προς τους πελάτες του. 
Ένα κόμμα χωρίς πολιτική πρόταση πέραν τσαμπουκάδων και εκβιασμών στους εταίρους και δανειστές μας. 
Ένα κόμμα που υπόσχεται τα πάντα στους

Υποκρισία είναι...

Να προσάπτεις ταξικά ή φυλετικά χαρακτηριστικά στη μάχη μεταξύ των αναγκαίων ανατροπών και του σάπιου κατεστημένου.

Να παθιάζεσαι τόσο πολύ περιβαλλοντικά με αυτό που συμβαίνει στις Σκουριές, σε μία χώρα που έχει ήδη καταστραφεί και συνεχίζει να καταστρέφεται περιβαλλοντικά από άκρη σε άκρη από τους ίδιους τους κατοίκους της.

Να κλείνεις ένα portal με αντιεξουσιαστικό περιεχόμενο, και να μιλάς για νίκη της Δημοκρατίας.

Να αγνοείς τα εκατό στραβά του σπιτιού σου και να κραδαίνεις το δάχτυλο σε έναν άγνωστο ξένο που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ σου.

Να αναζητάς συνεχώς τη στήριξη του Κράτους την ώρα που το μουντζώνεις σε κάθε ευκαιρία.

Να βλέπεις όλη αυτή τη σαπίλα που συνεχίζει να αναδύεται καθημερινά από τα σωθικά της κοινωνίας και να προσπαθείς να μας πείσεις ότι η σαπίλα απλά δημιουργήθηκε τα τελευταία τρία χρόνια.

Να μιλάς για λαϊκό συμφέρον την ώρα που υπερασπίζεσαι τα «κεκτημένα» συμφέροντα των λίγων.

Να αναζητάς τη νομιμότητα, εθελοτυφλώντας στην παρανομία των δικών σου πεπραγμένων.

Να λες "φασίστες κουφάλες, έρχονται κρεμάλες".

Να λες "εδώ γίνεται το Χ, το Ψ σε πείραξε;"

Να πιάνεις στο στόμα σου λόγια σπουδαίων ανθρώπων, χωρίς καν να καταλαβαίνεις τι σημαίνουν.

Να χρησιμοποιείς πολιτική ρητορική του αποτυχημένου συστήματος για να εμπνεύσεις τις ανάγκες πολιτικής σκέψης του παρόντος.

Να κατακρίνεις προτάσεις χωρίς να μπορείς να διατυπώσεις ούτε μία για τις δικές σου θέσεις.

Να μιλάς για κοινωνική αλληλεγγύη, την ώρα που στάζεις με μίσος προς την κοινωνία.

Ο κοινωνικός διασυρμός δεν θα επέλθει από την οικονομική κατάρρευση, αλλά από την αδυναμία να αναγνωρίσει ο καθένας μας τον υποκριτή μέσα του. Την αδυναμία να συμφωνούμε σε στοιχειώδη, αλλά και να διαφωνούμε σε μία δημιουργικά αναδυόμενη βάση. Αυτή η εμμονή στην άρνηση, την ισοπέδωση και το παθιασμένο μίσος, σύντομα θα αναγκάσει την πραγματικότητα να μας γνέφει περιπαικτικά καθώς απομακρύνεται από το κεφάλι του καθενός μας. Η άρνηση που καλά κρατεί εδώ και δύο αιώνες σχεδόν τώρα και που με κάθε κρίση βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να αναδεικνύει τις αδυναμίες μας ως κοινωνία. Άλλωστε, μέσα στην παράκρουση, ο διάλογος παύει να αποτελεί μέσο επικοινωνίας, και τον ρόλο του αναλαμβάνουν άλλα μέσα. Αυτά που βλέπουμε συνεχώς να πληθαίνουν γύρω μας.
ellinaki.blogspot

Αυγή, όχι «Χρυσή Αυγή»

Σώτη Τριανταφύλλου

Δεν είχα διαβάσει την εφημερίδα «Αυγή» από τότε που ήταν όργανο της ΕΔΑ και την αγόραζε ο μπαμπάς μου. Επρόκειτο για διαφορετική εποχή, για διαφορετικό πολιτικό κόμμα, για διαφορετικό δημοσιογραφικό όργανο. Παρότι έχω ψηφίσει Συνασπισμό τρεις ή τέσσερις φορές, όταν ήταν ακόμα ένα μικρό κόμμα που φαινόταν χρήσιμο στο κοινοβούλιο, δεν διάβαζα ποτέ την «Αυγή» – δεν είμαι σίγουρη ότι ήξερα πως κυκλοφορούσε ακόμη. Τελευταία δεν μπορώ να την αποφύγω: τα άρθρα διαδίδονται στο Ίντερνετ και καθώς είμαι όλη μέρα δικτυωμένη, έρχομαι, άθελά μου σχεδόν, σε επαφή με την εμφυλιοπολεμική γλώσσα της Αριστεράς, τη διαλεκτική της σχέση με την άκρα δεξιά, την αλληλοτροφοδότησή τους.
Σε πρόσφατο άρθρο της «Αυγής» με τίτλο «Πρετεντέρη, Πρετεντέρη, άσ’ το καμουτσίκι απ’ το χέρι» αποκαλύπτεται ο καθημερινός φανατισμός που διατυπώνεται με ένα είδος γλωσσικού φασισμού: υπερβολές, ύβρεις, πομπώδεις εκφράσεις, τουρκικές και μαλλιαρές λέξεις – χρειάστηκε να ανοίξω το λεξικό για δυο-τρεις από αυτές. Στη συνέχεια, από νοσηρή περιέργεια, αναζήτησα κι άλλα άρθρα του συντάκτη για να βρεθώ, όπως αναμενόταν, μπροστά σε καινούργιες άγνωστες λέξεις, ανασυρμένες από τον εμφύλιο πόλεμο και ίσως από την εξέγερση του 1821. Το κομμάτι περί

σκετσάκι...

"ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΠΕΡΝΑΡΟΣ: 
Στις 7 Ιουλίου, λοιπόν, 2011 στις 10.20 πμ, παίρνετε μία απάντηση από τον κ. Παπακωνσταντίνου και λέει: «Να είσαι καλά Γιάννη, θα σε πάρω να τα πούμε». Από κάτω έχει: «Sent from my iPad» και λέει μέσα σε αγκύλη, «κρυμμένο αναφερόμενο κείμενο»….
Θα προσφύγω στα Αγγλικά του κυρίου Προέδρου, διότι δεν ξέρω Αγγλικά, αν μπορεί να μου ερμηνεύσει το «Sent from my iPad».

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ (Προεδρεύων της Επιτροπής): 
Εστάλη από το iPad.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΙΩΤΗΣ: 
Εστάλη από το iPad…"

— Αληθινός διάλογος Ελλήνων βουλευτών
via

Αμήχανοι τιμονιέρηδες

Ο συγγραφέας πρέπει πάντα να αφηγείται μία ιστορία. Που σημαίνει πρέπει πάντα να παράγει μια πραγματικότητα…». Έτσι έλεγε ο Γιώργος Χειμωνάς. Στην Ελλάδα ωστόσο, που η προφορική παράδοση χάνεται στις ρίζες του χρόνου, το προνόμιο της αφήγησης δεν ανήκει αποκλειστικά στους συγγραφείς. Όλοι -από τις γιαγιάδες και τους ταξιτζήδες μέχρι τους αρχιεπισκόπους και τους προέδρους της Δημοκρατίας- προτιμούν να εκφράζονται όχι με θεωρίες αλλά με ιστορίες «από την ίδια τη ζωή», όπως επαίρονται «βγαλμένες». Η ζωή βεβαίως είναι απέραντη - ποια φέτα της διαλέγει ο καθείς να μεταφέρει, να προβάλει και να διαιωνίσει αποτελεί δικό του ζήτημα.
Ανέκαθεν, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, υπήρχαν κυρίαρχοι, ζωτικοί μύθοι, οι οποίοι κινητοποιούσαν ή και καπέλωναν την ελληνική κοινωνία. Στη δεκαετία του ’70 κυκλοφορούσε ο μύθος της Ελλάδας-τουριστικού παραδείσου: Καμάκια, επαγγελματίες εραστές, στα νησιά αλλά και στην Πλατεία Συντάγματος, νεόδμητα ξενοδοχεία σε κάθε αγροτεμάχιο μετά ή άνευ θέας, στίφη ξανθών αγγέλων από τον Βορρά που κατέφθαναν από τον Απρίλιο έως τον Οκτώβριο με τα λεγόμενα “fucking charters”, τα οποία πιλοτάριζε υπερηφάνως στις ταινίες ο Κώστας Πρέκας.

Με τη Μεταπολίτευση, επέλασε ο μύθος της «απελευθέρωσης», λέξης εκπληκτικά εύπλαστης και άρα δημοφιλούς. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επαγγελόταν μιαν

Ο Τράγκας και η φιλελεύθερη εκδοχή του “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός”...

Κωνσταντίνος Αλεξάκος

Δεν είδα την προχθεσινή εκπομπή του Τράγκα, αλλά δεν την απέφυγα. Την ζω τρεις μέρες μέσα στα social media, μέσω σχολιασμού και καταδικαστικών Δελτίων Τύπου.
Τον συγκεκριμένο τον ξέρουμε όπως και τους ομόσταβλους πλέον Αυτιά, που "θα προσαρμοζόταν στο ποιοτικό κανάλι (sic), και τον Ευαγγελάτο/Εισαγγελάτο. Όπως και τα πάνελ τους. Τίποτα καινούριο εκεί.

Το νέο εδώ είναι η αλλαγή του ΣΚΑΙ - του καναλιού που σε πείσμα της πλειοψηφίας των τηλεθεατών επιχείρησε για ένα διάστημα να ανοίξει ένα άλλο δρόμο στην τηλεόραση, με αποτελέσματα ταπεινότερα της κρατικής/ποιοτικής ΝΕΤ. 
Στην Ελλάδα της κρίσης η πεταλούδα έγινε σκουλήκι, και γεννοβόλησε μισαλλοδοξία, λαϊκισμό και παραπληροφόρηση. Τα βασισμένα σε επιστημονική γνώση ντοκιμαντέρ έγιναν φασιστικοί μονόλογοι και θεωρίες συνωμοσίας ενάντια σε “ανώτερες" φυλές και εθνότητες.
Εδώ, σύντροφοι του φιλελευθεράτου, η εκδοχή της αυτορύθμισης και της προσωπικής επιλογής χωλαίνει. Το “άλλαξε το” και τα “μην το δεις” δεν αρκούν για τον απλό λόγο ότι δεν έχεις ισότιμους μαθησιακά πολίτες, όσο κι αν έχεις ισότιμους πολιτειακά (στην κάλπη μεταξύ άλλων). Ο τηλεθεατής του Τράγκα δεν οφείλει να γνωρίζει την πολιτειακή ζημιά που μπορεί να προκαλέσει ο όποιος Αλαφούζος με τις δικές του επιλογές. Είναι άλλου δουλειά αυτό στις ανεπτυγμένες κοινωνίες.
Ειδικά σε ένα περιβάλλον όπου η πλήρης απορύθμιση των ΜΜΕ (ο νόμος για τον βασικό μέτοχο ισοδυναμεί με προαναγγελία πρόωρων εκλογών - πάντα συζητιέται εκβιαστικά πριν από αυτές και ξεχνιέται μετά) μαζί με την κοινωνική αναταραχή που ενισχύει τον παραλογισμό, υπάρχει χώρος για

Η αγελαία αρνητικότητα

Η Θάτσερ πέθανε, ο Πρετεντέρης χαρακτηρίζει «Κασιδιάρη» την Ζωή Κωνσταντοπούλου με τους γνωστούς του λιβέλους, ο Τράγκας καλεί στον ΣΚΑΪ χρυσαυγίτες, το ΚΚΕ εξακολουθεί να πειθαρχεί στην προσωπική του δικτατορία, πρώην κνίτες παίζουν κυνηγητό με την αστυνομία στα στενά των Εξαρχείων, η σοσιαλιστική μέθη καταρρέει, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα χρησιμοποιεί μελίρρυτες εκφράσεις κουστωδίας λίγο πριν την μαζική αυτοκτονία. Η αγελαία αρνητικότητα θεωρείται προσόν για τους ηλιθίους που παίζουν ρόλο παρία στα τυχάρπαστα ξεσπάσματά τους, προσπαθώντας να πείσουν αλλήλους παρά να επωμισθούν την ευθύνη του πολίτη για τα κοινά. Η ενότητα, η ομόνοια και η σταθερότητα αφορούν τους σχισματικούς χριστιανούς, τους Εβραίους και τους Σικελούς, τότε που ο Φρειδερίκος ο Β’χάριζε λόγια ειρήνης in tota Italia, με τους σημειοδιδασκάλους σε επιφυλακή. Κλέβω κάτι που έγραψε ο Κίρκεγκωρ: Nulla dies sine lacrima. Ήτοι, καμία μέρα χωρίς δάκρυα. Όπως ο Γκαίτε που κοίταζε το είδωλό του στον καθρέφτη· νωδός και άχρηστος.
theelfatbay.net

Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα τι είναι, σκουπίδια, κύριε Μανιτάκη;

Οι δημόσιοι υπάλληλοι «δεν είναι ντομάτες», ώστε κάποιοι να απολυθούν φέρεται να δήλωσε σε δημοσιογράφους ο Αντώνης Μανιτάκης. Θα μπορούσε να του ανταπαντήσει κάποιος «ναι αλλά και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν είναι σκουπίδια». Καλές είναι οι ατάκες και οι παρομοιώσεις, δηλωτικές μάλιστα της συνολικής ανικανότητας της κυβέρνησης να μειώσει έστω και λίγο το υδροκέφαλο κράτος με την απόλυτη εγκληματική συνενοχή της αντιπολίτευσης, αλλά θα ήταν προτιμότερο να σκεφτεί κανείς ποιο είναι το τίμημα των μη απολύσεων. 
Ας αναλογιστούμε πού οδηγεί η καταστροφική παράνοια των κυβερνώντων να διατηρούν το μέγεθος του κράτους διογκωμένο και υπερτροφικό: 

  1) Σε μεγάλη και άδικη φορολογία στα εισοδήματα των φυσικών προσώπων και των επιχειρήσεων, στην περιουσία και στην ιδιοκτησία τους, φορολογία που απλώς «κουκουλώνει» πρόσκαιρα τα ελλείμματα τα οποία δημιουργούν οι εκατοντάδες χιλιάδες άχρηστων θέσεων «εργασίας» σε δημόσιους φορείς που δεν προσφέρουν το παραμικρό. 
  2) Σε δραματική αύξηση της ανεργίας. Ήδη το πρώτο τρίμηνο του 2013 η επίσημη ανεργία άγγιξε το 27% και η ανεργία των νέων ανθρώπων το 59%. Στα ποσοστά αυτά δεν υπολογίζεται η πραγματική ανεργία των αυτοαπασχολουμένων, των ελευθέρων επαγγελματιών και των επιχειρηματιών που οι επιχειρήσεις τους κλείνουν. Εξαιτίας των μη απολύσεων στο Δημόσιο, οδηγούνται στην ανεργία υπερδιπλάσιοι εργαζόμενοι από τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος βλέπει την ταμειακή του ρευστότητα να εξαφανίζεται από τους φόρους και αναγκάζεται να περιορίζει τις θέσεις εργασίας ή τους μισθούς των εργαζομένων του. 
  3) Σε ύφεση στην οικονομία. Περίπου 40.000 επιχειρήσεις θα κλείσουν

ότι παραγγείλατε...

Πολυ θα ήθελα να βριζω νυχθημερόν την Μέρκελ και τον Σοιμπλε και να αμειβομαι με 25 χιλ το μήνα απο το Σκαι, να έχω βίλα στην Κυανη Ακτή, να είμαι στη λίστα Λανγκαρντ, να έχω αρπάξει εκατομμύρια απο την κρατική διαφήμιση και να εχω τεραστιες καταθέσεις στην Ελβετία. 
Πολυ γουστάρω τέτοιου είδους γερμανική κατοχή έλληνες κορόιδα τηλεθεατές

Γιάννης Λοβέρδος
..........................................................................................................

Είναι ντροπή αυτό που έκανε ο Τράγκας. Και για το ΣΚΑΙ, και για την τηλεόραση και για την δημοσιογραφία. Απλώς ντροπή... Φοβάμαι δε πως αυτό είναι απλώς η επιφάνεια. Μην δούμε τον συγκεκριμένο showman υποψήφιο της «Χρυσής Αυγής». Win-win game: Αυτός θα προσφέρει ψήφους κι εκείνοι βουλευτική ασυλία.
Αλλά πολύ σκούξιμο, ρε παιδάκι μου για τον Τράγκα. Δεν είναι ο κατ' εξοχήν «αντιμνημονιακός»; Είναι άλλος ο καθημερινός Τράγκας στο Real Fm άλλος o εβδομαδιαίος του ΣΚΑΙ; Είναι άλλος ο Τράγκας της 6.4.2013 και άλλος ο της 23.3.2013; Δεν χαρακτηρίστηκε από κορυφαίο αντιμνημονιακό της αριστεράς «αντικειμενικός δημοσιογράφος»; Ή είναι αντικειμενικός μόνο όταν αποκαλεί την Μέρκελ «Ναζί» και παύει να είναι αντικειμενικός όταν αποκαλεί τον Κασιδιάρη «δημοκράτη»; Ουδείς κατανοεί ότι αυτά τα δύο είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος;

Δεν μπορούμε να δούμε ότι ο λαϊκισμός είναι ο επωαστήρας του αυγού του φιδιού; Ότι τις καρέκλες που κάθονται οι φασίστες άλλοι τις ζεσταίνουν πρώτα; Ότι ο «δρόμος προς τον φασισμό είναι στρωμένος με καλές κραυγές»; Ότι ο φασισμός είναι λαϊκισμός με μπράτσα ή/και με όπλα; Ή απλώς δεν πειράζει που το γινάτι βγάζει μάτι;

ΥΓ: Δεν είμαι εργαζόμενος στο ΣΚΑΙ, δεν είμαι διευθυντής του, δεν του έδωσα τηλεοπτική εκπομπή, δεν του έδωσα καθημερινό μικρόφωνο στο ραδιόφωνο. Ούτε στην εκπομπή του βγαίνω. Αει σιχτίρ πια με τον υποκριτικό αντιναζισμό

Πάσχος Μανδραβέλης
............................................................................................................

Στη χαλκιδική βέβαια,θεωρούν επιτυχία να εμφανίζονται στο ανθρωπάριο αυτό,οι αντιδρούντες κατά της λειτουργείας των μεταλλείων, με επικεφαλή την εμβληματική φιγούρα της βουλευτού του συριζα, Ιγγλέση.
ο άλλος

Σκιές στην ενημέρωση

Shadows of Liberty reveals the extraordinary truth behind the news media: censorship, cover-ups and corporate control.

Filmmaker Jean-Philippe Tremblay takes a journey through the darker corridors of the US media, where global conglomerates call the shots. For decades, their overwhelming influence has distorted news journalism and compromised its values.

In highly revealing stories, renowned journalists, activists and academics give insider accounts of a broken media system. Controversial news reports are suppressed, people are censored for speaking out, and lives are shattered as the arena for public expression is turned into a private profit zone.

Tracing the story of media manipulation through the years, Shadows of Liberty poses a crucial question: why have we let a handful of powerful corporations write the news? We're left in no doubt - media reform is urgent and freedom of the press is fundamental. 
shadowsofliberty.org

Θεατρικόν έργον (σε επανάληψη): "Η Μάχη με την Τρόικα"

Γιώργος Παπασπυρόπουλος

Είναι η πολλοστή φορά που το ελληνικό πελατειακό σύστημα προσπαθεί να κόψει εισιτήρια στην προπαγανδιστική του παράσταση "εμείς οι καλοί και η ανάλγητη τρόικα".
Τα επεισόδια γνωστά: 
-Οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων
-Η μείωση του ΦΠΑ εστίασης στο 13%
-Ο αριθμός των δόσεων στις ρυθμίσεις των ληξιπρόθεσμων χρεών
-Ο ενιαίος φόρος ακινήτων και το χαράτσι μέσω ΔΕΗ
-Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών

Ας εξετάσουμε σε ποια από αυτά φταίει η ανάλγητη τρόικα και σε ποια η κυβέρνησή μας.

Οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων
Η πιεστική αριθμητική απαίτηση της τρόικας (που υπάρχει στο τελευταίο μνημόνιο) δείχνει φυσιολογική από την στιγμή που σε επίπεδο αναδιάρθρωσης δομών, αξιολόγησης προσωπικού, απομάκρυνσης επίορκων και συστηματικά απόντων κλπ κλπ ένα χρόνο τώρα (για να μιλήσουμε για τις τελευταίες μόνο κυβερνήσεις, αυτές της συνεργασίας) δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. Ακόμη και στον έλεγχο "πόθεν έσχες" που θα ανακούφιζε αριθμητικά το δημόσιο και θα ενίσχυε τα ταμεία, το αριθμητικό σκορ μέχρι στιγμής είναι δεκαπέντε (15) ολοκληρωμένοι έλεγχοι...!
Η κυβέρνηση υπόσχεται μέσω των πολιτικών αρχηγών (ιδιαίτερα του Φ.Κουβέλη) ότι δεν θα γίνει ούτε μία απόλυση ενώ έχει υπογράψει για 25.000 φέτος. Και σπρώχνει τις ημερομηνίες προς τις 31 Δεκεμβρίου γιατί "χρειάζεται χρόνος" για να γίνει το οτιδήποτε (για τα χαράτσια χρόνος πάντως δεν υπάρχει - είναι άμεσα εκτελεστέα...). 
Ο αρμόδιος υπουργός Αντώνης Μανιτάκης ακόμη βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο: αναγγέλλει αόριστες αλλαγές  που χωρούν πολλές ερμηνείες και κυρίως χωρίς δέσμευση σε χρονοδιάγραμμα - λες και η μείωση της σπατάλης στο κράτος (σπατάλη που το χρεοκόπησε) είναι κάτι δευτερεύον και μπορεί να έλθει μετά τα εισπρακτικά μέτρα και όχι πριν - γνωρίζοντας καλά ότι το "πριν" θα ελάφρυνε κατά πολύ τον λογαριασμό! 
Τι ζητά η ανάλγητη τρόικα; Διαρθωτικές αλλαγές που θα ελάφρυναν το χρέος και τα μέτρα. Τι κάνει η κυβέρνηση; Καθυστερεί -αν δεν αρνείται- τις

Η Ελλάδα που γερνάει μέσα στο φόβο και την άρνηση

Με τις δραχμούλες, τις ελίτσες μας, τους κλητήρες του δημοσίου, τις συντάξεις και τα επικουρικά

Τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης είναι ελαφρώς έκπληκτα με την Κύπρο. Δεν βλέπουν σκηνές πανικού, δεν υπάρχουν επεισόδια βίας, δεν κάνουν ούτε καν ουρές στις τράπεζες. Έκαναν δυο διαδηλώσεις για να ξεσπάσουν και μετά, σιωπηλά, αρχίζουν να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα. Μιλάω με φίλους, με τους δικούς μου ανθρώπους στο νησί. Για σας προσωπικά η ζημιά είναι μεγάλη; Ναι. Και τι θα κάνετε; Είναι μόνο λεφτά, θα δουλέψουμε, θα το ξεπεράσουμε. Έχουμε περάσει και χειρότερα. Η λιτότητα των απαντήσεων με καθησυχάζει, δεν υπάρχουν κραυγές, μόνο αποφασιστικότητα. Κι όμως, και αυτοί έχουν μετατρέψει τη θυματοποίηση σε πολιτική, και αυτοί έχουν αναπτύξει τη λατρεία του ηρωισμού της ήττας για να εξωραΐζουν τις λανθασμένες επιλογές. Όμως είναι ρεαλιστές, έχουν ως κοινωνία ακόμα δυναμισμό, ξέρουν να οικοδομούν από το τίποτα. Το ’χουν ξανακάνει.

Από τη δεύτερη μέρα ανακοινώνουν μέτρα για να κάνουν ακόμα πιο εύκολη την ίδρυση επιχειρήσεων, ετοιμάζουν σχέδια για την ίδρυση καζίνο. Γελάνε με τους διάφορους Κρούγκμαν που από την ασφάλεια του Άπερ Ιστ Σάιντ προτείνουν έξοδο της Κύπρου από το ευρώ και επιστροφή στη γεωργία. Στις μέρες μας, η δήθεν προοδευτική αντιμετώπιση της κρίσης περιλαμβάνει σχεδόν πάντα μια τρομαγμένη φυγή από την παγκοσμιοποίηση του 21ου αιώνα, μια επιστροφή στο 1950, δραχμούλες, κυπριακές λίρες και πορτοκάλια. Ίσως είναι ελπίδα μου μόνο, αλλά έχω την εντύπωση ότι η Κύπρος, αθόρυβα, σε λίγα χρόνια, μπορεί να έχει μετατραπεί από Νησιά Κέιμαν της Μεσογείου σε Μόντε Κάρλο της Ανατολικής Μεσογείου.
Στη διπλανή πατρίδα μας, την ίδια ώρα,

Ο ΣΥΡΙΖΑ προ των χειμερινών ανακτόρων

Tsipras ante portas

Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αφού έριξαν γέφυρες σε όλα τα ιδιόρρυθμα εργατικά συνδικάτα (μητροπολίτες, ιερείς, δικαστικοί, εφοριακοί, ταβερνιάρισσες που δεν κόβουν αποδείξεις, υπάλληλοι πολεοδομίας, αξιωματικοί, αστυνομικοί), αφού διείσδυσαν, με στρατηγικό εισοδισμό, ακόμη και στο Μέγαρο του “Εθνάρχη” των βραχωδών οικοπέδων, αφού διεμβόλισαν τον πατριωτικό θίασο των «Ανεξέλ», έριξαν ύστερα από σκληρή πολιορκία και το τελευταίο οχυρό της νεοελληνικής εργασιακής παρακμής, το συνδικάτο των πελατών και συγγενών του αστικού Κοινοβουλίου. Συγκεκριμένα στις πρόσφατες εκλογές των υπαλλήλων της Βουλής, 436 ψήφους πήρε ο κοινός συνδυασμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και πρώτη αυτόνομη δύναμη με 418 ψήφους ήλθε ο συνδυασμός που στηρίχτηκε μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην τρίτη θέση βρέθηκε ο υποψήφιος των χιτλερικών με 25 ψήφους. Ομολογώ πως δεν μπορώ να καταλάβω με ποιόν αθροίστηκαν οι δίβουλοι ψήφοι των φίλων της ΔΗΜΑΡ και πως γίνεται σωματείο εργαζομένων χωρίς το ΠΑΜΕ. 
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της ΓΣΕΕ να ήλθε τέταρτος, αλλά νομίζω ότι η τρελή του άνοδος στο συγκεκριμένο σωματείο-ρετιρέ, των αχάριστων πρώην πελατών του ΠΑΣΟΚΝΔ, που δεν εκχωρούν ούτε σπιθαμή των προνομίων τους, στο σωματείο όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μακράν κάθε άλλου το μέγιστο ποσοστό του, αναδεικνύει, εμβληματικά θα έλεγα, κατά ένα μέρος τουλάχιστον, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της διευρυμένης λαϊκής του βάσης. Μίας βάσης που θα είναι το εφαλτήριο για την υλοποίηση του μεγαλεπήβολου διακηρυγμένου του στόχου, «ΣΥΡΙΖΑ παντού», δηλαδή για το άπλωμα της ανατρεπτικής οργάνωσης και δράσης φιλικών του κινημάτων σε όλη την Ευρώπη.
Πρώτο βήμα της νέας κυβέρνησης, που θα στηρίζεται στο κίνημα των ρετιρέ και στην ψήφο των κυριών Κουντουρά (δακρύζω στην παρέλαση) και Γιαταγάνα (επιστροφή της θανατικής ποινής), θα είναι η υλοποίηση της υπόσχεσης του Μεγάλου Τιμονιέρη Αλέξη (μελετητή των Απάντων του Μάο):

Το κενό

Υπάρχει ένα κενό που διαρκώς διευρύνεται, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Είναι το κενό μεταξύ πολιτικού λόγου και πολιτικής πράξης. Ίσως υπάρχει και ως απόρροια της αναγωγής της επικοινωνίας σε εργαλείο διαχείρισης και όχι επικοινωνίας.
Στις δύσκολες αποφάσεις, οι περισσότεροι πολιτικοί έχουν κάποιον στο δωμάτιο που θα τους συμβουλέψουν για το "τι θα τους πουν" οι αντιπολιτευόμενοι, και το "τι θα τους απαντήσουν" εκείνοι - το πως θα το πουλήσουν (λαϊκιστί) στην πλειοψηφία με το λίγο χρόνο, και τα κλειστά αυτιά. 

Στην στρεβλή της εκδοχή αυτή η διαδικασία μεταλλάσσεται. Όταν δηλαδή η δύσκολη απόφαση είναι δύσκολη όχι λόγω της αρετής της, αλλά της κακίας της. Όσο πιο ικανός νοιώθει ένας πολιτικός ή μία πολιτική ομάδα επικοινωνιακά, τόσο μεγαλύτερη άνεση νοιώθει στην επικοινωνιακή στρεψοδικία.
Οι απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Είναι γεγονός ότι το δημόσιο βρίθει άχρηστων και άνευ αντικειμένου οργανισμών και φορέων· αρκεί να θυμηθεί κανείς τους 600+ που δημιουργήθηκαν επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή, τότε που "λεφτά υπήρχαν" και το λαϊκό αίτημα ήταν για "τα δικά μας παιδιά". Είναι επίσης δεδομένο ότι με τους σημερινούς κανόνες λειτουργίας, υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που δεν δουλεύουν για το μισθό τους, αλλά αρκούνται στον "εθελοντισμό" τους σε κάθε προεκλογική ή άλλη προσπάθεια του πάτρωνά τους.
Η ορθή/δύσκολη απόφαση εδώ είναι να αποφασίσουμε τους τομείς στους οποίους θα δραστηριοποιείται το κράτος, τις βαθμίδες στις οποίες θα εμπλέκεται (από το υπουργείο μέχρι την τοπικά αυτοδιοίκηση ή τις ανεξάρτητες αρχές) και να καταργήσουμε ό,τι περισσεύει, ενώ παράλληλα να περάσει όλο το υπάρχον προσωπικό από αξιολόγηση με προκειμένου να δούμε ποιοι

Δώσε μου λεφτά να σου δώσω χρόνο…

Η κυβέρνηση Σαμαρά κλείνει σε περίπου δύο μήνες έναν χρόνο θητείας. 

Στη διάρκεια αυτού του διαστήματος υπήρχε άπλετος χρόνος, αν όχι για την ολοκλήρωση, τουλάχιστον για την ταχεία και αποτελεσματική προώθηση του έργου της αναμόρφωσης του δημόσιου τομέα. 
Αντί αυτού, χθες ο αρμόδιος υπουργός κ. Αντ. Μανιτάκης ζήτησε περισσότερο χρόνο για την ολοκλήρωση του έργου αυτού, το οποίο χαρακτήρισε τιτάνιο. 
Ίσως να είναι. Αυτό που δεν μας εξήγησε, όμως, είναι από πού πιστεύει ότι μπορούν να βρεθούν τα χρήματα ώστε να υπάρξει αυτός ο επιπρόσθετος χρόνος. 
Στην πανεπιστημιακή κοινότητα, η έννοια του χρόνου ορίζεται, ενδεχομένως, κατά ποικίλους τρόπους. 
Στην πτωχευμένη Ελλάδα, περισσότερος χρόνος σημαίνει περισσότερα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών. 
Χρήματα τα οποία δεν θα δαπανηθούν για τις ανάγκες νοικοκυριών και επιχειρήσεων και δεν θα τονώσουν έτσι την εγχώρια ζήτηση, ώστε να αρχίσει η χώρα αυτή να οδεύει προς την ανάκαμψη και την ανάπτυξη. 
Αντίθετα, σε περίπτωση όπου δοθούν, τα χρήματα αυτά θα αφορούν φόρους και μάλιστα νέους, τους οποίους επ’ ουδενί μπορούν να αντέξουν σήμερα είτε ο φορολογούμενος πολίτης είτε η επιχειρηματική κοινότητα.
Αποτελεί φαυλότητα, δε, ο ισχυρισμός ότι μείωση των μισθολογικών δαπανών του δημοσίου θα οδηγήσει σε ένταση της ύφεσης, αφού έτσι θα πληγεί περαιτέρω η εγχώρια ζήτηση. 
Ουδείς αποταμιεύει πλέον στη χώρα μας και κάθε ευρώ που γλυτώνει ο φορολογούμενος οδεύει για την κάλυψη των αναγκών του και της οικογενείας του. 
Αν δεν τα δώσει σε φόρους, θα τα ρίξει και πάλι στην αγορά και μάλιστα ευθέως, αυξάνοντας το πολλαπλασιαστικό όφελος για την ελληνική οικονομία… 
Ο κ. Μανιτάκης κάθεται στην καρέκλα του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης από τον περασμένο Ιούνιο και αμέσως πριν καθόταν στην καρέκλα του υπουργού Εσωτερικών. 
Άρα, είναι σαφές ότι γνωρίζει το θέμα καλά. Όπως επίσης σαφές είναι ότι στο

Κα-τσάμπα μάγκες

από εδώ