Τι ψηφίστηκε για τις τράπεζες και η "πολιτική αλητεία" του Βαγγέλη

Πολίτης

Τι ψηφίστηκε για τις τράπεζες
Το 2011 το δημόσιο έσωσε τις τράπεζες για τα θαλασσοδάνεια/διακοποδάνεια τους, και έλαβε έναντι μετοχές. Το ζήτημα των μετοχών, ίσως, ήταν αυτό που ξεχείλισε το ποτήρι της τραπεζικής και μηντιακής διαπλοκής το 2011 που απαίτησαν την ανατροπή Παπανδρέου. 
Η διαφωνία ήταν πως ο τότε Πρωθυπουργός επέμενε πως ενόψει PSi οι μετοχές έπρεπε να είναι "κοινές", ούτως ώστε να υπάρχουν τα αναμενόμενα δικαιώματα του (κρατικού πλέον) μεγαλομετόχου και να πωληθούν σε τιμή αγοράς όταν οι τράπεζες ανακάμψουν μέσα από αναγκαστικές συγχωνεύσεις και εξυγιάνσεις στα χαρτοφυλάκια τους.
Ο κ. Βενιζέλος ως υπουργός Οικονομικών Παπαδήμου επιχείρησε να πείσει για "προνομιούχες μετοχές" (μειωμένων δικαιωμάτων έναντι των κοινών), αλλά δεν κατάφερε να πείσει την τότε κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Έτσι, τον Φεβρουάριο του 2012 ψηφίστηκε το PSi με την δέσμευση ότι οι μετοχές θα ήταν κοινές. Η σχετική σελίδα έλειπε από τον προϋπολογισμό λόγω "τεχνικής δυσκολίας". 
Ακολούθησε μία μακρά και αδιαφανής πορεία, συμπεριλαμβανομένης της ανάστασης της Τράπεζας Πειραιώς μετά την περιπέτεια της Κύπρου, και φτάσαμε

Γιατί Ακούμε Μουσική; Δαρβίνος Εναντίον James Brown

 Γελωτοποιός
«Δεδομένου ότι ούτε η απόλαυση ούτε η ικανότητα παραγωγής της μουσικής είναι χρήσιμες -έστω και στο παραμικρό- για τον άνθρωπο, πρέπει να καταχωριστούν μεταξύ των πλέον μυστηριωδών από τις δεξιότητες με τις οποίες είναι προικισμένος» 
 Κάρολος Δαρβίνος, Καταγωγή του Ανθρώπου

«Τόσο οικείος, αυτός ο Σοπέν, που νομίζω ότι η ψυχή του θα έπρεπε να ανασταίνεται μόνο ανάμεσα σε φίλους»
T.S. Elliot, Portrait of a lady
~~{}~~

Ο επιστήμονας και ο ποιητής. Ποιος από τους δύο κατανοεί καλύτερα την ανθρώπινη φύση; Χαμογελάω καθώς κάνω αυτήν την ερώτηση. Σαν εξωγήινος που αντιμετωπίζει συγκαταβατικά το ανθρώπινο είδος.

Ο Άρθουρ Κλαρκ, στο «Τέλος της Παιδικής Ηλικίας», επινόησε ένα εξωγήινο είδος, τους «Επικυρίαρχους». (Η επιστημονική φαντασία είναι το αμάλγαμα επιστήμης και τέχνης;)
Οι Επικυρίαρχοι είναι εκνευριστικά εγκεφαλικοί, με τεχνολογία πολύ πιο προηγμένη από τη δική μας, και… άμουσοι.
Επισκέπτονται τον πλανήτη μας για να κατανοήσουν αυτό ακριβώς το οξύμωρο των ανθρώπων που προβλημάτιζε και τον Δαρβίνο: Το πάθος τους και την εμμονή τους για κάτι «άχρηστο», όπως η μουσική.
Πρεσβευτές τους παρευρίσκονται σε μια συναυλία. Σαν τελειώνει

Ιστορία λαδορίγανη

themotorcycleboy.blogspot
Εντάξει –αφού το είδα κι αυτό, μπορώ να αποδημήσω σε τόπους χλοερούς πλήρης εμπειριών… Δηλαδή, βγήκε ο παντογνώστης Νίκος Δήμου και έκανε ένα άρθρο περί των ιστορικά τεκμηριωμένων θεμάτων για την επανάσταση του 1821 που διδάσκονται λανθασμένα στα σχολεία (γνωστά πράγματα σε όποιον έχει διαβάσει ελάχιστη ιστορία –για τη στάση του επίσημου κλήρου απέναντι στην επανάσταση, για τις θηριωδίες των Ελλήνων στην Άλωση της Τριπολιτσάς τις οποίες είχε εκθειάσει μέχρι κι ο Κασσιδιάρης, για το οτι η ανεξαρτησία κερδήθηκε λόγω της παρέμβασης των Μεγάλων Δυνάμεων –γνωστά και προφανή όλα αυτά). Βγήκε μετά ο Γκιουλέκας (Έλληνας είναι αυτός –όχι εκπρόσωπος της Αλβανικής μειονότητας) και τον κατακεραύνωσε όπως μόνο ένας Γκιουλέκας μπορεί να κατακεραυνώνει. Βγήκαν σχολιαστές στις ειδήσεις, βγήκαν διάφοροι –πέτυχε την ποθητή δημοσιότητα ο κύριος Δήμου και καλά έκανε στην τελική… Τι δηλαδή –μόνο η Ρεπούση; Γιατί όχι και οι νέοι πολιτικοί άνδρες σαν τον Νίκο Δήμου!

Αυτό το σήριαλ παίζεται κάθε επέτειο, όταν δεν υπάρχει άλλο πιασάρικο θέμα –καμιά έκπληξη ως εδώ. Έλα όμως στη θέση μου (αλλά φέρε και τη δική σου καρέκλα –μη στριμωχτούμε στη δική μου) όταν είδα σήμερα οτι περί του θέματος αρθρογράφησε ο μέγας Ηλίας Μαμαλάκης! Ναι! Ο σεφ! Περί της ελληνικής ιστορίας και του τρόπου που πρέπει αυτή να διδάσκεται στα σχολεία αρθρογράφησε, όχι περί μπακαλιάρου σκορδαλιάς –έτσι; Και στα πλαίσια της πολυφωνίας, το άρθρο του δημοσιεύτηκε στους Πρωταγωνιστές που τους πήρε το Ποτάμι! Σε διαβεβαιώνω πώς ούτε αυτό θα με απασχολούσε ιδιαίτερα αν δεν

Τελευταία σελίδα

Μετά θάνατον, ο Κωστής Παπαγιώργης, προσφέρει στους wannabe αναγνώστες του έργου του, λιγοστές συνεντεύξεις όπου ομιλεί μεταξύ άλλων για τον Όμηρο, τον Достое́вский και τον Heidegger. Αναφέρθηκε στους εστέτ της δυστυχίας χωρίς να εξαιρεί τον εαυτό του, μέχρι που αποσκίρτησε επιτυχώς απ’τις σκιές των φιλοσόφων, για την απώλεια, την μισανθρωπία αλλά και το άχθος της σκιάς των συγγραφέων-κάτι σαν ετρουσκική γλυπτική στις τολμηρές φούγκες της ζωής, προσθέτω εγώ- που στοιχειώνουν την καθημερινή ζωή του αναγνώστη. Σε μία χώρα που εξακολουθεί ν’ασχολείται με το κομμένο κεφάλι του Βελουχιώτη, τα τσιφτετέλια αναρχοφασιστών, μεταξύ μαρτυρικού πονήματος και βεβιασμένου φρονήματος άεργου τρόμου για την εξέδρα που εξυμνεί την εκμηδένιση, τον φόβο και την μέθη του αβέβαιου, αδυνατώ να μην συμφωνήσω με τον Στέλιο Ράμφο όταν ορθώς επιχειρηματολογεί ότι οι Ρωμιοί επέλεξαν το τουρκικό σαρίκι από την παπική τιάρα. Η μοιρολατρία νίκησε κι ο χρόνος σταμάτησε με ορθόδοξο ρουστίκ κομπολόι.

Η ευκαιρία για την δυτική σκέψη χάθηκε, όταν από την σύνοδο του Bari μέχρι και την σύνοδο της Φλωρεντίας επί Πάπα Ευγένιου Δ’, οι επαΐοντες ούρλιαζαν σε γυναικωνίτες και στασίδια για το επάρατο δυτικό πέλος στα νοητικά σαλόνια. Δεν εντυπωσιάζει εξάλλου το ορθόδοξο χριστιανικό γινάτι που μπορεί μεν να

Οι εθνικοί επέτειοι του μίσους στο ελληνικό σχολείο

του Λεωνίδα Καστανά

Γιατί άραγε οι δυο μεγάλες εθνικοί επέτειοι γιορτάζουν την έναρξη των πολέμων και όχι τη λήξη τους; Στην περίπτωση της 25ης Μαρτίου γιορτάζουμε το ξεσηκωμό των γρεκών ραγιάδων ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά αποσιωπούμε τελείως το τέλος αυτής της ιστορικής περιόδου που είναι η ίδρυση της Ελληνικής Πολιτείας στα 1828, δηλαδή της 1ης Ελληνικής Δημοκρατίας. Στην άλλη περίπτωση αυτής του 1940, γιορτάζουμε το ΌΧΙ στους Ιταλούς εισβολείς ενώ η κατάληξη είναι και πάλι νικηφόρα για τους Έλληνες. Ήττα των δυνάμεων κατοχής και απελευθέρωση. Κανείς μαθητής δεν γνωρίζει κάτι για την απελευθέρωση της Αθήνας από τους ΝΑΖΙ (Οκτώβρης 1944), αλλά και τις παγκόσμιες εξελίξεις που την προκάλεσαν. Οι Έλληνες γνωρίζουν τα πάντα για τις ενάρξεις των πολέμων που τους αφορούν, αλλά ελάχιστα για το τέλος αυτών και τις αιτίες του.

Η μεταπολιτευτική Ελλάδα έχει μοιράσει τις δυο μεγάλες επετείους ακριβοδίκαια στους δύο πυλώνες του πολιτικού συστήματος. Η 25η Μαρτίου ανήκει στη Δεξιά. Έχει καλό «ελληνικό» Βυζάντιο και κακούς Τούρκους, έχει σφαγές και κρεμασμένο Πατριάρχη, έχει κρυφό σκολειό και εκκλησίες που κάηκαν, έχει Ζάλογγο  και μπόλικο προαιώνιο μίσος. Κανείς δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να εξηγήσει στους πολίτες αυτής της χώρας και κυρίως στους νέους πως ζούσαν οι

25.03.14

 H μνήμη θα πιάσει τόπο, αν έχει κάτι να διδάξει για σήμερα. Αν έχει να δώσει κάποια τροφή για πολιτική σκέψη στον σύγχρονο άνθρωπο που βασανίζεται σε μια κομματοκρατούμενη κοινωνία δημαγωγίας και λαϊκισμού. Αλλιώς είναι να μπερδεύεις στο μυαλό σου, από μικρός, φαντάσματα, είδωλα και δοξασίες κι αλλιώς είναι να βάζεις τα πράγματα σε μια τάξη και να βλέπεις κατάματα την πραγματικότητα. Υπάρχει δηλαδή σοβαρό ενδεχόμενο, αν μιλούσαμε περισσότερο στα σχολεία για τη σκέψη των ηρώων και όχι για τους πολέμους τους, να μην είχαμε σήμερα δεξιούς θρησκόληπτους, αριστερούς  φαντασμένους, «επαίτες» ψεκασμένους και ένα σωρό άλλους, που ζουν με οράματα και σιχαίνονται πάντα τον διπλανό τους.

Μετά από τόσα χρόνια συνεχίζουμε να λέμε τα ίδια ψέματα και να μπερδεύουμε στις συνειδήσεις των νέων τον Ρήγα με τον Μέσι. Έχουμε ανάγκη από περισσότερη καθαρή σκέψη και πιο δυνατές πολιτικές συνειδήσεις. Δεν φτάνει να κουνάμε μόνο τα σημαιάκια. Μπουχτήσαμε  από οπαδούς. Ας αποφασίσουμε κάποτε να φτιάξουμε πολίτες


Ανδρέας Ζαμπούκας /protagon.gr

Ας κάνουμε λοιπόν κάτι αριστερό

Ανδρέας Ε. Παπαδόπουλος
Ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι από τους παρεμβατικότερους αρθρογράφους που έχει η χώρα. Καταρτισμένος, με σταθερή και γενναία άποψη που δεν τη στρογγυλεύει, παρʼ όλα αυτά συγκαταλέγεται στους δημοσιογράφους που έχουν δεχτεί τις περισσότερες επιθέσεις, όχι μόνο λεκτικές, ενώ το Διαδίκτυο βρίθει προσβλητικών αναφορών εναντίον του. Χθες, λέει, όταν μίλαγε σε εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας τού έσπασαν το αυτοκίνητο έξαλλοι που δρουν στο όνομα της Αριστεράς. Πρέπει να πούμε ξεκάθαρα σε αυτούς τους ανθρώπους ότι ντροπιάζουν την Αριστερά. Οτι δεν δικαιούνται να σπάνε αυτοκίνητα, να διαλύουν εκδηλώσεις, να κάνουν face control στα πανεπιστήμια στο όνομα της Αριστεράς. Αυτό δεν είναι Αριστερά. Είναι «κόκκινος φασισμός». Είμαι βέβαιος ότι οι ίδιοι άνθρωποι δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα αν το πανεπιστήμιο επισκέπτονταν, π.χ., στελέχη των ΑΝΕΛ ή δημοσιογράφοι που σήμερα υποδύονται τους αντιμνημονιακούς λαϊκούς αγωνιστές. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει την πλειονότητα αυτών των αριστερών να δείχνουν «ανοχή» σε

Ο λαός

το κορίτσι του διπλανού portal 

Συγνώμη κύριε, ποιος είστε;

... Διαβάζω πόστς στο facebook, ερευνώ την μπλογκόσφαιρα, μελετώ τουή στο Τουήτα, με τον ήλιο τα βάζω, με τον ήλιο τα βγάζω τέλος πάντων και πάλι καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Ο λαός είναι σκέτο βόδι. Προσοχή: όχι αρνί, βόδι. Γιατί δεν είναι αθώος, ένα αγνό θύμα των περιστάσεων, μια παραπλανημένη παρθένος κορασίς. Ένα βόδι είναι που τρώει χαλαρά κουτόχορτο επειδή τρομάζει και με τη σκέψη μόνο να διακινδυνεύσει κάτι, έστω μια τρίχα από την καούκα του για να βελτιώσει λιγάκι, μια μέρα έστω από τη θλιβερή ζωή του. Οπότε προτιμά απλώς να κοιμάται και να ελπίζει, κατά προτίμηση στο τελείως ανέλπιδο.
Ο λαός αυτός δεν ξερνάει όταν ακούει το ίδιο πρόσωπο να λέει πρώτα τη φράση «Ο λαός θα μιλήσει» όταν περιμένει την ψήφο του και ο «λαός θα πάρει το αίμα του πίσω» όταν μαυριστεί. Όχι μόνο δεν ξερνάει, αλλά ούτε καν ψελλίζει το αυτονόητο: Ρε μαλάκα, ο λαός σε μαύρισε, πώς θα πάρει το αίμα του πίσω; Το πολύ πολύ να πάρει

Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό!

Οι Παναγιώτης Σγουρίδης, Γιάννης Δημαράς, Νότης Μαριάς πήγαν στους ΑΝΕΛ

Ο Θεόδωρος Κατσανέβας στο Κόμμα της Δραχμής

Οι Αριάδνη Αγάτσα, Χρυσάνθη Γάλλου στη ΝΔ

Ο Στέφανος Τζουμάκας έκανε Νέο Σοσιαλιστικό κόμμα

Οι Χάρης Καστανίδης, Παναγιώτης Παναγιώτου, Στέφανος Μανίκας, Μαριλένα Κοππά, Θανάσης Οικονόμου, Βασίλης Οικονόμου, Νίκος Χριστοδουλάκης, Γιάννης Αμοιρίδης, Ηλίας Θεοδωρίδης, Γιώργος Θωμάς, Λουδοβίκος Κουρτίδης, Αργύρης Λαφαζάνης, Μάνος Μπεγλίτης, Μάρκος Μπόλαρης, Γιάννης Νικολάου, Μηνάς Σταυρακάκης, Αντρέας Τριανταφυλλόπουλος στη ΔΗΜΑΡ

Μαζί με τους Οδυσσέα Βουδούρη, Πάρι Μουτσινά, Γιάννη Μιχελογιαννάκη, οι οποίοι ακολούθως έφυγαν από ΔΗΜΑΡ και πήγαν στο ΣΥΡΙΖΑ

Όπου συνάντησαν τους Αλέξη Μητρόπουλο, Σοφία Σακοράφα, Δημήτρη Τσουκαλά, Λούκα Κατσέλη, Θεοδώρα Τζάκρη, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου , Νίκο Κοτζιά, Θάνο Μικρούτσικο, Παναγιώτη Κουρουπλή, Στάθη Παναγούλη, Μανώλη Γλέζο, Κρίτωνα Αρσένη, Αντώνη Κοτσακά, Βαγγέλη Χωραφά, Γιώργο Ραπτόπουλο, Νίκο Φωτόπουλο, Θέμη Μπαλασόπουλο, Νίνα Κασιμάτη, Χρήστο Κοκκινοβασίλη, Νίκο Μαδεμλή, Δημήτρη Πιπεργιά, Δημήτρη Σακελλάρη, Μαρία Ζερβάκη

Το ΠΑΣΟΚ είναι «τοξικό», όλοι το λένε. Οι βουλευτές του πάλι, φαίνεται πως όχι.

Αν όλοι αυτοί, τώρα, όχι μόνο ανήκουν σε άλλα κόμματα αλλά είναι και «λαϊκοί αγωνιστές», τότε το «κακό» ΠΑΣΟΚ ποιο ήταν, η επιγραφή στη Χ. Τρικούπη;

Μάριος Γεωργίου/athensvoice.gr

ΔΕΝ...

Δεν θα τολμήσω να ανοίξω επιχείρηση στην Ελλάδα (ξανά), με ίδιες εισφορές πάνω από 50€/μήνα. Να δουλέψω θέλω, όχι να γίνω μεγαλομέτοχος των νοσοκομείων, ούτε το φορτωμένο γαϊδούρι της αγοράς.

Δεν θα τολμήσω να ανοίξω επιχείρηση στην Ελλάδα (ξανά), με υποχρεωτικές συνδρομές στα επιμελητήρια. Να δουλέψω θέλω, όχι να γίνω θύμα του κάθε πικραμένου.

Δεν θα τολμήσω να ανοίξω επιχείρηση στην Ελλάδα (ξανά), γνωρίζοντας την ύπαρξη του τέλους επιτηδεύματος. Να δουλέψω θέλω, όχι να γίνω το παιδί της καρπαζιάς. Έχω αξιοπρέπεια.

Δεν θα τολμήσω να ανοίξω επιχείρηση στην Ελλάδα (ξανά), με εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές προς εργαζόμενους πάνω από 20% του μισθού. Να δουλέψω θέλω, όχι να γίνω εισφοροκουβαλητής του ΙΚΑ.

Δεν θα τολμήσω να ανοίξω επιχείρηση στην Ελλάδα (ξανά), με υφιστάμενες 50+ λογιστικές δηλώσεις ανά μήνα. Να δουλέψω θέλω, όχι να γίνω λογιστής.

Δεν θα τολμήσω να ανοίξω επιχείρηση στην Ελλάδα (ξανά), με την υφιστάμενη γραφειοκρατία. Να δουλέψω θέλω, όχι να γίνω μπαλάκι των συμβολαιογράφων/ δικηγόρων/ λογιστών/ δημ.υπηρεσιών.

Δεν θα ζήσω σαν κατάδικος. Προτιμώ να απαρνηθώ τον ήλιο της πατρίδας μου.

παπαηλιου από εδώ

Το «μαγαζάκι της τρόικας»

Πάσχος Μανδραβέλης

Ωραία τα είπε ο υφυπουργός Μεταφορών Μιχάλης Παπαδόπουλος. Μιλώντας στον ραδιοσταθμό 9,84 μας πληροφόρησε ότι «η τρόικα... είναι ένα γωνιακό μαγαζάκι που όποιος περνάει αφήνει κάτι, και έρχεται μετά η τρόικα και λέει: Α, κάντε και αυτό! Σας στέλνω ένα mail και έχουμε και αυτή την εκκρεμότητα».

Μόνο που μας πληροφόρησε λειψά. Δεν μας είπε την ακριβή διεύθυνση από αυτό το «γωνιακό μαγαζάκι» διότι έχουμε κι εμείς οι ιδιώτες φορολογούμενοι να «περάσουμε για να αφήσουμε» κάποια πράγματα. Εχουμε να τους πούμε ότι η κυβέρνηση στην οποία είναι υφυπουργός ο κ. Παπαδόπουλος μας τάραξε στους φόρους για να συντηρεί το αχανές πελατειακό κράτος. Να τους μιλήσουμε για τα χαράτσια που γίνονται ακριβές παρελάσεις και διορισμοί ημετέρων αποτυχόντων βουλευτών σε κρατικούς οργανισμούς. Δεν ξέρουμε αν είναι στην αρμοδιότητά της, αλλά έχουμε να της πούμε για την ανατροπή των μεταρρυθμίσεων στην ανώτατη παιδεία κι ότι έκλεισαν τα πανεπιστήμια για ένα εξάμηνο. Για την προσπάθεια να

Εξωκοινοβουλευτική κεντροαριστερά

Προκόπης Δούκας

Πολλά μπορεί να προσάψει κανείς στον Σταύρο Θεοδωράκη και στο εγχείρημα του: Ναρκισσισμό, προχειρότητα, θολό προγραμματικό στίγμα (μέχρι στιγμής τουλάχιστον). Ωστόσο, υπήρξαν τόσο υπερβολικές και κομπλεξικές αντιδράσεις, με τη συνήθη απόπειρα διαστροφής που χαρακτηρίζουν τις δυνάμεις του λαϊκισμού (κυρίως της αριστεράς), που φρόντισαν σχεδόν να δικαιώσουν το τόλμημα, πριν ακόμα κριθεί. Στο κάτω-κάτω, μακράν αγνότερος και ικανότερος είναι ο Θεοδωράκης από τουλάχιστον το 95% του πολιτικού μας προσωπικού. Η πανικόβλητη προσπάθεια a priori αποδόμησης είναι τόσο αστεία, όσο αστεία είναι η απόπειρα να «χρεωθεί» ο Καμίνης από τους ανθυποψηφίους του στο «μνημόνιο» και αποκλειστικά στο ΠΑΣΟΚ (ενώ είναι τοις πάσι γνωστό ότι προτάθηκε από τη ΔΗΜΑΡ και υποστηρίχθηκε από όλες τις δυνάμεις του χώρου, μέχρι τη Δράση).

Ο Θεοδωράκης δεν είναι φυσικά ο Μπέπε Γκρίλο της Ελλάδας, αυτός ο τίτλος μάλλον θα άρμοζε στον Λάκη Λαζόπουλο. Ούτε είναι το «μακρύ χέρι του συστήματος», όπως συνωμοσιολογικά αρέσκεται στο να διαπιστώνει η πέραν της ΔΗΜΑΡ αριστερά, όταν δεν μπορεί να ερμηνεύσει τα φαινόμενα ή δεν βολεύεται με την προφανή ερμηνεία τους. Ακόμα περισσότερο δεν είναι ένας Τζήμερος ή θαυμαστής της Χρυσής Αυγής, καθώς δεν έχει καμία σχέση με ακραίες ή φασιστικές ιδεολογίες. Ο Θεοδωράκης μπορεί να καταφεύγει σε ένα λόγο που μπορεί να