Οι ελάχιστοι

Συνειδητοποίησα βλέποντας διάφορες αντιδράσεις στα πιο πρόσφατα κυβερνητικά καραγκιοζιλίκια, με Φαμπρ και ΔΝΤ, ότι η δυσκολία κάποιων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ να συνειδητοποιήσουν τι έκαναν, αλλά και αρκετών μη ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ -στους δεύτερους βάζω και τον εαυτό μου- να αποδεχθούν τι πραγματικά είναι ο πρωθυπουργός και το κόμμα που κυβερνούν, μου θυμίζει λίγο την κατάσταση του καλοκαιριού του 2002, με την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη. 
Η αντίδραση των περισσοτέρων τότε ήταν: «μα δεν είναι δυνατόν, δε μπορεί να είναι αυτοί, θα είναι κι άλλοι παραπάνω, αρχηγοί, εγκέφαλοι». Ήταν η φυσική ανθρώπινη αντίδραση, όταν βλέπεις κάτι σκοτεινό, μαύρο και επικίνδυνο, να προσπαθείς να βρεις ως νόημά του κάτι αντίστοιχα σκοτεινό, μαύρο και επικίνδυνο - και, κυρίως, μεγάλο. Αλλά τελικά αυτοί ήταν οι τρομοκράτες, όχι άλλοι: αυτοί οι ταλαίπωροι, οι μικρονοϊκοί, οι ελάχιστοι. Το κακό που έκαναν στα θύματά τους ήταν τεράστιο, αλλά οι αυτουργοί ήταν ασήμαντοι, ανθρωπάκια.
Έτσι και τώρα, με τον ΣΥΡΙΖΑ: το μεγαλύτερο πρόβλημα όσων τους ψήφισαν και διατηρούν ακόμη κάποια σχέση με την πραγματικότητα είναι να αποδεχθούν ότι το κόμμα που κυβερνά είναι ένα τσίρκο, μια παιδική χαρά χωρίς παιδάκια (και χωρίς χαρά), ότι τα στελέχη του, όσο ψηλά, είναι ένα μάτσο ελάχιστοι, ανόητοι, άσχετοι, ολίγιστοι, ανθρωπάκια χωρίς γνώση, χωρίς ικανότητα, χωρίς κύρος (αλλά με περίσσια θράσους) κι ότι στην κορυφή τους είναι ένας μεταπολιτευτικός βουτυρομπεμπές των καταλήψεων, ένας νάρκισσος του δεκαπενταμελούς με μεγαλομανιακές φαντασιώσεις κοινοτάρχη που δεν έχει βγει απ’ το χωριό του, αγράμματος, αστοιχείωτος κι ανίκανος να συλλάβει την πραγματικότητα. 
Το κακό που έκαναν και κάνουν είναι τεράστιο, ίσως και ανεπανόρθωτο. Αλλά οι αυτουργοί είναι αυτοί. Και τους ψηφοφόρους τους τούς ξεγέλασαν αυτοί, ακριβώς αυτοί, όχι άλλοι: οι ελάχιστοι, οι άσχετοι, οι ολίγιστοι, τα ανθρωπάκια.

Απόστολος Δοξιάδης/fb