Je suis Petroulakis!

Σακελλάρης Σκουμπουρδής 
Η δημοσιογραφία είναι το οξυγόνο της δημοκρατίας και πρέπει να θεωρείται αναπόσπαστο στοιχείο του Κράτους Δικαίου. Η άμυνα των πολιτών απέναντι σε θλιβερές και απομονωτέες απόπειρες φίμωσης των συγκροτημένα ελεύθερων στομάτων είναι επιβεβλημένη.

Άλλο κείμενο γράφαμε νύκτωρ, αλλά πληροφορηθήκαμε τη στραβωμάρα και αλλάξαμε πλουν. Ο κ. Καμμένος δυστροπεί απέναντι στην κριτική που γίνεται περί την πολιτεία του και αντιδρά μέσω αγωγών. Χτες, λοιπόν, ο Ανδρέας Πετρουλάκης ανέβασε κείμενο στο Protagon («Ο Π. Καμμένος μου ζητά 1 εκατομμύριο»), όπου με λίγα περιγράφεται ο καθαρός κριτικός του λόγος, που δεν αντέχει να ακούει ο ΥΠΕΘΑ.

Είναι ολοφάνερο ότι ο κ. Καμμένος έχει πολλαπλάσια προσβασιμότητα στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας από αυτήν του Ανδρέα Πετρουλάκη. Και αν ήθελε να τον αντικρούσει θα το μπορούσε διά του Λόγου. Δεν μπορεί όμως να τον αντικρούσει. Και γι’ αυτό παίζει πολύ με τις αγωγές, στις οποίες δεν τα πάει και πολύ καλά (κρίνοντας τις σχετικές χασούρες του από τον Αντρίκο Παπανδρέου και την Μιράντα Ξαφά για τα περίφημα CDS), αν και «ενεργεί με πεποίθηση αληθείας».
Συχνά ο κ. Καμμένος κάνει αμετροεπείς και λαθεμένες (επιεικώς) εκτιμήσεις και εξαιτίας τους μπαίνει στο στόχαστρο της κριτικής του Τύπου αλλά και των πολιτικών του αντιπάλων. Είτε πιστεύει ότι μας ψεκάζουν είτε δεν το
πιστεύει (αλλά του φτάνει που το πιστεύει το ένα τρίτο των Ελλήνων, οπότε ψηφοθηρεί εκστομίζοντάς τέτοιες ασύγγνωστες ανοησίες), εφόσον το λέει δεν μπορεί να αποφύγει την σχετική κριτική.
Το ίντερνετ είναι γεμάτο από ρεπορτάζ, όχι υποχρεωτικά έγκυρα, που περιγράφουν ότι είναι θιασώτης της θεωρίας των ψεκασμών, τα οποία όμως ο ίδιος ουδέποτε διαψεύδει. Όταν ερωτάται σχετικά λέει «Δεν ξέρω, αν μας ψεκάζουν!». Άρα μπορεί και να μας ψεκάζουν… Δεν τολμά να πει «Ε, όχι, φυσικά και δεν μας ψεκάζουν!»… Είτε γιατί πιστεύει ότι μας ψεκάζουν ή γιατί ψηφοθηρεί με πετονιά μέσα στη δεξαμενή των ψεκασμένων…

Επιπλέον, είτε είχε την πρόθεση να πει κάτι άλλο είτε όχι, όταν είπε για ένα αντίπαλο πολιτικό πρόσωπο «λιντσάρετέ τον!» (το λες και ποινικό αδίκημα εις βάρος του κ. Πάχτα…) έχει σοβαρό πρόβλημα. Κι ας μην το βλέπει η αξιοσέβαστη εκλογική του ακολουθία. Κι ας μην εγκλήθηκε ποτέ, περιέργως, πολιτικά, κοινωνικά, ακόμα και δικαστικά, για μια τόσο ανοίκεια για σοβαρό πολιτικό δήλωση… Ίσως να φταίει που η ίδια η αγριεμένη κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια έχει υπερβεί τα όρια του Βαϊμαρικού φαινομένου… Οι ακραίες θέσεις του κ. Καμμένου, εν πάση περιπτώσει, σε παρόμοια ζητήματα είναι παροιμιώδεις.

***

Για την Ιστορία, ας σφυρίξουμε εν παρόδω ένα ανέκδοτο που δείχνει για τι ακριβώς μιλάμε. Σίγουρα με πεποίθηση αληθείας ενεργούσε ο κ. Καμμένος και σε μια τηλεοπτική βραδιά πριν από χρόνια, όπου έλεγε φοβερά πράγματα που μόνο θυμηδία προκαλούν. Διευκρινιστικά υπενθυμίζουμε, για όσους δεν θυμούνται την υπόθεση Ζίμενς - Ιντρακόμ - ΟΤΕ, ότι σε κάποια κρίσιμη στιγμή Πρόεδρος του ΟΤΕ ήταν κάποιος Μανασσής.

Κάποια χρόνια αργότερα, λοιπόν, σε σκανδαλοθηρική εκπομπή για τις τηλεπικοινωνίες, αναφέρθηκε ως εμπλεκόμενος στην υπόθεση και χρηματισθείς κάποιος Μάνεσης. Αν αυτός προέκυπτε να είναι ο ίδιος ο Πρόεδρος του ΟΤΕ Μανασσής, τότε θα αποδεικνυόταν μέγα σκάνδαλο. Και ο νυν Πρόεδρος των ΑΝΕΞΕΛ, ο βολονταρισμός του οποίου πάντα φαίνεται πολύ ισχυρότερος της πραγματικότητας, έκλεισε άμεσα το παζλ, με το εξής επιεικώς ιδιότυπο σκεπτικό.
«Κάποιος που ξέρει γερμανικά καταλαβαίνει ότι ο άνθρωπος αυτός, ο Μάνεσης, είναι ο ίδιος ο Μανασσής! Όποιος έχει διαβάσει το έργο του Χίτλερ «Mein Kampf», ελληνιστί «Μάιν Καμπφ», ξέρει ότι οι Γερμανοί γράφουν Ε και εννοούν Α. Οπότε ο Μάνεσης είναι ο Μανασσής!».

Θέλετε κάτι άλλο; Αυτός είναι ο πολυπράγμων και αμετροεπής κ. Καμμένος. Ο άνθρωπος είναι καλτ. «Θεούλης», όπως γλαφυρά λέει σε τέτοιες περιπτώσεις ηκοινωνία μας. Κάποιος να τον προσέχει, άλλως ειπείν…

***

Μ’ αυτά κι εκείνα, η κοινωνία μας του έχει αποδώσει εδώ και χρόνια το πολιτικό παρατσούκλι «Ψεκασμένος» και αυτό δεν είναι κακεντρέχεια. Είναι μια πολιτική άμυνα κάποιων πολιτών απέναντι στον φοβικό εσωστρεφή εθνολαϊκισμό του. Έτσι του αντιστέκονται, στο βαθμό που τρομοκρατεί και συσπειρώνει υπό την αιγίδα του πολλούς επιρρεπείς στην δεισιδαίμονα συνωμοσιολογία πολίτες.

Μάλιστα, θεωρούν εθνικά επικίνδυνο ου μην και επιζήμιο σπορ τέτοια διαβήματα. Γιατί κατεβάζουν το επίπεδο της αντίληψης των πολιτών και τους απομακρύνουν από το επιτακτικό δέον μιας νηφάλιας αντιμετώπισης της χρεοκοπίας που δυναστεύει την κοινωνία μας. Τυχαίο;

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Γιατί, όσο πιασάρικη κι αν είναι η ρητορική του κ. Καμμένου στο εύκολο εντυπωσιοθηρευόμενο κοινό του εθνολαϊκισμού, έχουνε και οι τοίχοι αυτιά. Δηλαδή, προσβάλλοντας τον κ. Σόιμπλε, κερδίζει σίγουρα αυτόματα πόντους στο ευεπίφορο ιθαγενές κοινό. Υπάρχει όμως και σημαντικό διεθνές ακροατήριο, που έχει λόγο για τις εξελίξεις περί τα κρίσιμα σοβαρά εθνικά ζητήματα της χρεοκοπίας μας. Και έχει επίσης αυτιά, όπως και ειδικό ενδιαφέρον για την περίπτωσή μας και μας παρακολουθεί. Τυχαίο, που το αγνοεί ο ΥΠΕΘΑ;

Ο κ. Καμμένος έχει δηλώσει πολλά, αρεστά στο ενθάδε ψεκασμένο ακροατήριο, ενοχλητικά όμως παραέξω. Και έχει προκαλέσει τη φρίκη σε όλη τη δημοκρατική Ευρώπη, λέγοντας μεταξύ άλλων ότι η Ένωση κυβερνάται από Γερμανούς νεοναζί. Κορυφαίοι θεσμικοί Ευρωπαίοι πολιτικοί (Μάρτιν Σουλτς «Ένας ελέφαντας σε υαλοπωλείο είναι καλύτερος διπλωμάτης») δεν έχουν κρατηθεί. Και ξεπερνώντας το πρωτόκολλο κατακρίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκυβέρνηση με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΞΕΛ. Έμμεσα –και όχι άδικα– υπαινίσσονται μάλιστα ότι το ύφος του κ. Καμμένου συνάδει προς το κλίμα που καλλιεργεί η (μέχρι πρότινος) ρητορική του κ. Τσίπρα… Τυχαίο;

Ο κ. Καμμένος σεμνύνεται ότι θεωρείται περσόνα νον γκράτα στην Τουρκία και αυτό το αξιολογεί ως τιμητική περγαμηνή. Ας αξιολογηθεί λοιπόν και η πολιτική του ευήθεια από κάθε Έλληνα πολίτη, που σκέφτεται ότι στις διεθνείς σχέσεις δεν μετράει θετικά ο υπερπατριωτισμός, που προκαλεί εθνική απομόνωση. Ίσα ίσα, κάτι τέτοιες υπερβολές έχουν στοιχίσει στον δόλιο ελληνικό λαό. Συχνά υπενθυμίζουμε («Καταστροφική ανάδελφη ακροδεξιά εθνική μοναξιά» ) ότι κάτι τέτοιοι υπερπατριώτες μας οδήγησαν στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897, που απέφερε την εθνική ταπείνωση και τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο… Είναι τυχαίο;

***

Ο κ. Καμμένος είναι ακροδεξιός λόγω και έργω. Όχι μόνο γιατί η φοβική και εσωστρεφής ρητορική του τον χωροθετεί σε αυτό που θα λέγαμε Παΐσια Ακροδεξιά, αλλά και γιατί στη διάρκεια της προηγούμενης κοινοβουλευτικής περιόδου ποτέ δεν κρατιόταν και συχνά είχε προτιμησιακά νταραβέρια με τους ναζί. Στην διαβόητη ψηφοφορία για τη Λίστα Λαγκάρντ, όπου ακόμα και Συριζαίοι είχαν ανεπίσημα κατά δεκάδες ψηφίσει στην κάλπη της Χρυσής Αυγής (κάτι που τώρα θέλουν να ξεχνάμε…), το κόμμα του επίσημα είχε συμμαχήσει με τους ναζί (βλ. «Υιοθετώντας την ατζέντα της Χρυσής Αυγής»). Και συχνά σε ψηφοφορίες που έκριναν υποθέσεις Χρυσαυγιτών αρκετοί ΑΝΕΞΕΛ έπαιρναν θέση υπέρ τους… Τυχαίο;

Στην προχτεσινή παρέλαση, αν ο διάχυτος εθνικισμός δεν υποκινήθηκε από τον ΥΠΕΘΑ, τουλάχιστον εμπίπτει στο πεδίο της πολιτικής του ευθύνης…  Ποιος φταίει που ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται με αυτό το ακροδεξιό πνεύμα ΑΝΕΞΕΛ, εμπλεκόμενος με αρώματα που θυμίζουν γκρίζα παπαδοπουλικά χρόνια και «Πολεμικήν Αρετήν των Ελλήνων»); Ο κ. Καμμένος, ή μήπως η φιλοδοξία της Περιφερειάρχη Αττικής που χρησιμοποίησε ο ΥΠΕΘΑ ως (Ρενο)Δούρειο Ίππο; Ή, μήπως, ούτως ή άλλως φταίει το τερατογενές της στρατηγικής επιλογής: πρώτη φορά «αριστερο»ακροδεξιά;

Ο πολύς ανεξέλεγκτος ψηφοθηρικός εθνολαϊκισμός πληρώνεται. Ο κ. Λαφαζάνης γελοιοποιείται λέγοντας «ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν είχε ταχθεί κατά των παρελάσεων». Πώς του διέφυγε και υπέπεσε σε τέτοια αβλεψία; Διάβαζε τα μαθήματά του και του ξέφυγε κάτι; Γιατί υπάρχουν πολλοί Έλληνες που θυμούνται τον κ. Τσίπρα να λέει στο τουίττερ «Στους δρόμους βγαίνουμε για να περπατήσουμε ή να διαδηλώσουμε. Όχι για να παρελαύνουμε».

Είναι χαρακτηριστική η καθυστερημένη αντίδραση του κυρίου Παπαδημούλη, της κυρίας Κατριβάνου και άλλων που αρχίζουν να ξεπερνούν το στάδιο της αμηχανίας και μετά της απλής ντροπής. Και στο τέλος θα αισθανθούν την ανάγκη να φωνάξουν για την ακροδεξιά κατρακύλα της πρώτη φορά «Αριστεράς». Βλέπουν ότι εδώ κλιμακώνονται δυσάρεστα οι αμαρτίες της ψηφοθηρικής υιοθέτησης του αντιπολιτικού ριζοσπαστικού Αγανακτισμένου Αντιμνημονιακού Ψεύδους, που εγκιβωτίσθηκε στην τερατογένεση της κοινής ρητορικής του Αντιμνημονιακού Ανεξυριζαυγιτισμού.

Πώς λέει η μεταβατική ιδιότητα στα μαθηματικά «τα προς τρίτον ίσα και μεταξύ των ίσα»; Δηλαδή, Α=Β και Β=Γ, τότε και Α=Γ. Εδώ, έχουμε το άλλο. Τα προς τρίτον φίλα και μεταξύ των φίλα. Τακίμιασμα επίσημο των ΑΝΕΞΕΛ με τους ναζί μέχρι προ μηνών στη Βουλή; Τακίμιασμα των ΑΝΕΞΕΛ και με ΣΥΡΙΖΑ τώρα; Για προχωρήστε στη γνωστή μεταβατική ιδιότητα, που θέλω να δείτε κάτι, να δείτε και ποιοι άλλοι εμμέσως τακιμιάζουν…

***

Διαβάζουμε το επίδικο κείμενο του Ανδρέα Πετρουλάκη («Π. Καμμένος. Έχουν αρχίσει και του μοιάζουν» ) και αποδεικνύεται κατά τα συνήθη εξαιρετικό. Μάλιστα, διαπιστώσαμε ότι ο σημερινός μας τίτλος πιάνει τόπο. Κυριολεκτικά στην προκειμένη περίπτωση, πέρα από την αυτονόητη αλληλεγγύη που δείχνουμε σε ένα τολμηρό γραφιά, προκύπτει ότι ταυτιζόμαστε πλήρως στην ανάλυση. Συμπτωματικά, η ανάλυσή του δημοσιεύτηκε την ίδια μέρα με τη δική μας («Σημίτης, ανταγωνιστικότητα, ΟΝΕ και Ρωμανιάς»), όπου γράφαμε το εξής: «…Εμείς, που όθεν πιστεύουμε πως αυτή η κλιμακούμενη ώσμωση μεταξύ Παΐσιας «Αριστεράς» και Παΐσιας Ακροδεξιάς, διολισθαίνει άσχημα. Και θα ομογενοποιήσει την τερατογένεση πιο κοντά στην ηθική και αισθητική περιοχή της δεύτερης, παρά της πρώτης. …».

Να θυμίσουμε και ότι χρόνια τώρα περιγράφουμε από εδώ το φαινόμενο του Αντιμνημονιακού Ανεξυριζαυγιτισμού, το οποίο ολοένα και περισσότερο επιβεβαιώνεται στην ολότητα της επιχειρηματολογικής επικράτειάς του… Όπως και ότι εδώ και πολύ καιρό συχνά αναφερόμαστε στην ρητορική, ηθική και αισθητική ώσμωση, η οποία υπόρρητα σημειώνεται ανάμεσα στις ετερόκλητες δυνάμεις που συγκροτούν αυτή την αντιπολιτική τερατογένεση και τα παρεπόμενά της…

***

Γιατί τα λέμε αυτά; Για να πεισθεί και ο πιο κακοπροαίρετος κριτής ότι δεν είναι τυχαίο πως διαφορετικές πένες, αξιολογώντας τα ίδια φαινόμενα, την Τρίτη 17 Μαρτίου 2015, καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα. Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Αν ο κ. Καμμένος νομίζει ότι κατ’ εξαίρεσιν ο Πετρουλάκης τον προσβάλλει, κάνει λάθος. Τα ίδια γράψαμε κι εμείς, ακριβώς επειδή οι αναλυτές συλλαμβάνουν με τη μύτη αυτό που αισθάνεται και έχει έτοιμο στο στόμα της να πει η κοινωνία.

Στηρίζουμε, λοιπόν, τον διωκόμενο δημοσιογράφο. Για να δείξουμε ότι όσοι ασκούν αυτή τη σκληρή κριτική στον κ. Καμμένο και στην πολιτική κουμπαριά που προκαλεί θυμηδία στη Διεθνή Κοινότητα και την Διεθνή Κοινή Γνώμη, εκφράζουν την κοινωνία. Έστω, εκφράζουν μαζικά κάποιο μέρος της κοινωνίας, το οποίο έχει ανάγκη από αυτή την επικοινωνία με αναλυτές, που η αμείλικτη σκληρότητα της κριτικής τους δεν είναι κακεντρεχής.

Αντίθετα, όπως κάθε κριτική, είναι εθνικά χρήσιμη, δημοκρατικά αναγκαία και κοινωνικά ευεργετική. Άλλωστε, εδώ δεν πρόκειται για κάποια συκοφαντία που συχνά εξαπολύει ο κίτρινος Τύπος δια πολλών διακεκριμένων στελεχών του. Εδώ, ξεκάθαρα, μιλάμε για καθαρόαιμη σκληρή πολιτική κριτική. Γι’ αυτό, όσο δεν αποσύρει την αγωγή ο κ. Καμμένος, θα διασύρεται με την ουσιωδώς αντιδημοκρατική επιλογή του. Αφού ολοφάνερα επιδιώκει τη φίμωση και τρομοκράτηση όσων τον κατακρίνουν, αντί να τους αντιμετωπίσει πολιτικά.

Μάλιστα, συμπληρωματικά διασύρει και τους συγκυβερνητικούς εταίρους του, κάτι που βέβαια ίσως τους συνετίσει. Και ίσως τους ξυπνήσει από το λήθαργο της παρδαλής πολιτικής τους συνεύρεσης, μέσα στο νοσηρό περιβάλλον που επιβάλλει «Ο Αντικυκλώνας του Αντιμνημονιακού Ψεύδους» .

***

Όλα όσα γράφτηκαν εδώ δεν είναι για να πείσουν πολιτικά κάποιους που διαφωνούν πολιτικά. Είναι για να γίνει αντιληπτό αυτό που γράψαμε στην αρχή. Θεωρούμε ότι η δημοσιογραφία είναι το οξυγόνο της δημοκρατίας και αναπόσπαστο στοιχείο του Κράτους Δικαίου, ως ενισχυτικό της δημοκρατικής νομιμότητας. Ακόμα και κάποιος πολίτης που διαφωνεί πολιτικά μαζί μας, πρέπει να προσφέρει έμπρακτα ηθικό έρεισμα στον διωκόμενο δημοσιογράφο Ανδρέα Πετρουλάκη. Σήμερα είναι αυτός, αύριο θα είναι κάποιος άλλος, που λέει τα αντίθετα με τον Πετρουλάκη. Σήμερα, στηρίζουμε τον Ανδρέα, πάντοτε στηρίζουμε την Ελευθεροτυπία. Σήμερα, όλοι λέμε: «Je suis Petroulakis!».
athensvoice.gr