brit awards 2011

and the winner is....

η "σταση" του wisconsin

"οι πολιτικοι δεν ακουν διοτι οι χορηγοι τους πληρωνουν να μην ακουν".
γραμμενο σε ενα πλακατ διαδηλωτων-καταληψιων στο κυβερνειο του madison,πρωτευουσας του wisconsin.οι διαμαρτυριες συνεχιζονται για 11η ημερα στην πολιτεια αυτη των η.π.α.περι τινος προκειται;μα φυσικα για περικοπες σε μισθους,στην εκπαιδευση ,εργασιακα δικαιωματα και αλλους τομεις της δημοσιας ζωης.

manchester's memo

και με αφορμη το αποψινο ματς μου ηρθε στο νου το nightclub hacienda,στο manchester,ανοιξε τις πυλες του τον μαϊο του 1982.ηταν ιδιοκτησια της factory records και για ενα μεγαλο διαστημα των new order.σημα κατατεθεν για την πολη τη δεκαετια του 80 και του πρωτου μερους των 90's.εκδρομη στο νησι χωρις επισκεψη στο manchester,δεν επιτρεποταν.
για οσους ενδιαφερονται για το κλιμα της εποχης,δειτε την ταινια 24 hour party people.ελπιζω οι αρειανοι να το ζησουν σημερα,κερδισουν ή χασουν.

Σύστημα: Αντιπερισπασμός

Τα είδα, τα άκουσα, τα διάβασα σχεδόν όλα. Όλα όσα προβλήθηκαν, ειπώθηκαν και γράφτηκαν μετά το ντέρμπυ του Σαββάτου. Ειδικά όσα γράφτηκαν στο protagon.gr. Κάθε υπογράφων κάλυπτε κι από μία πλευρά των σκέψεων, της αποστροφής και του θυμού μου. «Με κάλυψαν οι προλαλήσαντες» που λέμε. Τέλος. Δεν συμπληρώνω τίποτα. Δεν κλείνω τα μάτια αλλά προτιμώ να σωπάσω και να κάνω αντιπερισπασμό. Μου κάνει κέφι μόνο να συγκεντρωθώ στον αγώνα του Άρη στο Μάντσεστερ και του ΠΑΟΚ στη Μόσχα. Για να μην θυμάμαι τις επαναλαμβανόμενες καφρίλες στην μακρά ιστορία του πολέμου μεταξύ των σωματείων. Όλων των σωματείων, μηδενός εξαιρουμένου. Σε αυτόν τον κανόνα δεν υπάρχει εξαίρεση.


Την Τρίτη το βράδυ στρώθηκα στον καναπέ μου και παρακολούθησα με πρωτόγνωρη θέρμη και προσήλωση τον ΠΑΟΚ, στο καταψυγμένο από τους -17 βαθμούς Κελσίου, γήπεδο της Μόσχας. Τον ΠΑΟΚ λέω, τον παραδοσιακό αντίπαλο της ομάδας μου. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ευρωπαϊκό αγώνα του ΠΑΟΚ από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Συνήθως τσέκαρα απλά το αποτέλεσμα ή το πολύ πολύ χάζευα τα γκολ. Προχθές όμως ένιωθα διαφορετικά. Περίεργα. Οι ασπρόμαυρες στολές έμοιαζαν λιγότερο απωθητικές. Άσε που έπιασα τον εαυτό να πετάγομαι όρθια στο 38’, στην ευκαιρία του Τσιρίλο. Αναρωτήθηκα τι μου συμβαίνει. Μάλλον πρόκειται για τη δική μου αντίδραση στο αρρωστημένο κλίμα των τελευταίων ημερών. Είναι η δική μου αντίσταση. Αρνούμαι να κάνω τα χατίρια εκείνων που σμπαραλιάζουν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Έτσι, όταν τηλεφώνησα σε κάποια από τα παόκια μου αντί για καζούρα και χοντράδες του κερατά, τους είπα πόσο γούσταρα που έπαιξαν τόσο περήφανα κόντρα στην ΤΣΣΚΑ και ότι ήταν κρίμα που δεν πήραν την πρόκριση.

Και ξέρετε τι μου απάντησαν; Ότι απόψε -που η Αρειανάρα παρέα με 4000 φιλάθλους της θα παίξει κόντρα στην Μάντσεστερ Σίτι,- αντί να πλακωθούν στα παϊδάκια στις χασαποταβέρνες της Θεσσαλονίκης θα πάνε για τσίκνισμα στα σπίτια των αρειανών κολλητών τους για να δουν παρέα το ματς. Γιατί όπως μου είπε με νόημα ένας από αυτούς «Είμαστε πιο πολλοί γαμώ την πουτάνα μου». Για αυτό δεν αφήνω κανέναν να μου στερήσει τη χαρά να τραγουδώ όπως σήμερα τη φετινή σύνθηματάρα του Χαριλάου «όσο θα ζω, χιλιόμετρα θα γράφω και θα τραγουδώ, πως δε σ' άφησα στα δύσκολα, σ’ ακολούθησα παντού πιστά…».

της Έλενας Παπαδημητρίου

τι 30,τι 40,τι 50 δις

ΣΤΟΥΣ πολίτες, που είναι απληροφόρητοι, και είναι δυστυχώς οι περισσότεροι, δημιουργήθηκε την περασμένη βδομάδα η εντύπωση ότι η χώρα βαδίζει προς την απώλεια εδάφους και επιχειρήσεων της τάξης των 50 δισ. ευρώ, τα οποία (εδάφη και επιχειρήσεις) θα περιέλθουν σε ξένη κατοχή.

ΣΤΗΝ καλύτερη περίπτωση, οι πολίτες πίστεψαν ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να πουλήσει τα παραπάνω, γεγονός που για εθνικούς -αλλά και ταξικούς- λόγους πρέπει πάση θυσία να αποτραπεί.

ΚΑΤ' ΑΡΧΗΝ, όσοι ανησυχούν πρέπει να ησυχάσουν. Το Ελληνικό Δημόσιο είναι εντελώς ανίκανο να πουλήσει ή να εκμεταλλευτεί την περιουσία του, και το αποδεικνύει εδώ και πολλές δεκαετίες.
ΕΑΝ την αξιοποιούσε, δεν θα υπήρχε οικονομική κρίση στη χώρα, ακόμα και αν φοροδιέφευγαν οι 6 στους 10 φορολογούμενοι, όπως συμβαίνει ώς σήμερα.
ΠΙΣΩ από τις λαϊκίστικες κραυγές περί ξεπουλήματος της περιουσίας του λαού, απ' αυτούς που θυμούνται το λαό μόνο όταν εκείνος πρόκειται να πληρώσει, η άρνηση αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας θα έπρεπε να διώκεται ως κακοδιαχείριση και δόλια διαχείριση. Και σε βάρος των υπεύθυνων δημόσιων λειτουργών και σε βάρος των πολιτικών τους προϊσταμένων, γραμματέων, υφυπουργών και υπουργών.
ΕΠΕΙΔΗ η αδιαφορία στην αύξηση των δημοσίων εσόδων είναι μια νοοτροπία και μια πράξη που στρέφεται ευθέως κατά της καλυτέρευσης της ζωής του λαού.
ΔΕΝ είναι η πρώτη φορά που κυβέρνηση αποπειράται να προσθέσει λεφτά στο ταμείο από τη δημόσια περιουσία. Το 1998 ιδρύθηκε η Α.Ε. Αξιοποίησης Περιουσίας ΕΟΤ. Το 2000 μετονομάστηκε σε Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα Α.Ε. Τι έκανε; Το 2004 ξαναμετονομάστηκε σε Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα, αλλά με νέα μορφή του νόμου 3270! Και λοιπόν;

ΛΟΙΠΟΝ, ήδη προγραμματίζεται η συνένωσή της με την Α.Ε, που υποτίθεται ότι διαχειρίζεται τα Ολυμπιακά Ακίνητα, αλλά και με την Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου, για να δημιουργηθεί ένας φορέας, στον οποίο θα είναι συγκεντρωμένα όλα τα ακίνητα του Δημοσίου, ώστε να αξιοποιηθούν!
ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΣ, όταν ακούω «φορέας», είμαι σίγουρος πως πρόκειται είτε για μπαλαφάρα είτε για απάτη. Αυτό μου έχει δείξει η ζωή μου στη χώρα και η υπερτριακονταπενταετής επαγγελματική μου εμπειρία.
ΠΙΣΩ από τις πιο πολλές απ' αυτές τις εταιρείες, αλλά και τις εκατοντάδες διάσπαρτες μικρότερες, δεν υπάρχουν παρά βολέματα παχυλά αμειβόμενων ημετέρων, χαμηλά αμειβόμενων υποτιθέμενων ψηφοφόρων, διαπλεκόμενων με μεσάζοντες κολλητών και άχρηστα σχέδια, μόνο και μόνο για να δικαιολογούνται οι υπάρξεις τους.

ΦΥΣΙΚΑ το μεγαλύτερο κομμάτι της περιουσίας, που υποτίθεται ότι διαχειρίζονται οι παραπάνω φορείς, αλλά και όσοι έχουν στα χέρια τους τίτλο δημόσιο, είναι ουσιαστικά άχρηστο! Αλλοτε γιατί είναι καταπατημένο, άλλοτε γιατί απαιτεί μυθώδεις απαλλοτριώσεις, άλλοτε γιατί κολλάει στο άρθρο 24 του Συντάγματος περί προστασίας του περιβάλλοντος, άλλοτε γιατί η αξιοποίηση πάει να γίνει προς όφελος επιχειρηματιών, που χρησιμοποιώντας πολιτικές γνωριμίες και πιέσεις θησαυρίζουν ζημιώνοντας το κράτος ή απλώς κερδοσκοπούν.
ΑΛΛΟΤΕ, τέλος, γιατί ακόμα κι όταν βρίσκονται σοβαροί επενδυτές, το βάζουν στα πόδια μπροστά στη γραφειοκρατία του Δημοσίου. Γραφειοκρατία που δεν έχει στηθεί για να προστατέψει τα συμφέροντα του Δημοσίου. Αλλά για να προστατέψει τα συμφέροντα των συμμοριών, που έχουν δημιουργηθεί από πίσω της και οι οποίες ενδιαφέρονται μόνο για τη θέση τους και την τσέπη τους.

Σ' ΑΥΤΟΝ όλο τον κύκλο απαξίωσης της περιουσίας του λαού να προσθέσουμε και συντεχνιακές ομάδες, που την κρατάνε υποβαθμισμένη, υπερασπιζόμενες όχι την υπεραπόδοσή της υπέρ του λαού, αλλά τη δική τους κυριαρχία και διαιώνιση επ' αυτής.
ΕΙΝΑΙ κυρίως αυτές που κόπτονται υπέρ του λαού όταν χρειάζονται πλάτη στις διεκδικήσεις τους. Αλλά το πραγματικό τους πρόσωπο το ζει κανείς όταν σαν πολίτης έρθει σε επαφή με τις υπηρεσίες των επιχειρήσεων όπου οι συντεχνίες πρωτοστατούν.
ΑΣ μην ανησυχούν λοιπόν όσοι φοβούνται ότι θα ξεπουληθεί η χώρα στους ξένους. Εχει ηδη ξεπουληθεί σε ποικίλα συμφέροντα ντόπιων. Δυστυχώς, όχι αυτών που πραγματικά την αγαπάνε. Αυτοί, μονίμως αναμένονται.

http://o-kairos.blogspot.com/

ο παπανδρεου,ο μπρεζινσκι και οι οργισμενοι φοιτητες του βερολινου

Πριν από δύο χρόνια κανείς δεν φανταζόταν ότι Ελληνας πρωθυπουργός, που θα πήγαινε να μιλήσει σε ένα πανεπιστήμιο στο Βερολίνο θα έβρισκε στο ακροατήριο οργισμένους έλληνες φοιτητές έτοιμους να μιλήσουν επιθετικά, να φωνάξουν συνθήματα και να θελήσουν να εμποδίσουν μια εκδήλωση που θα γινόταν προς τιμήν του, την παραμονή της συνάντησης με την καγγελάριο Ανγκελα Μέρκελ.
Χθες όμως συνέβη και αυτό. Ο κ. Παπανδρέου που βρέθηκε στο πανεπιστήμιο Χούμπολντ του Βερολίνου ένοιωσε εκτός Ελλάδας το κλίμα μεγάλης αντίθεσης που τείνει να διαμορφωθεί στο εσωτερικό της χώρας μας.

Ηλθε πρόσωπο με πρόσωπο με αυτό τον κύκλο της νεανικής αμφισβήτησης, ο οποίος είτε δεν καταννοεί, είτε αρνείται να δεχθεί τις προτεραιότητες της επίσημης πολιτικής και διεκδικεί επιθετικά, χωρίς καν να νοιάζεται για τη συνέχεια. Επειδή απλούστατα τη θεωρεί προδιαγεγραμμένη και πιστεύει ότι δεν την αφορά. Ουσιαστικά δεν ελπίζει σε τίποτε διαφορετικό πέρα απ' τον αποκλεισμό που βιώνει και από τα εμπόδια που συνεχώς βρίσκει στον δρόμο της είτε είναι σπουδαγμένη, είτε όχι και γι' αυτό επιτίθεται με ένταση και θυμό, χωρίς καμία διάθεση διαλόγου, ακόμη κι αν αυτός διεκδικείται, όπως πολύ ευγενικά τον διεκδίκησε ο κ. Παπανδρέου.
Κακά τα ψέματα, αλλά ο κ. Παπανδρέου είδε στο Βερολίνο, αυτό που οι εδώ αρχές δεν του επιτρέπουν να δεί, αναπτύσσοντας αστυνομικά μέτρα και κλοιό προστασίας στις εξόδους του. Συνειδητοποίησε έτσι κι εκείνος ότι η τρέχουσα πολιτική διαχείρισης της κρίσης έχει μεγάλα προβλήματα. Δυστυχώς δεν πείθει τα πλήθη και το χειρότερο διαμορφώνει περιβάλλον αντιπαράθεσης που ξεπερνά τα συνήθη όρια.
Ωστόσο δεν πρέπει κανείς να εκπλήσσεται. Οι προγνώσεις είναι παλαιές, διατυπωμένες από χρόνια. Στην Ελλάδα πολλοί μιλούσαν γι' αυτή την αντίθεση που συγκροτείται στους δρόμους και στο περιθώριο της επίσημης πολιτικής, αλλά κανείς δεν έδινε σημασία.

Και πριν δυό χρόνια οι διάλογοι του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι και του Μπρεντ Σκόουκροφτ, υπευθύνων εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, που εκδόθηκαν σε ένα τόμο με τον τίτλο «Η Αμερική και ο κόσμος», προειδοποιούσαν για αυτό το κύμα μεγάλης αντίθεσης που έτεινε να διαμορφωθεί στην υφήλιο.

«Για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου σχεδόν όλος ο κόσμος είναι πολιτικά ενεργός, συνειδητοποιημένος και αλληλεπιδρά σε παγκόσμιο επίπεδο» σχολίαζε από το 2009 ένας από τους εξέχοντες θεωρητικούς της σύγχρονης Αμερικής.

Κατά τον Μπρεζίνσκι εδώ και χρόνια αναπτύσσεται ένα παγκόσμιος πολιτικός ακτιβισμός, ο οποίος παράγει ένα κύμα αναζήτησης προσωπικής αξιοπρέπειας, πολιτικού σεβασμού και οικονομικών ευκαιριών.. «που το παρόν σύστημα δεν μπορεί να προσφέρει. Και μιλούσε για μια «εξελισσόμενη παγκόσμια πολιτική αφύπνιση η οποία θα είναι κοινωνικά μαζική και πολιτικά ριζοσπαστικοποιημένη».
Και επέμεινε ότι «η σχεδόν παγκόσμια πρόσβαση στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση και με αυξανόμενο ρυθμό στο διαδίκτυο θα δημιουργήσει μια κοινότητα κοινών αντιλήψεων και φθόνου η οποία μπορεί να διαμορφωθεί κατάλληλα και να ποδηγετηθεί από δημαγωγικά πολιτικά ή θρησκευτικά πάθη».

«Αυτές οι ενέργειες - σημείωνε - διαπερνούν τα σύνορα των κυρίαρχων κρατών και συνιστούν πρόκληση τόσο για τα υπάρχοντα κράτη, όσο και για την υφιστάμενη παγκόσμια ιεραρχία» και διέβλεπε ότι «η πιθανή επαναστατική αιχμή μπορεί να αναδυθεί ανάμεσα στις τάξεις των εκατομμυρίων φοιτητών που συγκεντρώνονται σε αμφιβόλου ποιότητα πανεπιστημιακά ιδρύματα των φτωχών και αναπτυσσόμενων χωρών».

Εξηγούσε μάλιστα ότι «οι προερχόμενοι από την ανασφαλή μεσαία τάξη φοιτητές είναι πολιτικά παθιασμένοι, κυριαρχούμενοι από αισθήματα κοινωνικής οργής, αυτά τα εκατομμύρια φοιτητών είναι επαναστάτες εν αναμονή, ημικινητοποιημένοι σε μεγάλες κοινότητες, συνδεδεμένοι με το διαδίκτυο και προδιατεθειμένοι για μια επανάληψη μεγάλων γεγονότων σαν κι αυτό της Τιεν Αν Μεν».
Οσα συμβαίνουν στη Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή μοιάζουν ακριβώς επιβεβαιωτικά των λόγων του Μπρεζίνσκι.
Και ίσως όσα έζησε ο κ. Παπανδρέου στο Βερολίνο να είναι προάγγελος όσων μπορεί να δούμε στην Αθήνα προσεχώς. Κανείς δεν προεξοφλεί και πολύ περισσότερο δεν εύχεται τέτοιες συνθήκες.
Ωστόσο η εγχώρια πολιτική τάξη οφείλει να γνωρίζει ότι συστηματικά τα τελευταία χρόνια φτιάχνεται υπόβαθρο μεγάλης αντίθεσης, ικανό τα τινάξει τα πάντα στον αέρα.

α.καρακουσης / tovima.gr

μια φορα κι ενα καιρο μια βιβλιοθηκη...

οδηγουσα σε ενα δρομο στενο,παραδοσιακο,μιας κωμοπολης .το βλεμμα μου μαγνητιστηκε απο ενα παλιο καλοδιατηρημενο κτηριo,δεξια του δρομου.σταματησα να το παρατηρησω.

εξωτερικα περιποιημενο με τα αρχιτεκτονικα στοιχεια της περιοχης.ενας προσεκτικος και μελετημενος φωτισμος,του εδινε μια ξεχωριστη εικονα στο χωρο.κοιταξα την ταμπελα.δημοτικη βιβλιοθηκη.κοσμος μπαινοβγαινε και παρατηρωντας απο το παραθυρο,ειδα ανθρωπους να συνομιλουν,με ενα φως στο προσωπο τους.

μπηκα μεσα και αρχισα να στριφογυριζω στο χωρο.
υπηρχαν ραφια ταξινομημενα,με βιβλια ανα χρονικες περιοδους, κατηγοριες ενδιαφεροντος,συγγραφεα.μπροστα απο τα ραφια με τα βιβλια,βρισκοταν ενα γραφειο με μια κυρια να ειναι σκυμμενη επανω του.πλησιασα και με πληροφορησε πως θα μπορουσα να ριξω μια ματια στον καταλογο των βιβλιων που υπηρχαν.συμπληρωματικα μου εδωσε ενα καταλογο με περιοδικα και εφημεριδες,υποδεικνυοντας ταυτοχρονα το σημειο οπου υπηρχε το οπτικοακουστικο αρχειο της βιβλιοθηκης.
στην ερωτηση μου,εαν θα μπορουσα να παρω-δανειστω καποιο βιβλιο να το διαβασω εκτος βιβλιοθηκης,μου απαντησε ευγενικα πως επειδη δεν ημουν κατοικος της περιοχης,θα μπορουσε να μου δωσει ενα φωτοαντιγραφο.μου συνεστησε δε,εαν θελω περισσοτερη προσβαση στον πλουτο της βιβλιοθηκης να επισκεφθω τον ιστοτοπο www......
ανεβηκα στον επανω οροφο.απολυτη ησυχια.τα τεσσερα-πεντε τραπεζακια,ηταν γεματα ανθρωπους που διαβαζαν και σημειωναν.στον απεναντι τοιχο,πεντε υπολογιστες,ειχαν σκοπο να παρουσιασουν το υλικο που ειχε αποθηκευθει.εκθεσεις,παρουσιασεις,εντυπο υλικο,φιλμ,δρωμενα.ολα αυτα που αποτελουν τα λεγομενα new media.
υπηρχαν και links-συνδεσεις με αλλους υπολογιστες βιβλιοθηκων,τοσο του μικρου νομου,οσο και της χωρας.καποιος με ενημερωσε πως απο το κτηριο αυτο εφευγε το δωρεαν internet για ολη την πολη.
κατεβηκα στο ισογειο.χαιρετησα την ευγενικη κυρια και προχωρησα προς την εξοδο.εξω στον πλακοστρωτο δρομο ειδα δυο κυριους να μιλουν μεταξυ τους.απομακρυνθηκα,σκεπτομενος πως ηταν δυο πολιτες που σεβονταν την ιστορια της πολης τους και ηταν πεπεισμενοι πως οι ιδιοι και οι κατοικοι της ηταν η συνεχεια του πολιτισμου που ειχε συσσωρευσει ο τοπος τους.βλεποντας ξανα τον εξωτερικο φωτισμο,καταλαβα ποιο ηταν το νοημα του.ηταν το φως της πολης,το λυχναρι που οδηγουσε τους ανθρωπους της στο αυριο.περασα και απο τραπεζες,μαγαζια,σπιτια πολυτελη,κεντρικους δρομους.τιποτε απο αυτα δεν ειχε πιο ομορφο φωτισμο.τιποτε δεν αξιζε να εχει πιο ομορφο φωτισμο.

μου ηρθε η εικονα της δικης μου πολης.της δημοτικης βιβλιοθηκης.με τα βιβλια στα τσουβαλια.στα τσουβαλια....και μου ερχεται η εικονα αυτων που στο διαβα των αιωνων τσουβαλιαζαν και κατεστρεφαν τα βιβλια.τους ξερετε ποιοι ηταν,δεν τους ξερετε;

Γιατί η Alpha φοβάται… την έκπληξη!

Oι δραστηριότητες των μεγάλων ελληνικών τραπεζών στο εσωτερικό βράζουν λίγο-πολύ στο ίδιο καζάνι.

Η ύφεση της ελληνικής οικονομίας αναμένεται να αυξήσει περαιτέρω το ποσοστό των δανείων σε καθυστέρηση, αναγκάζοντας τις τράπεζες να πάρουν περισσότερες προβλέψεις και να προχωρήσουν σε νέες διαγραφές δανείων, που δημιουργούν μεγαλύτερες κεφαλαιακές ανάγκες.
Η αγορά τα γνωρίζει όλα αυτά και είναι σε θέση να τα αποτιμήσει λίγο-πολύ, όπως άλλωστε οι διοικήσεις των τραπεζών.
Όμως, τα πιστωτικά ιδρύματα έχουν επίσης ελληνικά κρατικά ομολόγα στα χαρτοφυλάκιά τους, που δεν είναι το ίδιο εύκολο να αποτιμηθούν σε αυτήν τη φάση για συγκεκριμένους λόγους.
Ένας λόγος είναι ότι ακόμη δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς θα εμπεριέχει η περίφημη ευρωπαϊκή λύση στο θέμα του χρέους.
Η επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ κατά τα ιρλανδικά πρότυπα είναι ίσως το μόνο σίγουρο.
Η επαναγορά κρατικών ομολόγων που διαθέτει η ΕΚΤ στις χαμηλές τιμές κτήσης τους είτε από το προσωρινό ευρωπαϊκό ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (EFSF) είτε από τις ενδιαφερόμενες χώρες, όπως η Ελλάδα, μέσω χαμηλότοκου μακροπρόθεσμου δανείου που θα τους δοθεί συγκεντρώνει επίσης πολλές πιθανότητες.

Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι πολύ δύσκολο να εκτιμήσει κάποιος τη μελλοντική αξία των ελληνικών ομολόγων σε αυτήν τη φάση, χωρίς τουλάχιστον να γνωρίζει το περίγραμμα της ευρωπαϊκής λύσης.

Όμως, όλα δείχνουν ότι το περίγραμμα δεν πρόκειται να γίνει γνωστό πριν από τις συνόδους κορυφής της Ε.Ε. τον Μάρτιο, στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Σαν να μην έφταναν αυτά, η κατάσταση στο εσωτερικό μέτωπο έχει γίνει νεφελώδης, με αποκορύφωμα τις αντιδράσεις για τα διαρθρωτικά μέτρα και το σκηνικό που στήθηκε γύρω από τα 50 δισ. ευρώ.
Όλα αυτά δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την αποτίμηση των ελληνικών κρατικών ομολόγων που έχουν οι τράπεζες στην κατοχή τους.

Σύμφωνα με την HSBC, η Εθνική Τράπεζα κατείχε ελληνικά κρατικά ομόλογα αξίας 20,2 δισ. ευρώ στο χαρτοφυλάκιό της, στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2010, η Alpha Bank κάπου 4,6 δισ. ευρώ, η Τράπεζα Πειραιώς 8,8 δισ. και η Eurobank περίπου 7 δισ. ευρώ.
Αν δεν ληφθούν υπόψη οι όποιες λήξεις από τότε μέχρι σήμερα και πιθανές φορολογικές ελαφρύνσεις, τυχόν απομείωση των ελληνικών ομολόγων κατά 30% σημαίνει ότι η μεν Εθνική θα έπρεπε να "σηκώσει" 2,67 δισ. ευρώ και η Alpha Bank 467 εκατ. ευρώ, για να διατηρήσουν τον δείκτη βασικών ιδίων κεφαλαίων (Core Tier 1) στο 7%.
Αν το "κούρεμα" ήταν της τάξης του 40%, η Εθνική θα χρειαζόταν επιπλέον κεφάλαια ύψους 4,69 δισ. ευρώ και η Alpha Bank 927 εκατ. ευρώ, υπό τις ανωτέρω προϋποθέσεις, σύμφωνα με την HSBC.

Τι υποψιαζόμαστε;

Ο κυριότερος λόγος που έκανε τη διοίκηση της Alpha Bank να απορρίψει κατ’ αρχάς την πρόταση της Εθνικής για φιλική συγχώνευση είναι η δυσκολία αποτίμησης των ομολόγων.
Η χρηματιστηριακή αγορά αποτιμά τις προοπτικές κάθε τράπεζας λαμβάνοντας υπόψη τα ομόλογα κτλ, όπως δείχνει η τιμή της μετοχής της.
Είναι προφανές ότι, αν η πρόταση της Εθνικής περιελάμβανε μόνο ρευστό, θα ήταν πολύ δύσκολο για το Δ.Σ. της Alpha να την απορρίψει.
Όμως, η πρόταση στηρίζεται σε ανταλλαγή μετοχών, αφού ρευστό δεν υπάρχει.
Επομένως, το Δ.Σ. της Alpha και οι ξένοι σύμβουλοί της καλούνται να προεξοφλήσουν την τιμή της μετοχής της Εθνικής, λαμβάνοντας υπόψη όλους τους ανωτέρω παράγοντες.
Από κάτι τέτοιο μπορεί να προκύψει είτε θετική έκπληξη, π.χ. αν οι τιμές των ελληνικών ομολόγων ανακάμψουν στο μέλλον, είτε αρνητική, αν οι εξελίξεις στο μέτωπο του δημοσίου χρέους δεν είναι ευχάριστες.
Για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια αναλυτή: "Η μετοχή της Εθνικής μπορεί να βρεθεί στα 15 με 20 ευρώ στα τέλη του 2011, μπορεί όμως και σε αρκετά χαμηλότερα επίπεδα από τα σημερινά, ανάλογα με τις εξελίξεις στην αγορά ομολόγων".
Πού θα καταλήξει η μπίλια δεν έχει να κάνει ούτε με πόσο καλύτερη είναι η μία τράπεζα από την άλλη, ούτε με τίποτε άλλο.
Συνδέεται με αποφάσεις που ξεπερνούν κατά πολύ τις διοικήσεις των δύο μεγάλων ελληνικών τραπεζών και πιθανόν την ίδια την κυβέρνηση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα ασκηθούν έντονες πιέσεις από πολλές πλευρές στη διοίκηση της Alpha Bank να δώσει το πράσινο φως για το μεγάλο ντιλ.
Όμως, εδώ μιλάμε για λεφτά και έχουμε να κάνουμε με διαχρονικά συντηρητικούς τραπεζίτες, όπως π.χ. ο κ. Κωστόπουλος.
Αυτό άλλωστε αποδεικνύει το γεγονός ότι η Alpha έχει λιγότερα κρατικά ομόλογα σε σχέση με τις άλλες μεγάλες εγχώριες τράπεζες και είναι σίγουρα στοιχείο που μέτρησε στα υπέρ της όταν η Εθνική εξέταζε την περίπτωσή της.
Φυσικά, η Εθνική θα μπορούσε να προσπεράσει το Δ.Σ. της Alpha υποβάλλοντας δημόσια πρόταση απευθείας στους μετόχους της.
Όμως, αυτό συνιστά κίνηση επιθετικής εξαγοράς και είναι ασυνήθιστη μέθοδος για την επίτευξη ντιλ μεταξύ ντόπιων τραπεζών σε ευρωπαϊκό κράτος.
Επιπλέον, συνεπάγεται σημαντική κεφαλαιακή επιβάρυνση για την Εθνική αν βρεθεί με το 20% ή το 30% των μετοχών της Alpha ύστερα από μια τέτοια κίνηση.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι ένα ντιλ Alpha - Εθνικής δεν θα ήταν καλό για τον ελληνικό τραπεζικό κλάδο και την οικονομία, υπό κάποιες προϋποθέσεις.
Όμως, δεν αναιρεί επίσης τις δυσκολίες που υπάρχουν στην αποτίμηση των ελληνικών ομολόγων στην παρούσα φάση και την πιθανότητα μελλοντικών εκπλήξεων, που προφανώς το Δ.Σ. της Alpha διστάζει να προεξοφλήσει.
Dr. Money /euro2day.gr

Τι πολίτευμα είχαμε;

Είχε έναν ήλιο γενναιόδωρο. Ενώ οδηγούσα παρατήρησα μια ομάδα ανθρώπων να λιάζεται. Φορούσαν φόρμες εργασίας. Και όπως είχαν σκούπες και φαράσια και αντικείμενα καθαριότητας και γελούσαν και κάπνιζαν έμοιαζαν με σκηνή από μιούζικαλ της Φίνος Φιλμ. Μα τι κάνουν όλοι αυτοί έξω από το Δημαρχείο; Διαμαρτύρονται για κάτι; Την ίδια απορία είχα και την επόμενη μέρα που πέρασα από το ίδιο σημείο και την μεθεπόμενη…Απορίες βιαστικών οδηγών που δεν κόπτονται για απάντηση . Ρωτάνε για να ρωτάνε.


Μέχρι που λίγες μέρα μετά λύθηκε ο γρίφος. «Από την ώρα που μετακόμισε ο πυρήνας του Δήμου σε άλλη περιοχή κανείς δεν τους ελέγχει, κανείς δεν τους επιτηρεί και άλλωστε είναι τόσοι πολλοί οι εργαζόμενοι που μπορούν να κάθονται ανενόχλητοι», «Μα είχα καταλάβει ότι η ένωση των Δήμων έγινε γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο. Δεν θ΄απολυθούν οι υπεράριθμοι;», «Σε βάθος χρόνου! Ο νόμος καθοδηγεί. Σε κάθε 4 αναχωρήσεις θ΄αντιστοιχεί μια πρόσληψη…Άρα…Σε βάθος χρόνου…».
Πριν επεξεργαστώ, πριν συνέλθω χρειάστηκε ν΄απαντήσω στο τηλέφωνό. Ήταν ο Ηλίας. Αγωνιστής. Βιοπαλαιστής. Χρόνια δούλευε σε μια εταιρεία ηλεκτρικών ειδών σαν «ο μικρός». Πρόθυμος, αγαπητός στους πελάτες, κάποια στιγμή πέθανε το αφεντικό, πήρε δάνειο, γράπωσε τη δουλειά από τα κέρατα, έγινε αφεντικό, ΙΚΑ μίκα, σύκα, μισθοδοσία, δόση δανείου, σχεδίαζε την αγορά ενός σπιτιού για νάχει «ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου», ζωή κοπιαστική, έντιμη, αγωνιώδης…Μια ζωή! Τα τελευταία χρόνια είχε σηκώσει κεφάλι. Έμοιαζε να έχουν ανταμειφθεί οι κόποι, σχεδίαζε και δεύτερο μαγαζί μέχρι που ξέσπασε η οικονομική κρίση και ήρθαν τα πάνω κάτω «Τρέχω και δε φτάνω! Ούτε ξέρω πόσοι μου χρωστάνε! Πάω με το αυτοκίνητο για εισπράξεις πόρτα πόρτα. Να και τώρα που μιλάμε γυρίζω από Χαλάνδρι. Μου χρωστούσε πελάτης 6.500 χιλιάδες και μου έδωσε 300 ευρώ. Τα έχω παίξει. Τρέχουν δάνεια, υποχρεώσεις. Εσύ ξέρεις πόσο δούλεψα στη ζωή μου….». Ήξερα! Και τον πόνεσα πραγματικά για το -Τώρα όλα απαιτητά- που τον καταδιώκει…Όχι σε βάθος χρόνου…
Και νάταν μόνο ο Ηλίας! Γεμάτοι οι δρόμοι κλειστά μαγαζιά. Πωλείται και Ενοικιάζεται παντού. Πίσω από κάθε κλειστό μαγαζί ένα σωρό όνειρα ακυρωμένα κι άκλαυτα…Πίσω από κάθε χάρτινο Ενοικιαστήριο οι κόποι μιας ζωής «για νάχω ένα επιπλέον εισόδημα για τα γεράματα» μετατρέπονται σε αγωνία και ανασφάλεια… Πίσω από κάθε Πωλητήριο ένα αδιέξοδο….Ένας ολόκληρος ιδιωτικός τομέας βορά στο δημόσιο. Ο μεν στο απόλυτο ανατριχιαστικό –Τώρα- του, ο δε «σε βάθος χρόνου»…
Λένε ότι για να μπορέσεις να πας πιο κάτω πρέπει να κοιτάξεις κατάματα την ταυτότητά σου. Ποιος είσαι! Αυτό που ξεβράζεται κάθε μέρα και πιο καθαρά είναι ότι ο ιδιωτικός χώρος λειτούργησε ως το κορόιδο, ο καρπαζοεισπράκτορας, ο μαλάκας για να κατασπαράζει σάρκες το τέρας του Δημόσιου χώρου… Προσφερθήκαμε οι μεν για να χορτάσει ένα κτήνος που δεν χόρτασε ποτέ. Και σήμερα πεθαίνουμε εμείς και δε σώνεται το μονοφάγο τέρας… Για φαντάσου! Παίρνω το δρόμο της ιστορίας με την όπισθεν…

Περπατάω στα χαλάσματα του ιδιωτικού τομέα….Θάθελα νάμουν Ρωσίδα να γραπωθώ από το πείραμα του κομμουνισμού. Θάθελα νάμουν Αμερικάνα να μιλήσω για τις απαιτήσεις του καπιταλισμού. Θάθελα νάμουν Αιγύπτια να μιλήσω για δικτατορίες…Θάθελα να μπορώ ν΄αποδώσω σε κάποιο πολίτευμα το σήμερά μου…Θάθελα!
Λένε ότι για να προχωρήσεις παραπέρα πρέπει να κοιτάξεις κατάματα την ταυτότητά σου…Ποιος είσαι!...Λένε….Ας πάρουμε λοιπόν το κουβάρι από την αρχή…Ψάχνω εναγώνια για ένα άλλοθι που να μην με μουντζώνει, να μη με φτύνει στα μούτρα. Τι πολίτευμα είχαμε τόσα και τόσα χρόνια;

της Ρέας Βιτάλη

Το φράκο και η φουστανέλα

Ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης είχε γράψει:

«...Από τη μια μεριά, πάντως, είχαν δίκιο οι ντόπιοι αγωνιστές, που υπέφεραν τα πάνδεινα επί έξι χρόνια, να φοβούνται τους καλαμαράδες: Δεν ήταν λίγοι αυτοί που ήρθαν στην Ελλάδα όχι για να πολεμήσουν, αλλά για να τη διοικήσουν μετά το αίσιο πέρας του αγώνα. Όμως ο αγράμματος λαός δε μισεί τους καλαμαράδες. Τους μισούν οι μισοαγράμματοι προύχοντες και οι κοτζαμπάσηδες, που πριν την επανάσταση συνεργάζονταν αρμονικότατα με τους Τούρκους. Ο αγράμματος άνθρωπος πάντα κατανοεί τη σημασία που έχουν για μία καλύτερη ζωή τα γράμματα, και πάντα θέλει να σπουδάσει τα παιδιά του. Οι επικίνδυνοι είναι οι κολυβογραμματισμένοι, με τα κολυβογράμματά τους που δεν έλειψαν ποτέ από την Ελλάδα. Και που τη χαντάκωσαν. Επειδή ξέρουν να διαβάζουν την Ιερά Σύνοψη, νομίζουν πως ξέρουν και γράμματα.

Πίσω απ’ αυτή τη διαμάχη κρύβεται ο ανηλεής πόλεμος μεταξύ Ελλήνων της Ελλάδας και Ελλήνων του εξωτερικού, που συνεχίζεται. Οι «εσ» πάντα φοβούνται τους «εξ», διότι οι «εξ» είναι συνήθως πιο εγγράμματοι. Κι όποιος ξέρει γράμματα εξουσιάζει ευκολότερα αυτούς που δεν ξέρουν. Εντάξει, αλλά πουθενά στον κόσμο δε βρέθηκε τρόπος να ασκούν την εξουσία οι αγράμματοι. Εκτός από την Ελλάδα όπου την ασκούν συνήθως οι αγράμματοι, καταπιέζοντας τους ακόμα πιο αγράμματους».

Σχεδόν δύο αιώνες μετά τη σύσταση του ελληνικού Κράτους ή ίδια υπόγεια διαμάχη συνεχίζεται. Ένα έθνος που ουδέποτε άφησε να αναπτυχθεί κάποια υποτυπώδης αστική Δημοκρατία, με τη συγκεκριμένη διαμάχη να διέπει οριζόντια όλα τα κοινωνικά στρώματα. Κάπως έτσι έχουμε την ψευδαίσθηση ότι οι κοινωνικές μάχες στην Ελλάδα είναι ταξικές, ενώ στην βαθύτερη ουσία τους είναι θεσμικές. Υπάρχουν οι μεν που προσπαθούν να προσανατολιστούν σε ένα αναπτυγμένο κοινωνικό μοντέλο με τα ιδεώδη του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, και οι δε που αντιλαμβάνονται την έννοια του Κράτους με κριτήρια αμιγώς ατομικά.

Οι κοινωνίες όμως αυτορυθμίζονται, και όσο εμφανή και αν είναι τα πλεονεκτήματα μίας σύγχρονης αστικής Δημοκρατίας, είναι επίσης δίκαιο και τελικά δημοκρατικότερο να υπερισχύουν τα ιδεώδη της πλειοψηφίας. Εφόσον η πλειοψηφία επιθυμεί να ζει ακόμα με όρους καθαρά ατομικούς και όχι συλλογικούς, θα πρέπει πλέον να δεχτούμε ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να αποτελεί απλά ένα σύνολο από «χωριά», όπου στο κάθε χωριό ο εκάστοτε «κοτζαμπάσης» ελέγχει, ρυθμίζει, επηρεάζει ή και κυβερνά ανάλογα τα προσωπικά του συμφέροντα.

Η παρούσα κρίση φαινόταν ως μία ευκαιρία, να γίνει μία νέα κοινωνική αυτορύθμιση με κατεύθυνση ένα Κράτος με συνοχή και κοινό όραμα ανάπτυξης. Όπως στο παρελθόν, σαθρά ιδεώδη όπως η θρησκεία και το έθνος, ένωναν τους ανθρώπους απέναντι σε έναν κοινό εχθρό, έτσι και στο παρόν η οικονομική κρίση θα μπορούσε να ενώσει την κοινωνία απέναντι στα κακώς δρώμενα του παρελθόντος, που στην τελική επέφεραν και την κρίση. Οι αμαθείς, και ακόμα χειρότερα οι ημιμαθείς, φαίνεται όμως ότι και πάλι επηρεάζουν περισσότερο. Από τις πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησης, μέχρι και τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα, η αμάθεια και η ημιμάθεια αντιμάχεται εκείνους τους ανθρώπους που βλέπουν τις ευκαιρίες για εκσυγχρονισμό και την δημιουργία μίας αστικής Δημοκρατίας. Ο συναισθηματισμός υπερισχύει της λογικής, το πάθος υπερισχύει της πράξης, και κυρίως οι ατομικές ανάγκες υπερισχύουν των συλλογικών.

Η μόνη περίπτωση κάποια στιγμή η Ελλάδα να γίνει πραγματικό και σοβαρό Κράτος, είναι όταν η πλειοψηφία που προαναφέρθηκε, συνειδητοποιήσει πόσα περισσότερα είναι τα οφέλη από μία συλλογική αντίληψη έναντι της ατομικής. Πως μία πραγματική αστική Δημοκρατία παρέχει πολλές περισσότερες και δικαιότερες ευκαιρίες προσωπικής ανάπτυξης, έναντι της πρόχειρης ατομικής καχυποψίας. Άλλωστε, οι μεγαλύτερες κοινωνικές επαναστάσεις, ίσως και αυτές που βιώνει τώρα ο μουσουλμανικός κόσμος, κατά βάθος γίνονταν για τη δικαιοσύνη, την ισονομία και τις ίσες ευκαιρίες. Ούτε για τη μάσα, ούτε για το ποιος θα διοικήσει το «χωριό».

http://ellinaki.blogspot.com/

το blues της φυσούνας

Μεγάλη αλήθεια. Ρώτα κι εμένα. Που χρόνια πολλά πριν, έκανα περιγραφή στο φανταστικό μου ραδιόφωνο φανταστικά παιχνίδια του Ολυμπιακού, όχι πια με τις δικές μας εγχώριες πλέμπες αλλά με σοβαρούς αντιπάλους, με τον Άγιαξ , με τη Μικτή Krypton, με την Μέλτσεστερ Ρόβερς. Ανεξαρτήτως αντιπάλου το σκορ ήταν στο 91’ ισόπαλο και ακριβώς τότε «ναι, φοβερή μπαλιά του Δεληκάρη στον Παμπουλή, πέφτει αυτός δεξιά από το ημικύκλιο της σέντρας όπως επιτίθενται οι Πειραιώτες και ο διαιτητής σφυρίζει πέναλτυ, ναι, είναι πέναλτυ στο 91’».

Αυτό το κυριακάτικο «να γυρίσουμε αμέσως στο γήπεδο Καραϊσκάκη,με ειδοποιούν πως κάτι συμβαίνει εκεί» που συνοδευόταν αμέσως μετά από ένα «πέναλτυ για τον Ολυμπιακό στο 91’» το άκουσα περισσότερες φορές από όσες μπήκε η σφήνα στο στέρνο του Κρίστοφερ Λη. Και το πήρα απόφαση από τότε. Όποιος και να πέσει, είτε ο Τριαντάφυλλος, είτε ο Λοσάντα, είτε ο Γουλανδρής, όπου και να πέσει, είτε στη γραμμή του πλάγιου άουτ, είτε στα σκαλιά για τα αποδυτήρια, είτε μέσα στο γραφείο, είναι πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού. Ποιος τους γαμεί τους κανονισμούς, when there’s a will , there’s a penalty.
Tο τι έγινε τα χρόνια που ακολούθησαν μετά, αν υπήρξαν πράσινα ή κίτρινα ή εμπριμέ πέναλτι στο 90’ ή στο 100′ δεν με αφορούσε. Η τρυφερή και κρίσιμη ηλικία ήταν εκείνη, γύρω στο 1973-74, άπαξ και έμπαινε μέσα σου ο ιός δεν έφευγε ούτε με εξορκισμό. Δήλωσα αντι-ολυμπιακός και τέτοιος παραμένω, I had the right to remain silent αλλά η σιωπή δεν συμπεριλαμβάνεται στις αρετές μου. I plea guilty για να ξεμπερδεύουμε. Το έγραψα και στην κατάθεσή μου, «παναθηναικός δεν είμαι αλλά το να είμαι αντι-ολυμπιακός είναι στάση ζωής, ομολογώ ότι αν έπαιζαν ΔΝΤ-Ολυμπιακός θα πούλαγα όλα μου τα υπάρχοντα για να τα δώσω πριμ στο ΔΝΤ». Ξεκάθαρα, μη βάζουμε δικαστές κι ενόρκους σε μπελάδες.
Μετά ήρθαν καλοκαίρια, άνοιξη, χειμώνες, φτηνόπωρα, ξανά μανά καλοκαίρια και χειμώνες και εγώ άσπρισα και εν τω μεταξύ πέρασαν Κοσκωτάδες και Σαλιαρέληδες και Κοκκαλαίοι και Λουβαραίοι (αυτός που πεθαίνει από κάτι πολύ σπάνιο και ανίατο εδώ και δεκαπέντε χρόνια αλλά αν η επιστήμη της νομικής αποφασίζει να συνεργαστεί με την ιατρική κάνουν θαύματα) και Τσουκαλάδες και Μητροπουλαίοι και Θεοδωρίδηδες και μετά δεν χρειαζόταν πλέον πέναλτι στο 90’, αυτά ήταν passé και εντελώς δεύτερα να περιμένεις πρώτα να βγει να τραγουδήσει η χοντρή και μετά να τελειώσει το show, έβγαινε πριν ξεκινήσει η παράσταση η χοντρή και έλεγε «πρωταθλητής ο Ολυμπιακός» κι αν ήθελες καθόσουν, αν ήθελες έφευγες, ποιός τα γαμεί τα προσχήματα, when there’s a will, there’s always a willing fat.

Τα πάντα είναι θέμα αισθητικής. Πρώτα και πάνω απ’ όλα. Η δική μου είναι διεστραμμένη και ακραία γι αυτό και όποιος δεν έχει καταλάβει πού το πάω (και ορθώς πιστεύει πως υπάρχουν σημαντικότερες αξίες από την αισθητική) κακώς συνεχίζει να διαβάζει. Το πάω εκεί που θέλω.
Περί αισθητικής. Θα μπορούσα να αραδιάσω χίλια δυο. Και σταματημό να μην έχω. Αλλά εδώ είναι βλογ, όχι η πλατεία Χοσέ Μαρτί για να παριστάνω τον Φιντέλ μιλώντας μέχρι το Πάσχα. Η δική μου λοιπόν λογική λέει πως ήταν προτιμότερο να δω τον Κούρκουλο να χαστουκίζει γυναίκα, παρά τον Γιώργο Φούντα. Και στις δυο περιπτώσεις το μάγουλο υποφέρει, στην πρώτη όμως η μελανιά μυρίζει καλύτερα και δεν ξέρω γυναίκα που θα την συγκινούσε ένα χαστούκι αλλά δεν ξέρω και καμία που ο Κούρκουλος της ήταν αδιάφορος. Τουτέστιν τα όσα έκανε κατά καιρούς ο Παναθηναϊκός μου φάνηκαν πταίσματα ακόμη κι αν είχαν τη βαρύτητα των όσων έκαναν οι Πειραιώτες, ήταν όμως το ανίατο αντι- μου και το στυλ που έκαναν τη διαφορά. Από τη στιγμή που κανείς δεν βρέθηκε να τιμωρήσει το ποινικοποιημένο χαστούκι και κανένα μάγουλο δεν μπόρεσε να βρει το δίκιο του γιατί τα δυο χέρια παραήταν βαρειά για να υποστούν συνέπειες, επέλεξα να με ενοχλεί λιγότερο αυτό το χέρι που μύριζε λιγότερη ωμή και εκ του ασφαλούς «μαγκιά». Εκείνον τον θρασύδειλο εγχώριο «ανατολάκικο» τσαμπουκά που από τον έλεγχο ήδη των διαβατηρίων κρυβόταν στη βαλίτσα.

Νόμιζα ότι με το τρίο Κόκκαλη-κυρ Σάββα- Τσουκαλά είχα δει τον πάτο στο βαρέλι. Έσφαλλα όμως. Από τη στιγμή που βρέθηκε άνθρωπος να δηλώσει χτες όσα δήλωσε, το βαρέλι είναι πολύ μεγάλο, πολύ βαθύ, πολύ φαρδύ. Το τι έκαναν οι 5, 50, 100 ή 500 νεάντερνταλ μέσα στον αγωνιστικό χώρο όταν τέλειωσε το παιχνίδι είναι πταίσμα για μένα, ούτε θεσμικό ρόλο έχουν οι ηλίθιοι, ούτε τον επίσημο Ολυμπιακό εκφράζουν οι μαλάκες κι ας αποτυπώνουν στην εντέλεια το DNA ενός συλλόγου που «δεν είδε, αν δει στην τηλεόραση βεβαίως και τα καταδικάζει» αλλά ακόμη δεν είδε και δεν καταδίκασε γιατί οι τηλεοράσεις είναι σπάνια είδη σαν τους βροντόσαυρους. Το τι είπε όμως ο Ένας δείχνει ότι αν εγώ ξεμπέρδεψα με τις φανταστικές μεταδόσεις φανταστικών αγώνων εδώ και καμιά τριανταριά χρόνια, υπάρχουν κάποιοι που παίζουν ακόμη από τα οκτώ τους με χαρτάκια του Βιέρα και του Συνετόπουλου και ζουν ως σήμερα στον κόκκινο κόσμο τους. Και όχι στο 91’ αλλά στο 105’. Ληγμένοι εντελώς. Και ευτυχισμένοι που «τα παιδιά των ολυμπιακών αύριο θα πάνε στα σχολεία με αυτοπεποίθηση, χαρούμενα και περήφανα». Τη λύση στην παιδική κατάθλιψη τη βρήκε, πάμε για άλλα τώρα.
Ποιος τα γαμεί τα προσχήματα, αν ντε και καλά θέλει να βγει να τραγουδήσει η κάθε fat lady, όλοι οι υπόλοιποι οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τις πορδές της ως blues. Το blues της φυσούνας.

http://kkmoiris.yooblog.gr/

η ιστορια της κρισης του ευρω/documentary

Κείμενο: Κατερίνα Κανέλλη / elculture.gr

Η αίθουσα του Γαλλικού Ινστιτούτο ήταν σχεδόν γεμάτη ένα πολυποίκιλο κοινό με ιδιαιτερότητα τους ασπρομάλληδες κυρίους με γνώσεις οικονομικών! Την ταινία παρουσίασαν ο Τάσος Τέλλογλου, η Σοφία Παπαϊωάννου από την εκπομπή του ΣΚΑΪ «Νέοι Φάκελοι» και ο Γάλλος δημοσιογράφος και σεναριογράφος της Jean Quatremer. Όπως δήλωσε και ο Jean Quatremer, το θέμα είναι πολύπλοκο, μπορεί να θεωρηθεί βαρετό και εικόνες δεν υπάρχουν, ωστόσο η ταινία μας κράτησε ζωντανό το ενδιαφέρον.


Ποιος ο λόγος να γυριστεί ένα ντοκιμαντέρ για την οικονομική κρίση;

Βιώνουμε τη «μητέρα όλων των κρίσεων», ικανή να προκαλέσει έκρηξη στη ζώνη του ευρώ και στην ευρωπαϊκή ένωση. Είναι απορίας άξιο γιατί τα οπτικοακουστικά μέσα δεν ερευνούν περισσότερο αυτή τη δίχως προηγούμενο κρίση. Βεβαίως, ενημερώνουν τον κόσμο για θέματα της επικαιρότητας, αλλά δε δίνουν τις σωστές διαστάσεις αυτών των ιδιαίτερα πολύπλοκων γεγονότων. Ωστόσο, οι πολίτες έχουν το δικαίωμα όχι μόνο να πληροφορηθούν, αλλά και να καταλάβουν τους μηχανισμούς της κρίσης που απειλούν τον τρόπο ζωής τους, ώστε να μπορέσουν στη συνέχεια να κάνουν σωστές πολιτικές επιλογές. Προς στιγμή, οι περισσότεροι πολίτες έχουν την εντύπωση ότι ο «θυμός του Θεού» έπεσε πάνω τους αδίκως, ενώ αυτή η κρίση έχει αντικειμενικές αιτίες και υπάρχουν τρόποι να τη νικήσουμε.

Ποιες ήταν οι δυσκολίες που έπρεπε να ξεπεράσετε ;
Η εικόνα! Τα οικονομικά ή ευρωπαϊκά θέματα φημίζονται για τη δυσκολία τους, καθώς δεν υπάρχει εικόνα. Γι’ αυτό το λόγο, εξάλλου, δεν προβάλλονται συχνά στην τηλεόραση. Παρ’ όλα αυτά, δείξαμε, τουλάχιστον στην προκειμένη περίπτωση, ότι αυτή η επιλογή είναι στην πραγματικότητα μια εύκολη λύση. Αν είστε ικανοί να διηγηθείτε μια ιστορία με καλούς συνομιλητές, αν είστε ικανοί να ακολουθήσετε μια θεματική, όλα τα θέματα, όσο πολύπλοκα κι αν είναι, μπορούν να γυριστούν σε ταινία. Εξάλλου, παρατηρώ ότι και τα faits divers –καθημερινά γεγονότα- δεν προσφέρονται για οπτικοποιήσεις, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων : έτσι βλέπουμε συχνότερα το χώρο που έγινε το συγκεκριμένο συμβάν, συνοδευόμενο -στην καλύτερη των περιπτώσεων- από μαρτυρίες. Ακριβώς, όπως στη ταινία μας… Νομίζω ότι πραγματικά όλα εξαρτώνται από το σενάριο.

Οι τράπεζες είναι ο εχθρός και η Ελλάδα είναι απλώς ο αδύναμος κρίκος; Πρέπει να πληρώσουν οι Έλληνες;
Πρώτον, η Ελλάδα είναι ο εχθρός του εαυτού της. Αν υπήρχε ένα ελληνικό κράτος, η σημερινή κρίση δε θα είχε τόσο μεγάλο εύρος. Δεκάδες χρόνια διαφθοράς, ψέματος, κλοπής, καταχρήσεων, πελατειακών σχέσεων… ήρθε τώρα η ώρα για τον λογαριασμό... Δεν μπορείς να παρανομείς εις το διηνεκές ατιμώρητα και οι επενδυτές τελικά το συνειδητοποίησαν. Η Ελλάδα για χρόνια διοικούνταν κατά εναλλασσόμενες περιόδους από τις ίδιες οικογένειες – που κρύβονται πίσω από πολιτικά κόμματα- με την παθητική συνεργασία των πολιτών, που έδειχναν ικανοποιημένοι από τα ψίχουλα αυτού του « κίβδηλου πλούτου». Η σημερινή κυβέρνηση πρέπει λοιπόν να κάνει σε μερικούς μήνες αυτό που δεν έγινε από το 1974: να οικοδομήσει ένα κράτος. Η Ελλάδα ήταν πράγματι ο αδύναμος κρίκος της ευρωπαϊκής ζώνης. Αλλά και οι συνεταίροι της είναι επίσης υπεύθυνοι για την παρούσα κατάσταση: δεν κατήγγειλαν το οφθαλμοφανές. Αρκεί να πατήσεις το πόδι σου στην Ελλάδα, και αμέσως θα συνειδητοποιήσεις τη διαφθορά του κράτους και της ελληνικής κοινωνίας. Δε θα έπρεπε για κανένα λόγο αυτή η χώρα να προσχωρήσει στο ευρώ το 2001. Και ποτέ δε θα έπρεπε να αφεθεί να κατασκευάσει ψεύτικα στοιχεία. Οι αγορές τιμωρούν τη συλλογική αδυναμία, αδυναμία παρόμοια με τις φούσκες των ακινήτων στην Ιρλανδία και στην Ισπανία...
Αν το ευρώ πάψει να υπάρχει, αν η καταστροφή είναι επικείμενη, υπάρχει μέλλον για την Ευρώπη;
Δεν πιστεύω ότι το ευρώ θα πάψει να υπάρχει, καθώς απλούστατα καμιά χώρα δεν έχει όφελος να συμβεί αυτό. Άλλωστε, ποτέ οι αγορές δεν κατάφεραν να καταστρέψουν ένα νόμισμα. Πρέπει να δούμε ότι το ευρώ δεν είναι μόνο ένα οικονομικό εργαλείο, αλλά είναι μέρος ενός πολιτικού σχεδίου, αυτού της οικοδόμησης της Ευρώπης σε έναν κόσμο όπου η Δύση θα αντιπροσωπεύει σύντομα μόνο το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Κατά συνέπεια, η πολιτική βούληση υποστηρίζει το ευρώ. Αλλά αν χάσει τη δύναμή της αυτή η βούληση, το ευρώ μπορεί να εξαφανιστεί και δεν πιστεύω, ούτε για μια στιγμή, ότι η Ένωση θα μπορέσει να επιβιώσει μετά από ένα τέτοιο γεγονός. Η Ευρώπη θα εξαφανιστεί για καιρό από τους χάρτες του κόσμου. Εσείς πιστεύετε ότι η Γαλλία ή η Ελλάδα αντιπροσωπεύει κάτι σημαντικό για την Κίνα ή την Ινδία;

Πιστεύετε στη δύναμη του διαδικτύου ως νέο μέσο πληροφόρησης σε βάρος της εφημερίδας;
Δεν πιστεύω πλέον πολύ στο μέλλον του έντυπου τύπου, ιδίως με τον ερχομό της ψηφιακής ταμπλέτας, και ειδικότερα του I pad . Στην πραγματικότητα, ο έντυπος τύπος διαχειρίστηκε με καταστροφικό τρόπο την εμφάνιση του διαδικτύου, εγκαθιδρύοντας την κουλτούρα του δωρεάν, μιας κι έπρεπε να κάνει όλα «όπως και οι άλλοι» για να βρει τη θέση του σε αυτή τη νέα συνθήκη. Αποτέλεσμα: οι εφημερίδες παρείχαν δωρεάν πρόσβαση στο περιεχόμενό τους, ενώ πρέπει, για παράδειγμα, να πληρώσεις 1,40 ευρώ για να διαβάσεις τη Libération σε έντυπη μορφή. Όμως, η πληροφόρηση έχει υψηλό κόστος… Η συνέχιση ενός τέτοιου μοντέλου δωρεάν πρόσβασης θα σήμαινε το θάνατο όλων των μέσων πληροφόρησης. Ο Μέρντοχ, ο Αυστραλός μεγιστάνας του Τύπου, κατάλαβε το κίνδυνο και η πρόσβαση στο site της Wall street έγινε επί πληρωμή, μια κίνηση που ακολούθησαν και οι υπόλοιπες εφημερίδες. Αλλά νομίζω ότι είναι η Αpple που θα μας σώσει οριστικά από μια δύσκολη δεκαετία. Ο Στηβ Τζομπς επανεισάγει, χάρη στο i tunes, την άποψη ότι η δημιουργία έχει ένα κόστος και κατά συνέπεια πρέπει να πληρώνεται. Αληθεύει για τις υπηρεσίες ιντερνέτ που παρέχονται μέσω υπολογιστή και ισχύει ακόμα περισσότερο για τις ψηφιακές ταμπλέτες. Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να πληρώσει για να διαβάσει μια «κανονική» εφημερίδα. Αυτό το μοντέλο μού φαίνεται να έχει μέλλον: αυτό θα μας επιτρέψει, με τον καιρό, να ελαφρύνουμε το κόστος παραγωγής και διανομής των εφημερίδων που εξηγεί την ιδιαίτερα υψηλή τιμή τους. Εξάλλου, στις ταμπλέτες, οι εφημερίδες πωλούνται στη μισή τιμή.

Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, κυρίως για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη, είναι δυνατόν να μας ανακοινώσετε ένα καλό ευρωπαϊκό νέο;
Δε λειτουργώ σαν τον Doctor Doom που επιθυμεί να ανακοινώσει την αποκάλυψη. Πράγματι, οι καιροί είναι δύσκολοι, αλλά αυτή η κρίση δεν έχει μόνο αρνητικές συνέπειες. Ένα χρόνο πριν, κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί ότι μια οικονομική αλληλεγγύη θα καθιερωνόταν στο κέντρο της ευρωπαϊκής ζώνης, όπου μέχρι πρότινος ο καθένας κοίταζε μόνο το συμφέρον του σε βάρος του κοινού μας νομίσματος. Η Ελλάδα σώθηκε από την πτώχευση χάρη στους εταίρους της, όπως και η Ιρλανδία. Ένα κοινό ευρωπαϊκό ταμείο οικονομικής σταθερότητας δημιουργήθηκε για να προστατεύει τα κράτη από τις επιθέσεις των αγορών. Η ευρωπαϊκή ενσωμάτωση, η οποία δεν έκανε καμία πρόοδο από την εκκίνηση του κοινού νομίσματος τον Ιανουαρίου του 1999, ακόμα και αν οι δημιουργοί του ήλπιζαν σε ένα ομοσπονδιακό σοκ, αυτή τη στιγμή κάνει τεράστια βήματα προόδου. Είναι κρίμα που οι διοικούντες μας, συχνά μέτριοι και δίχως πολιτικό όραμα, δεν θέλησαν να δουν ότι το κοινό νόμισμα περιελάμβανε τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, όπου η οικονομία και τα ζητήματα του προϋπολογισμού θα διαχειρίζονταν από κοινού. Διότι, εν κατακλείδι, οι πολίτες πληρώνουν πάντα το λογαριασμό λόγω έλλειψη θάρρους των πολιτικών.

Τα σχέδια σας για το μέλλον προσανατολίζονται πάντα στην ευρωσφαίρα;
Βεβαιότατα! Δε γνωρίζω κανένα άλλο τομέα πιο συναρπαστικό από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία της ανθρωπότητας που τα κράτη-έθνη αποφάσισαν να ασκήσουν μια κοινή πολιτική, εκτός περιορισμών, χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια να κυριαρχήσουν το ένα επί του άλλου. Εφεξής, λύνουμε τις συγκρούσεις συμφερόντων με το νόμο και το δικαστή. Πρόκειται για μια εμπειρία δημοσιογραφικής συγγραφής, που είναι πολύ πιο γοητευτική, κατά τη γνώμη μου, από τις συγκρούσεις ή άλλες πολιτικές κρίσεις που δεν προσφέρουν καμία έκπληξη…

Όταν βραβεύονται οι 'καλύτεροι' (βάζετε όσα εισαγωγικά θέλετε)

Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκαν τα κρατικά λογοτεχνικά βραβεία. Ταυτόχρονα με τους νικητές ανακοινώθηκαν και οι… υποψήφιοι. Κάτι που, νομίζω, δείχνει αδιαφάνεια. Δείχνει μαγείρεμα. Δείχνει – δυστυχώς, ακόμα και στο χώρο του πολιτισμού – διαπλοκή. Δείχνει δηλαδή όλα αυτά στα οποία μας έχει συνηθίσει το ελληνικό κράτος, αλλά που δεν θα περίμενε κανείς να δει και στο χώρο της λογοτεχνίας. Αν κοιτάξουμε λίγο παραέξω, θα δούμε ότι σε διεθνή βραβεία, σημαντικότερα και με μεγαλύτερη απήχηση απ’ ό, τι τα δικά μας τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας, όπως τα βραβεία Nobel ή – για να έρθουμε στο χώρο της λογοτεχνίας – τα περίφημα βρετανικά Booker, καιρό πριν ανακοινωθεί ο νικητής δημοσιοποιείται η short list (που οι ευρηματικοί εγκέφαλοι του υπουργείου μας του Πολιτισμού μετέφρασαν ως ‘βραχύς κατάλογος’ για να τον δημοσιοποιήσουν ταυτόχρονα με τους νικητές). Και αυτό γίνεται για προφανείς λόγους. Μεταξύ άλλων:

- Για να φανεί ότι αναζητούνται ανοιχτά και με διαφάνεια οι καλύτεροι, οι οποίοι τιμούνται και παίρνουν αξία μπαίνοντας σε μια short list από την οποία θα βραβευτεί ο αξιότερος.
- Για να αποδειχθεί – και αυτό χρειάζεται να αποδεικνύεται ασταμάτητα – ότι πρόκειται για έναν θεσμό βραβείων ζωντανό, που βρίσκεται σε ανοιχτή, αδιαμεσολάβητη επαφή και αλληλεπίδραση με την κοινωνία και τους δημιουργούς που βραβεύονται για τις προσπάθειές τους.
- Για να ανοιχτούν, να υποβληθούν οι υποψήφιοι σε κρίση και αξιολόγηση από το ευρύτερο ενδιαφερόμενο κοινό, όπως επιβάλλει η αντιμετώπιση της λογοτεχνικής δημιουργίας σαν κτήμα και υπόθεση όλων και όχι λίγων και ‘εκλεκτών’.
- Για να εκτιμηθεί και να ανταμειφθεί η προσπάθεια που κατέβαλαν όσοι κρίθηκαν άξιοι για υποψήφιοι και να τους γνωρίσει καλύτερα το κοινό, παρότι ένας μόνο μεταξύ τους θα στεφθεί νικητής.
Όλα αυτά όταν μιλάμε για ανοιχτούς θεσμούς και ανοιχτές κοινωνίες. Όχι για έναν θεσμό κλειστό, μυστικοπαθή, όπως τα κρατικά λογοτεχνικά βραβεία, που στερεί, με έναν πραγματικά διεστραμμένο τρόπο, τους ίδιους τους βραβευόμενους από την αληθινή τους αξία ως δημιουργών, καθιστώντας τους άθελά τους κομμάτι ενός αναξιοκρατικού απολιθώματος.

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/

συμβαινουν και αλλου

wisconsin.τι ειναι αυτο;μια πολιτεια των η.π.α.,βορεια διπλα στις μεγαλες λιμνες.
εδω και ημερες συμβαινει μια αναταραχη στην πολιτεια.
ο ρεπουμπλικανος κυβερνητης Scott Walker,αποφασισε να εξαλειψει τις συλλογικες διαπραγματευσεις,μειωνοντας παραλληλα μισθους και παροχες.η ψηφοφορια εχει καθυστερησει καθως με την εσκεμμενη  φυγη των δημοκρατικων,εμεινε η ρεπουμπλικανικης πλειοψηφιας γερουσια χωρις απαρτια και δικαιωμα κατοχυρωσης του ψηφισματος.
τα σχολεια επισης ειναι κλειστα καθως αντιστοιχες μειωσεις προωθουνται και στο εκπαιδευτικο συστημα της πολιτειας.
μικρο καζανι...περισσοτερα στο democracynow.org

αυτα ειναι μαγαζια....

 σχόλιο από αρθρο της ελευθεροτυπιας 14/2/11:

" O Γ. Κύρτσος, που δε φημίζεται για την αγάπη του προς το λαό ή την αριστερά, αλλά που φαντασιώνεται έναν αγνό καπιταλισμό, σε άρθρο του στο Κυριακάτικο Free Press με τίτλο “Μικροί και Μεγάλοι Τσαμπατζήδες” γράφει τα εξής για τον τρόπο με τον οποίο οι εργολάβοι ληστεύουν τους φορολογούμενους μέσω του μηχανισμού της κατασκευής εθνικών δρόμων και εκμετάλλευσης των διοδίων, φέρνοντας σαν παράδειγμα τη “Νέα Οδό” που κατασκευάζει τηο τμήμα της Εθνικής μεταξύ Μεταμόρφωσης Αττικής και Σκαρφείων Φθιώτιδος:

“Με βάση τα στοιχεία της Κοινοπραξίας (δημοσιεύτηκαν αναλυτικά στην “Καθημερινή”, 09/02) οι μέτοχοι της Νέας Οδού θα συμβάλουν στην χρηματοδότηση της κατασκευής τοθ έργου κατά την περίοδο 2008-2013 με 190 εκατομύρια ευρώ. Το ελληνικό δημόσιο και η ΕΕ-δηλαδή οι φορολογούμενοι πολίτες-θα συνεισφέρουν για το συγκεκριμένο έργο 337,5 εκατ. ευρώ ενώ οι οδηγοί θα καταβάλουν συνολικά διόδια (εννοεί κατά τη διάρκεια της κατασκευής ΠΡΙΝ την παράδοση τπου έργου) της τάξης των 740 εκατ. ευρώ. Άλλα 119 εκατ. ευρώ θα εξασφαλιστούν με την επιστροφή του ΦΠΑ και 408 με τραπεζικό δανεισμό, που σε αρκετές περιπτώσεις έχει την εγγύηση του δημοσίου.. Η θεωρία σύμφωνα με την οποία τα έργα είναι μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα”.
Για όποιον δεν το κατάλαβε λόγω οξείας ΠΑΣΟΚίασης, πρόκειται για το γνωστό σχήμα του Καραγκιόζη: “Τα σούα μούα και τα μούα μούα”. Με απλά λόγια, με 10% κεφάλαιο οι εργολάβοι παίρνουν την εκμετάλλευση των εθνικών οδών για μια τριακονταετία.

Αν αυτό δεν είναι ληστεία, λαλίστατοι κύριοι με τις κοινοτυπίες σας περί “τσαμπατζήδων”, τότε τι είναι; Και ποιοι από την κυβέρνησή τα πιάνουν χοντρά με τη μηχανή αυτή;

Ανοιχτή κοινωνία μέχρι ποιο σημείο;

σωτη τριανταφυλλου  / athensvoice.gr

Το πρώτο μεταναστευτικό κύμα προς την Ελλάδα, παρότι προκάλεσε κραδασμούς –ξάφνιασμα, σπασμωδικές αντιδράσεις, μεμονωμένα επεισόδια ξενοφοβίας– κατέληξε σε σχετική κοινωνική ειρήνη: οι μετανάστες –Αλβανοί και Ανατολικοευρωπαίοι– «έμοιαζαν» με τους Έλληνες, προέρχονταν από συγγενικούς πολιτισμούς· μεγάλο τους μέρος όχι μόνον δεν είχε «επιθετική» θρησκεία, δεν είχε καθόλου θρησκεία. Το πιο πρόσφατο μεταναστευτικό κύμα είναι διαφορετικό και οι συνέπειές του δεν μπορούν να ερμηνευτούν με τους όρους του 1990. Όπως λοιπόν δεν πιστεύω στην αντιπαράθεση του Καρλ Σμιτ μεταξύ Freund και Feind –«φίλων» και «εχθρών»– έτσι δεν μπορώ να πιστέψω στο πλήρες κοσμοπολιτικό άνοιγμα, στην κατάργηση των συνόρων. Κι αυτό μολονότι πολύ θα το ήθελα για μια σειρά ανθρωπιστικούς λόγους – επίσης, θα με βόλευε στα ταξίδια. Το να μιλάμε για παγκόσμια κοινότητα είναι αριστερίστικη ρητορική, εκμηδενισμός της ιδέας της κοινότητας.


Οι άνθρωποι συσπειρώνονται με άλλους και «μένουν μαζί» με άλλους ως κοινωνικά όντα υπό τον όρον να υπάρχει πάντα ένα κοινά αποδεκτό σύνορο ανάμεσα στους μεν και τους δε. Οι «μεν» είναι «η δική μας» ταυτότητα, οι «δε» είναι οι διαφορετικές ταυτότητες που καθορίζουν τη δική μας. Κάθε σπίτι έχει μια πόρτα την οποία χτυπάς για να μπεις. Η «διαφορετικότητα» (μια λέξη που έχει υποφέρει πολύ από τους politically correct, όπως άλλωστε οι περισσότερες λέξεις) είναι το αναγκαίο συμπλήρωμα της ταυτότητας: είμαστε αυτό που είμαστε, με τον τρόπο με τον οποίον είμαστε, σε σύγκριση αυτού που δεν είμαστε και του τρόπου με τον οποίον δεν είμαστε. Κάθε κοινότητα συνεπάγεται μια σχετική «περίφραξη», έναν τρόπο συνύπαρξης που είναι επίσης τρόπος διαχωρισμού από το «έξω». Ένα «εμείς» που δεν περιορίζεται από ένα «αυτοί», «οι άλλοι», χάνει την έννοιά του.

Σε ποιο βαθμό ο πλουραλισμός (άλλη μια ταλαιπωρημένη λέξη) προεκτείνει την ιδέα της κοινότητας; Μπορεί μια κοινότητα να επιζήσει αν τεμαχίζεται σε υποκοινότητες που απορρίπτουν τους θεμελιακούς κανόνες της κοινοτικής ζωής; Γνωρίζουμε ήδη μια περίπτωση πλουραλιστικής κοινότητας: τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μπορούν οι ΗΠΑ να χρησιμεύσουν ως πρότυπο που να μας δείξει πώς θα εξελιχθεί στην Ευρώπη ο μετασχηματισμός των εθνικών κρατών και του πολυεθνοτικού ανοίγματος; Όχι, δεν μπορεί. Η περίπτωση των ΗΠΑ είναι διαφορετική και τα προβλήματά της δεν είναι αυτά που αντιμετωπίζει η Ευρώπη σήμερα. Ο λεγόμενος Νέος Κόσμος είναι ένας κόσμος «νεοφερμένων»: η εισροή μεταναστών στις ΗΠΑ υπήρξε πράγματι μαζική· όμως εκείνοι οι νεοφερμένοι έβρισκαν στον Νέο Κόσμο απεραντοσύνη, επιζητούσαν καινούργια πατρίδα και γίνονταν Αμερικανοί με προθυμία και ανυπομονησία. Το «χωνευτήρι» υποδέχτηκε 100.000.000 μετανάστες και λειτούργησε για πάνω από έναν αιώνα. Αντιθέτως, ο «παλιός κόσμος» –η Ευρώπη– δεν διαθέτει χώρο εδώ και πολύ καιρό· εξάλλου, σήμερα, ο ερχομός μεταναστών στην Ευρώπη γίνεται σε διαφορετικό κοινωνικό περιβάλλον από εκείνο των μεταναστών στην Αμερική. Οι ΗΠΑ δεν δημιουργήθηκαν ως έθνος που θα υποδεχόταν και θα απορροφούσε άλλα έθνη: δημιουργήθηκε εξαρχής ως «έθνος εθνοτήτων». Αντιθέτως, τα ευρωπαϊκά κράτη είναι «έθνη» τα οποία αντιμετωπίζουν μεταναστευτικές πιέσεις και αμφισβήτηση της εθνικής τους ταυτότητας. Έτσι, η αμερικανική εμπειρία δεν μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Οι δυτικοευρωπαίοι ανησυχούν, αισθάνονται εισβολή και αρχίζουν να αντιδρούν.

Πρόκειται για ρατσισμό; Ο ρατσισμός είναι μια αφοριστική, επιφανειακή και απλοϊκή κατηγορία. Οι άνθρωποι που κατηγορούνται για ρατσισμό ενώ δεν είναι ρατσιστές εξοργίζονται και τελικά γίνονται ρατσιστές: ο πειρασμός του ρατσισμού είναι μεγάλος στην καθημερινότητα της Δύσης. Το φάσμα των αντιδράσεων που προκαλούν οι νεοφερμένοι είναι ευρύ και σύνθετο. Σε πολλές περιπτώσεις, η αντίδραση μπορεί να ερμηνευτεί εύκολα σαν μια υπεράσπιση των θέσεων εργασίας και του μισθού (μιας και οι νεοφερμένοι μετανάστες είναι «φτηνότεροι»). Οι περιπτώσεις της ξενοφοβίας έπονται: στην αρχή εμφανίζεται αίσθημα ανασφάλειας και λανθάνουσας απειλής· αργότερα το αίσθημα εξελίσσεται σε αντίδραση, σε απόρριψη του αλλοδαπού. Από το σημείο αυτό αρχίζει ο ρατσισμός.

Στη σημερινή Ευρώπη, η ξενοφοβία εστιάζει στους Αφρικανούς και ισλαμιστές. Μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός ως «απλό», «σκέτο» ρατσισμό; Προφανώς όχι. Από «εθνοτική» άποψη, οι Ασιάτες –Κινέζοι, Ιάπωνες, Κορεάτες κ.λπ.– δεν είναι, για τους λευκούς Ευρωπαίους, λιγότερο διαφορετικοί από τους Αφρικανούς. Ακόμα και οι Ινδοί δεν είναι «σαν εμάς»: δεν μοιάζουμε. Κι όμως, ούτε οι Ασιάτες, ούτε οι Ινδοί προκαλούν, γενικά μιλώντας, αντιδράσεις απόρριψης ακόμα κι όταν είναι πάρα πολλοί (όπως οι Ασιάτες στις ΗΠΑ και οι Ινδοί στη Βρετανία). Επιπροσθέτως, οι Ασιάτες δεν αφορμοιώνονται ευκολότερα από τους Αφρικανούς. Μάλλον λοιπόν, η ευρωπαϊκή ξενοφοβία εστιάζει στους Αφρικανούς και στους Άραβες, κυρίως όταν είναι, ή «φαίνονται», μουσουλμάνοι. Πρόκειται για πολιτιστικοθρησκευτικό αντανακλαστικό. Η ασιατική κουλτούρα είναι μεν «παράξενη», παραμένει όμως στα μάτια των δυτικών «εκκοσμικευμένη» υπό την έννοια ότι δεν χαρακτηρίζεται από φανατισμό ή θρησκευτική αγωνιστικότητα.

Αντιθέτως, η ισλαμική κουλτούρα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Ακόμα κι όταν δεν υπάρχει φανατισμός, η θεώρηση του κόσμου είναι θεοκρατική, δεν αναγνωρίζει διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας, πολιτικής και θρησκείας. Στο διαχωρισμό αυτό θεμελιώνεται, λίγο-πολύ, η δυτική πολιτεία. Επιπλέον, το κοράνι δεν αναγνωρίζει τα ατομικά δικαιώματα –που αποτελούν επίσης θεμέλιο της δυτικής δημοκρατίας– ως δικαιώματα οικουμενικά και απαραβίαστα. Κι εδώ έγκειται το πρόβλημα. Οι περισσότεροι δυτικοί δεν βλέπουν τους μουσουλμάνους σαν «απίστους» (διότι δεν βλέπουν τον κόσμο μέσα από το πρίσμα του θεού)· οι μουσουλμάνοι όμως θεωρούν τους δυτικούς «απίστους».

Μέχρι ποιο σημείο λοιπόν η ανεκτική κοινωνία πρέπει να προσαραμόζεται όχι μόνον στους «πολιτιστικά ξένους» αλλά και σε όσους διακηρύσσουν την επιθετικότητά τους; Με άλλα λόγια, μπορεί ο πλουραλισμός να δεχτεί την ίδια του την εξάρθρωση, τη ρήξη της πλουραλιστικής κοινότητας; Το ερώτημα μοιάζει μ’ εκείνο της θεωρίας της δημοκρατίας: μπορεί η δημοκρατία να επιτρέψει την ίδια της την καταστροφή; Μπορεί να δεχτεί να αναδείξουν οι πολίτες της ένα δικτάτορα;

Όσοι υποστηρίζουν ότι η ποικιλία των πεποιθήσεων, όσο φανατικές και να είναι αυτές, «εμπλουτίζει» την κοινωνία μας, είναι απλώς ανόητοι. Υπάρχει ένα σημείο πέρα από το οποίο ο πλουραλισμός δεν μπορεί και δεν πρέπει να προχωρήσει: το κριτήριο αυτό είναι η αμοιβαιότητα· μια σχέση στην οποία ο νεοφερμένος –ο μετανάστης– κάνει ένα συμβιβασμό προς εκείνον που τον υποδέχεται.

Ο πλουραλισμός είναι ένας τρόπος να ζούμε μαζί διατηρώντας τις διαφορές μας. Ωστόσο, επιμένω ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς αυτή τη δοσοληψία, χωρίς αυτό το συμβόλαιο. Το να μπαίνεις σε μια πλουραλιστική κοινότητα σημαίνει να αποκτάς και συγχρόνως να παραχωρείς. Οι αλλοδαποί που παραμένουν πεισματικά «ξένοι» προς την κοινότητα αμφισβητώντας τις αρχές της, είναι οι ξένοι που προκαλούν αντιδράσεις απόρριψης, φόβου και εχθρότητας.

Σε ποιο βαθμό μπορεί να είναι ανοιχτή μια «ανοιχτή κοινωνία»; Όσο το επιτρέπει η ιδέα της πλουραλιστικής κοινότητας στο εσωτερικό της οποίας τα διαφορετικά στοιχεία γίνονται σεβαστά με αμοιβαίο τρόπο. Ωστόσο, δεν απορρέει από καμιά λογική ότι ο πλουραλισμός πρέπει να είναι απεριόριστος. Τα «ανοιχτά μυαλά» –όσοι αυτοαποκαλούνται έτσι– τραβάνε τα πράγματα πέρα από το σημείο θραύσης. Θυμάμαι ότι το πρωτοσκέφτηκα αυτό όταν, στη δεκαετία του ’80, στη Γαλλία, ακουγόταν το σύνθημα της αριστεράς υπέρ των μεταναστών «Μην αγγίζεις το φιλαράκι μου!». Ήταν τότε που οι πολίτες έπαψαν να είναι πολίτες κι έγιναν φιλαράκια.

No smoking – καμπάνια να ‘ναι κι ότι να ‘ναι

Τις τελευταίες μέρες έχει κατακλύσει τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα ένα σποτ με πρωταγωνιστή τον Μάρκο Σεφερλή, στα πλαίσια αντικαπνιστικής εκστρατείας του nosmoke.gr.

Σε αυτό το σποτ, ο γνωστός κωμικός αστέρας (τρομάρα του), αρχίζει να λέει κάποιες ακατάληπτες φράσεις με το γνωστό -γελοίο κατ εμέ- στυλ τού τύπου “γέλα, δεν είμαι πολύ αστείος;”. Στη συνέχεια, αφού μας ενημερώσει ότι αυτές τις φράσεις τις έχουμε βάλει όλοι στη ζωή μας (!), μιλάμε κάπως έτσι δηλαδή, μας προτρέπει να βάλουμε και ακόμη μια. Το no smoking!

Αν αντέχεις, κάθισε και δες το βίντεο. Εγώ όταν το είδα, το πρώτο πράγμα που θέλησα να κάνω ήταν να βρω 5 τσιγάρα και να τα καπνίσω με τη μια για να συνέλθω από το σοκ. Αυτή ήταν η πρώτη ενστικτώδης αντίδραση που κατάφερε να μου ενεργοποιήσει το συγκεκριμένο σποτ, μετά από 8 χρόνια πλήρους αποχής μου από το κάπνισμα.

Ήθελα να ‘ξερα, τί σκεφτόταν όλοι αυτοί που οργάνωσαν αυτήν την καμπάνια; Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα επηρεαστεί θετικά από αυτό το θέαμα και από τον τρόπο που εκπέμπεται το μήνυμα; Οι μόνοι που είναι εξοικειωμένοι με την εικόνα και το… στυλ τού συγκεκριμένου καλλιτέχνη, είναι δυστυχώς μικρά παιδιά και ευτυχώς όχι όλα.
Φοβάμαι όμως και πάλι, ότι ούτε και σε αυτά θα μπορούσε να περάσει κάτι το συγκεκριμένο σποτ, αφού αφενός τα μικρά παιδιά δεν καπνίζουν και αφετέρου, όταν -όντας περισσότερο ώριμα πια- θα έρθει η ώρα να αποφασίσουν αν θα ξεκινήσουν το κάπνισμα, θα ανακαλούν στη μνήμη τους τη γελοιότητα του σποτ και όχι το μήνυμά του.

Δεν ξέρω τι τρέχει με την αισθητική του κόσμου τα τελευταία χρόνια, αλλά πιστεύω πραγματικά ότι σε ορισμένα θέματα που αφορούν στην υγεία, στη μόρφωση, στην εκπαίδευση, δεν χωρούν “εκπτώσεις” και συμβιβασμοί. Χρειάζεται πάνω απ’ όλα υψηλή αισθητική και δυνατό, ξεκάθαρο μήνυμα, για να μπορέσεις να προσεγγίσεις ομάδες ανθρώπων που είτε αντιμετωπίζουν προβλήματα, είτε είναι εξαρτημένοι από αυτά.

http://mytwocents.gr/

ΓΕΝΟΠίτες με κόστος… 30 εκατ. ευρώ!

Το Εuro2day.gr αποκαλύπτει σήμερα ότι το ισχυρότερο "συνδικάτο" της Ελλάδας ουδόλως στηρίζεται στον εθελοντικό οβολό των 22.000 εργαζομένων της ΔΕΗ. Τουναντίον, ενισχύεται διαχρονικά με τεράστια ποσά, μέσω θεσμοθετημένων "χορηγιών" (που ενσωματώνονται σταδιακά στις συλλογικές συμβάσεις) και αποφάσεων διοικητικών συμβουλίων, που αγγίζουν συνολικά τα… 30 εκατ. ευρώ.

Πρόκειται για μια σκανδαλώδη συνδιαλλαγή, που έχει καλλιεργηθεί από διαδοχικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας και σήμερα συγκαλύπτεται από την υπουργό Περιβάλλοντος, κ. Τίνα Μπιρμπίλη.
Η οποία, αν και έχει δεχτεί ερωτήσεις και αναφορές από 8 βουλευτές και αρχηγό κόμματος για το θέμα, αρνείται να δώσει τα στοιχεία στη Βουλή, παρότι έχει πλήρη και επίσημη γνώση του θέματος
Στην πράξη ο πακτωλός χρημάτων που καταβάλλει ετησίως η ΔΕΗ στους συνδικαλιστές δεν είναι παρά η άλλη όψη της συνδιοίκησης που εμφανίζεται να ασκεί η ΓΕΝΟΠ, διαθέτοντας 3 ψήφους στους 11 του διοικητικού συμβουλίου της εισηγμένης ΔΕΚΟ. Ψήφους που συνήθως ασκούνται συντονισμένα κι έχουν τη δυνατότητα να διαμορφώνουν ισορροπίες στο συμβούλιο.
...................................................................................................................................................
-Τα "ζεστά" κονδύλια του 2010 και το… "δανειάκι"

Ας πιάσουμε όμως το νήμα των χρηματοδοτήσεων από το περασμένο έτος. Προσπαθώντας να δικαιολογήσει το δάνειο ύψους 500.000 ευρώ που έλαβε η ΓΕΝΟΠ από τη ΔΕΗ, ο πρόεδρός της, κ. Νίκος Φωτόπουλος, είπε ότι προτίμησαν το δάνειο γιατί "δεν θέλουν χορηγίες".
Τα στοιχεία της ΔΕΗ όμως, όπως εστάλησαν στην αρμόδια υπουργό, δείχνουν ότι εντός του 2010 η ΓΕΝΟΠ έλαβε από τη ΔΕΗ χορήγηση 534.000 ευρώ, με αιτιολογία, σύμφωνα με το ίδιο έγγραφο, "Κάλυψη ετήσιων δαπανών προϋπολογισμού ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ" και "Κάλυψη Δαπανών για δραστηριότητες που αφορούν θέματα της ΔΕΗ". Κι ακόμη ότι έλαβε 72.000 ευρώ με αιτιολογία "Κάλυψη δαπανών για μετακινήσεις μελών της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ στο εξωτερικό"!
Μέχρι στιγμής το σύνολο -πέραν του…δανείου- ανέρχεται σε 606.478,4 ευρώ. Οι ενισχύσεις όμως δεν σταματούν εδώ.
Μέσα στο 2010 και πάλι, η ΟΚΔΕ-ΔΕΗ ( Οργανισμός Κοινωνικών Δραστηριοτήτων Εργαζομένων), που έχει ιδρυθεί από τη ΓΕΝΟΠ, ενισχύθηκε με ποσό 2.495.064 ευρώ.
Προσέξτε όμως και τις αιτιολογήσεις. Ένα μέρος του ποσού αυτού της ΟΚΔΕ (1,885 εκατ.) αφορά σε "κάλυψη δαπανών για την ανάπτυξη κοινωνικών προγραμμάτων". Το υπόλοιπο δηλαδή ποσό, σχεδόν 610.000 ευρώ, αφορά στην… "Κάλυψη δαπανών για ανάπτυξη σχέσεων εργαζομένων(!) και συμμετοχή σε ομοειδείς διεθνείς οργανώσεις".
Το σύνολο, λοιπόν, των θεσμοθετημένων ενισχύσεων προς ΓΕΝΟΠ και ΟΚΔΕ ξεπέρασε το 2010 (το έτος όπου όλοι οι Έλληνες εκλήθησαν να σφίξουν το ζωνάρι) τα 3,1 εκατ. ευρώ. Ακόμη δε κι αν αφαιρεθούν καλόπιστα οι δαπάνες για "κοινωνικά προγράμματα", παραμένει ένα ποσό της τάξεως του 1,2 εκατ. ευρώ, το οποίο προφανώς δεν είναι ικανό να συντηρήσει τις "λιτές" συνδικαλιστικές ανάγκες της ΓΕΝΟΠ.
Γι’ αυτό και ζητήθηκε "έξτρα" το… δάνειο των 500.000 ευρώ, ώστε "να… μην κλείσει η ΓΕΝΟΠ", όπως αφοπλιστικά ανέφεραν τόσο ο προσκείμενος στο ΠΑΣΟΚ πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ, κ. Νίκος Φωτόπουλος, όσο και ο προσκείμενος στη Ν.Δ. γραμματέας του συνδικάτου, κ. Κ. Κατσαρός.

-Ο "χάρτης" της διακομματικής χρηματοδότησης χρόνο με χρόνο

Διακομματική δεν είναι όμως μόνο η ηγεσία της ΓΕΝΟΠ, που βρίσκεται στην πλευρά του αποδέκτη. Την ίδια πολιτική παροχών προς το πανίσχυρο συνδικάτο που μετέχει στη διοίκηση της ΔΕΗ ακολούθησαν οι επικεφαλής της ΔΕΚΟ, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, προφανώς με την κάλυψη εκείνων που τους διορίζουν και τους παύουν.
Ήδη από το 1999, η ΔΕΗ ενισχύει τη ΓΕΝΟΠ με το ποσό των 315.582 ευρώ, ποσό που βέβαια είναι… ψίχουλα σε σχέση με το πανηγύρι που σταδιακά επικράτησε. Το 2000 και το 2001 τα ποσά ανεβαίνουν, αλλά κινούνται έως και το μισό εκατομμύριο ευρώ (τα στοιχεία των ενισχύσεων αναλυτικά στον συνοδευτικό πίνακα).
Το 2002 (μετά την ανάληψη της διοίκησης από τον κ. Νέζη) αρχίζει η… εκτόξευση, με ενίσχυση της τάξεως του 1 εκατ. ευρώ πλέον, που συνεχίζεται για ακόμη δύο χρόνια περίπου στα ίδια επίπεδα. Το 2005 όμως (επί κυβερνήσεως της Ν.Δ. και διοίκησης Παλαιοκρασσά) το ποσό εκτινάσσεται σε σχεδόν 3,6 εκατ. ευρώ, ενώ με νέο άλμα φτάνει στο ζενίθ των 4,7 εκατ. ευρώ για το έτος 2006, επί διοικήσεως Μανιατάκη!
Από το 2007 και μετά (υπό τη διοίκηση Αθανασόπουλου πλέον) τα κονδύλια μοιράζονται μεταξύ ΓΕΝΟΠ και ΟΚΔΕ, σύμφωνα με το έγγραφο της ΔΕΗ. Τα αθροίσματα, βεβαίως, παραμένουν σε… δυσθεώρητα επίπεδα. Στα 3,1 εκατ. ευρώ το συγκεκριμένο έτος, σχεδόν 3,2 εκατ. το 2008, σχεδόν 3,3 εκατ. το 2009 και περίπου 3,1 εκατ. το 2010.
Η λίστα των δαπανών της ΔΕΗ για τη ΓΕΝΟΠ και τις δραστηριότητές της όμως δεν σταματά εδώ.

ολο το αρθρο εδω

Με λένε Μιχελάκη και είμαι Νεοδημοκράτης

και αναρωτιομουν ποιον μου θυμιζει,ποιον μου θυμιζει.την απορια μου την ελυσε ο demotivator της lifo.

Ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ Γιάννης Μιχελάκης σε τόνους Ταμπάκη (τραγουδιστής υψηλής οκτάβας που συχνάζει στην Ανίτα Πάνια - κάθε ομοιότης εντελώς συμπτωματική) ζήτησε την απομάκρυνση του υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου...


Η Νέα Δημοκρατία δοκιμάζει τις φωνητικές της πορδές, με αφορμή τη συνέντευξη Τύπου των επικεφαλής της τρόικας, αλλά και τη "σκληρή" δήλωση του Γ.Πεταλωτή. «Είναι αργά για ψεύτικα δάκρυα» αναφέρει σε δραματική ανακοίνωσή του ο εικονιζόμενος εκπρόσωπος της ΝΔ, κάνοντας λόγο για «καθυστερημένη 'ιερή αγανάκτηση'» από την πλευρά της κυβέρνησης, που «δεν αποσκοπεί σε τίποτε άλλο παρά στην εξαπάτηση του ελληνικού λαού».

Τα "παιδία" του δικομματισμού "παίζει", την ώρα που η μαμά γυαλίζει τ'ασημικά...

Νόμιζα πως μόνο οι κομμουνιστές δεν ήθελαν να κυβερνήσουν ποτέ, αλλά τώρα αρχίζω να πιστεύω πως και η Νέα Δημοκρατία επιδιώκει να μείνει για πάντα στην αντιπολίτευση...

Μα ποιός σκαρφίζεται αυτές τις απίστευτες μπούρδες και τις βάζει στην ατζέντα του Σαμαρά;

Δεν τον λυπάστε βρε γαλάζια παιδιά μου; Γερνάει ο άνθρωπος, αφήστε τον να κάνει κι'αυτός το κομμάτι του, να κάνει κι'αυτός μια θητεία πρωθυπουργού - γιατί θέλετε να του το χαλάσετε γράφοντας αυτές τις απίστευτες ανοησίες;

Αντώνη, διώχτους αγόρι μου, θα σε πάρουν στο λαιμό τους.

Η επανάσταση των σιωπηλών

"Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιό φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλυτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους."

Φράντς Κάφκα, Η σιωπή των σειρήνων

Καθώς η κρίση απλώνει βαριά την σκιά της στην χώρα και τις ψυχές μας, πολλοί προσπαθούν να προδικάσουν το μέλλον. Κάποιοι αναλυτές θεωρούν ότι θα υπάρξουν βίαιες αντιδράσεις, άλλοι πάλι ότι η απάθεια θα εξακολουθήσει να κυριαρχεί.
Ενώ όμως μια κλασική επανάσταση δεν είναι ανάμεσα στα ενδεχόμενα -ούτε οι συνθήκες υπάρχουν, ούτε ο εχθρός είναι ορατός- εγώ οραματίζομαι από παλιά μια άλλη επανάσταση. Μια επανάσταση διαφορετική από όσες περιγράφουν τα βιβλία, από όσες απεικονίζουν στις ταινίες τους οι σκηνοθέτες. Την ανάγκη της μάλιστα διατύπωσα πολλά χρόνια πριν. Kαθώς όμως περνά ο καιρός αυτή η άλλη επανάσταση, που οραματίζομαι, κερδίζει διαρκώς σε περιεχόμενο και ορμή.

Η επανάσταση λοιπόν, που οραματίζομαι, θα είναι μια επανάσταση των σιωπηλών. Δεν θα έχει σημαίες αναπεπταμένες, συνθήματα και ιδεολογικές διακηρύξεις. Θα είναι μια επανάσταση βουβή, που θα στηρίζεται απλώς στην αλληλεγγύη των βλεμμάτων. Θα ξεκινήσει από την απόλυτη, την οργισμένη σιωπή, και θα αποδώσει στον άνθρωπο όσα στερήθηκε, όσα ονειρεύθηκε, ό,τι ζήτησε με κραυγές –πριν επιλέξει την σιωπή.
Γιατί αυτή η σιωπή, είναι η απόγνωση και η προσδοκία του. Δεν είναι αποδοχή, μήτε μοιρολατρία. Η σιωπή είναι το μέτρο της διαψευσμένης του ζωής, η πίκρα για τις επαγγελίες που ακυρώθηκαν, η οργή για την υποκρισία και το ψέμα. Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της. Θα δεσμεύεται μόνον από τα αισθήματα της.

Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν απευθύνεται λοιπόν σε ορισμένες τάξεις κοινωνικές, ούτε υπόσχεται ευημερία και δικαιώματα. Υπόσχεται μόνον μια άλλη γλώσσα: Την ξεχασμένη γλώσσα της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Δεν επιδιώκει την εξουσία, αφού όπως απέδειξε η Iστορία, αυτό οδηγεί στην βία και τον εκφυλισμό. Επιδιώκει, όμως, να αποδώσει στον άνθρωπο την εξουσία της ζωής του, να απαντήσει στην βουβή απόγνωση της σιωπής του. «Η επανάσταση» σχολιάζει ένας θεωρητικός της, «συνιστά μια πνευματική αναταραχή, μέσω της οποίας μια ομάδα ανθρώπων επιδιώκει να θέσει νέα θεμέλια για την ύπαρξη της.”
Σε αυτήν λοιπόν την επανάσταση, που αναζητά αιωνίως τα θεμέλια της, δεν έχουν ίσως θέση οι ποιητές, μήτε οι φιλόσοφοι. Έχουν όμως θέση οπωσδήποτε οι άνεργοι. Ο φιλόσοφος προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, ο ποιητής δημιουργεί τον δικό του. Ο άνεργος όμως τον στερείται εξ ορισμού. Η ανεργία αποτελεί τον παραλογισμό ενός πολιτισμού, που δεν παύει να επαίρεται για τις κατακτήσεις του. Ο παραλογισμός αυτός, αλλού εκδηλώνεται στην πρόκληση της χλιδής, στον άνεργο σε ταπεινώσεις που δεν τελειώνουν. Ο άνεργος κατέφυγε στην σιωπή, επειδή κουράστηκε να ακούει για επενδύσεις και για τη μείωση της ανεργίας·που εξαιρούν ωστόσο πάντοτε τον ίδιο. Ο άνεργος είναι πια σιωπηλός, όχι επειδή θέλει να κρύψει την οργή του, αλλά επειδή δεν αντέχει να μιλήσει άλλο.

Η σιωπή -που κρύβει την απόγνωση- χαρακτηρίζει ακόμα όσους έχουν έγνοια πραγματική για την φύση και το περιβάλλον. Δεν είναι πάντοτε οι «οικολόγοι». Οι οικολόγοι φλυαρούν χωρίς μέτρο, καταφεύγουν σε θεωρίες και αναλύσεις, ενώ συχνά κρυφοκοιτάζουν την εξουσία. Στην επανάσταση των σιωπηλών θα συμμετέχουν οι άλλοι: Όσοι γνωρίζουν ότι η ανάσα της φύσεως είναι το ίδιο σπουδαία με την δική τους ανάσα, ότι τα τραύματά της αποτελούν τραύματα στο δικό τους το σώμα και την ψυχή. Αν σήμερα η μόνη προσδοκία τους είναι η επανάσταση των σιωπηλών, είναι επειδή κουράστηκαν να υπομένουν: Την ασίγαστη μανία καταστροφής ενός ευλογημένου τόπου, τις απάνθρωπες πόλεις που στεγνώνουν τις ψυχές, την θυσία του αιώνιου και του αναγκαίου στο εφήμερο και το ταπεινό.

Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν υπόσχεται νόμους και διατάγματα, που θα αποβλέπουν στην «προστασία» του περιβάλλοντος. Θεωρεί, αντίθετα, ότι είναι ο άνθρωπος που επείγει να προστατευθεί. Εκείνος –που σήμερα σιωπά με απόγνωση- οδηγείται σταθερά στην αποξένωση, επειδή το περιβάλλον μοιάζει να ανήκει πάντοτε σε κάποιους άλλους. Μόνον όμως όπου το περιβάλλον παραμείνει υπερήφανο και ανέγγιχτο, μπορεί να ανθίσει η πραγματική ζωή. Αλλιώς, θα πληθαίνουν οι απομιμήσεις και τα ομοιώματα της.

Στην επανάσταση των σιωπηλών συμμετέχουν και όσοι είδαν τον διαφορετικό κόσμο, που έπλασαν μέσα τους, να διαψεύδεται και να συντρίβεται. Ούτε μετάνιωσαν όμως, επειδή ο δικός τους κόσμος είχε αξίες και ήθος, ούτε μπορούν να τον αλλάξουν. Στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι σημαιοφόροι χωρίς σημαίες, πεζοπόροι χωρίς προμήθειες. Διαθέτουν την τιμιότητα του βλέμματος και μια βαθύτερη αξιοπρέπεια. Ο κόσμος που έπλασαν -που είχε αξίες και ήθος- είναι πάντοτε εκεί. Αυτοί, οι σημαιοφόροι –χωρίς σημαίες- στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι η εγρήγορση και η συνείδηση της.

Όσοι άλλωστε κατέφυγαν στην σιωπή, δεν έπαυσαν να ονειρεύονται: Την δίκαιη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού, την αύρα μιας παιδείας ουσιαστικής, την ενίσχυση των δημιουργικών δυνάμεων που εν είδει μικρής φωτιάς υπάρχουν στον καθένα. Αντί όμως, όσοι καταφεύγουν σήμερα στην σιωπή, να κερδίσουν λίγα από τα όνειρα τους, έγιναν αριθμοί και αποδέκτες. Αριθμοί σε πίνακες στατιστικής και σε μετρήσεις θεαματικότητας, αποδέκτες των παραλογισμών μιας ψηφιακής οικονομίας, όμηροι μιας ζωής που διαρκώς αφυδατώνεται. Κι ενώ τα λόγια των πολιτικών επιμένουν να διαγράφουν κύκλους ανούσιους και υποκριτικούς, εκείνοι, στην σιωπή τους, προτιμούν να ακούν τον ήχο των κυμάτων, και την βουή των επερχομένων γεγονότων.

Αυτός άλλωστε –εγώ ή εσείς- που οραματίζεται την επανάσταση των σιωπηλών, δεν ενδιαφέρεται αν επικριθεί ως ρομαντικός, ούτε αν καταταχθεί από τους εχέφρονες στους υπέρμαχους μιας ουτοπίας, από τις πολλές που γνώρισε η ιστορία. Οι επικριτές της επανάστασης των σιωπηλών, συχνά φορτωμένοι με διπλώματα και κοινωνιολογικές περγαμηνές, αγνοούν την αξία της σιωπής, το εν δυνάμει επαναστατικό της περιεχόμενο. Τι άλλο όμως ήταν, η εξέγερση του Πολυτεχνείου –η μόνη που τελευταία γνώρισε η χώρα- από μια κραυγή σπαρακτική, μια στιγμή επαναστάσεως ύστερα από χρόνια σιωπής; Η σιωπή υπήρχε από νωρίς στις διαψευσμένες προσδοκίες των νέων ανθρώπων, σερνόταν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τους δρόμους της Αθήνας, μιλούσε με μουσικές και αθέατα δάκρυα. Η βία επιτάχυνε την έκφραση της, τα τάνκς προσπάθησαν να καλύψουν την απειλή της.

Οσοι λοιπόν αμφισβητούν την επανάσταση των σιωπηλών, δεν μέτρησαν ποτέ την αξία της σιωπής, δεν έτυχε ποτέ να αντιληφθούν την εκρηκτική της δύναμη. Μήπως όμως μέσα στην σιωπή δεν ανθίζει ο έρωτας - ή και πάλι σιωπηλά δεν πλάθει ο δημιουργός το έργο του;
«Οι επαναστάσεις είναι τρελές εμπνεύσεις της ιστορίας» έγραψε ένας επαναστάτης, που μάλιστα δολοφονήθηκε από τους πρώην συντρόφους του. Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν θα είναι απλώς μια τρελή έμπνευση της ανθρώπινης ιστορίας. Θα είναι ίσως η συνέχεια και η αποθέωση της.

του Γιώργου Γραμματικάκη / protagon.gr

Ευρώπη: Οι εργαζόμενοι των χωρών της περιφέρειας πληρώνουν τη διάσωση των τραπεζών του κέντρου.

Τι επιδιώκει η κ. Μέρκελ

Tου Κώστα Λαπαβίτσα*

Σχέδια για τη διάσωση της Ευρωζώνης έχουν υπάρξει πολλά, και αναμένονται και άλλα. Παρά τις διαφορές τους, συνήθως συμφωνούν σε ένα σημείο: η Γερμανία χειρίζεται την κρίση λανθασμένα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι υπέρμαχοι του ευρωομόλογου, που πιστεύουν ότι η έλλειψη ευρωπαϊκού οράματος της κ. Μέρκελ θα καταστρέψει το ευρώ.

Η πολιτική της Γερμανίας δεν είναι αυθαίρετη. Γεννάει βέβαια αντιφάσεις, αλλά αυτές οφείλονται στη σκληρή πραγματικότητα και όχι στην κ. Μέρκελ. Το πρόβλημα της Ευρωζώνης είναι ότι οι χώρες της περιφέρειας είναι στην ουσία χρεοκοπημένες. Το ιδιωτικό και δημόσιο χρέος της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας τον Δεκέμβριο του 2009 ήταν περίπου 7 τρισ. ευρώ. Τα 2,6 τρισ. ήταν εξωτερικό και το υπόλοιπο εγχώριο. Το ετήσιο εθνικό προϊόν των τριών χωρών κυμαίνεται στο 1,5 τρισ. Με επιτόκια 6-7% και ρυθμούς ανάπτυξης αρνητικούς, ή κοντά στο μηδέν, δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν το χρέος τους.
Το εξωτερικό χρέος της περιφέρειας κατέχεται κυρίως από τις τράπεζες του κέντρου, που είναι εκτεθειμένες σε αναλογία πολλαπλάσια του κεφαλαίου τους. Και μόνο η επίσημη χρεοκοπία της Ελλάδας και της Πορτογαλίας θα αρκούσε για να τις απειλήσει σοβαρά. Αν χρεοκοπούσε και η Ιρλανδία και η Ισπανία, οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα κατέρρεαν, επιφέροντας συντριπτικό πλήγμα στο ευρώ.
Η διάσωση, λοιπόν, του ευρώ απαιτεί τη σωτηρία των τραπεζών του κέντρου μέσω της αντιμετώπισης του προβληματικού χρέους της περιφέρειας. Πρόκειται για πραγματική οικονομική ζημία εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, που δεν απαλείφεται με λογιστικά τρικ. Ποιος θα την επωμισθεί; Αν οι τράπεζες αναλάβουν σημαντικό μέρος της, θα πρέπει να γίνει αναπλήρωση του κεφαλαίου τους. Αν πάλι το Ταμείο Σταθερότητας απορροφήσει τα ομόλογα και μετεξελιχθεί σε «κακή τράπεζα», θα χρειαστεί αντίστοιχα μεγάλο κεφάλαιο. Η χειρότερη εκδοχή είναι να αναλάβει τη ζημία η ΕΚΤ. Ο ισολογισμός της θα πλημμυρίσει από κρατικά χαρτιά που έχουν ήδη χαρακτηριστεί «σκουπίδια», και η αξιοπιστία του ευρώ θα καταβαραθρωθεί.
Στην πράξη, ο κύριος όγκος της ζημίας απειλεί να καταλήξει στις πλάτες του γερμανικού δημόσιου τομέα. Εδώ τα περιθώρια είναι στενά για την κ. Μέρκελ. Το εθνικό προϊόν της Γερμανίας είναι της τάξεως των 3,3 τρισ. ευρώ, άρα η ζημία είναι τεράστια και για την ίδια. Το εργατικό εισόδημα έχει μείνει παγωμένο για δύο δεκαετίες και δεν θα σηκώσει εύκολα άλλη φορολογική πίεση. Η γερμανική εργατική τάξη δεν έχει εξάλλου την παραμικρή διάθεση να διασώσει το ευρώ.

Κατά συνέπεια, η πολιτική κ. Μέρκελ καθορίζεται από δύο επιδιώξεις. Πρώτον, να απαλλάξει τις τράπεζες από το χρέος και, δεύτερον, να αναγκάσει την περιφέρεια να απορροφήσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της ζημίας. Ετσι, η ΕΚΤ παρέχει ρευστότητα στις τράπεζες και δέχεται ως εγγύηση τα «σκουπίδια» της περιφέρειας, τα οποία ξεφορτώνονται οι τράπεζες. Το Ταμείο Σταθερότητας προσφέρει δανεισμό έκτακτης ανάγκης στην περιφέρεια, αλλά με υψηλό επιτόκιο και επιβολή σκληρής λιτότητας. Το εισόδημα των εργαζομένων της περιφέρειας απορροφά τη ζημία του χρέους.

Η πολιτική αυτή εμπεριέχει αντιφάσεις. Οσο η ΕΚΤ θα μαζεύει «σκουπίδια», τόσο θα κινδυνεύει η ίδια από μια πιθανή χρεοκοπία. Οσο θα συνεχίζεται η λιτότητα, τόσο θα υποχωρεί η ανάπτυξη, και άρα θα μεγαλώνει ο κίνδυνος της χρεοκοπίας. Συνεπώς η Γερμανία είναι αναγκασμένη να κάνει ελιγμούς ώστε να αποτρέπεται η επίσημη χρεοκοπία για όσο διάστημα θα κινδυνεύουν οι τράπεζες. Μπορεί, για παράδειγμα, να επιτρέψει στο Ταμείο Σταθερότητας να δανειστεί για να αγοράσει μέρος του προβληματικού χρέους. Αυτός θα είναι και ο μόνος τύπος ευρωδανεισμού που θα εγκρίνει, χωρίς βεβαίως να άρει τα μέτρα λιτότητας. Μπορεί ακόμη να δεχτεί μερική επιμήκυνση του χρέους. Μόλις λήξει ο συναγερμός για τις τράπεζες, η Γερμανία θα τακτοποιήσει τους λογαριασμούς της με τους χρεοκοπημένους με μεγαλύτερη ευχέρεια.
Για την περιφέρεια το μέλλον επιφυλάσσει οικονομικό, κοινωνικό και εθνικό μαρασμό. Κάποια στιγμή θα το αντιληφθεί, θα προχωρήσει σε μονομερή διαγραφή του χρέους, και θα ξεκινήσει τη διαδικασία απεμπλοκής από το ευρώ. Η παρούσα ελληνική κυβέρνηση μάλλον δεν θα είναι εκεί για να διαπιστώσει τις ραγδαίες αλλαγές που θα ακολουθήσουν.

* Καθηγητής Οικονομικών στη σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου

kathimerini.gr

αλματα,φθορες,αξιοποιησεις,ξεπουληματα και αλλες ιστοριες

δε λεω....καλο το pc.διαβαζεις κατι,δε σου αρεσει,πατας την παυλα επανω δεξια και τελος.φευγεις και πηγαινεις αλλου.αλλα λειπει κατι απο ολη αυτη τη διαδικασια...

σε σχεση με την εφημεριδα,δεν εχεις τη δυνατοτητα να γυρισεις τσατισμενος και δυνατα το φυλλο.με φοντο μια προταση,εναν αφορισμο,ενα σιχτιρισμα.
μεσα σε αυτη τη συγκυρια,ειναι παραξενο και αστειο,να βλεπεις τους οικοδομους ενος συστηματος,να κανουν παρατηρησεις και να μεμφονται τη στατικοτητα του δημιουργηματος τους.
τους κειμενογραφους ενος βιβλιου,να λοιδωρουν τη συγγραφη του.
πολλες φορες δε,χρησιμοποιουν τα επιχειρηματα αυτων που στεκονται απεναντι ως τη δικη τους αληθεια.
σαν τους τυπους που βγαινουν απο ενα παρτυ ιδρωμενοι,χορτασμενοι,κανοντας παραπονα για το κακοβαλμενο σκαλοπατι της εξοδου.
η ελειψη αισθητικης και πραγματικοτητας,φαινεται και απο τα λογιδρια που εκστομιζουν ή δημοσιοποιουν.συνηθως τα γραφει καποιος αλλος.συνηθως εχουν τον ιδιο κορμο.μεσα στη κακοδιαχειρηση των τελευταιων εικοσι,τριαντα,πενηντα χρονων,υψωνουν το αναστημα του μετανοημενου πλην θαρραλεου και λεβεντικου χαρακτηρα,που αναγνωριζει λαθη.
τι θα περιμενε κανεις;μια αναφορα,μια ευχαριστια και να δει τον κυριο να παιρνει το καπελακι του,εξαφανιζομενος σεμνα στην επομενη γωνια.
οχι.σε γελασανε.
η λυση ειναι ο ιδιος.
ενα "οκ.καναμε λαθη,αλλα τωρα ειμαστε πιο δυνατοι",ειναι το συνηθισμενο μοτο.
με καινουργιες προτασεις,που εντελως τυχαια,βρισκοταν στα συρταρια ενος ξεχασμενου και απομονωμενου ανθρωπινου εγκεφαλου.
"την ξεραμε τη λυση,αλλα ο αναδρομος δε μας επετρεψε.μολις εφυγε θα το καναμε,μα καποιος μας φωναξε και το ξεχασαμε.το ειχαμε παντα στο μυαλο μας"
λαϊκιστικα επιχειρηματα του τυπου "εμεις τα λεγαμε και εχουμε τις ταδε λυσεις απο καιρο",απευθυνονται σε στελεχη και ανυποψιαστες νοικοκυρες.προτεινομενες μεθοδολογιες απο το τραπεζι του θεατη.ως πρωταγωνιστες μαλλον ειχαν το προβλημα του τραυλου βασιλια.τουλαχιστον αυτος θα παρει κανα οσκαρ.
αυτο ομως που με ξενιζει περισσοτερο ειναι οταν χρησιμοποιουνται τιτλοι εργων αξιολογων ανθρωπων,ως φοντο μιας υποτιθεμενης νεας αρχης.οταν καποιος επικαλειται "το αλμα "και "τη φθορα" ( καημενε λουκα λελοβα ) ,για να παρουσιαστει ως εκφραστης του αλματος,ενω αντιπροσωπευει τη γενια της φθορας.
σα να στερεψε η πηγη ενα πραγμα και δε βγαζει πια "φωτισμενους" ανδρες και γυναικες.σα να πηγαινεις με τη σταμνα που λεει ο λογος,και σου λενε πως το μονο νερο ειναι εκει.
θα τη σπασω λοιπον.κι ας μη ξαναπιω απο αυτο το νερο.θα την παλεψω.φυλλα θα βαλω να μαζευω τη βροχη,θα τρυπησω τη γη,θα ακολουθησω αλλα ζωα που ψαχνουνε κι αυτα,αλλα απο αυτη την πηγη δε θα ξαναπιω.
περιμενω το νεο gadget,αυτο που γυριζεις τις σελιδες στην οθονη.προφανως για τις πιο απλες κινησεις εχουν αλλαξει τα πραγματα.πρεπει να ξοδευτεις. αλλιως δεν αντεχεται.

respect,anyway...

Δράση και αντίδραση

Η διακήρυξη ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, που γράφτηκε από τον Thomas Jefferson, λέει μεταξύ άλλων:

That whenever any Form of Government becomes destructive of these ends, it is the Right of the People to alter or to abolish it, and to institute new Government, laying its foundation on such principles and organizing its powers in such form, as to them shall seem most likely to effect their Safety and Happiness.

Πως όποτε μια Μορφή Κυβέρνησης γίνεται καταστροφική για τους σκοπούς αυτούς, είναι Δικαίωμα του Λαού να την αλλάξει ή να την καταργήσει, και να εγκαταστήσει νέα Κυβέρνηση θέτοντας τα θεμέλιά της σε τέτοιες αρχές και οργανώνοντας τις εξουσίες της σε τέτοια μορφή, ώστε να φανεί πιθανότερο να επιφέρει την Ασφάλεια και την Ευτυχία του.

Όχι δεν είμαι αναρχικός, επαναστάτης η Συριζαίος και δεν είναι αυτό το άρθρο ένα κρυπτογραφημένο επαναστατικό μήνυμα. Φιλελεύθερων αρχών είμαι και ένθερμος υποστηριχτής της πυγμής του νόμου. Αλλά οι νόμοι όπως και οι φόροι, πρέπει να είναι δίκαιοι για να μπορούν να επιβληθούν και να γίνουν δεκτοί από τους πολίτες.

Πόσο δίκαιο άραγε είναι, το ότι η μη πληρωμή διοδίων ξαφνικά έχει γίνει ποινικό αδίκημα με πρόστιμο 200 ευρώ, την ίδια ώρα που ακόμα και πολιτικοί που ομολόγησαν ότι έλαβαν εκατομμύρια ευρώ σε σακούλες, δεν είναι φυλακή και ουδέποτε η δικαιοσύνη ασχολήθηκε μαζί τους;
Για ποιο λόγο θα πρέπει να υπάρχει πανευρωπαϊκή εναρμόνιση φόρων στα καύσιμα; Τα ίδια παίρνει ο Γερμανός ή ο Ολλανδός με τον Έλληνα; Για ποιο λόγο θα πρέπει οι φόροι σε απόλυτους αριθμούς να είναι ίδιοι; Για ποιο λόγο η Ελλάδα να έχει τις υψηλότερες τιμές καύσιμων με τις χαμηλότερες αποδοχές στην ΕΕ;

Πόσο δίκαιο είναι να έχουν μειωθεί οι μισθοί και οι συντάξεις των πάντων εκτός των δικαστών και βουλευτών; Έχουμε άραγε τόση καλή και αποτελεσματική διοικητική κρατική δομή και δικαιοσύνη (στους τελευταίους είμαστε στην αξιολόγηση της δικαιοσύνης) που δικαιούνται όλοι αυτοί να είναι στο απυρόβλητο;
Πριν μερικές μέρες μάθαμε ότι Άγγλος βουλευτής καταδικάστηκε σε 18 μήνες φυλάκιση χωρίς αναστολή και δικαίωμα εξαγοράς διότι καταχράστηκε ποσό 18.000 λιρών. Στη δε Αμερική οι εν ενεργεία φυλακισμένοι βουλευτές είναι αρκετοί. Πόσο είναι δίκαιο άραγε να σέρνονται στα δικαστήρια ελεύθεροι επαγγελματίες που είναι άνεργοι και δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν τον ΑΟΕΕ, όταν κανένας πολιτικός δεν έχει καταδικαστεί για τίποτα σε αυτή τη χώρα;
Δεν είμαι δικαστής για να επιβάλλω τη δικαιοσύνη. Αυτό μόνο η δικαιοσύνη μπορεί να το κάνει. Αλλά στα μάτια του μέσου πολίτη η δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα είναι άνιση.

Πόσο δημοκρατική είναι η Ελλάδα, τη στιγμή που όποιος εκλεγεί στην εξουσία έχει τη νομοθετική, εκτελεστική και ένα μέρος της δικαστικής εξουσίας στα χέρια του; Ο εκάστοτε εκλεγμένος Έλληνας πρωθυπουργός έχει περισσότερη δύναμη από τον Ιούλιο Καίσαρα ή τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Η εκτελεστική εξουσία στην Ελλάδα κάνει ό,τι θέλει, όποτε το θέλει και όπως το θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Η βουλή δεν έχει καμία εξουσία και καμία δικαιοδοσία, πέραν από το να επικυρώνει (αναγκαστικά) τυποποιημένα νομοσχέδια κάποιου γραφειοκράτη που αποφάσισε ότι έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα, διότι δεν ξύπνησε καλά εκείνη την ημέρα.
Όχι δεν είμαι υπέρ της μη πληρωμής διοδίων, αλλά επίσης δεν μπορεί η εκάστοτε κυβέρνηση να κάνει του κεφαλιού της σε αυτή τη χώρα. Δεν μπορεί με το έτσι θέλω ο κάθε πολιτικός σε αυτή τη χώρα να ανεβάζει το κόστος διαβίωσης του μέσου πολίτη χωρίς να λογαριάζει κανέναν.
Τα διάφορα κινήματα του “δεν πληρώνω” που ξεφυτρώνουν είναι μια αντίδραση των φορολογούμενων στις φορομπηχτικές μεθόδους της κυβέρνησης. Το ΚΚΕ και ο Σύριζα προσπαθούν χρόνια να παρασύρουν τον μέσο πολίτη στην ανομία, αλλά δεν το κατάφεραν. Το κίνημα του “δεν πληρώνω” μπορεί μεν να έχει την υποστήριξη του φαιοκόκκινου μετώπου, αλλά δεν ξεκίνησε πολιτικά κατευθυνόμενο από εκεί.

Και ας αφήσουμε τα περί τρόικας απ΄ έξω μια στιγμή. Αυτά που περιγράφω εδώ δεν είναι το αποτέλεσμα της τρόικας. Η Ελληνική πολιτεία έχει μια μακράν παράδοση στο να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να λογαριάζει κανέναν. Η αλαζονεία της εκάστοτε πολιτικής παράταξης, που ακούει εις το όνομα του ότι, η παράταξη ξέρει το τι πρέπει να γίνει χωρίς να λογαριάζει κανέναν, είναι αυτό που μας έφερε την τρόικα και τη σημερινή κατάντια.
Το κράτος αυτό πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να γίνουν συνταγματικές αλλαγές και θα πρέπει να διαχωριστεί η εκτελεστική από την νομοθετική εξουσία. Θα πρέπει οι πολίτες να έχουν λόγο μέσω των αντιπροσώπων τους και θα πρέπει η βουλή να παίρνει στίγμα από την κοινωνία για το πώς θα πρέπει να νομοθετήσει.
Όπως διαβάσαμε στην εισαγωγή, η διακήρυξη ανεξαρτησίας του 1776 λέει ότι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να αλλάξουν την εξουσία όταν αυτή δεν εξυπηρετεί πλέον τα συμφέροντα των πολιτών.
Καλό είναι να το λάβουν αυτό υπόψη οι της κυβέρνησης, διότι όπως είδαμε στην περίπτωση της Αιγύπτου, πολλά μπορούν να αλλάξουν σε σύντομο διάστημα και σε ανύποπτο χρόνο.

Γιώργος Καισάριος / market-talk.net