«Αναγκαίες πολιτικές» a.k.a. «αντιλαϊκές πολιτικές»

Φώτης Γεωργελές

Αυτές τις μέρες, μερικές δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που είχαν μετοχές των ελληνικών τραπεζών, είδαν την περιουσία τους να καταστρέφεται. Όχι να μειώνεται, όχι να «κουρεύεται», αλλά να διαγράφεται, να μηδενίζεται. Ο μεγαλύτερος χαμένος όμως ήταν ο μεγαλομέτοχος των τραπεζών, το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή εμείς. Πριν από ενάμιση χρόνο, όταν η τότε κυβέρνηση πούλησε ένα τμήμα της Eurobank σε ιδιώτες με τιμή 0,31 τη μετοχή, η αντιπολίτευση και σημερινή κυβέρνηση μιλούσε για «ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας» και απειλούσε με δικαστήρια. Σήμερα η μετοχή της Eurobank πουλήθηκε με 0,01 ευρώ. Υπήρχαν και μετοχές άλλων τραπεζών που άλλαξαν χέρια με τιμή 0,003 ευρώ. Το κράτος έχασε μια τεράστια περιουσία η οποία θα απομείωνε στο μέλλον το χρέος. Και οι τράπεζες βρέθηκαν στα χέρια ξένων hedge funds. Γιατί έγινε έτσι, με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, αυτή η επιχείρηση; Γιατί η αξιολόγηση δεν προχωράει, τα λεφτά δεν εκταμιεύονται και πλησιάζει η 1/1/2016 μετά την οποία οι τράπεζες διασώζονται με κούρεμα καταθέσεων. Δηλαδή με κατεδάφιση της ελληνικής οικονομίας και με κίνδυνο κάποιοι να φύγουν με ελικόπτερο. Μπροστά σ’ αυτή την προοπτική, με συνοπτικές διαδικασίες, όλα έγιναν βιαστικά και με το χειρότερο τρόπο για το δημόσιο συμφέρον. Παραδόξως τώρα δεν μιλάει κανείς για «ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας». Πού είναι όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι που φώναζαν στη πλατεία Συντάγματος ότι «σώζουν τις τράπεζες»;

Πώς φτάσαμε ως εκεί; Δεν σας το έχουμε πει, διέφυγε η είδηση από τα ελληνικά media, αλλά μια μέρα του Ιουλίου το CNN ξεκίνησε το δελτίο του με την είδηση

Daybrake

Πάντα μου άρεσε ο Jimmy Fallon, πάντα μου άρεσαν οι Roots, ένας λόγος + για να μου αρέσει κι η Adele.

Άλλα κόλπα

Θεόδωρος Ζαρέτος

Λοιπόν!

Ακούστε πως έγινε:

Ήτανε κάποτες ένας άρχοντας τρανός και δίκαιος που ήθελε νάχει όοοοολους τους υπηκόους του κατευχαριστημένους για να είναι πάντα αρχηγός.

Τι έκανε λοιπόν:

Έκανε την ΑΤΑ.

Αυτή η ΑΤΑ ήτανε ένα concept, που το κάνανε project (στα Αγγλικά λέγονται πάντα αυτά) και ακούστε πως για να μαθαίνετε. Μέσα της αυτή η ΑΤΑ είχε μια μηχανή με τέσσερα γρανάζια, την Εθνική, την Πειραιώς, την Άλφα και τη Γιούρο, που τηνε λέγανε ΤΡΑΠΕΖΕΣ, και είχε κι ένα πολύ μακρύ μαρκούτσι που την ένωνε με μία άλλη μηχανή που έβγαζε λεφτά και τηνε λέγανε ΑΓΟΡΕΣ.

Οι δυο αυτές μηχανές λοιπόν, η ΤΡΑΠΑΖΕΣ κι η ΑΓΟΡΕΣ είχανε κάνει κολεγιά με μία άλλη μηχανή που λεγότανε ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ και έτρωγε λεφτά, πολλά λεφτά, πάρα πολλά λεφτά.

Αλλά όλα τα ζωντανά, ακόμα κι οι μηχανές, θέλουνε τάισμα για να δουλέψουνε.

Και καλά, η μηχανή Ελληνικό Δημόσιο έτρωγε λεφτά, οι άλλες τι τρώγανε;

Τρώγανε λοιπόν κάτι χαρτιά που τα ‘χεζε το Ελληνικό Δημόσιο κάθε φορά που έτρωγε λεφτά και λεγόντανε Ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου.

Μ’ αυτά ταΐζανε την ΤΡΑΠΕΖΕΣ.

Τα ρίχνανε μέσα στο τεράστιο στόμα της και τα τέσσερα γρανάζια τα κάνανε στη

Οι «σημαίες» μας

Μάνος Λασκαράκης

Προσωπικά, η μόνη σχέση που είχα ποτέ με σημαίες, ήταν ένα παιχνίδι memory με κάρτες που έπαιζα μικρός. Από εκεί τις έμαθα.

Μια σημαία, πέρα απ’ το τι συμβολίζει για τον πολίτη ενός έθνους συναισθηματικά, για τους υπόλοιπους, εκτός συνόρων, δεν είναι παρά ο πιο λακωνικός τρόπος να τους περιγράψεις μια χώρα. Τυπώνεις μια χρωματιστή στάμπα μέσα στη μνήμη τους ανεξίτηλα. Καθόλου τυχαία λοιπόν η χρήση τους και στο γνωστό παιχνίδι.

Πριν από λίγες ημέρες ο τηλεοπτικός και διαδικτυακός κόσμος γέμισε με γαλλικές σημαίες. Πολλοί από εμάς τις αναρτήσαμε στα social media. Τι σημαίνει αυτό; Ότι τραγουδούσαμε στα σπίτια μας τον γαλλικό εθνικό ύμνο; Ότι πίναμε νερό στο όνομα της αποικιοκρατίας, της Γαλλικής Δημοκρατίας, του Ολλάντ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των πολιτικών λιτότητας; Τρίχες κατσαρές. Σημαίνει απλά πως, δίχως λόγια, και πάνω απ’ όλα, δίχως αναλύσεις του ποδαριού και αμπελοφιλοσοφίες, αλλά με μια μόνο εικόνα, σκεφτόμαστε τον κάθε γάλλο πολίτη. Όχι ως πολιτικό ον. Αλλά ως ένα ον που έχει το δικαίωμα να κυκλοφορεί ελεύθερο και

Αδυναμία

Κυριάκος Αθανασιάδης

Το περισσότερο που αισθάνομαι απέναντι στους ασήμαντους που κυβερνούν (ποτέ στην ιστορία της χώρας δεν υπήρξαν τόσοι ασήμαντοι μαζί σε μία δημοκρατική κυβέρνηση, και σε τουλάχιστον μία μη δημοκρατική: και δεν υπολήπτομαι κανέναν ασήμαντο, ούτε με θεωρώ ίσο απέναντί του — είμαι ανώτερος, δεν είμαστε ίσοι), το περισσότερο που αισθάνομαι απέναντι στο freakshow είναι αδυναμία. Γιατί έχουν την αμέριστη και άνευ όρων στήριξη του Σοφού Λαού, αυτού του ιερού και σεπτού πράματος που αγαπά και επιδιώκει την αέναη αυτοσυντριβή του: αυτής της πρωτεϊκής οντότητας που μπορεί, όχι να αλλάζει σχήμα και μορφή, αλλά να αλλάζει κολαούζο, όπως αλλάζει βρακί όποτε παίρνει, πια, να ζέχνει. Αδυναμία μόνο. 
Ένας τυφλός χαζούλης πλην απατεωνίσκος που ακούει Φωνές, του Κυρίου και άλλες, οδηγεί το κίτρινο σχολικό που γράφει ΕΛΛΑΣ απέξω, και ο συνοδηγός του, ο Μέγας Βλαξ, αλλάζει κασέτες με λαϊκά (ποπάκια ελληνάκια) στο ηχοσύστημα ξύνοντας την κοιλιά του, ανάμεσα από δύο ρεψίματα. Στις μπροστά θέσεις τσακώνεται η Αγία Πλέμπα, τα λούμπεν στρατιωτάκια του κομματικού-κυβερνητικού στρατού, άνθρωποι μετρίως καλοί για παρέα σε παρακμιακό ουζερί —και πολύ λέω—, εκ των οποίων μπόλικοι δεν είναι απλώς ηλίθιοι, αλλά είναι και… κομουνιστές! Δεν ξέρουν καν τι πά’ να πει κομουνισμός, ή μαρξισμός-λενινισμός, αλλά είναι. Πώς; ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ. Και; 

Και κάπου στη γαλαρία είμαστε στριμωγμένοι όλοι οι υπόλοιποι, Έλληνες, μειονοτικοί, ξένοι μετανάστες — όλοι εμείς. Και είναι κατηφόρα, κι έχει και γκρεμούς. Και στον δρόμο μας μπροστά κυκλοφορούν πρόσφυγες, παραλοϊσμένοι και ανήμποροι και τους πατάμε. Και κυρίως: πάμε ανάποδα στον δρόμο. Όλη η Ευρώπη πάει προς την άλλη μεριά. Κι ούτε καν μόνο η Ευρώπη. 

Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα, αν μείνουν ένα εξάμηνο ακόμη αυτοί οι προϊστορικοί κρατιστές και παροιμιωδώς άνοες στην εξουσία, να αποφύγουμε την καταστροφή. Ούτε μία. 
Αδυναμία. Μόνο. Και αηδία.

booksjournal.gr

Κιμπάρηδες συμπολίτες μου!

Εμείς οι Έλληνες είμαστε έξω καρδιά! Δεν υπολογίζουμε τα χρήματα. Αυτά έρχονται σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Είμαστε κιμπάρηδες, όπως έλεγαν κι οι γιαγιάδες μου οι Θρακιώτισσες. Σαράντα δισεκατομμύρια ευρώ των τραπεζών κάψαμε στο τζάκι της διαπραγμάτευσης, συμπολίτες και συμπολίτισσες. Είκοσι ΕΝΦΙΑ θα πληρώνουμε για τα επόμενα είκοσι χρόνια. Αλλά, δεν βαριέσαι! Ένα αστείο η ζωή, που λέει και το τραγούδι…

Είκοσι ΕΝΦΙΑ, επειδή ο κ. Βαρουφάκης θέλησε να ικανοποιήσει το υπερτροφικό του εγώ. Σαράντα δισεκατομμύρια ευρώ όμορφα κάηκαν, επειδή ο κ. Τσίπρας νόμισε ότι το θέαμα θα τρόμαζε τους Ευρωπαίους και θα του έστελναν μερικά δισεκατομμύρια ακόμη για να ταΐσει τον κομματικό του στρατό. Δανειστήκαμε 40 δισεκατομμύρια, τα περάσαμε στο χρέος και τα παραδώσαμε στο ΤΧΣ που τα έκανε μετοχές δανειστών. Μετοχές που η αξίας τους εξαερώθηκε, στην κυριολεξία!

Φίλοι και φίλες, μην έχετε αυταπάτες. Οι Ευρωπαίοι όχι μόνο δεν τρόμαξαν, αλλά με χαρακτηριστική ηρεμία έβαλαν και τον αναλογούντα τόκο στον λογαριασμό! Έναν λογαριασμό που θα τον πληρώσουμε εγώ κι εσείς. Ούτε ένα ευρώ δεν

Σας θυμάμαι

Λεωνίδας Καστανάς

Σας θυμάμαι μέσα στη φανταχτερή εσάρπα του αριστερισμού σας να υπόσχεστε λαγούς με πετραχήλια στους αφελείς. «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», «κατάργηση των μνημονίων με ένα  άρθρο και ένα νόμο», «εθνικοποίηση των τραπεζών», «δεν θα πληρώσετε την τελευταία δόση ΕΝΦΙΑ 2014», «τέρμα οι φόροι», «επιστρέφει το αφορολόγητο», «μετανάστες αδέλφια μας», «θα πληρώσει η λίστα Λαγκάρντ», «θα βάλουμε φόρους στις θυρίδες και στους πίνακες ζωγραφικής», «η Μέρκελ δεν θα μπορεί να μας πει όχι», «η Ευρώπη είναι νεοφιλελέ», όχι αυξήσεις στα εισιτήρια των ΜΜΜ», «γεύματα για όλα τα παιδιά στα σχολεία», «δημόσιες επενδύσεις και πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» και τόσο άλλα ψέματα που άλλοι ξεστομίζατε συνειδητά και άλλοι με την αφέλεια του αδαούς.

Σας θυμάμαι να βρίζεται με τα χειρότερα και να απειλείτε όποιον μετρούσε τα λόγια σας με την απλή λογική και σας απαντούσε με επιχειρήματα, όποιον αποκάλυπτε την ανεδαφικότητα των υποσχέσεων, όποιον και όποια στήριζε με νύχια και με δόντια την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και μιλούσε για επικείμενο Grexit και καταστροφή.

Αλλά θυμάμαι και σας που πηδάγατε σαν τα ποντίκια από το τρένο του ΠΑΣΟΚ και δηλώνατε

Liberté, Égalité, Fraternité

Δεν θυμόμαστε το παρελθόν, ζούμε στο παρελθόν!

Ζούμε στο 2015;

Γιώργος Δημακόπουλος

Πριν λίγες ημέρες ζούσαμε στο 1940 και το ΟΧΙ, μετά στο 1962 ψάχναμε τα αρχεία της CIA για κάτι σαν «συνεργασία» Καραμανλή και Μέρτεν στην κατοχή, μετά πίσω στο 1916 και το Ολοκαύτωμα των Ποντίων, σε λίγες ημέρες θα ζουν στο 1967 οι φασίστες και στο 1973 και το Πολυτεχνείο οι υπόλοιποι. Ανασκαλίζουμε το μακεδονικό, καίμε ξανά τις «μάγισσες» τη Ρεπούση και τη Γιαννάκου, ο πρωθυπουργός στη Βουλή διαβάζει τους ανηφορικούς δρόμους του Άρη για να τους συγκρίνει με τη δική του φόρα-κατηφόρα, ράβουμε στις στρατιωτικές στολές τους άγιους προστάτες του Καμμένου για να διαχωρίσουμε εθελοντικά θρησκευόμενους από μη, και ξαναζούμε καθημερινά με πάθος τον εμφύλιο του 1945+.

Δεν θυμόμαστε το παρελθόν, ζούμε στο παρελθόν! Πολίτες και πολιτικοί έχουν χάσει το χρόνο και το παρόν και τσακώνονται για όσα έγιναν παλιά και το μόνο που μπορεί να αλλάξει είναι η ερμηνεία και η αφήγησή τους. Τα γεγονότα δεν αλλάζουν, η ιστορία δεν ξαναγράφεται. Δεν διαβάζουμε ιστορία μόνο, πρέπει και να γράφουμε ιστορία. Τα γραμμένα βιβλία είναι το παρελθόν, οι κενές σελίδες που ζούμε είναι που πρέπει να γραφούν. Αλλά επιμένουμε να ζούμε στο παρελθόν γιατί δεν έχουμε προτάσεις για το παρόν, και μοιραία δεν έχουμε μέλλον. Το μέλλον, οι βουλευτικές μας έδρες, οι δημοσιογραφικές επιτυχίες μας, οι επιχορηγήσεις των πολιτιστικών μας συλλόγων, οι νέοι πελάτες μας, είναι η προσκόλληση στο παρελθόν, το εμπόριο του διχασμού και οι μικροί μας εμφύλιοι. Γιατί οι έμποροι του πατριωτισμού της Αγγελικής Σπανού και οι Έλληνες πολίτες έχουμε λυμένα τα προβλήματα του σήμερα, και το έχουμε ρίξει στον ιστορικό στοχασμό των πολιτικών.

Χάνουμε το παρόν και ό,τι αλλάζει τις ζωές μας, χάνουμε  το μέλλον μας. Μόνο

Αν σωθεί αυτή η χώρα, θα είναι μόνο ως Disneyland

protagon.gr

So We Walk Alone

Λίγο πριν λήξει το 2015, με τον προπηλακισμό των αξιολογητών του ΕΚΠΑ από τους ελληναράδες φοιτητές, το φόντο ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα -μια φωτογραφία σε μεγέθυνση που απεικονίζει ένα βρέφος από λαθρομετανάστες που δέχεται περιποίηση από υπερήλικες-, την συνέντευξη Τζιτζικώστα στον Γιάννη Πρετεντέρη με εσάνς λαϊκής βλαχομπαρόκ NITRO αλά 90’s, με τον Νίκο Φίλη να ξεσηκώνει τον αμαθή όχλο περί μη γενοκτονίας των Ποντίων από τους Τούρκους (επίσης τα post-docs τα μετονόμασε σε post-dogs), με τον Κώστα Εφήμερο του “The Press Project” να αποκαλεί τον Τάσο Τέλλογλου «μαλάκα» λόγω των αιρετικών απόψεων του τελευταίου για το μεταναστευτικό, την αναβάθμιση καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ σε γραμματείς ΠΕ στα δικαστήρια και την πρόσληψη 165 νέων πιονιέρων στην καθαριότητα των υπηρεσιών της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, με το ΚΚΕ να βαφτίζει «λαϊκό» οτιδήποτε ανήκει στην δικαιοδοσία του όχλου και της απαξίας των νόμων, η ημεδαπή δεν θέλει να αλλάξει τροπάρι αλλά θέλει να συντηρεί αέναα την μίζερη στατικότητα των «αγώνων», η οποία δίνει την ψευδαίσθηση ότι κάτι κινείται αλλά κατ’ουσίαν άπαντα μένουν στάσιμα, με επιράμματα ένθεης καύλας στα στρατιωτικά σώβρακα.

Επειδή πλέον η Ραχήλ Μακρή και η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν σκαρφαλώνουν κάγκελα για να πιστοποιήσουν το δίκιο του «παλεύω για να πείσω τους αντιφασιστοφασίστες για την ταξική μπούρκα», με αναφορές στο τριτοκοσμικό υπεριώδες φως που προδίδει τον «αριστερό» μανδύα σε κάθε εκδοχή της καθημερινότητας, ο οποίος τελικά είναι μια χρόνια μάσκα, για να δικαιολογεί τον κάθε μαλάκα για τα καφριλίκια του με τον μανδύα μιας δήθεν οικουμενικότητας που δανείζεται τσιτάτα αντιδραστικού στρουκτουραλισμού από κείμενα του Levinas- έτσι για να γουστάρουμε διαυγή μυστικισμό με μπόλικο βασανισμένο μετερίζι-, κρατώντας από ένα κόκκινο γαρίφαλο για τις μετέπειτα ρακές στα πρεζοχαρακώματα των Εξαρχείων, η κοινή λογική προδίδεται η ίδια δεδομένου

Ο μάγκας με το τρίκυκλο

Του Χρήστου Χωμενίδη

Σε πήρε πάλι το μάτι μου στο Σύνταγμα το βράδυ που χτύπησαν τον Κουμουτσάκο. Όχι, δεν ήσουν απ’τους δράστες της επίθεσης. Εσύ ούρλιαζες απλώς "Αλήτες, Προδότες, Πολιτικοί!" και φρόντιζες να βρίσκεσαι μέσα στα πλάνα. 
Σε γοητεύει, σε μαγεύει η τηλεόραση. Ακόμα και τα βωθροκάναλα. Σου κόλλησε το χούι δέκα χρόνια τώρα, όταν πήγες στα προκριματικά εκείνου του reality, εκείνου του talent show, και σου είπε ο ηχολήπτης πως έχεις φωνή καμπάνα και θα σε πάρουν οπωσδήποτε και θα γίνεις φίρμα. Η επιτροπή όμως σε έκοψε επειδή δεν είχες άκρες στο σύστημα, ούτε ήσουν π.....ς, ούτε έτοιμος να αποκηρύξεις πατρίδα και θρησκεία και να προσκυνήσεις τους μασόνους που κυβερνάνε τον πλανήτη. Εσύ τότε δεν είχες ιδέα πώς λειτουργεί ο κόσμος –παιδί σχεδόν, μόλις είχες απολυθεί απ’το στρατό. Απογοητεύτηκες, πικράθηκες, δεν ασχολήθηκες ξανά με το τραγούδι.

Έτσι κι αλλιώς είχες δουλειά. Στρωμένη. Ο πατέρας σου μάστορας, πλακάς, περιζήτητος σε όλο το Αιγάλεω και ας είχε άλλη ταρίφα από τους Αλβανούς. Η τέχνη του εγγύηση. Θα σου τη μάθαινε την τέχνη, θα σου άφηνε και τις γνωριμίες του και θα την έβγαζες βρέξει-χιονίσει τσίφτικα. Θα άλλαζες αυτοκίνητο κάθε δυό χρόνια, θα τα 'σπαγες τα Σάββατα στα μπουζούκια, διακοπές στο χωριό αλλά και δέκα μέρες στάνταρ Μύκονο ή Σαντορίνη τον Ιούλιο. Ταξίδια και με την ομάδα όποτε έβγαινε στην Ευρώπη. Πριν τα τριάντα,

Η Οικονομική Ελευθερία ως Ατομικό Δικαίωμα

Ακόμα και στο φιλελεύθερο χώρο η οικονομική ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα αναφέρονται χωριστά, σα να είναι δύο διαφορετικοί τομείς. 

Μπορούν, όμως, να υπάρξουν ατομικά δικαιώματα χωρίς οικονομικές ελευθερίες; 

Μπορεί να υπάρξει αποτελεσματική προστασία των ατομικών δικαιωμάτων όταν η οικονομία καταρρέει ή όταν η οικονομική ελευθερία περιορίζεται;

Μπορούν να ικανοποιηθούν οι ξεχωριστές ανάγκες κάθε ανθρώπου (υλικές, επαγγελματικές, πνευματικές κ.λπ.), όταν τα πάντα παρέχονται με εξισωτικό τρόπο από το κράτος;

 Συνομιλούν
-ο καθηγητής Πανεπιστημίου Αριστείδης Χατζής,
-ο υπεύθυνος του Ινστιτούτου Συντηρητικής Πολιτικής Γιώργος Αντωνιάδης
-και ο δημοσιογράφος Σακελλάρης Σκουμπουρδής.

Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών - Μάρκος Δραγούμης