Ο Σύριζα κινδυνεύει να κυβερνήσει

Edito 394
Φώτης Γεωργελές



Κάποιοι έχουν την εντύπωση ότι οι προειδοποιήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση και όλους τους διεθνείς παράγοντες αφορούν την πιθανότητα εκλογικής νίκης του Σύριζα. Την εντύπωση ενισχύει και ο ίδιος ο Σύριζα με τη λογική, αν όλος ο κόσμος με φοβάται, τότε είμαι φοβερός και τρομερός. Άλλωστε σύμφωνα με την τελευταία αριστερής έμπνευσης πραγματικότητα, ζούμε ξανά τον ψυχρό πόλεμο όπου οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι έχουν τα πυρηνικά, αλλά δεν πατάνε το κουμπί. Αν στην εικονική πραγματικότητα αυτής της εβδομάδας υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν την Ελλάδα υπερδύναμη και φαντασιώνονται τον εαυτό τους στο ρόλο του Μπρέζνιεφ, πάμε όλο και χειρότερα.
Δυστυχώς τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ αυτό. Η Ευρωπαϊκή  Ένωση δεν απευθύνεται στον Σύριζα, ούτε μιλάει μόνο για τις εκλογές. Απευθύνεται στην ελληνική κοινωνία που 2 χρόνια τώρα αρνείται συνολικά την πραγματικότητα, αγανακτισμένη με όλα εκτός από τον εαυτό της. Και μιλάει κυρίως για το πολιτικό σύστημα συνολικά, το οποίο με ανικανότητα και ιδιοτέλεια έχει οδηγήσει την κατάσταση σε αδιέξοδο.
Ένα χρόνο τώρα, πρακτικά, δεν συμβαίνει τίποτα, δεν προχωράει τίποτα σ’ αυτή τη χώρα. Το πολιτικό σύστημα από το προηγούμενο καλοκαίρι προσπαθεί να διασώσει τον εαυτό του και να παρατείνει την ακινησία για να μη θιγούν κατεστημένα συμφέροντα. Σε εποχή θυελλώδους κρίσης, η ακινησία ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Τον Ιούλιο δεν συμφωνούσαν στο ποιος θα είναι πρωθυπουργός. Τον Σεπτέμβριο έδιωξαν ηρωικά την τρόικα και μετά παρακαλούσαν να γυρίσει. Τον Νοέμβριο προσπαθούσαν να περιορίσουν τις αρμοδιότητες της κυβέρνησης Παπαδήμου, να την ορίσουν περιορισμένου έργου. Από την επόμενη μέρα με εγκληματική αφέλεια ζητούσαν εκλογές, για να γίνει πρωθυπουργός ο Σαμαράς. Έξι μήνες τώρα βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο. Κάνουμε και ξανακάνουμε εκλογές. Εντωμεταξύ, το κράτος καταρρέει, τα έσοδα είναι ανύπαρκτα, τα ελλείμματα μεγαλώνουν, ο ιδιωτικός τομέας βρίσκεται μπροστά σε αληθινό κραχ. Προχθές ο Μόντι είπε: Η διαφορά μας με την Ελλάδα είναι ότι εδώ ο πρόεδρος απέκλεισε τις εκλογές και τα πολιτικά κόμματα είχαν την ωριμότητα να συνεργαστούν για να ξεπεράσουν τα προβλήματα.


Εδώ, ακόμα και σήμερα, τα δύο πρώην κόμματα εξουσίας δεν λένε ξεκάθαρα την αλήθεια. Δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση που τα ίδια δημιούργησαν. Έχει γίνει κοινή πεποίθηση ότι το Μνημόνιο είναι η αιτία όλων των δεινών, ο δαίμονας, που άμα το διαπραγματευτούμε θα λυθούν τα προβλήματά μας. Παίζουν το παιχνίδι του αντιμνημονιακού μετώπου, ο Σαμαράς λέει κι εγώ τα έλεγα, καταψήφισα το πρώτο Μνημόνιο, ο Βενιζέλος λέει, εγώ διαπραγματεύθηκα ήδη, ξέρω πώς γίνεται.
Στις εποχές της σύγχυσης και της τυφλής αγανάκτησης κερδίζουν όμως οι πιο ακραίες και απόλυτες εκδοχές. Τα

Πέντε αλήθειες ανάμεσα από τις γραμμές

Στις Βρυξέλλες δεν μιλούν τη γλώσσα που μιλά η υπόλοιπη Ευρώπη. 
Όπως μπορούν να διαβεβαιώσουν όσοι ασχολούνται χρόνια με τα ευρωπαϊκά πράγματα, η γλώσσα της κοινοτικής νομενκλατούρας απαιτεί σχεδόν πάντα διπλή ανάγνωση και αποκωδικοποίηση, ώστε να ερμηνευτεί κατάλληλα. 
Φαινόμενο ενδεχομένως κατανοητό, υπό το φως της μακράς ιστορίας των τερατωδών συμβιβασμών που χρειάστηκαν για το στήσιμο και τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης. 
Χθες, ωστόσο, σε μία και μόνη παράγραφο του κειμένου συμπερασμάτων που παρουσίασαν οι υπηρεσίες της Κομισιόν, αναφορικά με την πορεία υλοποίησης του μνημονίου στην Ελλάδα, παρά τη χρήση διπλωματικής γλώσσας, τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να λεχθούν με περισσότερη σαφήνεια: 
«Η εφαρμογή διαρθρωτικών μέτρων θα πρέπει να υπερνικήσει γραφειοκρατικές καθυστερήσεις και τις αντιδράσεις ομάδων πίεσης και κατεστημένων συμφερόντων, καθώς και να καταρρίψει μακροχρόνια ταμπού πολιτικής. Αυτό απαιτεί αποφασιστικότητα εκ μέρους της κυβέρνησης, καλύτερο πολιτικό συντονισμό και αποδοχή από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας». 
Με άλλα λόγια, αν θέλετε να φτιάξετε το «μαγαζί» που λέγεται Ελλάδα, πρώτον, αντιμετωπίστε το τέρας της γραφειοκρατίας. Αν δεν καταφέρετε να το δαμάσετε, πραγματικές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία και στην κοινωνία μην περιμένετε να δείτε.
Δεύτερον, αν δεν πατάξετε τη διαφθορά που γεννά αυτή η γραφειοκρατία, μην περιμένετε να δείτε ανάπτυξη της υγιούς επιχειρηματικότητας, αφού γραφειοκρατία και διαφθορά έχουν καταστεί συνώνυμα στην Ελλάδα. 
Τρίτον, αντισταθείτε και χαλιναγωγήστε συντεχνίες, συνδικάτα αλλά και το κρατικοδίαιτο τμήμα της επιχειρηματικότητας, καθώς αποτελούν τις σημαντικότερες ομάδες άσκησης πίεσης στην προώθηση αυτών των μεταρρυθμίσεων. Ελέγχουν πολιτικούς και πολιτικές και αποτελούν ανάχωμα στον υγιή ανταγωνισμό και στη διαφάνεια. 
Τέταρτον, καταρρίψτε το πελατειακό κράτος επί του οποίου πορεύεται η χώρα για τριάντα χρόνια και δείτε αν πράγματι η Ελλάδα μπορεί να συντηρεί έναν υπερτροφικό και αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα. 
Πέμπτον, πάρτε επιτέλους τις αποφάσεις σας σχετικά με την κατεύθυνση όπου επιθυμείτε να κινηθείτε ως χώρα, ως λαός και ως πολιτική τάξη. Αν δεν συνειδητοποιήσει η ίδια η κοινωνία την ανάγκη αλλαγής του τρόπου με τον οποίο πορεύεται η χώρα, τίποτε από όλα αυτά δεν θα γίνει. 


Πόσο πιο σαφείς θα μπορούσαν να είναι οι επισημάνσεις της Κομισιόν; 
Πόσο πιο ξεκάθαρα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα; 
Οι μειώσεις των μισθών για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας δεν είναι θέσφατο, σύμφωνα με την ίδια έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. 
Όσο, όμως, καθυστερεί η υλοποίηση των δομικών μεταρρυθμίσεων, τόσο επιτακτικότερη θα γίνεται η υιοθέτηση αυτής της μεθόδου για την επίτευξη του ίδιου αποτελέσματος. 
Οι μεταρρυθμίσεις αυτές, κυρίως στην αγορά εργασίας, στην απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και των αγορών, καθώς και τα άλλα διαρθρωτικά μέτρα θα βελτιώσουν το επιχειρηματικό περιβάλλον, τον ανταγωνισμό και την ανταγωνιστικότητα. 
Πρόκειται για αλλαγές, οι οποίες θα αυξήσουν την απασχόληση και θα μειώσουν το κόστος παραγωγής, ενώ, δίχως αυτές η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας θα καθυστερήσει περαιτέρω. 
Για να γίνουν όμως όλα αυτά θα πρέπει να το θέλετε… 
euro2day.gr

Το βανάκι του Ψωμιάδη

ο ψωμιάδης είναι ο υπεύθυνος για την προεκλογική εκστρατεία της ΝΔ στη Β. Ελλάδα.και εις ανώτερα...

Κάτω το μνημόνιο ζήτω το Οθωμανιστάν...

Τί να λέμε τώρα!
Τί να μιλάμε για απαγγιστρώσεις, για καταγγελίες και για επαναδιαπραγματεύσεις του "κακού" μνημονίου! Ένα μνημόσυνο είμαστε ως κοινωνία, ως κράτος και ως Δημόσια Διοίκηση. Μέσα στον ορυμαγδό των προεκλογικών ειδήσεων και των ειδήσεων περί χρεοκοπίας, ή μη της Χώρας, έχουμε χάσει ΤΗΝ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΙΔΗΣΗ, την πιο ουσιαστική.
Είμαι Δημόσιος υπάλληλος σε Διεύθυνση Υγιεινής της Περιφέρειας Αττικής. Αυτά που θα σας πω είναι ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΑ, αλλά εξόχως Ελληνικά.
Με τον Νόμο 3904/2010, αποποινικοποιήθηκαν όλες οι υγειονομικές παραβάσεις και έγιναν από πλημμελήματα πταίσματα. Οι λόγοι σαφέστατοι.
Πρώτος λόγος: Eσπασαν τα κυκλώματα διαφθοράς και εκβιασμών από υπαλλήλους εμπλεκομένων υπηρεσιών, (Δ/νσεις Υγιεινής-Δημοι-Αστυνομία).
Πήγαινε δηλαδή ο ελέγχων υπάλληλος, ένστολος ή Δημοτικός, ή άλλης υπηρεσίας, και προκειμένου ο ιδιοκτήτης ενός καταστήματος να αποφύγει μία πλημμεληματική μήνυση και ένα αυτόφωρο, έδινε ένα μπαξίσι, 300-500 ή και 1000 ευρώ ανάλογα με την περίπτωση. 
Αυτό βέβαια γινόταν σε μηνιαία βάση. Οι εισπράξεις διοχετεύονταν στα "κοινά ταμεία" της Μαφίας-Παρασιτοκρατίας, που υπάρχει στην Δημόσια Διοίκηση και στις εμπλεκόμενες υπηρεσίες ελέγχου των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος.
Ο Δεύτερος λόγος: Να ξεμπλοκάρει η Ελληνική Δικαιοσύνη, από χιλιάδες δικογραφίες άνευ ουσίας και να ασχοληθεί με σοβαρές υποθέσεις.


Αυτά έγιναν. Ελα ντε όμως που εδώ είναι ΕΛΛΑΔΙΣΤΑΝ!!
Και την Δημόσια Διοίκηση δεν την κυβερνούν πολιτικοί, αλλά τα κυκλώματα αριστοκρατίας και διαφθοράς μίας Μαφίας.
Και νάσου πριν την λήξη της Κυβέρνησης ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ, λίγο πριν το ΠΑΣΧΑ, τότε που οι τροπολογίες πέφτανε βροχή, σε άσχετο νόμο, τον Νόμο 4075/2012, μέσα σε μία ουρανοκατέβατη τροπολογία, οι παραβάσεις υγειονομικού ενδιαφέροντος που είχαν αποποινικοποιηθεί, ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ και πάλι!!! Από πλημμελήματα πού είχαν γίνει πταίσματα, ξαναέγιναν πλημμελήματα και αυτόφωρα αδικήματα!!!
Θα πρέπει να είναι κάποιος πολύ Ηλίθιος, γιά να μην καταλαβαίνει ότι οι μαφιόζικες ομάδες παρασιτοκρατίας στην Δημόσια Διοίκηση, που κυβερνούν πραγματικά, και είχαν χάσει την μάσα, έκαναν τον πάν να περάσουν την τροπολογία. Αυτές οι μαφίες στο Δημόσιο "νομοθετούν", και οι άσχετοι και ανεπάγγελτοι πολιτικοί ψηφίζουν χωρίς να αντιλαμβάνονται τα κίνητρα!!Αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδας.
Μία μαφιόζικη κάστα στην Δημόσια Διοίκηση διοικεί τα πάντα. Ύστερα από αυτά ποιός μπορεί να σώσει την Ελλάδα από τους ίδιους τους Έλληνες; "Εθνική κυριαρχία", λοιπόν, κάτω το "κακό μνημόνιο", για να συνεχίζεται το εθνικό κλέψιμο και το εθνικό νταβατζηλίκι και οι εκβιασμοί κρατικών οργάνων!!
Ύστερα από αυτά ποιόν πολιτικό να ακούσεις να υποκρίνεται στα κανάλια, τούτο τον καιρό και να μην σε πιάνει κατάθλιψη; Η Δημόσια Διοίκηση στην Ελλάδα κυβερνά μία μαφιόζικη αριστοκρατία, που προσαρμόζεται σε κάθε κόμμα που γίνεται κυβέρνηση. Φτάνει να συνεχίζει να κλέβει ασύστολα.


Όταν ένας νόμος ο 3904/2012,καταργείται πριν καν περάσουν δύο χρόνια, με μία τροπολογία, σε έναν άλλον νόμο τον 4075/2012,προκειμένου να συνεχίσει η Παρασιτοκρατία να τα παίρνει, τότε τίθεται και πάλι το ερώτημα: Ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο; Και να γνωρίζετε πώς το μαύρο χρήμα από τα μπαξίσια στις υγειονομικές παραβάσεις είναι πάρα-πολύ.
"Είναι πολλά τα λεφτά Άρη!!"
Γι΄ αυτό κάτω το "μνημόνιο", Ζήτω το Οθωμανιστάν!!!
Δ.Μ Δημόσιος υπάλληλος με 30 χρόνια υπηρεσία
capital.gr

«Τα αυτιά έχουν τοίχους»

Έχω πεισθεί πλέον ότι δεν μπορεί να υπάρξει ήρεμος πολιτικός διάλογος -καν διάλογος θα έλεγα- με το σύνολο των ετερόκλητων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως των όψιμων κάθε ηλικίας. Το ισχυρότερο επιχείρημα που διατυπώνουν σε μία απλή αντιπαράθεση, είναι «Να στείλουμε στο διάβολο αυτούς που μας κυβέρνησαν επί δεκαετίες» -κι αυτή είναι η ευγενέστερη εκδοχή. Από δω και πέρα, κατανοείτε ότι οποιαδήποτε απόπειρα αντίλογου είναι άχρηστη, διότι ατυχώς «τα αυτιά έχουν τοίχους».
Έστω και αν τους παραθέσεις όχι δικές σου απόψεις, αλλά τις αλληλοαναιρούμενες θέσεις των κάθε επιπέδου στελεχών της Κουμουνδούρου, που κι αυτές αλλάζουν μέρα παρά μέρα, ακόμα κι αν τους δείξεις επίσημα στοιχεία, αναλύσεις και μελέτες, η επωδός είναι μόνιμη: «Διαστρεβλώνετε(!) τις θέσεις του κόμματος… Είσαστε προβοκάτορες…» Αλλά τα πράγματα έχουν ζορίσει και δεν μένουν μόνο σ’ αυτές τις επιθετικές και ταυτόχρονα αμήχανες απαντήσεις. Διαβάζω σχόλια χούλιγκαν του ΣΥΡΙΖΑ στο Διαδίκτυο και νοιώθω ότι πάρα πολλοί έχουν μπει για τα καλά στο φάσμα του μίσους. Κάποιοι ειδικοί επιστήμονες θα έλεγαν ότι μισούν πρωτίστως τον εαυτό τους για διάφορους λόγους, αλλά αυτή την ανάλυση δεν μπορεί να την κάνει ένας δημοσιογράφος.


Τέλος, λοιπόν, ο διάλογος. Αλλά αν μπω αναγκαστικά σε συζήτηση, θα κουνώ με κατανόηση το κεφάλι μου πάνω κάτω, θα τους επαναλαμβάνω μονότονα «βεβαίως… βεβαίως» και θα απέρχομαι μειδιώντας καθώς θα μου σαλπίζουν το τελευταίο ατού: « Ο Τσίπρας τουλάχιστον μας δίνει ελπίδα…» Η «ελπίδα», αν δεν το έχουμε καταλάβει εμείς, τα άθλια φερέφωνα των δανειστών – τοκογλύφων, είναι το νόμισμα που έχει ήδη τυπώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το φυλάει στα υπόγεια της Κουμουνδούρου για να το μοιράσει στο τέλος του Ιουνίου, που τα δημόσια ταμεία θα είναι άδεια.
Είπαμε πως δεν έχουν νόημα τα επιχειρήματα, υπάρχει όμως ανάγκη να ευθυμήσουμε και σ’ αυτούς τους καιρούς δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες. Ζητώντας συγνώμη από όσους ήδη έχουν ευφρανθεί με τη συνέντευξη του γνωστού ηθοποιού Θοδωρή Αθερίδη (ΒΗΜΑ, Κυριακή 27 Μαϊου), θα ήθελα να παραθέσω ελάχιστα αλλά ενδεικτικά αποσπάσματα για όσους την αγνοούν. Ο Αθερίδης, λοιπόν, δηλώνει ότι θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ παρότι δεν θέλει. «Γιατί θα ψηφίσετε κάτι που δεν θέλετε;» τον ρωτάει εύλογα η δημοσιογράφος Αφροδίτη Γραμμέλη. Και ο Θοδωρής: «Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν αναλάμβανε να κυβερνήσει, θα τα έκανε χειρότερα από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. Δεν έχουν ιδέα. Όχι μόνο δεν υπάρχει plan B, αλλά ούτε plan A. Θέλω να ανεβεί, να αναλάβει και να αυτοδιαλυθεί μέσα σε τρείς μήνες. Άλλα έταξε, άλλα θα κάνει, οι συνιστώσες του θα φύγουν και τότε θα μπορέσουμε να κάνουμε μία οικουμενική κυβέρνηση της προκοπής. Ενώ τώρα, όσο δυναμώνει και γίνεται αντιπολίτευση, θα έχει μόνο επαναστατικό λόγο ο οποίος θα παραλύσει όλη την κοινωνία.(…) Ο Αλέξης Τσίπρας συντηρεί ένα προφίλ Ανδρέα Παπανδρέου με λαϊκισμό, με δύναμη, τάζει στον κόσμο αυτά που δεν γίνονται.(…) Κατ’ εμέ το καλύτερο θα ήταν να είχε η Δημοκρατική Αριστερά ένα 20% και 5% ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί η Δημοκρατική Αριστερά είναι σοβαρή απέναντι στην πραγματικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι».
Προφανώς εξουθενωμένη η συνάδελφος, προσπαθεί να πιστέψει στ’ αυτιά της και ρωτάει: «Δεν είναι σοβαρός ο ΣΥΡΙΖΑ;» Και ο Θοδωρής στη χαριστική βολή: «Καθόλου. Δύο είναι οι τάσεις: το ΚΚΕ και οι άλλοι. Το ΚΚΕ έχει καθαρή θέση, όλοι οι άλλοι απλώς σκοτώνονται για τις καρέκλες».


Καταλάβατε τώρα; Ψηφίζει εκείνο το κόμμα και τον αρχηγό του, που τους θεωρεί κίνδυνο-θάνατο! Γι’ αυτό πρότεινα πιο πάνω το δραστικότερο παυσίπονο: Μακριά από διάλογο, κούνημα του κεφαλιού πάνω κάτω με κατανόηση, πολλά «βεβαίως… βεβαίως» και απόδραση με χαμόγελο.
Κώστας Ρεσβάνης/metarithmisi.gr

Γλυκιές συμμορίες

του Σωτήρη Γκορίτσα/protagon.gr


Μια «Αριστερή» ή μια «Δεξιά» Ελλάδα ίσως να ήταν μια κάποια λύση για το  ανατολιτικοδυτικό υβρίδιο που προέκυψε από την σύγκρουση των συμμοριών μετά το 1821 και ονομάστηκε «Ελληνικό κράτος». Θα έλυνε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο  τον γόρδιο αυτόν δεσμό που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το μέσο για πλιάτσικο «της δικής μας» συμμορίας έναντι «της άλλης». Bρεθήκαμε μέσα σε μία νύχτα στον καπιταλισμό υπερπηδώντας την όποια συγκρότηση εθνικής αστικής τάξης και τον Διαφωτισμό. Δεν μας έγινε ποτέ συνείδηση ότι η μοναδική αντίσταση στο πλιάτσικο της οικονομίας μέσω της επιβολής της εκάστοτε ισχυρής συμμορίας πάνω στην αδύναμη είναι μόνον οι θεσμοί, οι νόμοι και οι κανόνες. Γι’ αυτό και όποτε κάποιος κυβερνήτης προσπάθησε, μιμούμενος τους Ευρωπαίους, να τoυς εγκαθιδρύσει φροντίσαμε γρήγορα να τον εξολοθρεύσουμε.


Ο καλύτερος μαθητής και συνεχιστής της ληστρικής συμμορίας της Δεξιάς που εγκαινίασε το πλιάτσικο αποδεικνύεται σήμερα η Αριστερά. Το υπερηφανεύεται κιόλας μιας και επιβραβεύεται από τον λαό που έτσι είναι μαθημένος. Τον δεξιό κομματάρχη φύλαρχο διαδέχτηκε μετά την μεταπολίτευση αρχικά ο γνωστός μας «ΚΝίτης», που από τον «διαλεκτικό υλισμό» κράτησε μόνο τον «υλισμό», τον οποίο   μεταλαμπάδευσε στα παιδιά του ώστε αυτά να συνεχίζουν σήμερα την παράδοση της ανομίας -καλούμενης και «επανάστασης»- με το να συλλαμβάνουν τους εισβολείς των κρουαζιερόπλοιων, να τους εξηγούν «Πίσω ρε και out of the Greece!» και η νίκη αυτή του «λαϊκού κινήματος» να επιβραβεύεται με τον εξοβελισμό της Ελλάδας από προορισμό διακοπών των πάσης φύσεως «ιμπεριαλιστών». 
Χρόνια συνοδοιπόρος αυτού του ΚΝίτη ο «ΠΑΣΟΚος» του Αντρέα, πιο πραγματιστής όμως και έχοντας διδαχτεί από «τα λάθη» της Αριστεράς βρίσκει άλλο τρόπο αγώνα. Εκλέγει χρόνια Άκηδες που του το ανταποδίδουν διορίζοντάς τον στον Δήμο, την ΕΡΤ, την ΔΕΗ κλπ. Έτσι σήμερα σαν πχ. εκπρόσωπος της ΓΕΝΟΠ μπορεί και συνεχίζει κι αυτός τον αγώνα του «λαϊκού κινήματος» σε συνέδρια στις Μπαχάμες, όλα πληρωμένα, αυξημένο εκτός έδρας και μαζί και η σύζυγος για συμπαράσταση στην «προάσπιση της μη ιδιωτικοποίησης του κοινωνικού αγαθού του ηλεκτρισμού».
Ήταν θέμα χρόνου οι δυο αυτοί λαϊκοί αγωνιστές να ενωθούν στον ΣΥΡΙΖΑ όπου έχουν την ευκαιρία να εκσυγχρονιστούν αφήνοντας πίσω τους τσιμινιέρες που πάγωσαν και Ζαβαρακατρανέμια και να συναντήσουν εκεί τον νέο με το σκουλαρίκι και τα μαύρα ρούχα «που δεν γουστάρει παγκοσμιοποίηση» και θα τους μάθει ολίγον από «Τρύπες» και  «Μάνου Τσάο».
Διαχρονικά προνομιακός χώρος κάθε τέτοιας πρωτοπορίας είναι το Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Εκεί χέρι χέρι με την γενιά του Πολυτεχνείου που στο μεταξύ κατάφερε κι έγινε «καθηγητής, διδάκτορας, επίκουρος, αναπληρωτής», δίνουν όλοι μαζί την μάχη. Προσθέτουν έτσι άλλη μια νίκη στο «λαϊκό κίνημα» με το να

Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει την πραγματικότητα...

ή 

"Το παραλήρημα ενός νάρκισσου"


alexacos.blogspot
Παγκοσμιοποιημένη οικονομία, σημαίνει ότι το παιχνίδι του εμπορίου και της παραγωγής παίζεται από μεγάλες ομάδες που ενώνονται κάτω από κάποια κοινά συμφέροντα και χρησιμοποιούν κοινά εργαλεία. Ένα από αυτά τα εργαλεία είναι το νόμισμα, σε ό,τι αφορά τα κράτη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει αυτή την πραγματικότητα, και υπόσχεται ένα άλλο κόσμο. Μία παρέα μερικών κομμουνιστών από μία υποβαθμισμένη πλατεία στο υποβαθμισμένο κέντρο της οικονομικά ασήμαντης Αθήνας, της υποβαθμισμένης όσο και μικρής Ελλάδας, καταγγέλλει αυτή και κάθε άλλη πραγματικοτητα του σημερινού κόσμου.
Αυτό κάποτε θα ήταν αρκετό για να μας κάνει να χαμογελάσουμε με συμπάθεια για την αφέλεια, και να προχωρήσουμε με την ζωή μας. Λέω κάποτε, γιατί στην σημερινή συγκυρία, πρωτίστως του λαϊκισμού και της μισαλλοδοξίας και δευτερευόντως της οικονομικής κρίσης, κινδυνεύει να φέρει πραγματικό αποτέλεσμα: την απομόνωση της χώρας από όσα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα με πολύ κόπο όλων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλει το σύνολο, όχι απλά πτυχές του σημερινού κόσμου, αρνούμενος κάθε παραδοχή ή συνθήκη. Και το κάνει ως δυνητικά δύναμη διακυβέρνησης, όχι στα συνήθη πλαίσια του φιλοσοφικού στοχασμού μίας ομάδας άεργων  κρατικοδίαιτων ιδεοληπτικών. Εκεί εντάσσεται και εκείνο το, καθόλου χαριτωμένο, περί πυρηνικών όπλων που κρατάει ο αρχηγός του και απειλεί την παγκόσμια οικονομία. Αρνούμενοι την πραγματικότητα, το ΣΥΡΙΖΑ, και εσχάτως μεγάλο μέρος του πληθυσμού, δεν μπορούν να δουν το απλό: ότι “τα πυρηνικά του(ς) όπλα” είναι τοπικής εμβέλειας, όπως και το Ναγκασάκι της ιδεοληπτικής ονείρωξης τους. Η καταστροφή θα είναι τοπική. Εγχώρια. Όπως και η ναρκισσιστική υστερία που τους έφτασε στο να αρνηθούν κάθε συνθήκη του πραγματικού κόσμου στον οποίο ζουν κάποια δισεκατομμύρια ανθρώπων.




Δεν είναι η πρώτη φορά, που σε καιρό οικονομικής κρίσης, ένας νάρκισσος τσαρλατάνος θα παρασύρει ένα λαό στην καταστροφή. Όταν δε, αυτοί οι λαοί ήταν μεγαλύτεροι, οδήγησαν μέχρι και σε παγκόσμιους πολέμους (βλέπε Χίτλερ, Στάλιν). Ασύγκριτα μεγέθη φυσικά. Τα πυρηνικά του κ. Τσίπρα ξεκινάνε στον Έβρο, και φτάνουν μέχρι την Κύπρο και την Κρήτη. Μέχρις εκεί. Αυτά τα εδάφη θα καταφέρει να παρασύρει στην τρέλα του, με την βοήθεια μερικών εκατομμυρίων ψηφοφόρων, εάν και εφόσον το αποφασίσουν οι δεύτεροι.
Το περιβάλλον που έθρεψε το ναρκισσιστικό του παραλήρημα, και ακολούθως την εκλογική του επιτυχία της περασμένης εκλογικής αναμέτρησης, ήταν αυτό που επέβαλλαν τα γελοία μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτά που μπαίνουν κάθε μέρα σπίτι του καθενός μας, και φρόντισαν ανελλιπώς να σπείρουν την

και έτσι φτάσαμε ως εδώ...

twitpic.com/6fvglc [via]

Ο ρόλος που δεν πήρε

Σήμερα, 26 Μαΐου, συμπληρώνονται τρία χρόνια από τον θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Πολλοί τον μνημονεύουν το τελευταίο διάστημα γιατί σκέφτονται πόσο σημαντικό ρόλο θα μπορούσε να παίξει στις εξελίξεις.


Ήταν από τους πολιτικούς που δεν κρυβόταν από τη πραγματικότητα, μιλούσε συγκεκριμένα, μελετημένα και ειλικρινά. Πίστευε στους θεσμούς και στις μεταρρυθμίσεις από πολύ παλαιά και αγωνίστηκε με πάθος για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Ήταν κοσμοπολίτης, ευρωπαίος και φεντεραλιστής όταν πολλοί χάνονταν σε ανούσιες λεπτομέρειες και περιχαρακώνονταν στα όρια της αυλής τους. Κινούνταν με άνεση στην ευρωπαϊκή σκηνή και είχε τον σεβασμό, αλλά και την αγάπη, αντιπάλων και φίλων. Κι αυτό διότι τον διέκρινε η ευθύνη και η ευθύτητα. Έλεγε την αλήθεια χωρίς εμπάθεια, μισόλογα, στρογγυλέματα και μικροκομματικούς τακτικισμούς. Δεν ήταν κυνικός, ήθελε να λύνονται τα προβλήματα, νοιαζόταν για τους ανθρώπους. 


Δεν φοβόταν, αντίθετα επεδίωκε τις συνεργασίες, τον διάλογο ακόμη και τον συμβιβασμό, όπως θύμισε χθες ο Τάκης Καμπύλης στην εκπομπή του στον 9.84. Στην Ελλάδα ο συμβιβασμός εξισώνεται με την προδοσία ενώ συνιστά την ουσία της δημοκρατίας ακριβώς διότι σε ένα περιβάλλον πολυφωνίας και πλουραλισμού δείχνει προς την αναγνώριση του άλλου και τη συνεννόηση. Όταν δεν είναι εξαναγκασμένος αλλά σταθερό στοιχείο της πολιτικής ζωής, οδηγεί στην πρακτική εξεύρεση λύσεων. Η δογματική προσκόλληση σε ιδεολογίες και η οχύρωση πίσω από αρχές (στην καλύτερη περίπτωση, γιατί υπάρχει και η προσχηματική επίκλησή τους) προδίδει εγωιστική εμμονή για αυτοδικαίωση και παραπομπή των λύσεων σε άλλους ή στις καλένδες. «Κρατάς τα χέρια σου λευκά και καθαρά αν δεν κάνεις τίποτε» έλεγε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης που αγωνίστηκε με σθένος ως αριστερός να βγάλει την αριστερά από τον αυτισμό και τον επαρχιωτισμό της.  


Μακάρι η ανάμνηση του Μιχάλη Παπαγιαννάκη σήμερα να μην είναι απλώς νοσταλγική και ακίνδυνα μυθοποιητική αλλά οδηγός πολιτικής πράξης. 


της Βάσως Κιντή/protagon.gr

Τίτλοι τέλους για τη συνθήκη ACTA

Η αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Neelie Kroes, υπεύθυνη για την Ψηφιακή Ατζέντα της Ένωσης, προανήγγειλε την απόσυρση της συνθήκης ACTA. Πρόκειται για μια σημαντική νίκη στον αγώνα για ένα Internet χωρίς ασφυκτικούς κανόνεςcopyright.

Η συνθήκη ACTA προέβλεπε την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας στο Internet και όχι μόνο. Ωστόσο, οι πολέμιοι της συνθήκης έκαναν λόγο για περιορισμό των ατομικών ελευθεριών και παραβίαση του προσωπικού απορρήτου, ζητώντας την άμεση απόσυρσή της.Η Kroes είπε ότι η βιομηχανία του copyright πρέπει να αλλάξει και να προσαρμοστεί στους ανθρώπους και όχι το αντίθετο.

Η Επίτροπος υπογράμμισε τις έντονες αντιδράσεις που προκάλεσε η ACTA στην Ευρώπη:“είναι μια δυνατή πολιτική φωνή και ως τέτοια την καλωσορίζω, αν και δε συμφωνώ με όλα όσα λέγονται στο συγκεκριμένο θέμα“, είπε χαρακτηριστικά η Ολλανδή Επίτροπος.

Η ACTA βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και αναμένει την ετυμηγορία των Ευρωβουλευτών, ωστόσο μάλλον δε θα χρειαστεί να γίνει καν η ψηφοφορία έπειτα από τις δηλώσεις της Kroes.aristerok.wordpress

It’s payback time punks

Στο νοσοκομείο, πανεπιστημιακό, στη γειτονική πόλη. Το ταμείο έχει εβδομηνταδυο χιλιάδες ευρώ, that’s it. Οι προμηθευτές γύρισαν την πλάτη. Oι γιατροί σήκωσαν μανίκια. Μα χίλιους όρκους να κάνεις σε όλους τους Ιπποκράτηδες του κόσμου, ακόμη και με το διάβολο να συμμαχήσεις (ο Θεός έχει πάρει ρεπό διαρκείας σ’ αυτή τη χώρα) χίλιοι ένας θα πάνε άκλαφτοι. Το δικαίωμα να πεθάνεις με την ελάχιστη δυνατή αξιοπρέπεια έχει ανασταλεί επ’ αόριστον. Θα πεθάνεις με πίκρα ατελείωτη που θα γίνει διπλή γιατί δεν θα κατορθώσεις πεθαίνοντας να σώσεις από τον αναλφαβητισμό -ή από γαστρεντερίτιδα-  ένα εννιάχρονο στο Νίγηρα. Ούτε έναν σοβαρό ακτιβισμό θανάτου μπορείς να επιχειρήσεις.
Kυριακή πρωί, μετράς αποδείξεις, μια μια, όσο ψήνονται οι πατάτες και τα μπιφτέκια, ψήνεσαι κι εσύ. Τις καταχωρείς, μια μια. Ένας στους τρεις θα είναι άνεργος πριν τελειώσει το 2012. Διακόσια ευρώ μείον από πέρυσι τον Οκτώβριο, αυξημένη παρακράτηση φόρου. Άλλα τετρακόσια μείον  από τον Απρίλιο, είτε ο Βενιζέλος σε κάρφωσε στους τροικανούς είτε ο Δασκαλόπουλος, τι σημασία έχει πλέον αν έβαλε ο Αρτέμης Μάτσας ή ο Δήμος Σταρένιος το πλην στην αφαίρεση. Ένας στους τρεις θα είναι άνεργος πριν τελειώσει το 2012. Κάνει ρεύμα, μια απόδειξη ξεφεύγει, τη μαζεύεις απ’ το πάτωμα, αμόλυβδη, 70 ευρώ, τη βάζεις δίπλα σε μια άλλη που λέει Χόντος σέντερ 26 ευρώ, πάνω σε μιαν άλλη που γράφει νάικ φάκτορυ άουτλετ 18 ευρώ. Όλα τα γούστα εδώ πληρώνονται, καταχωρημένα ένα ένα. Ένας στους τρεις θα είναι άνεργος πριν τελειώσει το 2012. Τελειώνεις με τις καταχωρήσεις, συμπληρώνεις άδεια τετράγωνα, πληκτρολογείς αριθμούς, κάνεις save, πατάς enter, κοιτάς την οθόνη. Βλέπεις ένα ερείπιο που μοιάζει ντεκόρ απ’ το Στάλκερ μα απ’ το -χωρίς τζάμι- παράθυρο μπαίνει ήλιος, άμμος, ζέστη, σαράντα υποσαχάρια μαυράκια στριμωγμένα σε δέκα μισοδιαλυμένα θρανία σε κοιτάζουν χαμογελαστά, με ευγνωμοσύνη. Μόλις τους χάρισες ένα καινούριο κουτί με κιμωλίες που κοστίζει ενάμιση χιλιάρικο αλλά χαλάλι.
Πρωί, στη διαδρομή για τη δουλειά. Κάνει κρύο, βρέχει επί μια βδομάδα, κάθε μέρα, βγαίνει ο Μάιος και οι άνθρωποι κυκλοφορούν ακόμη με χοντρά μπουφάν και βλέμμα μουσκίδι, πάω στοίχημα πως αν έρθει ο Αύγουστος μπορεί να βγουν τα πανωφόρια αλλά μάτια δεν στεγνώνουν όσο κι αν τα απλώσεις στον ήλιο . Μετράω κλειστά μαγαζιά από τη στροφή μέχρι τα φανάρια, εφτά σε εκατό μέτρα. Ένα κάθε 14,285 μέτρα. Στον από κάτω δρόμο είναι ένα κάθε 6,523. Όταν η διαίρεση βγάλει αριθμό μικρότερο από το 3, τότε κάποιοι, κάπου, ίσως στη Niamey, ίσως στο Βερολίνο, ίσως στη Washington, θα ευημερήσουν. Αυτό λένε τα εγχειρίδιά τους, αυτό λέω κι εγώ, δεν μπορώ να σκεφτώ πολύπλοκα πριν πιω καφέ, ας είναι και άθλιος.


Συζητάμε χτες βράδι, μπαινοβγαίνοντας στο μπαλκόνι για να καπνίσουμε, είναι ωραίο να καπνίζεις έξω όταν βρέχει, με ένα φούτερ στους ώμους, ακούς τις ψιχάλες, ακούς τον καπνό, μερικές φορές -αν δεν επιμένεις να μιλάς, γιατί να μιλάς όμως; – μπορεί ν’ ακούσεις και την καρδιά σου την ίδια γιατί πάει καιρός πια που δεν είναι απασχολημένη με αλλότρια και δεν παίρνει τους δρόμους για να βρει άλλες της ράτσας της. Λούφαξε και καλά έκανε. Mου βάζει μπίρα με αφρό, «μήπως θες κρασί;», «όχι, καλή είναι η φιξ, άλλωστε μπαίνει Ιούνιος σε λίγο, καλοκαιριάζει», πιάνουμε μια γωνιά στο μπαλκόνι, εκεί που μπάζει λιγότερο, κανείς δεν μιλάει, μόνο ένα «όμορφα είναι» που και που, μεγάλο ψέμα, εθιστήκαμε στις ψευτιές γιατί είναι πάρα πολύ άσχημη η αλήθεια, τίποτε δεν είναι όμορφο βράδυ Κυριακής όταν βρέχει και το θερμόμετρο δεν λέει να ξεκολλήσει απ’ το 14.
Μετά μπαίνουμε μέσα. Τα πιάτα μπροστά μας μένουν ανέγγιχτα, ντρέπομαι να φανώ αγενής, κόβω μια μπουκιά απ’ το ψωμί και απλώνω το χέρι μου να πάρω ένα κομμάτι κασέρι. Εκείνη μου λέει για το πεντάχρονο μιας κοινής μας γνωστής που είχε ζαλάδες και πόνους στο κεφάλι. Μου λέει πως το πήγαν για μαγνητική. Μου λέει πως βγήκαν τα αποτελέσματα. Μου λέει. Αφήνω τη μπουκιά στο πιάτο, ξαφνικά δεν έχω όρεξη για τίποτε παρά μόνο να φύγω τρέχοντας για το σπίτι, να αγκαλιάσω τα παιδιά. Γιατί μερικές φορές είναι πάρα πολύ όμορφο ένα βράδι Κυριακής που έξω βρέχει, το θερμόμετρο δεν λέει να ξεκολλήσει απ’ το 14 και εσύ μπορείς να πας στα δωμάτιά τους, να τους χαϊδέψεις τα μαλλιά και να τους πεις με σίγουρη φωνή, χαμογελαστός, σαν βράχος του σπιτιού «μη φοβάστε τίποτε, εγώ πλήρωσα τους φόρους για όλους μας και θα ξαναπληρώσω όσες φορές χρειαστεί». Ελπίζοντας πως δεν θα χρειαστεί να κάνουν μαγνητική στην ψυχή μου γιατί θα γίνουν κομμάτια μ’ αυτό που θ’ αντικρίσουν.


Μέσα σ’ αυτό το ζόφο ψάχνω να βρω τι έκανα λάθος. Και τι λάθος μπορώ να κάνω για να το διορθώσω, μια κι έξω. That’s right.
amancalledkkmoiris.wordpress.com

LSD και Αριστερά

Μου είναι εξαιρετικά δυσάρεστο να ασχολούμαι με θλιβερές μειοψηφίες της ημεδαπής οι οποίες βαφτίζονται Αριστερά, είτε αφορούν τις σχιζοφρενείς συνιστώσες του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ, είτε τις κινήσεις παπανδρεϊκού μεγαλείου σε γαλλικά σαλόνια αφού οι σπασμωδικές κινήσεις της βαθιάς επιθυμίας της εμψύχωσης του ομοιώματος που έχει τη μορφή του Λένιν, του Τρότσκι ή του Μαρξ μεταλλάσσεται σε ψυχαναλυτικό μετατοπίο όπου επιχειρείται η κατάλυση των ορίων μεταξύ παρόντος κι παρελθόντος, αρχαιολογικής μνήμης κι σύγχρονης πραγματικότητας με θυμικό που επιτάσσει παραληρηματική εξιστόρηση της σημειολογίας των σορών στα ερείπια των θηριωδιών της Νανκίνγκ ή εξιστόρηση της Οκτωβριανής Επανάστασης με όπιο κι χαλαρή κουβέντα επί των πεπραγμένων ή ακόμα με αντιπαράθεση επιχειρημάτων περί κοινωνικού κράτους με λάγνα ματιά στα πρακτικά του Συμφώνου της Βαρσοβίας.


Έχω γράψει πολλάκις ότι η ελληνική ας-την-πούμε Αριστερά καθώς κι η κομμουνιστική πτέρυγα του κοινοβουλίου, είναι κακέκτυπα παλαιοκομμουνιστικού κι σοσιαλφασιστικού αχού που δεν σέβονται την Δημοκρατία, θεωρώντας αυτονόητη την έλλειψη κοινωνικού ελέγχου, την ασυδοσία περί γνωσιολογικής ιδιοτυπίας του ανθρωπολογικού ζητήματος, απορρίπτοντας όπως οι Κνίτες, οποιαδήποτε μοντέρνα ευρωπαϊκή σκέψη, τονίζοντας άθελά τους την πνευματική ανημπόρια που βαφτίζεται αυθαίρετα από τους ίδιους «ταξική υπέρβαση», για να αποφύγουν το αναπόφευκτο ωστόσο πρόβλημα της παιδείας μέσω της κοινωνικής θέσμισης, μη ξεχνώντας να αναφέρω ότι τα προαναφερθέντα κόμματα είναι αντικοινωνικά φύσει κι θέσει, μισάνθρωπα κι με περιορισμένο ορίζοντα αντίληψης για την έννοια του κράτους δικαίου κι την μητροπολιτική θέαση μιας πρωτεύουσας που σέβεται τους νόμους.


Δυστυχώς οι γκάφες του ΣΥΡΙΖΑ στην διπλωματική σκακιέρα, θυμίζουν έντονα το μειράκιο των σχολικών συνελεύσεων Αλέξη, όπου με μπόλικη δόση ελληνικούρας κι αμορφωσιάς, επιχειρηματολογούσε για την κοινωνική αδικία, τους κρατικούς παρεμβατισμούς κι το δίκαιο των διαμαρτυριών, κάτι που κουβαλάει ανερυθρίαστα κι χωρίς συναίσθηση της γραφικότητας που ούσα μνησίκακη, κλείνει το μάτι στις αδηφάγες κάμερες, θυμίζοντας επαρχιώτες Ερυθροφρουρούς, παιδιά ανώτερων αξιωματικών της Πολιτιστικής Επανάστασης, με το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο ανά χείρας, που υπενθυμίζει τον στόχο του επάρατου ηγέτη για την αντικατάσταση του μικροαστικού επιτελείου κι της κομματικής ιεραρχίας με ένα σύστημα προσωπικής εξουσίας, θυμίζοντας το περιβόητο «Αρπάξτε την Εξουσία», δίνοντας έναυσμα στον πρόεδρο της ριζοσπαστικής νομενκλατούρας να αντιγράφει σπασμωδικά μαοϊκές κινήσεις εντυπωσιασμού κι ρηξικέλευθης μέθεξης.


Η ψυχολογία του όχλου, επιρρεπής στην παραβατικότητα, στο μίσος κι στην αναρχοφασιστική έξη της καταστροφής με άλλοθι την ουσιώδη αυτονομία, προκαλεί αντιδράσεις από τον επικεφαλής των ευρωπαίων Πρασίνων Cohn-Bendit, ψυχή του Μάη του ’68, όπου δεν διστάζει να αποκαλέσει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ψευδές κι ηλίθιο, χαρακτηρίζοντας τουλάχιστον ανεδαφικό την ακύρωση της μείωσης των μισθών κι την θεσμοθέτηση κατώτατου μισθού 1300€, προειδοποιώντας ότι τέτοιες σουρεαλιστικές προτάσεις δεν συνάδουν με σοβαρή επιχειρηματολογία διαπραγμάτευσης, κάτι που αποδεικνύει περίτρανα το προφανές: ο κοσμάκης δεν ψήφισε με γνώμονα την ανανέωση των φαντασιακών σημασιών, την αναδιοργάνωση των κοινωνικών θεσμών κι της κοινωνικής συνοχής, θέσφατο που αποτελεί την ουσία της Δυτικής Ευρώπης αλλά με γνώμονα τις οικονομικές αξίες κι την τσατίλα της αντίδρασης από το ρουστίκ ανεξίτηλο επιγενετικό κώδικα που εξακολουθεί να λαμβάνει επίδομα πλυσίματος χεριών κι κεραίας.
Τι μένει να ειπωθεί; Όπως είθισται, σε περιόδους κρίσης, όπου οι αυτοκτονίες αναδεικνύονται σκοπίμως (επιμένω σε αυτό) σε πολιτική πράξη, όπου τα κατατρεγμένα παπαγαλάκια της φρούδας επανάστασης εξισώνουν το μαρτυρολόγιο ως την θελκτικότερη πλεκτάνη κατά Κωστή Παπαγιώργη, όπου η έννοια του νεοφιλελευθερισμού ερμηνεύεται από τον οποιοδήποτε χωρίς ίχνος στοιχειώδους αποσαφήνισης του όρου κι εννοιολογικής θεμελίωσης, αναδύεται χωρίς αιδώ η πλατωνικοαριστοτελική κοσμολογία με μπόλικη ακατανόητη χρυσόσκονη η οποία πράττει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πρεσβεύει: αντί να αφαιρεθεί η απειρία για να οριοθετηθεί κι να εκλογικευθεί το μεταφυσικό χάος, ψάχνουμε τον Λεύκιππο για περαιτέρω διευκρινίσεις που άπτονται βιομηχανικής πολιτικής, κανόνων ανταγωνιστικότητας, κρατικής ιδιοκτησίας, εκμετάλλευσης της ελληνικής μεταποίησης, επιπτώσεων της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε ένα αέναο λογύδριο συνωμοσιολογικού οίστρου κι ιαχών που προβάλλουν εν τέλει την ανυπαρξία αυθεντικής σκέψης, φέρνοντας στο νου την ντετερμινιστική μοιρολατρία των Στωικών.


Όσο για την Αριστερά· Ποια Αριστερά; Βαλκανολεβέντικο copycat των 80′s, με φαντασιόπληκτη αγροτική ενόραση συνδικαλιστικού χορού κρατικής ευωχίας. Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ελαττώνετε τα παραισθησιογόνα και σοβαρευτείτε. Τρίτη και φαρμακερή.
theelfatbay.net

Ψήφος με το μέτρο

themotorcycleboy.blogspot
Αυτή η περίοδος είναι η χαρά του κοινωνικού παρατηρητή –ζούμε μεγάλες στιγμές σου λέω! Και να στο εξηγήσω για να συμμεριστείς τον ενθουσιασμό μου: χρόνια τώρα στις κοινωνικές επιστήμες αγωνιζόταν ο τίμιος ερευνητής να αποψιλώσει το φαινόμενο, να το καθαρίσει από τα εξωτερικά σκληρά φύλλα με τ΄αγκάθια και να προσεγγίσει την τρυφερή καρδιά –όπως έκανε παλιά η μαμά όταν καθάριζε αγκινάρες, αν θυμάσαι. Αυτό γινόταν αλλά στη συγκεκριμένη περίοδο δεν χρειάζεται –επειδή τα φαινόμενα σκάνε πλέον αφτιασίδωτα, σαν ηθοποιοί σε πρωινάδικο. Τουτέστιν...


Οι προηγούμενες εκλογές μάς δημιούργησαν επιτυχέστερο αλαλούμ κι από «το βρώμικο ‘89». Πρώτο κόμμα η ΝΔ με δεύτερο τον Σύριζα –έξω από τη βουλή οι λαμέ φασίστες του Λάος, μέσα στη βουλή οι πιθηκοειδείς φασίστες της Χρυσής Αυγής –και επιτέλους «7 κόμματα, 2 ιδεολογίες», όπως ακριβώς το διατυμπάνιζε (προ τυμπανισμού) το ΚΚΕ. Όπου οι ιδεολογίες είναι οι εξής: 1. Αλλάζουμε (στο μιλητό) το Μνημόνιο που μας έχει σπάσει τ΄αρχίδια. 2. Δεν μας ενδιαφέρει η διακυβέρνηση αλλά μόνο η επανάσταση (στο ρόλο του Επαναστάτη Ποπολάρου η Αλέκα).
Αν κάτι μας δίδαξε η συγκεκριμένη βουλή ημέρας (όπως λέμε «αυγά ημέρας») ήταν οτι οι κομματικές ηγεσίες δεν διαθέτουν ούτε καν το ένστικτο αυτοσυντήρησης το οποίο ωθεί σε συνεργασίες τα μεγάλα ονόματα στις λαϊκές πίστες της παραλιακής. Και υπήρξε τόση η παράνοια των κομμάτων με τα μεγαλύτερα ποσοστά ώστε να δέχονται κυβέρνηση μειοψηφικού κόμματος την οποία δήλωναν οτι θα στηρίξουν αρκεί να μη βρεθούν αυτά στην κυβέρνηση. Πράγμα που μας δείχνει οτι όλοι τους έψαχναν τον μαλάκα που θα φτιάξει κυβέρνηση και θα τον βρίζουν όντας αντιπολιτευόμενοι –υποπτεύομαι οτι αν ακολουθούσαμε την προτροπή τους να τους εκλέγαμε αυτοδύναμους μπορεί και να αυτοκτονούσαν σε μια κρίση πανικού!
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του εκλογικού αποτελέσματος είναι το οτι (αν και υπήρξε αποχή, αν και το εκλογικό σύστημα ήταν άδικο προμοτάροντας τη μη αντιπροσωπευτικότητα) τελικά αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό τις κοινωνικές τάσεις. Ο εκφασισμός της κοινωνίας εκφράζεται υπέροχα με τα τρία φασίζοντα δεξιά κόμματα που μπήκαν στη βουλή. Η κοινωνική τάση του να Περιμένουμε τον Γκοντό εκφράστηκε μια χαρά από την απροθυμία συνεργασιών μεταξύ των κομμάτων και από την αντίστοιχη περιύβριση (από τα Μέσα κι από μεγάλη μερίδα πολιτών) όποιου τολμούσε να διερευνήσει τις πιθανότητες κυβερνητικής συνεργασίας. Θέλεις παράδειγμα; Θυμήσου τι έγινε όταν κυκλοφόρησαν φήμες περί συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Η ευρωπαϊκή κουλτούρα των συνεργασιών σύμφωνα με την οποία, έλεγε πως, ψήφισε η πλειοψηφία του κόσμου πήγε περίπατο μπροστά στην επικείμενη νόθευση της λαϊκής εντολής μέσω της δημιουργίας μιας κυβέρνησης συνεργασίας!
Και μετά;


Εκλογές ξανά, σκέφτεστε τίποτα καλύτερο!
Όπου τα γκάλοπ δείχνουν πρώτο ή δεύτερο κόμμα

Το τέλος του «έλα μωρέ»

του Απόστολου Δοξιάδη/protagon.gr
Σύμφωνα με τις πρώτες δημοσκοπικές ενδείξεις, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα ο ελληνικός λαός να επαναλάβει στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 το λάθος που έκανε τον Οκτώβριο του 2009. Μόνο που τώρα οι συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά, και το δεύτερο λάθος, το δις εξαμαρτείν, δεν θα είναι επανορθώσιμο.
Και τότε και τώρα, πίσω από το λάθος βρίσκεται ένα ψέμα. Στις εκλογές του 2009, αυτό εκφράστηκε από τον Γιώργο Παπανδρέου με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», που πρόβαλε για να αντιμετωπίσει την πένθιμη προειδοποίηση του Κώστα Καραμανλή ότι η χώρα έπρεπε να αρχίσει αμέσως να περιορίζει τις δαπάνες της. Σήμερα, το ψέμα προωθείται, σε διάφορες παραλλαγές, από τα τρία κόμματα της δημαγωγίας, ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητους Έλληνες και Χρυσή Αυγή, που προβάλλουν μια συγκαλυμμένη παραλλαγή του παπανδρεϊκού συνθήματος, προσαρμόζοντάς το, το καθένα με τον τρόπο του, στο ρητορικό ιδίωμα του οργισμένου λαϊκισμού. Γιατί και τα τρία κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες και Χρυσή Αυγή, λένε ουσιαστικά το ίδιο πράμα, ότι δηλαδή «λεφτά υπάρχουν», και αν εκλέξουμε αυτά θα μας τα δώσουν. Η εκλογική τους δύναμη, όπως αποτυπώθηκε στις τελευταίες εκλογές, αλλά και το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι οι ψηφοφόροι που έχουν ως πρώτη επιλογή ένα από αυτά, έχουν ως δεύτερη και τρίτη πάλι ένα από αυτά, και όχι τα υπόλοιπα κόμματα, μας επιβεβαιώνουν την παλιά αλήθεια ότι οι άνθρωποι προτιμούν να παρηγορούνται πιστεύοντας σε ένα αισιόδοξο, έστω και εντελώς μη-ρεαλιστικό όνειρο, από το να αποδέχονται τη σκληρή πραγματικότητα. Η επιλογή του ονείρου αντί της πραγματικότητας είναι απόλυτα ανθρώπινη. Αλλά όπως κάποιες απολύτως ανθρώπινες επιλογές, είναι εντελώς καταστροφική.


Ως προς τους λόγους που «λεφτά υπάρχουν», οι ρητορικές στρατηγικές των τριών κομμάτων που πουλάν ελπίδα με αντάλλαγμα ψήφους (δηλαδή εξουσία) διαφέρουν. Ο κ. Τσίπρας λέει ότι λεφτά υπάρχουν γιατί θα τα απαιτήσει από τους Ευρωπαίους με τον τσαμπουκά του, και τις τεχνικές που έμαθε μικρός στην ΚΝΕ, στα αμφιθέατρα των συνελεύσεων. Ότι, με άλλα λόγια, θα απειλήσει τους κουτόφραγκους, όπως άλλωστε έχει ήδη αρχίσει να το κάνει, κι αυτοί τελικά θα υποταγούν στο θέλημά του, έντρομοι μην τυχόν και βγει η Ελλάδα από το Ευρώ και χάσει η Βενετιά βελόνι. (Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελείται από πολλές φωνές, από τις οποίες πολλές πρεσβεύουν ότι πρέπει να φύγουμε από την Ευρώπη «των μονοπωλίων και του κεφαλαίου» και να γυρίσουμε στη δραχμή• αλλά αυτές προεκλογικά σιωπούν επιμελώς.) Ο κ. Καμμένος, από την άλλη, φαίνεται να λέει, αν τον καταλαβαίνω καλά (που δεν είναι πάντα εύκολο) ότι τα λεφτά υπάρχουν στο υπέδαφος, ή στους Ρώσους ή στους Κινέζους ή σε κάποια άλλη χώρα, και εν πάση περιπτώσει θα το λύσει και δεν πρέπει να στενοχωριόμαστε, γιατί είμαστε πολλοί, είμαστε ανεξάρτητοι, είμαστε Έλληνες και όλα τα άλλα βολεύονται. Και όσο για τον κ. Μιχαλολιάκο, αυτός υπερθεματίζει, λέγοντας ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, άρα δεν τίθεται ζήτημα.


Και οι τρεις απόψεις είναι εξόχως αισιόδοξες και εξόχως μη-ρεαλιστικές. Αυτό δε χρειάζεται πολύ μυαλό για να το καταλάβεις: Πρώτον, γιατί οι ευρωπαίοι ηγέτες μας έχουν πει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι δεν πρόκειται να δεχτούν κανένα συμβιβασμό, και η τήρηση των δεσμεύσεών μας είναι απαρέγκλιτος όρος της παραμονής μας στην Ευρώπη. (Ο κ. Τσίπρας φαίνεται ότι απογοητεύτηκε από την επανάληψη αυτού του μηνύματος από τον νέο πρόεδρο της Γαλλίας, που είχε προσπαθήσει μετεκλογικά να μας τον παρουσιάσει ως ομόβαθμό του, κι έτσι τον είπε «Ολανδρέου», για να σκάσει απ’ το κακό του• κι έτσι τελικά τα βρήκε με τον ιδεολογικό του σύντροφο, τον ακροαριστερό Μελανσόν του 11%, μεταμορφωνόμενος ο ίδιος προφανώς σε «Τσιπρανσόν».) Δεύτερον, γιατί πετρέλαια, φυσικά αέρια, κ.λπ. δεν έχουν ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα στην Ελλάδα, και η διαβεβαίωση του κ. Καμμένου ότι αυτό θα συμβεί μόλις το απαιτήσει δε μας καθησυχάζει• ούτε βέβαια και οι Ρώσοι έχουν καμιά διάθεση να μας στηρίξουν εκτός Ευρώπης (το ξεκαθάρισε άλλωστε ο κ. Μεντβέντεφ), οι δε Κινέζοι, και καλά κάνουν οι άνθρωποι, δε δανείζουν φράγκο χωρίς δρακόντειες εγγυήσεις. (Θυμίζω τις διαπραγματεύσεις για το λιμάνι του Πειραιά.) Και, τρίτον, μπορεί μεν να ισχύει, για όσους το πιστεύουν, ότι είμαστε λαός αθάνατος, ανώτερος, ακατάβλητος, αλλά αυτό δε μας προφυλάσσει από την πτώχευση, γιατί αν μας προφύλασσε δε θα είχαμε πτωχεύσει τρεις φορές στο παρελθόν.


Φυσικά, ό λόγος που πολλοί συμπολίτες μας επιλέγουν τα κόμματα της ψεύτικης ελπίδας δεν είναι ότι

Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ εναντίον της Αριστεράς

CASUS BELLI by Yorgos Zois - BEST SHORT FILM ABOUT THE CRISIS!!!

Edito 393

Φώτης Γεωργελές/athensvoice.gr
Αυτή τη στιγμή ένας ολόκληρος πλανήτης παρακολουθεί με ανησυχία μια χώρα να ετοιμάζεται για άτακτη χρεοκοπία. Εμείς κατηγορούμε «τα κανάλια» γιατί «τρομοκρατούν το λαό». Αυτή τη στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση μάς θέτει την τελική ερώτηση: Μέσα ή έξω. Εμείς κατηγορούμε τα «εκβιαστικά διλήμματα». 
Ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα καθορίζει την πραγματικότητα. Τουλάχιστον κατά το ήμισυ. Ζούμε σε μια ελληνική εικονική πραγματικότητα, γι’ αυτό είμαστε από δω και πέρα, και κάθε μέρα, έτοιμοι να μας συμβεί το «ιστορικό ατύχημα» στην πραγματική ζωή. 
Στα τηλεοπτικά παράθυρα και στα κομματικά γραφεία το πολιτικό σύστημα δίνει μάχες μόνο του, με τον εαυτό του, στραμμένο προς τις δημοσκοπήσεις, το συσχετισμό δυνάμεων, τις διερευνητικές εντολές, τις εκλογές. Αποκρούει, απαγκιστρώνεται, επαναδιαπραγματεύεται, επανεξετάζει, ακυρώνει, διαγράφει, καταγγέλλει, καταργεί. Μόνο του. Έχει χρησιμοποιήσει όλα τα ρήματα μιας διαπραγμάτευσης, χωρίς να διαπραγματευτεί με κανέναν. Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι παρακολουθούν με απορία και περιέργεια αυτά τα περίεργα είδη ανθρώπων που ονομάζονται  Έλληνες πολιτικοί, «αριστεροί οικονομολόγοι». Μια πολιτική στραμμένη προς τα μέσα, όχι προς τα έξω. Φτιαγμένη για κομματικές πελατείες, όχι για πολίτες. Προσανατολισμένη σε κομματικά ποσοστά, όχι στα προβλήματα του κράτους. 
Λέμε τι θέλουμε. Μόνοι μας. Όποιος θέλει τα πιο πολλά, είναι περισσότερο «φίλος του λαού». Θέλουμε να παίρνουμε δάνεια, αλλά χωρίς τους όρους των δανειακών συμβάσεων. Θέλουμε να είμαστε στο ευρώ, αλλά χωρίς να εφαρμόζουμε τις αποφάσεις της Ευρωζώνης. Θέλουμε τα λεφτά τους, αλλά να «απελάσουμε» την τρόικα. Χρειαζόμαστε τα λεφτά τους, αλλά όσοι μας δανείζουν είναι τοκογλύφοι. Κι εγώ ήθελα να γίνω Τζιμ Μόρισον και μετά Πασκάλ Μπρυκνέρ. Δεν έγινα. Η ζωή δεν συμφώνησε. Αμφιβάλλω αν θα συμφωνήσει ο πλανήτης ολόκληρος με τις επιθυμίες μιας χώρας 10 εκατομμυρίων. Στηριζόμαστε, ακόμα, στην ωριμότητα του παγκόσμιου συστήματος που προσπαθεί να αποφύγει τις αναταράξεις. Δεν έχω πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στην ωριμότητα αυτή. Ο χρόνος μας τελειώνει.


Η ευρωπαϊκή κοινότητα, οι λαοί των άλλων χωρών, μας παρακολουθούν με απορία. Όσο περισσότερο κοντά μας είναι, όσο πιο προοδευτικοί, τόσο με μεγαλύτερη απορία. Λέμε ότι το κλίμα στην Ευρώπη αλλάζει, τα αυστηρά δημοσιονομικά προγράμματα θα χαλαρώσουν. Αυτό που λένε στον υπόλοιπο κόσμο ηπιότερη προσαρμογή δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που θέλουμε εμείς. Όταν λένε αντιμετώπιση της λιτότητας, εννοούν να κάνουν

To χρέος του ΣΥΡΙΖΑ

prokopisdoukas.blogspot
Παρακολούθησα, μαζί με άλλους ένα εκατομμύριο τηλεθεατές, τη συνέντευξη Τσίπρα στον Στέλιο Κούλογλου, στη ΝΕΤ. Παρά το γεγονός οτι εκφράστηκαν διάφορες ενστάσεις, θεωρώ οτι η εμφάνιση αυτή ήταν αρκετά διαφωτιστική, για τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και για το δημόσιο διάλογο, που πολύ λογικά αναπτύσσεται με ιδιαίτερη ένταση, γύρω από αυτές.
Επί της ουσίας, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να απαντήσει στο πολύ βασικό ερώτημα τι θα κάνει με το δανεισμό και το συνακόλουθο μνημόνιο - και στο παρεπόμενο ερώτημα αν υπόσχεται κάτι που είναι ανεφάρμοστο, επιχειρώντας δημαγωγικά να κερδίσει τις ψήφους και ανταλάσσοντας τις με ελπίδα για καλύτερες μέρες. 


Η πρώτη “γραμμή άμυνας” ήταν οτι το φετινό έλλειμμα θα είναι σχετικά περιορισμένο, πράγμα πολύ αμφίβολο, δεδομένης της ύφεσης και της υστέρησης στα δημόσια έσοδα. Ωστόσο, ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση, το πρωτογενές έλλειμμα (χωρίς δηλαδή να λαμβάνουμε υπόψιν την εξυπηρέτηση του χρέους της χώρας) θα είναι μερικά δισεκατομμύρια ευρώ (μερικές χιλιάδες εκατομμύρια ευρώ δηλαδή, για όσους δυσκολεύονται να συλλάβουν το μέγεθος). Όταν δεν μπορείς να δανειστείς από τις αγορές, παρά μόνο από αυτούς που σε δανείζουν με χαμηλό επιτόκιο (δηλαδή την ΕΕ, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ) βάσει μνημονίου, παραμένει απορίας άξιο πόσο μπορείς να διατείνεσαι οτι θα μπορείς να πληρώσεις τις υποχρεώσεις και να διατηρήσεις την ομαλότητα στην αγορά, καταγγέλοντας το.
Η δεύτερη “γραμμή άμυνας”, στη συνέντευξη Τσίπρα, ήταν η πεποίθηση οτι οι εταίροι “δεν θα διακόψουν τη χρηματοδότηση”, ακόμα κι αν καταγγελθεί το μνημόνιο - μια πεποίθηση που δεν διασφαλίζεται από πουθενά, παρά μόνο από την εκτίμηση οτι “δεν συμφέρει την τρόικα να σταματήσει να μας δανείζει”. Μόνο που σε όλους τους τόνους, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ξεκαθαρίζουν οτι μπορεί (και πρέπει) να υπάρξουν συνοδευτικά μέτρα ανάπτυξης, ενδεχομένως και σημεία επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου (που ούτως ή άλλως είναι μια “ζωντανή” διαδικασία διαπραγμάτευσης ανά τρίμηνο), αλλά σε καμία περίπτωση απλώς “κατάργηση” των υποχρεώσεων της Ελλάδας, με ταυτόχρονη διατήρηση της εισροής των δανεικών.
Ο Αλέξης Τσίπρας όμως ήταν ξεκάθαρος στη συνέντευξη του: Το μνημόνιο έχει τελειώσει, είναι νεκρό γράμμα. Καταργήθηκε από το εκλογικό αποτέλεσμα, κατά τη ρητορική του. Και η Ευρώπη αλλάζει στάση απέναντι μας, όχι γιατί εξελέγη στη μια από τις δύο χώρες που συγκροτούν την ατμομηχανή της Ευρώπης, πρόεδρος κάποιος που σπάει τη μέχρι τώρα κοινή αντίληψη του γαλλο-γερμανικού άξονα, αλλά επειδή στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε (και θα κάνει ίσως ακόμα περισσότερο) την εκλογική έκπληξη. Το ένα πέμπτο δηλαδή των Ελλήνων ψηφοφόρων, μιας χώρας δέκα εκατομμυρίων, με το 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης (που πράγματι βρίσκεται στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής), θα καθορίσει/εκβιάσει τη στροφή της ευρωπαϊκής πολιτικής. Κι όχι το (ξεκάθαρο πια) μέτωπο Ομπάμα-Ολλάντ και Μόντι, εναντίον της αυστηρής πολιτικής της “Μαντάμ Μέρκελ”, με μόνο τον Κάμερον να τη στηρίζει φωναχτά. 


Στις 18 Ιουνίου, αν επαληθευτούν οι προβλέψεις των δημοσκοπήσεων που φέρνουν πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ, θα υπάρξουν δύο πιθανότητες:

Η ηλιθιότητα είναι αήττητη

Παράδειγμα # 1035 
Ο Αλέξης Τσίπρας εχθές στην Γερμανία σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησε είπε για την Τρόικα:
 “Τα μέλη της είναι συχνά πιο συζητήσιμα, από ότι οι εκπρόσωποι της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας” 


 Λίγο καιρό(7/2/2012) πριν σε συνέντευξη που παραχώρησε στον ΣΚΑΪ (video στο 11.35) είχε πει:
 “Εμείς την Τρόικα θα την απελάσουμε από την χώρα. Θα την απελάσουμε γιατί είναι επικίνδυνοι αυτοί οι άνθρωποι. Είναι κάτι υπαλληλίσκοι δεύτερης κλάσης και δεύτερης γραμμής.” 
ΣτΣ: Φτου σου, να μη σε ματιάσω.
mementumvivere.blogspot

Είναι επικίνδυνοι!

Πριν από λίγες μέρες ο κ. Τσίπρας ζητούσε ραντεβού από τον νέο πρόεδρο της Γαλλίας. Ο κ. Ολάντ δεν του το έδωσε. Κι έτσι ο κ. Τσίπρας του το “ανταπέδωσε”. Πήγε στο Παρίσι και μίλησε για Ολαντρέου. Ποιος είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επικίνδυνος;
Ίσως του έμεινε του Αλέξη από την εποχή που ήταν πρόεδρος του 15μελούς, αλλά κάποιος θα πρέπει να του εξηγήσει ότι στις διεθνείς σχέσεις τα πράγματα δεν λύνονται με ειρωνείες και τσαμπουκάδες. Ο κ. Τσίπρας είναι ένας εν δυνάμει πρωθυπουργός, αλλά συνεχίζει να συμπεριφέρεται όπως οι καταληψίες ενός σχολείου.
Δεν ήταν ένα τυχαίο λάθος. Είναι πολιτική επιλογή να εμφανίζονται προς τα έξω ως σκληροί διαπραγματευτές. Θεωρούν ότι όλοι τους οφείλουν, ακόμη και ο πρόεδρος της Γαλλίας. Το γεγονός ότι η Γαλλία είναι μέχρι σήμερα ένας από τους πιο πιστούς συμμάχους της Ελλάδας περνάει σε δεύτερη μοίρα. Πάνω απ’ όλα η προεκλογική μάχη.
Υπάρχει και η περίπτωση να το πιστεύουν. Τότε τα πράγματα είναι πιο σοβαρά απ’ ό,τι ίσως πιστεύουμε. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση, πάντως, είναι επικίνδυνοι.
Ο κ. Ολάντ επέλεξε, τελικά, να συναντήσει τον κ. Βενιζέλο. Καλώς, κακώς, αυτό αποφάσισε. Αλλά και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει τα «ρέστα»: Γράφει στο twitter ο κ. Παπαδημούλης: «Ο κ Ολαντ αρνήθηκε την συνάντηση με Τσίπρα, λόγω πρωτοκόλλου της Γαλλικής Προεδρίας, αλλά συναντά τον κ. Βενιζέλο! Πρωτόκολλο ή σκοπιμότητα»; Και τι σκοπεύετε να κάνετε κύριε Παπαδημούλη για να τον «τιμωρήσετε»; Να τον «κτίσετε» στο γραφείο του;


Επικίνδυνοι άνθρωποι, επικίνδυνες καταστάσεις, ταραγμένες εποχές...
Θανάσης Μαυρίδης/capital.gr

Το δίκιο των «παπαγάλων»

Θυμάται κανείς την διαφήμιση της ΝΔ με τα «παπαγαλάκια» και κυρίως τι έλεγαν αυτά;
Την εποχή που η οικονομία ήταν «θωρακισμένη», δηλαδή τον Μάιο του 2009, η Νέα Δημοκρατία έβγαλε μια σειρά διαφημιστικών σποτ (π.χ. εδώ) για να αντικρούσει όσους μιλούσαν για την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας. Εμφανίζονταν στην τηλεόραση απλοί πολίτες που έτρεχαν να αποφύγουν κάποια «παπαγαλάκια», τα οποία μιλούσαν για επερχόμενη οικονομική καταστροφή. Τα πτηνά με στριγγή φωνή έλεγαν «ανεργία, έρχεται ανεργία, θα χάσεις τη δουλειά σου» ή «λουκέτα, θα μπουν λουκέτα στα μαγαζιά» κ.ά. Οι διαφημίσεις τελείωναν με τους πολίτες να κλείνουν πόρτες, παράθυρα και τα αυτιά τους στην «κινδυνολογία».
Οπως γράφαμε τότε, το πρόβλημα ήταν ότι υπήρχαν και «παπαγαλάκια εξωτερικού»: «Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ: “Θα κατακρημνιστεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας· Παγκόσμια Τράπεζα: "Κανείς δεν θα προτιμάει την Ελλάδα για επενδύσεις"· Κομισιόν: "Η ελληνική οικονομία θα μπει σε ύφεση"· Διεθνής Διαφάνεια: "Οι δείκτες διαφθοράς στην Ελλάδα ανεβαίνουν"» («Καθημερινή» 11.9.2009).
Τότε κανείς δεν πήρε στα σοβαρά τις προειδοποιήσεις. Οι περισσότεροι ήμασταν βαθιά πεπεισμένοι ότι τίποτε δεν πρόκειται να γίνει. Κι όμως έγινε. Τα «παπαγαλάκια» είχαν δίκιο κι όσοι έκλειναν τ' αυτιά τους βρέθηκαν προ εκπλήξεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν έχει βγάλει αντίστοιχα σποτ για να διασκεδάσει τις ανησυχίες, αλλά τα στελέχη του ψέγουν, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, όσους λένε ότι τα πράγματα είναι κρίσιμα και μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε εθνική καταστροφή. Τα ανάγουν όλα σε μια διεθνή εκστρατεία δυσφήμησης του ΣΥΡΙΖΑ, λες και οι Ευρωπαίοι έχουν προηγούμενα με τον κ. Λαφαζάνη.
Τι κι αν προειδοποιεί ο φίλος της Ελλάδας και αντιπολιτευόμενος της κ. Μέρκελ, πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου κ. Μάρτιν Σουλτς «αν, λοιπόν, οι Ελληνες αποφασίσουν να ανατρέψουν τη σύμβαση, τότε θα κλείσουν οι κάνουλες της χρηματοδότησης. Για να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση απαιτείται ομοφωνία (σ.σ.: 17 χωρών της Ευρωζώνης), η οποία δεν πρόκειται να επιτευχθεί. Αν αμφισβητηθεί το Μνημόνιο, παγώνει η χρηματοδότηση» («Καθημερινή» 20.5.2012). «Κινδυνολογούν», λέει ο σοβαρός κ. Δραγασάκης και οι περισσότεροι Ελληνες σηκώνουν και πάλι αδιάφορα τους ώμους με τη χαρακτηριστική άνεση: «Ε, και τι πρόκειται να γίνει;»
Τι κι αν ο κ. Ολάντ διέψευσε τις (εξαρχής αστήρικτες) ελληνικές προσδοκίες για δημοσιονομική χαλάρωση; Προσλήψεις υπόσχεται ο κ. Τσίπρας, αποκατάσταση εισοδημάτων προ του 2009 τάζει ο κ. Στρατούλης, κατάργηση φόρων των ακινήτων λένε οι άλλοι κ.λπ. Οι περισσότεροι Ελληνες τους πιστεύουν. Αιωνίως μαγεμένοι από το «λεφτά υπάρχουν» κλείνουν τ’ αυτιά τους στα παπαγαλάκια του εξωτερικού και πιστεύουν ότι με ένα καλό αλισβερίσι «πάλι θα τη βγάλουμε καθαρή, μεγάλε». Να προσθέσουμε ότι στα «παπαγαλάκια» εξωτερικού προστέθηκε και ο Ρώσος πρωθυπουργός κ. Μεντβέντεφ, ο οποίος ζήτησε από την Ελλάδα να εφαρμόσει το πρόγραμμα. Είναι αυτός που, σύμφωνα με τα θρυλούμενα, θα μας δάνειζε για να μην κάνουμε τίποτε και να συνεχίσουμε να ξοδεύουμε όπως και πρώτα.


Ετσι, αδιαφορώντας και με τους ώμους σηκωμένους («ε, και τι πρόκειται να γίνει;») μπήκαμε στην κρίση. Κατά τον ίδιο τρόπο, με τον ΣΥΡΙΖΑ να καθησυχάζει ότι όλες οι προειδοποιήσεις είναι «λόγια παπαγάλων», οδηγούμαστε σε μεγάλη εθνική ήττα.
medium.gr

Τελικά Τι Θέλεις ρε Έλληνα;

-Τα λεφτά μου. Τη σύνταξή μου, το μισθό μου. Αυτά που μου μείωσαν κι ακόμα παραπάνω.
-Και που θα τα βρει το κράτος να στα δώσει;
-Δεν ξέρω…από τις μίζες που έπαιρναν τα λαμόγια.
-Ναι, αλλά οι μισθοί σου και οι συντάξεις σου είναι το μεγαλύτερο κομμάτι στον προϋπολογισμό. Κι όλες τις εισπράξεις να σου δώσουν πάλι δε φτάνουν. Από που θα στα δώσουν;
-Να μαζέψουν φόρους.
-Κι άλλους;
-Ναι από εκείνους που τα έχουν.
-Μα εκείνοι που τα έχουν έφυγαν. Εσύ δεν αποφάσισες ότι θες την Ευρώπη που επιτρέπεται να πηγαίνει όπου θέλει ο καθένας τα λεφτά του; -Τότε να φορολογήσουν τις τράπεζες.
-Μα οι τράπεζες έχουν ζημιές. Θα φορολογήσεις τις ζημιές;
-Ναι αλλά πιο πριν είχαν κέρδη.
-θέλεις να φορολογήσουν τα κέρδη που είχαν πριν 2 χρόνια;
-Ναι
-Μα αν συμβεί αυτό, οι τράπεζες θα γράψουν μεγαλύτερες ζημιές
-Και τι με νοιάζει εμένα;
-Εσύ δε μου είπες ότι θες να μείνεις στο ευρώ;
-Ναι
-Οπότε πως θα μείνεις στο ευρώ αν δεν έχεις τράπεζες;
-Να τις πάρει το κράτος
-Και μετά; Θα φορολογεί το κράτος τον εαυτό του; Ή θα φορτωθεί τις ζημιές αυξάνοντας το έλλειμμα;
-Να μου δώσουν τα λεφτά οι Ευρωπαίοι
-Μα εσύ δεν είπες ότι δε θες Μνημόνιο;
-Ναι, δε θέλω με τίποτα
-Δηλαδή θες να μείνεις στο ευρώ αλλά χωρίς Μνημόνιο
-Ακριβώς!
-Δηλαδή θες να μείνεις στο ευρώ και στην Ευρωζώνη αλλά με τους δικούς σου όρους
-Ναι, να μείνω όπως θέλω εγώ.
-Οπότε μου λες ότι εσύ θα αποφασίζεις πόσα λεφτά θες, ας πούμε αποφασίζεις ότι θα δώσεις αυξήσεις 20% στις συντάξεις και οι Ευρωπαίοι θα καταβάλλουν τα ποσά, σωστά;
-Ναι…δηλαδή όχι. Να σου πω! Δεν είναι δυνατόν να ζήσω με 150 ευρώ. Θα πεθάνω.
-Και τι λύση προτείνεις;
-Αμάν με το ευρώ. Εθνικό νόμισμα. Δραχμή.
-Δραχμή λοιπόν. Οπότε με μια υποτίμηση θα γίνεις φθηνός σωστά;
-Απολύτως. Θα γίνω ανταγωνιστικός.
-Σε τι;
-Τι εννοείς σε τι;
-Εννοώ ότι αν έχεις ένα προϊόν που θα το πουλήσεις φθηνά σε δραχμές γιατί δεν το πουλάς φθηνά σε ευρώ;
-Γιατί δε με αφήνουν
-Ποιοι;
-Οι ξένοι.
-Μα υποτίθεται ότι τώρα έχεις ανοικτά σύνορα στην Ευρώπη. Γι’ αυτό μπήκες: για να πουλάς ότι θες σε όλη την Ευρώπη.
-Δεν εννοούσα αυτό. Εννοούσα ότι αν έχω δραχμή θα έρχονται εδώ οι ξένοι για διακοπές γιατί θα είμαι φθηνός.
-Μα έτσι θα σου αφήνουν λιγότερα ευρώ. Αφού θα είσαι φθηνότερος
-Ναι αλλά θα έρχονται περισσότεροι
-Και γιατί δεν έρχονται τώρα;
-Γιατί είμαι ακριβός
-Και γιατί δε ρίχνεις τις τιμές;
-Μα δεν μπορώ. Δεν με αφήνει η φορολογία.
-Μα η φορολογία σου με τη δραχμή θα αυξηθεί, αφού θα αυξηθεί ο πληθωρισμός, το κράτος θα ζητά ολοένα και περισσότερα.
-Ναι. Θα είμαι όμως ανεξάρτητος.
-Από ποιους;
-Από τους ξένους. Με ελέγχουν με το ευρώ.
-Και με τη δραχμή θα είσαι ανεξάρτητος; Πως; Αφού η ισοτιμία της δραχμής πάλι από “ξένους” όπως λες θα ελέγχεται!
-Δηλαδή;
-Δεν υπάρχει νόμισμα που να μην έχει μια ισοτιμία. Αν θες μπανάνες κάνεις τις δραχμές σου ευρώ ή δολάρια και αγοράζεις μπανάνες! Ή πετρέλαιο, ή φάρμακα. Σου θυμίζω ότι ο Σόρος με τα συναλλάγματα παίζει και ξετινάζει τις χώρες!
-Δηλαδή μου λες ότι άμα πάω στη δραχμή θα θυμηθώ τις μέρες που ο κάθε τυχάρπαστος κατέστρεφε ολόκληρες χώρες παίζοντας με την ισοτιμία;
-Ναι.
-Καλά μένω στο ευρώ. Αλλά χωρίς Μνημόνιο.
-Πως θα το καταφέρεις αυτό;
-Θα το επαναδιαπραγματευτώ.
-Πως; Αφού δεν έχεις ακόμα ορίσει διαπραγματευτές.
-Θα κάνω εκλογές
-Και με ποιο πρόγραμμα; Τι θα προτείνεις; Έχεις εθνικό σχέδιο διαπραγμάτευσης; Έχεις δηλαδή ένα εθνικό “αντι-μνημόνιο’;
-Όχι.
-Οπότε;
-Αει παράτα μας. Δεν ξέρεις τι λες.
tyxaios.blogspot[via]

Το χάσμα

theelfatbay.net

Γινόμαστε μάρτυρες της δυσκοίλιας επικοινωνίας μεταξύ Ελλήνων κι Ευρωπαίων, θυμίζοντας το τρίπτυχο του Φουκό που περιλαμβάνει την διελκυστίνδα  ικανότητα-επικοινωνία-εξουσία, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τον χώρο της ιδεολογίας που για τους ημεδαπούς αποτελεί τεράστιο κεφάλαιο στο φαντασιακό κυκεώνα τους, επηρεάζοντας νευρώνες, υστερικά κατάλοιπα κι μεταβατικές μορφές αιώνων δουλείας που μεταμορφώνουν την κοινωνική πραγματικότητα σε καρικατούρα των μορφών της υποκειμενικότητας μέσω των ΜΜΕ, που παραλύουν την δημιουργική σκέψη, μετατρέποντας τον δέκτη σε γραφικό παρία ατομικής παραμόρφωσης που δρα αντίθετα από την κοινή λογική που τον θέλει σώφρονα κι παραγωγικό στον κρατικό μηχανισμό.


Δυστυχώς ο Έλληνας εξακολουθεί να φέρεται με συμπεριφορά φυλακισμένου καθώς απορρίπτει τον ρόλο του ατόμου ως υποκειμένου δικαίου ύστερα από την υποτιθέμενη συνέτιση που το μνημόνιο επέφερε, ξερνώντας αναρχοφασιστικά τσιτάτα κι ψυχολογία δουλοπάροικου, προτρέποντας την επιστημονική αντικειμενοποίηση να ερμηνεύσει το νήμα της νοηματοδότησης από την αρχή, πολύ περισσότερο με την ηθική κι την κλινική γνωριμία του ατόμου αφού αποκωδικοποιώντας την απούσα πειθαρχία κι την απουσία ηθικής πυξίδας, ερχόμαστε στο μείζον θέμα που απασχολεί κατά βάθος αμφότερες τις πλευρές: ότι οι κώδικες επικοινωνίας μεταξύ των ξένων κι των Ελλήνων δεν συγκλίνουν πουθενά· αντιθέτως, προάγουν την σχιζοφρένεια.


Το πρόβλημα είναι διττό· από την μία πλευρά οι Γερμανοί στέκονται ενεοί στην ελληνική συμπεριφορά που υπόσχεται ότι θ’ αλλάξει αλλά δεν το πράττει κι από την άλλη πλευρά το ελληνικό μπούγιο σαν νωδή γριά που κουτσομπολεύει ανερυθρίαστα καλλιπάρειες καλλονές, μηρυκάζει την στυγνή λογική της Αντάντ έχοντας άλλοθι την επιγενετική καραμέλα του γκιαούρη που θυμάται διωγμούς κι αρπαγές νηπίων, υποσχόμενο ενδόμυχα ότι θα κάνει τα πάντα για να φέρει στο φως, σαν καλός νιτσεϊκός μαθητής, την γενεαλογία όλων των ιστορικών σταθερών από πείσμα, επαναλαμβάνοντας στο αλλοδαπό κοινό την μανία της ελληνικής αμετάβλητης αλήθειας να σφραγίζει σε κουτάκια ορθολογικότητας οτιδήποτε διαφορετικό, αδιαφορώντας για το επιτακτικό συγκείμενο.


Καλά καταλάβατε. Δεν υπάρχει κοινός κώδικας επικοινωνίας μεταξύ εταίρων κι ούτε πρόκειται να υπάρξει διότι το κοσμικό υπόβαθρο το οποίο προηγείται της κοινωνικής σύστασης της ελληνικής κοινωνίας, είναι κατακερματισμένο, ανερμάτιστο, καταναγκασμένο σε ιδεολογίες των επάρατων ανατολικών καθεστώτων, αφού εμείς οι ίδιοι αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε τον Νόμο ως δημιούργημα της ίδιας της κοινωνίας, ως θεσμισμένη αντίληψη ότι η φυσιολογική λειτουργία της κοινότητας, επιτάσσει αμφισβήτηση της πολιτικής εξουσίας ούτως ώστε να υπάρχει συνεχής αναθεώρηση κι στοχασμός στην ιδέα της αυτονομίας του ατόμου αν κι ξεχνώ ότι ο φονταμενταλισμός του πορτοφολιού προέχει στο κατατρεγμένο λιβάδι των μπαρουτοκαπνισμένων στεναγμών.


Αυτό που μένει είναι πολύ λίγο κι ίσως να μην ενδιαφέρει κανέναν αλλά θα προσπαθήσω να το εκφράσω όσο γίνεται με λιγότερα καλολογικά στοιχεία: όπως ο Καντ διαφοροποιεί το καθήκον από το ηθικό χρέος, όπως η επικοινωνία είναι πρωτίστως κοινωνική πράξη, όπως η αρετή καλλιεργεί εκθαμβωτικά συναισθήματα χωρίς να κωλυσιεργεί σε αρνητικές ιδιαιτερότητες, όπως οι ψυχικές διακυμάνσεις εφιστούν την προσοχή μας στην ακατανόητη περιπέτεια της ζωής κατά Bataille, πιστεύω ότι υπάρχει έδαφος για μια τελευταία ματιά στην πολιτική ζοφερή σκηνή της μεταπολιτευτικής σάχλας· το πεδίο της βίας, του άκρατου μίσους, της μίζερης νοοτροπίας περί δικαίων κι αδίκων πρέπει να τελειώσει για να αναδυθεί η σκληρή πραγματικότητα που αρνούμαστε να δούμε. Η αλήθεια είναι μία κι η έξοδος κινδύνου παραμένει ανοιχτή εφόσον παραδεχτούμε ότι «πάντα θα πρέπει να φτιάχνουμε τη ζωή μας μέσα στις τραγικές συνθήκες που τη χαρακτηρίζουν , δεδομένου ότι δεν γνωρίζουμε πάντοτε ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό, ούτε στο ατομικό ούτε στο συλλογικό επίπεδο». Κορνήλιος Καστοριάδης

Αν ο Αίσωπος κρατούσε πρακτικά

Τι θα έγραφε ο Αίσωπος αν κρατούσε πρακτικά στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Κάρολο Παπούλια;
«Δύο εχθροί ταξίδευαν με το ίδιο καράβι. Επειδή ήθελαν να έχουν χωριστά τα τσανάκια τους, ο ένας πήγε στην πλώρη και ο άλλος στην πρύμνη. Έπιασε σφοδρή κακοκαιρία και το καράβι πήγαινε να τουμπάρει. Τότε, εκείνος που καθόταν στην πρύμνη ρώτησε τον καπετάνιο, ποιο μέρος του σκάφους κινδυνεύει να βουλιάξει πρώτα. Κι όταν ο καπετάνιος απάντησε « η πλώρη», αυτός είπε: «Δεν λυπάμαι που θα πεθάνω, αρκεί που θα δω τον εχθρό μου να πνίγεται πρώτος!»
Όταν σε πέντε - έξι εβδομάδες σωθούν οι τροφές στο καράβι που ήταν αταξίδευτο, δε θα χρειαστεί να ρίξουν κλήρο για να δουν ποιος θα φαγωθεί. Πάλι οι μούτσοι θα την πληρώσουν, διότι είμαστε χώρα για το «μούτσο», όπως θα έγραφε ο Αριστοφάνης εάν κρατούσε αυτός τα πρακτικά της σύσκεψης.


ΥΓ1: Πριν από κάποια χρόνια υπήρχε ένας μικρός Αλέξης που φώναζε «κάτσε καλά Γεράσιμε»! Τώρα ένας άλλος (;) Αλέξης έχει μπερδέψει τη «Μνημοσύνη» της παιδικής του ηλικίας με τη Νοημοσύνη μας.


ΥΓ2: Πέρασε στα ψιλά. Την περασμένη εβδομάδα διεξήχθη στην Αθήνα συνέδριο με τη συμμετοχή των μεγαλύτερων γερμανών tour operators, οι οποίοι διαχειρίζονται εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Τι είπαν; Ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον ελκυστικός προορισμός, όσο συνεχίζει να προβάλλει την Ακρόπολη και το συρτάκι του Αλέξη Ζορμπά, όπως έκανε τη δεκαετία του ’60. Να υπενθυμίσουμε ότι το ποσοστό συμμετοχής του τουριστικού τομέα στο ΑΕΠ ανέρχεται σε 16,5% και στην απασχόληση ξεπερνά το 18,4%. Αλλά γι’ αυτά δεν ακούσαμε κουβέντα από την προοδευτική κεντροαριστερά, που συνεχίζει να χορεύει το συρτάκι του Αλέξη Τσίπρα!
Μιχάλης Πολυδώρου/metarithmisi.gr

madam...

...Ρε Αλέξη αγόρι μου.. 2 πτυχία έχεις. Είσαι 38 χρονών, όχι 70. Μεγάλωσες στην Αθήνα. Αγγλικά ρε πούστη μου πως κατάφερες να ΜΗ μάθεις; Μιλάς πραγματικά χειρότερα από εισπράκτορα σε ΚΤΕΛ σε νησί. Σε έφαγαν οι κοπάνες και οι καταλήψεις στο Λύκειο, οκ, αλλά ρε μαλάκα πώς κατάφερες να μιλάς σα να έχεις κάνει με το ζόρι ένα εξάμηνο αγγλικά στη ζωή σου; Ο Zaphod με τις Νορβηγίδες στην Ίο καλύτερα μιλούσε από σενα. "Madam Merkel". Κλάμπανε! Πες τουλάχιστον "φέρτε μεταφραστή, δε μιλάω, να πα να γαμηθείτε" να σε πουν και μάγκα οι εθνικόφρονες. Μη ρομπιάζεσαι από μόνος σου.
estarian.blogspot

Επενδύοντας σε φαντάσματα

Ο δικομματισμός έχει ήδη πεθάνει, και ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους απανταχού οπαδούς του απλά συνεχίζουν να κλωτσάνε το κουφάρι του. Δεν συζητάνε πώς θα το θάψουν για να χτίσουν από πάνω του κάτι καλύτερο ή κάτι καινούργιο. Απλά συνεχίζουν και το κλωτσάνε διασκεδάζοντας, αστειευόμενοι με το πασοκικό κλισέ «φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ», ενώ ο χρόνος περνάει και η πραγματικότητα συνεχώς τους υπενθυμίζει την σκληρότητά της. Και η πραγματικότητα, εκτός από τα οικονομικά μεγέθη, περιλαμβάνει και τον θάνατο του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, που φυσικά, εκτός από τα δύο κόμματα εξουσίας, και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ και οι «Καμμένοι Έλληνες», αποτέλεσαν σημαντικό κομμάτι του.


Θα ήταν αδύνατο η νεοελληνική Αριστερά να αναλάβει να κυβερνήσει. Θα την έθετε αυτόματα ενώπιον της πραγματικότητας την οποία παραποιεί εδώ και χρόνια. Αν το μνημόνιο, σύμφωνα με το αντιμνημονιακό μέτωπο, ήταν απλά ένα στημένο παιχνίδι των αγορών, τώρα που αυτό το μέτωπο καλείται να αναλάβει ευθύνη διακυβέρνησης, το μνημόνιο γίνεται ξαφνικά μία υπαρκτή κατάσταση. Στο τέλος του μήνα πρέπει να βρεθούν χρήματα για να πληρωθούν μισθοί, συντάξεις και οφειλές του Δημοσίου. Ο μηχανισμός που υπάρχει ώστε να βρίσκονται αυτά τα λεφτά δεν έχει σημασία αν ονομάζεται πακέτο διάσωσης ή μνημόνιο ή μαοϊστική επανάσταση. Ο μηχανισμός είναι αυτός, και ο λογαριασμός πάντα ο ίδιος, ο οποίος συνεχίζει να παραμένει στο «μείον».
Εδώ και δύο εβδομάδες, οι κήρυκες της «επανάστασης» έχουν ξεχυθεί στα κανάλια για να διαδώσουν το χαρμόσυνο μήνυμά της. Κανείς και πουθενά μέχρι στιγμής δεν απαντάει στο εξής απλό ερώτημα: «Πώς θα μειωθεί το πρωτογενές έλλειμμα;». Γιατί στο τέλος της ημέρας, και μετά την ανταλλαγή πυρών μεταξύ «μνημονιακών – αντιμνημονιακών» (ίσως ο πιο κλισέ διαχωρισμός της μεταπολίτευσης), το βασικό ερώτημα παραμένει αυτό. Με ή χωρίς χρέος, με ή χωρίς μνημόνιο, με ή χωρίς ευρώ, με ή χωρίς Ευρωπαίους, με ή χωρίς αποκλεισμό από τις αγορές, πώς κάνεις το Κράτος κερδοφόρο και όχι ζημιογόνο; Διότι, πολύ απλά, με ζημιογόνο Κράτος, ούτε δωρεάν Παιδεία έχεις, ούτε δωρεάν Υγεία, ούτε Πολιτισμό, ούτε ελευθερία σε βασικά δικαιώματα, ούτε κλίμα υγιούς ανταγωνιστικότητας που με τη σειρά του θα φέρει νέες θέσεις εργασίας. Τόσο απλά. Ούτε μαρξιστικές θεωρίες, ούτε υπεροπτικά φιλελεύθερα πονέματα της Σχολής του Σικάγο.
Ποσώς με ενδιαφέρει, σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές αν αυτοί που θα
αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας κραδαίνουν κόκκινες, πράσινες ή μπλε σημαίες, εφόσον κανείς από αυτούς δεν τοποθετείται ρητά επί των πραγματικών αναγκών της χώρας. Επειδή οι πράσινοι και οι μπλε απέτυχαν, δεν δικαιώνονται αυτόματα οι κόκκινοι. Αυτό είναι επιχειρηματολογία επιπέδου Γυμνασίου. Το να αντικαθιστάς ένα αποτυχημένο μοντέλο (δικομματισμός), με ένα ακόμα πιο αποτυχημένο (μαοϊσμός), είναι κάτι μεταξύ ανώριμης αφέλειας και ανιστόρητης ανοησίας.


Με τον ίδιο τρόπο, ποσώς θα πρέπει να ενδιαφέρουν και το εκλογικό σώμα οι θεωρίες που αναπτύσσουν οι απανταχού Συριζαίοι «τηλέ-ευαγγελιστές», εφόσον αντί να δίνουν σαφείς και ρητές απαντήσεις, επιδίδονται σε πιο γρήγορες κωλοτούμπες και από αυτές του ΛΑΟΣ. Θα έπρεπε όμως το εκλογικό σώμα να έχει την στοιχειώδη κριτική σκέψη για να θέτει απλές και ξεκάθαρες ερωτήσεις. Εμένα προσωπικά, το «είμαστε χάλια, οπότε δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε αν δοκιμάσουμε και τα πιο χάλια» με προσβάλλει κυρίως ως άνθρωπο. Τόσες χιλιάδες έτη εξέλιξης, τέσσερις χιλιάδες έτη πολιτισμού, και η καλύτερη απάντηση της κοινωνίας σε μία δυσκολία είναι η παραίτηση;
Καμία κοινωνία δεν αποκτά αυτόματα την επιφοίτηση να επιλέγει σωστούς πολιτικούς. Θέλει κόπο, παιδεία, έρευνα και συνεχή δημιουργική αμφισβήτηση. Το τσίρκο του πολιτικού κόσμου που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας μετεκλογικά, και που φυσικά θα ενταθεί στη νέα προεκλογική περίοδο, είναι αποτέλεσμα της δικής μας παραίτησης. Όσο, όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες «τηλέ-ευαγγελιστές» θεωρούν ότι απευθύνονται σε ηλίθιους, τόσο θα συνεχίζουν να λένε αυτά που λένε και να πολώνουν τον κόσμο εκτός πραγματικότητας. Όσο οι «ηλίθιοι» ανοίγουν και ένα βιβλίο παραπάνω, ενημερώνονται πιο σφαιρικά και θέτουν απλά λογικά ερωτήματα μακριά από συναισθηματικές κορώνες, τόσο και οι πολιτικάντηδες προσέχουν τι ξεστομίζουν.
ellinaki.blogspot

Η πολιτική οικονομία της εθνικής συμφιλίωσης

manosmatsaganis.blogspot
Σε ομαλές περιόδους το «εθνικό συμφέρον» φαντάζει ρητορική κατασκευή, χρήσιμη κυρίως για την απόσπαση της συναίνεσης εκείνων που μένουν πίσω καθώς η κοινωνία προχωράει. Στη σημερινή περίοδο κρίσης, το τι ακριβώς υπαγορεύει το εθνικό συμφέρον εμφανίζεται με όλο και καθαρότερη μορφή. Η Ελλάδα πρέπει να μείνει πάση θυσία στην Ευρώπη, με νόμισμα το ευρώ. Το αντίθετο θα ήταν καταστροφή, όχι τόσο για τις εύπορες τάξεις (που έχουν ήδη πάρει τα μέτρα τους), όσο για τις ασθενέστερες (που θα βρεθούν απροετοίμαστες και απροστάτευτες στη δίνη του κυκλώνα).
Διάφοροι δημαγωγοί και στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος πασχίζουν να μας πείσουν ότι η επιστροφή στη δραχμή δεν θα ήταν δα και τίποτε σπουδαίο. Θα περάσουμε, λένε, στην αρχή μερικές δυσκολίες, αλλά μετά μας περιμένει ζωή χαρισάμενη. Και αν όχι ζωή χαρισάμενη, η έξοδος από την Ευρώπη θα φέρει πιο κοντά τη σοσιαλιστική επανάσταση. Ή αν όχι τη σοσιαλιστική επανάσταση, τότε σίγουρα την εθνική παλιγγενεσία. Αφόρητες και επικίνδυνες ανοησίες.
Οι δύο εβδομάδες που μεσολάβησαν από τις εκλογές έδειξαν ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που στις προσεχείς εκλογές φιλοδοξεί να αποσπάσει τη σχετική πλειοψηφία, δεν έχει σαφή ιδέα για το τι πρέπει να γίνει με την οικονομία. Ο ΣΥΡΙΖΑ έσυρε τη χώρα στις κάλπες χωρίς ακόμη να έχει αποφασίσει για τα βασικά: Μέσα στο ευρώ ή έξω; 
Καταγγελία του μνημονίου ή αναδιαπραγμάτευση; Και χωρίς τα λεφτά του μνημονίου, πού θα βρούμε λεφτά για μισθούς, συντάξεις, νοσοκομεία, σχολεία;
Ισως κάποια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει τελικά «ποια είναι η γραμμή». Στη συνέχεια όμως θα πρέπει να την επιβάλει στο ετερόκλητο συνονθύλευμα όσων τον συναποτελούν. Και τότε θα διαπιστώσει ότι η «ενότητα της ριζοσπαστικής Αριστεράς» σφυρηλατείται πολύ δυσκολότερα με τη νηφάλια αναζήτηση επώδυνων μα αναγκαίων λύσεων από ό,τι με την ανέξοδη ρητορική της τυφλής καταγγελίας.


Εν τω μεταξύ, από τις φωναχτές σκέψεις των πολλών μαθητευόμενων μάγων αλλά και των λίγων σοβαρών στελεχών του κόμματος αυτού, ένα πράγμα προβάλλει με σαφήνεια: η μονομερής καταγγελία του μνημονίου οδηγεί σε έξοδο από το ευρώ και μετά από την Ευρώπη. Τα δε μέτρα που θα υποχρεωθεί να λάβει τότε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αγριότερα από οτιδήποτε εφαρμόστηκε τα τελευταία δύο χρόνια και θα μας κάνουν να νοσταλγήσουμε τη λιτότητα του μνημονίου. Και στο βάθος δεν θα μας περιμένει η πολυπόθητη ανάπτυξη, αλλά η στασιμότητα που θα ανατροφοδοτεί τον λαϊκισμό και την ανευθυνότητα, κρατώντας τη χώρα καθηλωμένη σε χαμηλές επιδόσεις.
Το αντίπαλο δέος του ΣΥΡΙΖΑ, η συρρικνωμένη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας. Οχι μόνο επειδή όλοι θυμούνται πώς κυβέρνησε κατά την καταστροφική πενταετία 2004-2009, επιδιδόμενη σε ένα όργιο σπατάλης και κακοδιοίκησης, που έφερε τα ελλείμματα στα ύψη και τη χώρα στο κατώφλι της χρεοκοπίας. Αλλά και επειδή το κόμμα αυτό έχει καταντήσει σκιά της φιλελεύθερης παράταξης με ευρωπαϊκό προσανατολισμό που οραματίστηκε ο ιδρυτής του: είναι πλέον ένα βαλκανικού τύπου δεξιό κόμμα, με αντιδυτικά ένστικτα και εθνικιστικά αντανακλαστικά.


Οσο για το αποδεκατισμένο ΠαΣοΚ, θα αργήσει να συνέλθει από τη χρόνια νόσο του κυβερνητισμού, της ταύτισης κόμματος και κράτους.


Και τώρα τι κάνουμε; Μη έχοντας την πολυτέλεια του χρόνου, δεν έχουμε και πολλές επιλογές. Οποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου, όλες οι πολιτικές δυνάμεις που - έστω προσχηματικά - δεσμεύονται υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ευρώπη και στη ζώνη του ευρώ, θα υποχρεωθούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να αφήσουν πίσω τους την αντιπαράθεση γύρω από το μνημόνιο - η οποία βραχυκυκλώνει τον δημόσιο διάλογο - και να στρέψουν τη συζήτηση στα κρίσιμα ερωτήματα: Πώς θα μειώσουμε τα ελλείμματα; Πώς θα εξυγιάνουμε το κράτος και τους θεσμούς; Πώς θα ενθαρρύνουμε την υγιή επιχειρηματικότητα; Πώς θα προστατεύσουμε τα πιο αδύναμα από τα θύματα της κρίσης; Πώς θα δώσουμε προοπτική στους ανέργους; Πρόκειται για τα ίδια ερωτήματα που προβάλλουν επίμονα εδώ και δύο χρόνια, αλλά μένουν ακόμη αναπάντητα.
Το μακρινό 1973 ένας μεγάλος ηγέτης της ευρωπαϊκής Αριστεράς κατέληγε στο συμπέρασμα ότι σε συνθήκες κρίσης η Αριστερά δεν μπορεί να κυβερνήσει ακόμη και όταν διαθέτει το 51% των ψήφων. Ας θυμηθούμε την επισήμανση του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, την επομένη των εκλογών του Ιουνίου.

Μαζί τους εκλέξαμε...

Tου Πασχου Μανδραβελη


Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο το είχε πει μια χαρά: «Δημοκρατία είναι εκείνο το πολίτευμα που εξασφαλίζει πως δεν θα κυβερνηθούμε από ανθρώπους καλύτερους από ό,τι μας αξίζουν». Διαβάζοντας τα πρακτικά του συμβούλιου των πολιτικών αρχηγών αυτό πιστοποιείται. Αυτά που λέγονται στα καφενεία της επικράτειας ελέχθησαν και στις συνόδους κορυφής της πολιτικής ηγεσίας.
Δεν αναφερόμαστε μόνο στο γεγονός ότι ο αρχηγός ενός κόμματος -ο οποίος μάλιστα κέρδισε μία στις δέκα ψήφους των Ελλήνων- δεν γνωρίζει πόσο είναι το δημόσιο χρέος της χώρας. Αναφερόμαστε και σε όλα τα υπόλοιπα που έθεσε στο τραπέζι των πολιτικών αρχηγών ο κ. Πάνος Καμμένος και δεν έπαιξαν στα τηλεοπτικά δελτία. Είπε για παράδειγμα ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων: «Εχουμε μπροστά μας την απόφαση για τα Σκόπια. Εάν πρέπει να κυβερνηθεί ο τόπος ένας από τους σοβαρούς λόγους είναι ότι σε λίγες ημέρες στο ΝΑΤΟ θα συζητηθεί το θέμα των Σκοπίων».
Βεβαίως, το θέμα των Σκοπίων δεν υπάρχει στην ατζέντα της συνόδου του ΝΑΤΟ και το κυριότερο ο κ. Καμμένος δεν προβληματίστηκε καν γι’ αυτό. Δεν προβληματίστηκε γιατί οι φθονεροί ξένοι δεν εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία της ακυβερνησίας της χώρας για να πετύχουν τους ανθελληνικούς τους στόχους, όπως είναι να κλέψουν το όνομα της «Μακεδονίας».


Είπε κι άλλα πολλά -κυρίως συνωμοσιολογικά- ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων για να επιδείξει στο πανελλήνιο το μέγεθος της άγνοιάς του για τα θέματα που ως πολιτικός αρχηγός αναγκαστικά θα διαχειριστεί.
Για την Αγροτική Τράπεζα και ότι «η καταγγελία για το επονείδιστο(!) και επαχθές χρέος δεν οδηγεί σε πτώχευση της χώρας... αν δεν καταγγελθούν οι συμβάσεις, θα πτωχεύσουμε και οι υπόλοιποι και εν συνεχεία θα πάμε σε δήμευση από τους δανειστές μας και της δημόσιας περιουσίας και της ιδιωτικής».
Με αυτού του τύπου τις τερατολογίες ο κ. Καμμένος ξεφούρνισε τη νεοελληνική συνταγή επιτυχίας που απαρτίζεται από δύο συστατικά: απύθμενη άγνοια και απίστευτο θράσος. Πρότεινε στα υπόλοιπα κόμματα να στηρίξουν κυβέρνηση... Ανεξάρτητων Ελλήνων για να σώσει τη χώρα!


Είχαμε πολλά μαζεμένα για το πολιτικό δυναμικό όλα τα περασμένα χρόνια. Γκρινιάζαμε για την ανεπάρκειά του. Γι’ αυτό και αποφασίσαμε να εκλέξουμε χειρότερους. Ας ζήσουμε τα αποτελέσματα των επιλογών μας και ας μην γκρινιάξουμε αν στο μέλλον κάποιος Πάγκαλος πει «μαζί τους εκλέξαμε».
kathimerini.gr