Δεν ήταν ώρα για θέατρο και για δειλία

roides.wordpress.com
«…να ακούγαμε έστω μια φωνή η οποία θα 
διαχώριζε τη θέση της από ιταμές απαιτήσεις για απόσυρση υπογραφών και από χρονοβόρες και παραπλανητικές παραστάσεις δήθεν σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης με 71 (52+19) βουλευτές σε συνεννόηση τάχα με κάποια συνδικάτα!»




Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος



Κύριε Ροΐδη,
Ομολογώ πως με ενόχλησε πολύ η ηγετική τελετουργική πρεμιέρα του κ.Τσίπρα με τους 51 βουλευτές του, οι οποίοι υποβαθμίστηκαν σε χειροκροτητές και κανείς τους δεν πήρε το λόγο να πει τη γνώμη του σε μια τόσο κρίσιμη ώρα, αν και οι περισσότεροι είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία από τον αρχηγό τους, πολλοί και με μια πολύ σπουδαιότερη επαγγελματική, κοινωνική, πολιτική ή ακαδημαϊκή προσφορά. Προφανώς ο νεαρός αρχηγός ξέρει το σωστό και αρχηγού παρόντος η γνώμη των υπολοίπων περισσεύει. Ένα εκατομμύριο φρέσκες ψήφους σε μια πολύ κρίσιμη συγκυρία εκπροσωπούν οι βουλευτές, αλλά κάποιες χιλιάδες ψήφοι ενός παλιού συνεδρίου και το δαχτυλίδι του Αλαβάνου φαίνεται πως έχουν μεγαλύτερο βάρος. Φταίνε τα σταλινικά σύνδρομα που έχουν βαθιές ρίζες στην Αριστερά ή απλά είναι η επηρμένη επιπολαιότητα ενός νεαρού, που χαμογελά συνεχώς σαν σταρ την ώρα που η χώρα βουλιάζει; Ομολογώ πως δεν ξέρω την απάντηση, αλλά λυπάμαι γιατί τόσοι αξιόλογοι άνθρωποι, φορείς αυστηρής και απαιτητικής λαϊκής εντολής, μεθυσμένοι από το βουλευτιλίκι,  ανέχθηκαν τον ταπεινωτικό ρόλο της γλάστρας της αρχηγικής αυλής και συνέργησαν σε ένα ξεγύμνωμα της Αριστεράς, μπροστά στα μάτια των σκεπτόμενων ανθρώπων. Φανταζόμουν πως οι εποχές των αρχηγικών μονόλογων έληξαν και θα ήταν χρήσιμο να ακούγαμε έστω μια φωνή η οποία θα διαχώριζε τη θέση της από ιταμές απαιτήσεις για απόσυρση υπογραφών και από χρονοβόρες και παραπλανητικές παραστάσεις δήθεν σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης με 71 (52+19) βουλευτές σε συνεννόηση τάχα με κάποια συνδικάτα!


Πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και δημοσιογράφοι της «Αυγής», πιστά στις χωρίς αρχές αλχημείες, στους επί χάρτου σχεδιασμούς του αρχηγού τους και στην κάλπικη διαχωριστική γραμμή του μνημονίου, τολμούν να επικαλούνται την «αντιμνημονιακή» ψήφο της Χρυσής Αυγής, του κ.Καμμένου και του Λάος και να την αθροίζουν μαζί με την μετριοπαθή ψήφο στους Οικολόγους και στη Δημάρ, στα κουκιά του φαντασιακού σκληρού ετερόκλητου αντιμνημονιακού μετώπου του ΣΥΡΙΖΑ. Μερικοί, όπως η κα Δούρου («Ποντίκι», 12.5),  τσουβαλιάζουν κόσμο και μιλούν για «πάνω από το 60% του ελληνικού λαού που είπε ‘ως εδώ’ στα μνημόνια και τη δανειακή σύμβαση», άλλοι (Α.Γ. «Αυγή», «Η απελπισία των νέων»-15/5) εκτός από την αθλιότητα της συναρίθμησης δημοκρατικών αριστερών ψήφων με ναζιστικές, κάνουν στην «Αυγή» και πλαστογραφίες, φουσκώνοντας το «αντιμνημονιακό» ποσοστό στο 70% (!) πιστοί στο μετεκλογικό πνεύμα της εφημερίδας που αλλοιώνει ακόμη και φωτογραφίες, ενώ ο κ.Αγγ.Μανταδάκης (12.5) συναθροίζεται με το ποσοστό της «Χρυσής Αυγής»,  ξεχνάει (;) το ποσοστό του κ.Τζήμερου και αποφαίνεται πως «Τα δυο μνημονιακά κόμματα … Μαζί με τα κόμματα του κ. Μάνου και της κ. Μπακογιάννη, δεν αντιπροσωπεύουν παραπάνω από το 36%».


Προχωρώ στον κ.Φώτη Κουβέλη που πάντα απέβλεπε σε συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ. Είναι φανερό πως η Δημάρ είναι το μόνο κόμμα που, όντας και μέσα και έξω από το μνημόνιο και κόμμα καθαρά ευρωπαϊκό, μπορούσε να συνεργαστεί  και με το ΠΑΣΟΚ και με τον κεραυνόπληκτο κ.Σαμαρά, ο οποίος σοκαρισμένος από το πενιχρό ποσοστό του και από το αδιέξοδο που προκάλεσε με τη μωροφιλοδοξία του, έχει γίνει διαλλακτικός και συνεννοήσιμος. Η πολιτική του κ.Κουβέλη δείχνει έλλειμμα  πατριωτισμού, απουσία πολιτικής υπευθυνότητας, μικροκομματισμό, δειλία και ανοησία. Αντί να ακολουθήσει τη φωνή της συνείδησής της δικής του και των περισσότερων στελεχών του, το μόνο που τον απασχολεί είναι η
προσωπική του πολιτική επιβίωση. Λογαριάζει όμως χωρίς τον ξενοδόχο γιατί το ερμαφρόδιτο κόμμα του έτσι θα διαλυθεί, χωρίς την ικανοποίηση ότι προσπάθησε να έχει δικαιώσει την ύπαρξή του. Η Δημάρ, εκτός κι αν συμπράξει με τους Οικολόγους, θα ψάχνει στις εκλογές να βρει την ψήφο της, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, που εξελίχτηκε σε δυναμικό πόλο συσπείρωσης, θα λειτουργήσει σα μαγνήτης, γιατί η «φιλομνημονιακή» μερίδα των ψηφοφόρων της θα την τιμωρήσει (μερικοί θα στραφούν ακόμη και στο εκκολαπτόμενο κόμμα Ντόρας-Μάνου)  και γιατί στη Δημάρ θα χρεωθεί, και δίκαια, η επερχόμενη άμεσα λόγω ακυβερνησίας και λόγω δεύτερων εκλογών ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Άλλωστε ο Νίκος Μπίστης ομολόγησε (στην εκπομπή του Νίκου Ευαγγελάτου, ΣΚΑΙ 15.5) πως ο κ.Κουβέλης παίζει θέατρο: «Η ΔΗΜΑΡ επιθυμεί τη συμμετοχή του κ. Τσίπρα σε μία ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά αυτή τη φορά δεν θα αποτελεί προϋπόθεση όπως ίσχυε μέχρι τώρα». Ο ίδιος δε ο πρόεδρος της Δημάρ ανέφερε σε συνέντευξή του στον Real FM (14.5) ότι “ούτε μετά τις εκλογές η ΔΗΜ.ΑΡ. θα συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ”.


Η απαίτηση του κ.Κουβέλη, που είχε πλήρη συναίσθηση της κατάστασης, να συμμετάσχει στην κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ για να μην επωμιστεί μόνος του το «μνημονιακό άγος»,  στην ουσία θα αφαιρούσε από το κόμμα αυτό το προνόμιο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και θα το εξευτέλιζε στα μάτια των ψηφοφόρων του, κάνοντάς το να στρίψει 180 μοίρες και να γίνει ολότελα ανακόλουθο με την προεκλογική ρητορεία του. Όσο δύσκολη και παράλογη ήταν η συμμετοχή ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, τόσο φυσιολογική ήταν η σύμπραξη της Δημάρ. Αν ο κ.Κουβέλης ήταν σοβαρός θα εξηγούσε με ειλικρίνεια στους πολίτες τους λόγους της ανάληψης από τη μεριά του κυβερνητικών ευθυνών, αφού προηγουμένως είχε θέσει κάποιους όρους ώριμων και αναγκαίων μεταρρυθμίσεων για τη συμμετοχή του, αλλά η Δημάρ σαν πλαδαρό κόμμα της μικροαστικής κεντροαριστεράς αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι να έχει προτάσεις, αρκούμενη στη νεφελώδη «απαγκίστρωση» από το μνημόνιο, χωρίς να καταδέχεται να εξηγήσει πως θα γίνει αυτό και κυρίως τι προτείνει για συνέχεια αυτού του φαντασιακού σεναρίου των ευσεβών πόθων της απαγκίστρωσης. Η περίπου βέβαιη πλέον χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, κατά την ταπεινή μου γνώμη θα έχει την καταστροφικότητα του βιβλικού κατακλυσμού. Στο πολιτιστικό πεδίο θα σημάνει πως η πτωχευμένη χώρα επιστρέφει σε έναν ιδιότυπο ρωμέϊκο βαλκανικό Μεσαίωνα.


Aπό την άλλη μεριά ο Αλ.Τσίπρας αντί να εύχεται να ενδώσει η Δημάρ και να δώσει την ευκαιρία και στη χώρα και στον ΣΥΡΙΖΑ να ανασάνουν κερδίζοντας χρόνο, ανασυγκρότηση και ελπίδες, αντί να αφήσει τον Φ.Κουβέλη να άρει το Σταυρό της κυβερνητικής δοκιμασίας του εξαντλώντας κάθε δυνατότητα σωτηρίας μέσα στην Ε.Ε, μπλόφαρε στο έπακρο ενοχοποιώντας την κυβερνητική επιλογή της Δημάρ, στριμώχνοντας έτσι με βαριές κουβέντες («αριστερός Καρατζαφέρης» κλπ) τον Φ.Κουβέλη που έχει τη μύγα και μυγιάζεται. “Σκιάχτηκε” ο δικηγόρος και οπισθοχώρισε γιατί δεν έχει τη συνείδησή του καθαρή και πρώτο κίνητρό του δεν είναι η πατρίδα και ο λαός της αλλά η αφεντιά του. Αλληλοκατηγορήθηκαν  λοιπόν οι δυο της Αριστεράς (η τρίτη έριχνε αναθέματα ταμπουρωμένη στο μοναστήρι της) γκρεμίζοντας γέφυρες και χάνοντας και τα τελευταία ψήγματα εκτίμησης που είχαν στις τάξεις των σκεπτόμενων και έντιμων πολιτών. Αν όμως τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί πρώτο κόμμα, είτε μπορεί είτε δεν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση, θα χρεωθεί αυτός και η Αριστερά το αναπόφευκτο ναυάγιο της χώρας. Στην πρώτη περίπτωση στο δεδομένο εχθρικό ευρωπαϊκό τοπίο και στην απελπιστική οικονομική ντόπια και διεθνή συγκυρία η Ελλάδα θα γίνει Αλβανία, εκτός κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει κανένα σχέδιο στο συρτάρι του και εκτίθεται συνεχώς με τους οικονομολογικούς αυτοσχεδιασμούς μωρών στελεχών του (Γλέζος, Στρατούλης, Θεοπεφτάτου) φέρει το μάννα εξ ουρανού. Στη δεύτερη περίπτωση η χώρα γίνεται Σομαλία με τις συμμορίες των Χρυσαυγιτών να στήνουν ένα σκοτεινό βασίλειο του τρόμου.


Κρίμα και πάλι κρίμα γιατί και η Δημάρ και ο Σύριζα είχαν εμπλουτίσει τη Βουλή μας με πολλά αθώα,  φρέσκα, αξιόλογα και φωτεινά πρόσωπα που ούτε στο όνειρό της δεν είχε δει. Η μόνη εφικτή μετεκλογική λύση, η βελτιωμένη εκδοχή της κυβέρνησης Παπαδήμου, η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Δημάρ, με εποικοδομητική (αν ο κ.Τσίπρας μπορούσε να αντιληφθεί την κρισιμότητα των πραγμάτων) αξιωματική αντιπολίτευση τον ΣΥΡΙΖΑ, τορπιλίστηκε από παντού, σε πολλές περιπτώσεις και από αυτούς που αυτή η λύση τους συνέφερε. Ακόμη και το ΚΚΕ που θα συρρικνωθεί επικίνδυνα τον Ιούνιο, υποκρίθηκε πως θέλει εκλογές. Στη χώρα αυτή είναι σχεδόν απαγορευμένο να λέγεται η αλήθεια και να εκφράζονται οι πραγματικές σκέψεις των ανθρώπων. Έκανε κόμμα και ο κ.Καμμένος, μπήκαν στη Βουλή και οι «Καιάδες» και γέμισε ο τόπος από πολιτικούς φασουλήδες και όχι μόνο στη Δεξιά ή στο ΠΑΣΟΚ.


…
ΥΓ
Η βουλευτής Κεφαλλονιάς του ΣΥΡΙΖΑ πολιτική μηχανικός κ.Θεοπεφτάτου («Και τι θα πάθουμε με το να πληρώνουμε με δραχμή»), τ.διευθύντρια-προς τιμήν της βραβευμένη και αδιάφθορη-της τοπικής Πολεοδομίας, σωστά διαπιστώνει:
«Η διαφθορά στο Δημόσιο είναι πολιτική επιλογή, παράγει τον υπάκουο ψηφοφόρο».


Θέλω να ελπίζω πως θα καταγγείλει τη διαφθορά των ανά τη χώρα πολεοδομιών και πως θα έχει διαπρέψει στον εντοπισμό και στην εφαρμογή της νομοθεσίας σε βάρος των αυθαιρέτων οικοδομών, γιατί από ανέξοδες γενικολογίες η Αριστερά μας έχει χορτάσει.