Λόγος αντιρρητικός περί της "ενότητας" της Αριστεράς

samizdatproject.blogspot [via]
Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε.
Τάσος Λειβαδίτης


Από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου αυτοπροσδιορίζομαι ως αριστερός. Για μένα η Αριστερά ήταν και παραμένει ένα όνειρο, ένα όραμα όπου ο άνθρωπος, τα πάθη του, οι ελπίδες του, τα όνειρα του, η διαδρομή του στη ζωή και τα ίχνη που θα αφήσει σ’ αυτήν, συνθέτουν ένα καμβά ανθρωπισμού, αλληλεγγύης, ευγένειας και για όχι ποίησης.
Σε νεαρή ηλικία διέπραξα την «πατροκτονία», κόβοντας κάθε ιδεολογική, πολιτική και ψυχολογική σχέση με κάθε τι που εκπροσωπούσε τον ολοκληρωτισμό του 20ου αιώνα, δηλαδή με τον φασισμό και τον κομμουνισμό, τις δύο πολιτικές θεωρίες που ματοκύλησαν τους λαούς είτε στα μέτωπα των πολέμων είτε στα στρατόπεδα εξόντωσης τύπου Άουσβιτς και Γκουλάγκ. Λίγο αργότερα ξέκοψα με κάθε μορφή λαϊκισμού, ο οποίος με ευκολία υπόσχεται διάφορα, αρκεί να πληρώνουν, πάντα «οι άλλοι».
Εδώ και δεκαετίες ακούω διάφορα συνθήματα για την «ενότητα της αριστεράς», την κοινή κάθοδο στις διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις, την από κοινού διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας ή την αποτελεσματικότερη αντιπολίτευση.
Στην ταραγμένη και γεμάτη φανατισμό προεκλογική εκστρατεία που διανύουμε το σύνθημα αυτό επανέρχεται στις καθημερινές δηλώσεις πολλών στελεχών της αυτοαποκαλούμενης, ναρκισσιστικής, μισαλλόδοξης «αριστεράς» των ημερών μας.


Ως εκ τούτου, θεωρώ πως κάθε άνθρωπος που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός (και αυτό είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα που δεν καθορίζεται ούτε από τους νόμους της πνευματικής ιδιοκτησίας ούτε ελέγχεται με βάση κάποιο Σύστημα Ολικής Ποιότητας τύπου ISO), θα πρέπει να τοποθετηθεί επί του συγκεκριμένου ζητήματος με τόλμη, παρρησία και ευθύνη, έτοιμος να δεχτεί την κριτική, την χλεύη ή ακόμη και τις απειλές.  
Προσωπικά είμαι αντίθετος στην λεγόμενη «ενότητα» της αριστεράς. Το εν λόγω σύνθημα το θεωρώ προσχηματικό, ψευδεπίγραφο και επικίνδυνο. Σύνθημα που απευθύνεται στο θυμικό των ανθρώπων της μεγάλης αριστερής παράδοσης που μεγάλωσαν με οράματα, αξίες και αρχές. Σύνθημα που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την αγνή και άδολη ελπίδα για ένα κόσμο καλύτερο, δικαιότερο και ομορφότερο. Επιπλέον, το σύνθημα αυτό υποκρύπτει μια νοσταλγική διάθεση για ένα Γ’ γύρο που θα διορθώσει τα «λάθη» (;) του μακρινού παρελθόντος που οδήγησαν στον εμφύλιο σπαραγμό, τις πληγές του οποίου ακόμη γλείφει η ελληνική κοινωνία.


Προσωπικά δεν μπορώ να εγκρίνω πολύ περισσότερο δε να  εργαστώ για την ενότητα της «αριστεράς» με το Κ.Κ.Ε. γιατί είναι ένα κόμμα που στο τελευταίο του συνέδριο με κάθε επισημότητα αποφάσισε πως ο Ι. Β. Στάλιν ήταν «πατερούλης των λαών», πως οικοδομούσε τον «σοσιαλισμό με κάθε κόστος», πως τα 20 εκατομμύρια των θυμάτων των Γκουλάγκ ήταν αναγκαία. Είναι ένα κόμμα που υβρίζει τον υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Χάβελ και την ίδια στιγμή θρηνεί με ειλικρίνεια τον θάνατο του κορεάτη τυράννου.  Είναι ένα κόμμα που ασπάζεται τον ζόφο του θανάτου, που δικαιολογεί την αρχή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», που ενσαρκώνει ότι χειρότερο έχει κληροδοτήσει ο λενινιστικός αμοραλισμός.
Προσωπικά δεν μπορώ να εγκρίνω πολύ περισσότερο δε να εργαστώ για την ενότητα της «αριστερά» με τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το πολιτικό συνονθύλευμα όπου

συνυπάρχουν Μαοϊκοί που λατρεύουν την «πολιτιστική επανάσταση του μεγάλου τιμονιέρη Μάο» με τις εκατόμβες θυμάτων, με τους Τροτσκιστές που λατρεύουν τον σφαγέα των ναυτών της Κροστάνδης και ιδεολογικό εκπρόσωπο της «διαρκούς επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου». Μου είναι αδιανόητο ότι θα βρω κοινή, έστω, γλώσσα με ανθρώπους που ονειρεύονται την κατάλυση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών με «λαϊκοδημοκρατικές συνελεύσεις» όπου ο όχλος θα αποφασίζει ποιος είναι «πλούσιος» και ποιος όχι, ποιος ανήκει στον «λαό» και ποιος όχι. Μου είναι αδιανόητο ότι θα συμπορευτώ με ανθρώπους που ομνύουν στην «κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής» και την «ανακατανομή του πλούτου» με βάση τις αλλοπρόσαλλες εξαγγελίες των εκκολαπτόμενων κομισάριων. Μου είναι αδιανόητο ότι θα μπορούσα να συμβιώσω με ανθρώπους που δημόσια και κατ’ επανάληψη υμνούν τη βία, υπερασπίζονται τους δολοφόνους της 17 Ν και θεωρούν πως η «δική τους βία» είναι καλή, ενώ των φασιστών «κακή». Μου είναι αδιανόητο ότι θα μπορούσα να βρω κάτι κοινό με όλους εκείνους που υπήρξαν διακεκριμένα στελέχη του παλιού, διεφθαρμένου ΠΑΣΟΚ και που σήμερα βρήκαν τη ζεστασιά και την θαλπωρή στο ευρύχωρο, όπως φαίνεται, επιτελείο του νεόκοπου Τσάβες της Βαλκανικής Χερσονήσου.  Δεν είναι αυτή η δική μου αριστερά (http://samizdatproject.blogspot.com/2011/06/h.html).


Απομένει η ΔΗΜΑΡ, μια όαση ελπίδας του παλιού ευρωκομμουνισμού, της ανανεωτικής αριστεράς, της παράταξης που έβγαλε από τα σπλάχνα της πολιτικούς όπως ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ο Γρηγόρης Γιάνναρος. Σήμερα η ΔΗΜΑΡ αντιμετωπίζεται ως η «πολύφερνη νύφη», χωρίς την οποία ο πολυπόθητος «γάμος» ήγουν, η ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών εκ μέρους της ψευδεπίγραφης «αριστεράς» δεν μπορεί να γίνει. Η ΔΗΜΑΡ πιέζεται αφόρητα από τους εξ ευωνύμων πρώην «συντρόφους» της. Οι επιθέσεις που δέχεται έχουν έναν αφόρητο ψυχολογικό χαρακτήρα, ενώ δεν είναι λίγες οι χυδαιότητες που ακούστηκαν εις βάρος της το προηγούμενο διάστημα και, αναμφίβολα, θα ενταθούν το επόμενο.


Ταυτόχρονα όμως είναι μια πρώτης τάξεως ιστορική ευκαιρία τόσο για την ΔΗΜΑΡ όσο και για όλους εκείνους που προσβλέπουν σε μια νηφάλια, ψύχραιμη, νουνεχή αντιμετώπιση των προκλήσεων, των προσκλήσεων και των διλημμάτων της εποχής, να ξεκαθαρίσει την θέση της. Να πάψει να ετεροκαθορίζεται με βάση την πολιτική τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΚΚΕ και να διατυπώσει μια αυτόνομη, ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση, με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και χωρίς επαμφοτερισμούς. Είναι μια ευκαιρία να συναντηθεί με ανθρώπους που πιστεύουν στη δημιουργία, στην πρόοδο, στην ελευθερία και τη δημοκρατία. Είναι μια ευκαιρία να αναδειχτεί ως ένας από τους πόλους που θα συμβάλλουν στη δημιουργία μιας μεγάλης παράταξης σοσιαλδημοκρατικών και πολιτικά φιλελεύθερων (ναι ας πάψουμε πια να φοβόμαστε τον όρο φιλελευθερισμός)  αρχών και προσανατολισμών.


Το δίλημμα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία σήμερα είναι βαθιά πολιτισμικό. Είναι ένα δίλημμα που έχει βαθιές ιστορικές ρίζες και έχει να κάνει με το αν θα θελήσει να συνεχίσει στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια των λαών, ως κληρονόμος του Διαφωτισμού ή θα στραφεί προς την καθ’ ημάς ανατολική ενδοχώρα του «ασιατικού τρόπου παραγωγής». Είναι ένα δίλημμα που προκύπτει από το δίπολο: δημοκρατία ή αυταρχισμός». Οι απαντήσεις στο δίλημμα αυτό θα πρέπει να είναι απλές, κατηγορηματικές, σαφείς και ειλικρινείς.


Οι παραπάνω σκέψεις είναι αυστηρά προσωπικές και δεν εκφράζουν κανέναν άλλον εκτός από εμένα τον ίδιο. Ως εκ τούτου αναλαμβάνω κάθε ευθύνη και με χαρά θα δεχτώ τις κριτικές σκέψεις, αντιρρήσεις και αντιλογίες κάθε καλοπροαίρετου ανθρώπου που αγωνία για την πορεία του τόπου.