Ψήφος με το μέτρο

themotorcycleboy.blogspot
Αυτή η περίοδος είναι η χαρά του κοινωνικού παρατηρητή –ζούμε μεγάλες στιγμές σου λέω! Και να στο εξηγήσω για να συμμεριστείς τον ενθουσιασμό μου: χρόνια τώρα στις κοινωνικές επιστήμες αγωνιζόταν ο τίμιος ερευνητής να αποψιλώσει το φαινόμενο, να το καθαρίσει από τα εξωτερικά σκληρά φύλλα με τ΄αγκάθια και να προσεγγίσει την τρυφερή καρδιά –όπως έκανε παλιά η μαμά όταν καθάριζε αγκινάρες, αν θυμάσαι. Αυτό γινόταν αλλά στη συγκεκριμένη περίοδο δεν χρειάζεται –επειδή τα φαινόμενα σκάνε πλέον αφτιασίδωτα, σαν ηθοποιοί σε πρωινάδικο. Τουτέστιν...


Οι προηγούμενες εκλογές μάς δημιούργησαν επιτυχέστερο αλαλούμ κι από «το βρώμικο ‘89». Πρώτο κόμμα η ΝΔ με δεύτερο τον Σύριζα –έξω από τη βουλή οι λαμέ φασίστες του Λάος, μέσα στη βουλή οι πιθηκοειδείς φασίστες της Χρυσής Αυγής –και επιτέλους «7 κόμματα, 2 ιδεολογίες», όπως ακριβώς το διατυμπάνιζε (προ τυμπανισμού) το ΚΚΕ. Όπου οι ιδεολογίες είναι οι εξής: 1. Αλλάζουμε (στο μιλητό) το Μνημόνιο που μας έχει σπάσει τ΄αρχίδια. 2. Δεν μας ενδιαφέρει η διακυβέρνηση αλλά μόνο η επανάσταση (στο ρόλο του Επαναστάτη Ποπολάρου η Αλέκα).
Αν κάτι μας δίδαξε η συγκεκριμένη βουλή ημέρας (όπως λέμε «αυγά ημέρας») ήταν οτι οι κομματικές ηγεσίες δεν διαθέτουν ούτε καν το ένστικτο αυτοσυντήρησης το οποίο ωθεί σε συνεργασίες τα μεγάλα ονόματα στις λαϊκές πίστες της παραλιακής. Και υπήρξε τόση η παράνοια των κομμάτων με τα μεγαλύτερα ποσοστά ώστε να δέχονται κυβέρνηση μειοψηφικού κόμματος την οποία δήλωναν οτι θα στηρίξουν αρκεί να μη βρεθούν αυτά στην κυβέρνηση. Πράγμα που μας δείχνει οτι όλοι τους έψαχναν τον μαλάκα που θα φτιάξει κυβέρνηση και θα τον βρίζουν όντας αντιπολιτευόμενοι –υποπτεύομαι οτι αν ακολουθούσαμε την προτροπή τους να τους εκλέγαμε αυτοδύναμους μπορεί και να αυτοκτονούσαν σε μια κρίση πανικού!
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του εκλογικού αποτελέσματος είναι το οτι (αν και υπήρξε αποχή, αν και το εκλογικό σύστημα ήταν άδικο προμοτάροντας τη μη αντιπροσωπευτικότητα) τελικά αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό τις κοινωνικές τάσεις. Ο εκφασισμός της κοινωνίας εκφράζεται υπέροχα με τα τρία φασίζοντα δεξιά κόμματα που μπήκαν στη βουλή. Η κοινωνική τάση του να Περιμένουμε τον Γκοντό εκφράστηκε μια χαρά από την απροθυμία συνεργασιών μεταξύ των κομμάτων και από την αντίστοιχη περιύβριση (από τα Μέσα κι από μεγάλη μερίδα πολιτών) όποιου τολμούσε να διερευνήσει τις πιθανότητες κυβερνητικής συνεργασίας. Θέλεις παράδειγμα; Θυμήσου τι έγινε όταν κυκλοφόρησαν φήμες περί συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Η ευρωπαϊκή κουλτούρα των συνεργασιών σύμφωνα με την οποία, έλεγε πως, ψήφισε η πλειοψηφία του κόσμου πήγε περίπατο μπροστά στην επικείμενη νόθευση της λαϊκής εντολής μέσω της δημιουργίας μιας κυβέρνησης συνεργασίας!
Και μετά;


Εκλογές ξανά, σκέφτεστε τίποτα καλύτερο!
Όπου τα γκάλοπ δείχνουν πρώτο ή δεύτερο κόμμα
τον Σύριζα –μεταξύ μας, για να ζητάει ντιμπέιτ ο Αντώνης ο ΕΛΛΑΣ σημαίνει οτι την έχουν δεδομένη την πρωτιά του Σύριζα και προσπαθούν ν΄αλλάξουν αυτό το δεδομένο. Εκλογές λοιπόν κι ελπίζω οι ηλίθιοι που ψηφίσανε Χρυσή Αυγή να πήραν μια ικανοποιητική γεύση περί του κατά πόσο θα μπαίνανε οι ντουλάπες στη βουλή και θα πλακώνανε στο ξύλο τους διεφθαρμένους πολιτικούς από το χειροφίλημα του Μιχαλολιάκου στη Ντορούλα. Η οποία Ντορούλα τρόμαξε με την μη εκλογή της και επέστρεψε στα σίγουρα –εκεί που έφτυνε δηλαδή, ας μην το ξεχνάμε.
Εκλογές των οποίων η ανακοίνωση και μόνο ήταν αρκετή για να αποδείξει τον καιροσκοπισμό των πρώην βουλευτών του Λάος και ν΄αφήσει έτσι τον Καρατζαφύρερ αγκαλιά με τον χουντικό γερο-Πλεύρη σ΄ένα παραλήρημα ξεκατινάζ.
Εκλογές οι οποίες έβγαλαν στη φόρα τον υφέρποντα ναζισμό του Τζήμερου –όταν έκανα μια συνοπτική παρουσίαση των κομμάτων που συμμετείχαν στις προηγούμενες εκλογές είχα απλώς ειρωνευτεί τη Δημιουργία Ξανά κατατάσσοντας το συγκεκριμένο κόμμα στους γραφικούς. Λάθος μου. Από τα σχόλια διέκρινα οτι υπήρχε κάποιο ρεύμα εκεί πέρα –έφταιγε μάλλον ο απολίτικος λόγος του Τζήμερου, ένας αναγνώστης μάλιστα ζητούσε περισσότερες πληροφορίες για το συγκεκριμένο κόμμα. Εντάξει –όταν ψάχτηκα λίγο παραπάνω ανακάλυψα οτι ο Τζήμερος θα πήγαινε ψηλά (για τα δεδομένα του) αφού ήταν ο ναζιστής της διπλανής πόρτας. Τελευταίο του επίτευγμα η απαίτηση να απομακρυνθεί ο Βαλιαννάτος με το κόμμα του προκειμένου να συνεργαστεί με τη ΔΡΑΣΗ του Στέφανου Μάνου –πολύ χάρηκα από αυτή την κίνηση του Τζήμερου επειδή συμπαθώ τον Βαλιαννάτο και θα μου κακοφαινόταν να συμπορεύεται με ναζιστές.


Σύμφωνα με τα, μέχρι σήμερα, δεδομένα οι εκλογές που έρχονται θα είναι και πάλι υπόθεση δυο κομμάτων, απλώς τη θέση του Πασόκ έχει πλέον πάρει ο Σύριζα. Σύμφωνα με τα, μέχρι σήμερα επαναλαμβάνω, δεδομένα η επόμενη βουλή θα περιλαμβάνει τα ίδια κόμματα με την προηγούμενη (μια κρυφή ελπίδα να μείνουν απέξω οι φασίστες την έχω πάντως) –δεν ψήνομαι οτι θα καταφέρουν να μπουν οι Οικολόγοι ή η Δημιουργική Δράση των Μάνου-Τζήμερου.


Στις προηγούμενες εκλογές ψήφισα με τη λογική τού «ας δυναμώσει η κοινοβουλευτική αριστερά μπας και μπει σε καμιά συγκυβέρνηση και δεν μας πηδήξουν άνευ σάλιο» (τον ρόλο του λιπαντικού επέλεξα να τον αποδώσω στη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη). Έλεγα τότε οτι αν υπήρχε έστω και η παραμικρή πιθανότητα να βγει πρώτο κάποιο κόμμα της κοινοβουλευτικής «αριστεράς» θα το ψήφιζα ακόμα κι αν αυτό ήταν το τιμημένο ΚΚΕ –χουλιγκάνικη λογική βεβαίως αλλά έτσι είναι κι έτσι είμαι. Θέλω αριστερά, γουστάρω αριστερά ακόμα κι όταν είναι εντός πολλών εισαγωγικών –είμαι δηλαδή σαν εκείνους τους μαλάκες που δηλώνουν οτι υποστηρίζουν τις ελληνικές ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ και γι΄αυτό υποστηρίζουν τον ΑΠΟΕΛ που είναι κυπριακή ομάδα με σαραναταδώδεκα ξένους στη σύνθεσή του! Εξομολογήθηκα την αμαρτία μου και πάω παρακάτω.


Όπως θα κατάλαβες από τα όσα διάβασες μέχρι εδώ –στις ερχόμενες εκλογές θα ψηφίσω Σύριζα κατά 99,9% (το 0,1% αφορά την περίπτωση στην οποία ο Τσίπρας θα πάρει στο κόμμα του τον Βενιζέλο ή τον Καμμένο). Και επειδή είναι πολύ της μοδός τα άρθρα «Να γιατί θα ψηφίσω Αλέξη Τσίπρα», θα αναφέρω κι εγώ τους λόγους οι οποίοι με οδήγησαν στη συγκεκριμένη επιλογή:


1.Αν η πρωτιά (και οι 50 έδρες μπόνους) παίζεται μεταξύ Σαμαρά και Τσίπρα, η επιλογή του Alexis προβάλλει σαν κοινωνική αναγκαιότητα. Άλλωστε, ένας παράγοντας που καθόριζε χρόνια την ψήφο μου ήταν η μείωση της κοινοβουλευτικής παρουσίας των ναζιστικών κομμάτων.
2.Έχω κουραστεί από τον κάθε μαλάκα που μου πιπιλάει το κεφάλι με τους «προδότες», τους «δοσίλογους» (τους οποίους παραδόξως τους γράφει με ω), τις «κρεμάλες» και την «τιμωρία των φαύλων πολιτικών». Ας βγει λοιπόν ο Αλέξης που έχει υποσχεθεί οτι θα τιμωρήσει τους ενόχους και θα κάνει λογιστικό έλεγχο του χρέους να γελάσουμε και λίγο ρε παιδί μου ακούγοντας τις δικές του δικαιολογίες όσο θα προσπαθεί να κάνει γαργάρα την τραμπουκοειδή δημαγωγία της πλατείας Συντάγματος.
3.Η ψήφος μου στον Σύριζα έχει και μια λογική ξεκαθαρίσματος λογαριασμών –να στο εξηγήσω αυτό: όταν ο Γιωργάκης ήθελε να κάνει δημοψήφισμα πολύ είχα χαρεί επειδή σκεφτόμουν «ωραίες οι τζάμπα μαγκιές –περάστε τώρα από το ταμείο αγωνισταράδες μου!» Φυσικά οι «αγωνισταράδες» επιδόθηκαν στο αγαπημένο τους σπορ του αβαβά, προκειμένου να μη βρεθούν στη δύσκολη θέση να πάρουν αυτοί την απόφαση για τις ζωές τους. Τώρα με τον Τσίπρα είμαι περίεργος να δω αν και πού θα βρουν καινούργιες δικαιολογίες για να μην τον ψηφίσουν –επιστρέφοντας στη σιγουριά του δεξιού λαμόγιου που «κάτι θα μας βγάλει να λαμβάνουμε στη ζούλα».
4.Με ενδεχόμενο πρωθυπουργό Alexis ησυχάζω και γενεακά. Δηλαδή, μέχρι τώρα ήταν στα πράγματα η τιμημένη γενιά του Πολυτεχνείου. Αν τα κουμάντα περάσουν στη γενιά των 30κάτι, η δικιά μου η γενιά των 40φεύγα θα την έχει βγάλει καθαρή εν πολλοίς. Δεν θα έχουμε μπλεχτεί (σε γενικές γραμμές) με την εξουσία –ο κόσμος θα έχει περισσότερους λόγους να μας ξεχνάει παρά να μας θυμάται.


Σε προλαβαίνω και ξεκαθαρίζω τη θέση μου δηλώνοντας οτι δεν είμαι τόσο μαλάκας (λιγότερο μπορεί...) ώστε να μην κατανοώ τη γελοιότητα του κομματικού σχηματισμού ονόματι Σύριζα. Κι επειδή το πτώμα βρωμάει από το κεφάλι θα σου πω οτι ο Τσίπρας είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, οτι πιο αταίριαστο πέρασε από την ηγεσία του παλιού ΚΚΕ εσωτερικού όπως αυτή μετασχηματίστηκε τερατογενώς, προκειμένου να καταλήξει στον σημερινό Σύριζα.
Το παιδί Τσίπρας είναι κλασσικό κνιτόπουλο (κι αν διαφωνείς σύγκρινέ τον με τον Πρωτούλη του ΚΚΕ). Δεν έχω εντρυφήσει στην προσωπική του διαδρομή στα πολιτικά πράγματα αλλά μοιάζει να κνιτώθηκε (όπως λέμε ανδρώθηκε) στην Ανανεωτική Αριστερά του Μπανιά (αυτούς τους νοσταλγούς του παλιού, καλού, σφυροδρέπανου) μέσα στις σχολικές καταλήψεις των αρχών του ’90. Ο Αλέξης (από τη στιγμή που έχασε τον πολιτικό του image maker Αλαβάνο –γεγονός παρόμοιας καλλιτεχνικής βαρύτητας με τον τσακωμό Ρουβά-Ψινάκη) καλλιεργεί ανενόχλητος το στυλάκι «ίσα μωρή κουφάλα καπιταλισμέ, μη σιάξω τον καβάλο και σε γαμήσω». Να υπενθυμίσω οτι το συγκεκριμένο στυλ το έκανε μόδα ο Κωστάκης ο Καραμανλής, βάζοντας τους «νταβατζήδες και τα συμφέροντα» στη θέση του καπιταλισμού. Κοντολογίς -χέρι στην τσέπη του παντελονιού (για να σιάξουμε τον καβάλο), μάτι γλαρό από τη μαγκιά και λόγια μετρημένα έως και μασημένα –ένα κλικ πριν αρχίσουν τα «αούα» και τα «άτσα μωρή φραγκόκοτα». Άντρες –πολύ άντρες ρε παιδί μου!
Πέρα από το στήσιμο, ο Αλέξης δείχνει να έχει λιγότερο χιούμορ από ροφό σε βαρέλι με παστές σαρδέλες. Η καταπληκτική παπαριά του με το «Ολανδρεού» ποσώς με ενόχλησε –αλλά αυτό που ακολούθησε, το να κοιτάζει δηλαδή τους διπλανούς του με ύφος: «καλό ε;»  α λα Μάρκος Σεφερλής, με τσάκισε στην κυριολεξία. Δεν τον κόβω για ιδιαίτερα ευφυή αλλά αυτό δεν είναι κακό γενικότερα και σε σύγκριση με τον άλλο υποψήφιο πρωθυπουργό, τον Αντωνάκη, η ευφυΐα τού Αλέξη μπορεί και να θεωρηθεί διαμετρήματος Αϊνστάιν. Υποθέτω οτι αν ο Αλέξης εκλεγεί θα τους ταράξει όλους στη συνδικαλιστική διαπραγμάτευση και αυτό δεν το λέω για κακό –καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή σε τελική ανάλυση.


Οι θέσεις του κόμματος Σύριζα (το οποίο εδώ και καιρό καταπίνει τις συνιστώσες του –να το πούμε κι αυτό) κινούνται στα πλαίσια του σοσιαλιστικού χαζοχαρουμενισμού. Πράγματι, αν εξαιρέσεις τα προφανή για αριστερό κόμμα –όπως η νομιμοποίηση της λήψης ναρκωτικών ουσιών, η κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας, η στήριξη των μεταναστών και ο πολιτικός γάμος των ομοφυλοφίλων (που δεν τον είδα πουθενά αλλά υποθέτω οτι ακόμα τον στηρίζουν)- οι υπόλοιπες θέσεις είναι βλακώδεις. Ας πούμε:
-Η θέση για λογιστικό έλεγχο του χρέους είναι μια μπούρδα που ακούσαμε οτι την είπε ο Κορέα στον Ισημερινό και την υιοθετήσαμε. Οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα σου πει οτι, εφόσον δεν υπήρξε δικτατορικό καθεστώς, ο τυχόν χρηματισμός των προηγούμενων κυβερνώντων είναι ένα πράγμα και το χρέος της χώρας είναι άλλο πράγμα. Εξηγώ: Μπορεί εσύ κύριέ μου να λαδώθηκες από κάποια εταιρεία πώλησης φυκιών και να τα αγόρασες για μεταξωτές κορδέλες. Να πιάσουν εσένα, να πιάσουν και την εταιρεία και να σας ζητήσουν τα λεφτά που φάγατε. Η τράπεζα που σε δάνεισε για να πληρώσεις τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες –πώς συνδέεται; Τι θα πας και θα τους πεις δηλαδή; Οτι τα λεφτά που μας δανείσατε τα φάγανε τα λαμόγια γι΄αυτό και δεν σας τα πληρώνω; Ή θα τους πεις οτι ανακάλυψες τώρα πώς σου δάνειζαν με ληστρικά επιτόκια τα οποία τόσον καιρό δεν σε ενοχλούσαν; Κι άντε –εσύ να τους τα πεις. Οι τράπεζες τι περιμένεις να κάνουν εκτός από το να σε ρωτήσουν αν ξέρεις το άλλο με τον Τοτό;
-Η θέση του Γλέζου περί υποχρεωτικής εισφοράς των πλουσίων είναι επιεικώς γελοία αν δεν συνοδεύεται από το απαραίτητο «όταν θα πάρουμε την εξουσία θα κλείσουμε τα σύνορα και θα κρατάμε όμηρους τους πλούσιους μέχρι να επιστρέψουν τα λεφτά τους στη χώρα».
-Η θέση περί 100.000 προσλήψεων στο Δημόσιο αποτελεί την τίμια συνέχεια του «και θάλασσα θα σας φέρουμε» των διαχρονικών πολιτικάντηδων τους οποίους ο Σύριζα, υποθετικά, θα τιμωρήσει όταν έρθει στα πράγματα.
-Η θέση του Στρατούλη περί χρησιμοποίησης των τραπεζικών καταθέσεων για θέματα ανάπτυξης είναι πολύ κακό ανέκδοτο όταν αφορά μια χώρα η οποία χρόνια τώρα τσεπώνει τα κοινοτικά κονδύλια που προορίζονται για ανάπτυξη και τα μετατρέπει σε καταθέσεις στις τράπεζες του εξωτερικού ή σε «πρώτα τραπέζια πίστα».
-Η θέση περί μονομερούς καταγγελίας των όρων του Μνημονίου είναι κορυφαία μπαρούφα –τι θα καταγγείλεις ρε λεβέντη; Αυτό που η χώρα σου υπέγραψε; Εντάξει, ας δεχτώ οτι θα πας και θα πεις στους Ευρωπαίοι: «ήτανε πολύ κωλόπαιδα οι προηγούμενοι και κάνανε μαλακίες». Θα σου απαντήσουν ο Ευρωπαίοι, και με το δίκιο τους: «ΟΚ Αλέξις, γουάτ ντου γιου σατζέστ;» Ελληνιστί: «πώς θα πάρουμε πίσω τα λεφτά που σας δανείζουμε;» Τι θα του πεις τότε ρε γίγαντα; Οτι «γιόρ σατζέστιον λούκινγκ βέρι πόζιτιβ» ή οτι «γουί αρ γκόουινγκ ντιρέκτλι του δε χελ»; Ρεζουμέ –ή θα πρέπει να πάρεις ισοδύναμα μέτρα αναφορικά με την αποπληρωμή του χρέους (και ποια θα είναι αυτά;) ή να τους πεις «ρε σάλτα και γαμεί» και να κλείσεις τα σύνορα. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς οδοντόκρεμες.
-Η άποψη «εμείς θα τα καταφέρουμε να πατάξουμε τη διαφθορά, να περιορίσουμε τις σπατάλες και να προωθήσουμε την αξιοκρατία» είναι εξίσου πανέμορφη όταν ακούγεται από το στόμα του Τσίπρα, όπως κι όταν ακούγεται από το στόμα του Αντώνη ή του Βαγγέλα. Κρίμα μόνο που είναι και εξίσου παραμυθένια!
-Η θέση περί επιστροφής των φόρων που (όντως!) άδικα πληρώσαμε και περί αύξησης των μισθών οι οποίοι (όντως!) άδικα περικόπηκαν είναι πολύ σωστή αλλά εξίσου πολύ ανεφάρμοστη με τις υπάρχουσες συνθήκες. Εκτός αν ο Σύριζα έχει κάποια μυστική φόρμουλα σύμφωνα με την οποία το ΑΕΠ της χώρας θα αυξηθεί σε επίπεδα Ελβετίας. Ή αν αρχίσει να κόβει δάχτυλα από τους πλούσιους που θα κρατάει όμηρους, πιέζοντάς τους να αυξήσουν τις εισφορές τους.


Ανέφερα κάποιες θέσεις του Σύριζα παραδειγματικά προκειμένου να δείξω τη φαιδρότητα τους –η άποψή μου έγινε, νομίζω, κατανοητή.


Κι ας πάμε στο δια ταύτα –στις προοπτικές δηλαδή σχηματισμού κυβέρνησης από τον Σύριζα. Πολύ θα ήθελα να πιστέψω σε αυτοδυναμία αλλά δεν μου προκύπτει. Άρα, υποθέτω οτι και μετά τις επόμενες εκλογές θα απαιτηθεί συνασπισμός κομμάτων για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Αυτό σημαίνει οτι είτε θα αποκτήσουμε μια κυβέρνηση «για τα μάτια του κόσμου» η οποία θα πέσει στην πρώτη στραβή, είτε θα ξαναπάμε σε εκλογές.


Αν όμως δεχτούμε σαν υπόθεση εργασίας οτι μετά από κάποιες εκλογές ο Σύριζα θα πάρει αυτοδυναμία δυο είναι οι πιθανές προοπτικές:
1.Η ιστορία του Παπανδρεϊκού Πασόκ του ’81 να επαναληφθεί σαν νερόβραστη φάρσα.
2.Ο Τσίπρας να τη δει Τσάβες ή Μοράλες και να το παίξει «μόνοι μας και όλοι σας», κλείνοντας τα σύνορα.


Δεν θα προχωρήσω σε συγκρίσεις περί του ειδικού βάρους των προαναφερθέντων γιατί τότε θα πρέπει να διαπιστώσω οτι ο Αλέξης είναι πιο λειψός κι από τον απατεώνα Παπαντρέα. Θα πω απλά οτι πλέον δεν υπάρχουν τα χρήματα για κάποιο «Στρατούλη δώστα όλα». Κι επίσης η Ελλάδα σαν χώρα δεν διαθέτει άμεσα εκμεταλλεύσιμες πλουτοπαραγωγικές πρωτογενείς πηγές. Άρα, δεν μας παίρνει για εθνικούς τσαμπουκάδες.


Όλα αυτά σημαίνουν οτι δεν ευσταθεί η εκστρατεία διασποράς πανικού περί του οτι αν βγει ο Σύριζα θα τελειώσουν τα ρύζια από τα σουπερμάρκετ αλλά και δεν μας επιτρέπεται να ελπίζουμε σε ριζικές αλλαγές των κοινωνικών δομών στην περίπτωση της ανάληψης της εξουσίας από το συγκεκριμένο κόμμα. Πράγμα που μάς οδηγεί στην διαπίστωση: κάποτε ψηφίζαμε κόμμα, τώρα κομματιάζουμε την ψήφο.


Με τις υγείες σας και στις χαρές σας εσείς οι λεύτερες...