πριν ειναι αργα...

βγειτε εξω.αναπνευστε...

διαμαρτυρια

ενα τραγουδι διαμαρτυριας απο τους archive.λεγεται πως απευθυνεται στον πρωην πλανηταρχη.ειναι ομως πλεον αμφισβητηση για ολους αυτους που παιζουν με τουςανθρωπους.τους ινστρουκτορες της κοινωνιας μας.αυτους που βαρεθηκα πια να βλεπω παντου,που αναλυουν,συστηνουν,κοροϊδευουν.ημιμαθεις επαρχιωτες και μεγαλοαστους ξερολες.αν θελετε βαλτε εσεις οποιον επιθυμειτε απεναντι.θα ταιριαξει.

bilingual Ελλαδα-Ε.Ε.

ακουγοντας το bilingual,μεταφορικα και λογω της εποχης,μου ερχεται στο μυαλο, η σχεση μας με την Ε.Ε.η διγλωσια,bilingual,ειναι το σημειο.
υπαρχουν δυο φωνες,η μια λεει 'εξω' και η αλλη 'μεσα'.
γυρνωντας στο 1919,ο J.M.KAYNES στη συνοδο των βερσαλλιων ειχε τοποθετηθει...
«Απαιτήθηκαν 160 δις γερμανικά μάρκα για αποζημιώσεις πολέμου. Η δυνατότητα της Γερμανίας να πληρώσει 160 δις ή, έστω, 100 δις, είναι ανύπαρκτη - δεν βρίσκεται δηλαδή εντός των πλαισίων του εφικτού, με βάση έναν λογικό υπολογισμό. Αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι θα μπορούσε η Γερμανία να πληρώνει κάθε χρόνο πολλά δις Μάρκα για να εξοφλήσει, θα έπρεπε να μας εξηγήσουν, μέσω ποιών ακριβώς εμπορευμάτων θα ακολουθούσαν αυτές οι πληρωμές κατά τη γνώμη τους και σε ποιες ακριβώς Αγορές θα μπορούσαν να πουληθούν αυτά τα εμπορεύματα. Μέχρι να μπορέσουν να εκφραστούν με μεγαλύτερη ακρίβεια και να τεκμηριώσουν αντικειμενικά τις αποφάσεις τους, απαιτώντας πράγματα που είναι δυνατόν να επιτευχθούν, δεν μπορούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας». και ακολουθησε ο β παγκοσμιος πολεμος.
και ερχομαστε στα δικα μας.οι βιομηχανικες χωρες της ευρωπης,για να πουλησουν τα προιοντα τους,εισαγουν αγροτικα ειδη απο τους πελατες τους.η ευρωπαικη γεωργια πνεει τα λοισθια,περισσοτερο η ελληνικη.οι ευρωπαικες επιχειρησεις,αφου πωλουν τα προιοντα τους μεσω δικων τους σημειων,εξασφαλιζουν τις δικες τους θεσεις εργασιας.εχουν τα οδικα δικτυα για τις μεταφορες τους,πληρωμενα-χρεωμενα στη χωρα αυτη.ισχυει επισης το καθεστως της φοροαποφυγης.δεν επενδυουν σε παραγωγικες μοναδες μα μονο σε δημιουργια καταναλωτικων συνηθειων.η προστασια της χωρας με 'πολεμικο'εξοπλισμο,βαραινει εξ ολοκληρου το λαο,με αγορες μαλιστα απο τις βιομηχανιες των συμμαχων ευρωπαιων.
απο την αλλη,αν ειμασταν εκτος ε.ε τωρα θα ημασταν ηδη χρεοκωπημενοι.σε ενα καθεστως πιστωτικης συρικνωσης.χτυπωντας δυνατα την πορτα να μας ανοιξουν.
το bilingual,αυτο το νοημα εχει.μας αρεσει η διγλωσια.με μια δοση ερωτισμου.
και τωρα;ισως περισσοτερο απο ποτε,χρειαζομαστε ανθρωπους.να προχωρησουμε μπροστα.εχοντας επιγνωση της καταστασης και με τα καταλληλα επιχειρηματα.πρεπει να δοκιμασουμε ενα νεο δρομο.ο παλιος μας οδηγησε σε μια virtual πραγματικοτητα.δε θελησαμε και εμεις να ξεκουνηθουμε.ηταν ολα τοσο ευκολα..ειχαμε να πληρωσουμε το fredo και δεν ειχαμε για το ενοικιο.
παρεπιπτοντως,στη γερμανια,μονο η ενισχυση μιας τραπεζας απο το κρατος,κοστισε 100δις ευρω,οσο το μισο σχεδον του χρεους της ελλαδας.
θα συνεχισουμε.....

free internet

speech debelle body love

ενα καλο νεο.οι πληροφοριοδοτες μου ειπαν πως ερχεται το free internet
στον πολυγυρο.
μεσω νομαρχιας θα λειτουργησουν τρεις κεραιες που θα παρεχουν δωρεαν προσβαση,εμβελειας 300 μετρων η καθε μια.
με μικρη ταχυτητα στην αρχη,αλλα κατι ειναι και αυτο.
αργησαμε αλλα το καλο να λεγεται.

μηπως τελικα;

Μήπως τελικά έχουμε φθάσει όντως στο παρά πέντε;
Στην αγγλική γλώσσα, αλλά και στη λαϊκή κοινωνική συνείδηση των αγγλόφωνων λαών, υπάρχει μια έκφραση που χρησιμοποιείται από τους πολίτες, όταν αισθάνονται πως οι πολιτικοί τους κοροϊδεύουν υποσχόμενοι τα πάντα.
Υπόσχονται «πιο πράσινο γρασίδι» (greener grass), είναι η φιλολογική μετάφραση της έκφρασης, και οι πολιτικοί που θα βρεθούν εκεί στη δυσχερή θέση να τους προσαφθεί η κατηγορία αυτή, είναι οριστικά τελειωμένοι.
Στην Ελλάδα δυστυχώς μακροημερεύουν κάποιοι πολιτικοί και παρατάξεις, που.. υπόσχονται τα πάντα ή περίπου τα πάντα. Είναι λοιπόν καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Όλα αυτά ωστόσο δεν αποτελούν κανενός είδους δικαιολογία για τους κυβερνώντες, όταν αποφεύγουν συστηματικά να αντιμετωπίσουν καυτά ζητήματα, που είναι ξεκάθαρο πώς θα έχουν πολιτικό κόστος.
Τα πράγματα όμως δεν είναι πάντοτε έτσι απλά. Είμαστε βέβαιοι πως η ελληνική κοινωνία διαθέτει πλέον ένα μεγάλο αριθμό σκεπτόμενων πολιτών, οι οποίοι είναι σε θέση να αξιολογούν με ακρίβεια τις πολιτικές προτάσεις και να ανταμείβουν με την ψήφο τους πολιτικούς και τις παρατάξεις, που δείχνουν να έχουν συνείδηση των ευθυνών τους.
Η παροχολογία και οι απατηλές υποσχέσεις δεν φαίνεται να βοηθούν και ιδιαίτερα τις παρατάξεις που ακολουθούν το δρόμο αυτό.
Με λίγα λόγια έχουμε την αίσθηση πως έχει έρθει εκείνη η ώρα και πως υπάρχει ο κρίσιμος αριθμός σκεπτόμενων πολιτών και ψηφοφόρων, ώστε αν η κυβέρνηση - η όποια κυβέρνηση - επιχειρήσει με σχέδιο και αποφασιστικότητα να αλλάξει τα πράγματα, εφαρμόζοντας αποτελεσματικά όσο και επώδυνα μέτρα, θα τιμηθεί από το εκλογικό σώμα.
Προϋπόθεση φυσικά για την επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι η διαφάνεια και η δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών. Άλλωστε η αίσθηση πως η χώρα έχει «μπλοκάρει» από καιρό στα αδιέξοδά της, είναι ευρέως διαδεδομένη.
Οι πολίτες είναι έτοιμοι να κάνουν θυσίες, αρκεί όπως είπαμε να επικρατήσουν συνθήκες διαφάνειας και δίκαιη κατανομή του κόστους. Με λίγα λόγια η χώρα επιτέλους χρειάζεται να πιστέψει σε ορισμένα πράγματα, διαφορετικά η κατηφόρα θα είναι πολύ απότομη

απο το greece-salonika.blogspot.com

εχουμε πολεμο

Έχουμε πόλεμο ή ...μεσάνυχτα βαθιά!

Καλά δεν είπε κανένας στην κ. Παπαρήγα, ότι το τείχος έπεσε. Φέτος οι Γερμανοί γιόρτασαν σε όλο τον κόσμο την πτώση αυτού που ονομάστηκε το τείχος του αίσχους. Δεν της έχει μεταφέρει κανείς το ωραίο αστείο: «Κυρία μου το εργοστάσιο έκλεισε, τι την κρατάς την αντιπροσωπεία...».
Δεν έχω κάτι εναντίον των αριστερών. Ισα-ίσα έχω πολλούς φίλους που δηλώνουν (πέραν του ΠΑΣΟΚ) αριστεροί και κάνουμε πολύ χρήσιμες συζητήσεις. Ο ίδιος θεωρώ μάλιστα ότι η ανανεωτική αριστερά του Μπερλιγκουέρ και του Κύρκου έχουν συνεισφέρει σε αυτό που είναι η Ευρώπη σήμερα. Περισσότερο, γιατί λειτούργησαν σαν ανάχωμα στο σταλινοφασισμό, αλλά και για την προώθηση των εργατικών και κοινωνικών διεκδικήσεων. Θεωρώ τέλος πάντων την αριστερά χρήσιμη συνιστώσα του πολιτικού σκηνικού.

μαθηματα

Μαύρα σύννεφα έχουν μαζευτεί πάνω από τον τόπο. Η Ελλάδα βρίσκεται σε οικτρά κατάσταση και όλοι αρέσκονται να μιλάνε γύρω από τα προβλήματα, χωρίς να προτείνουν κάποιες συγκεκριμένες δυνατότητες διεξόδου, που να βρίσκονται πέραν των διαχειριστικών προφάσεων.Φτηνά σλόγκαν, όπως τα παραμυθιάσματα, τα αλλάζουμε και δεν βουλιάζουμε, το να το φάμε για να μην μας φάει, ή το αφήστε με να σας μαστιγώσω για να δείτε φως μετά από μια διετία, υποβιβάζουν τον πολιτικό λόγο στα επίπεδα του γελοίου.Οπωσδήποτε, δεν μπορεί να προσβλέπει κάποιος σε μαγείες και θαύματα, όσο αφορά τις δυνατότητες της πολιτικής. Αυτή πάντοτε ίσχυσε ως η τέχνη του εφικτού, ακόμη και στις σπάνιες περιπτώσεις που ξεπέρασε τα όρια της πραγματιστικής διαχείρισης, τολμώντας να εμφορείται από οράματα. Αυτό όμως που ζούμε μόνιμα στην Ελλάδα συνολικά, είναι η διαιώνιση ενός πολιτικαντισμού, που ανέκαθεν γοργά οδηγεί την χώρα σε πλήρη αδιέξοδα και σε συνολική χρεωκοπία. Πέρα ίσως από κάποιες μύχιες καλές διαθέσεις των όποιων διορισμένων διαχειριστών, να αποφύγουν τον πλήρη εκμαυλισμό. Είναι τα συνολικά πλαίσια που έχουν προκαθοριστεί, με τέτοιο τρόπο ρυθμισμένα, ώστε να εξουδετερώνουν τις όποιες αντίστοιχες διαθέσεις.Η ζοφερή κατάσταση δεν εκπλήσσει όσους είχαν το σθένος να μην θεωρούν την λογική τους παυσίπονο, για να μην τρελαθούν. Ο ρεαλισμός δεν αποτελεί μεμψιμοιρία, κυρίως όταν διαποτίζεται από τον πόθο να οικοδομηθεί κάποια διέξοδος, όσο δύσκολη, όσο ισχνή, όσο ουτοπική κι αν αυτή διαφαίνεται. Απλά, γιατί αυτή αποτελεί την μόνη ρεαλιστική ελπίδα, που αντιστρατεύται μια κατάπτωση, αναμενόμενη με μαθηματική ακρίβεια. Η αυταπάτη, ότι για ένα σκάφος που βάζει από παντού νερά, δεν θα ισχύσουν οι φυσικοί νόμοι μεσοπρόθεσμα και ότι την στιγμή που τα βάρος του ξεπεράσει την άνωση, αυτό δεν θα βυθιστεί, μπορεί να είναι τυπική για τον καιροσκοπικό τρόπο που αντιμετωπίζουμε την ζωή.Αυτοί που αποτελούν τους κεντρικούς πυρήνες της παγκόσμιας εξουσίας, φροντίζουν μόνιμα να τρέφουν τις αυταπάτες και τον καιροσκοπισμό των μαζών. Στηριζόμενοι σε ένα κατασκευασμένο νόμο ανόδου και καθόδου των εξελίξεων, φροντίζουν στην ανοδική φάση να οικοδομούν τον εφησυχασμό και στην καθοδική φάση την αμηχανία. Αυτή αποτελεί και την απαραίτητη προϋπόθεση για να επιβάλουν στο τέλος του κύκλου των μεταπτώσεων, ένα νέο καθεστώς ισχυρότερης υποδούλωσης από το προηγούμενο, κατά το δυνατόν εκούσιας και πριν από όλα πνευματικής, η οποία στηρίζεται σε μηχανισμούς και διαδικασίες πιο πολύπλοκες και πιο δυσδιάκριτες από την προηγούμενη.Η ρήση "σε δέκα χρόνια θα το έχουν όλοι ξεχάσει" έχει πολιτογραφηθεί στην συνείδηση μας με την ισχύ του αυτονόητου. Και η άλλη ρήση, ότι "η ελπίδα παθαίνει τελευταία", αντί να μας οδηγήσει, έστω στην τελευταία φάση, που όλα προδιαγράφονται πλέον ζοφερά στον ορίζοντα -, ακόμη και για τους πιο δύσπιστους - σε μια ετοιμότητα ουσιαστικής ανάληψης δράσης και πρωτοβουλιών, μας οδηγεί στο βαυκαλισμό, να προσβλέπουμε στην παρέμβαση κάποιου από μηχανής θεού με την μορφή του "νέου ηγέτη" που θα μας σώσει.Σαν να μην φταίει το σύστημα, οι επιλογές δεκαετιών, στις οποίες άμεσα συμμετείχαμε και κουβαλάγαμε στους ώμους μας ως πιστοί αχθοφόροι της κοινωνικής μηχανικής, αλλά κάποια πρόσωπα, που δεν τους δόθηκε ακόμη η ευκαιρία να μας σώσουν...................................................................................................................................Δεν επαρκεί η οικολογία ως life style, ο πατριωτισμός στα πλαίσια αποδοχής του ΝΑΤΟ, οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις κάτω από τον έλεγχο της ΕΕ. και την επιβολή της παγκοσμιοποίησης.Ούτε και αποτελεί ρήξη ο ξύλινος λόγος, η επανάσταση της φράσης, ο αριστερισμός των "μοντέρνων" και σικ, ο μηδενισμός όσων υπέστησαν πλύση εγκεφάλου, έφτασαν σε απόγνωση, ή αγνοούν την δύναμη της ελπίδας.Λαός μέσα μας, σημαίνει ένα τσίμπημα στη καρδιά, ένα σφίξιμο στην συνείδηση, ένας κόμπος στο λαιμό και ένα δάκρυ που δεν αποκαλύπτουμε στο περιβάλλον των μονίμως εορταζόντων.Γιατί οι καρδιές μας δεν αρμόζει να βολεύονται, παρά μόνο στον Ήλιο.Γιατί τα πρόσωπα μας δεν αρμόζει να βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

απο το bostopel.blogspot.com

στη γωνια

η κυρια ειναι απο τις νεες καλες φωνες της jazz.καλιφορνεζα.

ειχα μια συζητηση με ενα φιλο,πριν καιρο,λεγοντας του,πως οι μουσικοι πρεπει να θεωρουν το χαρισμα τους ευλογημενο.για το λογο πως αυτο που δημιουργουν,το βλεπουν-ακουν αμεσα.ενα συνεχες trip.ολα καλα μου ειπε.ελα ενα βραδυ στο σκυλαδικο που παιζω,για το προς το ''ζειν'',και μου λες μετα.

δεν εχει αδικο.τελικα,πως γινεται αυτο που κανεις και αγαπας,να ξεθωριαζει;πως αλλαζει η δημιουργια,δινοντας τη θεση της στην αναγκη;στη διαχειριση;ποσοι απο εμας κανουμε κατι που μας αρεσει και στη συνεχεια αγωνιζομαστε να κρατησουμε αυτο που ειναι μια ψευδαισθηση;μια θυμηση δυνατη;

που καταληγουμε;να κυνηγαμε το μεσο.να καθοριζουμε τις σχεσεις μας,την καθε μερα μας,την καλημερα μας,με βαση το αντιτιμο.λυπαμαι που κανω σκεψεις χρωματισμενες με αυτη την ιδιαιτεροτητα για φιλους και συνεργατες.αισθανομαι πως καθε μερα πληρωνω κατι.χανω κατι.νομιζω πως και οι αλλοι,ενδεχομενως να κανουν και αυτοι σκεψεις για εμενα.

μηπως ειναι μια παλια ιστορια αυτη;γιατι οταν εισαι νεος,εχεις ολο τον κοσμο γυρω σου;γιατι δε βλεπεις μεγαλες παρεες μεγαλυτερων σε ηλικια;ειναι τελικα η γωνια το πραγματικο αντιτιμο;

ομορφη ημερα

ο σωζων λαους

Στο παρόν κατάστημα εκτελούνται και παραγγελιές –όπως το κείμενο που ακολουθεί, ας πούμε. Επειδή, πρόσεξε τι συμβαίνει: η Ελλάδα μαστίζεται από τη γρίπη! Την καινούργια, των χοίρων που λέμε; Δεν είμαι ειδικός γριπολόγος –αλλά έχω κάποια εμπειρία σχετικά με χοίρους και χειρότερους, πάντως η Ελλάδα μαστίζεται από τη γρίπη, όπως κάθε χειμώνα, αυτό είναι γεγονός αναμφισβήτητο.Μια καλή μας φίλη κόλλησε γρίπη και αναγκάστηκε να μείνει σπίτι της, όπου ακολούθως αναγκάστηκε να κουκουλωθεί με μια κουβέρτα στον καναπέ (υποθέτω) και να χαζέψει ότι παιζόταν στην τηλεόραση (αυτό δεν το υποθέτω –μου το είπε η ίδια).Ανοίγω εδώ μια παρένθεση στο άσχετο -έβλεπα χτες στην Ελληνοφρένεια ένα απόσπασμα συνέντευξης του Χρυσοχοϊδη που έλεγε οτι «οι αναρχικοί είναι φιλειρηνιστές, διαφωνούν με τους νόμους και το κράτος και θέλουν να ζουν στις δικές τους κοινότητες, με τον δικό τους τρόπο ζωής» κι από κάτω αναρωτιόταν ο φωστήρας Ελληνοφρενικός «ΓΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΜΙΛΑΕΙ Ή ΓΙΑ ΠΡΟΣΚΟΠΟΥΣ;» κι εγώ αναρωτήθηκα με τη σειρά μου, ποιος είναι ο σιχαμερός συκοφάντης μιας ολόκληρης ιδεολογίας; Ο υπουργός ή ο εξυπνάκιας τηλεοπτικός σχολιαστής; Κλείνω την παρένθεση νιώθοντας πολύ πιο σχετικός!Έχουμε τώρα αυτή τη φίλη, μη διαθέτουσα αντισώματα απέναντι στην ελληνική τηλεόραση (κακό αυτό!) που κάθεται και χαζεύει. Βλέπει μοντέλες, βλέπει μπουγέλες, βλέπει της Παναγιάς τα μάτια –αντέχει γενικώς. Μέχρι που φτάνει η εκπομπή του Λάκη του Λαζούλη και με παίρνει τηλέφωνο η φίλη με τα μαλλιά όρθια (το υποθέτω κι αυτό, από τα συμφραζόμενα).«Καλά -απίστευτο, δεν μπορείς να φανταστείς τι βλέπω στο Λαζόπουλο!» μου λέει.Εγώ φυσικά, σαν παλιός τηλεορασόβιος, έχω προνοήσει εδώ και καιρό να κάνω το σχετικό εμβόλιο –πάει να πει, πληρώνω κάτι παραπάνω αλλά έχω βάλει Νόβα -οπότε εκείνη την ώρα χαζεύω για 10η φορά το «Σύνδρομο Μπάαντερ Μάινχοφ» (ωραία ταινία, αλλά πολύ προβοκατόρικη αν θες τη γνώμη μου -δεν τη θες; εντάξει φάε μόνο τις πατάτες).«Ο Λαζόπουλος διάβασε την επιστολή του Θεοδωράκη που τα χώνει στους Πυρήνες της Φωτιάς και του την έστειλε, λέει, ο ίδιος ο Μίκης επειδή την εκπομπή του (του Λάκη, όχι του Μίκη) τη βλέπει πολύς κόσμος!» συνεχίζει η φίλη.«Ε, καλά –σπουδαία τα λάχανα!» απαντάω ο κουλ εγώ.«Μα δεν είναι μόνο αυτό!» διαμαρτύρεται η αθώα φίλη. «Μετά την επιστολή πήρανε αμπάριζα και τραγουδήσανε τραγούδια του Θεοδωράκη, ήταν στο κοινό και η Καλομοίρα που τραγούδαγε κι αυτή! Μάλιστα, όταν τη δείχνανε οι κάμερες έκανε τα γνωστά της ‘νιάου, γκρρρρ’ με τα νυχάκια, δηλαδή ‘Ετούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας, νιάααου!’ Και μετά ανέβηκε στη σκηνή ο Βαλτινός και διάβασε βαρύγδουπα ποίηματα με τη βαρύγδουπη φωνή του και τη ανάλογη υφολογική βαρυγδουπότητα που όλοι θυμόμαστε από την εποχή της ‘Ανατομίας ενός εγκλήματος’ –σε στυλ ‘η κυρα Ευθαλεία ήταν μια ήσυχη, καλοσυνάτη, γυναίκα, κανένας δεν περίμενε οτι θα δηλητηρίαζε τους μπατζανάκηδές της με ξεροτήγανα, αλλά ποιος μπορεί να είναι σίγουρος για τα σκοτεινά βάθη του ανθρώπινου υποσυνείδητου;’ Κι όλοι μαζί χορεύουν και τραγουδάνε τώρα! Έχω τρομάξει, γράψε κάτι εσύ που τα καταφέρνεις σ΄αυτά!»Να διευκρινίσω εδώ οτι η φίλη μας αυτή, δεν διαβάζει φανατικά το μπλογκ μου –εγώ (αφ΄εαυτού μου δηλαδή) την έχω πείσει οτι γράφω καυστικά και συγκλονιστικά, επειδή, αν γράφεις 10σέλιδα κείμενα είναι εύκολο να πουλήσεις μούρη (κανείς δεν τα διαβάζει, άρα κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει!)Κι αφού άρχισα με τις διευκρινήσεις λέω να το συνεχίσω...-Έχω διαβάσει την σχετική προκήρυξη των Πυρήνων της Φωτιάς κι αυτό που κατάλαβα είναι οτι βάζουν μπόμπες επειδή έτσι γουστάρουν. Δεν ασχολούνται με την πιθανότητα διεκδίκησης ενός καλύτερου κόσμου, υπερηφανεύονται μάλιστα για την αμορφωσιά τους, μέχρι και πρακτικές συμβουλές δίνουν –«Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει να μην περιεργάζεται ή να μετακινεί "ύποπτα" αντικείμενα που πιθανόν να "βρίσκονται" εκεί για κάποιο σκοπό». Εντάξει λοιπόν, αφού γουστάρουν –περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, όμως όλα τα σχετικά αφορούν τη συγκεκριμένη οργάνωση και όσους κατατάσσει στους εχθρούς της, εγώ δεν ανήκω ούτε στους μεν, ούτε στους δε (ή μήπως ανήκω στους εχθρούς;) Απλά σκέφτομαι οτι αν θες να αναπτύξεις επαναστατική δράση θα πρέπει να έχεις έναν μπούσουλα περί του που θες να πας το πράγμα. Ή θα τον διαβάσεις στα βιβλία τον μπούσουλα, ή θα τον δημιουργήσεις από μόνος σου –επειδή λοιπόν οι Πυρήνες δεν διαβάζουν, μάλλον έχουν ανακαλύψει κάποια καινούργια κοινωνική θεωρία! Τέτοια είναι η γενικότερη άποψή μου –αλλά ειδικότερα, οι Πυρήνες έχουν κάποιο δίκιο σε όσα καταλογίζουν στον Θεοδωράκη, τον Ανδρουλάκη και τον Βασιλικό: «Θα έπρεπε τουλάχιστον να ντρέπονται απέναντι στους χιλιάδες ανώνυμους αριστερούς, που ξυλοκοπήθηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, και εκτελέστηκαν...» Θα αναρωτηθείς βέβαια –μήπως και οι Πυρήνες θα έπρεπε να ντρέπονται απέναντι στους χιλιάδες διαδηλωτές των δρόμων που υφίστανται άμβλυνση της καταστολής με το δικαιολογητικό των τρομοκρατικών επιθέσεων; Αλλά, αυτή είναι μια μεγάλη κουβέντα –άστη για άλλη φορά.-Την εκπομπή του Λαζόπουλου δεν την είδα, στηρίζομαι στις περιγραφές της φίλης μου κι αν κάνω λάθος, ας με διορθώσει κάποιος καλός άνθρωπος. Μπορώ όμως να εικονοποιήσω το υγρό βλεμματάκι σε στυλ «περισσεύει κοκαλάκι για τον Αζόρ αφεντικό;» που παίρνει ο Λάκης κάθε φορά που αποφασίζει να μιλήσει για «μεγάλους Έλληνες σαν τον Μίκη (ή τον Ντόναλντ)». Με προβληματίζει λίγο κι εκείνη η παράκληση του Μίκη προς τον Λάκη να διαβάσει την ανοιχτή επιστολή του –αλλά μπορεί να έκανε λάθος η φίλη μου, ή κάτι τέτοιο.-Οι Πυρήνες αναφέρθηκαν, στην προκήρυξή τους, σε τρία άτομα. Ο μεν Βασίλης Βασιλικός μου είναι αδιάφορος –τον θεωρώ μέτριο (και βγάλε) συγγραφέα ρεπορταζοειδών βιβλίων. Άσε που είναι και υπεύθυνος για την ηρωοποίηση του Σαρτζετάκη, με το «Ζ» μας έκανε να πιστέψουμε οτι ο εισαγγελέας ήταν τολμηρός και ασυμβίβαστος ενώ, όπως φάνηκε κι αργότερα, επρόκειτο απλώς για έναν τεφάλ κολλημένο γραφειοκράτη. Ο δε Μίμης Ανδρουλάκης μου είναι απεχθής κι όποιος θυμάται τη δήλωσή του σχετικά με το οτι έκλεισαν, με εντολή του, τους αναρχικούς στα υπόγεια του Πολυτεχνείου το ’73 και τους κράτησαν μαντρωμένους εκεί μέσα για να μην αποπροσανατολίσουν την εξέγερση (και για να τους μαγκώσουν πιο εύκολα οι αστυνομικοί υποθέτω), θα δικαιολογήσει την απέχθειά μου.-Μένει ο Mikis Theodorakis. Ο οποίος, αν κρίνω από τα λατινικά στοιχεία με τα οποία αποφάσισε να υπογράψει την ανοιχτή επιστολή του θα πρέπει να την έχει δει εσχάτως Άγγλος ευπατρίδης ή λαϊκή φίρμα σε σκυλάδικο της Βοστόνης. Για τον Μάικης λοιπόν, θυμάμαι δυο –τρία πράγματα... Όπως, ας πούμε, οτι σαν γραμματέας της νεολαίας Λαμπράκη, κατάφερε να διαλύσει το πρώτο ειρηνιστικό κίνημα της χώρας και να το ενσωματώσει στο τιμημένο ΚΚΕ. Σα να πήγαινε π.χ. ο Τρεμόπουλος σούμπιτους τους οικολόγους του στον Συνασπισμό –κάπως έτσι ξηγήθηκε ο Μάικης, μόνο που οι τότε πολιτικές συνθήκες ήταν πολύ πιο άγριες. Το άλλο που θυμάμαι περί Μάικης, είναι πως όταν έκανε απεργία πείνας στις φυλακές, είχε πλακωθεί στις ζάχαρες για ν΄αντέξει –αλλά το ψιλοξεφτίλισε, με αποτέλεσμα να πάθει ζάχαρο! Αυτά είναι αρχαία ιστορία, περνάω τώρα στη νεώτερη, πάει να πει, στην εποχή που ήμουνα εγώ πιτσιρικάς. Αρχές ’80. Όταν ο Μάικης κάνει τη φοβερή δήλωση στην οποία χαρακτηρίζει όσους παίζουν ροκ στην Ελλάδα ως «γενίτσαρους»! Σιγά τα ωά, μπορεί να σκεφτείς. Αλλά μην το κάνεις! Επειδή στις αρχές του ’80, με το φρέσκο Πασόκ στην κυβέρνηση (και το λαό στην εξουσία, βεβαίως!) η ροκ μουσική τρώει διωγμό επιπέδου «πάρτι στις κατακόμβες». Ο Ριζοσπάστης λυσσάει με το «ξενόφερτο ροκ, που είναι όργανο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και σκοπεύει στην αποκτήνωση της νεολαίας», οι μετέπειτα «Έλληνες ρόκερς», τύπου Βασιλάκη Παπακωνσταντίνου τραγουδάνε για τον Πέτρο, τον Γιόχαν και το Φρανς που «ποτέ τους δεν διάβασαν Μαρξ», ο ξεκούτης Καμπανέλης κόβει στη μέση την εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη στο κρατικό ραδιόφωνο, στις συναυλίες των ξένων συγκροτημάτων το ξύλο πέφτει ανελέητο από την αστυνομία (και οι νοικοκυραίοι αναστενάζουν –«καλά να πάθουν τα κωλόπαιδα που βάφονται σαν πούστηδες»)... Φυσικά, η ελληνική ροκ σκηνή ξεσκίζεται μανιωδώς, με το σφράγισμα των κλαμπ της Πλάκας, με την απαγόρευση συναυλιών και τη λογοκρισία που θερίζει όποιον δίσκο δεν έχει μπουζούκι μέσα. Η μπάλα της εθνοκάθαρσης από το βέβηλο ροκ παίρνει και τις ταινίες του Νικολαϊδη, που λογοκρίνονται και στη συνέχεια υβρίζονται χυδαία από τις στήλες των δεξιών και πασοκικών εφημερίδων –χειρότερος απ΄όλους τους λασπολόγους παραμένει διαχρονικά ο Δανίκας που αρθρογραφεί, εκείνη την εποχή, στον Ριζοσπάστη. Κι εφόσον ο Μάικης είναι σημαίνον στέλεχος του ΚΚΕ (δεν είχε ακόμα ερωτευτεί τον Μητσοτάκη), πετάει τα περί «γενίτσαρων» για να δέσει το γλυκό. Παρενθετικά (και για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας) να αναφέρω οτι μπορεί όντως ο Πούλικας να υπήρξε κάποτε γενίτσαρος επειδή θυμάμαι οτι ήταν συνομήλικος του Κόμη Δράκουλα στη δεκαετία του ’80, αλλά ο Σπάθας π.χ. δεν ήταν κάτι τέτοιο. Μάλλον προάγγελο της παγκοσμιοποίησης θα μπορούσε κανείς να τον χαρακτηρίσει (άρα τσιράκι του Σόρος, πριν ακόμα εμφανιστεί ο Σόρος) επειδή είχε εκείνη την εμμονή να παίζει Ηπειρώτικα δημοτικά με την Στρατοκάστερ –ντροπή σου Γιάννη που πήγες να πειράξεις τα δημοτικά τραγούδια! Ρε τα δημοτικά μόνο με κλαρίνο παίζονται, πως έρχεσαι εσύ να υπονομεύσεις το κλαρίνο! Ελλάδα ίσον κλαρίνο βρωμομαλλιά! Τέλος πάντων, παρασύρθηκα, ας επιστρέψω στον Μάικης... Κι επειδή οι μετέπειτα πολιτικές του περιπέτειες είναι γνωστές, θα αρκεστώ να αναφέρω μονάχα την προ 15ετίας δήλωσή του πως «παρακολουθεί ανελλιπώς την ΛΑΜΨΗ»! Όχι, οτι έχω πρόβλημα –ο καθένας κάνει οτι γουστάρει, εντάξει; Απλά υποψιάζομαι οτι ο πολύς Φώσκολος όλο και κάποιο κουσούρι μπορεί ν΄αφήσει στον άνθρωπο. Καμιά μαλάκυνση, τίποτα προβλήματα στην ομιλία τύπου «Σελήνη αγαπάει Χόχο»... Ξέρω ΄γω;Ξεκίνησα αυτό το κείμενο από μια παραγγελιά και τελικά το γύρισα στη μουρμούρα –δεν ξέρω αν αυτό ήταν που θα ήθελε η φίλη μας. Αλλά επειδή δεν πρόκειται να το διαβάσει, μπορώ να ισχυριστώ ότι θέλω –σωστά;Ξανακοιτάζοντας πάντως την επιστολή του Mikis Theodorakis, δεν μπορώ παρά να τον συμπονέσω που ολόκληρος μουσικοσυνθέτης και πνευματικό κεφάλαιο της χώρας, έχει καταντήσει να μένει σ΄ένα χαμόσπιτο εκεί πέρα, με θέα τον λόφο του Φιλοπάππου. Αναρωτιέμαι –τι κάνει το ανάλγητο κράτος περί αυτού; Ως πότε θα αδιαφορεί επιδεικτικά;Και μια τελευταία παράκληση: κύριε Theodorakis κλείστε επιτέλους το παράθυρό σας! Δεν είναι τώρα καιρός να μας πάθετε καμιά γρίπη –εσείς μπορεί να είστε άφοβος, αλλά λυπηθείτε όσους συμπάσχοντες αναγκαστούν να φάνε στη μάπα ένα ακόμα αφιέρωμα του Λαζόπουλου στην εμβληματική προσωπικότητά σας!Υ.Γ.: Και προειδοποιούσε τότε ο Παυλάκης, καλή του ώρα, «Βρε πρόσεχε μ΄αυτούς τους τρελούς/ που τ’ όνειρό τους είναι να μη ζουν/ και για επάγγελμά τους δηλώνουν ‘ο σώζων λαούς’» -θυμάσαι έτσι;

απο themotorcycleboy.blogspot.com

zzzzz