O ΣΥΡΙΖΑ στην τηλεόραση

roides.wordpress

Η Αριστερά πάντα διαμαρτυρόταν-και δίκαια-για τη δύσκολη πρόσβαση που είχε στα ΜΜΕ. Και δεν αναφέρομε στην 7ετία Καραμανλή (1974-1981), τον οποίο θαυμάζει ο κ.Τσίπρας, αλλά εκείνος είχε απαγορεύσει κάθε εκπομπή πολιτικού διαλόγου στην κρατική τότε τηλεόραση. Οι νεότεροι πρέπει να γνωρίζουν πως η πρώτη τέτοια εκπομπή υπήρξε λίγο μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, μια ιστορική συζήτηση Μητσοτάκη-Αρσένη-Αμπατιέλου για το άρθρο 4. Αυτό όμως δεν σήμανε και την καθιέρωση της ισοτιμίας,  η Αριστερά ήταν ριγμένη στη μοιρασιά του τηλεοπτικού χρόνου έως το 2012, οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση και δεκάδες στελέχη του εξόρμησαν στη μικρή οθόνη. Ομολογώ ότι κατά τη δική μου γνώμη ξετυλίγεται μπροστά μας αυτό που είχε πει ο Γεώργιος Παπανδρέου για το στρατηγό Γρίβα: «Κρυπτόμενος εδοξάσθη και εμφανιζόμενος εγελοιοποιήθη». Για να είμαι δίκαιος πρόκειται για το στελεχικό δυναμικό ενός μικρού κόμματος που φούσκωσε απότομα και δεν πρόλαβε να εμπλουτίσει φυσιολογικά το πολιτικό του προσωπικό. Να συμπληρώσω πως δεν θεωρώ ότι στη ΝΔ ή στο ΠΑΣΟΚ κρύβονται εγκυρότερα πρόσωπα, ασφαλώς δε όχι τιμιότερα.  Απλά εκεί υπάρχει ένα τεχνοκρατικό λούστρο, που λείπει εμφανώς από το ΣΥΡΙΖΑ.

Άθελά μου, παρακολούθησα σε κάποιο επαρχιακό καφενείο την Πέμπτη (9.5) στις 10:15 την εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη με προσκεκλημένους τους κ.κ.Στρατούλη, Γιακουμάτο, τον κ. Ανδρ.Παπαδόπουλο (ΔΗΜΑΡ) και κάποιο δημοσιογράφο του ‘Πρώτου Θέματος’. Δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθώ με τον πολιτικά κορακοζώητο κ.Γιακουμάτο, τον παλιό διοικητή του πελατειακού ΙΚΑ, είναι πασίγνωστος και αυτός και το στυλ του, από τον καιρό που το 1997 κουβάλαγε για να αναρτήσει μια εικόνα του Χριστού στη Βουλή για να καταγγείλει την «άθεη» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.  Θα σταθώ στον κ.Στρατούλη, γιατί νομίζω πως στην εκπομπή αυτή ενσάρκωσε κάποιες παθογένειες του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες εξηγούν θαυμάσια γιατί το κόμμα αυτό δεν λέει να απογειωθεί δημοσκοπικά. Τα στελέχη του εκπροσωπούν τηλεοπτικά το συγκαλυμμένο πίσω από φωνές μικροαστικό συντηρητισμό σε όλο του το μεγαλείο, όταν δεν δημαγωγούν ακατάσχετα καταγγέλλοντας εκ του ασφαλούς το μνημόνιο. Ξεχωρίζω δυο θέματα:
Στη διάρκεια της εκπομπής αποκαλύφθηκε πως
η Βουλή ψήφισε ένα ρουσφέτι  υιοθετώντας βουλευτική τροπολογία με την οποία μειώνονται αναδρομικά κατά 9/10 τα πρόστιμα που είχαν επιβληθεί σε υποψήφιους και σε συνδυασμούς στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές του 2010 για υπέρβαση εκλογικών δαπανών του νόμου Ραγκούση, που ψηφίσθηκε το καλοκαίρι του 2010. Αυτό που δεν ειπώθηκε ξεκάθαρα και το ανακάλυψα κι εγώ ερευνώντας εκ των υστέρων, είναι η ταμπακιέρα. Η χαριστική τροπολογία κατατέθηκε στις 5/4 από τους βουλευτές Ι. Δημαρά και Σταυρούλα Ξουλίδου (ΑΝ.ΕΛΛ.), Σ. Αναστασιάδη και το γνωστό Μιχ. Ταμήλο (Ν.Δ.), Π. Ρήγα (ΠΑΣΟΚ), Δ. Αναγνωστάκη (ΔΗΜΑΡ) και Σοφία Σακοράφα (ΣΥΡΙΖΑ). Δεν μπόρεσα να διευκρινίσω τι έκανε το ΚΚΕ, υποθέτω το πολύ να μην ψήφισε την τροπολογία, γιατί ρητή και εμπεριστατωμένη έκφραση διαφωνίας του δεν βρήκα. Θεωρώ περιττό να σχολιάσω την αυτοσυγχώρηση του άθλιου πολιτικού συστήματος στο οποίο εθελοντικά τσουβαλιάστηκε και η Αριστερά, την ακύρωση ενός πρόσφατου καλού νόμου (το ΠΑΣΟΚ έχει διαχρονικά ψηφίσει πολλούς καλούς νόμους) και μάλιστα ακριβώς τη στιγμή που η κοινωνία καλείται σε υπέρβαρες θυσίες και η μαύρη τρύπα των κομματικών ταμείων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χάσκει και απειλεί να μας ρουφήξει.

Υποτίθεται ότι ένα αριστερό κόμμα έχει πολλούς λόγους για να θέλει όριο στις ανεξέλεγκτες εκλογικές δαπάνες των αστικών κομμάτων, που εξαγοράζουν ψήφους και νοθεύουν με πολιτικό χρήμα τη λαϊκή θέληση. Γι’αυτό και ο κ.Στρατούλης θεώρησε υποχρέωσή του να  διευκρινίσει τάχα, κάπως δειλά και χαμηλόφωνα (αυτό μου φάνηκε ύποπτο), πως η τροπολογία αφορά μόνο τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης. Ένας-δυο από τους συνομιλητές, σε τόνο ανθρώπων που δεν θέλουν να αντιδικήσουν, ανέφεραν κάτι για την κα Σακοράφα, κάτι μουρμούριζε ο κ.Στρατούλης πως «ήταν πρόταση» (και τι σημαίνει αυτό;), κι εγώ έμεινα με την απορία. Ούτε ο κ.Παπαδάκης, ούτε άλλος κανείς επέμενε να διευκρινιστεί απόλυτα και να ακουστεί ξεκάθαρα πως μεταξύ των εισηγητών του ρουσφετιού ήταν και η κα Σακοράφα. Ο κ.Στρατούλης έλεγε πιθανότατα συνειδητά ψέματα, το βρίσκω λίγο δύσκολο να μην είχε σχολιαστεί το θέμα στο κόμμα του, βασιζόμενος  στην ενδεχόμενη άγνοια των υπόλοιπων ή στην καλή τους θέληση να μην ξεπερνούν κάποια όρια σε μια συζήτηση που δεν είχε εμπάθεια. Άλλωστε απέφευγε ολοφάνερα τη συζήτηση γύρω από αυτήν την ντροπιαστική τροπολογία, προφανώς γιατί αν δεν ήξερε (επαναλαμβάνω δεν μπορώ να το πιστέψω, όφειλε να ξέρει), ψυλλιάστηκε. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν δεν διαθέτει ούτε την πολιτική αρετή ενός σοβαρού αστικού δημοκρατικού κόμματος, που οφείλει να είναι άτεγκτο σε θέματα οροφής του πολιτικού χρήματος και σεβασμού των σχετικών νόμων-ασφαλιστικών δικλείδων. Όταν αυτό αποκαλύπτεται στο ευρύ κοινό που γενικά δεν παίρνει χαμπάρι, ένα κεντρικό στέλεχος δεν διστάζει να κάνει τον ψόφιο κοριό, να επωφεληθεί από τη θεσμοθετημένη ομερτά (σε θέματα συγκεκριμένα και σε θέματα ουσίας), αντί να ομολογήσει και να καταγγείλει ανοιχτά τους υπεύθυνους από το κόμμα του ή το μεμονωμένο στέλεχος που έφταιξε ή έστω να επιφυλαχθεί ή τέλος να υπερασπιστεί με παρρησία την τροπολογία αν αυτή είχε κάποια λογική βάση, η οποία εμένα τουλάχιστον μου διαφεύγει.

Στη συνέχεια της εκπομπής-περιβόλι, εμφανίστηκε ο ιερέας κάποιας θεσσαλονικιάς Αγ.Βαρβάρας, με αφορμή την φωνακλάδικη καταγγελία Παπαδάκη, ότι για τα εκκλησιαστικά συσσίτια υπέρ των απόρων ζητούνται κάμποσα πιστοποιητικά (δήλωση εισοδήματος, ταυτότητα κλπ) από τους δικαιούχους. «Αγανακτισμένος» ο κ.Παπαδάκης, απόκοντα «αγανακτισμενος» και ο κ.Στρατούλης, ατάραχος ο παπάς που με τη μελωμένη του φωνή ανέφερε κάθε τόσο με δουλοπρέπεια το φωτεινό καθοδηγητή κάθε ιερής φιλανθρωπίας στην πόλη του, το δεσπότη του Άνθιμο και έλεγε πως η Εκκλησία δεν κάνει διακρίσεις πως βλέπει στο πρόσωπο του πεινασμένου το Χριστό. Κανείς δεν φιλοτιμήθηκε να του πει, καλά ο Άνθιμος δεν ήταν που φώναζε πως «μαύρισε ο τόπος από τους μετανάστες» (και βέβαια πρώτος το όφειλε ο σεσημασμένος γλωσσοκοπάνας κ. Στρατούλης),  μέχρι που ο παπάς, για να δικαιολογήσει την Εκκλησία, το έσκασε θέλοντας και μη, τάχα ανέμελα, το μυστικό. Τα συσσίτια γίνονται με λεφτά της Ε.Ε. η οποία βεβαίως θέλει να ελέγχεται που πηγαίνει η δαπάνη όπως είναι αυτονόητο. 
Η ζάπλουτη Εκκλησία λοιπόν συνελήφθη για πολλοστή φορά να κάνει «φιλανθρωπίες» με ξένα κόλλυβα και αντί ο «αριστερός» κ.Στρατούλης να διαμαρτυρηθεί γιατί τα λεφτά αυτά δεν διατίθενται μέσω των κρατικών και των αυτοδιοικητικών υπηρεσιών, ένωσε τη φωνή του με αυτούς που διαμαρτύρονταν για τον επιβαλλόμενο νόμιμο έλεγχό των εξόδων, επαινώντας μάλιστα την Εκκλησία η οποία οργανώνει συσσίτια (σε ποια έκταση, σε ποιούς και κυρίως με τίνος τα λεφτά;), πετώντας βεβαίως και έναν έπαινο για τους Δήμους, που επίσης το κάνουν και για τα «δίκτυα Αλληλεγγύης», ευλογώντας μέσω των τελευταίων τα γένια της Αριστεράς, για κάτι το οποίο εγώ νομίζω πως έχει ελάχιστη έκταση (αφού μάλιστα ποτέ δεν μάθαμε τι απέγινε και που κατέληξε το 20% που ανακοινώθηκε ότι θα παραχωρήσουν ευγενώς οι βουλευτές του) και θα έλεγα πως ο κ.Στρατούλης, είναι μια παλαιοκομματική μυλωνού, που βάζει τον άντρα της μαζί με τους πραματευτάδες. 
Ειλικρινά θεωρώ πως η τακτική του κ.Στρατούλη να ικανοποιήσει τους πάντες, τον «αγανακτισμένο» δημοσιογράφο, τον παπά, τους Δήμους, τους ακτιβιστές της Αριστεράς, το γραφικό ακροατήριο του κ.Παπαδάκη και να κατακεραυνώσει την Ε.Ε. (η οποία όμως πληρώνει και θέλει να μην πετάγονται τα κονδύλια ανεξέλεγκτα σαν τα λεφτά της κρατικής επιδότησης και των χαριστικών τραπεζικών δανείων, που αρμέγουν σε βάρος μας κάποια κόμματα), άγγιζε τα όρια του κωμικού. Το τραγικό είναι ότι αυτή η παράσταση αριστερού φασουλισμού, σίγουρα πέρασε απαρατήρητη μεν και αδιάφορη, αλλά όχι επίμεμπτη για τον πάρα πολύ κόσμο.

Η εικόνα που μου έδωσε ο (από κεκτημένη ταχύτητα) συμπαθής σε εμένα κ.Στρατούλης, πέραν της γνωστής του γραφικότητας και της ολοφάνερης ανεπάρκειάς του, ήταν ενός συντηρητικού πολιτευτή απροσδιόριστης πολιτικής ταυτότητας, αν και ένα λογίδριο για την ανάγκη του κοινωνικού κράτους, που εκφωνήθηκε καθηκόντως ως επιμύθιο, πρόδιδε μια κάποια αριστερή τοποθέτηση, χωρίς όμως κάποιο συνοδευτικό πάθος γι’αυτήν.   
Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρα από τις κούφιες αριστερίστικες κορώνες κάποιων αρειμάνιων νεοφώτιστων και νέων κυρίως βουλευτών του, δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί από τη γκρίζα συναινετική πολιτική ασχήμια, από τα ήθη, τη γλώσσα, τη σκέψη, την αισθητική, τον κομφορμισμό, την υποκρισία, το λαϊκισμό και τον όλο πολιτισμό των δεξιότερων από αυτόν κομμάτων, τουλάχιστον μέσα από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις των περισσότερων στελεχών του, τους οποίους ας μου επιτραπεί να πω ότι θεωρώ αργόμισθες μετριότητες, αφόρητα πληκτικούς ανθρώπους, που αν επανεκλεγούν και πολυκαιρίσουν, σε μερικά χρόνια θα με κάνουν να νοσταλγώ τον κ.Γιακουμάτο. Δεν θέλω να πω πως θα είναι χειρότεροι από αυτόν. Απλά αν στη Δεξιά συγχωρείς εύκολα πολλά καραγκιοζιλίκια, στην Αριστερά δεν επιτρέπεται και δεν μπορείς να το κάνεις, γιατί απλούστατα έχεις από αυτήν μεγάλες προσδοκίες. Έχω την εντύπωση πως πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, προσεγγίζουν αισθητικά το κόμμα Καμένου, υπηρετώντας  τις κινήσεις για συμμαχία με την Άκρα Δεξιά, που κάνει η ηγετική ομάδα των κ.κ.Τσίπρα, Βίτσα και Παππά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σταθερές αρχές και προσπαθώντας να ικανοποιήσει ένα ευρύτατο ετερόκλητο ακροατήριο δεν ικανοποιεί κανέναν. Πάρτε για παράδειγμα την απεργία των καθηγητών, όπου προσπαθεί να πάρει το μέρος των απεργών, χωρίς όμως να έλθει σε σύγκρουση με τον κοινωνικό αυτοματισμό.  Η πίτα σωστή και ο σκύλος χορτάτος. Δεν γίνεται.