Η γνώση της πραγματικότητας δεν ήταν ποτέ στα ατού της μάζας

Λεωνίδας Καστανάς: Πότε είναι το μεθαύριο;

«Αυτή τη φορά, πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι σοβαρολογούμε. Απαιτούμε σεβασμό στις συμφωνίες που έχουμε κάνει. Αν δεν γίνουν σεβαστές, η αντίδραση της ΕΕ και της Ευρωζώνης θα είναι διαφορετική» τόνισε ο Γιούνκερ στην Αθήνα στις αρχές του μήνα. Ο Σόιμπλε, πριν μια βδομάδα, στο Ecofin, παρουσίασε ανεπισήμως σχέδιο ζητώντας να υιοθετηθούν κάποιοι κανόνες βάσει των οποίων θα επιτρέπεται η χρεοκοπία μιας χώρας εντός της νομισματικής ένωσης. Οι ελληνικές εκλογές δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα την Ευρώπη. Είναι πια θωρακισμένη. ¨Οποιος και να βγει θα πρέπει να ψηφίσει τους 120 εφαρμοστικούς νόμους, μόνο για το τρέχον έτος. Οι τρημινιαίες αξιολογήσεις θα είναι καθοριστικές για τη ροή του χρήματος προς την Ελλάδα. Τα παιχνίδια έχουν τελειώσει από καιρό.

Συνεπώς, οι ελπίδες των 768.000 ΔΥ, των 813.000 αγροτών ή «αγροτών» και των 2.654.198 συνταξιούχων για λείανση των μνημονιακών αιχμών και διατήρηση κάποιων ή όλων των κεκτημένων της προηγούμενης περιόδου φαίνονται αλλά και είναι φρούδες. Η μόνη βάσιμη ελπίδα τους είναι η συντεταγμένη έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Γιαυτό και πολλοί από όλους αυτούς ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ΑΝΕΛ, Λεβέντη, ΛΑΕ, ΚΚΕ  και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και η ελπίδα, ως γνωστόν, πεθαίνει τελευταία. Το δήλωσαν υπόρρητα στο δημοψήφισμα, το ψελλίζουν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις και θα το φωνάξουν δυνατά όταν η όποια κυβέρνηση βάλει αναγκαστικά σε λειτουργία το 3^ομνημόνιο. Θα βρουν, εξάλλου και νέους εκφραστές από την επόμενη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ.

Τους 8 τελευταίους μήνες δε συνέβη, γι αυτούς, απολύτως τίποτα. Τα capital controlδεν ενόχλησαν ιδιαίτερα τους κρατικοδίατους ή επιδοτούμενους ψηφοφόρους. Εξάλλου τα φόρτωσαν στους δανειστές και καθάρισαν με τη συνείδησή τους. Ο Τσίπρας δεν έβαλε «το χέρι στην τσέπη τους» ακόμα. Η κατάρρευση της ελεύθερης οικονομίας νομίζουν πως δεν τους αφορά, η αντικαπιταλιστική νοοτροπία έκανε κάποιους από αυτούς ακόμα και να χαρούν. Ως εκ τούτου και με δεδομένη την άγνοια των περισσοτέρων για τα δημοσιονομικά και τις σχέσεις μας με την Ευρώπη, θα ψηφίσουν αυτόν που θεωρούν ότι θα σταθεί δίπλα τους. Αυτόν που θα παλέψει για να μη γίνουν μεταρρυθμίσεις, που τους θίγουν. Και όλες οι μεταρρυθμίσεις τους θίγουν. Τώρα τι θα γίνει π.χ. με την Παιδεία δεν απασχολεί επί της ουσίας κανέναν, προς το παρόν. Τα σχολεία μοιράζουν βαθμούς, τα πανεπιστήμια μοιράζουν πτυχία, το ότι όλα αυτά τους κοστίζουν ακριβά το έχουν αποδεχτεί. Το που θα δουλέψουν τα παιδιά τους δεν τους απασχολεί, προς το παρόν. Η θαλπωρή της αγκαλιάς του δημοσίου είναι ακόμα νωπή. Όταν αποκαλυφθούν τα αδιέξοδα θα δούμε πως θα αντιδράσουν. Η γνώση της πραγματικότητας δεν ήταν ποτέ στα ατού της μάζας.

         

Το θέμα είναι τι κάνουν οι υπόλοιποι. Όλοι αυτοί που κάνουν διαφορετική ανάγνωση της συγκυρίας. Απλά κοιτάνε και περιμένουν. Ενδιάμεσα, για να μη βαριούνται, μπαίνουν στο εκλογικό παιχνίδι ο καθένας με το μαγαζί του ευελπιστώντας να παίξουν κάποιο δεύτερο ρόλο, δήθεν καθοριστικό, συγκρούονται ανώφελα και διεκδικούν ο ένας τους ψηφοφόρους του άλλου σε ένα παιχνίδι αυτοκαταστροφής. Το 39% του ΝΑΙ στην Ευρώπη, δηλαδή του ΝΑΙ στο μνημόνιο και τις μεταρρυθμίσεις δεν έτυχε ενιαίας πολιτικής έκφρασης με ευθύνη των πολιτικών σχηματισμών που το υποστήριξαν. Παρόλο που αποτελούσε μια κοινωνική έκφραση με σημαντικά ενοποιητικά στοιχεία, πέρα από κόμματα και αριστερούς ή δεξιούς μανιχαϊσμούς. Γιατί εξέφραζε μια καθαρή πολιτική βούληση με υπερταξική διαστρωμάτωση και θα μπορούσε πολύ εύκολα να αποκτήσει πολιτικό σχέδιο και πρόταση για την επόμενη μέρα. Δυστυχώς οι πολιτικοί ταγοί με κύρια ευθύνη των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙΟΥ δεν θέλησαν να καινοτομήσουν. Αύριο θα αναζητήσουν το ρόλο του χρήσιμου κομπάρσου για τη χώρα. Ελπίζω να τα καταφέρουν. Ίσως μεθαύριο και αυτό είναι πολύ κοντά, η ίδια η ζωή να τους αναγκάσει να συνεργαστούν.