κοτσανοποιηση της πραγματικοτητας

απο "τριτο καζανι αριστερα"

Ας μην συζητήσουμε για εκείνη τη μερίδα ανθρώπων που δεν πιστεύουν τίποτα και κανέναν, δηλαδή ότι κι αν ακούσουν το απορρίπτουν είτε ως αναληθές είτε ως συνωμοσία είτε ως απλώς ύποπτο είτε ως προσπάθεια χειραγώγησης. Οι ειδήσεις είναι για αυτούς προσπάθειες συγκάλυψης μίας τρομερής και ζοφερής, κρυφής πραγματικότητας.


Ας μην συζητήσουμε ούτε για αυτούς που , για οποιονδήποτε λόγο, δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Πραγματικά, υπάρχουν άνθρωποι που δε γνωρίζουν τι συμβαίνει και απλά περνούν τις ημέρες τους μέσα σε μία όχι πολύ δυσάρεστη ρουτίνα. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι άνθρωποι χωρίς υποχρεώσεις ή ευθύνες, ασχέτως οικονομικής ή πολιτισμικής επιφάνειας.

Αυτοί που ζουν την πραγματικότητα σε όλη την έντασή της είναι οι άνθρωποι του επιχειρηματικού κόσμου, σε όποιον κλάδο και αν δραστηριοποιούνται. Αυτοί ξέρουν ότι χωρίς λεφτά δεν γίνεται τίποτα, όχι μόνο η ζωή στα αστικά κέντρα αλλά ούτε καν οι ευγενείς σκοποί όπως η προστασία των ανάπηρων, των αδέσποτων, των φτωχών , κτλ.

Λεφτά σημαίνει παιδεία, περίθαλψη, υποδομές, κοινωνική πρόνοια, συνοχή. Χωρίς χρήματα το μόνο που μπορείς να έχεις είναι αδικίες, αντιπαλότητες, ανισότητες, αντιπαραθέσεις, εντάσεις, αναταραχές και εγκληματικότητα.

Η προέλευση του χρήματος είναι δεδομένη: από τις πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις της χώρας. Ή από δανεικά.

Οι πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις της χώρας είναι σα να λέμε οι ιδιώτες επιχειρηματίες, γιατί το κράτος δεν είναι κερδοφόρο: το πληρώνουμε από την τσέπη μας για να γίνονται κάποιες δουλειές όπως να χτίζονται οι δρόμοι και οι γέφυρες, να υπάρχουν σχολεία και νοσοκομεία, δικαστήρια και στρατά. Από τους επιχειρηματίες που ακόμα υπάρχουν, πόσοι είναι κερδοφόροι ώστε να μπορούν να χρηματοδοτήσουν με τη φορολογία τους την κρατική μηχανή, ώστε να έχουμε όλα όσα επιθυμούμε από μία πολιτεία: παιδεία, περίθαλψη, πρόνοια, κτλ? Η απάντηση είναι απλή και τρομερή:
 απολύτως κανείς. Ούτε ένας, ζέρο, ούτε καν εις. Όλοι χρωστούν στα ταμεία και ο ένας στον άλλον. Ακόμα και οι τράπεζες ζουν με δανεικά, πράγμα που δεν αποτελεί ελληνικό φαινόμενο, όπως φαίνεται από τις διάφορες φυλλάδες που αναμασάνε τα λόγια τους σαν τις κατσίκες μέχρι την ώρα της σφαγής και κατόπιν της πυράς. Όλοι έχουν χρεωκοπήσει.

Όσοι δεν χρεωκόπησαν, είναι απατεώνες, γιατί στην ελλάδα έτσι γίνεται.

Διαβάζοντας εδώ κι εκεί, συνδυάζοντας ειδήσεις και αναλύσεις, φαίνεται ότι το σκάσιμο της φούσκας δεν είναι απλώς το τέλος όλων, αλλά μία ορθοπεταλιά, ένα πισωπάτημα πριν την ανηφόρα.

Η απομυθοποίηση των συστημάτων και των ιδεολογιών δεν έγκειται τόσο πολύ στην προφανέστατη αποτυχία τους να διαχειριστούν την ανθρώπινη δραστηριότητα με ρεαλιστικά βιώσιμους ρυθμούς, αλλά στο γεγονός ότι από μόνη της καμία ιδεολογία δεν μπορεί να σταθεί ούτε μόνο του ένα σύστημα δεν μπορεί να προβλέπει τα πάντα.

Το θέμα είναι πρακτικό και τίποτα άλλο.

Η απόσυρση του ιδεατού χρήματος από την αγορά, απαραίτητη μεν, οδυνηρή δε, από ότι φαίνεται ξαναφέρνει στην επιφάνεια παλιές αξίες και παλιά συστήματα, η ορθοπεταλιά που λέγαμε νωρίτερα. Η απόσυρση του ιδεατού χρήματος σημαίνει ότι δεν μπορούν όλοι να πλουτίσουν και ότι μόνο μερικοί θα παραμείνουν, θα χρειαστεί να κλείσουν κάποιες τράπεζες, κάποιες επιχειρήσεις που στηρίζονταν στον αέρα του αέρα του χρήματος, για να επιβιώσουν όσοι συγκεντρώνουν τα ζεστά, χειροπιαστά λεφτά.

Γίνεται σαφές πως για να διατηρήσουν την ευμάρειά τους τα πραγματικά ανώτερα στρώματα, πρέπει να υπάρχουν οι πληβείοι, οι προλετάριοι. Για να υπάρχουν προλετάριοι οι οποίοι να δουλεύουν ήσυχα και πειθήνια, πρέπει να είναι για αυτούς οικονομικά συμφέρον, αλλιώς θα σταματήσουν. Αν ο κινέζος ριζοπαραγωγός δεν έχει προσωπικό ώφελος από την εργασία του, τότε θα μαζέψει τα μπογαλάκια του και θα στηθεί στα πεζοδρόμια της νέας υόρκης, ή του λονδίνου ή οποιασδήποτε άλλης δυτικής πόλης, όπως ήδη βλέπουμε να γίνεται. Για να μείνει εκεί που είναι και να συνεχίσει να παράγει φαγάκι, αντί να διεκδικήσει το καρεκλογραφείο μας, πρέπει να είναι η ζωή του ικανοποιητική, δηλαδή να μην πεθαίνει στα σαράντα από την κούραση και τη δυσωδία της βρωμιάς του, να μπορεί να ζήσει και να μορφώσει τα παιδιά του, να χαίρει κάποιων στοιχειωδών παροχών από το κράτος του.

Συζητώντας με τον κόσμο, βλέπει κανείς ότι πολύ λίγοι είναι που θέλουν κάτι περισσότερο από αυτό. Οι περισσότεροι το μόνο που ζητούν δεν είναι ούτε να ζήσουν σε παλάτι ούτε μεγαλεία, απλά να συνεχίσουν τη ζωή τους με αξιοπρέπεια, χωρίς να τους σκοτώσει κανείς.

Για να συμβεί αυτό, πρέπει κάποιος να πληρώσει και αυτός ο κάποιος είναι όλοι όσοι έχουν συμφέρον από αυτή την υπόθεση, όλοι δηλαδή και προφανώς.

Άρα, για να ζήσει ο φτωχός πρέπει να πληρώσει ο πλούσιος και για πλουτίσει ο πλούσιος πρέπει να δουλέψει ο φτωχός. Το χρήμα πρέπει να κάνει κύκλους όπως το αίμα στο κορμί, να περάσει από παντού μοιράζοντας δύναμη, αλλού περισσότερο αλλού λιγότερο, αλλά παντού. Αλλιώς, αν μαζευτεί όλο σε ένα σημείο, γαγγραινιάζει και σήπεται.

Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι το χρήμα πρέπει να κυκλοφορεί, τότε η καρδιά είναι οι τράπεζες και το κράτος το μυαλό. Αυτά τα δύο κέντρα που ρυθμίζουν τα πάντα, πρέπει να λειτουργήσουν σωστά, οπότε αναπόφευκτα χρειάζονται περισσότερη ενέργεια, χρήμα, αν όμως υδροκεφαλιάσει το σύστημα τότε γκουντμπάη λάβ.

Μία γερή δόση καπιταλισμού και ελεύθερης αγοράς σαν κύριο συστατικό είναι αναντίρρητα κατά τη γνώμη μου απαραίτητη, αλλιώς δεν θα υπάρχουν πλούσιοι να αγοράζουν πραγματάκια τα οποία παράγουν οι φτωχοί. Μία δόση σοσιαλισμού, ακόμα και κομμουνισμού είναι επίσης απαραίτητη για να τηρούνται κάποιες ανθρώπινες αξίες, για να μην φάμε ο ένας τα σωθικά του άλλου για το χρήμα.

Το ζητούμενο δεν είναι να ζήσουν οι πολιτικοί ούτε να διαιωνιστεί η οποιαδήποτε ιδεολογία.

Το ζητούμενο είναι να γίνει η δουλειά.

Θεωρώ ότι πλησιέστερα στην αληθινή αποτελεσματικότητα δεν βρίσκεται καμμία ιδεολογία από μόνη της, αλλά το μίγμα που προκύπτει αν τα βάλουμε όλα μαζί σε ισόποσες δόσεις

http://www.athinovio.blogspot/