ΔΑΡΒΙΝΟΣ

http://www.aposargentino.blogspot.com/

Την έχεις δει φαντάζομαι τη σκηνή: η Ρένα Βλαχοπούλου στην Παριζιάνα μπουκάρει στο ξενοδοχείο της Μυκόνου, παριστάνοντας τη διάσημη μοδίστρα. Και αρχίζει κάτι ακαταλαβίστικα γαλλικά στον δύσμοιρο ξενοδόχο, ο οποίος μένει κάγκελο. Και όμως, αγαπημένη μου Μαντάμ Πελαζί: σήμερα με τα γαλλικά σου θα ήσουν πρώτο τραπέζι πίστα στο ΑΕΙ Γαλλικής Φιλολογίας.


Να δεις πώς το είπε η υπουργός Σεγκολέν Διαμαντοπούλου: σήμερα -υπό προϋποθέσεις- πετύχαμε την ελεύθερη πρόσβαση στα Πανεπιστήμια. Θεϊκό. Αλλο ένα χρόνιο ζήτημα του λαϊκού κινήματος έγινε πραγματικότητα. Υποθέτω ότι μένει η απλή και άδολη αναλογική (για την Παλαιά -allou fun park- Αριστερά) και η απαλλαγή από το Μνημόνιο, για τη Νέα -χώρις Ντόρα και χωρίς τσίπα- Αριστερά (δηλαδή τη ΝΔ).

Να με συμπαθάς, εγώ δεν το καταλαβαίνω αυτό το επιχείρημα: επειδή το ΤΕΙ Καβουρόψυχας δεν το θέλει κανείς, εγώ που το θέλω σαν κολασμένος, μπαίνω αέρα. Και έτσι δεν χρειάζεται να δώσω εξετάσεις. Ασε που θα κάνω ιδιαίτερα με τους καθηγητές, αφού μόνοι μας θα είμαστε. Τι θα απογίνω; Πρόβλημά μου. Μπορεί να πάω Μύκονο με τη Μαντάμ Πελαζί.

Μεγάλη μπίζνα οι Πανελλαδικές Εξετάσεις. Χρόνια πριν ξεκινά η υπερπαραγωγή για την ελληνική οικογένεια. Μέχρι και η γιαγιά κάνει πέρασμα στην ταινία με το γνωστό τάμα στο εικόνισμα για να φέρει ο εγγονός το δίπλωμα. Στο διπλανό δωμάτιο ο πατέρας αρχίζει να βάζει στην άκρη λεφτά για να αγοράσει το αυτοκίνητο στην φοιτήτρια κόρη, η οποία εν τω μεταξύ έχει λιώσει στα φροντιστήρια. Παράλληλα, σε πολλές περιοχές της χώρας «ανακαινίζονται» γκαρσονιέρες (δηλαδή τις περνά ένα χέρι ο αλλοδαπός της γειτονιάς) για να υποδεχθούν φοιτητές και σπουδαστές. Πάνω από όλα η τοπική οικονομία. Την οποία σώζουν σπουδαστές και στρατιώτες. Εσχάτως και τα κωλάδικα.

Εκεί κάπου στην Γ' Λυκείου (δεν ξέρω καν αν λέγεται πλέον έτσι) οι γονείς κρέμονται στα κάγκελα των σχολείων, αναμένοντας τον κανακάρη να βγει από το Εξεταστικό Κέντρο. Η αυλαία πέφτει στα τέλη Αυγούστου, όταν η κρατική TV σπαταλά πολύτιμο τηλεοπτικό χρόνο (που πληρώνεις εσύ ο ηλίθιος) για να κάθονται δύο ντάνες να διαβάζουν πίνακες με βάσεις. Ωκεανός πλήξης. Ούτε τηλεοπτική εκλογική βραδιά δεν είναι τόσο βαρετή, ακόμα και αν σκάσει μύτη η Φωτεινή Πιπιλή με τον καβαλιέρο της να χορέψουν salsa.

Φυσικά, κανείς δεν έχει μπει στον κόπο να πει το αυτονόητο: οι περίφημες βάσεις εισαγωγής είναι το μέτρο της αποτυχίας ενός συστήματος. Που αποθεώνει την παπαγαλία, εξιδανικεύει το «πτυχίο», ικανοποιεί κομματικά ρουσφέτια, γεμίζει την Ελλάδα Τμήματα της πλάκας, όπως κάποτε είχε γεμίσει ο τόπος video club. Και τουλάχιστον τα video club έκλεισαν. Τα άχρηστα ΑΕΙ και ΤΕΙ όμως έμειναν. Να πουλάνε το Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα και τις ταινίες του Ταμτάκου.

Θεωρητικά εκεί που οι ντάνες της κρατικής TV διαβάζουν τις βάσεις, κάποιοι -ας πούμε «υπεύθυνοι»- θα έπρεπε να βγάζουν συμπεράσματα. Πόσα φράγκα σπρώχνουμε στην Παιδεία; Λέω «σπρώχνουμε» γιατί από την τσέπη σου βγαίνουν. Πόσα ΑΕΙ και ΤΕΙ χρειάζονται; Δέκα; Πενήντα; Τετρακόσια; Πόσοι μπορούν να μπουν; Όλοι; Κανείς; Οι μισοί; Πώς μπορούν να μπουν; Με βάση το «10»; Με εξετάσεις ανά Σχολή; Με εισιτήριο διαρκείας στη Σούπερ Λίγκα; Με μπάρμπα στην Κορώνη; Με παράβολο; Με άμαξα; Με αραμπά; Πόσο καιρό θα είναι μέσα οι φοιτητές; Όσο χρειάζεται; Δοκιμαστικά για κανά δυο χρόνια; Για πάντα; Για σχεδόν πάντα; Για πέντε χρόνια; Μέχρι να λιώσει το πάσο; Μέχρι να λιώσει το τάβλι στο Γκάζι; Όσο τους χρειάζεται το κάθε κόμμα;

Ακουσες εσύ χρόνια τώρα κάποια τέτοια συζήτηση; Εγώ το μόνο που βλέπω είναι το Δόγμα ότι ο κάθε υπουργός Παιδείας πρέπει να κάνει μια «μεταρρύθμιση». Και το μόνο που ακούω είναι πόσο δίκαιο είναι να μπαίνουν όλοι στα ΑΕΙ, γιατί -λέει- αν βάλεις βάση το «10» τα στουρνάρια θα τα γράψει ο μπαμπάς τους στο ιδιωτικό κολέγιο. Ξέρεις, η γνωστή καραμέλα-μπαμπούλας της ιδιωτικής παιδείας. Βρε μανίτσα μου, το στουρνάρι, δεν θα γίνει άνθρωπος στο ιδιωτικό κολέγιο. Στουρνάρι θα μείνει.

Το ζητούμενο δεν είναι αν θα υπάρχει ιδιωτικό ΑΕΙ, αλλά τι είδους Δημόσιο ΑΕΙ θα έχεις. Ακουσες ποτέ κάποιον να λέει κάτι για αυτό; Όχι. Γιατί ξέχασα να σου πω ή μάλλον λάθος έκανα: η αυλαία των Πανελλαδικών δεν πέφτει με την ανακοίνωση των βάσεων που διαβάζουν οι ντάνες στην κρατική ΤV. Πέφτει με την έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς, όταν κάθε κατεργάρης καλείται να υπηρετήσει αυτό που πιστεύει: τις σπουδές, το άσυλο, τη μιζέρια, το μισθό, τα προνόμια, την αναβάθμιση, την υποβάθμιση, τους «αγώνες» μπλα μπλα μπλα.

Και η ζωή συνεχίζεται. Έτσι κι αλλιώς, εκεί έξω στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, κουμάντο κάνει μόνο ο Δαρβίνος. The survival of the fittest. Ή the richest.