Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη

"Ανακαλύπτω σε αυτή την προχωρημένη μέση ηλικία ότι είμαι μοναχικός τελικά. Μετά τη σοβαρή περιπέτεια με την υγεία μου, που δεν επιτρέπεται να πιω ούτε σταγόνα αλκοόλ, κατάλαβα ότι αυτό ήταν που με βοηθούσε να έχω μια περσόνα πολύ κοινωνική και εξωστρεφή, αλλά κατά βάθος νευρική και τρομαγμένη. Ακόμα και όταν μου αρέσει η παρέα και περνάω καλά και ψιλοφλερτάρω κάποιον, έστω και πλατωνικά, έρχεται μια στιγμή που κοιτάζω το ρολόι μου κι αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να πηγαίνω στο σπιτάκι μου σιγά σιγά."
αρης δαβαρακης στη lifo 24/1/2008

αντε,σιγα σιγα και να μη μας καταλαβουν. διοτι "δεινόν τό γῆρας, οὐ γάρ ἔρχεται μόνον"

--Ο Παύλος και ο γάμος
του Άρη Δαβαράκη απο το protagon.gr


Δηλαδή τώρα, συγγνώμη κιόλας, σε τι θα πείραζε να πάει ο Υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος στον γάμο του παιδικού του φίλου πρίγκιπα Νικόλαου – και ως ιδιώτης αλλά και ως υπουργός, επισημότατα; Η πρώην βασιλική οικογένεια της Ελλάδος δεν έχει διαπράξει καμία από τις παράνομες πράξεις που έχουν διαπράξει τα υπόλογα στην Δικαιοσύνη μεγαλοστελέχη (αλλά και οι τζουτζέδες, προς το παρόν «διαφεύγοντες» σφουγγοκωλάριοι) των δύο μεγάλων «Δημοκρατικών» κομμάτων, δεν έχει σχέσεις με τον ελληνικό πολιτικό υπόκοσμο που καταλήστεψε τον ελληνικό λαό και (αυτό έχει μεγάλη σημασία), είναι μια οικογένεια που, ιστορικά, είχε πολλές ιδιοκτησιακές εκκρεμότητες στην Ελλάδα αλλά τις τακτοποίησε όλες και ούτε χρωστάει σε κανέναν ούτε διεκδικεί τίποτα – ούτε καν μια ψήφο συμβούλου κάπου στον «Καλλικράτη».


Και στο κάτω-κάτω, για να γίνω και λίγο Ζαμπούνης στη θέση του Ζαμπούνη, δεν είναι «όποιοι κι όποιοι» αυτοί οι άνθρωποι από απόψεως κοινωνικού στάτους και διεθνών επιρροών: Ο πατέρας του γαμπρού, ο τέως βασιλιάς της Ελλάδας Κωνσταντίνος, είναι αδελφός της Σοφίας, βασίλισσας της φίλης και εταίρου μας στην ΕΕ, πολυαγαπημένης – και ποδοσφαιρικά ακόμα - Ισπανίας. Η μητέρα του γαμπρού είναι αδελφή της βασίλισσας της άλλης φίλης και εταίρου μας στην ΕΕ, της βορειότερης Δανίας, η οποία είναι μια πολύ τακτική και ευνομούμενη χώρα που μπορεί να μην διαθέτει τόση λαμογιά και μαγκιά όπως του λόγου μας, είναι όμως από κάθε άποψη μια πολύ πιο δημοκρατικά δομημένη κοινωνία, με ασύγκριτα περισσότερη κοινωνική ευαισθησία και ενδιαφέρον για τον ανάπηρο, τον άνεργο, τον ναρκομανή, τον ασθενή, τον πένητα και με ένα σύστημα κοινωνικής πρόνοιας που δεν αφήνει κανέναν «μη έχοντα» απ’ έξω.

Πέρα από αυτό: η βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας και η βασίλισσα Μαργαρίτα η Β΄, της Δανίας, είναι ανώτατοι άρχοντες σε δύο από τα πιο δημοκρατικά μέλη της ΕΕ και τους οφείλεται ο ίδιος σεβασμός που οφείλεται και στον εκάστοτε κ. Παπούλια μας (που όμως εδώ τον διαλέγουμε κατά πώς βολεύει κάθε φορά τους μεγαλοεργολάβους, τα μεγαλοκανάλια και τις επενδύσεις τους, και τις «πολιτικές ισορροπίες» που διαμορφώνονται από τα οικονομικά συμφέροντα 10 ανθρώπων στην ουσία – άντε 30 αν το δούμε με μεγάλη ευρύτητα). Με κίνδυνο να ακούσω πάλι εδώ από κάτω, στα σχόλια, στις γνωστές υστερικές τσιρίδες του ΚΚΕ (αλλά και της «πεφωτισμένης αριστεράς», τύπου «Παναθηναϊκού» Βαρδινογιαννέικου /Κωνσταντόπουλου γενικά), θα υπενθυμίσω σε όσους ξέρουν αλλά ο νους τους είναι αλλού –στα λεφτά εννοώ βέβαια, πού αλλού;- και στους νεότερους, που δεν ξέρουν, ότι ο Κωνσταντίνος, ο πατέρας του γαμπρού Νικόλαου δηλαδή, εν ενεργεία βασιλιάς τότε, ήταν ο πρώτος που κινήθηκε οργανωμένα κατά της χούντας λίγους μόνο μήνες μετά το πραξικόπημα των αηδιαστικών συνταγματαρχών: 21η Απριλίου του 67 κηρύχτηκε ο στρατιωτικός νόμος και 13 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς, σε λιγότερο από 8 μήνες δηλαδή, αυτός που τώρα τον λέμε «κ. Γκλύξμπουργκ» ρισκάρισε ολόκληρο θρόνο, προχώρησε σε αντιπραξικόπημα με την συμπαράσταση μεγάλης μερίδας κυρίως των Ναυτικών μας Δυνάμεων αλλά και μέρους του Πεζικού μας – και απέτυχε, χάνοντας τον θρόνο του και μαζί, μια τεράστια περιουσία σε χρήμα, ακίνητα, κοσμήματα, έργα τέχνης, αλλά και δύναμη, επιρροή, δυνατότητα συνδιαλλαγής και διαπραγμάτευσης με οποιονδήποτε από τους δυνατούς του κόσμου. Και έκτοτε ποτέ δεν μας ενόχλησε, νομιμότατα υποκλίθηκε στην απόφαση του δημοψηφίσματος που έδειξε ότι ο λαός «δεν τον ήθελε» και, χρόνια με τα χρόνια, σιγά-σιγά, μεθοδικά, κατάφερε να διεκδικήσει μέρος της ιδιωτικής, της οικογενειακής του περιουσίας – αφού πλήρωσε πρώτα όλες τις φορολογικές του υποχρεώσεις.


Ποιοι απ’ αυτούς τους 10 (άντε 30) τοπικούς μας «μάγκες και καραμπουζουκλήδες» έχουνε κάτσει να λύσουν τις εκκρεμότητές τους και να πληρώσουν αυτά που χρωστάνε – ή να τα κλείσουνε τα ρημαδομάγαζά τους; Να γράψω ονόματα τώρα; Δεν κάνει. Τους ξέρουμε όλοι όμως. Όταν «αυτοί» παντρεύουν και βαφτίζουνε και ο Πρωθυπουργός και όποιος υπουργός θέλει, μπορεί να παραστεί – για να μην πω «επιβάλλεται» να παραστεί. Ο Παύλος Γερουλάνος όμως, ως υπουργός αλλά και ως πρόσωπο, δεν μπόρεσε να πάει στον γάμο του κολλητού του και έστειλε λέει το δώρο με τους γονείς του – που, φυσικά, πήγαν. Οι γονείς του υπουργού Πολιτισμού δεν σταμάτησαν ποτέ να είναι πολύ στενοί φίλοι του τέως βασιλικού ζεύγους και από την Δικτατορία ακόμα, ταξίδευαν όσο συχνά μπορούσαν στο Λονδίνο ή τη Ρώμη, για να βρεθούν κοντά στο «τέως» βασιλικό ζεύγος, σαν παλιοί, σωστοί, κανονικοί οικογενειακοί φίλοι που δεν ξεχνάνε και είναι «εκεί» βρέξει-χιονίσει, και στα πάνω και στα κάτω.
Ξέρω, ίσως σκεφθείτε ότι διάλεξα να ασχοληθώ με ένα ζήτημα «πολυτελείας» την ώρα που άλλα πολύ πιο άμεσα και βασανιστικά προβλήματα «απειλούν» την επιβίωσή μας. Όμως με ενοχλεί ιδιαίτερα αυτός ο αριστερός φανατισμός απέναντι σε μια ομάδα ανθρώπων που είχαν, έχουν και θα έχουν σχέση με την πρώην βασιλική οικογένεια της Ελλάδας. Είναι ντροπή μας να μην μπορούμε να εκπροσωπηθούμε ούτε καν σε ιδιωτικό επίπεδο από
έναν φίλο του γαμπρού στις χαρές μιας οικογένειας που, όπως και να θελήσουμε να την ξαναγράψουμε την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, ήταν πάντοτε παρούσα σε όλους τους κρίσιμους ιστορικούς αγώνες που δώσαμε, μέχρι να πάρει σχήμα και μορφή αυτό που είναι η «σημερινή Ελλάδα». Το έχω ξαναγράψει, οφείλω όμως να μην το ξεχνώ : Το 1912 «πήραμε» την Θεσσαλονίκη και το 2012 θα γιορτάσουμε τα πρώτα 100 χρόνια της δικής μας ανεξάρτητης Θεσσαλονίκης. Δεν ξέρω πώς τα λένε τώρα τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας στα παιδιά, ξέρω όμως ότι ο παππούς μου ο Διονύσης πολεμούσε «στο πλευρό του Βασιλιά Κωνσταντίνου», όπως μου διηγιότανε η γιαγιά μου, 7 χρόνια στους Βαλκανικούς Πολέμους - για να πίνουμε τώρα τις γκράπες και τα φρέντο μας στον Θερμαϊκό. Οι μεγάλες Διεθνείς Συνθήκες που εξασφαλίζουν στην Ελλάδα τα κεκτημένα της του 20ου και του 19ου αιώνα, φέρουνε και τις υπογραφές των Βασιλιάδων της. Η σφραγίδα αυτών των ανθρώπων στην διαμόρφωση της σημερινής Ελλάδας υπάρχει παντού, όποια πέτρα και αν σηκώσεις. Χωρίς την βοήθεια που είχαν από την Ευρώπη, ακριβώς γιατί ήταν και είναι στενοί συγγενείς όλων των μεγάλων ευρωπαϊκών βασιλικών οικογενειών, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η Ελλάδα θα είχε την σημερινή της γεωγραφική δομή. Μας βοήθησαν όλοι αυτοί που τόσο πολύ αντιπαθεί η Αριστερά σε όλους μας τους αγώνες – και κυρίως, βέβαια, στον μέγα αγώνα κατά της Αριστεράς στον Εμφύλιο. Ίσως αν δεν τους είχανε στα πόδια τους «τους εστεμμένους» οι κομμουνιστές να είχανε κερδίσει τον πόλεμο.


Τον χάσανε όμως γιατί μας βοήθησαν πολύ «αυτοί οι ξένοι», δόξα τω Θεώ, και ταλαιπωρήθηκαν μετά για πολλά χρόνια, όπως, συνήθως όλοι οι ηττημένοι. Και το γαμώτο είναι πως οι απόγονοι των κομμουνιστών που σφαχτήκαν με τα αδέλφια τους για να παραδώσουν την Ελλάδα στην Σοβιετική Ένωση, αυτοί, οι χαμένοι, ακόμα δεν «επιτρέπουν» στον Έλληνα υπουργό Πολιτισμού να πάει στον γάμο ενός αδερφικού του φίλου με τον οποίον μεγάλωσαν μαζί – γιατί; Γιατί έτσι. Από πίκρα ίσως. Πρέπει όμως κάποτε να καταλάβουμε (και αν υπάρχουν «σκοτεινά σημεία» να τα συζητήσουμε ανοιχτά) πώς εγώ που γράφω και εσείς που διαβάζετε protagon.gr όπως και το 95% του ελληνικού λαού που ΔΕΝ ψηφίζει ΚΚΕ, δεν έχουμε λόγο να ψαρώνουμε μπροστά σε μια μικρή μειοψηφία. Φτάνει πια το κεκτημένο αυτό «δίκιο του αριστερού» σε όλες τις συζητήσεις, χωρίς να χρειάζονται επιχειρήματα. Εμφύλιος ήταν αυτός, χύθηκαν ποτάμια αίματος και κάποιοι «κέρδισαν» και κάποιοι «χάσανε». Φανταστείτε απλά τι θα είχε συμβεί αν δεν είχαμε την βοήθεια των «ξένων δυνάμεων» και είχαν κερδίσει στον Εμφύλιο οι κομμουνιστές. Απλώς σκεφτείτε το λίγο, πού θα βρισκόμασταν τώρα – και τι θα είχαμε περάσει με τα σοβιέτ στο μεσοδιάστημα. Και αν έχετε ακόμα αμφιβολίες ρωτήστε την Βουλγάρα που σας βοηθάει στο σπίτι, ή την Ρωσίδα δασκάλα του πιάνου, τον Αλβανό, τον Πολωνό, τον Ρουμάνο. Εκείνοι θα σας πουν πώς ζήσανε οι ίδιοι, οι γονείς τους και οι παππούδες τους, 70 χρόνια, κάτω από την μπότα αυτών που ακόμα και τώρα, αν και κυριολεκτικά ανύπαρκτοι πια, συνεχίζουν να «μην επιτρέπουν» σε ένα υπουργό της ελληνικής κυβέρνησης να πάει σε όποιο γάμο θέλει