Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Κατ'αρχάς, τότε δεν υπήρχε καν Τύπος που να βγάλει στη φόρα σκάνδαλα. Ποιος τόλμαγε να τα βάλει με τους λογοκριτές του ταγματαλήτη Παπαδόπουλου; Και μη νομίζετε ότι οι εκδότες (και κυρίως οι μεγαλοεκδότες) σκανδαλίζονταν από τα πίτσι-πίτσι των "αδιάφθορων" συνταγματαρχών με τους διάφορους μεγιστάνες. Υπάρχει ένας μύθος που αφορά αυτήν ακριβώς την "εντιμότητα" των πρωταιτίων της χούντας. Αν θέλετε, στην καλλιέργεια αυτού του μύθου συνετέλεσε και η μιζέρια στην οποία περιήλθαν οι πραξικοπηματίες όταν χάσανε πια την εξουσία: χάσανε τα οφφίτσια, χάσανε όσα παράνομα καρπώθηκαν (π.χ. εκείνη την αυθαίρετη βιλάρα που έχτισε μέσα στον Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας ο Παπαδόπουλος) κι όσοι δεν μπήκαν φυλακή απέμειναν να περιφέρονται μίζεροι και ξεπεσμένοι (όπως έγινε με το Γιάννη Λιαπή, βασιλικό επίτροπο στη δίκη του Παναγούλη).
Χτίστηκε ένας μύθος χάρη και στη δρακόντεια λογοκρισία που υφίστατο τότε ο Τύπος (λογοκρισία που επανέφερε, με άλλα όμως μέσα, με τον τυποκτόνο του νόμο ο Ευάγγελος Βενιζέλος). Ήταν απολύτως αδιανόητο για μια εφημερίδα (για ραδιόφωνο και τηλεόραση δεν το συζητάμε καν - ο ρόλος τους ήταν αυστηρά προπαγανδιστικός) ακόμη και να υπαινιχθεί ότι υπάρχει υποψία κρατικού σκανδάλου.
Ήρθε λοιπόν - ευτυχώς - ο κατασυκοφαντημένος από τους "πατριώτες" - "Ιός" της "Ελευθεροτυπίας" με άρθρο του της 25ης Ιουλίου 2010 με τίτλο "Εφτά χρόνια αρπαχτή" να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να μας βγάλει από το λήθαργο της συλλογικής αμνησίας και της αμνηστίας που έχουμε χαρίσει όλοι (λαός, Τύπος, πολιτικοί) στον Εθνικό μας Γυψαδόρο και τη συμμορία του.
Η κρατούσα μυθολογία λέει ότι οι χουντικοί δεν κλέψανε. Δε βολέψανε. Δεν κάνανε ρουσφέτια. Όμως στην πραγματικότητα, επί επτά χρόνια γινόταν ένα μεγάλο φαγοπότι! Μεταφέρω λοιπόν εδώ τα στοιχεία που παραθέτει ο "Ιός", γιατί είναι πράγματι συγκλονιστικά και κατεδαφίζουν κάθε ισχυρισμό περί "εντιμότητας" των χουντικών.
Έγραφε ο Γιάννης Καψής στον "Ταχυδρόμο", στις 24/5/1974, αναφορικά με το παπαδοπουλικό "σκάνδαλο των κρεάτων" που δημοσιοποίησε ο Ιωαννίδης, σφετεριστής του Παπαδόπουλου:
«Δεν είναι καινούρια η υπόθεση. Μήνες ολόκληρους οι φήμες οργίαζαν. Κι όμως κανείς δεν τολμούσε. Κανείς δεν είχε το θάρρος να μεταβάλη τον ψίθυρο σε καταγγελία. Κι όσο οι φήμες απλώνονταν, αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερους υπεύθυνους και μη, τόσο μεγάλωνε κι ο φόβος μήπως θίξουμε τα κακώς κείμενα. Ηταν μια ‘συνωμοσία κραυγαλέας σιωπής’, χάρη και στη δρακόντεια νομοθεσία που ρυθμίζει -και συμπιέζει- την ενάσκηση του λειτουργήματός μας».
Τι θέλει άραγε να πει το ποιητή;
Μετά τη Μεταπολίτευση, ο Τύπος κυριολεκτικά οργίασε ξεσκεπάζοντας σωρεία σκανδάλων της "Εθνοσωτηρίου". Ξεχάστηκαν όμως, επειδή θεωρήθηκαν ασήμαντα μπροστά στα υπόλοιπα εγκλήματα των πραξικοπηματιών. Αυτό όμως τελικά συνέτεινε στη δημιουργία αυτής της ψευδούς εικόνας που έχουν σήμερα οι πολίτες: "ναι, ΟΚ, ήταν φασίστες, αλλά δεν κλέψανε". Ας πιάσουμε τις αποκαλύψεις του "Ιού" μία-μία...
Εισοδήματα των πραξικοπηματιών και ασυλία
Δίνοντας το... καλό παράδειγμα στους επιγόνους τους, οι "εθνοσωτήρες" έσπευσαν να αυξήσουν τις απολαβές τους: όχι μόνο σε σχέση με τη μισθοδοσία που έπαιρναν ως στρατιωτικοί, αλλά ακόμη και σε σχέση με το τι παίρνανε οι ως τότε βουλευτές. Συγκεκριμένα, με τον Α.Ν. 5 του 1967, σχεδόν διπλασίασαν το μισθό του πρωθυπουργού: από 23.600 δραχμές τον πήγαν στις 45.000. Μη νομίζετε ότι και οι υπουργοί και οι υφυπουργοί έμειναν παραπονεμένοι: από τις
22.400 δραχμές πήγαν οι μισθοί τους στις 35.000 (τότε, ο μέσος μισθός στον ιδιωτικό τομέα ήταν λιγότερο από 4.000 δραχμές), ενώ για πρώτη φορά θεσπίστηκαν και ημερήσια "εκτός έδρας" των 1000 και 850 δραχμών αντίστοιχα (Πηγή: "Πολιτικά Θέματα", 5/10/1973).
Επίσης, με τρόπο εντελώς καταχρηστικό "αποκατέστησαν" στεγαστικά "αξιωματικούς διαδραματίσαντας εξέχοντα ρόλον" στο πραξικόπημα (Πηγή: "Πολιτικά Θέματα", 8/2/1975).
Έχουμε καταφερθεί πολλάκις κατά του κατάπτυστου νόμου του Ευάγγελου Βενιζέλου που εξασφαλίζει την ασυδοσία των πολιτικών. Οι ρυθμίσεις όμως της χούντας κάνουν ακόμη κι αυτόν τον άθλιο νόμο να μοιάζει αθώος: το Ν.Δ. 802 της 30/12/1970 περιείχε "μεταβατική διάταξη" (§48) που όριζε ότι δίωξη υπουργού ή υφυπουργού της χούντας μπορούσε να γίνει μόνον με απόφαση των συναδέλφων του (άρα, σ'αυτό το θέμα δεν διαφέρουν καθόλου από τους αιρετούς βουλευτές και υπουργούς που τους διαδέχθηκαν και συνεπώς χάνουν το ηθικό έρεισμα που είχαν για να παριστάνουν τους αδιάφθορους). Το τελειωτικό χτύπημα όμως είναι τό ότι ΟΛΑ τα "εγκλήματα δια τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως" της μελλοντικής Βουλής εθεωρούντο ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ παραγεγραμμένα!
Να χαρώ εγώ "αδιάφθορους"... Ερωτώ τώρα εγώ ο "κολλημένος αριστερός": αν ΔΕΝ είχαν κατά νου να "κάνουν γιούργια στον ταμπλά με τα κουλούρια" (ή να "βάλουν χέρι στο βαζάκι με το μέλι", διαλέξτε όποια έκφραση θέλετε), γιατί φρόντισαν να εξασφαλίσουν τέτοια σκανδαλώδη ασυλία-ασυδοσία-ατιμωρησία στους εαυτούς τους;
Βέβαια, λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο: η μελλοντική Βουλή θα έπρεπε να είναι ελεγχόμενη από αυτούς (όπως είναι, π.χ., η Τουρκική, η οποία ελέγχεται πλήρως από το Στρατό). Δεν τους βγήκε όμως ο βουλευτικός καφές α λα Τούρκα, γιατί η Εξέγερση του Πολυτεχνείου τους χάλασε τα σχέδια κι οδήγησε στον θεσμικό διαχωρισμό της Μεταπολίτευσης από την "Εθνοσωτήριο".
Φρέσκα, ολόφρεσκα κρέατα (σε προχωρημένη σήψη)
Όπως φαντάζεστε, σ'αυτήν την ενότητα καταπιανόμαστε με το σκάνδαλο των κρεάτων του παπαδοπουλικού υφυπουργού Εμπορίου Μιχάλη Μπαλόπουλου και του σύγχρονού του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου Εμπορίου (και διορισμένου προέδρου της ΑΔΕΔΥ) Ζαφειρίου Παπαμιχαλόπουλου. Πρόκειται και για το μοναδικό σκάνδαλο που εκδικάστηκε επί χούντας, στα πλαίσια μιας προπαγανδιστικής απόπειρας του Ιωαννίδη να νομιμοποιηθεί και να δείξει διαφορετικό προφίλ από τον ανατραπέντα Παπαδόπουλο.
Το κατηγορητήριο ήταν ιδιαίτερα πλούσιο. Η κυριότερη όμως κατηγορία αφορούσε την "δωροληψία κατά συρροήν" από μεγαλεμπόρους που επεδίωκαν να εξασφαλίσουν μονοπωλιακή θέση στην αδειοδότηση εισαγωγής κρεάτων. Το αποτέλεσμα ήταν να προκύψουν παράνομες ανατιμήσεις ("καπέλα") που, βεβαίως, βάρυναν τον καταναλωτή. Το σκάνδαλο αυτό έγινε κυρίως γνωστό για τα σάπια αργεντίνικα κρέατα που "μαύριζαν" και "δεν τα ήθελε ο κόσμος". Επειδή ακριβώς ήταν σάπια σαν τις "αδιάφθορες" και "πατριωτικές" σαπιοκοιλιές που κυβερνούσαν τότε τον τόπο και "δεν τα ήθελε ο κόσμος", φρόντισαν οι "κύριοι" Μπαλόπουλος και Παπαμιχαλόπουλος να απαγορεύσουν την πώληση ντόπιων κρεάτων, ώστε το καταναλωτικό κοινό να μην έχει άλλη επιλογή. Μάλιστα, ο... "εντιμότατος" Στυλιανός Παττακός ανακατεύτηκε ενεργά στο σκάνδαλο, με τη διαταγή που εξέδωσε στις 21/9/1972 "όπως διατεθούν το ταχύτερον εις την κατανάλωσιν" τα σάπια αυτά κρέατα.
Ο Μπαλόπουλος έφαγε τριάμιση χρόνια φυλακή, ποινή που μειώθηκε σε 14 μήνες το 1976. Τη γλίτωσε όμως για την πρακτική που τον έκανε διάσημο: μιλάμε για το "μπαλόσημο" που φέρεται να εισέπραττε ως γραμματέας του ΕΟΤ. Το "μπαλόσημο" ήταν αυτό που τον έκανε γνωστό και ως "κύριο 10%".
Αξιοσημείωτα είναι όσα έγραφε στο ημερολόγιό του ο διπλωμάτης Γεώργιος Χέλμης, γαμπρός του Μαρκεζίνη. Στις 21/1/1974 σημειώνει "Φαίνεται πως συνελήφθη ο Μπαλόπουλος, πρώην του Τουρισμού, για οικονομικά σκάνδαλα και καταδιώκεται ο Παύλου, γαμπρός του Παττακού, επίσης για οικονομικά σκάνδαλα (υπόθεσις κρεάτων)" και συμπληρώνει στις 5/2/1974 "Για τα σκάνδαλα, πιστεύει ο Μομφεράτος ότι τίποτε δεν πρόκειται να προωθήσουν, διότι φοβούνται να έλθουν εις αντιθέσεις και, άλλωστε, δεν έχουν μάρτυρες να καταθέσουν». Με τη δημοσιοποίηση της δίωξης, εκτιμά τέλος "ότι κατά την δίκη θα προκύψουν και στοιχεία για άλλες υποθέσεις (ίσως σκάνδαλα στον τουρισμό κ.α.)" (Πηγή: "Ταραγμένη Διετία", Αθήνα 2006, σελ. 123, 129 και 161).
Τα εθνοσωτήρια ρουσφέτια
Δεν ήταν όμως μόνο τα κρέατα που βρωμοκοπάγανε επί χούντας. Όπως δείχνουν τα γεγονότα, ο νεποτισμός, το ρουσφέτι και ο χρηματισμός ήταν στην ημερήσια διάταξη - μη σας πουλάνε παραμύθια ότι οι χουντικοί ήταν "αδιάφθοροι"! Τη χουντοφυλλάδα "Ελεύθερος Κόσμος" τη γνωρίζετε, έτσι; Μόλις επτά μήνες μετά το πραξικόπημα, ο εκδότης της και βασικός πορτ-παρόλ της χούντας, Σάββας Κωνσταντόπουλος, εξομολογήθηκε γραπτώς στον Καραμανλή τα εξής: "Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κοκ)" (Πηγή: "Αρχείο Καραμανλή", τόμος 7ος, σελ. 50). Για να φτάνει ακόμα κι ο μέγας προπαγανδιστής τους να τους καταγγέλλει για νεποτισμό και ρουσφέτια, κάτι συμβαίνει - δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά!
Οι εξομολογήσεις (εν έτει 1973) του Κωνσταντόπουλου στον Καραμανλή έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Τι νομίζατε, ότι μόνον οι σημερινοί βο(υ)λευτές και υπουργοί έχουν το προνόμιο; Συνεχίζει ο Κωνσταντόπουλος λοιπόν... Αναλύοντας το Δεκέμβριο του 1973 στον Καραμανλή την ανατροπή του Παπαδόπουλου, επισημαίνει ότι "είχε υποστεί το καθεστώς και αυτός προσωπικώς ηθικήν φθοράν εις την συνείδησιν των Ενόπλων Δυνάμεων. Μεγάλην ζημίαν του έκαμε η σύζυγός του και ο ταξίαρχος Μ. Ρουφογάλης, τον οποίον είχε τοποθετήσει εις την ΚΥΠ. Εκαμαν προκλητικάς ενεργείας (εντυπωσιακοί γάμοι, θορυβώδεις δεξιώσεις, δημόσιαι εμφανίσεις με μεγαλοπλουσίους, επίδειξις πλούτου κλπ). Μοιραίον ρόλον έπαιξαν και οι γαμβροί ωρισμένων παραγόντων του καθεστώτος (του κ. Σ. Παττακού και άλλων). Εδημιουργήθη μία αποπνικτική ατμόσφαιρα σκανδάλων δια την οποίαν δεν δυνάμεθα ακόμη να γνωρίζωμεν μέχρι ποίου σημείου ανταπεκρίνετο εις την πραγματικότητα. Πάντως, αντιστοιχία υπήρχε οπωσδήποτε" (Πηγή: ο.π., σελ. 203-205).
Την ίδια λεπτή και φινετσάτη αύρα της μπόχας απολαμβάνουμε και από τις επιστολές του Ευάγγελου Αβέρωφ προς τον Καραμανλή. Σε επιστολή του της 14/10/1968 αναφέρονται "κυκλοφορούσαι φήμαι περί μεγάλων ή μικρών σκανδάλων (δημοπρασίαι τηλεοράσεως, ΟΛΠ, σύμβασις Reynold’s, βέβαιοι μικρολοβιτούραι Ματθαίου και άλλα)", ενώ στις 28/10/1972 αναφέρει ανησυχία του Παπαδόπουλου για "τα γύρω του σκάνδαλα, το ξεχαρβάλωμα της Διοικήσεως". Αργά τον έπιασε ο πόνος τον ταγματαλήτη...
Τα ίδια και στη συνομιλία του πολιτικού επιστήμονα Θεόδωρου Κουλουμπή με τον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη (που διετέλεσε υπουργός Ασφαλείας επί Μεταξά). Στο βιβλίο του "…71 …74: Σημειώσεις Ενός Πανεπιστημιακού", σελ. 116-117, αφηγείται "Και για το στρατό; τον ρώτησα. Η απάντησή του ήταν να τρίψει τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού, υπονοώντας ότι δωροδοκούνται".
Διαφθορά, προκλητική ασυλία-ασυδοσία κυβερνώντων, νεποτισμός, ημέτεροι, δωροδοκίες και ρεμούλες επί "Εθνοσωτηρίου"... Και βέβαια, τι σόι απόλυτη εξουσία θα ήταν αυτή αν δε βόλευε τα "δικά της παιδιά"; Ιδού:
Ο... αρχηγάρας της "Επαναστάσεως", ο "εθνοσωτήρας" μας ο Γεώργιος Παπαδόπουλος φρόντισε να βολέψει τ'αδέρφια του. Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος έγινε στρατιωτικός ακόλουθος, Γ.Γ. του Υπουργείου Προεδρίας, Περιφερειακός Διοικητής Αττικής και υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ. Ο έτερος αδελφός, ο Χαράλαμπος, πήρε σβάρνα εν ριπή οφθαλμού την υπαλληλική ιεραρχία κι έγινε Γ.Γ. Δημοσίας Τάξεως. Γι'αυτόν μάλιστα γράφει ο βαθμοφόρος υφιστάμενός του Αλέξανδρος Δρεμπέλας στα απομνημονεύματά του με τίτλο "Ο Θρήνος Του Χωροφύλακα", σελ. 118, τα εξής: "μένει γνωστός σαν ‘μπον φιλέ’ γιατί, τυλιγμένος σε χειμωνιάτικο παλτό, τρέχει νύκτα μαζί με αξιωματικούς αστυνομίας πόλεων στα καμπαρέ σαν γκάγκστερς και τρώγουν φιλέτο".
Ο κουνιάδος του Μακαρέζου, Αλέξανδρος Ματθαίου (το όνομά του αναφέρθηκε και πιο πάνω ως αναμεμειγμένο σε διάφορες λοβιτούρες), διορίστηκε - από τον Μακαρέζο φυσικά - υπουργός Γεωργίας και κατόπιν Βορείου Ελλάδος.
Ο Λαδάς βόλεψε τα ξαδέρφια του: τον έναν τον έκανε διοικητή της ΑΣΔΕΝ και τον άλλο Γ.Γ. Κοινωνικών Υπηρεσιών.
Ο Παττακός ανέθεσε στο γαμπρό του, Ανδρέα Μεϊντάση, διάφορες επικερδέστατες μπίζνες με το Δήμο Αθηναίων: από την κατασκευή του υπόγειου γκαράζ στην Κλαυθμώνος μέχρι τεχνική μελέτη αξιοποίησης δημοτικού ακινήτου, η οποία κόστισε 1.109.000 δρχ.
Και να'ταν μόνο αυτά; Το "αδιάφθορο" καθεστώς που "δεν έφαγε ή έστω δεν έφαγε τόσα πολλά" προχώρησε (μέσω των τραπεζών) σε ανεξέλεγκτες δανειοδοτήσεις "ημετέρων". Λίγο μετά τη Μεταπολίτευση, τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν επανειλημμένα με το ζήτημα, αλλά για ευνόητους λόγους τελικά το ζήτηα θάφτηκε και δεν εξετάστηκαν σε βάθος οι σχετικές κατηγορίες. Για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα, ο "Ταχυδρόμος" δημοσιοποίησε στις 29/8/2974 και στις 12/9/1974 δυο έγγραφα του τότε αρχηγού της ΚΥΠ Μιχαήλ Ρουφογάλη που μιλούσαν για δάνεια "άτινα θεωρούνται χαριστικά ή επισφαλή" και για τους παράγοντες που παρενέβησαν για τη χορήγησή τους. Το ύψος των χορηγηθέντων δανείων ήταν 1.519.000.000 δραχμές και των "υπό έγκρισιν" ήταν 1.644.000.000 δραχμές.
Ακόμα πιο αποκαλυπτικά είναι όσα είπε εμπιστευτικά στον αυλάρχη του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου ο προσωπικός φίλος του δικτάτορα Χαρίλαος Χατζηγιάννης στις 25/11/1970: "Αυξάνεται η επιρροή της Δέσποινας (Παπαδοπούλου), του Ρουφογάλη και του Φραγκίστα. Η Δέσποινα ανακατεύεται σε όλα και, αναμφισβήτητα, επηρεάζει τον άντρα της. Ακόμη και η κόρη της παίζει ρόλο. Μιλούν και για οικονομικά συμφέροντα. Ο Λαδάς φώναξε τον Χατζηγιάννη και του συνέστησε, φιλικά, να διαφωτίσει τον Παπαδόπουλο" (Πηγή: Λεωνίδας Παπάγος, "Σημειώσεις 1967-1977", Αθήνα 1999, σελ. 296).
Η χουντογκλαμουριά
Ας δούμε όμως τι έχει να πει για το lifestyle των "Εθνοσωτήρων" μας η Ντέλλα Ρουφογάλη-Ρούνικ, πάλαι ποτέ σύζυγος του χουντικού αρχηγού της ΚΥΠ (το εν λόγω ζεύγος ήδη αναφέρθηκε ότι αποτελούσε πέτρα σκανδάλου για αρκετούς καθεστωτικούς) στην αυτοβιογραφία της με τίτλο "Να Γιατί..." (Αθήνα 2002, εκδόσεις Φερενίκη). Ήταν φωτομοντέλο που το 1973 παντρεύτηκε τον Μιχαήλ Ρουφογάλη, τότε αρχηγό της ΚΥΠ: "Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κοπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους κανούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει" (σελ. 85-86).
Βεβαίως, στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τη Βέροια, τα αιτήματα για ρουσφέτια έπεφταν βροχή, όπως επιβεβαιώνει η ίδια στη σελίδα 89: "έρχονται πολλοί να με δουν. Γνωστοί και άγνωστοι. Ο πατέρας μου μου δίνει πακέτο τα σημειωματάκια με τα ρουσφέτια που ζητούσαν οι γνωστοί του όλο αυτό τον καιρό και εγώ του υπόσχομαι ότι κάτι θα προσπαθήσω να κάνω".
Κι επειδή όλοι οι χουντάλες μας το παίζουν πατριώτες και βάζουν στο ζύγι το δικό τους πατριωτισμό και των άλλων και όποιον δεν είναι φασίστας τον βγάζουν εθνοπροδότη... Ας δούμε (στην ίδια σελίδα) ένα από τα ρουσφέτια που ικανοποίησε η κυρία Ντέλλα Ρουφογάλη-Ρούνικ: απονομή χάριτος από τον Παπαδόπουλο σε έναν συντοπίτη της εξαγωγέα, πρώην "μεγάλο ποδοσφαιριστή της τοπικής ομάδας", που είχε καταδικαστεί "με αποδείξεις" για κατασκοπεία υπέρ της Βουλγαρίας.
Λαμπρά! Να χαρώ εγώ πατριώτη κι εθνοσωτήρα που έδωσε χάρη σε άτομο που έκανε κατασκοπεία προς όφελος χώρας που ανήκε σε (θεωρούμενη τότε) εχθρική συμμαχία επειδή του το ζήτησε μια πρώην μοντέλα... Φαντάζεστε τι θα γινόταν έτσι και, αντί για τη Ντέλλα Ρουφογάλη-Ρούνικ, πήγαινε και του το ζήταγε η Τζούλια Αλεξανδράτου;
Οι αρραβώνες του ζεύγους Ρουφογάλη τιμήθηκαν από επιλεγμένους εξωκυβερνητικούς παράγοντες, όπως οι επιχειρηματίες Λάτσης και Κιοσέογλου. Η περιγραφή στη σελίδα 88 είναι εύγλωττη: "την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ’ όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω". Στο γάμο παρόντες ήταν (σελ. 95) "ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Αγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων ‘Τιτάν’ με τη γυναίκα του, ο Τομ Πάππας, ο Γ. Λύρας, ο Γιώργος Ταβλάριος, εφοπλιστής από τη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα του και ο Γιάννης Λάτσης με τη μεγάλη του κόρη, αφού η γυναίκα του την ίδια μέρα πάντρευε την ανηψιά της σε άλλη εκκλησία".
Φωνάζουμε - και δικαίως - για τη διαπλοκή των πασόκων και νουδούληδων υπουργών και βο(υ)λευτών με διάφορους εφοπλιστές, μεγαλοβιομήχανους, τραπεζίτες, ιδιοκτήτες ασφαλιστικών εταιρειών, εμπόρους όπλων κ.ο.κ. Ήδη, από τις αφηγήσεις που προηγήθηκαν, πρέπει να έχετε πάρει μια ιδέα για το τι γινόταν. Αλλά το πράγμα δε σταματάει εκεί. Η Ρουφογάλη-Ρούνικ προχωρά παραπέρα περιγράφοντας ένα ιδιωτικό ταξίδι της με τη Δέσποινα Παπαδοπούλου στο Παρίσι (σελ. 87): "Μένουμε σε μεγάλες σουΐτες στο Intercontinental. Ερχονται να μας επισκεφθούν με το τραίνο από τη Γενεύη ο Γιάννης Λάτσης και η σύζυγός του Εριέτα. Είναι πολύ φίλοι της Δέσποινας. [...] Πηγαίνουμε σε όλα τα καλά μαγαζιά της Φομπούρ Σεντ Ονορέ. Η Δέσποινα έχει αφεθεί στο γούστο μου. [...] Λόγω της παρατεταμένης κακοκαιρίας, πηγαίνουμε οδικώς στις Βρυξέλλες με λιμουζίνα που μας έστειλε ο Ωνάσης".
Νομίζετε όμως ότι αυτές οι επαφές ήταν αποκλειστικά κοινωνικές; Αν αυτό νομίζετε, ήρθε η ώρα να το διαλύσω το συννεφάκι σας. Πάμε στη σελίδα 100, όπου η Ρουφογάλη-Ρούνικ αναφέρει ένα γεύμα του ζεύγους Ρουφογάλη στο σπίτι του με το Λάτση, λίγο μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Ο αρχηγός της ΚΥΠ και ο Λάτσης "συζητούν για τα διϋλιστήρια και τα προβλήματα που έχει" και, μετά το τέλος της κουβέντας, ο εφοπλιστής προθυμοποιείται να συνοδεύσει τη γυναίκα του πρώτου στο Λονδίνο για κάτι ιατρικές εξετάσεις.
Τέλος, κάποια λόγια του Ρουφογάλη αποκαλύπτουν πόσο τυχοδιωκτικά διαχειριζόταν τον πλούτο της χώρας η χούντα: "Ενα βράδυ ο Χρήστος Μίχαλος, τότε υπουργός, μισοαστειευόμενος, του λέει ότι τώρα που παντρεύτηκε θα πρέπει να κάνουν καμιά δουλειά να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Ο Μιχάλης, ατάραχος, του λέει να μην ανησυχεί. ‘Οσο είμαστε στα πράγματα δεν μας χρειάζονται λεφτά και, αν πέσουμε, τα λεφτά δεν θα μας σώσουν’. Ξεσπάει σε γέλια. Εγώ παγώνω, μαζί μου κι ο Μίχαλος" (σελ. 98).
Τα φιλέτα
Μήπως είχατε την εντύπωση ότι οι αποικιοκρατικές συμβάσεις αποτελούν προνόμιο των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ; Ξανασκεφτείτε το. Ας δούμε λίγο τα "φιλέτα" ένα-ένα:
Η πρώτη σκανδαλώδης σύμβαση υπογράφηκε με την αμερικανική Litton (15/5/1967) για "παροχήν υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως ορισμένων περιοχών εις Κρήτην και Δυτικήν Πελοπόννησον" (ΦΕΚ 1972/Α/88). Ήταν μια σύμβαση που είχε προταθεί αρχικά από την κυβέρνηση των αποστατών το 1966 και κυρίως από τον Μητσοτάκη, αλλά η Βουλή δεν τόλμησε να την υπερψηφίσει. Σύμφωνα με αυτήν τη σύμβαση, η Litton θα εισέπραττε όλα τα έξοδα που έκανε "βοηθώντας" το Δημόσιο + κέρδος 11% + προμήθεια 2% επί των κεφαλαίων (ή των δανείων) που θα έφερνε, τα οποία θεωρητικά θα ανέρχονταν στο ποσόν των 800.000.000 δολαρίων ΗΠΑ. Ως προκαταβολή δε, το Δημόσιο κατέβαλε 1.200.000 δολάρια. Σας μυρίζει ρεμούλα; Μα, ήταν ρεμούλα ΟΛΚΗΣ! Μια ρεμούλα που πρότεινε ο... ειλικρινής, έντιμος επίτιμος και υλοποίησαν οι "Εθνοσωτήρες". Τι έγινε όμως στην πράξη; Η Litton απλά μασούλαγε τα ποσοστά επί των "εξόδων" της. Στις ΗΠΑ, ο υπεύθυνος του προγράμματος παραδεχόταν ότι "(τ)ο κέρδος μας είναι φυσικά δυσανάλογα μεγάλο, επειδή δεν έχουμε κάνει βασική επένδυση. Η επένδυση είναι το καλό μας όνομα". Τελικά η σύμβαση λύθηκε στις 15/10/1969, με το Ελληνικό κράτος να καταβάλει τις δαπάνες της εταιρείας + το 11% που λέγαμε προηγουμένως, ακόμη και κατά την περίοδο τερματισμού (ΦΕΚ 1969/Α/268)! Ποια ήταν η επίσημη δικαιολογία; "αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ ειδικής εξωτερικής βοηθείας τας προσπαθείας δια την ανάπτυξιν" (Πηγή: "Βήμα", 16/10/1969).
Ίδια γεύση και στη σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας, την οποία ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον Αμερικανό εργολάβο Robert McDonald (ΦΕΚ 1969/Α/15). Σύμφωνα με τη σύμβαση, το Δημόσιο έβαζε 45 από τα 150 εκατομμύρια του προϋπολογισμού του έργου, "διευκόλυνε" τον "επενδυτή" με ομόλογα 80.000.000 και εγγυόταν και για τα δάνειά του! Το έργο θα κατασκευαζόταν από Έλληνες υπεργολάβους, ενώ ο "ανάδοχος" απλώς θα φρόντιζε για μελέτες και δάνεια, ενώ θα εισέπραττε και αμοιβή 14% επί των εξόδων (συμπεριλαμβανομένης και της δημόσιας χρηματοδότησης!!!). Και 4.500.000 δολάρια σαν προκαταβολή... Προσέξτε όμως τι άλλο έγραφε η σύμβαση: "Εάν κατά την διάρκειαν της μελέτης ήθελεν διαπιστωθή" από τον ίδιο πως 150 εκατομμύρια δεν αρκούν, μπορούσε είτε να ψάξει γι’ άλλα είτε απλά να "θεωρηθή εκτελέσας την σύμβασιν άμα τη συμπληρώσει της κατασκευής τμήματος της οδού, ούτινος η αξία ανέρχεται εις δολλ. ΗΠΑ 150.000.000" (άρθρο 1 §4). Τελικά, ούτε τα προβλεπόμενα δε βρήκε, οπότε σηκώθηκε κι έφυγε, ενώ ο κρατικός κορβανάς έχασε ενάμιση δισεκατομμύριο δραχμές...
Αμ τον φοβερό και τρομερό Τομ Πάππας πού τον βάζετε; Ήταν ήδη παρών με το διυλιστήριο της ESSO στη Θεσσαλονίκη, μια επένδυση που ήδη από το 1962 είχε καταγγελθεί ως σκανδαλωδώς προνομιακή. Το 1972, σε μια τρομερή κίνηση αβάντας υπέρ του επιχειρηματία και εναντίον του δημόσιου συμφέροντος, η "Εθνοσωτήριος" τον απαλλάσσει από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις που είχε αναλάβει και αφορούσαν την κατασκευή έξι αγροτοβιομηχανικών μονάδων σε διάφορα σημεία της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72), ενώ του έδωσε και άδεια για τα εργοστάσια της Coca-Cola, την οποία οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις δεν ενέκριναν ως ανταγωνιστικά προς την εγχώρια παραγωγή αναψυκτικών (ΦΕΚ 1968/Α/201). Το όνομα του Τομ Πάππας έμελλε να το δούμε αργότερα και στο "ελληνικό Watergate": ανακύκλωνε (δηλαδή ξέπλενε) κονδύλια της CIA για το χρηματισμό του Νίξον από τους χουντικούς. Επιπλέον, το 1967, ο Παύλος Τοτόμης, προσωπάρχης του Πάππας με σκοτεινό παρελθόν, διορίστηκε υπουργός Δημοσίας Τάξεως και αργότερα πρόεδρος της ΕΤΒΑ.
Αλλά όλα αυτά δεν ήταν τίποτα μπροστά στο παρασκήνιο του πολέμου των μεγιστάνων (Ωνάσης, Νιάρχος, Βαρδινογιάννης, Λάτσης, Ανδρεάδης κλπ) για την κατασκευή του τρίτου διυλιστηρίου της χώρας, αφού εδώ είχαμε ακόμη και τριγμούς στην ίδια τη δομή του καθεστώτος. Ο Παπαδόπουλος τάχθηκε αποφασιστικά υπέρ του Ωνάση - άλλωστε, η βίλα όπου διέμενε στο Λαγονήσι ανήκε στον Ωνάση και ο Παπαδόπουλος πλήρωνε συμβολικό ενοίκιο. Ο Μακαρέζος, από την άλλη, υποστήριζε το Νιάρχο (και μην πει κανείς ότι και ο Παπαδόπουλος και ο Μακαρέζος δεν είχαν συμφέρον να υποστηρίξουν τη μία ή την άλλη πλευρά... Δεν τα κάνανε και για τη φουκαριάρα τη μάνα τους). Η σύγκρουση πήρε τεράστιες διαστάσεις και οι αντιμαχόμενες πτέρυγες τράβηξαν την υπόθεση στα άκρα, με απόπειρες πραξικοπημάτων (!!!) και έκτακτους ανασχηματισμούς. Τελικά, ο Ωνάσης πήρε ανάποδες και τα παράτησε: ακύρωσε τη "μεγαλειώδη" σύμβαση που είχε υπογράψει και πήρε πίσω την εγγύηση που κατέβαλε. Το διυλιστήριο; Ε, αυτό μοιράστηκε μεταξύ Λάτση και Ανδρεάδη (ΦΕΚ 1972/Α/130), ενώ ένα τέταρτο παραχωρήθηκε στο Βαρδινογιάννη (ΦΕΚ 1972/Α/181). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει μια λεπτομέρεια αυτής της "σύρραξης" όπως τη μαθαίνουμε από την εμπιστευτική ενημέρωση του Χατζηγιάννη προς τον Παπάγο (25/11/1970): "Σε άλλο υπουργικό συμβούλιο, παραβρισκόταν ο Καρδαμάκης, ο οποίος εισηγήθηκε την αγορά μηχανημάτων από τη Siemens και την AEG χωρίς διαγωνισμό, για να μπορέσει να ανταποκριθεί η ΔΕΗ στο πρόγραμμά της, που καθυστερούσε λόγω των δυσκολιών εκτέλεσης των συμφωνιών Ωνάση. Ο Παπαδόπουλος έλυσε μόνος του το θέμα, αποδεχόμενος την αγορά από τη μια εταιρεία".
Υπάρχει κι ένα ακόμα ωραίο σκάνδαλο της "Εθνοσωτηρίου", το σπαρταριστό "Τάμα του Έθνους", το οποίο σας το φυλάω για άλλη φορά: πρόκειται για μια απίστευτη ιστορία μεγαλομανίας, θρησκοληψίας και διασπάθισης δημοσίου χρήματος, η οποία, αν δεν έχετε ήδη καταλάβει τι απατεώνες, διαπλεκόμενοι, ρουσφετάκηδες, κλέφτες και λωποδύτες ήταν οι πραξικοπηματίες, θα βάλει οριστικά ταφόπλακα στο παραμυθάκι ότι "οι χουντικοί δεν έκλεβαν".
Κοτσάνα: "Οι χουντικοί ήταν τίμιοι και δεν έκλεψαν"
[ http://www.iospress.gr/ios2010/ios20100725.htm ]
.png "English"){kind=small}
.jpg)
0 βγηκαν μπροστα:
Δημοσίευση σχολίου