λιγο πριν,λιγο μετα το "απολυεσαι"

http://kkmoiris.yooblog.gr/

Απολύτως σοβαρές σκέψεις για μια απολύτως σοβαρή κατάσταση που θα χτυπήσει απρόσκλητη κάθε πόρτα. Τα ευφυολογήματα είναι περιττά.

Όταν βλέπεις τους τριγύρω σου να απολύονται ο ένας μετά τον άλλον, αντί να ετοιμάζεις το επόμενο τρίμηνο πλάνο στο Excel , βρες ένα καλό κουτί για να χωρέσει όσα έχεις μέσα και πάνω στο γραφείο σου. Τα στυλό και τα μολύβια άστα πίσω. Ξεφτίλα είναι να σε δουν να φεύγεις με τα άπαντα της Bic και της Faber-Castel.

Ποτέ μην αναρωτηθείς «γιατί εγώ;». Δεν έχει εφευρεθεί ακόμη η απάντηση που θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα.

Ποτέ μη ρωτήσεις το ίδιο στον εργοδότη σου. Δεν έχει εφευρεθεί ακόμη ο εργοδότης που θα ανοίξει κουβέντα μαζί σου για τέτοιο θέμα, ούτε καν στο τηλέφωνο.

Μην κάνεις το λάθος να μισήσεις όλους όσους μένουν στη δουλειά. Δεν θα μπορέσεις να μοιράσεις δίκαια τόσο άδικο θυμό, ιεράρχησε λοιπόν αυτούς που θα ΄θελες να δεις να πεθαίνουν πρώτοι.

Την ώρα που θα αγκαλιάζεις φεύγοντας την συνάδελφο που σου λέει «είμαι σίγουρη πως θα βρεις κάτι πολύ καλύτερο, αλίμονο σε μας», το «die bitch» μη το πεις φωναχτά. Το «ψόφα σκύλα» θα ήταν απείρως καλύτερο αλλά θα σου τσαλακώσει την υστεροφημία.

Αρνήσου να πάρεις συστατική επιστολή από εργοδότη που σε απολύει. Αφού αυτός κρατάει την τούρτα, άφησέ τον να χαρεί και το κερασάκι μόνος του.
Η «επόμενη μέρα» δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά μια μέρα που θα ξυπνήσεις άνεργος. Ούτε νέους δρόμους θα δεις να ανοίγονται, ούτε ευκαιρίες να σου κλείνουν το μάτι, ούτε «καλά» εμπόδια. Δεν είσαι ο Μουρίνιο, ένας υπάλληλος είσαι. Ήσουν, συγγνώμη.

Μην ακούς όσους λένε «δώσε στον εαυτό σου λίγο χρόνο να σκεφτεί το επόμενο βήμα». Ούτε οι πιστωτικές, ούτε ο Κωτσόλοβος, ούτε η ΔΕΗ θα σου δώσουν χρόνο, μη σου πω ότι θα σου βάλουν και τρικλοποδιά. Πιές μια μπίρα ή έναν καφέ (πικρό, έστω) και αμολήσου να ψάχνεις.

Συνήθως η αποζημίωση αρκεί για να πληρώσεις το νοίκι, τα κοινόχρηστα, το λογαριασμό του κινητού και μια δόση από το αυτοκινητάκι. Αν είσαι single. Αν είσαι παντρεμένος με παιδιά σταμάτα να διαβάζεις εδώ. Αρθράκι γράφω, όχι το σενάριο για την Όγδοη Πύλη της Κόλασης.
Αν με το «απολύεσαι» νιώθεις άξαφνα άχρηστος, περιττός, μηδέν, σκουπίδι, μη σκας. Ακριβώς έτσι πρέπει να νιώσεις. Για λίγο. Πόσο λίγο δεν ξέρω, καθένας θέλει τους χρόνους του για να βγάλει αυτή τη βρωμιά από πάνω του. Όσο πιο γρήγορα, τόσο πιο καλά φοράς καθαρό πουκάμισο για να χτυπήσεις την επόμενη πόρτα. Αν την χτυπήσεις νιώθοντας ακόμη μηδέν, θα φανεί στα μάτια σου. Αυτά δεν πλένονται εύκολα.

Υπάρχουν φορές που απολύεσαι και δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για τσιγάρα. Η απόλυτη πίκρα. Τότε καταλαβαίνεις γιατί αυτοί οι άγιοι άνθρωποι κυνηγάνε με τέτοια λύσσα το τσιγάρο. Θέλουν απλά να απαλύνουν την πίκρα σου.

Η παροιμία με τα πόδια σου που δεν πρέπει να βγαίνουν έξω από το πάπλωμα είναι σοφή. Την έγραψαν όμως ηλίθιοι, που δεν είχαν υπόψη τους πως αν σου παίρνουν και το κρεβάτι και το πάτωμα και το ταβάνι, χέστηκες για το μακρύ ή κοντό πάπλωμα. Κι αυτό για σένα, επίσης.

Αν βρεις δουλειά με τα μισά λεφτά από όσα έπαιρνες στην προηγούμενη μη βιαστείς να πεις «ναι». Εκτός κι αν πέρασαν έξη μήνες που λες «όχι» και οι λογαριασμοί στο σπίτι (αν υποθέσουμε πως δεν γύρισες σ’ αυτό των γονιών σου) άρχισαν να βγάζουν και γένια εκτός από δόντια. Δεν έχεις ιδέα πώς τσιμπάει ένας αξύριστος λογαριασμός, μη σου πω και πώς δαγκώνει…

Το «απολύεσαι» είναι πιο σκληρό από το «χωρίζουμε». Εκτός κι αν το λες εσύ, οπότε τα πράγματα περιπλέκονται (δεν ήξερα ότι μας διαβάζουν και εργοδότες εδώ μέσα).


Αν η εργοδοσία θέσει δίλημμα «ένας/μία από τους τρεις σας πρέπει να φύγει, το αφήνω σε σας, ενημερώστε με μέχρι τις 4» είναι μια πολύ καργιόλα εργοδοσία.

Μην ξεχνάς ότι οι περικοπές -όπως και να τις βαφτίσεις- αγγίζουν τους πάντες. Ακόμη και τους εργοδότες. Πριν λοιπόν η τράπεζα τους πει «απολύεσαι» και αρχίζουν να ψάχνουν άλλες (για να τους πουν κι αυτές το ίδιο, δεν είναι βλαμμένες οι τράπεζες), θα μοιράσουν αυτοί μερικά «απολύεσαι» πρώτοι. Τα πάντα είναι θέμα τάιμινγκ (αυτό να θυμηθώ να μη το πω σε κανέναν απολυμένο, δεν θα ΄χω καλό τέλος).

Να είσαι πάντα έτοιμος για το «απολύεσαι». Κι ανάλογα να κανονίζεις τους λογαριασμούς σου. Είτε εργοδότης στο πει, είτε ο Κωστόπουλος, είτε ο Θεός, αν υποθέσουμε πως με τους δυο τελευταίους δεν έχουμε κλασσική περίπτωση ταυτοπροσωπίας. Ειδικά μ’ αυτούς , ποτέ δεν είσαι σίγουρος αν θα έχεις και άλλη ευκαιρία.