ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΡΟΚ, ΔΕΝ ΤΟΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ (ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑΣ - THE SEQUEL)

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η εγχώρια δισκογραφική –αλλά και πέραν αυτής η εν γένει μουσική- παραγωγή τα τελευταία χρόνια και εν μέσω κρίσης της «βιομηχανίας» (χα,χα), έχει ξεπεράσει πολλά σύνδρομα του παρελθόντος. Για τα ανεξάρτητα συγκροτήματα, φερ’ ειπείν, η ηχογράφηση και κυκλοφορία ενός δίσκου δεν είναι άπιαστο όνειρο και είτε το κάνουν κατά μόνας, είτε με την αρωγή κάποιας ανεξάρτητης δισκογραφικής, τα πράγματα είναι σε γενικές γραμμές καλύτερα από ότι στο παρελθόν. Κάπως έτσι κάποιοι που μια χαρά τη βόλευαν με την προηγούμενη κατάσταση, αισθάνονται περίπου σαν να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια τους. Και επανέρχονται κάθε τόσο με ακόμη περισσότερη μιζέρια, κακία και αοριστολογική μπουρδολογία στα λεγόμενα τους.

Παλιός γνώριμος της στήλης, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, συνεχίζει απτόητος να θεωρεί ότι το βασικό πρόβλημα του είναι οι άλλοι. Και επανέρχεται φανερά ενοχλούμενος για τις αντιδράσεις που προκάλεσαν οι παλιότερες δηλώσεις και αφορισμοί του κατά πάντων. Λες και έπρεπε όλοι να σταθούμε προσοχή επειδή βγήκε και μίλησε ο Μαχαιρίτσας και να κάνουμε και το σταυρό μας που υπάρχει και μας λέει την αλήθεια του κάθε τόσο.
Φιλοξενείται στο εξώφυλλο του τελευταίου τεύχους του (καλού) μουσικού περιοδικού ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ (το μόνο που στέκει κριτικά απέναντι στο αντικείμενο του, για το «νέο» ΔΙΦΩΝΟ τα ξέρουμε...) και κατά τους ισχυρισμούς του Τάσου Π. Καραντή που παίρνει τη συνέντευξη παρουσιάζεται όπως πάντα χειμαρώδης, τα λέει έξω από τα δόντια, ντόμπρα, σταράτα, απλά και κατανοητά.

Για τα δύο τελευταία δεν θα διαφωνήσω. Ο Μαχαιρίτσας στις συνεντεύξεις του –όπως και στα τραγούδια του- δεν διεκδικεί δάφνες λόγιας ποιότητας ή έστω μίας ελάχιστα παιδευμένης σκέψης και έκφρασης. Παρουσιάζεται ως η φωνή του μέσου, καθημερινού καλλιτέχνη, ένας Λαζόπουλος που δεν του δόθηκε ως μέσο η τηλεόραση, και βολεύεται όπως- όπως με εφημερίδες και μουσικά περιοδικά για να μας ανοίξει τα μάτια.
Περιέργως πώς, μέσα σε όλη αυτή τη «ντομπροσύνη» (μην την κλαις), τον Μαχαιρίτσα συνεχίζει να τον κατατρέχει η αγωνία περί του ότι ακόμη δεν έχει αναγνωριστεί καθολικά ως το πρότυπο του ροκ καλλιτέχνη. Και γκρινιάζει ασύστολα για αυτό. Μήπως να γράψει επιτέλους κάποιος μια ροκ εγκυκλοπαίδεια και στο γράμμα Μ , αντί για τον Morrisson να βάλει πρώτο- πρώτο τον Μαχαιρίτσα, μπας και ησυχάσει επιτέλους; Και μαζί του ησυχάσουμε κι εμείς (από δαύτον).
Παραθέτω αυτούσιο, το πιο «συναρπαστικό» απόσμασμα του κατά Μαχαιρίτσα ευαγγελίου του ροκ:

«Ροκ δεν είναι αυτός που τον αναγορεύουν πέντε ινστρούχτορες «ειδικοί», οι οποίοι έχουν διάφορα μπλογκ και περιοδικά στο ίντερνετ». Ποιος θα αποφασίσει για κάποιον αν είναι ροκ ή όχι. Ποιος θα αποφασίσει ότι δεν είναι ροκ ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου επειδή έχει τρομαχτικές πωλήσεις και γεμίζει μεγάλα μαγαζιά τα βράδια; Αυτό δηλαδή θα του αφαιρέσει αυτό που είναι εδώ και 25 χρόνια κι έχει τους νέους τόσων γενιών να φωνάζουν «Βασίλη ζούμε για να σε ακούμε» και «Βασίλη είσαι καύλα»! Θα αμφισβητήσει κάποιος 1.000.000 νέους και 25 χρόνια συναυλιών στα γήπεδα, επειδή, έτσι την είδε, να θεωρεί ότι ροκ είναι η Μόνικα και ο Μαραβέγιας; Ότι θέλει γράφει ο καθένας στο ίντερνετ χωρίς να πληρώνει και φόρο! Για αυτό προς αποφυγή παρεξηγήσεων, όταν εμφανιστήκαμε στο Ζυγό είπαμε 25 χρόνια το δικό μας Ροκ. Δεν σημαίνει λοιπόν ότι επειδή ήταν ροκ οι Rolling Stones δεν ήταν κι ο Elvis Presley! Ροκ είναι κι ο Λάκης Παπαδόπουλος, ροκ ήταν κι ο Πασχάλης όταν είπε τον «Τρόπο». Δεν σημαίνει ροκ ένα περίεργο υποχθόνιο μυστήριο που το ακούνε 100! Η Μόνικα –που γίνεται ντόρος με το όνομα της- είναι πολύ καλή. Ο πρώτος της δίσκος μου άρεσε, ο δεύτερος λιγότερο, για αυτό όμως δεν βγάζεις δίσκους, για να αρέσουν ή να μην αρέσουν στον κόσμο. Δεν την κατηγορεί κανείς για αυτό. Ξέρει κανείς όμως τι κάνει στη ζωή της; Τι είναι; Τι δεν είναι; Ζει ροκ; Πως ζει; Ροκ είναι μόνο ο Σιδηρόπουλος, που ήμασταν φίλοι, ο οποίος βαρούσε ενέσεις και πέθανε; Ροκ είναι να έχεις πολλά φράγκα και να δηλώνεις ροκ; Κατάλαβες πόσο λούμπα είναι το θέμα ελληνικό ροκ; Και πόσο ελαφριά τη καρδία αποδίδουν ροκόσημα διάφοροι ινστρούχτορες της δημοσιογραφίας;»
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ετοιμάζει και νέο δίσκο. Με τον περισπούδαστο τίτλο «Η ενοχή των αμνών». Για αυτόν θα πει ελάχιστα πράγματα στο τέλος της συνέντευξης προειδοποιώντας μας ότι θα είναι πολιτικός δίσκος, καταγγελίας και αφύπνησης. Κυκλοφορεί γύρω στον Νοέμβρη, οπότε έχουμε λίγες μέρες ακόμη στη διάθεση μας για να κοιμηθούμε ήσυχοι. Θα περιέχει και ένα τραγούδι για την Τζούλια Αλεξανδράτου, με το οποίο θα μας αποκαλύψει ότι
 η κάθε Τζούλια είναι ένα αθώο θύμα μέσα στη Ζούγκλα του σήμερα. Καθότι όμως καταλαβαίνει και ο ίδιος ότι η περιβόητη «ντομπροσύνη» του είναι πιο λειτουργική για αυτόν εσχάτως από τη μουσική του, κύριο μέλημα του δεν είναι να πει δυο λόγια ακόμη για το δίσκο του (σε τι μουσικό ύφος θα είναι; Θα είναι ροκ;), αλλά να αποκαταστήσει την αλήθεια (του). Ο Σφακιανάκης δεν ήταν που είχε και αυτός ένα τραγούδι που έλεγε «λύκοι θα υπάρχουν όσο υπάρχουν πρόβατα» και ήθελε να μας ξυπνήσει; Και που διασκεύαζε και Deep Purple και την έβλεπε ροκ. Επιτέλους συναντήθηκαν με τον κ. Μαχαιρίτσα στο επαναστατικό ροκ μετερίζι, έστω και με καθυστέρηση από την πλευρά του τελευταίου.

Καταρχήν αυτή η ξεπερασμένη μανία με το ροκ... Ας ενημερώσει κάποιος τον κατά τα άλλα βαθιά «ενημερωμένο» κύριο Μαχαιρίτσα ότι ούτε η Μόνικα, ούτε ο Μαραβέγιας φαίνεται να έχουν κανένα μεγάλο καημό να χαρακτηριστούν «ροκ». Και ποτέ κανείς δεν ονόμασε και δεν χαρακτήρισε αμφότερους ροκ, διότι ακριβώς δεν είναι, ειδικά έτσι όπως το υπονοεί ο Μαχαιρίτσας, με την περιορισμένη άποψη που φέρεται να έχει περί ροκ. Ο πρώτος που αποκάλεσε την Μόνικα έτσι ξερά «ροκ» είναι ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Συνεπώς αυτός είναι και ο μόνος που σπεύδει να απονείμει ή να αφαιρέσει ροκόσημα και κανείς άλλος. Άκου «ροκόσημα»... Αν έχει φαντασία ο άνθρωπος....

Καθώς τα χρόνια περάσαν από τότε που μελιστάλαχτες παρλάτες του τύπου «Πόσο Σε Θέλω» μπορούσαν και θεωρούνταν ακόμη (δήθεν) ροκ, οι ακροατές δείχνουν να έχουν αποκτήσει συνείδηση και γνώση που διαφεύγει από την μονοκόμματη σκέψη του κ. Μαχαιρίτσα. Το ροκ είναι περίπου 60 χρονών σήμερα (σχετικό είναι αυτό), έχει πάψει να θεωρείται επαναστατικό, πράξη αντίστασης και οτιδήποτε άλλο τέτοιο κλισέ και στερεότυπο και – αν τυχόν δεν έχει ενημερωθεί σχετικά ο κ. Μαχαιρίτσας - έχει πάψει να αποτελεί προνόμιο των 100 ολίγων εδώ και δεκάδες χρόνια. Για την ακρίβεια από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε. Το ροκ ήταν, είναι και θα είναι μια μαζική μουσική (και δεν περιμέναμε τον κ. Μαχαιρίτσα να μας πληροφορήσει για αυτό). Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν ονόματα και καλλιτέχνες που έμειναν σε στενό κύκλο (για διάφορους λόγους), αλλά αυτό δεν αναιρεί τον κανόνα.
Τα περί «υποχθόνιου μυστηρίου» αποτελούν αοριστολογικές αρλούμπες, που καμία βάση και καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα της κάθε ροκ εποχής. Ακόμη και στις πιο ακραίες μορφές του το ροκ κατάφερε τελικά να εξελιχθεί σε ένα υπολογίσμο εμπορικό προϊόν (δες περίπτωση Nine Inch Nails). H εμπορικότητα είναι κατά βάση η δύναμή του. Όσοι ασχολούνται με αυτό το ξέρουν πολύ καλά και το ήξεραν πάντοτε. Οπότε η κλισαρισμένη σαχλαμάρα περί του ότι δήθεν υπάρχουν ροκ ινστρούχτορες που δήθεν ενοχλούνται όταν κάτι ξεφύγει από τον κύκλο 100 ατόμων, ας σταματήσει επιτέλους. Δεν πείθει κανέναν.

Αλλά γενικά.... η συζήτηση περί του τι είναι ροκ και τι όχι, είναι περισσότερο παρωχημένη, από το δήθεν ροκ που νομίζει ότι υπηρετεί ο κ. Μαχαιρίτσας με τις προκάτ κιθάρες και τις μπαλάντες του που τραγουδιούνται, χωρίς να ενοχλούν κανέναν, σε κάθε πρώτο πρόγραμμα λαϊκής πίστας που σέβεται τον εαυτό της. Η μουσική προχωράει, εξελίσσεται, εμφανίζονται δεκάδες ήδη, υπάρχουν από το παρελθόν εκατοντάδες... οι ακροατές είναι ανοιχτοί σε αυτά, τα αναζητούν και τα βρίσκουν. Και ο κάθε Μαχαιρίτσας μένει με την αγωνία του αν είναι ροκ ή όχι.
Και έρχεται και χρησιμοποιεί ως παράδειγμα και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Γιατί άραγε; Γιατί δεν φέρνει ως παράδειγμα τον εαυτό του; Γιατί δεν προσπαθεί να μας πείσει ότι ο ίδιος είναι ροκ; Μήπως από μετριοπάθεια; Τα λεγόμενα του κάθε άλλο παρά μετριοπαθή άνθρωπο φανερώνουν.
Όλοι αυτοί οι ηλεκτρικοί μπαλανταδόροι της μανιέρας, που εδώ και χρόνια σουλατσάρουν στην ελληνική μουσική και εμπαίζουν την αισθητική μας, μόλις αισθάνονται ότι θίγεται η ροκοφροσύνη τους, αναφέρονται στον Β. Παπακωνσταντίνου. Τον έχουν κάτι σαν αποκούμπι. Τον ίδιο τον Παπακωνσταντίνου ποτέ δεν τον έχω ακούσει, είτε να γκρινιάζει, είτε να διαμαρτύρεται, ούτε ασφαλώς να αναφέρεται στον εαυτό του ως ροκ προπύργιο. Κάνει τη δουλειά του, όπως κάθε φορά μπορεί, έχει έναν κόσμο που πράγματι τον ακολουθεί και δεν ασχολείται με το να απαξιώσει τον κάθε Αγγελάκα που του πήρε ή όχι τα ροκ σκήπτρα.

Για να τελειώνουμε. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έχει μία σπουδαία φωνή. Κάποιες φορές (τις περισσότερες καθώς περνάνε τα χρόνια και η δισκογραφία του είναι πλέον αρκετά άνιση) την αδίκησε. Σε άλλες περιπτώσεις (Φοβάμαι, Διαίρεση) βοηθούμενος από στιβαρά και ουσιαστικά τραγούδια πήγε δυο βήματα παρακάτω το ελληνικό ηλεκτρικό τραγούδι, είτε θες να το πεις ροκ, είτε όχι. Φλέρταρε πάντως με το ροκ, άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε όχι. Όταν κάποτε το παράκανε με την ροκ έπαρση κατέληξε να συνθηματολογεί χωρίς περιεχόμενο (Ελλάς, Χαιρετίσματα κλπ), αλλά και πάλι γνώρισε ανταπόκριση. Αποστράφηκε το ροκ σύνθημα και συνάντησε με επιτυχία την ποίηση του Λειβαδίτη (Φυσάει). Δεν βρήκε ανταπόκριση. Επέστρεψε στα συνθήματα (ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες...). Με γεια του, με χαρά του. Κανείς ποτέ δεν γκρίνιαξε για την αποδοχή που έχει ο Β.Π. . Ίσα, ίσα. Του αξίζει και με το παραπάνω. Ποτέ δεν υπήρξε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου το πρόβλημα της ελληνικής μουσικής. Αλλά ούτε και η λύση των προβλημάτων της ασφαλώς. Ο ίδιος όλα αυτά τα χρόνια είναι κατά βάση σεμνός και χαμηλών τόνων και φροντίζει να μιλάει για όσα τον αφορούν. Δεν νομίζω ότι έχει την ανάγκη κανενός Μαχαιρίτσα για να τον υπερασπιστεί. Τον έχω πετύχει και στο Berlin στη Θεσσαλονίκη να κατεβάζει ουίσκια ως το πρωί και να αποχωρεί άνετος και όρθιος και μου φάνηκε ωραίος τύπος (και γερός πότης!).

Το αν τώρα ο «Τρόπος» είναι ροκ τραγούδι, το αφήνω στην κρίση σας. Μιλάμε για μία από τις ελάχιστες στιγμές στις οποίες η ελληνική γλώσσα άγγιξε ατόφια την pop αισθητική και έρχεται τώρα ο Μαχαιρίτσας τόσα χρόνια μετά να το βγάλει σώνει και καλά ροκ. Ρε δεν πα να το λές και black metal. Η ουσία του τραγουδιού δεν θα αλλάξει. Γενικά πρέπει κάποιος να εξηγήσει στον κ. Μαχαιρίτσα ότι το ροκ, έτσι γενικά και αόριστα όπως αναφέρεται σε αυτό, δεν είναι a priori και άνευ κριτηριών τίτλος τιμής. Ή μάλλον είναι τόσο μεγάλος τίτλος τιμής, όσο είναι και η jazz, η pop, η electronica κλπ. Υπάρχουν πράγματα που είναι όντως ροκ και είναι παντελώς απαράδεκτα. Αυτό πως διέφυγε από τον κ. Μαχαιρίτσα;
Αν ο ίδιος έχει χίλιους λόγους να θέλει να αισθάνεται ροκ, να το παίζει ροκ και να δηλώνει ροκ (έβγαλε και το «δικό του ροκ» κατά πως πληροφορούμαστε) με γεια του με χαρά του και αυτουνού. Η Μόνικα τι του έφταιξε και την έριξε και αυτή στο.... δικό του ροκ;

Προσέξτε βέβαια και τις μεθόδους που χρησιμοποιεί εμμέσως για να μας πείσει ότι ήταν, είναι και θα είναι ροκ. Σπεύδει να δηλώσει ότι ήταν φίλος με τον Σιδηρόπουλο... Λες και μπορεί ο μακαρίτης να το διαψεύσει ή να το επαληθεύσει. Λες και μπορεί να μας πει ότι πέρα του αν ήταν φίλοι ή όχι (που εγώ σου λέω ήταν) τον είχε σε εκτίμηση τελικά ο Σιδηρόπουλος και τον ίδιο και τη μουσική του (που εγώ σου λέω τον είχε, τι σημασία έχει;). Γιατί άραγε δεν συνεργάστηκαν ποτέ (απ’ όσο ξέρω τουλάχιστον, μπορεί να κάνω και λάθος); Και τέλος πάντων, με το ότι ήσουν φίλος με τον Σιδηρόπουλο θα αποδείξεις ότι είσαι «ροκ»; Όταν μάλιστα αναφέρεσαι σε αυτόν με το αφοριστικό «βαρούσε ενέσεις και πέθανε» . Ναι, Ο Σιδηρόπουλος βαρούσε ενέσεις. Ναι πέθανε από την πρέζα. Αλλά ασφαλώς ήταν πολλά περισσότερα από ένα απλό πρεζάκι. Και ασφαλώς βαρούσε ενέσεις για λόγους και αιτίες που προφανώς δεν έχουν να κάνουν με το αν ήταν ροκ ή όχι. Και ασφαλώς δεν τον έστειλε το ροκ στην πρέζα.

Επίσης να ενημερώσουμε τον κ. Μαχαιρίτσα ότι ποτέ κανείς δεν αμφισβήτησε το ότι ο Elvis Presley ήταν, είναι και θα είναι ο βασιλιάς του rock ‘n’ roll. Ούτε οι Rolling Stones, ούτε οι Cramps, ούτε ο Nick Cave, ούτε ο Jon Spencer. Όλοι αυτοί –μαζί τους και εμείς- το ομολογούμε : ο Elvis είναι ροκ. Είμαστε εντάξει τώρα;
Λίγο παρακάτω διαμαρτύρεται επειδή λέει οι πιτσιρικάδες θέλουν να κάνουν καριέρα από τα 21 τους χρόνια... ενώ σε αυτόν έκατσε η καριέρα μετά από 15 χρόνια. Προσοχή εδώ: ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας θεωρεί προφανώς ότι η καριέρα του αρχίζει όχι τυχόν με τους PLJ BAND (23-24 ετών, αγγλικός στίχος –progressive rock με πηγή έμπνευσης την Αποκάλυψη Του Ιωάννη –σας θυμίζει τίποτε άλλο εγχώριο;- εν έτει 1980, απόλυτα «επίκαιρο» ροκ της εποχής δηλαδή) ή και με τους Τερμίτες (26-27 ετών, το γυρνάει στον ελληνικό στίχο με στόχο την εμπορικότητα προφανώς, από τον δεύτερο δίσκο συμμετέχει ο Γιώργος Νταλάρας...), αλλά αρκετά αργότερα. Δεν μας αναφέρει ποιο θεωρεί ως σημείο έναρξης βέβαια . Την σύμπραξη με τον Τζαβελλα και τα Αντάρτικα τα έχει διαγράψει από τη μνήμη του; Το σημείο «καριέρας» πάντως καταλαβαίνουμε καλά ποιο είναι : το «αξεπέραστο» Διδυμότειχο Blues και ο «αλησμόνητος» Τούρκος Γάτος. Όταν άρχισε να πέφτει το χρήμα δηλαδή και όταν από τις «συναυλίες» περάσαμε στα «μαγαζιά», που κοστολογούν το μπουκάλι το ουίσκυ πιο ακριβά από ότι στη Βίσση και στη Βανδή.

Το αναγνωρίζουμε λοιπόν το δικό σας «ροκ». Είναι εντελώς διαφορετικό από το ροκ των Sex Pistols, των Ramones, ακόμη και των Rolling Stones στους οποίους αναφέρεστε, οι οποίοι και αυτοί κάποτε τόλμησαν όχι να κάνουν καριέρα (διότι αυτό είναι όντως αόριστο σαν έννοια και μάλλον αδιάφορο τελικά) αλλά να στιγματίσουν την ιστορία του ροκ όντας ΠΑΙΔΑΡΕΛΙΑ.
Τέλος, να σημειώσω ότι θεωρώ απόλυτα λογική, χρήσιμη και ωφέλιμη για την πατρίδα, ιδιαίτερα στις μαύρες ημέρες που περνάει η οικονομία μας, την πρόταση του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, να πληρώνουμε φόρο για όσα γράφουμε. Όχι μόνο στο internet, αλλά παντού. Ποιος Παπακωνσταντίνου (όχι ο Βασίλης ή ο Θανάσης, ο Υπουργός), ποιος Στρος -Καν και ποια Τρόικα; ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑΣ κύριοι. Ο Οραματιστής. Θα φορολογήσει αυτά που γράφουμε, θα φορολογήσει αυτά που σκεφτόμαστε, δεν θα αφήσει τίποτε αφορολόγητο. Λαυρέντη προχώρα, φορολόγησε τα όλα!
Τελικά όμως το ερώτημα παραμένει αναπάντητο: η Μόνικα ζει ροκ; Αν δεν ζει ροκ, να πάει από εκεί που ήρθε. Ακούς να γίνεται τόσος ντόρος με το όνομα της (προσοχή: με το όνομα της, όχι με τη μουσική της) και να μην ζει ροκ.

Ζήστε ροκ ρε!

Άρης Καραμπεάζης  http://e-tetradio.gr/