Κοινωνικός Ανταγωνισμός και όχι Ανταγωνιστική Οικονομία η Λύση στην Κρίση

Η πιο συχνή συνταγή που ακούμε ως λύση για την διέξοδο από την κρίση είναι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας. Είναι η λύση, που εκφέρεται μετά μανίας από το Ελληνικό μπλοκ εξουσίας (ΣΕΒ – Κεφάλαιο, κόμματα εξουσίας, κρατικοδίαιτη γραφειοκρατία), από την τρόικα, από τους εκπροσώπους των αγορών, από τους Ευρωπαίους “εταίρους”. Είναι η λύση, που μας έρχεται αυτούσια από τα νεοκλασσικά οικονομικά, την ιδεολογία που κυβερνά σήμερα τις κοινωνίες του κόσμου, την ιδεολογία που ευαγγελίζεται την πλήρη υποταγή της πολιτικής στις αγορές ως το απόλυτο όχημα της ανθρώπινης προόδου. Την ίδια ώρα όμως στον μηχανισμό στήριξης της τρόικας εισέρχεται ένα παλαί ποτέ πρότυπο εθνικής ανταγωνιστικότητας, ο άλλοτε “κέλτικος τίγρης” των προσκυνητών της δικτατορίας της αγοράς, η Ιρλανδία. Ταυτόχρονα, ο μεγάλος ασθενής της διεθνούς οικονομίας δεν είναι άλλος από τις ΗΠΑ, την ίσως πιο ανταγωνιστική και πάντως την πιο ισχυρή οικονομία του κόσμου. Σίγουρα κάτι δεν πάει και πολύ καλά με τη χρυσή λύση διαρκούς αύξησης της ανταγωνιστικότητας των εθνικών οικονομιών, πόσο μάλλον με την παρουσίασή της ως μονοδρόμου για την έξοδο από την διεθνή πολλαπλή κρίση.

Τι σημαίνει στην πράξη “αύξηση της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας”; Νομίζω ότι κανείς δε θα διαφωνήσει ότι για την κοινωνία σημαίνει από τη μία κατώτερο βιοτικό επίπεδο και λιγότερα δικαιώματα, ελευθερίες, ποιότητα ζωής και από την άλλη περισσότερη εντατικοποίηση της εργασίας, πειθάρχηση, καταπίεση. Για δε τη φύση σημαίνει καταστροφή και πάλι καταστροφή. Ο ανταγωνισμός προϋποθέτει την ύπαρξη σχέσης μεταξύ ανταγωνιζόμενων. Έτσι, εδώ δεν μιλάμε απλώς για περικοπές “λίπους” ή για αναδιάρθρωση παθογενών και δυσλειτουργικών φαινομένων κρατικής διοίκησης. Εδώ μιλάμε για σχέση ανταγωνισμού με τελικό στόχο την εξάλειψη κάθε εμποδίου στην καπιταλιστική οικονομική δραστηριότητα. Επομένως, ο στόχος περί αύξησης της οικονομικής ανταγωνιστικότητας έχει σοβαρότατες κοινωνικές και φυσικές επιπτώσεις.

Ας θεωρήσουμε όμως ότι τίθεται θέμα επιβίωσης της κοινωνίας μας, ότι δεν ερευνούμε καθόλου τις αιτίες που μας οδήγησαν ως εδώ και ότι το μόνο που θα πρέπει να ερευνήσουμε στην φάση που βρισκόμαστε είναι το αν η “αύξηση της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας” είναι η μοναδική ή, έστω, η λιγότερο κακή διέξοδος. Είναι όμως? Για την νεοκλασική οικονομική επιστήμη είναι. Καμία φορά όμως ακόμη και οι επιστήμονες κάνουν λάθος. Ιδιαίτερα αυτοί που πληρώνονται, για να παράγουν επιχειρήματα για τα αφεντικά. Έτσι και εδώ η νεοκλασική οικονομική κάνει “λάθος”. Η “αύξηση της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας” δεν είναι ούτε η μοναδική ούτε η καλύτερη διέξοδος στα προβλήματά μας αλλά είναι το χειρότερο μέλλον μας. Για την ακρίβεια η λογική της αύξησης της ανταγωνιστικότητας των εθνικών οικονομιών είναι αυτή, που σήμερα καταστρέφει το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με τη Γερμανία να περιέκοψε με μεγαλύτερη ταχύτητα από τις άλλες χώρες τα κοινωνικά χαρακτηριστικά του κράτους και της οικονομίας της βρισκόμαστε σε μία σπειροειδή προς τα κάτω τροχιά για το ποια χώρα της ΕΕ θα βγει πρωταθλήτρια στην εξαθλίωση των ζωών των πολιτών της. Ημίμετρα περί οικονομίας βασισμένης στην καινοτομία (economics of innovation) ή περί εξορθολογισμού των κρατικών δομών κάθε χώρας δεν αναιρούν το βασικό παιχνίδι, στο οποίο έχουμε μπεί. Ο νεοφιλελευθερισμός έχει κάνει τόσο μπουρδέλο την ΕΕ, που δεν ξέρει πως να τα μαζέψει. Είναι τόσο αστείο και λυπηρό ταυτόχρονα. Και σου έρχεται και η Ιρλανδία που φορολογούσε το κεφάλαιο με 12%, είχε κόψει τα πάντα ήδη, τώρα πτωχεύει επειδή τα έδωσε όλα στις τράπεζές της και τώρα δεν έχει τι να κάνει. Είναι να απορεί κανείς πως γίνεται η νεοκλασική οικονομική να μην λαμβάνει υπόψη της την α/β της θεωρίας παιγνίων.

Φυσικά, κάποιος θα ισχυριστεί, δεν φταίει η ΕΕ για αυτό το παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, αφού δεν είναι παρά μία νησίδα στην παγκόσμια οικονομία και η παγκόσμια οικονομία με αυτούς τους κανόνες παίζει. Τόσο το χειρότερο για την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία θα πω εγώ. Οι άνθρωποι δεν είναι χαμστεράκια, που τρέχουν αέναα μέσα σε τροχούς και δεν θα γίνουν ποτέ κάτι τέτοιο. Οι άνθρωποι θα φέρουμε στα μέτρα μας τον κόσμο, έτσι που να ικανοποιεί τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. Έτσι λοιπόν, η λύση στο σημερινό κοινωνικό αδιέξοδο δεν είναι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας. Δεν είναι να δουλεύουμε όλο και περισσότερο για όλο και λιγότερα για τα αφεντικά μας. Το ίδιο κάνουν όλοι στην ΕΕ, δεν είμαστε μόνοι μας που ρίχνουμε τον πύχη πιο κάτω, τον ρίχνουν όλοι πιο κάτω με πρωταθλητές τους Γερμανούς, που με μία υπέρτερη πάντα δόση πειθάρχησης στα αφεντικά τους, τρίβουν τώρα τα μάτια τους για το πόσο χειρότερα ζουν σε σχέση με δέκα χρόνια πριν.

Ποια είναι η λύση; Η λύση λέγεται κοινωνικός ανταγωνισμός. Πρέπει να ενταχθούμε όλοι με συνέπεια στα ανταγωνιστικά κινήματα, που χτυπούν την εξουσία του δασκάλου, του αφεντικού, του γραφειοκράτη συνδικαλιστή, του κομματικού εντεταλμένου, του κράτους, του κεφαλαίου. Πρέπει να στηρίξουμε τις κοινωνικές δομές, με τις οποίες θα μπορέσουμε να σηκώσουμε το βάρος διεύθυνσης ολόκληρης της κοινωνίας, αυτή τη φορά σε πιο δίκαιες βάσεις, με περισσότερη ελευθερία και αξιοπρέπεια. Και αυτό πρέπει να κάνουν όλοι οι άλλοι λαοί της Ευρώπης. Ναι, αυτό είναι μονόδρομος αλλά είναι ένας ωραίος και αξιοπρεπής μονόδρομος χωρίς σωτήρες και εύκολες λύσεις με τις ευθύνες να μετατίθενται μονίμως στους άλλους.

Bonus hint – Η πρώτη άμεση διέξοδος από την πολύμορφη κρίση είναι πέντε – δέκα πολιτικές αποφάσεις σε διεθνές επίπεδο, οι οποίες θα τιθασσεύουν την οικονομία στις διεθνείς πολιτικές αποφάσεις. Είναι ένα νέο bretton woods, που θα εξισορροπήσει το οικονομικό σύστημα και θα επαναθεμελιώσει την κυριαρχία του κεφαλαίου σε πιο στέρεες βάσεις. Αν τα αφεντικά είχαν την ελάχιστη έλλογη ταξική συνείδηση, θα το έκαναν άμεσα. Μάλλον χρειάζονται να νιώσουν την ζεστή ανάσα των λαών της Ευρώπης στο σβέρκο τους και θα την νιώσουν. Όσο πιο γρήγορα γενικευτούν παντού οι αντιστάσεις, τόσο περισσότερα θα κερδίσουμε. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να αρκεστούμε σε αυτό. Τα ημίμετρα δεν μπορούν να απαντήσουν στις σημερινές προκλήσεις, με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η ανθρωπότητα.

http://inlovewithlife.wordpress.com/