Ευκαιρία χαμένη εκ των προτέρων

Η οικιακή κατάληψη -που οι άνθρωποι του κυρίου Αλαβάνου, υποψήφιοι περιφερειάρχη Αττικής με κάποιο δικής του εμπνεύσεως «Μέτωπο» πραγματοποίησαν σήμερα Παρασκευή, 5 του Νοέμβρη, στο διαμέρισμα όπου ζουν οι ελεγκτές της «τρόικας» στην Αθήνα- δεν είναι μόνο προεκλογικό ψηφοθηρικό πυροτέχνημα· συμβολίζει ξεκάθαρα, επίσης, ποιο είναι το θέμα των μεθαυριανών εκλογών: είναι, φυσικά, το Μνημόνιο, την εφαρμογή του οποίου ελέγχουν οι κακοί αυτοί, των οποίων το σπίτι καταλήφτηκε (ελάτε τώρα, ποιο «οικογενειακό άσυλο» και μπουρμπούτσαλα μου τσαμπουνάτε, εδώ είναι Ελλάδα, οι καταλήψεις είναι έτσι κι αλλιώς ψωμοτύρι και οι ελεγκτές πρέπει αμέσως να «go home», όπως λέει και το πανό των καταληψιών. Αστυνομία; Ποια αστυνομία, είπαμε, εδώ είναι Ελλάδα).


Οι αλαβανιστές αυτοί (πως αλλιώς να τους πω;) είναι απλώς «το κερασάκι στην τούρτα». Δεν είναι διόλου εκτός κλίματος, αντιθέτως συνάδουν πλήρως με το πνεύμα των ημερών: τη μνημονιολογία. Η αντιπολίτευση το προκάλεσε, η κυβέρνηση υπερθεμάτισε: έτσι οι εκλογές, αντί ν΄ αφορούν την Αυτοδιοίκηση και τον «Καλλικράτη», τους δημάρχους και περιφερειάρχες, την κατάσταση των πόλεων και των χωριών μας, αφορούν το «Ναι» ή «Όχι» στο Μνημόνιο.

Ποιοι είναι ευχαριστημένοι από κάτι τέτοιο; Οι (θεωρούμενοι ή πράγματι) αποτυχημένοι δήμαρχοι και νομάρχες, όσοι ξανακατεβαίνουν για δήμαρχοι ή περιφερειάρχες ή οι επίγονοί τους. Και πρώτα πρώτα, οι των μεγάλων πόλεων. Ο κ. Γκιουλέκας, ας πούμε, υποψήφιος δήμαρχος της Νέας Δημοκρατίας στη Θεσσαλονίκη, πολύ το χαίρεται που η συζήτηση δεν αφορά τα πεπραγμένα Παπαγεωργόπουλου. Ο κ. Κακλαμάνης -ξανά υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας, του ΛΑΟΣ και της κ. Μπακογιάννη στην Αθήνα- χαίρεται ακόμα περισσότερο, και καθαρίζει με μια ανατίναξη αξιόλογου κτιρίου στη Μενάνδρου και σκαμμένους προεκλογικά δρόμους παντού. Ο κ. Μίχας, υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ στον Πειραιά, επίσης χαίρεται που η συζήτηση δεν αφορά τα πεπραγμένα Φασούλα. Ποτέ δε θα μάθουμε αν οι απερχόμενοι δήμαρχοι ήταν αποτυχημένοι ή αποτυχημένοι, δεν έγινε, ούτε πρόκειται αν γίνει συζήτηση ουσίας. Ποτέ δεν έγινε η απαραίτητη συζήτηση για τον «Καλλικράτη», ούτε όταν είχε ψηφιστεί, ούτε τώρα. Δεν πα΄ να ΄χει την Αθήνα διακόσιες τετραετίες η Νέα Δημοκρατία και να την έχει κάνει σαν τα μούτρα της, εμείς Μνημόνιο ξέρουμε, Μνημόνιο συζητάμε.

Θα μου πεις, «δεν είναι σημαντικό θέμα το Μνημόνιο και τα μέτρα;». Σημαντικότατο και να το κουβεντιάσουμε, αλλά όχι για να κυριαρχήσει σ΄ αυτές τις εκλογές. Γιατί με την περίφημη θεωρία του «Όλα συνδέονται με όλα», καταλήγουμε τελικά να μη συζητάμε τίποτα- ή έστω ένα μόνο πράγμα (στην περίπτωσή μας, το Μνημόνιο). Tολμάω μάλιστα να πω -και βρίστε με, αν σας κάνει κέφι- ότι η κατάσταση στις πόλεις μας είναι σημαντικότερο θέμα από το Μνημόνιο.

Τώρα γεμίσαμε σοφία με τις θέσεις όλων για το Μνημόνιο, το οποίο όμως αφορά τον κρατικό προϋπολογισμό, τα ελλείμματα, τη φορολογία, τις συντάξεις, τις ΔΕΚΟ, τους δημοσίους υπαλλήλους και άλλα συναφή- και όχι άμεσα την Αυτοδιοίκηση. Αντιθέτως, το παρκάρισμα, τα δημοτικά τέλη, τα σκουπίδια, η ζητιανιά, το πράσινο, οι παιδικοί σταθμοί, η κατάσταση στα σχολεία, η στάθμευση, η αξιοποίηση του παλιού αεροδρομίου, η ικανότητα (και κυρίως η ανικανότητα) των δημοτικών μας αρχόντων και τόσα άλλα «μικρά» ζητήματα, αυτά που όντως σχετίζονται με τους Δήμους, συζητήθηκαν από λίγο μέχρι καθόλου.

Απ΄ όσους άκουσα εγώ τουλάχιστον, ελάχιστοι (μόνο ο Καμίνης, ο Μπουτάρης, ο Ψαριανός κι ο Διάκος από πρόσωπα∙ μόνο η Δημοκρατική Αριστερά, η Δράση και οι Οικολόγοι από κόμματα), επέμεναν ότι έπρεπε να συζητηθούν αυτοδιοικητικά ζητήματα. Με το «Όχι στο Μνημόνιο» κατέβηκαν ο Παφίλης και η Πορτάλιου (κρίμα για την ίδια, γιατί υπήρξε εξαίρετη δημοτική σύμβουλος) ο Δημαράς κι ο Σοφιανός κι ο Μητρόπουλος, ακόμα κι ο Σγουρός ένα «όχι» εντέλει ψέλλισε. Λαύρος αντιμνημονιακός και ο Κικίλιας και όλοι οι νεοδημοκράτες, που βεβαίως «θα μηδενίσουν το έλλειμμα με ενάμιση μόνο χρόνο διακυβέρνησης».

Κι αν όλοι αυτοί κάνουν του κεφαλιού τους, είναι μεγάλο λάθος του Παπανδρέου που δεν απάντησε «άλλο οι γενικές εκλογές, άλλο οι τωρινές», αλλ΄ αντιθέτως σήκωσε το γάντι και δήλωσε: «αν χάσουμε μεθαύριο, πάμε για γενικές εκλογές». Γιατί; Πρώτα πρώτα, γιατί έτσι ακυρώνει άκομψα και υπονομεύει (ελπίζω άθελά του) τις συμμαχίες που με τόση δυσκολία έφτιαξε κι έδειξαν το κάτι διαφορετικό (Μπουτάρης, Καμίνης, Τατούλης κλπ). Σε τέτοιες περιπτώσεις, πώς ακριβώς θα κριθεί αν το ΠΑΣΟΚ «κέρδισε» ή «έχασε»; Δεύτερο, συσπείρωσε ήδη τους δεξιούς ψηφοφόρους. Τρίτο, είναι στοιχειώδης αυτοάμυνα για μια κυβέρνηση ν΄ αποσυνδέει τοπικές ή ευρωβουλευτικές εκλογές από τις γενικές πολιτικές εκλογές: αν ίσχυε αυτό, ο Ομπάμα θα είχε παραιτηθεί από το βράδυ της προηγούμενης Τρίτης. Τέταρτο, αν όντως «χάσει» (με οποιαδήποτε κριτήρια), θα πρέπει είτε να φανεί ψεύτης, είτε να πάει σ΄ εκλογές (πράγμα ολέθριο για τη χώρα, με μια κυβέρνηση που έχει άνετη και νωπή πλειοψηφία στη Βουλή). Πέμπτο και χειρότερο, το προαναφερθέν: ακόμα μια χαμένη ευκαιρία για την τοπική Αυτοδιοίκηση.

Τον ηττημένο των μεθαυριανών εκλογών τον ξέρουμε από τώρα: είναι η τοπική Αυτοδιοίκηση κι όλα εκείνα τα «μικρά» ζητήματα που θα χειροτερέψουν ακόμα περισσότερο, αφού οι λεβέντες πολιτικοί μας δεν τα καταδέχονται, και αχολούνται μόνο με θέματα «μεγάλης» πολιτικής. Όταν λοιπόν ο κ. Κακλαμάνης θα επιχειρήσει να κόψει τα δέντρα της επόμενης πλατείας για να κάνει πάρκινγκ, μην τα ρίξετε μόνο στον ίδιο. Σκεφτείτε και λίγο ποιοι, παραμονές δημοτικών εκλογών, ασχολούνταν αποκλειστικά με το Μνημόνιο. Επίσης, σκεφτείτε με τι κριτήριο είχατε ρίξει την ψήφο σας στις 7 Νοεμβρίου.

Δημήτρης Φύσσας / http://www.athensvoice.gr/