ευρώπη γίναμε

αν ήταν αυτό το ζητούμενο, τότε υποθέτω πως είμαστε αρκετά κοντά. θυμάμαι πως νεώτερος στα διάφορα ταξίδια μου αναρωτιόμουν "πού είναι ο κόσμος, πού έχουν πάει όλοι", όταν επισκεπτόμουν μικρές πόλεις για τα μεγέθη της ευρώπης, αρκετά μεγάλες για την ελλάδα. ούτε κόσμος να κυκλοφορεί, ούτε να διασκεδάζει, ούτε και να ψωνίζει. δεν υπήρχαν μπαρ, καφετερίες, μικρομάγαζα, μπουτίκ. έβλεπα μια πόλη των 50.000 κατοίκων στη νορβηγία, στη δανία, στη γερμανία ή στη γαλλία και μετά τις επτά επικρατούσε πλήρης ησυχία. από κάποιο ανοιχτό παράθυρο μπορεί να ακουγόταν η τηλεόραση ή ο χτύπος από το πιρούνι στο πιάτο. και μετά έβλεπες κάποιον να τρεκλίζει και να ξερνάει έχοντας το ένα χέρι στον τοίχο για να κρατηθεί. και γέλια βαρβαρικά. δυνατά και κοφτά. σαν ξέσπασμα, σαν εμετός. αυτή ήταν η γενική εικόνα. όχι ότι δεν υπήρχαν οι εξαιρέσεις.


σχεδόν κάθε μέρα, περπατώ στη δουλειά μέσα από τον κεντρικό πεζόδρομο. έχει γεμίσει ενοικιαστήρια. και ο κόσμος βράδυ με το βράδυ μειώνεται. η συζήτηση γυρνά σχεδόν πάντα στην κρίση. κατήφεια. μπορεί απόψε να είναι το τελευταίο βράδυ πριν από την πτώχευση. "η ντόρα έκανε καινούργιο κόμμα". "δε μου φτάνουν τα λεφτά για αυτό το μήνα". "η δόση θα μείνει απλήρωτη". και πάει λέγοντας.

η ζωή δεν κάνει πια κύκλους. αυτό είναι κάτι καινούργιο. θα δείξει αν μπορεί η ελληνικότητα να είναι αίσθημα ή συνείδηση. θα δείξει αν ο έλληνας είναι μάγκας, καραμπουζουκλής, επαναστάτης, απόγονος ενός ένδοξου παρελθόντος ή απλά ένα φτερό στον άνεμο. θα δείξει.

αν κάτι -ακόμα- μου κάνει εντύπωση, είναι η στωικότητα σε όλα αυτά που μας έχουν φορτώσει. μου θυμίζει κάτι από το μίσος του κάσοβιτς. "ως εδώ καλά, ως εδώ καλά", έλεγε ο τύπος που πήδηξε από την ταράτσα και αντίκριζε κατάφατσα το πεπρωμένο του.

νομίζω ότι είμαστε εντελώς πρόβατα. ευρώπη γίναμε

http://pleistokenon.blogspot.com/