Βόμβες για την 5η Νοεμβρίου

... ή απλώς βαρελότα και στρακαστρούκες.


Πολυεθνικισμός

Η κυρία Μέρκελ έχει δίκιο. Η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε και την επίφασή της την κρατάνε με νύχια και με δόντια μόνο κάποιες πολιτικές ελίτ. Βεβαίως, η κυρία Μέρκελ δεν είναι ευτραφής ξερόλας καζουιστής από τη Σλοβενία, οπότε έχει μερίδιο ευθύνης για την αποτυχία της πολυπολιτισμικότητας.

Γιατί όμως απέτυχε η πολυπολιτισμικότητα; Μήπως επειδή, όπως λένε κάποιοι θλιβεροί ανιστόρητοι, η μετανάστευση και η συνύπαρξη διαφορετικών πολιτισμών είναι καινοφανές αφύσικο φαινόμενο; Όχι βέβαια. Μήπως γιατί κατά βάθος οι μουσουλμάνοι είναι κακοί άνθρωποι; Όχι πιο κακοί από τους Εβραίους των 613 εντολών που οι καλοί Χριστιανοί λιανίζανε και ψήνανε με κάθε ευκαιρία.

Η σύγχρονη εκδοχή της πολυπολιτισμικότητας αποτυγχάνει επειδή έχει διατυπωθεί με όρους εθνικισμού, του παλιού καλού εθνικισμού του 19ου και του 20ου αιώνα, όπως τον ξέρουμε και μας ξέρει. Κάθε κοινότητα μεταναστών αντιμετωπίστηκε από τα εθνικά κράτη σαν κάποιου είδους νεοπαγής εθνική μειονότητα. Οι μετανάστες, ερχόμενοι εν πολλοίς από εθνικά κράτη, αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι τους εαυτούς τους σαν εθνική ομάδα, έχοντας απαιτήσεις να ιδρύσουν στη χώρα υποδοχής ένα παράρτημα του εθνικού κράτους προέλευσης. Ταυτόχρονα, τα εθνικά κράτη υποδοχής, όταν προσπαθούσαν να εφαρμόσουν πολιτικές αφομοίωσης και ενσωμάτωσης, είχανε κατά νου την εθνική και όχι την κοινωνική ενσωμάτωση των ξένων. Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ έχουνε πετύχει συγκριτικά περισσότερα σε αυτά τα θέματα γιατί, στο βαθμό που ενσωματώνουν τους μετανάστες, δεν τους ενσωματώνουν σε κάποιο έθνος αλλά στο Αμέρικα (την οποία βεβαίως αποκαλούνε 'nation' και μπερδεύουν τους πάντες).

Λαϊκός φασισμός

Ένας λοιπόν από τους λόγους που οι κάθε λογής φασιστικά και εθνικιστικά συνθήματα και αντανακλαστικά βρίσκουν ανταπόκριση, αυξανόμενη ανταπόκριση μάλιστα, είναι και ότι η συζήτηση για τη μετανάστευση τέθηκε πάντα με παρενθέσεις εθνικιστικού χαρακτήρα, ρητού ή υπόρρητου. Δεχόμαστε μετανάστες (αν και το κράτος μας είναι το σπίτι του έθνους μας) επειδή δεν έχουμε ομοεθνή εργατικά χέρια. Δεχόμαστε (επαναπατρίζουμε, δηλαδή) Γερμανούς της Ρωσίας, Έλληνες της Γεωργίας, πιε-νουάρ της Αλγερίας. Και ούτω καθεξής. Αντίστοιχα. Πάω στη Γερμανία / στη Γαλλία / στην Ελλάδα / στη Σκανδιναβία αλλά θα κουβαλήσω μαζί μου το (εθιμικό ή άλλο) δίκαιο, τη μονογλωσσία μου (κι αυτή αποτέλεσμα των εθνικών κρατών) κτλ. Έτσι, η αντιμετώπιση των μεταναστών όχι ως νεήλυδων ή ως ανθρώπων που ξεβουλώνουν καμπινέδες, χτίζουνε μεζονέτες, κάνουνε στριπτίζ, σκάβουνε δρόμους και χωράφια, φτιάχνουνε σουβλάκια, μπουρίτο, κάρυ-βουρστ κτλ., αλλά ως εθνικών ομάδων που (προσωρινά) επιμολύνουν το εθνικό σώμα υπάρχει ήδη στον λόγο και στη σκέψη των δημοκρατικά σκεπτόμενων πολιτικών και διανοουμένων. Το αίτημα να αφαιρεθεί ο λεκές και να επιστραφεί εκεί όπου ανήκει βρίσκεται μόλις ένα βήμα παραπέρα.

Παράλληλα, οι κοινότητες μεταναστών δεν ενδιαφέρονται τόσο για τα εργασιακά, κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματά τους (τα οποία εν πολλοίς αφορούν ανθρώπους και όχι ομάδες, εθνικές ή άλλες) παρά επιζητούν να κατοχυρώσουν σύμβολα, αργίες, έθιμα και προνόμια που θα τους επιτρέψουν να αναπλάσουν το εθνικό κράτος τους, να δημιουργήσουν ένα σκιώδες παράρτημά του στη χώρα υποδοχής.


http://sraosha2.blogspot.com/