Σε πρόστιμο οι Έλληνες από το σκοταδισμό της Εκκλησίας

Μαρία Σαχινίδου

Το σύμφωνο συμβίωσης για ετερόφυλα ζευγάρια αποτελεί νόμο του κράτους από το 2008 [Ν.3741/2008 –ΦΕΚ241Α/26-11-2008].
 Πρόκειται για μία συμφωνία μεταξύ δύο ανθρώπων που συμβιώνουν, με την οποία αυτοί ρυθμίζουν ζητήματα περιουσιακά, κληρονομικά, καθώς και θέματα οικογενειακού δικαίου, όπως για παράδειγμα το επώνυμο των τέκνων που θα γεννηθούν κατά τη διάρκεια του συμφώνου.
Είναι λοιπόν ένα συμβόλαιο.
Μια νομική συμφωνία που γίνεται με δημόσιο έγγραφο και λύεται ή με τον ίδιο τρόπο, είτε μονομερώς είτε συμβατικώς ή με το θάνατο ενός εκ των συμβαλλομένων.
Συνεπώς δεν αποτελεί γάμο και βέβαια δεν υποκαθιστά το μυστήριο του γάμου με την έννοια της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Κι όμως, παρόλο που το ζήτημα δεν άπτεται των αρμοδιοτήτων της, η Εκκλησία της Ελλάδας αποφάσισε να το εμποδίσει να επεκταθεί και στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια.

Σημειώνω ότι το σύμφωνο συμβίωσης εφαρμόζεται σε όλα τα ζευγάρια, ετερόφυλα και μη, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αποτελεί θεσμική υποχρέωση της χώρας μας να εναρμονιστεί με τη νομοθεσία αυτή.
Η μη εναρμόνισης μας, θα έχει ως αποτέλεσμα την ικανοποίηση αφενός των
Ελλήνων ιεραρχών, την καταδίκη αφετέρου του Ελληνικού κράτους σε σειρά προστίμων τα οποία ασφαλώς δεν θα πληρώσει ούτε ο Άνθιμος, ούτε ο Σεραφείμ, ούτε η Εκκλησία της Ελλάδας και ούτε βέβαια οι βουλευτές που φοβούμενοι τους αφορισμούς, κάνουν πίσω.
Εμείς θα τα πληρώσουμε, οι πολίτες.
Εμείς που πληρώνουμε και τους μισθούς των ιερέων, μέσα από τη φορολογία μας.

Η επέκταση του συμφώνου σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια δεν είναι ούτε αντιχριστιανική, ούτε αποτελεί ακολασία.
Είναι ένας νόμος δίκαιος, που συντάσσεται απολύτως με το Σύνταγμα της χώρας.
Που υπηρετεί πιστά τη συνταγματική επιταγή περί ισότητος των πολιτών έναντι του νόμου, ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους, το φύλο τους ή τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις.

Είναι ένας νόμος που σέβεται την Αρχή της προσωπικής ελευθερίας, που στην ευρεία της έννοια περιλαμβάνει το δικαίωμα της επιλογής.
Της επιλογής να επιλέξει κανείς να κληρονομηθεί από το σύντροφό του, είτε είναι του ιδίου φύλου, είτε όχι.
Της επιλογής να αποκτήσει ο σύντροφός του δικαίωμα νόμιμης μοίρας και να μην αποκλειστεί από το κληρονομικό του δικαίωμα από συγγενείς, με τους οποίους ο εκλιπών δεν είχε κανένα ουσιαστικό δεσμό και σχέση.
Της επιλογής του να ρυθμίσει την τύχη των περιουσιακών στοιχείων που απέκτησε με το σύντροφό του, κατά τη διάρκεια του συμφώνου.

Κι όμως, η Εκκλησία με το σκοταδισμό που χαρακτηρίζει τη νοοτροπία των ιεραρχών της, εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι επηρεάζει μάζες ανθρώπων, κυρίως χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, εκβιάζει τον πολιτικό κόσμο ώστε να μην κατατεθεί η σχετική τροπολογία.

Αλλά οι αφορισμοί και οι τιμωρίες, δεν αποτελούν αρχές της χριστιανικής διδασκαλίας.
Αν το θυμούνται οι εκπρόσωποι της εκκλησίας, αυτές είναι ειρήνη, αγάπη, ισότητα, αλτρουϊσμός, ανιδιοτέλεια, φιλανθρωπία.
Οι ιεράρχες παρεμβαίνουν αδικαιολόγητα σε θέματα κράτους, στο όνομα των μικροσυμφερόντων της κάστας τους, στο όνομα της μισαλλοδοξίας τους, αλλά και της ανάγκης τους για δημοσιότητα και έλεγχο των μαζών.
Αυτό είναι μάλλον παράταιρο με τα όσα ισχυρίζονται ότι πρεσβεύει η θρησκεία που εκπροσωπούν.
Η δε πύρινη γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε από αυτούς, δηλαδή τα περί ακολασίας, ανωμαλίας και άλλα, μόνο ως φαιδρά μπορούν να εκληφθούν.

Ο σκοταδισμός δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Η διεύρυνση του πνεύματος ανοίγει τους ορίζοντες.
Μην ξεχνούμε ότι ο Μεσαίωνας, η εποχή της οπισθοδρόμησης και της πνευματικής συσκότισης της Ευρώπης, ήταν η εποχής της παντοδυναμίας των ιεραρχών και της Εκκλησίας.
eyedoll.gr