Σκ@τόψυχοι βαθιά

Έλια Ζερβού

Εδώ και καιρό, για τους λίγους λογικούς ανθρώπους που απέμειναν σε αυτόν τον τόπο (οι υπόλοιποι έφυγαν για έξω), κάθε μέρα που ξημερώνει, ξεκινά ο εφιάλτης.
Ο εφιάλτης στο δρόμο με τους φταίχτες.

Από τη μια ο αμόρφωτος, απαίδευτος λαουτζίκος, που από τα κόκκινα αυγά -το μόνο κόκκινο που γνώριζε- πέρασε ξαφνικά στο κόκκινο της Αριστεράς και στο αίμα της Ακροδεξιάς κι από την άλλη οι εκλεγμένοι, που εισπράττοντας τον παχυλό μισθό της «πουλημένης» στους ξένους, χώρα, προβάρουν καθημερινά νέους ρόλους από το θέατρο του παραλόγου, προκειμένου να συντηρηθούν στην εξουσία τσιμπολογώντας την πέτσα και το ψαχνό από το αρνί τους, το λαουτζίκο.
Καμία Ανάσταση, βεβαίως.

Ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία ολόκληρης της Μεταπολίτευσης, σε ένα κόμμα.
Πιο ψεύτες κι από τους «συστημικούς-συστηματικούς» ψεύτες, στο κόμμα που…κομίζει πια την ελπίδα, στη ζωή του λαουτζίκου.
Το κόμμα που πάτησε όσο κανένα άλλο πάνω στο πληγωμένο κορμί της χώρας, για να πάρει στα χέρια του το τιμόνι της εξουσίας, ώστε να συντηρήσει την ύπαρξη και τους μισθούς ανθρώπων σαν τον Βούτση, τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου και των υπολοίπων, μαζί με όσων φέρθηκαν «έξυπνα» και προσκολλήθηκαν επάνω
του, όπως η σκουριά με τα δηλητηριώδη στρείδια, στα πλευρά ενός σαπιοκάραβου.
 Ένα κόμμα χωρίς καμία ισχύ απέναντι στο παγκόσμιο γίγνεσθαι της οικονομίας -όπως και όλα τα υπόλοιπα- που υπόσχεται στο λαουτζίκο, τα πάντα.
Όλα αυτά δηλαδή, που δεν μπορεί να του εξασφαλίσει.

Κι ύστερα, το δεκανίκι του, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, με αρχηγό εκείνον «που έφαγε τα λεφτά του πατέρα του» όπως εξομολογήθηκε ανοιχτά σε μια κοινή παρέα κάποτε, η πρώην και νυν επικοινωνιολόγος του.
Καμμένος ψυχή τε και σώματι, που όπως και οι υπόλοιποι αρχηγοί των κομμάτων της Βουλής, δεν δούλεψε ποτέ του, αν εξαιρέσουμε το δούλεμα που έκανε και κάνει σε έναν ολόκληρο λαό (λαουτζίκο, για να μην ξεχνιόμαστε…).

Ψεκασμοί…υδατάνθρακες και υπόσχεση για ένα μικρό κομματάκι από τη γη της επαγγελίας, που μοιράζεται με τους προαναφερθέντες αλλά και τους άλλους, τους τρίτους και καλύτερους της παραπάνω παρέας, τους Χρυσαυγίτες.
Με τον αρχηγό τους στη φυλακή, κουβαλώντας την κατηγορία αρχηγού εγκληματικής οργάνωσης, (κατηγορία που κανονικά θα έπρεπε να βαραίνει και τους προηγούμενους -κυριολεκτικά ή μεταφορικά), προσδιορίζουν κάπως καλύτερα τη γη που τάζουν στο λαουτζίκο, τη γη της επαγγελίας των Καυκάσιων στο χρώμα.

Κι όλοι αυτοί, υπό την κλακέτα του σκηνοθέτη του εφιάλτη μας, της δικομματικής κυβέρνησης -μια και ο τρίτος της παρέας αποχώρησε, καθώς προτίμησε την εύνοια του λαουτζίκου με τον πιο εύκολο τρόπο, όπως οι Συριζανελαυγίτες- του σκηνοθέτη Σαμαρά, που επίσης έκανε καριέρα πάνω στο τραυματισμένο κορμί της χώρας, το οποίο κλείνει και ανοίγει διαρκώς με νυστέρι και βελόνα, μέχρι να περάσει ο καιρός.
Ποιος καιρός; Ούτε εκείνος ξέρει.
Πιθανότατα της παραμονής του στην εξουσία.

Φταίει ο καπιταλισμός για όλα και τους παραπάνω;
Φταίει η Γερμανία που έστρωσε καλά τις δουλειές της κι έπιασε κορόιδο το Νότο που ξεχνιόταν στις λιακάδες του;
Φταίνε κι αυτά, αλλά για τη χειρότερη Βουλή που πέρασε ποτέ από τη χώρα, φταίνε οι σκατόψυχοι-βαθιά που την απαρτίζουν και ο λαουτζίκος που την κρατάει καθαρή, ρουφώντας με χιλιάδες βατ, τη βρώμα που σκορπίζει.

Όπως οι ταινίες που έχουν happy end, όπως οι τραγωδίες που έχουν κάθαρση, αυτό το άρθρο τώρα, θα έπρεπε να κατεβάσει πρόταση, για να έχει λόγο που διαβάστηκε.
Να πουλήσει μια ελπίδα, όπως οι παραπάνω.

Όχι λοιπόν, δεν έχει ελπίδα.
Οι ελπίδες έφτιαξαν το λαουτζίκο και τους σκατόψυχους-βαθιά.
Καλύτερα ο εφιάλτης μερικών όταν ξυπνάμε, να γίνει η σκληρή πραγματικότητα που οι περισσότεροι αρνούνται να κοιτάξουν.
Όχι ελπίδα, αλλά ευχή.

Αλλιώς, καλό αντάρτικο της σχόλης.
eyedoll.gr